this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Onze eerste stop was ergens tussen de Champagne- en de Bourgogne streek. Gewoon één nachtje slapen en dan verder. De zon scheen er wel, maar gaf zeker nog niet de gewenste temperatuur. In onze caravan twijfelaar-bed kropen we nog heel dicht bij elkaar onder twee donzen dekbedden.
We zijn er wel maar net geraakt want ventje was de afslag voorbijgereden en na het nemen van een knappe cirkel, trok onze auto niet meer op.
Dedju !!! de remmen zijn precies geblokkeerd zei mijne chauffeur. Hij keek heel bedenkelijk maar stopte niet, zo is mijn ventje. Ik kreeg mijn eerste onregelmatige hartkloppingen van de reis.
Ventje gaf lekker flink gas in plaats van te stoppen en tot ons groot geluk doemde iets verder de camping op.
We raakten nog net tot aan de receptie en bij het uitstappen kwam ons een brandgeur tegemoet. De remmen van de caravan smeulden.
Ahaaaaa!!!! zei mijne Baden Powell. Ik zie al wat er mis is. Door die korte bocht te nemen is de rem van de caravan vastgeraakt, t is niks.
Mijn hart begon terug in een normaal tempo te kloppen.
Deze camping hebben we al meermaals bezocht op onze reizen heen en terug van t zuiden om te overnachten.
Er is een restaurant zodat we allebei de eerste franse kaas en de eerste slokjes franse wijn kunnen proeven en daarna lekker voldaan in bed kunnen vallen.
Op de autostrade en op de camping zagen we bijna allemaal Nederlanders met een caravan en af en toe een Belg. Ik denk dat alle Nederlanders een caravan hebben, het kan niet anders.
In Frankrijk noemen ze trouwens deze maanden buiten seizoen: het seizoen van les gris jaunes. Gisterenavond hoorde ik weer een nieuwe uit de mond van een franse kelner: les pommes frites.
De volgende ochtend, na het eten van onze eerste franse baguette trokken we verder richting zon.
Ventje had de volgende stop gepland rond Montpellier.
Het was hoge tijd om te stoppen want mijn hernia protesteert na vier uur autorijden altijd, ondanks de pijnstillers.
We beslisten toen, omdat de Ardèche door iedereen aanbevolen werd, om daar een camping te zoeken.
De keuze viel op camping Les Ranchisses in Largentières. (www.lesranchisses.fr)
Ventje vergat er wel bij te zeggen dat we na de afrit van de autoroute nog een zestigtal kilometers zigzag autorijden moesten bijnemen.
t was precies zoals vroeger toen we nog door de Pyreneëen moesten om in Spanje te geraken.
Net op tijd geraakten we op de camping. Ik was op. Ventje was op en de naft was op.
We zochten een mooie plaats uit, (reserveren hoeft niet buiten het seizoen), installeerden ons even in de zon en gingen toen wat later in het voortreffelijk restaurant een hapje eten (waar we die nieuwe naam hoorden).
s avonds vielen we uitgeput in ons reeds opgedekte bed. Dat is het voordeel van een wat grotere caravan.
Vandaag was een rustdag. We hebben vrij lang geslapen, een lekkere brunch gegeten en dan zijn we aan het zwembad in de zon gaan liggen. Ik zwom, ventje zonde.
Er zijn drie zwembaden, een jacuzzi en een rivier.
Er waait ook sinds we aankwamen ook een heel stevige wind. Ik weet niet of het een mistral is of niet, maar toen er een felle rukwind opstak vloog er toch een ligstoel met kleding, handdoeken en al in het zwembad.
De zwemmer zelf kon er niet om lachen.
Ventje vroeg me daarnet of ik hier wou blijven. Huh !!! Wat had hij gedacht?
Geen stap verder zet ik. t is een prachtige camping. De zon schijnt. In de zon is het minstens 25°C en het restaurant is goed.
Natuurlijk wil ik niet verder. Dat was de afspraak.
Twee dagen autorijden om wat zon te hebben is voldoende. Gibraltar hoeft voor mij niet en de Ardèche is ook een prachtige streek om te verkennen, of niet soms?
Nu ga ik stante pede naar de bar, want daar kan men naar het schijnt op het internet. Tegen betaling uiteraard.
Het uur van de waarheid is aangebroken. De kogel is door de kerk. Het spelletje tussen ventje en mij is gedaan, afgelopen, finito, geen komedie meer, we doen niet meer alsof. Het wordt nu héél ernstig, want we vertrekken bijna op onze caravan vakantie op zoek naar de zon. Mijn lijst met - to do or not to do ligt open en bloot op de keukentafel. Menslievendeugd, er komt nogal wat bij kijken bij een kampeervakantie, vier bladzijden A4 om precies te zijn. Eén bladzijde kan ik al wegdoen, wat dat betrof onze lieve hond zaliger.
