Ik keek vanmorgen door het raam naar buiten en zag tot mijn grote verbazing een beetje blauwe lucht en ik meende zelfs een sprankeltje zon gezien te hebben. Was het een hallucinatie? Ik weet het niet zeker ...
Tot mijn grote spijt moet ik zeggen dat de lucht terwijl ik hier zit te typen stilaan terug grijzer en grijzer begint te worden…maar ik wanhoop niet, de lente komt eraan, daar ben ik steevast van overtuigd. Ik hou me vast aan strohalmen.
Het is even rustig in huis… dinsdag is de dag dat Mr. Silver op stap gaat naar de koekenstad om zijn vrienden te ontmoeten tussen pot en pint en dan krijg ik de gelegenheid om even ongestoord aan de computer te zitten.
Ik had me voorgenomen om nooit meer vanzeleven een rommelmarkt te doen, maar mijne zilveren heeft me dan toch weer zover gekregen. Hoe hij het klaarspeelt is me een raadsel.
Mr. Silver organiseert - samen met anderen in ons parochiecentrum - twee keer per jaar een rommelmarkt en daar is hij van donderdag- tot zondagavond zoet mee. Ieder zijn hobby.
Omdat wij, zoals de meeste mensen na verloop van tijd, toch altijd wat rommel verzamelen vroeg hij me of ik geen zin had om één dagje te verkopen.
Wel om eerlijk te zijn, ik verveel me stilaan rot na die eindeloze winter en liet me zonder al te veel moeite weer eens overhalen, zo kom ik ook nog eens onder de mensen.
De afspraak is wel : al wat niet verkocht is na de rommelmarkt gaat naar Oxfam of de kringloop winkel en zo geraakt mijn huis stilletjesaan rommelvrij, dat hoop ik toch tenminste.
Hoewel … ik denk dat Mr. Silver stiekem rommel verzamelt, want ik bleek plots de trotse eigenaar te zijn van een bowling bal en wij hebben naar mijn weten nooit bowling gespeeld of moet ik zeggen gebowld???
Omdat de rommelmarkt plaatsvindt in ons lokale Gemeenschapshuis zie ik daar mensen terug die ik al lang niet meer gezien heb, al moet ik bekennen dat de meeste passanten/kopers geen traditionele Europese kledij droegen en amper nederlands spraken.
Enfin, ’t is weer achter de rug.
Ik voel echter al in mijn knoken dat echtgenoot en zoon 2 me weer zover zullen krijgen om mee in te springen tijdens de Vlaamse Kermis in de maand mei, een kermis die ze elk jaar met de moed der wanhoop organiseren, wanhoop omdat ze steeds minder mensen vinden die zich een lang weekend willen vrijmaken om vrijwillig mee te werken voor het goed van de gemeenschap.
Bovendien wordt de autochtone bevolking in onze wijk elk jaar precies wat kleiner en het merendeel van de allochtone bevolking schijnt nog steeds niet goed te begrijpen wat het woord ‘integreren’ wil zeggen.
Goed nieuws was er ook : vorige zaterdag heeft kleinzoon 1 een plaats weten te bemachtigen in de middelbare school naar hun keuze, iets wat de dag van vandaag geen sinecure blijkt te zijn.
Enfin, zij gelukkig, wij gelukkig … zo gaat dat met kinderen en kleinkinderen nietwaar?
Ik kan amper geloven dat ik al een kleinzoon heb die naar het middelbaar gaat, het lijkt pas alsof hij gisteren geboren werd.
Zo zie je : de tijd vliegt snel, gebruik het wel … daarom nu snel even dit logje posten en daarna even bijlezen bij m’n blogmaatjes.
Altijd benieuwd wat er in blogland gebeurt.
Toedeloekes. :-)
|