|
Woensdagmiddag om 11u30 komt de tandarts bij mama. Ze gaat proberen om twee afdrukken te maken: één om mamas ondergebit te vernieuwen en één om het bovengebit aan te passen. De tandarts en ik hebben onze bedenkingen of dit wel zal lukken. En lukt het niet, dan hebben we in ieder geval geprobeerd. Een verzorgster, die ons mama kent, roept nog lachend: Fingers crossed!
De tandarts begint met alles klaar te maken. Ze zoekt de passende vorm en smeert de pasta erop om de afdruk te maken voor het ondergebit. Ik leg mama uit wat er gaat gebeuren. Ze knikt van ja, maar of ze het begrijpt is maar de vraag. Mama opent wel netjes haar mond en de tandarts kan de vorm probleemloos plaatsen. Oef, afdruk nummer 1 is alvast gelukt. De tandarts en ik kijken elkaar verwonderd aan. Oké, nu nog de afdruk voor het bovengebit. Dat is wel een stuk moeilijker, zegt de tandarts. Ze legt me uit dat de gebruikte pasta echt slecht smaakt en de vorm zeker 3 minuten in mamas mond moet blijven.
Vol goede moed en met de nodige vakkennis begint de tandarts er aan. Deze keer moeten we mama wel tot twee keer toe aansporen om haar mond te openen. Maar het lukt de tandarts opnieuw om een afdruk te maken. Zou mama toch nog begrepen hebben dat de tandarts er is om haar aan een nieuw gebit te helpen? Geen idee, maar de tandarts en ik staan er versteld van hoe alles zo vlot is verlopen.
Vrijdagmorgen mag ik de nieuwe tanden gaan afhalen.
|
