‘Alieske’, een schat van een bejaarde dame zit zondag tijdens het avondeten bij Marcel en mama aan tafel. Dement, zoals alle medebewoners van mama, maar wel nog zeer vlot ter taal.

Karoline en ik denken dat ze wel een flinke tachtiger is. “Weet jij hoe oud je bent, ‘Alieske’?”  vraagt Karoline. ‘Alieske’ zegt vlot: “Ja, ja …”, maar toch fronst ze meteen haar voorhoofd. Ze moet er blijkbaar toch eventjes over nadenken. Maar dan weet ze het weer: “In de dertig, … ja, ja, ik ben in de dertig!”  Karoline antwoordt, zonder te verpinken en doodserieus: “Dan zie jij er nog heel goed uit voor je leeftijd!”  ‘Alieske’ kijkt Karoline aan en zegt netjes: “Dank u.”

Als Marcel klaar is met eten, wil Karoline hem naar zijn kamer brengen. Als hij voor Alieske staat, opent hij de rits van zijn broek. Iets wat hij wel vaker doet, maar waar niemand zich aan stoort. Het is gewoon een tic van een zieke man. Toch reageert Karoline: “Marcel dat mag niet. Als jouw ‘tingeling’ naar buiten komt, zal ‘Alieske’ nogal kijken hoor!”  Maar ‘Alieske kijkt Karoline verbolgen aan, en antwoordt prompt: “maar dat interesseert mij niet meer, zulle!”

Met dit schitterende voorjaarsweer willen Denise en ik er met mama op uit. Naar het Beukenpark, net zoals vorig jaar. Mama genoot er telkens weer van de natuur, van de paarden in de wei, de geitjes, de ezeltjes, de eendjes, de bloemen en de bomen, kortom van alles. Vorige lente kon het soms nog te voet, nu kan mama dit helemaal niet meer aan. Zij is het stappen bijna verleerd. Ik ga bij een verzorgende een rolstoel vragen. Mama mag als bewoonster van het rusthuis hier gratis gebruik van maken.

De verzorgende geeft ons groot gelijk dat we er met dit mooie weer op uit gaan: “Ja ja, ga maar eens naar buiten, het zal haar goed doen.” Ondertussen haalt ze meteen een rolstoel uit de berging. “Kijk, dat is hier een goeie!”  lacht ze.

Mama, toch maar warm ingeduffeld, is opgetogen dat we op stap gaan. Karoline en Marcel gaan ook mee en zo gaan we met zijn allen op weg naar het Beukenpark. Hoewel Marcel door de ziekte van Alzheimer nog maar weinig emoties toont, zien we dat hij toch weer op zijn eigen stille manier geniet van het buiten zijn. Als Denise hem vraagt of hij het hier plezant vindt, antwoordt hij kort: “Ja, ja.” Mama ziet er ook blij uit en is zoals steeds wat uitbundiger dan Marcel. Maar in vergelijking met vorig jaar heeft ze toch veel minder aandacht om al wat er rondom haar gebeurd. Ze kan het steeds maar moeilijker bevatten: het paard in de wei, de geitjes, de eendjes ... het gaat aan haar voorbij.

Op de terugweg komen we een oude bekende tegen met haar hondje. Meteen wordt ‘Artuur’, de fox terriër, aan mama voorgesteld. De lieve dame zet Artuur bij mama op de schoot. Maar we krijgen mama’s aandacht niet gefixeerd op het hondje. En al is Artuur, op aandringen van zijn vrouwtje, bereid mama lekker af te likken, ze ziet hem blijkbaar niet. Pas als de kleine speelse fox wat rondloopt tussen de rolstoelen merkt mama hem op. Dan kan ze er samen met Karoline hartelijk om lachen, Marcel kijkt vanuit zijn rolstoel rustig toe. Het laatste stukje weg naar het rusthuis, lopen Marcel en mama achter hun rolstoel aan. Zo krijgen ze ook nog wat beweging.

Iedereen tevreden, onze eerste ‘grote’ lente-uitstap is geslaagd.