this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Hèhè, de Maalox heeft geholpen, mijn protesterende pizza maag kwam weer tot rust tijdens de nacht. Vol goede voornemens begon ik gisteren mijn eerste dieet dag. Karakter, wilskracht, moed, doortastendheid zijn heel mooie eigenschappen. Ik bezit ze niet.
Toen mijn kopje koffie op was (zelfs zonder toast) en mijn krant uitgelezen, mompelde ik tegen ventje : ik denk dat ik ga zwemmen, een dieet alleen volstaat niet, ik moet ook nog bewegen.
Ventje liet vant verschieten de keukenhanddoek vallen en vroeg : Wablieft? Zwanst niet hé, ik heb net het zwembad helemaal in orde gebracht voor de winter en daarbij t is veel te koud, ge gaat iets opdoen, zijde gij nu helemaal geflipt?
Maar nee onnozel manneke (wij gebruiken veel koosnaampjes) ik bedoel dat ik naar het zwembad wil gaan, tussen de middag wanneer het kalm is, maar ik zie er zo tegenop om alleen te gaan.
Ventje bekeek me en ik voelde zijn ogen van mijn gezicht langzaam neerwaarts over mijn voluptueuze body glijden. Hij zei toen wat elke vrouw nooit wil horen : Maar shoeke, das nu een goed gedacht, ik zal u wel wegdoen en in de cafetaria op u wachten, dan zijt ge niet alleen. Waarop ik snel antwoordde: jamaar hélà niet zo rap, ik ben nog niet zeker, ik moet mezelf nog even moed inspreken.
Ik toog (mooi woord hé
http://nl.wiktionary.org/wiki/tijgen ) naar boven om zoals elke dag even mijn mails door te nemen en mijn favoriete blogjes te lezen en nam toen een zeer moedige beslissing. Ik nam het snel, want als ik te lang nadacht dan zou het niet lukken. Zwempak aan, jogging erover, en vijf minuten later stond ik in de keuken. Kom we zijn weg! zei ik tegen mijn personal trainer die zelf nooit traint. Hij kent me en liet er geen gras over groeien. Ook hij was binnen de vijf minuten klaar en hij hield de autodeur voor me open. Ik zag hem denken : ik moet hier het ijzer smeden terwijl het heet is
Vorig jaar september heb ik ook zon korte, sportieve opwelling gekregen en ik had nog steeds een kaart van het zwembad, zelfs het twee eurostuk voor het kastje zat nog in mijn zwemzak. Ik hoop altijd dat er bijna niemand in het water is, want ik ben geen held en zwem graag rustig heen en weer aan de kant zodat ik me kan vastgrijpen indien ik dreig te verzuipen. Er waren gisteren veel gezette dames van mijn leeftijd die net hetzelfde dachten als ik.
De rechterkant van het zwembad was volledig afgebakend en een dertigtal grijze en minder grijze hoofdjes dobberden daar netjes op en neer volgens de aanwijzingen van een magere, oudere senior die aan de kant in zwembroek oefeningen voordeed. Aquagym voor senioren.
Voorbij zwemmend bekeek ik hem sluiks. Waarschijnlijk was hij ooit een sportleraar. Geen gram vet, slank of beter 'mager' en grijs haar. Toen ik nog eens goed keek besefte ik dat oud- mager' ook niet zo mooi is. Geef mij maar een man met love handles en wat vlees aan zijn knoken.
Ik voelde me op slag wat beter na deze bezinning en trok welgemutst nog een aantal baantjes, ondertussen al zwemmend korte praatjes makend met de passerende andere oudere dikke dobberende dames. Eén mollige dame zei plots: hé ik ken u! ze bleek verdorie een klasgenoot te zijn van de middelbare school. Bengelend aan de kant van het zwembad, in het water, hebben we in sneltempo veertig jaar bijgepraat. In de cafetaria zou het warmer en veel gezelliger geweest zijn, maar daar zat mijn ventje trots te wachten op zijn sportief vrouwtje..
Ik voelde me na al dat sporten heel fris en monter en ik zou gezworen hebben dat mijn buik al iets strakker aanvoelde.
Totaal naast de kwestie.
Bedenking : als de brandweermannen hun Babe fotos moeten verwijderen, moet ik dan ook mijn knappe macho reeks rechts op mijn blog verwijderen? k zal het eens aan onze Patrick van A moeten vragen.
