this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
24-09-2007
Hernia-retta slaat weer toe ....
Pfft ik kan geen appel meer zien!
Onze enige kleine appelboom was dit jaar bijzonder productief. Blijkbaar heeft ze geen hinder ondervonden van de slechte zomer en is er meer dan voldoende regen gevallen om haar reuze appelopbrengst te verantwoorden. Je eigen biologisch geteelde lekkere appels laat je niet graag verloren gaan, maar hoe verwerk je die massa? Ik zette me dus vorige vrijdag aan de PC, tikte appel recepten in het Google vakje en drukte vervolgens een hele reeks recepten af.
Chutneys, taarten, sappen, fritters niet te geloven wat je met appels allemaal kan doen.
Zaterdag werd het dan eindelijk eventjes zomer, ventje verdween onmiddellijk in de tuin en ik bekeek mijn hoopje versgeplukte appels.
Ik had s morgens ook naar gewoonte naar Saturdays Kitchen op BBC gekeken en zag daar een lekker Iers recept (Homemade pork sausages with colcannon and apple sauce) en besloot, nu ik toch aan het kokkerellen was, om dat voor het avondeten klaar te maken. Ik schreef een lijst met alle nodige ingrediënten en vertrok met de caddie en twee grote zakken naar de supermarkt. Zwaar geladen met voldoende bloem, suiker, eieren voor de taarten en tevens alle ingrediënten voor de Ierse schotel, kwam ik een uurtje later terug thuis. Ik verviervoudigde de ingrediënten voor de appeltaart die ik uiteindelijk gekozen had, want als je één taart bakt kan je er evengoed meer maken om in te vriezen, ach... en waarom niet, nu de oven toch heet was kon er nog wat brood gebakken worden ook. Terwijl de taarten en het brood bakten, bereidde ik de Ierse Colcannon voor het avondeten.
En toen toen begaf mijn rug het toch weer nondepietjes. De verse soep voor de diepvries zou moeten wachten.
Ik kon nog net, kreunend en mankend, de taarten en het brood uit de oven halen, het eten op tafel zetten, strompelen naar de tuin om ventje te verwittigen dat het eten klaar was en toen plofte ik gepijnigd neer op mijn stoel. Herniaretta - de lelijke ros had weer toegeslagen. t Was nochtans helemaal niet het meest geschikte moment om weer op te flakkeren, ik heb deze week een héél drukke week voor de boeg, bijna genezen kleinkindjes opvangen en er zijn ook afspraken die ik absoluut wil nakomen. Desnoods sleep ik mezelf er naartoe.
Vanmorgen toen ik opstond kon ik tenminste al terug lopen zonder wandelstok en eigenlijk voel me wel een flauw bees, want ik lees bij Thea en Hotlips dat hun echtgenoot nog steeds in het ziekenhuis ligt.
Als ik dat lees, dan relativeer ik mijn pijn wel hoor. Met wat flinke pijnstillers, ontstekingsremmers, en maagsparende pillen loop ik binnen enkele dagen weer als een dartel olifantje rond.
Arachnophobia, die vreselijke, paniekerige angst voor spinnen, dat heb ik niet! Ik weet ook dat een spin niet tot de insecten familie behoort én, zo beweert men toch, een heel nuttig euh....geleedpotige is, maar toch bezorgen ze me rillingen.
Zoals vanmorgen.
In mijn smetteloos wit bad (pas gekuist) zat deze ochtend een reuze exemplaar en laat het nu net die reuze exemplaren zijn die me veranderen in een koelbloedige killer. De vele kleintjes die ik op mijn weg door de tuin ontmoet negeer ik met minachting, alhoewel ik er voorzichtigheidshalve met een héél ruime boog omheen loop. Ik mompel dan wel voortdurend binnensmonds mijn mantra : t zijn nuttige beesten, t zijn nuttige beesten, ze eten muggen en vliegen, t zijn nuttige beesten. Maar zon reuzespin mag dan uiterst nuttig zijn omwille van haar afmetingen, net die moeten dood! Met dat formaat kan ik niet leven.
Mijn werkwijze is (gevoelige personen best niet verder lezen): - in huis opzuigen met de stofzuiger en dan aan ventje vragen om de zak leeg te maken natuurlijk, ofwel indien mogelijk: -levend koken!
