xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Puf….puf ….Ik heb van donderdag namiddag tot daarnet een huis vol bezoekers gehad – iedereen is nu vertrokken en ik maak nu snel van de gelegenheid gebruik om mijn blogje wat bij te werken.

Ventje is gisteren bij zoon 1 gaan helpen om een plafond te steken en ik denk dat hij vandaag bij zoon 2 een badkamer helpt installeren.

Waar ik absoluut over wou schrijven is de ongelooflijke maar ontzettende documentaire die vorige week uitgezonden werd op Canvas,  een documentaire waar ik echt niet goed van was : ‘Deliver us from Evil”.

De rooms katholieke priester Oliver O'Grady (zie foto) met zijn zeemzachte stem en ‘betrouwbare’ voorkomen misbruikte en verkrachtte in Californië twintig jaar lang  baby’s, kinderen en hun moeders.

De documentairemaakster Amy Berg zocht de ex-pastoor op in Ierland, waar hij sinds 2000 na een gevangenisstraf weer als een vrij man rondloopt.

Ongehinderd en naar mijn mening vreselijk ‘nagenietend’ praat O’Grady over zijn verleden in deze verbijsterende film over een van de meest ontstellende pedofiliezaken binnen de katholieke kerk.
En dat is precies waar Deliver Us From Evil  over gaat.

Het enorme taboe dat rust op misbruik door een vertegenwoordiger van de kerk,

Amy Berg volgt in haar documentaire vier slachtoffers van pastoor O’Grady.

We leren hen en hun familie kennen en uiteindelijk besluiten enkelen om naar het Vaticaan af te reizen om serieus te worden genomen vermits ze in Amerika geen gehoor krijgen.

Op het einde van de documentaire zien we dat het Vaticaan hen niet wil ontvangen en zelfs hun brief weigert te aanvaarden. 

Schokkend!

O’Grady praat met pretoogjes  heel open over wat er allemaal is gebeurd.

Hij geeft openlijk toe dat hij zich seksueel voelt aangetrokken tot kinderen, hoe jonger hoe liever, maar dat hij daar sinds zijn arrestatie niets meer mee doet. (sic)

O’Grady, de minzame man met de zeemzoete stem en de glinstering in zijn pretogen, heeft naar schatting minstens honderd kinderen en volwassenen verkracht en misbruikt vanaf de leeftijd van negen maanden. (!)

Hoe kon deze misbruik blijven duren?

Wel, we zien in de documentaire dat de leidinggevenden van O’Grady hem na iedere aangifte gewoon van parochie naar parochie versasten, elke keer naar een dorp dat ongeveer tachtig KM verder lag en waar hij met een schone lei lekker weer opnieuw kon beginnen met zijn monsterlijke activiteiten.

Uiteindelijk wordt O’Grady toch veroordeeld tot een gevangenisstraf van veertien jaar, maar hij komt na zeven jaar weer vrij en  woont (bij de opname van de documentaire) terug  in Ierland.

Wanneer hij vijfenzestig wordt, ontvangt hij een maandelijkse bijdrage van zeshonderd euro van de katholieke kerk omdat hij vroegtijdig uit zijn ambt is gestapt.

Zwijggeld !

Wat me nog het ergste aangreep in de film is de getuigenis van de vader van één van de meisjes die op vijfjarige leeftijd verkracht werd: Bob Jyono.

Dat stukje van de documentaire zie je in de video die ik hieronder zet.

O’Grady vertelt in de documentaire dat hij bij zijn aankomst in California in 1976 reeds begonnen was met het aanranden van kinderen,  waar hij veel tijd doorbracht in het huis van zijn liefhebbende en bewonderende doch ‘onwetende’ parochianen, de familie Jyono, met hun vijf jaar oude dochtertje Ann.

In de video vertelt  de vader van Ann,  Bob Jyono,  hoe hij zich voelde wanneer zijn dochter hem slechts vele  jaren later vertelde dat zij ook vanaf haar vijf jaar door O’Grady werd misbruikt.

Hij voelt zich ontzettend schuldig omdat zijn dochter hem daarvoor nooit iets heeft durven vertellen omdat :

“hij altijd gezegd had dat hij de man zou doden die haar ooit zou durven aanranden”.  

Zijn dochtertje had van een vriendinnetje gehoord dat je voor moord naar de gevangenis moest en had daarom alles verzwegen uit liefde voor haar vader.   Zij was er van overtuigd dat hij O’Grady zou vermoorden en een levenslange gevangenisstraf zou krijgen.

Men staat er inderdaad niet bij stil wanneer men in de aanwezigheid van kinderen deze zin uitspreekt.

Veel vaders – en moeders- zeggen het zo,  ik weet het, ik spreek uit ondervinding, want mijn vader zei me ooit als klein meisje bijna letterlijk hetzelfde.

Net zoals Ann werd ik ook door een toenmalige vriend van vader sexueel benaderd toen ik acht jaar oud was,  en net om dezelfde reden als Ann heb ik dit nooit aan mijn ouders durven vertellen.

Ik kon niet leven met de gedachte dat mijn lieve vader naar de gevangenis zou moeten gaan en daarom zweeg ik als vermoord en ik heb het mijn hele leven meegedragen.

Nu mijn ouders allebei dood zijn durf ik er pas over schrijven.

Misschien is dit ook iets om toch even bij stil te staan.   

Eén ‘welgemeende’  zin maakt het je kinderen onmogelijk om je hun weerzinwekkende ervaringen te vertellen, gewoon omdat ze je jou zo liefhebben.

Ik zou ook iemand die mijn kinderen of kleinkindjes aanrandt of molesteert,  koelbloedig kunnen vermoorden, en er zelfs met plezier enkele jaren voor gaan zitten, maar ik besef nu dat we héél voorzichtig moeten zijn dat onze kinderen of kleinkinderen ons deze ene zin nooit horen uiten.

Die zin, die uitspraak,  heeft ertoe geleid  dat noch Ann Jyono – noch ikzelf – ooit tegen onze vaders of moeders de waarheid hebben durven vertellen, net omdat we hen zo liefhadden en vreselijk bang waren dat zij door onze schuld,  de rest van hun leven in de gevangenis zouden opgesloten worden.

De vraag is nu wel : hoe verwittig je wel best je kind dat er weerzinwekkende pedofielen op deze aardkloot rondlopen?

Nog een grote fout is, vind ik toch,  dat we meestal kinderen bang maken voor vreemden,  mensen die ze niet kennen! 

“Ga nooit mee met iemand die je niet kent” –  deze waarschuwing gebruiken we wellicht allemaal.

Nochtans worden de meeste zedenfeiten gepleegd door mensen in de onmiddellijke omgeving van het kind, mensen die de ouders én het kind wel vertrouwen.

Ook daar moeten we onze kinderen op attent maken!

Ik had na het zien van de documentaire ongelooflijk medelijden met Bob Jyono, de vader van Amy.

De arme man voelt zich zo ongelooflijk schuldig en ik zou willen dat ik hem kon troosten.

Toen hij, net zoals mijn vader, destijds  die bewuste zin uitsprak was het met de allerbeste, lievedevolle bedoeling.

Ik zou hem willen zeggen dat niet hij zich hoeft schuldig te voelen,  maar de ziekelijke pedofielen.

Toch is het misschien best om jonge ouders te verwittigen om de zin:

 “ik vermoord eigenhandig de pervert die ooit mijn dochter molesteert”   NOOIT  te gebruiken in het bijzijn van hun kinderen….