this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
18-10-2007
documentaire : Deliver us From Evil ....
.
Oliver O'Grady
Puf .puf .Ik heb van donderdag namiddag tot daarnet een huis vol bezoekers gehad iedereen is nu vertrokken en ik maak nu snel van de gelegenheid gebruik om mijn blogje wat bij te werken.
Ventje is gisteren bij zoon 1 gaan helpen om een plafond te steken en ik denk dat hij vandaag bij zoon 2 een badkamer helpt installeren.
Waar ik absoluut over wou schrijven is de ongelooflijke maar ontzettende documentaire die vorige week uitgezonden werd op Canvas, een documentaire waar ik echt niet goed van was : Deliver us from Evil.
De rooms katholieke priester Oliver O'Grady (zie foto) met zijn zeemzachte stem en betrouwbare voorkomen misbruikte en verkrachtte in Californië twintig jaar langbabys, kinderen en hun moeders.
De documentairemaakster Amy Berg zocht de ex-pastoor op in Ierland, waar hij sinds 2000 na een gevangenisstraf weer als een vrij man rondloopt.
Ongehinderd en naar mijn mening vreselijk nagenietend praat OGrady over zijn verleden in deze verbijsterende film over een van de meest ontstellende pedofiliezaken binnen de katholieke kerk. En dat is precies waar Deliver Us From Evilover gaat.
Het enorme taboe dat rust op misbruik door een vertegenwoordiger van de kerk,
Amy Berg volgt in haar documentaire vier slachtoffers van pastoor OGrady.
We leren hen en hun familie kennen en uiteindelijk besluiten enkelen om naar het Vaticaan af te reizen om serieus te worden genomen vermits ze in Amerika geen gehoor krijgen.
Op het einde van de documentaire zien we dat het Vaticaan hen niet wil ontvangen en zelfs hun brief weigert te aanvaarden.
Schokkend!
OGrady praat met pretoogjes heel open over wat er allemaal is gebeurd.
Hij geeft openlijk toe dat hij zich seksueel voelt aangetrokken tot kinderen, hoe jonger hoe liever, maar dat hij daar sinds zijn arrestatie niets meer mee doet. (sic)
OGrady, de minzame man met de zeemzoete stem en de glinstering in zijn pretogen, heeft naar schatting minstens honderd kinderen en volwassenen verkracht en misbruikt vanaf de leeftijd van negen maanden. (!)
Hoe kon deze misbruik blijven duren?
Wel, we zien in de documentaire dat de leidinggevenden van OGrady hem na iedere aangifte gewoon van parochie naar parochie versasten, elke keer naar een dorp dat ongeveer tachtig KM verder lag en waar hij met een schone lei lekker weer opnieuw kon beginnen met zijn monsterlijke activiteiten.
Uiteindelijk wordt OGrady toch veroordeeld tot een gevangenisstraf van veertien jaar, maar hij komt na zeven jaar weer vrij enwoont (bij de opname van de documentaire) terug in Ierland.
Wanneer hij vijfenzestig wordt, ontvangt hij een maandelijkse bijdrage van zeshonderd euro van de katholieke kerk omdat hij vroegtijdig uit zijn ambt is gestapt.
Zwijggeld !
Wat me nog het ergste aangreep in de film is de getuigenis van de vader van één van de meisjes die op vijfjarige leeftijd verkracht werd: Bob Jyono.
Dat stukje van de documentaire zie je in de video die ik hieronder zet.
OGrady vertelt in de documentaire dat hij bij zijn aankomst in California in 1976 reeds begonnen was met het aanranden van kinderen, waar hij veel tijd doorbracht in het huis van zijn liefhebbende en bewonderende doch onwetende parochianen, de familie Jyono, met hun vijf jaar oude dochtertje Ann.
In de video vertelt de vader van Ann, Bob Jyono, hoe hij zich voelde wanneer zijn dochter hem slechts vele jaren later vertelde dat zij ook vanaf haar vijf jaar door OGrady werd misbruikt.
Hij voelt zich ontzettend schuldig omdat zijn dochter hem daarvoor nooit iets heeft durven vertellen omdat :
hij altijd gezegd had dat hij de man zou doden die haar ooit zou durven aanranden.
Zijn dochtertje had van een vriendinnetje gehoord dat je voor moord naar de gevangenis moest en had daarom alles verzwegen uit liefde voor haar vader.Zij was er van overtuigd dat hij OGrady zou vermoorden en een levenslange gevangenisstraf zou krijgen.