De spin vanmorgen in mijn bad had echter postgevat onder de kraan en zat me doodstil te begluren. Zonder geluid (ze mag niet schrikken en vervolgens bewegen) schuifelde ik naar de lavabo, bukte me héél stil en nam het plaspotje van de kleinkindjes. Heel zachtjes liet ik het water lopen tot ik hete damp zag, ondertussen hield ik de spin voortdurend in het oog. Ik vulde het potje met gloeiend heet water en vooraleer de spin wist wat er gebeurde kreeg ze de volle lading over zich heen.
Ik voel me op zon moment tegelijk triomfantelijk, maar toch ook een monster.
Reuzespin lag uitgeteld en iets bleker, zo leek me toch, op de bodem van het bad. Voorzichtig rekte ik me uit naar de sproeier om ze weg te spuiten. Net op dat ogenblik kwam ze terug bij haar positieven en kroop als een dronken zeeman tegen de wand op.
Van schrik liet ik bijna de sproeier vallen, maar op zon ogenblikken wil ik niet de flauw bees uithangen en ventje roepen. Ik kan mijn eigen spinnen killen.
Over de groggy, halfgekookte monsterspin heen liet ik eerst het water heet worden tegen de andere rand van het bad want, zo werd me ooit verteld, als je een spin met koud water wegspoelt, dan rolt die zich in een bolletje en ze drijft. Vervolgens klimt ze langs de overloop weer in je bad. Of dit nu een Urban Legend is of niet, ik neem geen risico. Bij mij worden ze gekookt zoals garnalen. Ik wil ze daarna nog wel zien kruipen. Huh!
Eindelijk was het water heet genoeg om ze al sproeiend met de waterstraal naar de afloop te maneuvreren maar ze was verdorie te groot, zelfs dood, om door de gaatjes te geraken.
Walgend nam ik vervolgens een halve rol proper WC papier zodat ik ze niet kon voelen en ik plukte ze uit de afloop en kieperde ze in een nano-seconde in de WC met papier en al natuurlijk en ik trok onmiddellijk door.
Nog steeds was ik er niet van overtuigd of het monster dood was. Stel je voor dat ik me daarna even zet voor een plasje en ze kruipt langs de pot terug omhoog, ik mag er gewoon niet aan denken.
Dus...voor alle veiligheid nog een flinke scheut bleekwater in de pot en nu maar hopen dat ze echt kevendrager is. (Antwerps voor morsdood).
Ik ben voor alle veiligheid tot nu toe toch maar altijd naar de WC beneden geweest.
En zeggen dat de herfst - spinnentijd pas morgen écht begint.
Seppe is uit het ziekenhuis en komt seffens naar hier.
Zusje heeft het virus nu ook te pakken en nu is het bang afwachten of zij al oud genoeg is om het op eigen krachten te overwinnen zonder ziekenhuisopname.
Schoondochter gaat vanmiddag met haar naar de kinderarts want ze houdt ook niets binnen.
Brrr....menslievendeugd, wat is't friskes voor de tijd van 't jaar hé? Het verschil in temperatuur tussen de Ardèche en hier is te groot. We hebben de verwarming maar aangezet en ik loop hier dik ingeduffeld in huis rond. Eindelijk wat bruin van de zon en ge ziet niets meer dan het tipke van mijn neus.
Veel tijd om momenteel mijn blogje bij te werken is er niet, want kribbe en school zijn amper terug begonnen en de kleinkindjes zijn al ziek. Seppe heeft een erge maag-darm ontsteking en had weer zoveel vocht verloren dat hij terug opgenomen is in het ziekenhuis. Zodra hij terug wat eten en drinken binnenhoudt en zijn vochtgehalte terug op peil is mag hij waarschijnlijk (hopelijk) weer naar huis.
Terwijl we gisteren bij hem waren in het ziekenhuis kreeg zoon 2 een telefoontje van zijn vrouw dat kleindochter het virus nu ook te pakken heeft. Ook zij heeft hoge koorts en niets blijft erin. Seffens gaan we terug naar het ziekenhuis om even op Seppe te passen zodat zoon 2 naar huis kan om de verwarming te herstellen voor vrouw en kind.
De was en de kuis zal hier nog eventjes moeten blijven liggen vrees ik.
Ik heb gisteren geprobeerd om zoveel mogelijk mijn favoriete blogjes bij te lezen en tot mijn groot verdriet las ik dat er bij velen ook kommer en kwel is.
Ik wens iedereen, vooral Rita en Lipske heel veel sterkte toe.
Nu weet ik terug waarom ik niet graag reis. Ik ben niet avontuurlijk genoeg.
