Het enige wat Arsène en mij voortdurend bezighoudt, is of mama ons nu wel of niet herkent. Het wordt eentonig om steeds hetzelfde te herhalen, maar het blijft voor ons dé vraag die door ons hoofd speelt.
Zo ook weer zondagnamiddag. We gaan met ons tweetjes bij mama op bezoek. We willen zo graag dat ze weet dat haar dochter en schoonzoon bij haar zijn. Dat mama weet en voelt dat we nog steeds zo veel van haar houden en dat dat altijd zo zal zijn. En als we dan zien hoe blij ze is dat we er zijn, haar lach als ze ons aankijkt ja, misschien is er toch nog iets. Je hoort het zo vaak zeggen: Iemand die het zelf niet meemaakt, kan zich niet voorstellen wat het is. En zo is het! Het is zo verdomd moeilijk om te aanvaarden dat wij volledig uit haar hoofd zouden zijn verbannen. Dat kan toch niet! En daarom leggen we enkele gelukkige momenten samen vast op film. Hebben we dat toch nog voor later
TIP: Wil je dit filmpje afspelen op volledige schermgrootte, klik dan in de werkbalk onderaan uiterst rechts op het laatste vakje (met de 4 pijltjes). Terugkeren doe je met de Esc-toets.
Reacties op bericht (1)
09-12-2010
Hallo Ellen
Een mooi filmpje, alhoewel ze zo vrolijk was, wisselde het toch af met een bedrukt gezicht tussenin he. Hier en daar kun je een woord opvangen, heeft ze dan gedachten of beelden van vroeger dat moment? 't is heel raar he. Je vraagt je constant af wat er in dat hoofdje omgaat he. Alfy
09-12-2010 om 00:01
geschreven door Alfy
E-MAIL MIJ
GASTENBOEK
Opmerkingen, suggesties ... of wil je jouw verhaal kwijt?