Men staat er inderdaad niet bij stil wanneer men in de aanwezigheid van kinderen deze zin uitspreekt.
Veel vaders en moeders- zeggen het zo, ik weet het, ik spreek uit ondervinding, want mijn vader zei me ooit als klein meisje bijna letterlijk hetzelfde.
Net zoals Ann werd ik ook door een toenmalige vriend van vader sexueel benaderd toen ik acht jaar oud was, en net om dezelfde reden als Ann heb ik dit nooit aan mijn ouders durven vertellen.
Ik kon niet leven met de gedachte dat mijn lieve vader naar de gevangenis zou moeten gaan en daarom zweeg ik als vermoord en ik heb het mijn hele leven meegedragen.
Nu mijn ouders allebei dood zijn durf ik er pas over schrijven.
Misschien is dit ook iets om toch even bij stil te staan.
Eén welgemeende zin maakt het je kinderen onmogelijk om je hun weerzinwekkende ervaringen te vertellen, gewoon omdat ze je jou zo liefhebben.
Ik zou ook iemand die mijn kinderen of kleinkindjes aanrandt of molesteert,koelbloedig kunnen vermoorden, en er zelfs met plezier enkele jaren voor gaan zitten, maar ik besef nu dat we héél voorzichtig moeten zijn dat onze kinderen of kleinkinderen ons deze ene zin nooit horen uiten.
Die zin, die uitspraak, heeft ertoe geleid dat noch Ann Jyono noch ikzelf ooit tegen onze vaders of moeders de waarheid hebben durven vertellen, net omdat we hen zo liefhadden en vreselijk bang waren dat zij door onze schuld, de rest van hun leven in de gevangenis zouden opgesloten worden.
De vraag is nu wel : hoe verwittig je wel best je kind dat er weerzinwekkende pedofielen op deze aardkloot rondlopen?
Nog een grote fout is, vind ik toch, dat we meestal kinderen bang maken voor vreemden, mensen die ze niet kennen!
Ga nooit mee met iemand die je niet kent deze waarschuwing gebruiken we wellicht allemaal.
Nochtans worden de meeste zedenfeiten gepleegd door mensen in de onmiddellijke omgeving van het kind, mensen die de ouders én het kind wel vertrouwen.
Ook daar moeten we onze kinderen op attent maken!
Ik had na het zien van de documentaire ongelooflijk medelijden met Bob Jyono, de vader van Amy.
De arme man voelt zich zo ongelooflijk schuldig en ik zou willen dat ik hem kon troosten.
Toen hij, net zoals mijn vader, destijds die bewuste zin uitsprak was het met de allerbeste, lievedevolle bedoeling.
Ik zou hem willen zeggen dat niet hij zich hoeft schuldig te voelen, maar de ziekelijke pedofielen.
Toch is het misschien best om jonge ouders te verwittigen om de zin:
ik vermoord eigenhandig de pervert die ooit mijn dochter molesteert NOOITte gebruiken in het bijzijn van hun kinderen .
IT NEVER RAINS BUT IT POURS ofwel : "One stroke of good (or ill) fortune is often followed by many other instances of luck (or misfortune) when you least expect them. Oftwel à la Bojako, het regent bij ons hier nooit, het giet altijd - ofwel gebeurt er weinig (hm-zelden toch?!) ofwel gebeurt er zoveel dat het bijna niet meer te omvatten is.
De appelpluk-pers-vul dag bij broer 1 in de Ardennen was onverwacht en nam een plotse hap uit onze lopende week. Toen we thuiskwamen bleek zoon 1 ziek te zijn en vingen we tijdens het weekend de twee oudste kleinzonen op terwijl hun mama werkte, maar dat weten jullie al. Schoonma is al een hele week ziek en wordt tussendoor geholpen door ventje, maar dat weten jullie ook al. Maandag maar dit stond al lang op de agenda genoteerd kwamen Seppe en zijn zusje en ik had destijds gevraagd aan hun mama en papa om meteen 's avonds te blijven eten. Voor hen is het ook eens leuk dat ze met hun beentjes onder tafel mogen aanschuiven.
Eergisteren kwam dan plots telefoon van neef die vlakbij woont. Zijn zevenjarig zoontje moest hoogdringend het ziekenhuis in voor een acute appendix operatie. De appendix was al gesprongen, dat wordt waarschijnlijk een weekje ziekenhuis.