Naast mijn A4tjes liggen nu ook lieflijk zij-aan-zij alle paperassen van ventje : uitprintjes over campings in Frankrijk, routebeschrijvingen, gidsen, wegenkaarten, camping checks teveel om op te noemen. Stiekem is hij al maandenlang deze reis aan t voorbereiden, ieder zijn plezierke ! Het voorbereiden van een reis is in feite het leukste deel van de reis voor hem.
Hij straalt vandaag, hij glundert, hij draait op volle toeren en dan nog houdt hij zich in omdat hij weet dat ik zijn sprankelend enthousiasme helemaal niet deel. Ik heb alles wat met deze nakende vakantie te maken had gewoon uit mijn hoofd verbannen tot nu.
Maar vandaag is het D-day.
Gisteren hadden we onze twee kleinste kapoentjes van drie en één hier, en dan kan je met de beste wil van de wereld niets doen. Stik kapot waren we gisterenavond. Seppe, die nu vrij goed kan lopen, wil nu rennen, hij heeft nu ook leren draaien en hij draait als een kleine Derwish met zijn armpjes gestrekt, rondeke na rondeke tot hij zo zat wordt als een kanon en dan tegen de vlakte slaat, met de nodige traantjes als gevolg natuurlijk.
Kleindochter gaat maandag naar de eerste kleuterklas en is nu DROOG ! Maar... ze heeft de voordelen van het potje ook meteen ontdekt, een echt vrouwtje. Wil ze aandacht, en dat is dikwijls, dan zegt ze : pipi doen nana en ja hoor, je neemt in die periode helemaal geen risico, want ze draagt geen pamper, dus om de haverklap ren je met haar naar de WC en mevrouwtje presteert het dan ook nog om er elke keer met een grote smile op haar gezicht, een paar druppels uit te persen.
Morgen is er ook geen tijd om in te pakken, want dan trouwt de zoon van één van mijn beste vriendinnen. Die lieve vriendin heb ik voor het eerst ontmoet tijdens de prenatale kiné. Onze zonen zijn enkele dagen na elkaar geboren in hetzelfde moederhuis waar we die kiné volgden en sindsdien ontmoeten we elkaar zeker één keer per maand, dit nu al tweeëndertig jaar lang.
Overmorgen moet schwiegermutti naar haar vakantiebestemming aan zee vervoerd worden. Terloops passeren we even voor een bezoekje + etentje bij schoonbroer : haar jongste zoon en schoondochter, en maandag wil mijn Heer en Meester dan eindelijk vertrekken naar de caravan.
Mijn valies ligt nu open op het echtelijk bed maagdelijk leeg naar mij te gapen.
Ik heb me deze keer voorgenomen om zo weinig mogelijk mee te nemen. Ik neem altijd veel te veel kleding mee op reis. We gaan tenslotte op zoek naar de zon: dat mysterieus geel, schitterend ding dat je af en toe ziet schijnen in de lucht.
Uitstel is niet langer mogelijk. Geen gratie meer, vandaag moet alles gebeuren.
Maandag vertrekken we dan met gevulde auto naar onze caravan en dan vertrekken we naar ??.... bestemming voorlopig nog onbekend want er moet zon zijn. Hopelijk hoeven we niet tot Gibraltar te rijden.
Ja kamperen is de mooiste sport .... lalalalalalalala.....
Puf puf....al mijnen elastiek spant nu en staat op springen, en dat wil al wat zeggen hé ladies?! Ik moet super dringend op een dieet van afgekookte aardappelen en groenten en water...bjeuch! Eergisteren vierden we nog de verjaardag van mijn lieve vriendin, die een Cordon Bleu is, en gisteren werden wij, de moeders, met een klein beetje vertraging in de bloemetjes gezet bij zoon 2 en schoondochter.
De zon scheen en we konden eindelijk buiten zitten in de tuin voor een heel lekkere BBQ met bijpassende drank. We wonen niet ver van zoon 2, maar toch iets verder dan wandelafstand. De lieve schat komt ons, en zijn schoonouders, ophalen en terug brengen zodat we ook een lekker glaasje kunnen drinken zonder ons zorgen te maken.
Kleindochtertje babbelt nu honderduit, ze heeft waarschijnlijk een aartje naar haar nana ( ik zal het zelf maar zeggen zeker? ) Seppe de roekeloze donderde al vrij snel van de drie kleine trapjes naar de tuin met zijn loopfietsje en ik hoorde zoon vanuit de keuken à la Sam Gooris roepen: ajai...ajai....ajai... terwijl hij in vliegende vaart naar zijn gillende zoon suizde. Schoondochter bleef heel kalm en suste dan weer haar ventje terwijl ze beiden de schade opnamen. De brug van zijn neusje bloedde als gevolg van zijn salto en ik denk dat hij vandaag wel een blauw ket zal hebben, straks zal ik even telefoneren om wat meer info. Heel erg was het niet, want vijf minuten later klom hij lachend de glijbaan weer op.
