|
 Vandaag woensdag 2 maart is het 43 jaar geleden dat papa verongelukte. Mama verloor plots de man van wie ze zoveel hield, ik was mijn lieve papa kwijt. Die dag werd in onze beide geheugens gegrift voor altijd: de dag dat papa het leven werd ontnomen, de dag dat het leven van mama en mij voor altijd veranderde.
Jarenlang stelde mama zich dezelfde vraag: Waarom? Hij was nog zo jong. Dat kan ik niet aanvaarden. Zo een goed mens, waarom?
Nu spreken mama en ik niet meer over die dag. Mama kan het niet meer en ik praat er al evenmin over om toch geen trieste herinneringen boven te halen.
Mama en ik zitten rustig dicht bij elkaar op haar kamer. Ineens zegt ze verschrikt: Papa, papa
? Ik neem haar hand in mijn hand en flap er gewoon uit wat mij het eerst te binnen schiet: Dat is in orde, die komt nog wel. Ze hoort of begrijpt niet wat ik zeg. Ze heeft tranen in haar ogen, ze kijkt me triest aan: Papa
hij was nog zo jong! Mama kijkt van me weg, maar even snel draait ze zich weer om. Lachend! Het is zo een goede mens, zegt ze. Mama gaat vrolijk verder in haar onverstaanbaar Alzheimertaaltje, terwijl ik nog steeds denk aan wat ze net zei.
Mama heeft al jaren geen besef meer van tijd, laat staan dat ze vandaag zou weten dat het 2 maart is. Voor de zoveelste keer begrijp ik niets van wat er zich in haar hoofd afspeelt. Puur toeval dat ze dit, uitgerekend vandaag, zegt?
|
