Penninckx: “Met Sterven voor het duister valt willen we de mensen informeren over euthanasie, en aantonen dat de euthanasie-wetgeving een heel complexe materie is, waarover nog lang en diep zal moeten worden nagedacht. Toen Hugo Claus stierf, begonnen heel wat mensen over euthanasie te praten. 'Als ik later dement word, mogen ze mij ook een spuitje geven', hoorde ik vaak. De meeste mensen weten blijkbaar echt niet hoe de vork in de steel zit.”

In deze reportage vertellen Veerle Claus en de arts die haar man euthanaseerde hoe de jarenlange voorbereiding hierop verliep. Aan de hand van ervaringen van nog andere voorbeelden toont de reportage hoe dementerenden euthanasie vragen en hoe ze worden begeleid. Sinds de legalisering - zeven jaar geleden - kozen 23 dementerenden voor euthanasie. Dat is weinig, in vergelijking met minstens 10.000 dementen die elk jaar een natuurlijke dood sterven. Critici wijzen erop dat de euthanasiewet erg streng is voor dementerenden. Wie euthanasie wil, moet bijvoorbeeld wilsbekwaam zijn. Alzheimerpatiënten kunnen de vraag dus alleen in de beginfase van hun ziekte stellen, wanneer ze nog lange heldere periodes hebben. Als ze te lang wachten en de ziekte te ver gevorderd is, dan mag het niet meer. En een wilsverklaring dat je pas euthanasie wilt als je later diep dement bent, mag al evenmin. Er zijn een drietal wetsvoorstellen die zo'n wilsverklaring wel mogelijk willen maken, maar die roepen ook vragen op.