De zon scheen wel, maar warm was het niet, vrij vroeg moest ik op zoek naar een truitje en het dessert hebben we dan maar binnen opgegeten omdat onze tanden begonnen te klapperen.
Ventje is nog steeds stiekem bezig met de voorbereiding van ons nakende caravan vakantie. Maar eerst moeten we nog naar een trouwfeest en dan de volgende dag schoonma wegbrengen naar haar vakantiebestemming.
Toch kwam hij gisteren weer op zijn sokken af : euh ... shoeke .. die handdoeken en washandjes die op de kast liggen, niet wegleggen hé, want die zijn voor de caravan! en vervolgens euh... dat blauw vouwtafeltje, wilt ge dat meenemen op reis of niet?
Nu heb ik een stil vermoeden dat hij ook op zoek is naar zon TV stick voor de laptop. Hij vroeg me eergisteren om het stukje van Ludovicus uit te printen over die TV - stick en daarnet is hij vertrokken om een boodschap te doen. Ik ben benieuwd of mijn vermoedens weer juist zijn. Ik hou jullie op de hoogte! Zelf ben ik inmiddels tegen wil en dank al een ervaren reiziger: Tussen al mijn andere lijsten in de computer staat mijn lijst : benodigdheden caravan ik moet dit maar afdrukken, alles in de juiste zakken steken en dan zijn we vertrokken.
'Avontuurlijke' Bojako (sic) is zich al met heel veel moeite mentaal aant voorbereiden op de reis. Ik heb nog dringend behoefte aan pep-talk, dus lieve vrienden.... overtuig me nog eens wat er zo leuk is aan kamperen, want ik heb het er toch moeilijk mee!
Toch gemakkelijk dat internet hé.Ge moet nog niet van uw stoel komen om een woord op te zoeken.
Ik ga dus om het mooier te zeggen vandaag eens lekker lounge abouten klinkt ook goed, zo lang er maar niemand me vraagt om iets te doen.
Ventje, naarstig aant werk in de tuin zei daarnet: ik heb uw knuffelstoel opengezet in de tuin shoeke.
Bedoelt hij nu : kom maar naar mij, de hardwerkende echtgenoot, zitten kijken en nikst wat bij mij om mij wat gezelschap te houden met uw vermakelijk gezaag.
Of bedoelt hij : als ge mij daar hard aan het werk ziet, dan gaat ge geen zin meer hebben in niksen en gaat ge me wel komen helpen. ?!
Ondertussen heeft ons Laura, de zon die gisteren even kwam piepen, zich weer eens verscholen.
Die gaat ook terug niksen.
Huh... de jaloerse trien!
Ik was net van plan om in de knuffelstoel, gekoesterd door haar warme stralen lekker te gaan loungen/niksen en te genieten van de aanblik van mijn hardwerkende wederhelft.
Niksen is eens zo leuk wanneer ge een ander ziet werken en zweten!
Van een hoogte kunt ge niet genieten als er geen laagte is....
Of iets in die aard ... Ik heb geen zin meer om dat op te zoeken, ik ga nu niksen!
de lange, heel natte, normale Belgische zomer ....
Ik zit hier in huis met zoveel mogelijk lichten aan, dit tot grote ergernis van mijn gemaal, die overal achter mij lichten dooft en deuren sluit. Mijn lichaam heeft momenteel dringend behoefte aan zon, licht en warmte. Ik begrijp nu hoe de mensen zich voelen tijdens die heel lange winters in het hoge Noorden. Ze voelen zich net zoals ik : vreselijk depressief!