Toen zoon 2 gisterenavond telefoneerde om te vragen hoe het met ons was zei hij : hé plezant, dat maakt jullie vakantie wat spannender hé? hij heeft duidelijk een aartje naar zijn vaartje.
Ventje is nu naar het dorp om een lokale krant te kopen zodat we kunnen lezen hoe groot de brand wel was en hoe het ontstaan is.
Er zijn toch veel vliegtuigen met bluswater aan te pas gekomen om het onder controle te krijgen.
Spannend inderdaad. Sirènes, helikopers, blus-vliegtuigen of hoe ze ook genoemd worden.
Ik veronderstel dat men na de vreselijke bosbranden in Griekenland het zekere voor het onzekere neemt en meteen de grote middelen inzet. Zo zou ik het ook doen. Beter wat teveel dan wat te weinig!
De habitués lagen in en rond het zwembad en het broebelbad en het is verbazend hoe zon dreigende ramp de tongen losmaakt.
Plots babbelde iedereen met iedereen.
Een zwitser die hier elk jaar komt wist me rustig te vertellen dat de patron wel tijdig zou verwittigen indien we moesten de camping evacueren.
Toch waren er mensen die hun camper al volledig in gereedheid gebracht hadden voor een eventuele vlucht.
Mijn ventje panikeert niet snel. Toen ik hem vroeg of we de noodzakelijke voorzorgsmaatregelen niet zouden nemen om te evacueren keek hij me aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen.
Het vuur moet echt aan zijn tenen likken vooraleer hij panikeert.
Tegen ongeveer zeven uur begonnen de brandweerwagens terug richting dorp(en) te rijden.
Waar die grote vliegtuigen vandaan kwamen zit ik me nog steeds af te vragen. k zal het eens moeten opzoeken.
Enfin, een overstroming heb ik al overleefd en daar zaten we toen wel middenin, en nu een bosbrand.
Gelukkig maakt die zalige zon en warmte hier veel goed of ik was al op de terugweg.
Dit zal waarschijnlijk het laatste zijn dat ik schrijf tot thuis want onderweg heb ik geen internetverbinding.
Straks, wanneer ik dit op mijn blog zet, ga ik nogmaals proberen om mijn hotmail te openen. Dat lukt al een tijdje niet. Ik durf niet teveel aan de laptop-instellingen prutsen omdat ik bang ben dat er dan weer niets werkt zoals voor mijn vertrek en ik een volledig systeemherstel moest doen.
Vandaag zijn we woensdag .nog drie dagen en we vertrekken huiswaarts. (
joepie de poepie!!!) We moeten wel, want dan sluit de camping, maar ja, twee weken is voor mij meer dan lang genoeg, dat weten jullie inmiddels wel zeker. We hebben het wel getroffen met deze camping. Het was niet de camping die ventje gekozen had, wij zijn hier gewoon beland omdat we te moe waren om nog verder te rijden. De ervaren, rondtrekkende kampeerders die we hier ontmoet hebben zeggen ook dat ze nog maar zelden zon goede camping getroffen hebben. Alles is dus tip-top en ventje doet alles, maar dan ook alles om het me naar mijn zin te maken. Niets is hem teveel. Op campings ontmoet men alleen avontuurlijke mensen zoals mijn ventje. Dat avontuurlijke blijft blijkbaar levenslang. We hebben daarnet een koppel uitgewuifd, hij (de echtgenoot) moet zeker rond de tachtig geweest zijn of nog ouder en zijn vrouwtje een ietsepietsie jonger. Leeftijd speelt dus geen rol bij kamperen. Ooit was hij eigenaar van een transportbedrijf, zo vertelde hij ons, en nu rijdt hij bijna het ganse jaar rond met een jeep en hij trekt een caravan dat bijna groter is dan ons huis. Het ding kost waarschijnlijk ook meer dan ons huis destijds. Zelf heeft hij geen kracht genoeg meer om het mastodont eigenhandig goed te manoeuvreren, dus er is een motortje onder de caravan bevestigd die hij bestuurt met een afstandbediening. Raar hoor als je iemand zon heel grote caravan ziet manoeuvreren tussen de bomen, precies een kind dat een auto laat rijden met een afstandbediening. Ik heb het altijd gezegd: the only difference between a man and a boy is the size of the toy.
Mobilehomes (Campers) zo groot als autobussen komen en gaan. Bij mezelf denk ik dan: voor dat geld kan je verdorie jaren in een vijfsterren hotel op vakantie, maar nee net zoals bij mijn ventje stammen de eigenaars van die rijdende paleizen waarschijnlijk af van een rondtrekkend nomadenvolk.