Wat al heel lang vaststond is dat de papa, Neef zelf, aanstaande donderdag moet geopereerd worden. Vierendertig jaar oud en zijn heupen zijn dringend aan vervanging toe. Jawatte, dat kan tellen ! Hun grootouders wonen in de Ardennen en in Nederland. Nu is het alle hens aan dek geblazen, want het vrouwtje van neef zal tussen twee ziekenhuizen moeten pendelen en nadien zullen er thuis twee zieken moeten verzorgd worden. Dat gaat moeilijk worden!
Vanmorgen zijn ventje en ik naar de begrafenismis van Suske van Hotlips geweest. Myette en Huismusje waren ook aanwezig. Ik denk dat Pietje Bob ook aanwezig was, maar ik heb hem zelf niet gezien. In de kerk, tijdens het spelen van hun lievelingsmuziek, liepen de koude rillingen me over de rug. Gelukkig wordt Lipske omringd door een heel grote lieve familie.
Myette en Huismusje gingen nadien nog een kop koffie drinken om wat op te warmen, maar ik moest naar huis, want ventje moest na de mis naar zijn wekelijkse toog-afspraak met zijn vrienden ex-collegas en ik, ik wist thuis niet meer waar kruipen van ambetantigheid.
Een vrouw die vol ambetantigheid zit moet dat kwijt en doet rare dingen, ikke toch, dus ik toog (nog altijd een mooi woord hé?) voor de eerste keer dit jaar naar de kapper. En voor mevrouw? vroeg hij, want als ge uw klanten maar één keer per jaar ziet kent ge ze niet goed hé? Een Franse carré astemblieft, goed kort ! Ik had dringend een nieuw hoofd nodig. Toen ik afrekende met de kapper riep een dame die met haar hoofd nog in de wasbak lag: heel mooi Mevrouw, véél jonger. Ik voelde me op slag een stuk beter.
Toen ik deze ochtend buitenging was het ijskoud en ik was daar naar gekleed. Toen ik bij de kapper buitenkwam was het veranderd in een heel warme été Indien en ik was veel te warm aangekleed.
Daarnet is ventje terug thuisgekomen en hij is nu weer onmiddellijk vertrokken naar schwiegermutti met een bord eten voor vanavond. Hopelijk heeft ze haar boodschappenlijstje klaar, want morgen doen we inkopen.
Nu moet ik seffens nog snel naar meneer doktoor voor mijn voorschriftjes, hopelijk zit er weinig volk en dan.... dan plof ik hopelijk ongestoord een hele avond neer voor de TV.
Ja lap ....t is weer die tijd vant jaar. De Kuch-Kuch-Snotter-tijd. De steeds weerkerende jaarlijkse verkoudheid. De vieze virussen kiezen altijd eerst hun zwakste prooien, de oudjes en de kleintjes. Vorige maandag had schoonma prijs. De dokter werd erbij geroepen, er werd gezorgd voor de nodige medicatie en voor voldoende spijs en drank, want wij moesten even weg voor de appelpluk/pers/vul dag. Toen we gisteren terug thuiskwamen is ventje weer onmiddellijk naar haar toe gegaan om te zien of alles oké was. Alles was, kuch kuch, snotter snotter, godzijdank oké, het was in elk geval niet nog erger geworden. Mijne zilveren moest enkel nog wat boodschappen doen en dan kon zij weer even verder.
Vandaag zouden we zelf gaan winkelen, want de muizen vielen dood in de kasten, maar de telefoon rinkelde 's morgens voor tien uur, da's altijd onrustwekkend. Zoon 1 kuch kuch snotter snotter voelde zich helemaal niet goed en of we de kindjes niet even konden opvangen tot zijn vrouwtje gedaan had met werken.
De boodschappen werden dus gedaan samen met de twee kleinzoontjes. Dat was weer even wennen. Beiden liepen ze door de wandelgangen van de winkels met hun armen wagewijdopen gesperd om met hun vingers alles aan te raken. Hun tastgevoel moet ook nog bevredigd worden. Ventje en ik hebben nog nooit zo snel gewinkeld. Ik denk dat we alle snelheid records gebroken hebben.
Voor ons toekomstig prinsesje (kleindochter) moesten we nog een tiara en bling bling schoentjes kopen, das nu ook in orde. De prinses outfit is nu helemaal compleet.
