.

Reageren op mijn blog kan steeds via Reageer, in het gastenboek of per e-mail

Veertien dagen geleden zaten we ’s avonds rond etenstijd met zijn allen op mama’s kamer: mama in bed, Arsène in de zetel, Marcel in zijn rollende zetel, daarnaast Karoline, Denise en ik. Een gezellig samenzijn zoals we er in de loop van de jaren vele hadden: een ernstige babbel, een grap, een lach, een traan.

Zaterdagnamiddag waren Arsène, die een ‘goeie’ dag had, op bezoek bij Lydia die haar vakantie doorbrengt aan zee. Terwijl we genoten van het deugddoende zonnetje kreeg ik van Karoline een sms’je met de boodschap dat Marcel ziek was. Het klonk heel ernstig, hij had hoge koorts.

Marcel is al zo vaak door het oog van de naald gekropen, dat ik dacht dat lukt hem deze keer ook wel. Maar hij werd met de dag steeds zieker. Gisterennamiddag belde Karoline dat het heel slecht ging met haar man. Ik ben naar hen toegegaan. Ik schrok toen ik Marcel zag en besefte meteen dat hij deze keer de strijd zou verliezen.

Gisterenavond kregen we het trieste bericht: om 21u05 was Marcel overleden. Die lieve man die in de jaren dat we hem kenden door zijn Alzheimerziekte nog nauwelijks een woord sprak, de man met zijn lieve ogen, de man die heel af en toe toch nog eens naar ons lachte… We waren van die man gaan houden. Hij was een vriend geworden, een vriend die we zullen missen.

Onze gedachten zijn nu vooral bij Karoline en haar immens verdriet om het verlies van haar ‘ventje’, zoals ze hem zo vaak noemde. We wenen met haar mee. Arsène en ik willen ook langs deze weg ons innig medeleven betuigen aan Karoline en haar familie. Karoline, je moet weten dat Marcel voor altijd een speciaal plekje in ons hart krijgt.

Sterkte!