Nog niet zo lang geleden had ik mijn oude zonnebank weggedaan (net nieuwe lampen gekocht !? ). Ik lag er enkel onder int putteke van de winter op een ijskoude dag en droomde dan van een tropisch eiland. In de zomer vond ik het veel te warm om er onder te liggen en sinds mijn broer 1 een melanoom had moeten laten verwijderen was ik er bang van geworden. Ik had het verdorie toch beter bijgehouden, al was het maar voor dagen zoals nu. Zelfs ik begin met dit weer af te tellen naar enkele weken zon in t zuiden, jaja....zelfs in een caravan met al zijn ongemakken. Al goed dat ventje het niet weet of hij begon al te vragen waar ik naartoe wil. Ik wil nergens naartoe. Als morgen hier de zon schijnt, dan lig ik met evenveel plezier te zonnen in mijn tuin, maar aangezien de weermannen niet veel goeds voorspellen wil ik enkel rijden tot ik de zon tegenkom en daar terplekke stoppen en blijven tot ze weer verdwijnt. Indien we wat geluk hebben zullen we niet ver hoeven te rijden. Ventje hoopt toch minstens stiekem voorbij Lyon te geraken. Voor hem moeten er tussen thuis en vakantie op zn minst duizend kilometers liggen of hij vindt het maar niets. Maar ... ik ben nog steeds niet vergeten dat we ooit meer dan tweeduizend kilometers gereden hebben naar Spanje in de maand september en daar niet alleen ongelooflijk veel regen hebben gehad, maar dat we ook nog uiteindelijk overstroomd werden en meer gepoetst hebben dan getafeld. Het water stond een meter hoog in ons appartement en veel autos stonden tot aan het stuur onder water. De zon hebben we toen ook een hele vakantie niet gezien! Het is erg als je hier op een dag zoals vandaag naar buiten kijkt, maar nog veel erger wanneer je zo ver gereden hebt.
Buiten op straat zie ik iedereen rondlopen met het gezicht van een begrafenisondernemer en ge wordt er op de lange duur zelf depressief van.
Vriendin Paz kwam deze week op bezoek en, altijd de eeuwige optimist, had ze zelfs haar zwempak bij. Ik hoef jullie niet vertellen dat we niet gezwommen hebben zeker? Toch bleef het even droog en hebben we wat buiten kunnen zitten. Een parasol was wel niet nodig.
Gisteren kwam een andere vriendin op bezoek. Ook zij zat in de put en zij en haar man hebben ook besloten om begin september toch maar op zoek te gaan naar wat zon.
Vandaag komen zoon 2, zijn vrouwtje en de kleinkindjes op bezoek. We hebben ze nog niet gezien sinds ze terug zijn uit Frankrijk. Zij hebben wel een goede reis gehad met mooi weer. Toch één gelukkig koppel.
Vrijdag zijn we dan weer uitgenodigd bij een ander lieve vriendin die verjaart. Ook zij hebben besloten omwille van het slechte weer hier, om nog enkele weken naar zuid-Frankrijk te vertrekken.
Voor mijn slanke, ranke lijn zijn het weer moeilijke dagen. Vrijdag feest bij mijn vriendin, zondag gaan we een uitgesteld Moederdag vieren bij zoon 2. Op 1 september is er het huwelijksfeest van de zoon van nog een lieve vriendin. Op 2 september gaan we schoonma wegbrengen voor haar tweede maand vakantie aan zee en op de heenweg zijn we eerst uitgenodigd bij schoonbroer en schoonzus, die aan zee wonen.
Als daarop nog een vakantie volgt, dan moet ik een hele winter weer op een dieet van water en brood om terug wat normale afmetingen te krijgen. Ik barst nu al uit mijn voegen. Wordt er nu in alle families zo veel gefeest of is dat enkel bij ons vraag ik me soms af? Ach het moest maar zo plezant niet zijn hé?
Over eten gesproken, nu moet ik seffens snel naar de supermarkt om inkopen te doen voor het eten vanavond. De kindjes mogen niets tekort komen hé ?
Hèhè, we zijn weer thuis. Het verlengd weekendje is achter de rug en ik heb weer gevoeld hoe het is om met vier mensen op enkele vierkante caravan meters te leven. Voor diegenen onder u die het niet weten : t is héél krapkes, zeker met zn vieren in één bed.
De eerste nacht hadden we de twee kindjes in één bed gelegd en ventje en ik sliepen in het ander. Halverwege de nacht kwam de oudste bij ons liggen en iets later volgde natuurlijk ook de jongste. Ventje besloot toen, met een heel diepe zucht, om maar op te staan en alleen in het andere, nu lege bed te gaan liggen en hij liet me achter met de twee kindjes. Uit deze eerste nachtelijke beddendans trokken we al een wijze les voor de volgende nachten.
Een bed in een caravan is géén Kingsize, t is meer een super klein Twijfelaarke en vermits ik niet zo klein ben wast wel een beetje wringen, maar we lagen toch lekker knus en warm met ons driekes naar Harry Potter I en Harry Potter II te kijken met de nodige show erbij natuurlijk. Gillend mijn hoofd onder de lakens, om dan vervolgens getroost te worden door de lachende kleinkindjes : ge moet niet bang zijn nana, t is niet écht hoor, t is maar een film, monsters en spoken bestaan niet! . Grootvader lag zalig op zn eentje alleen in het ander bed te snurken.
We hebben een prachtig Ardens dorpsfeest meegemaakt. Het was net alsof de tijd vijftig jaar terug gedraaid werd. Het dorpje was volledig afgezet voor alle verkeer en de kindjes konden vrij rondlopen op de brocanten-rommelmarkt. Muziek van vroeger weerklonk de hele dag uit het ene café dat het dorp rijk is. Ik voelde me alsof ik op het pleintje zat bij Rrrrrrené en Edith uit Allo Allo.