Kleinzoontjes hebben daarna even samen met ons de ongezonde rook sfeer van onze parochie café opgesnoven terwijl we allemaal onze dorst laafden. Klaar, luid en duidelijk galmde plots de stem van kleinzoon 2 door het lokaal: Nanaaaa ik moet kakaaaaa doen! wat een glimlach op menig oud, gerimpeld gezicht toverde. Grootvader verdween met hem naar de WC. Kleinzoon 1 stond geboeid te kijken naar de biljarters. We wezen hem een veilige plaats aan van waar hij kon kijken zonder een biljartkeu in zijn oog te krijgen, maar als een magneet werd hij steeds dichter en dichter naar de biljart tafel getrokken.
We hebben ze in de late namiddag terug thuis afgezet bij hun mama die inmiddels gedaan had met werken. Hun papa lag nog steeds uitgeteld in de zetel.
Nu maar hopen dat ze allemaal hun beestjes bijhouden!
Met vier dorstige kleinkindjes zullen de flessen wel snel leeg zijn.
Op dit ogenblik is de sap nog warm in de fles.
We hebben nu enkele flessen koud gezet en straks gaan we tot een appelsap-proef over.
Broer en zilveren gaan de appelsmurrie en jus van zich afwassen onder de douche en nadien zullen we proeven en beslissen of we appelsap preferen of een lekkere koude La Chouffe!
Euh......morgen begin ik terug met mijn dieet. Echt waar!
Hèhè, de Maalox heeft geholpen, mijn protesterende pizza maag kwam weer tot rust tijdens de nacht. Vol goede voornemens begon ik gisteren mijn eerste dieet dag. Karakter, wilskracht, moed, doortastendheid zijn heel mooie eigenschappen. Ik bezit ze niet.
Toen mijn kopje koffie op was (zelfs zonder toast) en mijn krant uitgelezen, mompelde ik tegen ventje : ik denk dat ik ga zwemmen, een dieet alleen volstaat niet, ik moet ook nog bewegen.
Ventje liet vant verschieten de keukenhanddoek vallen en vroeg : Wablieft? Zwanst niet hé, ik heb net het zwembad helemaal in orde gebracht voor de winter en daarbij t is veel te koud, ge gaat iets opdoen, zijde gij nu helemaal geflipt?
Maar nee onnozel manneke (wij gebruiken veel koosnaampjes) ik bedoel dat ik naar het zwembad wil gaan, tussen de middag wanneer het kalm is, maar ik zie er zo tegenop om alleen te gaan.
Ventje bekeek me en ik voelde zijn ogen van mijn gezicht langzaam neerwaarts over mijn voluptueuze body glijden. Hij zei toen wat elke vrouw nooit wil horen : Maar shoeke, das nu een goed gedacht, ik zal u wel wegdoen en in de cafetaria op u wachten, dan zijt ge niet alleen. Waarop ik snel antwoordde: jamaar hélà niet zo rap, ik ben nog niet zeker, ik moet mezelf nog even moed inspreken.
Ik toog (mooi woord hé
http://nl.wiktionary.org/wiki/tijgen ) naar boven om zoals elke dag even mijn mails door te nemen en mijn favoriete blogjes te lezen en nam toen een zeer moedige beslissing. Ik nam het snel, want als ik te lang nadacht dan zou het niet lukken. Zwempak aan, jogging erover, en vijf minuten later stond ik in de keuken. Kom we zijn weg! zei ik tegen mijn personal trainer die zelf nooit traint. Hij kent me en liet er geen gras over groeien. Ook hij was binnen de vijf minuten klaar en hij hield de autodeur voor me open. Ik zag hem denken : ik moet hier het ijzer smeden terwijl het heet is
Vorig jaar september heb ik ook zon korte, sportieve opwelling gekregen en ik had nog steeds een kaart van het zwembad, zelfs het twee eurostuk voor het kastje zat nog in mijn zwemzak. Ik hoop altijd dat er bijna niemand in het water is, want ik ben geen held en zwem graag rustig heen en weer aan de kant zodat ik me kan vastgrijpen indien ik dreig te verzuipen. Er waren gisteren veel gezette dames van mijn leeftijd die net hetzelfde dachten als ik.
De rechterkant van het zwembad was volledig afgebakend en een dertigtal grijze en minder grijze hoofdjes dobberden daar netjes op en neer volgens de aanwijzingen van een magere, oudere senior die aan de kant in zwembroek oefeningen voordeed. Aquagym voor senioren.
Voorbij zwemmend bekeek ik hem sluiks. Waarschijnlijk was hij ooit een sportleraar. Geen gram vet, slank of beter 'mager' en grijs haar. Toen ik nog eens goed keek besefte ik dat oud- mager' ook niet zo mooi is. Geef mij maar een man met love handles en wat vlees aan zijn knoken.