In het voor- en na seizoen zijn de kampeerders wel bijna allemaal senioren. Daarnaast zie je nog enkele jonge paartjes zonder kinderen en wat jonge gezinnen met kindjes die nog niet schoolplichtig zijn. Maar de meeste hoofden die je ziet dobberen in het zwembad zijn of grijs of kaal. Enkel de señoras die hun borsten en andere lichaamsdelen hebben laten liften durven nog topless te zonnen. Wij, de niet-gelifte dragen een stevig badpak dat alles netjes op zijn plaats houdt. Al een ganse week komt er een man, ongeveer van onze leeftijd, met zijn vrouwtje naar het zwembad. Zij loopt heel traag en voorzichtig steunend op een rolkarretje. De zachtheid en tederheid waarmee hij haar elke dag in en uit het zwembad begeleidt is ontroerend. Wat moet je dan toch ongelooflijk graag kamperen, want als je gehandicapt bent moet het toch veel gemakkelijker zijn in een hotel of een appartement.
Gisteren zijn we naar de markt van Largentières geweest. Ik ben nog steeds niet bekomen van de prijs van de tomaten. Nu smaken tomaten in het zuiden altijd veel lekkerder dan thuis en vermits de zon hier altijd schijnt zouden ze spotgoedkoop moeten zijn. Maar nee hoor: voor één kilo vleestomaten was het 2 , thuis betaal je maar 1 per kilo. Ofwel profiteren ze van de toeristen, ofwel is er hier een tomaten-ramp-plaag geweest. t was niet enkel op de markt, ook in de Intermarché waren ze zo duur. Nooit gedacht dat mijn voorliefde om bij alles en nog wat tomaat te eten zo duur zou uitvallen. Het dorpje zelf is prachtig, alles is er nog echt, de oude huizen, de smalle kronkelende straten, de mensen. Je vindt er met moeite een gewone franse krant, laat staan een buitenlandse. Enkel de regionale krant wordt verkocht.
Eergisteren zijn onze vrienden (L+M) op bezoek geweest (zij logeren in een chambre dhôte honderd km verderop). Na een uitgebreide maaltijd met de gepaste wijnen in het restaurant palend aan de camping, zijn ze nog laat terug vertrokken naar hun vakantieverblijf, honderd kilometer langs de kronkelende, onverlichte bergweggetjes, liever zij dan ik!
Vandaag is er niets meer te merken van de Mistral die gisteren weer vrij hevig toesloeg, maar ventje wil vandaag absoluut de omgeving nog meer gaan verkennen. We gaan een ambachtelijke olijfolie fabriekje bezoeken. Van olijfboom tot in de fles. Wedden dat we met een vat olijfolie terugkomen. Ik kreeg wel de keuze: een wijn fabriekje of een olijf fabriekje! Van het proeven van olijfolie gaan we niet dronken worden, dus ik koos bewust voor de olijven. De bergweggetjes zijn hier levensgevaarlijk, zeker als je gedronken hebt.
Baden Powell II staat hier ongeduldig te trappelen op een (zo denkt hij toch) onopvallende wijze, dus ik zal maar voortmaken
*** vooraleer te vertrekken wou ik toch nog even dit blogtekstje erop zetten, dus wijle even naar het zwembad, dan kon ik nog een frisse duik nemen ook. We zetten ons neer en horen sirènes...ik zie een rookpluim in de verte. Dan komt er een helicopter, nog wat sirènes en dan vliegt er een watervliegtuig over onze camping, richting rookpluim. Bibieke zit natuurlijk met de bibber. Onlangs op TV bijna heel Griekenland zien branden, laat ons hopen dat ze hier geen risico's nemen en de brand in de kiem proberen te smoren. Ik heb ooit een overstroming in Spanje overleefd, ik hoop dat ik hier geen bosbrand hoef mee te maken. Lap, terwijl ik dit schrijf is er weer een watervliegtuig!!!! Ze vliegen nu al met z'n vieren! Ventje kan zijn olijven vergeten. Ik beweeg niet van deze camping tot we met zekerheid weten dat die bosbrand geblust is hoor. Ik hou jullie op de hoogte.