Voor vijftig cent mochten de kindjes een lange toer door het dorp maken op de rug van een heel groot paard waarvan het veulentje nog meeliep.
Toen de mis uit was, werd aan het monument voor de gesneuvelden een minuut stilte gehouden en vervolgens begon de lokale fanfare de Brabanconne te spelen. Ik moest toen wel even verbeten op mijn onderlip bijten om het niet uit te proesten, want ik kon het echt niet laten om in gedachten de Marseillaise à la mode de Yves Leterme te neuriën.
Broer en schoonzus hadden me verwittigd van het bijzonder hoog niveau van de dorpsfanfare en de bijbehorende majoretten. Ik twijfel nog steeds of al de leden van de fanfare geen genetisch gevolg zijn van inteelt in een zeer kleine gemeenschap.
De weergoden waren niet al te slecht geluimd. Af en toe een bui en af en toe wat zon. Typisch Belgisch. De grond was wel nat en drassig en ik ging even onderuit met een flinke smak toen we het huis in aanbouw van de buren even gingen bekijken. Ik ben nu de trotse bezitster van één witte bil en een multi color bil.
s Avonds werd ons, buiten onder een heel grote party tent, een lekkere BBQ aangeboden door broer en schoonzus, samen met de ganse uitgebreide familie.
Voor de kinderen was het ook een fantastisch weekend. Op de rommelmarkt heb ik voor meer geld speelgoed voor hen gekocht dan ventje verdiend heeft aan zijn stand.
Moe maar heel tevreden zijn we gisteren thuisgekomen. Onze twee jongste kampeerders waren uitgeteld, te moe om nog te bewegen.
Mijn overjaarse Baden Powell met een passie voor kamperen en rommelmarkten heeft me weer zo gek gekregen om een weekend naar onze caravan te gaan. Hij denkt dat ik niet weet dat hij al stiekem wekenlang een reis naar t zuiden aan het voorbereiden is.
Zijn excuus voor dit caravan weekend is: samen met broer 1 deelnemen aan de plaatselijke rommelmarkt in het dorpje waar mijn broer woont in de Ardennen. t Is niet enkel rommelmarkt, maar tevens een heus dorpsfeest en hij had toevallig nog een beetje rommel over van zijn vorige -t is maar voor ene-keer-shoeke- rommelmarkt. Een aanhangwagen vol overschot ja, het staat gevuld in onze garage! Ik mag er niet aan denken wat er allemaal in zit.
Vermits de kinderen en kleinkinderen van mijn broer ook naar het dorpsfeest komen hadden wij besloten om het weekend in onze caravan te verblijven die op hun grond staat tenzij we ermee trekken.
En zoals een dubbeltje blijft rollen, stelde ik dan voor om onze twee oudste kleinzonen mee te nemen. Een weekendje kamperen in een caravan, buiten spelen met al de andere achterneefjes en nichtjes en daarbovenop nog het dorpsfeest met fanfare en majoretten, wat kan een kind nog meer willen? t Zal vast en zeker een heel plezante bedoening worden indien de weergoden een beetje meewerken.
Natuurlijk weet ik dat ventje nu ook de caravan in orde gaat brengen voor zijn stiekem geplande kampeer trip begin september.
Achteloos zei hij : ik ga wanneer we daar zijn de luifel eens opzetten en ik vroeg even achteloos terug: waarom, t is toch maar voor een weekend? waarop hij dan weer langs zijn neus weg antwoordde: euh...gewoon eens even kijken of alles nog in orde is en ik weer even nochalant: huh-huh ....!!
We doen allebei alsof we niet weten dat we ergens begin september in de auto zullen stappen, de caravan bij broer oppikken en vervolgens doorrijden tot we de zon tegenkomen in Frankrijk.
Hij weet dat ik de bibberoetshkies krijg bij de gedachte aan reizen, dus hij zwijgt erover tot het allerlaatste moment.
Ik weet dat hij de planning van een reis net het leukste vindt, dus ik doe alsof ik van niets weet en niets zie als ik de kaart van Frankrijk op de laptop zie wegfloepen.
Maar na veertig jaar huwelijk zijn er geen woorden meer nodig.
Ik weet dat hij weet dat ik weet wat hij van plan is!
Ik vrees dat ik een cultuurbarbaar ben. Waarschijnlijk krijg je cultuur met de paplepel ingegeven en mijn ouders hadden tijd noch geld om te spenderen aan cultuur. Heel hard werken voor weinig geld, eten en slapen was hun enige cultuur.
