- Mama (echt bezorgd): “ Kind, ben jij daar nu weeral? “
Ze herkent me, denk ik meteen.
- Ik: “ Ja, ’t is vrijdag, dus ik kom je haar doen. Is dat niet goed? “
- Mama: “ Ja, hoor, ik ben zo blij dat je er bent! “

Gewoontegetrouw zit mama, terwijl ik haar haar in de krulspelden draai, in een stoel vóór de televisie. Wij weerspiegelen alle twee op het zwarte scherm.
- Mama: “ Kijk, je zit op televisie!”
- Ik: “ Ja, en jij ook mama. Kijk maar, ik ben degene die recht sta, jij zit in de zetel. Je ziet de weerspiegeling van ons op het scherm van de televisie."
Deze uitleg is iets teveel, want meteen is de interesse weg. Ze tracht mijn arm te pakken te krijgen, ze wil geknuffeld worden, daarna hoor en zie ik dat ze zit te snikken.
- Ik: “Waarom, ween je nu?”
- Mama: “ Ik heb er al zoveel moeten achterlaten…, mijn ma… en pa…”
Ze is een beetje mis met het kiezen van het woordje ‘achterlaten’, maar ik begrijp wat ze bedoelt.
- Ik: “ Dat is het leven, mama. Maar bonma en pepe zijn toch heel oud geworden. Pepe was bijna negentig toen hij stierf! “
- Mama: “ Ja, hij was oud… “
De tranen zijn al weer opgedroogd.

- Mama: “Ellen, ik ga dit hier wat verzetten… “
Ze neemt het toilettasje met de krulspelden dat naast haar op tafel staat, en verplaatst het een paar centimeters. Terwijl zij druk bezig is het tasje op de, voor haar, juiste plaats te krijgen, geniet ik stilletjes van het horen van mijn naam. Ik krijg een goed gevoel van binnen. Nadien wordt er door mama nog heel wat onzin verteld, waar ik even onzinnig op antwoord. Maar we hebben weer plezier met ons tweetjes. Ik ben hier zó blij om, dat ik haar veel te stevig vast neem als ik wegga.

- Mama (lachend): “ Pas op dat ik niet in twee val! “
Ze voelt inderdaad zó broos aan, en ze bedoelt waarschijnlijk dat ik moet oppassen dat ze niet breekt. Nog een laatste knuffel en een dikke zoen.
- Mama (steeds lachend) : “Ik wil nog één!”
- Ik (lachend): “Ik ook”.