De hevige Mistral is nu wat minder dus we worden niet zo snel meer weggeblazen. De temperaturen stijgen dan natuurlijk als gevolg. In de plaatselijke krant stond bij de weerberichten dat we vanaf Zondag (vandaag als ik me niet vergis) terug normale warmer weer mogen verwachten. Wablieft? Nog warmer. t is al 29°C en voor mij hoeft het echt niet meer te zijn hoor. Wij wonen bijna aan het zwembad. Ventje prefereert het warme broebelbad maar hij heeft het vandaag dan toch aangedurfd om ook eens gewoon mee te zwemmen., weliswaar in het verwarmde zwembad, het andere is niet verwarmd.
Terwijl ventje en ik daar zo lekker zaten te broebelen vroeg de eigenares van het complex of ze wat fotos van ons beiden in het broebelbad mocht nemen.
De vraag is nu: dienen die fotos om te gebruiken in één of ander regionale winter-kwis voor het raarste koppel van het seizoen of worden we gekozen om in hun nieuwe brochure te prijken of op hun website? t ja mijne zilveren met zijn getaande huid heeft nog wat charmes hoor dames. Ik daarentegen heb al mijn charmes zo diep mogelijk onder de broebeltjes laten verdwijnen.
Ventje is wel nen echte koukakker zoals men zo welsprekend in Antwerpen kan zeggen. Het water moet heel warm zijn vooraleer hij er zijn grote teen in dompelt.
Buiten luieren en genieten hebben we nog niet veel gedaan. Gisteren wat geshopt in de dichtstbijzijnde Intermarché - 10 km zigzag langs oeroude bergweggetjes, al goed dat onze caravan niet achter de auto bengelde. Er moet toch iets mis zijn met onze GPS want de terugweg ging veel sneller en langs een veel betere baan. Ventje hoopte op een Intermarché à la shopping center Wijnegem, maar moest het spijtig genoeg stellen met een uitvergrote superette.
Toemaatje à la Kommaneuker:
Volgend epistel ontving ik van broer 2 (om jullie te tonen dat ik niet de ergste van de vier kinderen ben J )
Ullo dere
ere jor brudder
the waaif ies ome from ze ospital
iet onlie took one our an a alf toe smash er oep totaly
iet was street awaay er taaim so dat was goed
kwotter past one we were on our waay ome
she looks laaik a sioux warrior who fell of er orse
er two ands wrapped up an er foot looks asif er orse as stood on it
lukili she is sioux and can stand de pain a biet
al wiz ol iet ies ok wiz er
she looks asif we ad verie ard esem and now aai am er slave aving to doe all she command me
on mondaay we go back to the medicin man
for the rest just enjoy de wedder dere
and now for something completely different
did joe know chef gordon ramsay as burnt one of ies bols , iet was in ze peppers
so ief joe ave problem wiz ze old russian oe ies skared toe get wet
go baai a laaiter en burn ies two bols
this tip wos free
wiz lof from us both
appy oolidaay
Dier brudder, gif maai luflie sister in low a big kis from us and wens her a kwik betterschap!
Net voor we vertrokken heb ik mijn laptop toch even (per ongeluk) naar de chokkedijzen geholpen.
Met heel veel moeite heb ik alles tijdig terug aan de praat gekregen, maar ik heb een volledige systeem herstel moeten doen.
Al mijn gegevens zijn dus ribbedebiekes, ook jullie mail adressen.
Ik kan wel de mails lezen. Hotmail adressen kan ik ook terugvinden, maar mijn outlook adresboek is foetsie.
Ik zou graag Willem wat mails zenden, maar dan moeten jullie mij eerst even een mail zenden zodat ik jullie adressen terug kan invoegen.
Ik had ze wel opgeslagen op een USB stickje, maar vermits ik geen tijd had om office terug te installeren wil Vista Works ze niet herkennen. Akkerdjie toch !
t is hier op de camping een echt paradijs.
Vandaag was het een lekkere 29 ° op de middag met een bries. De mistral is wat gaan liggen.
Ik probeer de grammen eraf te zwemmen die ik eraan eet en drink maar dat schijnt niet te lukken.
Ik heb papa nog niet in het zwembad gekregen, maar wel in de Jacuzzi, daar was het water warm genoeg voor hem.
Aangezien ik mijn foto programma ook niet geïnstalleerd heb zal ik waarschijnlijk geen fotos op mijn blog kunnen zetten.
Morgen zal ik daar even een studie van maken.
Wat ik niet begrijp is hoe het komt dat er nog zoveel Nederlandse en Duitse mensen met jonge kinderen en tieners hier op vakantie zijn?!
Moeten die dan niet terug naar school in september????