Bij de nonnetjes die me schoolden stond cultuur ook niet op een hoog pitje. Belangrijk was dat we klaargestoomd werden tot goede huisvrouwen. Wij leerden breien, haken, verstellen, koken en kinderen verzorgen. Een vrouw werd later toch 'maar' huisvrouw. Ooit heeft er één lerares tijdens de les engels ons wat uitleg gegeven over kunstschilders en zorgde ze ervoor dat ons klasje één keer naar een toneelopvoering ging. Dat was mijn eerste en enige schoolse cultuur vorming. Ik weet amper wat het woord poëzie betekent. Vroeger dacht ik dat je gewoon twee woorden moest kunnen laten rijmen.
Ik apprecieer ook de humor van Kamagurka niet, waarschijnlijk omdat ik het niet begrijp, het gaat boven mijn petje, alhoewel ik de man zelf, na zijn optreden in Man bijt hond nu best kan hebben, t ziet er een heel sympathiek ventje uit en hij doet niet meer zo vreselijk bizar als vroeger. Zijn kinderen zullen hem nu misschien ook zeggen : zeg vader, doe maar gewoon, das al gek genoeg net zoals mijn kinderen tegen mij zeiden toen ze tieners werden.
De namen van bekende schilders ken ik ook niet, ik reageer gewoon op mijn buikgevoel of ik een schilderij nu mooi vind of niet. Voel ik kriebels, dan is het volgens mij mooi. Staan de haartjes op mijn armen recht dan is het héél mooi. Hetzelfde geldt voor muziek.
Maar ik wou eigenlijk vandaag schrijven over de film Taxi Driver met Robert de Niro. De film is, zo zegt men, een cultfilm, het wordt door iedereen de hemel in geprezen en het zal waarschijnlijk veel Oscars gekregen hebben, maar ik had het nog niet gezien. Daarom vond ik dat ik dringend dit gat in mijn cultuur deze week moest dichten, want ze zonden het voor de zoveelste keer uit op TV. Grote acteurs, die prachtige films op hun palmares hebben en die ik bewonder, speelden er in mee. Robert de Niro, Harvey Keitel, Jodie Foster en dan die blonde stoot uit Moonlighting, maar ik kan op haar naam niet meer komen, ik herinner me enkel nog Bruce Willis. Dàt moest een goede film zijn, het kon niet anders, iedereen zei het!
Dus, ik nestelde me in mijn bed, omringd door zachte hoofdkussens, drankje bij de hand en wachtte tot emotie me bij de keel ging grijpen.
...... ik wachtte ..... geeuwde.....ik wachtte nog ...... geeuwde nog eens ..... menslievendeugd, sorry dat ik het zeg, maar wat een desillusie. Toch heb ik volgehouden en doorgebeten tot het einde.
Sorry fans van Taxi Driver, maar lag het nu aan mijn gemoedsstemming of aan de film, maar ik vond het vreselijk dikke zever in pakskes, maar ik kan nu tenminste toch zeggen dat ik de film gezien heb.
Trouwens, vinden jullie ook niet dat ze goede programmas alsmaar later en later op de avond uitzenden? The Vicar of Dibley, een hilarisch feuilleton met Dawn French, werd op Canvas uitgezonden rond middernacht. Op BBC begon er gisteren een film na één uur s nachts. Moest het nu een sex- of geweldfilm geweest zijn dan zou ik dit nog kunnen begrijpen, maar t was verdorie een komedie.
Is het de bedoeling dat we allemaal een abonnement bij Telenet of Belgacom nemen om de programmas later te bekijken op tijdstippen die beter voor ons uitkomen? Misschien willen ze dat we een na de aanschaf van de digibox nu toch maar een digi-recorder kopen, dan kunnen we alles programmeren en opnemen en kijken wanneer wij het goed vinden.
De TV zenders werken in elk geval toch heel goed mee om dit te promoten. Natuurlijk, wat dacht je? Telenet en Belgacom kopen de programmas bij de zenders aan om ze later te kunnen uitzenden. De zenders willen ook wat verdienen.
Ik voel de zachte dwang van Telenet steeds meer toenemen. Tot voor kort kon je enkele uren later het nieuws gratis bekijken indien je het gemist had. Heel gemakkelijk! Nu krijg je nog slechts het oude nieuws van de dag ervoor voorgeschoteld, het nieuws van dag zelf krijg je nog steeds gratis, maar je moet nu wel een abonnement nemen, uiteraard tegen betaling.
Trouwens, stond er onlangs niet in de krant dat er steeds minder mensen TV keken en meer aan de PC zaten? Het kan niet missen! Herhalingen van programmas tot treurens toe en intressante programmas pas wanneer je je kleppen niet meer kunt openhouden.