Lap...t is zover... mijn maag protesteert vandaag ongelooflijk fel tegen de vreselijke overdaad van mijn rijkelijk gevuld fest-leven. Gisteren tafelden we bij zoon 1 en schoondochter. Deze keer was het een Russisch thema feest. Schwiegermutti, schoonbroer en zus/zee waren ook aanwezig.
*wodka als aperitief
*toostjes met kaviaar
*Borsjt (Russiche bietensoep) met zure room *Boeuf Stroganoff *En als dessert : Halva met andere zoete versnaperingen en koffie.
Kleinzoon 1 (bijna zeven jaar oud) zit nu in het tweede leerjaar en liet ons na het eten zijn eerste schooltoetsen zien en zijn dictee schriftje.
Einstein eat your heart out, dacht ik en mijn hart zwol met grootmoederlijke trots. Schoonma gaf hem tot zijn grote verbazing een briefje van twintig euro als beloning voor zijn prachtig rapport.
Hij had niet voor niets tien op tien op zijn rekenproef en ik zag hem met grote verbazing verwonderd kijken naar het geld, vervolgens diep nadenken en plots flitsten er kleine euro-symbooltjes voor zijn ogen en kreeg hij een volwaardig Aha moment.
Zonder dralen viste hij onmiddellijk daarop al zijn schriften uit zijn boekentas en toonde ze fier aan iedereen die rond de tafel zat, in de ijdele hoop om zo, op heel korte termijn, een fortuin binnen te rijven. Het mocht niet baten. De geldbeugels bleven hermetisch toe.
Vandaag:
Ik hoopte uit de grond van mijn peperkoekenhart dat ventje het zou vergeten, maar mijn lieve vriendin heeft het verknoeid. Ze telefoneerde vanmorgen en zei : (Huismusje ogen toe doen aub !) : Zeg, ge zijt toch niet vergeten dat het dit weekend de grote rommelmarkt is van onze parochie!
Neeje begot, ik was het niet vergeten, maar ik was helemaal niet van plan om te gaan. Maar dit was weer buiten mijn ventje gerekend natuurlijk en t is tenslotte maar een straatje om, achter onze hoek. t Was ook prachtig weer, veel te mooi om binnen te blijven, was zijn argument, dus ik teende weeral braafjes en gedwee als een schaap mee naar de parochiezaal.
God en klein pierke kwamen we daar tegen. Ventje geraakte nog niet aan het eerste kraampje of hij had al een Duvel vast en hing aan de toog met de schoonvader van zoon 2. Wat later kwam schoondochter er ook aan met haar mama, Seppe en kleindochter.
Binnenkort verjaart onze kleindochter en ik heb dit jaar voor haar een prachtig princessen jurkje gekocht, met een zijden cape, mooi afgebiesd met pels. Koningin Fabiola zou jaloers zijn! Ik moest nog enkel de nodige accessoires kopen zoals een bling bling tiara en toverstokje en toevallig zag ik die op de rommelmarkt.
Een andere dame was me echter voor en schepte net voor mijn neus de prachtige tiara weg. Gelukkig voor haar voelde ze mijn ijzige, priemende, dodende blik niet in haar rug. Het bling bling toverstokje liet ze liggen, dus dat kon ik wel kopen en ook een even prachtige bling bling handtasje. Ter informatie: Bling Bling is in bij driejarige meisjes !
Vermits ik maar meegegaan was met ventje om de hoop te vergroten, zette ik me daarna ook maar neer in het gedeelte dat als cafetaria afgebakend was en vermits water enkel dient om boten op te laten drijven (cfr mijn vader zaliger) consumeerde ik ook wat. De pizza die we daarna gegeten hebben ligt nu als een zware baksteen op mijn maag. Trop is teveel: zei Van den Boeynants ooit en de man had groot gelijk
Seffens ga ik een Maalox opzuigen tegen maagzuur en nu meen ik het écht.
Morgen begin ik met een dieet van water en toost !!!!!!
Vrijdag was het zoals gewoonlijk onze maandelijkse blogdag.
De zon scheen zalig, maar toch voelden we allemaal een enge kilte door de afwezigheid van onze allerliefste vriendin Hotlips.
Ook op haar blogs is het momenteel muisstil, het is de eerste keer dat we dit ooit hebben meegemaakt.
We vrezen daarom allemaal het ergste en onze gedachten en ons hart waren en zijn nog steeds bij haar en haar Suske.
t Is moeilijk om hier in vrolijke bui iets neer te pennen want elke keer dwalen mijn gedachten af naar Lipske.