*******
Lieve Ludovicus: ik kan hier onbeperkt internetten, zeven dagen lang voor circa 20 , maar wel aan een tafeltje aan de bar natuurlijk, ze zijn hier niet op hun hoofd gevallen. Zo verteren we nog wat.
Vermits de zwembaden vlakbij liggen ga ik morgen toch proberen om van daaruit op het net te geraken, vanuit de caravan lukt het niet.
Voor de zon alleen al ben ik blij dat Bob me naar hier heeft gezeurd.
Ik slaap als een roosje en hoop dat dit goed weer blijft aanhouden.
Ik zend jullie allemaal - kinderen, familie en vrienden een flinke dosis zon.
Onze eerste stop was ergens tussen de Champagne- en de Bourgogne streek. Gewoon één nachtje slapen en dan verder. De zon scheen er wel, maar gaf zeker nog niet de gewenste temperatuur. In onze caravan twijfelaar-bed kropen we nog heel dicht bij elkaar onder twee donzen dekbedden.
We zijn er wel maar net geraakt want ventje was de afslag voorbijgereden en na het nemen van een knappe cirkel, trok onze auto niet meer op.
Dedju !!! de remmen zijn precies geblokkeerd zei mijne chauffeur. Hij keek heel bedenkelijk maar stopte niet, zo is mijn ventje. Ik kreeg mijn eerste onregelmatige hartkloppingen van de reis.
Ventje gaf lekker flink gas in plaats van te stoppen en tot ons groot geluk doemde iets verder de camping op.
We raakten nog net tot aan de receptie en bij het uitstappen kwam ons een brandgeur tegemoet. De remmen van de caravan smeulden.
Ahaaaaa!!!! zei mijne Baden Powell. Ik zie al wat er mis is. Door die korte bocht te nemen is de rem van de caravan vastgeraakt, t is niks.
Mijn hart begon terug in een normaal tempo te kloppen.
Deze camping hebben we al meermaals bezocht op onze reizen heen en terug van t zuiden om te overnachten.
Er is een restaurant zodat we allebei de eerste franse kaas en de eerste slokjes franse wijn kunnen proeven en daarna lekker voldaan in bed kunnen vallen.
Op de autostrade en op de camping zagen we bijna allemaal Nederlanders met een caravan en af en toe een Belg. Ik denk dat alle Nederlanders een caravan hebben, het kan niet anders.
In Frankrijk noemen ze trouwens deze maanden buiten seizoen: het seizoen van les gris jaunes. Gisterenavond hoorde ik weer een nieuwe uit de mond van een franse kelner: les pommes frites.
De volgende ochtend, na het eten van onze eerste franse baguette trokken we verder richting zon.
Ventje had de volgende stop gepland rond Montpellier.
Het was hoge tijd om te stoppen want mijn hernia protesteert na vier uur autorijden altijd, ondanks de pijnstillers.
We beslisten toen, omdat de Ardèche door iedereen aanbevolen werd, om daar een camping te zoeken.
De keuze viel op camping Les Ranchisses in Largentières. (www.lesranchisses.fr)
Ventje vergat er wel bij te zeggen dat we na de afrit van de autoroute nog een zestigtal kilometers zigzag autorijden moesten bijnemen.
t was precies zoals vroeger toen we nog door de Pyreneëen moesten om in Spanje te geraken.
Net op tijd geraakten we op de camping. Ik was op. Ventje was op en de naft was op.
We zochten een mooie plaats uit, (reserveren hoeft niet buiten het seizoen), installeerden ons even in de zon en gingen toen wat later in het voortreffelijk restaurant een hapje eten (waar we die nieuwe naam hoorden).
s avonds vielen we uitgeput in ons reeds opgedekte bed. Dat is het voordeel van een wat grotere caravan.
Vandaag was een rustdag. We hebben vrij lang geslapen, een lekkere brunch gegeten en dan zijn we aan het zwembad in de zon gaan liggen. Ik zwom, ventje zonde.
Er zijn drie zwembaden, een jacuzzi en een rivier.
Er waait ook sinds we aankwamen ook een heel stevige wind. Ik weet niet of het een mistral is of niet, maar toen er een felle rukwind opstak vloog er toch een ligstoel met kleding, handdoeken en al in het zwembad.
De zwemmer zelf kon er niet om lachen.
Ventje vroeg me daarnet of ik hier wou blijven. Huh !!! Wat had hij gedacht?
Geen stap verder zet ik. t is een prachtige camping. De zon schijnt. In de zon is het minstens 25°C en het restaurant is goed.
Natuurlijk wil ik niet verder. Dat was de afspraak.
