|
De laatste tijd heb ik enorme twijfels of mama mij nog kent. Ze is wel gelukkig als ze mij ziet, maar dat is ze ook als ze Denise ziet. En bij het zien van Karoline kan mama zelfs flink uitbundig blij zijn. Maanden hield ik mij vast aan het woordje zoete, waarmee mama mij aansprak. Ik was de enige die ze zo noemde, dus als ik zoete hoorde, was ik overtuigd dat ze wist wie ik was.
Vorige week werd echter Denise aangesproken met zoete en daarop spontaan door mama geknuffeld. Denise keek mij meteen een beetje verontschuldigend aan. Ik denk dat ze een beetje mis is, zei ze stilletjes tegen mij. Ja, mama was inderdaad mis. Het doet pijn om enkel nog een bekend gezicht te zijn en niet langer meer haar dochter.
Vandaag is Arsène mee op bezoek bij mama. Het is ongelooflijk hoe gek mama op hem blijft. Of ze nog weet dat hij haar schoonzoon is, weet ik niet. Maar dat er duidelijk nog een sterke band is, daar hoef ik niet aan te twijfelen. Van zodra ze hem opmerkt, wordt hij gezoend, vastgepakt en voortdurend moet ze aan hem zitten. We gaan tussen de regenbuien in, even naar buiten. Ze loopt gezellig babbelend, - een babbel waar wij trouwens geen woord meer van begrijpen - , aan Arsène zijn arm. En dan draait ze zich ineens om naar mij en vraagt: Hé ons Ellen?
Heeft ze toch nog de link gelegd tussen Arsène en mij? Zijn wij voor haar dan toch nog eventjes haar schoonzoon en haar dochter? Zijn we toch nog net iets meer dan alleen twee bekende gezichten?
|