Ik voelde me op slag wat beter na deze bezinning en trok welgemutst nog een aantal baantjes, ondertussen al zwemmend korte praatjes makend met de passerende andere oudere dikke dobberende dames. Eén mollige dame zei plots: hé ik ken u! ze bleek verdorie een klasgenoot te zijn van de middelbare school. Bengelend aan de kant van het zwembad, in het water, hebben we in sneltempo veertig jaar bijgepraat. In de cafetaria zou het warmer en veel gezelliger geweest zijn, maar daar zat mijn ventje trots te wachten op zijn sportief vrouwtje..
Ik voelde me na al dat sporten heel fris en monter en ik zou gezworen hebben dat mijn buik al iets strakker aanvoelde.
Totaal naast de kwestie.
Bedenking : als de brandweermannen hun Babe fotos moeten verwijderen, moet ik dan ook mijn knappe macho reeks rechts op mijn blog verwijderen? k zal het eens aan onze Patrick van A moeten vragen.
Lap...t is zover... mijn maag protesteert vandaag ongelooflijk fel tegen de vreselijke overdaad van mijn rijkelijk gevuld fest-leven. Gisteren tafelden we bij zoon 1 en schoondochter. Deze keer was het een Russisch thema feest. Schwiegermutti, schoonbroer en zus/zee waren ook aanwezig.
*wodka als aperitief
*toostjes met kaviaar
*Borsjt (Russiche bietensoep) met zure room *Boeuf Stroganoff *En als dessert : Halva met andere zoete versnaperingen en koffie.
Kleinzoon 1 (bijna zeven jaar oud) zit nu in het tweede leerjaar en liet ons na het eten zijn eerste schooltoetsen zien en zijn dictee schriftje.
Einstein eat your heart out, dacht ik en mijn hart zwol met grootmoederlijke trots. Schoonma gaf hem tot zijn grote verbazing een briefje van twintig euro als beloning voor zijn prachtig rapport.
Hij had niet voor niets tien op tien op zijn rekenproef en ik zag hem met grote verbazing verwonderd kijken naar het geld, vervolgens diep nadenken en plots flitsten er kleine euro-symbooltjes voor zijn ogen en kreeg hij een volwaardig Aha moment.
Zonder dralen viste hij onmiddellijk daarop al zijn schriften uit zijn boekentas en toonde ze fier aan iedereen die rond de tafel zat, in de ijdele hoop om zo, op heel korte termijn, een fortuin binnen te rijven. Het mocht niet baten. De geldbeugels bleven hermetisch toe.
Vandaag:
Ik hoopte uit de grond van mijn peperkoekenhart dat ventje het zou vergeten, maar mijn lieve vriendin heeft het verknoeid. Ze telefoneerde vanmorgen en zei : (Huismusje ogen toe doen aub !) : Zeg, ge zijt toch niet vergeten dat het dit weekend de grote rommelmarkt is van onze parochie!
Neeje begot, ik was het niet vergeten, maar ik was helemaal niet van plan om te gaan. Maar dit was weer buiten mijn ventje gerekend natuurlijk en t is tenslotte maar een straatje om, achter onze hoek. t Was ook prachtig weer, veel te mooi om binnen te blijven, was zijn argument, dus ik teende weeral braafjes en gedwee als een schaap mee naar de parochiezaal.
God en klein pierke kwamen we daar tegen. Ventje geraakte nog niet aan het eerste kraampje of hij had al een Duvel vast en hing aan de toog met de schoonvader van zoon 2. Wat later kwam schoondochter er ook aan met haar mama, Seppe en kleindochter.
Binnenkort verjaart onze kleindochter en ik heb dit jaar voor haar een prachtig princessen jurkje gekocht, met een zijden cape, mooi afgebiesd met pels. Koningin Fabiola zou jaloers zijn! Ik moest nog enkel de nodige accessoires kopen zoals een bling bling tiara en toverstokje en toevallig zag ik die op de rommelmarkt.
Een andere dame was me echter voor en schepte net voor mijn neus de prachtige tiara weg. Gelukkig voor haar voelde ze mijn ijzige, priemende, dodende blik niet in haar rug. Het bling bling toverstokje liet ze liggen, dus dat kon ik wel kopen en ook een even prachtige bling bling handtasje. Ter informatie: Bling Bling is in bij driejarige meisjes !