Voor haar zet ik hierna dit gedichtje.
FOR THE LOVE OF MY LIFE
OUR HEAVENLY FATHER UP ABOVE; PLEASE TAKE CARE OF THE ONE I LOVE. THE HURT, THE PAIN, PLEASE TAKE IT AWAY. I KNOW I'LL BE WITH HIM AGAIN SOME DAY; PLEASE HELP ME FIND WHICH WAY TO GO, WITHOUT MY HUSBAND....LORD.....I JUST DON'T KNOW.
WE HAVE BEEN ONE FOR SO MANY YEARS, I TURN MY HEAD, AND HIDE MY TEARS. TO WATCH HIM HURT, JUST BREAKS MY HEART; I HAVE LOVED HIM FROM THE VERY START. NOT TO BE SELFISH AND ASK HIM TO STAY, IS WHAT I DEAL WITH EVERYDAY.
IN YOUR HANDS, I KNOW HE'LL BE WELL, I KNOW IT LORD, I JUST CAN TELL. DEAR LORD, PLEASE TAKE CARE OF HIM FOR ME, AND PLEASE HELP ME SO THAT I CAN SEE. ALL THE LOVE AND BEAUTY OF YOUR HOME. I KNOW MY LOVE WILL NOT BE ALONE.
PLEASE STOP THE PAIN HE FEELS EACH NIGHT, IN YOUR ARMS I KNOW HE'LL BE ALRIGHT. AND UNTIL WE AGAIN BECOME AS ONE, LET HIM KNOW I LOVE HIM AND I'LL JOIN HIM WHEN MY WORK HERE IS DONE.
Eén oktober, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt. Het einde van het jaar nadert in sneltreinvaart. En dan te weten dat ik als kind het jaar 2000 science fiction-klinkend vond. Als ik nu bedenk dat mijn grootouders geboren werden in de jaren 1800 dan lijkt dit bijna de middeleeuwen. t Was dan ook middeleeuws: - geen electriciteit geen autos geen televisie geen radio geen internet geen telefoon geen vliegtuigen geen raketten op de maan steevast geloven wat mijnheer pastoor vanuit zijn preekstoel verkondigde . Moesten ze nu terugkomen dan vielen ze gewoon dood vant verschieten denk ik.
Héhé...tot volgende week zaterdag zijn we weer even uitgefeest, tijd om even te bekomen. Vrijdag is het wel blogdag met onze trouwe blogvrienden, maar vriend Ollie schreef net in een reaktie dat alcohol goed is tegen onze Oldtimer. Dat is dus goed om weten.
Schoonma is netjes afgehaald van zee met al haar bagage en terug thuis gedeponeerd. Niet te geloven dat één dame zoveel bagage meeneemt voor een vakantie aan zee. Natuurlijk heb je hier aan de Noordzee wel gerief nodig voor drie seizoenen. Nat, koud en misschien warm weer? Ondanks haar hoge leeftijd blijft ze op en top een heel fiere dame. Voor elke dag een andere outfit. Voor elke outfit de nodige accessoires en schoenen. Een beautycase vol verzorgings crèmes, lotions en schmink. Iets minder fier zou best wel mogen, maar toch liever zo dan onverzorgd.
Zaterdag avond kwamen de twee oudste kleinzonen slapen. Nu ze wat ouder worden, wordt het allemaal wel veel gemakkelijker en zo mogelijk nog plezanter. Met een zevenjarige een gesprek voeren over het al of niet bestaan van God en verder leven via de overgeërfde genen is heel verfrissend en aangenaam.
bij de autootjes zijn er nog van grootvader!
Kleinzoon 1 denkt eerst altijd heel diep na met een diepe frons en geeft dan meestal een verrassend volwassen antwoord voor zijn leeftijd.
Kleinzoon 2, de vierjarige die zo fier blijft op zijn volwassen onderbroeken met spleet vooraan, met de nodige show erbij hoe de flieter erdoor getrokken wordt,is en blijft hilarisch. Hij oefent momenteel op het scheelzien. Een zevenjarige filosoof en een vierjarige fantast die eindeloos kan spelen, wat kan een grootouder nog meer wensen.
Ze slapen nu ook allebei uitstekend.De jongste bij mij in bed en de oudste bij zijn grootvader in de logeerkamer.
Het wordt al niet meer in vraag gesteld, het is al een gewoonte geworden.
Deze keer ben ik slechts één keer moeten opstaan om ventje wakker te schudden en te zeggen dat hij wat stiller moest zijn omdat zijn gesnurk anders de kleine zou wakker maken.
