Zondagnamiddag zit ik samen met mama op haar kamer. Ik haal de chocolaatjes uit de kast, maak de doos open en geef haar eentje. “Gisteren gekregen voor jouw verjaardag” zeg ik. Mama kijkt me aan: “Was het gisteren mijn verjaardag?”  Ik vertel haar wie er zaterdag allemaal zijn gekomen, dat we koffie en taart hebben gegeten. Maar ze blijft me vol ongeloof aankijken en luchtig zegt ze: “Alles vergeten!”  Ik probeer het nog een keertje, toon haar de verjaardags-kaartjes, maar tevergeefs. Opnieuw krijg ik te horen: “Vergeten, vergeten …”  Ik dring niet verder aan, mama herinnert zich niets meer van haar verjaardagsfeestje.

We gaan samen wandelen. Ze doet weer een beetje gek, ze zingt luidop op straat. Als ze in de verte een hond hoort blaffen, doet ze met hem mee. Ze krijgt weer de ene lachbui na de andere. Ineens zegt mama: “Dat ons Marie-Louise dat moest weten, ik zou ervan krijgen!”  Marie-Louise was mama's zus, die stierf aan kinkhoest toen ze negen was. Mama was toen drie jaar. Ze heeft ook de hele tijd weer waanvoorstellingen: ze ziet van alles dat er niet is. Volgens mama ligt er hondje midden op straat. Ze geeft er ook nog de nodige uitleg bij: “Helemaal plat. Zonde! Allé, zie jij dat niet?”  Maar voor ik kan antwoorden, is mama al over iets anders bezig. Ik kan niet helemaal volgen, maar ze vraagt: “’t Is toch waar?”  Ik kijk haar aan en zeg lachend: “Natuurlijk mama is het waar. Ik durf jou toch niet tegen te spreken?”  Ze blijft staan, nijpt me liefjes in mijn arm en zegt vrolijk: “Neen, nú niet meer, maar vroeger wel!”  Heel eventjes is mama er weer bij.

Maar terug op haar kamer, zegt ze ineens: “Ons Ellen moet ik ook eens aanpakken.”  Ik ben benieuwd waarom en vraag het haar. “Met haar ‘garde-boue’”, 'verduidelijkt' mama. Ik snap er niets van: “Wat heeft ze dan verkeerd gedaan?”  Maar mama is al alles kwijt: “Ons Ellen? Niets!”