Vermits ik maar meegegaan was met ventje om de hoop te vergroten, zette ik me daarna ook maar neer in het gedeelte dat als cafetaria afgebakend was en vermits water enkel dient om boten op te laten drijven (cfr mijn vader zaliger) consumeerde ik ook wat. De pizza die we daarna gegeten hebben ligt nu als een zware baksteen op mijn maag. Trop is teveel: zei Van den Boeynants ooit en de man had groot gelijk
Seffens ga ik een Maalox opzuigen tegen maagzuur en nu meen ik het écht.
Morgen begin ik met een dieet van water en toost !!!!!!
Vrijdag was het zoals gewoonlijk onze maandelijkse blogdag.
De zon scheen zalig, maar toch voelden we allemaal een enge kilte door de afwezigheid van onze allerliefste vriendin Hotlips.
Ook op haar blogs is het momenteel muisstil, het is de eerste keer dat we dit ooit hebben meegemaakt.
We vrezen daarom allemaal het ergste en onze gedachten en ons hart waren en zijn nog steeds bij haar en haar Suske.
t Is moeilijk om hier in vrolijke bui iets neer te pennen want elke keer dwalen mijn gedachten af naar Lipske.
Voor haar zet ik hierna dit gedichtje.
FOR THE LOVE OF MY LIFE
OUR HEAVENLY FATHER UP ABOVE; PLEASE TAKE CARE OF THE ONE I LOVE. THE HURT, THE PAIN, PLEASE TAKE IT AWAY. I KNOW I'LL BE WITH HIM AGAIN SOME DAY; PLEASE HELP ME FIND WHICH WAY TO GO, WITHOUT MY HUSBAND....LORD.....I JUST DON'T KNOW.
WE HAVE BEEN ONE FOR SO MANY YEARS, I TURN MY HEAD, AND HIDE MY TEARS. TO WATCH HIM HURT, JUST BREAKS MY HEART; I HAVE LOVED HIM FROM THE VERY START. NOT TO BE SELFISH AND ASK HIM TO STAY, IS WHAT I DEAL WITH EVERYDAY.
IN YOUR HANDS, I KNOW HE'LL BE WELL, I KNOW IT LORD, I JUST CAN TELL. DEAR LORD, PLEASE TAKE CARE OF HIM FOR ME, AND PLEASE HELP ME SO THAT I CAN SEE. ALL THE LOVE AND BEAUTY OF YOUR HOME. I KNOW MY LOVE WILL NOT BE ALONE.
PLEASE STOP THE PAIN HE FEELS EACH NIGHT, IN YOUR ARMS I KNOW HE'LL BE ALRIGHT. AND UNTIL WE AGAIN BECOME AS ONE, LET HIM KNOW I LOVE HIM AND I'LL JOIN HIM WHEN MY WORK HERE IS DONE.
Eén oktober, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt. Het einde van het jaar nadert in sneltreinvaart. En dan te weten dat ik als kind het jaar 2000 science fiction-klinkend vond. Als ik nu bedenk dat mijn grootouders geboren werden in de jaren 1800 dan lijkt dit bijna de middeleeuwen. t Was dan ook middeleeuws: - geen electriciteit geen autos geen televisie geen radio geen internet geen telefoon geen vliegtuigen geen raketten op de maan steevast geloven wat mijnheer pastoor vanuit zijn preekstoel verkondigde . Moesten ze nu terugkomen dan vielen ze gewoon dood vant verschieten denk ik.
Héhé...tot volgende week zaterdag zijn we weer even uitgefeest, tijd om even te bekomen. Vrijdag is het wel blogdag met onze trouwe blogvrienden, maar vriend Ollie schreef net in een reaktie dat alcohol goed is tegen onze Oldtimer. Dat is dus goed om weten.
Schoonma is netjes afgehaald van zee met al haar bagage en terug thuis gedeponeerd. Niet te geloven dat één dame zoveel bagage meeneemt voor een vakantie aan zee. Natuurlijk heb je hier aan de Noordzee wel gerief nodig voor drie seizoenen. Nat, koud en misschien warm weer? Ondanks haar hoge leeftijd blijft ze op en top een heel fiere dame. Voor elke dag een andere outfit. Voor elke outfit de nodige accessoires en schoenen. Een beautycase vol verzorgings crèmes, lotions en schmink. Iets minder fier zou best wel mogen, maar toch liever zo dan onverzorgd.