Toch kwam kleinzoon 1rond zeven uur ook bij mij liggen omdat grootvader zon rare geluiden maakte in zijn slaap.
Na de middag toen de kleinkinderen door hun mama afgehaald waren,werd ik naar de zoveelste rommelmarkt meegetroond door mijn fanatieke rommel vent. Gelukkig was het één dag mooi weer!
The Antique Road show op BBC is één van onze favoriete TV programmas en sinds ventje daar gezien heeft dat er soms mensen waardevolle zaken voor een appel en een ei gekocht hadden op rommelmarkten, is hij altijd op zoek naar zon schat.
Alhoewel ik hem al met hand en tanduitgelegd heb dat alle rommelmarkten nog voor de opening afgeschuimd wordt door antiquairs, hoopt hij toch dat ze iets over het hoofd gezien hebben.
Ze hadden deze keer weer niets over het hoofd gezien, maar hij was toch gelukkig dat hij de markt voor alle zekerheid nog eens gecontroleerd had.
Meestal komen we thuis met nog wat meer speelgoed om bij onze al niet te overziene hoop speelgoed voor de kleinkindjes te leggen.
Ik moet altijd lachen als de mensen op een rommelmarkt zeggen : ja maar mevrouw, als ge dit in de winkel gaat kopen kost dat vijfentwintig euro! Steevast antwoord ik dan, maar ik ben niet in een winkel, ik ben op een rommelmarkt, dat wil zeggen dat u voor uw rommel die ge kwijt wilt nog een centje wilt. Bovendien vind ik het pingelen plezant. Het doet me terugdenken aan de markten in Spanje in de jaren zestig. Daar stond men erop dat je pingelde.
Vragen ze voor iets vijf of tien euro, dan bied ik onmiddellijk de helft en dan geniet ik van het pingelen zoals op een veemarkt.
Mijn maternale grootouders waren vroeger marktkramers zie je.Het zit in mijn genen ingebakken.
Vandaag eens een blanco dag op mijn kalender, dat is heel lang geleden.
Het regent ouw wijven hier in Antwerpen,dus dat wordt gezellig luieren in de zetel met een spannende thriller van Dean Koonz.
Geen hoogstaande literatuur dat weet ik, maar wel enorm ontspannend!
*Filet de plie bretonne, risotto aux olives et fenouil,
Consommé de crustacé, encornet farci.
*Ventre de dorade royale, sauté de courgette et clams,
Sauce bouillabaisse et sabayon au curry
Sorbet tomate et madeleine,
*Poitrine de pigeonneau dAnjou,
cuisse confite, mange tout et jet de soja,
stoemp au poireau lié au mascarpone,
*quelques fromages frais et affinés,
*parades de nos desserts,
Et bien, vous dites ! Als ge dat op hebt dan kunt ge geen pap meer zeggen, ik garandeer het u.
Al sinds we getrouwd zijn vieren ventje en ik ons huwelijksverjaardag met een lekker dineetje dat een ietsiepietsie meer mag kosten dan de Lunch Garden. Dit restaurant in Solre-Saint-Géry werd ons aanbevolen door onze goede vrienden, die als hobby zulke restaurants meermaals bezoeken. Mijn vriendin steelt dan met haar ogen en wanneer ze ons bij haar thuis uitnodigt, dan bereidt ze zelf gerechten die niet zouden misstaan op zon menu.
Ik kook gewoon zoals moeder het me ooit geleerd heeft, maar dan wel met een creatievere toets. Ik heb nog nooit een gerecht twee keer helemaal op dezelfde manier bereid en ik heb een passie voor kookboeken! k heb een boekenkast vol en ik kan het niet laten om er steeds bij te kopen. Ventje kookt nooit, hij doet het niet graag en ik doe het al zoveel jaar, elke dag steeds weer. Daarom is zon gastronomisch weekend voor mij altijd heel plezant, zeker als we nadien gewoon de trap opmoeten en voldaan kunnen neerploffen op een heerlijk zacht bed in een luxueuse kamer.
In gedachten zie ik dan wel het tuttuttuttend zacht beschuldigend gezicht van mijn moeder als ze de prijs zou horen van zon etentje. Voor dat bedrag kan je met een groot gezin een heel week eten zou ze steevast gezegd hebben. Ik voel me dan ook altijd een beetje schuldig.