Ach... ik ga vandaag niet zagen, t is moederkesdag in Antwerpen en straks word ik lekker verwend door zoon 1 en schoondochter en s avonds.... s avonds zal ik schrijven en mijn favoriete blogjes lezen in plaats van TV te kijken, dat is ook plezant! Er zijn zoveel andere leuke zaken die ik kan doen.
Misschien moet ik s avonds chatten zoals Myette - dat schijnt ook een heel leuke hobby te zijn en naar ik van haar hoor leer je ongelooflijk interessante mensen kennen!
Lieve zoon, schoondochter, kleinkinderen en reisvrienden,
Hier uwe padre, den ouwe, de konijnen-eten-en-drinken-gever en verzorger en provider van de vrouw die u met pijn en smart het leven heeft geschonken.
Ik ben verplicht u langs deze weg te berichten aangezien wij uw adres zijn verloren. Het kan ook zijn dat ge ons uw adres niet gegeven hebt. Ik begin af en toe wat vergeetachtig te worden (zegt uw moeder)!
Uw madre en ik stellen het wel en wij zijn blij te lezen dat jullie daar lekker in tropische temperaturen zitten te bakken en te BBQ'en.
Wij hebben hier al zoveel regen gehad dat we vliezen tussen onze tenen aan het ontwikkelen zijn. Uw teerbeminde moeder is amper in het zwembad geweest waar ik zo aan gezwoegd heb. Van dank gesproken! Zij beweert nu dat het water te koud is. 19° C is toch niet zo slecht vind ik.
In antwoord op uw vriendelijke vraag welke wijn jullie voor mij moeten meebrengen.
Liefst rood en liefst in eikenhouten vaten want uw moeder zuipt als een zatte zeeman. Da's drie 'zed's' na elkaar, dat is bijna zo goed als Urbanus.
Geef onze kleinkinderen van ons een heel dikke knuffel en kus en zorg dat jullie veilig weer thuis geraken met mijn vino.
Noteer: Wij zijn dat weekend wel weg.
Ik ga nog eens proberen om uw moeder in de caravan te krijgen.
Ze spartelt tegen als een duvel - (mooi woord Duvel ) - maar ik wil ze terug in 'caravan mood' krijgen tegen september. Zij wil liever in een vijfsterren hotel maar ze vergeet dat ik nu op pensioen ben.
Ik zal mijn best doen om ervoor te zorgen dat jullie knaagdieren in leven blijven. Hopelijk kunnen ze enkele dagen verder leven zonder mijn assistentie.
Groetjes uit het koude natte vaderland!
Vader
beter gekend als 'de zilveren surfer' (deze onnozele naam werd door uw moeder bedacht)
Vier kleinkinderen hebben we al en alle vier zijn ze zo verschillend van elkaar. De kindjes van zoon 1 hebben donker haar en donkere ogen, die van zoon 2 zijn blond en hebben allebei blauwe ogen. Alle vier zijn ze uniek met hun speciale karaktertrekjes.
Vorige vrijdag hadden we kleinzoon 2 bij ons. Hij voelde zich niet al te best, hij moest af en toe overgeven en had wat buikloop. Tussen die twee zaken in was hij zo fris al een hoentje.
Hij is een heerlijk kind om gewoon naar te kijken. Met hem in huis heb je geen TV nodig. Hij gaat zo op in zijn spel dat je er ongewild geboeid en gefascineerd naar zit te kijken. Hij speelt met dezelfde speelgoed autootjes waar zijn grootvader en zijn papa en oom nog mee gespeeld hebben. Ze worden één voor één uit de dozen gehaald, ze worden langs alle kanten bekeken en gekeurd, dan in rijtjes gezet, ze rijden vervolgens ofwel over de grond ofwel door de lucht naar imaginaire garages of weet ik veel, en de hele tijd is kleinzoon zichzelf stilletjes een verhaal aant vertellen. Ventje en ik lachen en zeggen tegen elkaar : hij zit weer op zijn eigen planeetje, heel ver van onze wereld.
Hij is onlangs vier geworden, maar hij zou af en toe nog liefst een baby zijn zoals Seppe. Vermits hij regelmatig Seppe ziet, bootst hij hem graag na. Hij noemt zichzelf dan grote Seppe, kruipt rond op handen en voeten, spreekt ook zijn versie van babytaal en wordt dan graag op de arm genomen en geknuffeld. Hij wil dan, als het kan graag, nog even terug een tutje of zelfs melk in een papflesje. En nana speelt het spelletje mee... wat had je gedacht?
Heerlijk vindt hij dat, dan straalt hij gewoon. Nana vindt het even heerlijk. Ze worden toch zo snel groot.
Dan, zonder dat je er erg in hebt, zet hij zich plots kaarsrecht en kijkt naar het kleuterprogramma dat loopt op TV en zegt met zijn gewone stem : nana dat is een negen hé? Wel, als je die nu omdraait dan wordt het een zes! Zo klein en al zo wijs en dan ook nog zoveel verbeelding, en dat allemaal in dat klein lief hoofdje.