Zaterdag avond kwamen de twee oudste kleinzonen slapen. Nu ze wat ouder worden, wordt het allemaal wel veel gemakkelijker en zo mogelijk nog plezanter. Met een zevenjarige een gesprek voeren over het al of niet bestaan van God en verder leven via de overgeërfde genen is heel verfrissend en aangenaam.
bij de autootjes zijn er nog van grootvader!
Kleinzoon 1 denkt eerst altijd heel diep na met een diepe frons en geeft dan meestal een verrassend volwassen antwoord voor zijn leeftijd.
Kleinzoon 2, de vierjarige die zo fier blijft op zijn volwassen onderbroeken met spleet vooraan, met de nodige show erbij hoe de flieter erdoor getrokken wordt,is en blijft hilarisch. Hij oefent momenteel op het scheelzien. Een zevenjarige filosoof en een vierjarige fantast die eindeloos kan spelen, wat kan een grootouder nog meer wensen.
Ze slapen nu ook allebei uitstekend.De jongste bij mij in bed en de oudste bij zijn grootvader in de logeerkamer.
Het wordt al niet meer in vraag gesteld, het is al een gewoonte geworden.
Deze keer ben ik slechts één keer moeten opstaan om ventje wakker te schudden en te zeggen dat hij wat stiller moest zijn omdat zijn gesnurk anders de kleine zou wakker maken.
Toch kwam kleinzoon 1rond zeven uur ook bij mij liggen omdat grootvader zon rare geluiden maakte in zijn slaap.
Na de middag toen de kleinkinderen door hun mama afgehaald waren,werd ik naar de zoveelste rommelmarkt meegetroond door mijn fanatieke rommel vent. Gelukkig was het één dag mooi weer!
The Antique Road show op BBC is één van onze favoriete TV programmas en sinds ventje daar gezien heeft dat er soms mensen waardevolle zaken voor een appel en een ei gekocht hadden op rommelmarkten, is hij altijd op zoek naar zon schat.
Alhoewel ik hem al met hand en tanduitgelegd heb dat alle rommelmarkten nog voor de opening afgeschuimd wordt door antiquairs, hoopt hij toch dat ze iets over het hoofd gezien hebben.
Ze hadden deze keer weer niets over het hoofd gezien, maar hij was toch gelukkig dat hij de markt voor alle zekerheid nog eens gecontroleerd had.
Meestal komen we thuis met nog wat meer speelgoed om bij onze al niet te overziene hoop speelgoed voor de kleinkindjes te leggen.
Ik moet altijd lachen als de mensen op een rommelmarkt zeggen : ja maar mevrouw, als ge dit in de winkel gaat kopen kost dat vijfentwintig euro! Steevast antwoord ik dan, maar ik ben niet in een winkel, ik ben op een rommelmarkt, dat wil zeggen dat u voor uw rommel die ge kwijt wilt nog een centje wilt. Bovendien vind ik het pingelen plezant. Het doet me terugdenken aan de markten in Spanje in de jaren zestig. Daar stond men erop dat je pingelde.
Vragen ze voor iets vijf of tien euro, dan bied ik onmiddellijk de helft en dan geniet ik van het pingelen zoals op een veemarkt.
Mijn maternale grootouders waren vroeger marktkramers zie je.Het zit in mijn genen ingebakken.
Vandaag eens een blanco dag op mijn kalender, dat is heel lang geleden.
Het regent ouw wijven hier in Antwerpen,dus dat wordt gezellig luieren in de zetel met een spannende thriller van Dean Koonz.
Geen hoogstaande literatuur dat weet ik, maar wel enorm ontspannend!
*Filet de plie bretonne, risotto aux olives et fenouil,
Consommé de crustacé, encornet farci.
*Ventre de dorade royale, sauté de courgette et clams,
Sauce bouillabaisse et sabayon au curry
Sorbet tomate et madeleine,
*Poitrine de pigeonneau dAnjou,
cuisse confite, mange tout et jet de soja,
stoemp au poireau lié au mascarpone,
*quelques fromages frais et affinés,
*parades de nos desserts,
Et bien, vous dites ! Als ge dat op hebt dan kunt ge geen pap meer zeggen, ik garandeer het u.
Al sinds we getrouwd zijn vieren ventje en ik ons huwelijksverjaardag met een lekker dineetje dat een ietsiepietsie meer mag kosten dan de Lunch Garden. Dit restaurant in Solre-Saint-Géry werd ons aanbevolen door onze goede vrienden, die als hobby zulke restaurants meermaals bezoeken. Mijn vriendin steelt dan met haar ogen en wanneer ze ons bij haar thuis uitnodigt, dan bereidt ze zelf gerechten die niet zouden misstaan op zon menu.