Maar, toen we gisteren avond terug thuiskwamen en ik op het blogje van ons allerliefste
las dat haar allerliefste Suske ongeneeslijk ziek is, verdween mijn schuldgevoel als sneeuw voor de zon.
Zoals zij vandaag op haar blog schrijft:
We leven nu en we moeten er nog zoveel mogelijk samen van genieten.
Onze enige kleine appelboom was dit jaar bijzonder productief. Blijkbaar heeft ze geen hinder ondervonden van de slechte zomer en is er meer dan voldoende regen gevallen om haar reuze appelopbrengst te verantwoorden. Je eigen biologisch geteelde lekkere appels laat je niet graag verloren gaan, maar hoe verwerk je die massa? Ik zette me dus vorige vrijdag aan de PC, tikte appel recepten in het Google vakje en drukte vervolgens een hele reeks recepten af.
Chutneys, taarten, sappen, fritters niet te geloven wat je met appels allemaal kan doen.
Zaterdag werd het dan eindelijk eventjes zomer, ventje verdween onmiddellijk in de tuin en ik bekeek mijn hoopje versgeplukte appels.
Ik had s morgens ook naar gewoonte naar Saturdays Kitchen op BBC gekeken en zag daar een lekker Iers recept (Homemade pork sausages with colcannon and apple sauce) en besloot, nu ik toch aan het kokkerellen was, om dat voor het avondeten klaar te maken. Ik schreef een lijst met alle nodige ingrediënten en vertrok met de caddie en twee grote zakken naar de supermarkt. Zwaar geladen met voldoende bloem, suiker, eieren voor de taarten en tevens alle ingrediënten voor de Ierse schotel, kwam ik een uurtje later terug thuis. Ik verviervoudigde de ingrediënten voor de appeltaart die ik uiteindelijk gekozen had, want als je één taart bakt kan je er evengoed meer maken om in te vriezen, ach... en waarom niet, nu de oven toch heet was kon er nog wat brood gebakken worden ook. Terwijl de taarten en het brood bakten, bereidde ik de Ierse Colcannon voor het avondeten.
En toen toen begaf mijn rug het toch weer nondepietjes. De verse soep voor de diepvries zou moeten wachten.
Ik kon nog net, kreunend en mankend, de taarten en het brood uit de oven halen, het eten op tafel zetten, strompelen naar de tuin om ventje te verwittigen dat het eten klaar was en toen plofte ik gepijnigd neer op mijn stoel. Herniaretta - de lelijke ros had weer toegeslagen. t Was nochtans helemaal niet het meest geschikte moment om weer op te flakkeren, ik heb deze week een héél drukke week voor de boeg, bijna genezen kleinkindjes opvangen en er zijn ook afspraken die ik absoluut wil nakomen. Desnoods sleep ik mezelf er naartoe.
Vanmorgen toen ik opstond kon ik tenminste al terug lopen zonder wandelstok en eigenlijk voel me wel een flauw bees, want ik lees bij Thea en Hotlips dat hun echtgenoot nog steeds in het ziekenhuis ligt.
Als ik dat lees, dan relativeer ik mijn pijn wel hoor. Met wat flinke pijnstillers, ontstekingsremmers, en maagsparende pillen loop ik binnen enkele dagen weer als een dartel olifantje rond.
Arachnophobia, die vreselijke, paniekerige angst voor spinnen, dat heb ik niet! Ik weet ook dat een spin niet tot de insecten familie behoort én, zo beweert men toch, een heel nuttig euh....geleedpotige is, maar toch bezorgen ze me rillingen.
Zoals vanmorgen.
In mijn smetteloos wit bad (pas gekuist) zat deze ochtend een reuze exemplaar en laat het nu net die reuze exemplaren zijn die me veranderen in een koelbloedige killer. De vele kleintjes die ik op mijn weg door de tuin ontmoet negeer ik met minachting, alhoewel ik er voorzichtigheidshalve met een héél ruime boog omheen loop. Ik mompel dan wel voortdurend binnensmonds mijn mantra : t zijn nuttige beesten, t zijn nuttige beesten, ze eten muggen en vliegen, t zijn nuttige beesten. Maar zon reuzespin mag dan uiterst nuttig zijn omwille van haar afmetingen, net die moeten dood! Met dat formaat kan ik niet leven.
Mijn werkwijze is (gevoelige personen best niet verder lezen): - in huis opzuigen met de stofzuiger en dan aan ventje vragen om de zak leeg te maken natuurlijk, ofwel indien mogelijk: -levend koken!