Twee dagen autorijden om wat zon te hebben is voldoende. Gibraltar hoeft voor mij niet en de Ardèche is ook een prachtige streek om te verkennen, of niet soms?
Nu ga ik stante pede naar de bar, want daar kan men naar het schijnt op het internet. Tegen betaling uiteraard.
Het uur van de waarheid is aangebroken. De kogel is door de kerk. Het spelletje tussen ventje en mij is gedaan, afgelopen, finito, geen komedie meer, we doen niet meer alsof. Het wordt nu héél ernstig, want we vertrekken bijna op onze caravan vakantie op zoek naar de zon. Mijn lijst met - to do or not to do ligt open en bloot op de keukentafel. Menslievendeugd, er komt nogal wat bij kijken bij een kampeervakantie, vier bladzijden A4 om precies te zijn. Eén bladzijde kan ik al wegdoen, wat dat betrof onze lieve hond zaliger.
Naast mijn A4tjes liggen nu ook lieflijk zij-aan-zij alle paperassen van ventje : uitprintjes over campings in Frankrijk, routebeschrijvingen, gidsen, wegenkaarten, camping checks teveel om op te noemen. Stiekem is hij al maandenlang deze reis aan t voorbereiden, ieder zijn plezierke ! Het voorbereiden van een reis is in feite het leukste deel van de reis voor hem.
Hij straalt vandaag, hij glundert, hij draait op volle toeren en dan nog houdt hij zich in omdat hij weet dat ik zijn sprankelend enthousiasme helemaal niet deel. Ik heb alles wat met deze nakende vakantie te maken had gewoon uit mijn hoofd verbannen tot nu.
Maar vandaag is het D-day.
Gisteren hadden we onze twee kleinste kapoentjes van drie en één hier, en dan kan je met de beste wil van de wereld niets doen. Stik kapot waren we gisterenavond. Seppe, die nu vrij goed kan lopen, wil nu rennen, hij heeft nu ook leren draaien en hij draait als een kleine Derwish met zijn armpjes gestrekt, rondeke na rondeke tot hij zo zat wordt als een kanon en dan tegen de vlakte slaat, met de nodige traantjes als gevolg natuurlijk.
Kleindochter gaat maandag naar de eerste kleuterklas en is nu DROOG ! Maar... ze heeft de voordelen van het potje ook meteen ontdekt, een echt vrouwtje. Wil ze aandacht, en dat is dikwijls, dan zegt ze : pipi doen nana en ja hoor, je neemt in die periode helemaal geen risico, want ze draagt geen pamper, dus om de haverklap ren je met haar naar de WC en mevrouwtje presteert het dan ook nog om er elke keer met een grote smile op haar gezicht, een paar druppels uit te persen.
Morgen is er ook geen tijd om in te pakken, want dan trouwt de zoon van één van mijn beste vriendinnen. Die lieve vriendin heb ik voor het eerst ontmoet tijdens de prenatale kiné. Onze zonen zijn enkele dagen na elkaar geboren in hetzelfde moederhuis waar we die kiné volgden en sindsdien ontmoeten we elkaar zeker één keer per maand, dit nu al tweeëndertig jaar lang.
Overmorgen moet schwiegermutti naar haar vakantiebestemming aan zee vervoerd worden. Terloops passeren we even voor een bezoekje + etentje bij schoonbroer : haar jongste zoon en schoondochter, en maandag wil mijn Heer en Meester dan eindelijk vertrekken naar de caravan.
Mijn valies ligt nu open op het echtelijk bed maagdelijk leeg naar mij te gapen.
Ik heb me deze keer voorgenomen om zo weinig mogelijk mee te nemen. Ik neem altijd veel te veel kleding mee op reis. We gaan tenslotte op zoek naar de zon: dat mysterieus geel, schitterend ding dat je af en toe ziet schijnen in de lucht.
Uitstel is niet langer mogelijk. Geen gratie meer, vandaag moet alles gebeuren.
Maandag vertrekken we dan met gevulde auto naar onze caravan en dan vertrekken we naar ??.... bestemming voorlopig nog onbekend want er moet zon zijn. Hopelijk hoeven we niet tot Gibraltar te rijden.
Ja kamperen is de mooiste sport .... lalalalalalalala.....
Puf puf....al mijnen elastiek spant nu en staat op springen, en dat wil al wat zeggen hé ladies?! Ik moet super dringend op een dieet van afgekookte aardappelen en groenten en water...bjeuch! Eergisteren vierden we nog de verjaardag van mijn lieve vriendin, die een Cordon Bleu is, en gisteren werden wij, de moeders, met een klein beetje vertraging in de bloemetjes gezet bij zoon 2 en schoondochter.