Ik kook gewoon zoals moeder het me ooit geleerd heeft, maar dan wel met een creatievere toets. Ik heb nog nooit een gerecht twee keer helemaal op dezelfde manier bereid en ik heb een passie voor kookboeken! k heb een boekenkast vol en ik kan het niet laten om er steeds bij te kopen. Ventje kookt nooit, hij doet het niet graag en ik doe het al zoveel jaar, elke dag steeds weer. Daarom is zon gastronomisch weekend voor mij altijd heel plezant, zeker als we nadien gewoon de trap opmoeten en voldaan kunnen neerploffen op een heerlijk zacht bed in een luxueuse kamer.
In gedachten zie ik dan wel het tuttuttuttend zacht beschuldigend gezicht van mijn moeder als ze de prijs zou horen van zon etentje. Voor dat bedrag kan je met een groot gezin een heel week eten zou ze steevast gezegd hebben. Ik voel me dan ook altijd een beetje schuldig.
Maar, toen we gisteren avond terug thuiskwamen en ik op het blogje van ons allerliefste
las dat haar allerliefste Suske ongeneeslijk ziek is, verdween mijn schuldgevoel als sneeuw voor de zon.
Zoals zij vandaag op haar blog schrijft:
We leven nu en we moeten er nog zoveel mogelijk samen van genieten.
Onze enige kleine appelboom was dit jaar bijzonder productief. Blijkbaar heeft ze geen hinder ondervonden van de slechte zomer en is er meer dan voldoende regen gevallen om haar reuze appelopbrengst te verantwoorden. Je eigen biologisch geteelde lekkere appels laat je niet graag verloren gaan, maar hoe verwerk je die massa? Ik zette me dus vorige vrijdag aan de PC, tikte appel recepten in het Google vakje en drukte vervolgens een hele reeks recepten af.
Chutneys, taarten, sappen, fritters niet te geloven wat je met appels allemaal kan doen.
Zaterdag werd het dan eindelijk eventjes zomer, ventje verdween onmiddellijk in de tuin en ik bekeek mijn hoopje versgeplukte appels.
Ik had s morgens ook naar gewoonte naar Saturdays Kitchen op BBC gekeken en zag daar een lekker Iers recept (Homemade pork sausages with colcannon and apple sauce) en besloot, nu ik toch aan het kokkerellen was, om dat voor het avondeten klaar te maken. Ik schreef een lijst met alle nodige ingrediënten en vertrok met de caddie en twee grote zakken naar de supermarkt. Zwaar geladen met voldoende bloem, suiker, eieren voor de taarten en tevens alle ingrediënten voor de Ierse schotel, kwam ik een uurtje later terug thuis. Ik verviervoudigde de ingrediënten voor de appeltaart die ik uiteindelijk gekozen had, want als je één taart bakt kan je er evengoed meer maken om in te vriezen, ach... en waarom niet, nu de oven toch heet was kon er nog wat brood gebakken worden ook. Terwijl de taarten en het brood bakten, bereidde ik de Ierse Colcannon voor het avondeten.
En toen toen begaf mijn rug het toch weer nondepietjes. De verse soep voor de diepvries zou moeten wachten.
Ik kon nog net, kreunend en mankend, de taarten en het brood uit de oven halen, het eten op tafel zetten, strompelen naar de tuin om ventje te verwittigen dat het eten klaar was en toen plofte ik gepijnigd neer op mijn stoel. Herniaretta - de lelijke ros had weer toegeslagen. t Was nochtans helemaal niet het meest geschikte moment om weer op te flakkeren, ik heb deze week een héél drukke week voor de boeg, bijna genezen kleinkindjes opvangen en er zijn ook afspraken die ik absoluut wil nakomen. Desnoods sleep ik mezelf er naartoe.
Vanmorgen toen ik opstond kon ik tenminste al terug lopen zonder wandelstok en eigenlijk voel me wel een flauw bees, want ik lees bij Thea en Hotlips dat hun echtgenoot nog steeds in het ziekenhuis ligt.
Als ik dat lees, dan relativeer ik mijn pijn wel hoor. Met wat flinke pijnstillers, ontstekingsremmers, en maagsparende pillen loop ik binnen enkele dagen weer als een dartel olifantje rond.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