Zalig toch dat we een tweede kans krijgen om dit alles nog eens te mogen meemaken!
Op 15 januari 2006 zond ik onderstaande mail naar de Gazet van Antwerpen met de bedoeling om andere mensen te waarschuwen voor deze fraude. De krant vond het toen niet nodig om het te melden.
Vandaag lees ik tot mijn grote verontwaardiging in die zelfde krant dat er twee mannen aangehouden zijn die ongeveer een vijftigtal mensen hebben afgezet op deze wijze in onze regio.
Ik vraag me af of er niet minder gedupeerden zouden geweest zijn indien de krant er toen iets zou over geschreven hebben. Een vijftigtal mensen hebben het gemeld bij de politie, maar er zullen waarschijnlijk nog heel veel mensen zijn, waaronder wij en ook onze zoon, die het niet officieel aangegeven hebben. Ik heb toen enkel de wijkpolitie per telefoon verwittigd. Als je afgezet wordt voor een vrij klein bedrag van ongeveer 20 , dan weet je dat de politie je klacht waarschijnlijk niet au sérieux zal nemen en doe je geen moeite om het aan te geven. Zo ver zijn we al gekomen ...
Oplichters: een waarschuwing!
Vrijdag de dertiende ongeluksdag begon voor ons om vier uur s ochtends. De deurbel ging. Mijn man ging naar beneden want misschien stond er iemand in nood aan de deur, alles is mogelijk.
Ik hoorde mijn man met iemand praten en dacht pas dan aan een mogelijke inbreker. Ik ging dus ook naar beneden. Er stond een netjes geklede jonge man van ongeveer 30 jaar. Hij had een muts op en rilde van de kou.
Hij zei smekend: mevrouw, ik leg net aan uw man uit dat ik hier wat verder op de hoek woon en mijn kindje is heel ziek. Ik ben juist naar de bank hier geweest op de hoek en mijn kaart werd ingehouden en nu moet ik de dokter betalen en heb geen geld. Kunnen jullie me aub 20 euro lenen tot morgenvroeg. Om tien uur morgenvroeg ben ik hier zeker terug met het geld, ik zweer het.
Mijn man wilde weigeren. Ik drong aan om toch geld te geven want ik wilde het niet op mijn geweten hij de dokter niet kon betalen voor zijn kindje.
Terwijl mijn man om geld ging voelde ik toch enige argwaan en vroeg de jonge man of hij zijn identiteitskaart wou laten zien omdat ik hem niet kende. Hij frutselde een hele tijd in zijn jaszak en liet me uiteindelijk een enveloppe zien met een adres hier in de buurt. Ik zei hem dat het adres dat erop stond niet onze straat is! Ja mevrouw zei hij, dit is een brief van het politiebureau met de code van mijn pas dat ik nog moet afhalen.
Mijn man gaf zeer tegen zijn zin 20 euro aan de man.
De volgende ochtend waren we afwachtend.....na de middag begon de twijfel een zekerheid te worden. We zijn in de val gelopen. Achter de 20 euro kunnen we fluiten.
t Ja we hebben weer een wijze les geleerd, maar ook weer een vreselijke ontgoocheling in onze medemens.
Ik vertelde het verhaal gisteren aan onze oudste zoon die vlakbij woont en ook hij was enkele maanden geleden op een dergelijke manier in de val gelopen. Hij was 25 euro kwijt. Er moet dus een bende in onze regio actief zijn die op dezelfde manier tewerk gaat.
De man die ons 20 euro lichter maakte heeft een keurig voorkomen, is allochtoon, zijn leeftijd schatten we op laat twintig, begin dertig, hij spreekt vloeiend ABN.
De jonge man die ongeveer dezelfde truc uithaalde bij onze zoon was veel jonger, hij was heel zenuwachtig, hij was ook allochtoon, sprak ook perfect nederlands en droeg zijn donker haar sluik naar achter gekamd met gel.
Hij vroeg of hij even mocht telefoneren om aan familie een reservesleutel van zijn huis te vragen, want er was ingebroken in zijn auto en alles was gestolen, huissleutels, papieren en geld. Hij beweerde ook vlakbij te wonen en gaf zelfs een huisnummer op. Toen er niemand aan de telefoon antwoordde, vroeg hij onze zoon om 25 euro te lenen voor een slotenmaker. Hij zou de volgende dag het geld zeker terugbrengen. Mijn zoon liet hem voor dit bedrag een ontvangstbriefje schrijven en tekenen. Hij heeft ook niemand teruggezien en op het door hem opgegeven huisnummer woonde een dokter.
Ik hoop met deze brief andere mensen te waarschuwen.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
