Flink gewerkt!

(Zeer vrije vertaling)

We vierden mijn zevende verjaardag thuis,

met acht kinderen uit mijn klas

We speelden Hints, er was kaas, koekjes en gelei.

Wat later kwam iemand om de gas af te sluiten
en mijn vader weet je, die hoort niet zo goed.

Hij verstond gras en niet gas

en dacht dat een scout wat kwam bijverdienen.

Hij zei : “knap van je jongen, begin maar te werken.”

De lange jas van de man rook naar oude dweilen.

Vader zei : “ hij lijkt wel niet erg op een scout,

hij draagt geen korte broek, geen pet, geen embleem,

en hij heeft ook geen scouts das om.”

De man ging naar de kast, onder de trap.

Mijn vader zei : “pas op voor je hoofd,

als je daar het grasmachine zoekt, dan heb je het mis,

je zal het met een tuinschaar moeten doen.”

Maar de man had voldoende gereedschap, zei hij,

een tang en een verroestte engelse sleutel.

Mijn vader rommelde wat in zijn broekzak

en vond daar voor hem enkele centen.

Toen mijn moeder wat later vaders eten wou maken,

merkte ze dat er geen gas was,

want na één uur bakken waren

zijn frieten nog steeds rauw en nog wit,

hij kreeg dus enkel wat koekjes en gelei.

Toen hij boos werd en daarover kloeg

werd mijn moeder ook heel boos.

Ik dacht dat ze hem ging vermoorden

Ze sloeg de frietpot hard op zijn hoofd,

want het was zijn plicht om de rekeningen te betalen.

De volgende dag moest ik vertrekken naar school,

maar ik kreeg de achterdeur niet meer open.

Vader lag in de keuken met zijn hoofd in de gasoven,

 zijn benen lang uitgestrekt over de vloer.

Ik moest over hem klimmen om mezelf buiten te laten,

want er was weinig plaats om te bewegen.

Ik gaf hem een kussen om onder zijn hoofd te leggen

want hij kreeg al een deuk in zijn wang.

Ik hielp die avond mijn ma met het eten,

hoewel ik dat helemaal niet leuk vond.

Zij was nog humeurig wegens het gas

en mijn vader was natuurlijk nergens te zien.

Ze verwarmde de erwten in de waterkoker

en ik moest heel hoog staan

om de ovenschotel een bruin korstje te geven

door het dicht tegen de gloeilamp te houden.

Wat later na  het eten

zat moeder op de piano kruk,

op de plaats waar normaal de piano staat.

Ze neuriede Rachmaninov’s piano concerto

zo goed als ze kon in C minor.

Pas dan viel het op dat de piano weg was,

want normaal stond het daar op die plaats.

“Ik heb het verkocht om de gasrekening te betalen” zei pa

Ze geloofde hem niet en zei : ik kijk wel even onder de trap

Hij zei : “Hou je kalm, maak je toch niet zo druk.

Het staat in de pandjeszaak in Bellingbrook straat,

ik ga het daar vrijdag wel terughalen!”

Hij bewees het haar ook, want hij toonde haar de kwijting.

Ze stond heel boos recht

en ik dacht dat ze hem terug om de oren ging slaan,

want ze nam haar banjo bij het dunne eind op.

Maar hij werd gered door een klop op de deur.

Het was weer de man in de jas met de tang.

“Verdorie” zei pa: “die gast wil best werken”

en zei : “kijk eens jongen of je vandaag mijn gas kan herstellen,

ik kijk dan of ik nog wat geld voor je heb.”

Die nacht was alles peis en vrede in huis.

Ma en pa luisterden naar Billy Cotton op de radio.

Pa vloog plots recht uit zijn stoel en zei :

“die scout is verdorie een bedrieger”

Hij zei: “ik heb hier net zitten rekenen

en voor al die centen die ik hem gaf

hebben we niets gekregen,

zelfs geen onnozele sticker!”

:-D