|
Lap, weer een week voorbij, menslievendeugd toch....
Vorige vrijdag was het nog heerlijk weer en zijn we met de blogmaatjes samengekomen, maar de dagen erna was ik weer helemaal van de kaart. Zo mottig als een krab.
Maag en darmen werken helemaal niet meer zoals het hoort sinds mijn Pancreas operatie.
Ik heb -zoals het tegenwoordig hoort- dokter Internet afgeschuimd om info te vinden over complicaties na een Pancreas operatie. Bijna alle bijverschijnselen die ik nu heb lijken te kloppen.
Alles behalve natuurlijk die ene waar ik wel tevreden over zou zijn, namelijk een groot gewichtsverlies... Bij mij is er geen gram af. L
De medicatie die ik kreeg van mijn huisarts helpt niet en nu heb ik een afspraak gemaakt met de maag-darmspecialiste, van wie ik hoop dat zij een oplossing kan vinden.
Zelfs gewoon ons dagelijks potje koken is een probleem wanneer je je zo misselijk voelt.
Mr. Silver vraagt al drieënveertig jaar lang steevast elke dag : “wat eten we vandaag shoeke?” en tot mijn operatie was dat nooit een probleem, ik kon elke dag een lekkere menu bedenken en klaarmaken.
Wanneer ik nu echter diezelfde vraag hoor, dan keert mijn maag zich om in een diedubbele salto bij de gedachte aan eten en tegelijkertijd stuurt ze een signaal naar mijn hersenen waar mijn kookinspiratie knobbeltje zit en die weigert nog elke info. Ik kan niets bedenken dat lekker is.
Ik moet dan spijtig genoeg aan mijne zilveren antwoorden : “ Ik weet het écht niet, kies maar iets, of haal maar iets, ik zal het wel klaarmaken.”
’t Is nu al zover gekomen dat hij gewoon de vriezer induikt zonder me iets te vragen en het op het aanrecht legt.
Hij kan ocharme niet koken, maar zelfs de inspiratie van Jeroen Meus heeft hij niet....
Gisteren lagen er op het aanrecht vier zielige, kleine ontdooide Chicken Pies (spreek uit als : paais*)die we nog in Engeland gekocht hadden.
“Welke groenten eten we bij die pies*” vroeg ik.
“Euh….’k weet niet…misschien wat sla of zo?” antwoordde hij.
Maar er was geen sla in huis, dus uiteindelijk werd er besloten om er mushy peas en bonen in tomatensaus bij te eten.
Ik weet het : niet echt een menu om U tegen te zeggen, maar zijn honger was gestild. Ge merkt dat die man ooit nog in’t leger is geweest.
Vandaag is hij naar zijn wekelijkse bijeenkomst met zijn maatjes en heb ik tijd om hier rustig aan de computer te zitten.
Na de middag is het bijna een dagelijkse gewoonte geworden om met Molly te wandelen tot aan de grote hondenwei bij de mini-golf, daar kan ze eens goed ravotten met de andere honden en daarna doen we een terrasje en dan wandelen we terug naar huis.
Kwestie van allemaal in vorm te blijven, vooral Molly toch, want ‘goeroe’ Cesar Millan zegt dat een hond eerst en vooral beweging nodig heeft, de rest van de opvoeding gaat dan veel vlotter.
Yes Master! ;-)
Zoon 1, vrouwtje en kinderen zijn allen gezond en wel terug van hun herfstvakantie aan zee.
De vakantie van zoon 2 eindigde in mineur. Schoondochter heeft zaterdag tijdens het voetballen de gewrichtsbanden van haar knie gescheurd en lijdt veel pijn. Werken zal er voorlopig niet in zitten en dat met drie kleine kindjes... ocharme.
Maar kom...wij zijn er altijd in noodgevallen nietwaar?
|