De spin vanmorgen in mijn bad had echter postgevat onder de kraan en zat me doodstil te begluren. Zonder geluid (ze mag niet schrikken en vervolgens bewegen) schuifelde ik naar de lavabo, bukte me héél stil en nam het plaspotje van de kleinkindjes. Heel zachtjes liet ik het water lopen tot ik hete damp zag, ondertussen hield ik de spin voortdurend in het oog. Ik vulde het potje met gloeiend heet water en vooraleer de spin wist wat er gebeurde kreeg ze de volle lading over zich heen.
Ik voel me op zon moment tegelijk triomfantelijk, maar toch ook een monster.
Reuzespin lag uitgeteld en iets bleker, zo leek me toch, op de bodem van het bad. Voorzichtig rekte ik me uit naar de sproeier om ze weg te spuiten. Net op dat ogenblik kwam ze terug bij haar positieven en kroop als een dronken zeeman tegen de wand op.
Van schrik liet ik bijna de sproeier vallen, maar op zon ogenblikken wil ik niet de flauw bees uithangen en ventje roepen. Ik kan mijn eigen spinnen killen.
Over de groggy, halfgekookte monsterspin heen liet ik eerst het water heet worden tegen de andere rand van het bad want, zo werd me ooit verteld, als je een spin met koud water wegspoelt, dan rolt die zich in een bolletje en ze drijft. Vervolgens klimt ze langs de overloop weer in je bad. Of dit nu een Urban Legend is of niet, ik neem geen risico. Bij mij worden ze gekookt zoals garnalen. Ik wil ze daarna nog wel zien kruipen. Huh!
Eindelijk was het water heet genoeg om ze al sproeiend met de waterstraal naar de afloop te maneuvreren maar ze was verdorie te groot, zelfs dood, om door de gaatjes te geraken.
Walgend nam ik vervolgens een halve rol proper WC papier zodat ik ze niet kon voelen en ik plukte ze uit de afloop en kieperde ze in een nano-seconde in de WC met papier en al natuurlijk en ik trok onmiddellijk door.
Nog steeds was ik er niet van overtuigd of het monster dood was. Stel je voor dat ik me daarna even zet voor een plasje en ze kruipt langs de pot terug omhoog, ik mag er gewoon niet aan denken.
Dus...voor alle veiligheid nog een flinke scheut bleekwater in de pot en nu maar hopen dat ze echt kevendrager is. (Antwerps voor morsdood).
Ik ben voor alle veiligheid tot nu toe toch maar altijd naar de WC beneden geweest.
En zeggen dat de herfst - spinnentijd pas morgen écht begint.
Seppe is uit het ziekenhuis en komt seffens naar hier.
Zusje heeft het virus nu ook te pakken en nu is het bang afwachten of zij al oud genoeg is om het op eigen krachten te overwinnen zonder ziekenhuisopname.
Schoondochter gaat vanmiddag met haar naar de kinderarts want ze houdt ook niets binnen.
Brrr....menslievendeugd, wat is't friskes voor de tijd van 't jaar hé? Het verschil in temperatuur tussen de Ardèche en hier is te groot. We hebben de verwarming maar aangezet en ik loop hier dik ingeduffeld in huis rond. Eindelijk wat bruin van de zon en ge ziet niets meer dan het tipke van mijn neus.
Veel tijd om momenteel mijn blogje bij te werken is er niet, want kribbe en school zijn amper terug begonnen en de kleinkindjes zijn al ziek. Seppe heeft een erge maag-darm ontsteking en had weer zoveel vocht verloren dat hij terug opgenomen is in het ziekenhuis. Zodra hij terug wat eten en drinken binnenhoudt en zijn vochtgehalte terug op peil is mag hij waarschijnlijk (hopelijk) weer naar huis.
Terwijl we gisteren bij hem waren in het ziekenhuis kreeg zoon 2 een telefoontje van zijn vrouw dat kleindochter het virus nu ook te pakken heeft. Ook zij heeft hoge koorts en niets blijft erin. Seffens gaan we terug naar het ziekenhuis om even op Seppe te passen zodat zoon 2 naar huis kan om de verwarming te herstellen voor vrouw en kind.
De was en de kuis zal hier nog eventjes moeten blijven liggen vrees ik.
Ik heb gisteren geprobeerd om zoveel mogelijk mijn favoriete blogjes bij te lezen en tot mijn groot verdriet las ik dat er bij velen ook kommer en kwel is.