De zon scheen en we konden eindelijk buiten zitten in de tuin voor een heel lekkere BBQ met bijpassende drank. We wonen niet ver van zoon 2, maar toch iets verder dan wandelafstand. De lieve schat komt ons, en zijn schoonouders, ophalen en terug brengen zodat we ook een lekker glaasje kunnen drinken zonder ons zorgen te maken.
Kleindochtertje babbelt nu honderduit, ze heeft waarschijnlijk een aartje naar haar nana ( ik zal het zelf maar zeggen zeker? ) Seppe de roekeloze donderde al vrij snel van de drie kleine trapjes naar de tuin met zijn loopfietsje en ik hoorde zoon vanuit de keuken à la Sam Gooris roepen: ajai...ajai....ajai... terwijl hij in vliegende vaart naar zijn gillende zoon suizde. Schoondochter bleef heel kalm en suste dan weer haar ventje terwijl ze beiden de schade opnamen. De brug van zijn neusje bloedde als gevolg van zijn salto en ik denk dat hij vandaag wel een blauw ket zal hebben, straks zal ik even telefoneren om wat meer info. Heel erg was het niet, want vijf minuten later klom hij lachend de glijbaan weer op.
De zon scheen wel, maar warm was het niet, vrij vroeg moest ik op zoek naar een truitje en het dessert hebben we dan maar binnen opgegeten omdat onze tanden begonnen te klapperen.
Ventje is nog steeds stiekem bezig met de voorbereiding van ons nakende caravan vakantie. Maar eerst moeten we nog naar een trouwfeest en dan de volgende dag schoonma wegbrengen naar haar vakantiebestemming.
Toch kwam hij gisteren weer op zijn sokken af : euh ... shoeke .. die handdoeken en washandjes die op de kast liggen, niet wegleggen hé, want die zijn voor de caravan! en vervolgens euh... dat blauw vouwtafeltje, wilt ge dat meenemen op reis of niet?
Nu heb ik een stil vermoeden dat hij ook op zoek is naar zon TV stick voor de laptop. Hij vroeg me eergisteren om het stukje van Ludovicus uit te printen over die TV - stick en daarnet is hij vertrokken om een boodschap te doen. Ik ben benieuwd of mijn vermoedens weer juist zijn. Ik hou jullie op de hoogte! Zelf ben ik inmiddels tegen wil en dank al een ervaren reiziger: Tussen al mijn andere lijsten in de computer staat mijn lijst : benodigdheden caravan ik moet dit maar afdrukken, alles in de juiste zakken steken en dan zijn we vertrokken.
'Avontuurlijke' Bojako (sic) is zich al met heel veel moeite mentaal aant voorbereiden op de reis. Ik heb nog dringend behoefte aan pep-talk, dus lieve vrienden.... overtuig me nog eens wat er zo leuk is aan kamperen, want ik heb het er toch moeilijk mee!
Toch gemakkelijk dat internet hé.Ge moet nog niet van uw stoel komen om een woord op te zoeken.
Ik ga dus om het mooier te zeggen vandaag eens lekker lounge abouten klinkt ook goed, zo lang er maar niemand me vraagt om iets te doen.
Ventje, naarstig aant werk in de tuin zei daarnet: ik heb uw knuffelstoel opengezet in de tuin shoeke.
Bedoelt hij nu : kom maar naar mij, de hardwerkende echtgenoot, zitten kijken en nikst wat bij mij om mij wat gezelschap te houden met uw vermakelijk gezaag.
Of bedoelt hij : als ge mij daar hard aan het werk ziet, dan gaat ge geen zin meer hebben in niksen en gaat ge me wel komen helpen. ?!
Ondertussen heeft ons Laura, de zon die gisteren even kwam piepen, zich weer eens verscholen.
Die gaat ook terug niksen.
Huh... de jaloerse trien!
Ik was net van plan om in de knuffelstoel, gekoesterd door haar warme stralen lekker te gaan loungen/niksen en te genieten van de aanblik van mijn hardwerkende wederhelft.
Niksen is eens zo leuk wanneer ge een ander ziet werken en zweten!
Van een hoogte kunt ge niet genieten als er geen laagte is....
Of iets in die aard ... Ik heb geen zin meer om dat op te zoeken, ik ga nu niksen!
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
