Monday, Monday …. 1 september 2008 !

Ongelooflijk toch hoe snel een jaar voorbij vliegt.   
Nog even en ik moet aan de voorbereidingen voor de feestdagen beginnen denken.

Ik ken mijn pappenheimers … eens de vakantie voorbij beginnen ze te vragen wat de plannen zijn voor Kerstmis!

Na een hels werkweekend is het oude huis van zoon 2 dan toch leeggemaakt en zijn ze nu voorlopig bij de schoonouders ingetrokken tot het nieuwe huis bewoonbaar is.

Ik vraag me wel nog altijd af wat onze kinderen onder “bewoonbaar” verstaan.

Ik herinner me het krakershuisje van mijn ouders in Engeland – een kleine houten barak, van buiten bedekt met een laag teer om de regen buiten te houden.  
De WC buiten, één kraantje met koud water en waarschijnlijk  was er elektriciteit, één eenzaam peertje – dat kan ik me niet meer herinneren.  
Warm was het er wel, want vader werkte in de koolmijn en iedereen had een open kolenvuur.

Toen we naar België kwamen was het aan onze ouders beloofde winkel/huis er ook niet en moesten we een half jaar met z’n zessen in een kelderverdieping wonen.  
Onze bedden waren omgekeerde kratten met een oude matras erop.  Oude jassen dienden als dekens.

Verder hadden we een kreupele keukentafel en wat stoelen en wat huisgerief van onze familie gekregen.   Zaken die te versleten waren om op hun verhuurappartementen te zetten.
In Engeland hadden mijn ouders alles verkocht.   We hadden enkel onze kleding bij en wat herinneringen.

Toen vader in Antwerpen eindelijk werk vond,  woonden we in een huis dat zo lek was als een zeef en zo koud als een ijskast, maar we hadden een voor onze ouders betaalbaar ‘dak’ boven ons hoofd.

De paar povere meubeltjes kochten ze op de Vrijdagse markt.

Daarom heb ik het waarschijnlijk zo moeilijk met het begrip ‘bewoonbaar’ …

Toen we veel later naar een appartement in een sociale woning verhuisden,  was het alsof ik in een droompaleis binnenstapte.

Er was een aparte badkamer – stel je voor wat een luxe - we hoefden niet langer het zinken bad uit de tuin in de keuken te sleuren en water te koken op het gasvuur!  

Er was een aparte WC met waterspoeling 'binnen en warm', een kleine maar funcitoneel ingerichte keuken, en ....er was centrale verwarming op alle kamers!

Met open mond liepen we bewonderend van kamer naar kamer.

Zo zie je maar hoe het woord ‘bewoonbaar’ voor iedereen een heel verschillende betekenis kan hebben hé.

Onze huidige kleine rij woning is in mijn ogen ook mijn klein paleisje, maar andere mensen zouden er waarschijnlijk voor geen geld willen wonen.

Maar soit … we leven nu en niet vroeger en nu is alles anders en het blijft ook steeds meer veranderen.

Ik moet me steeds weer aanpassen aan al die luxe!

"And now for something completely different" zou Monty Python zeggen:

Zo was er dit weekend ook ons straatfeest.   

Wij,  (de oude garde) hadden het al opgegeven wegens te weinig belangstelling, maar de jongere generatie wou het nog eens proberen.

Om de integratie van onze nieuwe Belgen in de straat te helpen, hadden ze zelfs alle vlees voor de BBQ besteld in de Marokkaanse winkel,  zodat het zeker Halal was.   Het stond zo ook duidelijk vermeld op de uitnodigingen.

Meermaals is men persoonlijk gaan aanbellen om hen ook nog persoonlijk uit te nodigen.

We hadden het weer ook mee:  eindelijk een heerlijk zonnetje en de kinderen konden, net zoals wij vroeger, eens onbekommerd op straat spelen – hoewel er toch nog altijd mensen waren die hun auto de afgesloten straat in reden om vóór hun deur te parkeren.  

Stel je voor dat je tien stappen te voet moet doen!  

Nog zo iets ongehoord tegenwoordig….te voet gaan!  Als ze naar de bank op de hoek gaan om geld af te halen, parkeren ze op het voetpad ervoor.

Maar ik dwaal af ...

Al onze pogingen tot integratie ten spijt,  hadden er weer geen nieuwe Belgen ingeschreven voor het straatfeest.

Enkele kindjes speelden wel na de middag buiten met die van ons, maar geen mama’s of papa’s te bekennen.

Twee vaders (zonder vrouw of kinderen)  toonden even hun goede wil en kwamen een Cola drinken.

Er was zelfs rekening gehouden met de datum – we wisten dat de Ramadam nog moest beginnen, dus dat kon ook geen excuus zijn.

’t Ja … Integratie moet van twee kanten komen hé lieve mensen.

Wij kunnen niet meer doen dan onze ‘wees welkom hand’ uitreiken, maar jullie moeten ons wel halverwege tegemoet komen!