Ik wens iedereen, vooral Rita en Lipske heel veel sterkte toe.
Nu weet ik terug waarom ik niet graag reis. Ik ben niet avontuurlijk genoeg.
Toen zoon 2 gisterenavond telefoneerde om te vragen hoe het met ons was zei hij : hé plezant, dat maakt jullie vakantie wat spannender hé? hij heeft duidelijk een aartje naar zijn vaartje.
Ventje is nu naar het dorp om een lokale krant te kopen zodat we kunnen lezen hoe groot de brand wel was en hoe het ontstaan is.
Er zijn toch veel vliegtuigen met bluswater aan te pas gekomen om het onder controle te krijgen.
Spannend inderdaad. Sirènes, helikopers, blus-vliegtuigen of hoe ze ook genoemd worden.
Ik veronderstel dat men na de vreselijke bosbranden in Griekenland het zekere voor het onzekere neemt en meteen de grote middelen inzet. Zo zou ik het ook doen. Beter wat teveel dan wat te weinig!
De habitués lagen in en rond het zwembad en het broebelbad en het is verbazend hoe zon dreigende ramp de tongen losmaakt.
Plots babbelde iedereen met iedereen.
Een zwitser die hier elk jaar komt wist me rustig te vertellen dat de patron wel tijdig zou verwittigen indien we moesten de camping evacueren.
Toch waren er mensen die hun camper al volledig in gereedheid gebracht hadden voor een eventuele vlucht.
Mijn ventje panikeert niet snel. Toen ik hem vroeg of we de noodzakelijke voorzorgsmaatregelen niet zouden nemen om te evacueren keek hij me aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen.
Het vuur moet echt aan zijn tenen likken vooraleer hij panikeert.
Tegen ongeveer zeven uur begonnen de brandweerwagens terug richting dorp(en) te rijden.
Waar die grote vliegtuigen vandaan kwamen zit ik me nog steeds af te vragen. k zal het eens moeten opzoeken.
Enfin, een overstroming heb ik al overleefd en daar zaten we toen wel middenin, en nu een bosbrand.
Gelukkig maakt die zalige zon en warmte hier veel goed of ik was al op de terugweg.
Dit zal waarschijnlijk het laatste zijn dat ik schrijf tot thuis want onderweg heb ik geen internetverbinding.
Straks, wanneer ik dit op mijn blog zet, ga ik nogmaals proberen om mijn hotmail te openen. Dat lukt al een tijdje niet. Ik durf niet teveel aan de laptop-instellingen prutsen omdat ik bang ben dat er dan weer niets werkt zoals voor mijn vertrek en ik een volledig systeemherstel moest doen.
Vandaag zijn we woensdag .nog drie dagen en we vertrekken huiswaarts. (
joepie de poepie!!!) We moeten wel, want dan sluit de camping, maar ja, twee weken is voor mij meer dan lang genoeg, dat weten jullie inmiddels wel zeker. We hebben het wel getroffen met deze camping. Het was niet de camping die ventje gekozen had, wij zijn hier gewoon beland omdat we te moe waren om nog verder te rijden. De ervaren, rondtrekkende kampeerders die we hier ontmoet hebben zeggen ook dat ze nog maar zelden zon goede camping getroffen hebben. Alles is dus tip-top en ventje doet alles, maar dan ook alles om het me naar mijn zin te maken. Niets is hem teveel. Op campings ontmoet men alleen avontuurlijke mensen zoals mijn ventje. Dat avontuurlijke blijft blijkbaar levenslang. We hebben daarnet een koppel uitgewuifd, hij (de echtgenoot) moet zeker rond de tachtig geweest zijn of nog ouder en zijn vrouwtje een ietsepietsie jonger. Leeftijd speelt dus geen rol bij kamperen. Ooit was hij eigenaar van een transportbedrijf, zo vertelde hij ons, en nu rijdt hij bijna het ganse jaar rond met een jeep en hij trekt een caravan dat bijna groter is dan ons huis. Het ding kost waarschijnlijk ook meer dan ons huis destijds. Zelf heeft hij geen kracht genoeg meer om het mastodont eigenhandig goed te manoeuvreren, dus er is een motortje onder de caravan bevestigd die hij bestuurt met een afstandbediening. Raar hoor als je iemand zon heel grote caravan ziet manoeuvreren tussen de bomen, precies een kind dat een auto laat rijden met een afstandbediening. Ik heb het altijd gezegd: the only difference between a man and a boy is the size of the toy.
Mobilehomes (Campers) zo groot als autobussen komen en gaan. Bij mezelf denk ik dan: voor dat geld kan je verdorie jaren in een vijfsterren hotel op vakantie, maar nee net zoals bij mijn ventje stammen de eigenaars van die rijdende paleizen waarschijnlijk af van een rondtrekkend nomadenvolk.
In het voor- en na seizoen zijn de kampeerders wel bijna allemaal senioren. Daarnaast zie je nog enkele jonge paartjes zonder kinderen en wat jonge gezinnen met kindjes die nog niet schoolplichtig zijn. Maar de meeste hoofden die je ziet dobberen in het zwembad zijn of grijs of kaal. Enkel de señoras die hun borsten en andere lichaamsdelen hebben laten liften durven nog topless te zonnen. Wij, de niet-gelifte dragen een stevig badpak dat alles netjes op zijn plaats houdt. Al een ganse week komt er een man, ongeveer van onze leeftijd, met zijn vrouwtje naar het zwembad. Zij loopt heel traag en voorzichtig steunend op een rolkarretje. De zachtheid en tederheid waarmee hij haar elke dag in en uit het zwembad begeleidt is ontroerend. Wat moet je dan toch ongelooflijk graag kamperen, want als je gehandicapt bent moet het toch veel gemakkelijker zijn in een hotel of een appartement.
Gisteren zijn we naar de markt van Largentières geweest. Ik ben nog steeds niet bekomen van de prijs van de tomaten. Nu smaken tomaten in het zuiden altijd veel lekkerder dan thuis en vermits de zon hier altijd schijnt zouden ze spotgoedkoop moeten zijn. Maar nee hoor: voor één kilo vleestomaten was het 2 , thuis betaal je maar 1 per kilo. Ofwel profiteren ze van de toeristen, ofwel is er hier een tomaten-ramp-plaag geweest. t was niet enkel op de markt, ook in de Intermarché waren ze zo duur. Nooit gedacht dat mijn voorliefde om bij alles en nog wat tomaat te eten zo duur zou uitvallen. Het dorpje zelf is prachtig, alles is er nog echt, de oude huizen, de smalle kronkelende straten, de mensen. Je vindt er met moeite een gewone franse krant, laat staan een buitenlandse. Enkel de regionale krant wordt verkocht.
Eergisteren zijn onze vrienden (L+M) op bezoek geweest (zij logeren in een chambre dhôte honderd km verderop). Na een uitgebreide maaltijd met de gepaste wijnen in het restaurant palend aan de camping, zijn ze nog laat terug vertrokken naar hun vakantieverblijf, honderd kilometer langs de kronkelende, onverlichte bergweggetjes, liever zij dan ik!
Vandaag is er niets meer te merken van de Mistral die gisteren weer vrij hevig toesloeg, maar ventje wil vandaag absoluut de omgeving nog meer gaan verkennen. We gaan een ambachtelijke olijfolie fabriekje bezoeken. Van olijfboom tot in de fles. Wedden dat we met een vat olijfolie terugkomen. Ik kreeg wel de keuze: een wijn fabriekje of een olijf fabriekje! Van het proeven van olijfolie gaan we niet dronken worden, dus ik koos bewust voor de olijven. De bergweggetjes zijn hier levensgevaarlijk, zeker als je gedronken hebt.
Baden Powell II staat hier ongeduldig te trappelen op een (zo denkt hij toch) onopvallende wijze, dus ik zal maar voortmaken
*** vooraleer te vertrekken wou ik toch nog even dit blogtekstje erop zetten, dus wijle even naar het zwembad, dan kon ik nog een frisse duik nemen ook. We zetten ons neer en horen sirènes...ik zie een rookpluim in de verte. Dan komt er een helicopter, nog wat sirènes en dan vliegt er een watervliegtuig over onze camping, richting rookpluim. Bibieke zit natuurlijk met de bibber. Onlangs op TV bijna heel Griekenland zien branden, laat ons hopen dat ze hier geen risico's nemen en de brand in de kiem proberen te smoren. Ik heb ooit een overstroming in Spanje overleefd, ik hoop dat ik hier geen bosbrand hoef mee te maken. Lap, terwijl ik dit schrijf is er weer een watervliegtuig!!!! Ze vliegen nu al met z'n vieren! Ventje kan zijn olijven vergeten. Ik beweeg niet van deze camping tot we met zekerheid weten dat die bosbrand geblust is hoor. Ik hou jullie op de hoogte.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
