19-08-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

19-08-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Mijn overjaarse Baden Powell met een passie voor kamperen en rommelmarkten heeft me weer zo gek gekregen om een weekend naar onze caravan te gaan.
Hij denkt dat ik niet weet dat hij al stiekem wekenlang een reis naar ’t zuiden aan het voorbereiden is.

Zijn excuus voor dit caravan weekend is: samen met broer 1 deelnemen aan de plaatselijke rommelmarkt in het dorpje waar mijn broer woont in de Ardennen.
’t Is niet enkel rommelmarkt, maar tevens een heus dorpsfeest en hij had toevallig nog ‘een beetje’ rommel over van zijn vorige -’t is maar voor ene-keer-shoeke- rommelmarkt.
Een aanhangwagen vol overschot ja, het staat gevuld in onze garage! Ik mag er niet aan denken wat er allemaal in zit.

Vermits de kinderen en kleinkinderen van mijn broer ook naar het dorpsfeest komen hadden wij besloten om het weekend in onze caravan te verblijven die op hun grond staat tenzij we ermee trekken.

En zoals een dubbeltje blijft rollen,  stelde ik dan voor om onze twee oudste kleinzonen mee te nemen.
Een weekendje kamperen in een caravan, buiten spelen met al de andere achterneefjes en nichtjes en daarbovenop nog het dorpsfeest met fanfare en majoretten, wat kan een kind nog meer willen?
‘t Zal vast en zeker een heel plezante bedoening worden indien de weergoden een beetje meewerken.

Natuurlijk weet ik dat ventje nu ook de caravan in orde gaat brengen voor zijn stiekem geplande kampeer trip begin september.

Achteloos zei hij : ‘ ik ga wanneer we daar zijn de luifel eens opzetten ‘ en ik vroeg even achteloos terug: ‘waarom, ’t is toch maar voor een weekend? ‘ waarop hij dan weer langs zijn neus weg antwoordde: ‘euh...gewoon eens even kijken of alles nog in orde is’ en ik weer even nochalant: “huh-huh ....!!”

We doen allebei alsof we niet weten dat we ergens begin september in de auto zullen stappen, de caravan bij broer oppikken en vervolgens doorrijden tot we de zon tegenkomen in Frankrijk.

Hij weet dat ik de bibberoetshkies krijg bij de gedachte aan reizen, dus hij zwijgt erover tot het allerlaatste moment.

Ik weet dat hij de planning van een reis net het leukste vindt, dus ik doe alsof ik van niets weet en niets zie als ik de kaart van Frankrijk op de laptop zie wegfloepen.

Maar na veertig jaar huwelijk zijn er geen woorden meer nodig.

Ik weet dat hij weet dat ik weet wat hij van plan is!

Ieder kent zijne zot zeggen ze in Antwerpen.

16-08-2007 om 23:53 geschreven door BOJAKO  

Ik vrees dat ik een cultuurbarbaar ben.
Waarschijnlijk krijg je cultuur met de paplepel ingegeven en mijn ouders hadden tijd noch geld om te spenderen aan cultuur.
Heel hard werken voor weinig geld, eten en slapen was hun enige cultuur.

Bij de nonnetjes die me schoolden stond cultuur ook niet op een hoog pitje. Belangrijk was dat we klaargestoomd werden tot goede huisvrouwen.
Wij leerden breien, haken, verstellen, koken en kinderen verzorgen.
Een vrouw werd later toch 'maar' huisvrouw.
Ooit heeft er één lerares tijdens de les engels ons wat uitleg gegeven over kunstschilders en zorgde ze ervoor dat ons klasje één keer naar een toneelopvoering ging.
Dat was mijn eerste en enige schoolse cultuur vorming.
Ik weet amper wat het woord poëzie betekent.
Vroeger dacht ik dat je gewoon twee woorden moest kunnen laten rijmen.

Ik apprecieer ook de humor van Kamagurka niet, waarschijnlijk omdat ik het niet begrijp, het gaat boven mijn petje, alhoewel ik de man zelf, na zijn optreden in ‘Man bijt hond’ nu best kan hebben, ’t ziet er een heel sympathiek ventje uit en hij doet niet meer zo vreselijk bizar als vroeger.
Zijn kinderen zullen hem nu misschien ook zeggen : “zeg vader, doe maar gewoon, da’s al gek genoeg” net zoals mijn kinderen tegen mij zeiden toen ze tieners werden.

De namen van bekende schilders ken ik ook niet, ik reageer gewoon op mijn buikgevoel of ik een schilderij nu mooi vind of niet.
Voel ik kriebels,  dan is het volgens mij mooi.
Staan de haartjes op mijn armen recht dan is het héél mooi.
Hetzelfde geldt voor muziek.

Maar ik wou eigenlijk vandaag schrijven over de film ‘Taxi Driver’ met Robert de Niro.
De film is, zo zegt men, een ‘cult’film, het wordt door iedereen de hemel in geprezen en het zal waarschijnlijk veel Oscars gekregen hebben, maar ik had het nog niet gezien.
Daarom vond ik dat ik dringend dit gat in mijn cultuur deze week moest dichten, want ze zonden het voor de zoveelste keer uit op TV.
Grote acteurs, die prachtige films op hun palmares hebben en die ik bewonder, speelden er in mee.
Robert de Niro, Harvey Keitel, Jodie Foster en dan die blonde stoot uit Moonlighting, maar ik kan op haar naam niet meer komen, ik herinner me enkel nog Bruce Willis.
Dàt moest een goede film zijn, het kon niet anders, iedereen zei het!

Dus, ik nestelde me in mijn bed, omringd door zachte hoofdkussens, drankje bij de hand en wachtte tot emotie me bij de keel ging grijpen.

...... ik wachtte ..... geeuwde.....ik wachtte nog ...... geeuwde nog eens ..... menslievendeugd, sorry dat ik het zeg, maar wat een desillusie.
Toch heb ik volgehouden en doorgebeten tot het einde.

Sorry fans van Taxi Driver, maar lag het nu aan mijn gemoedsstemming of aan de film, maar ik vond het vreselijk dikke zever in pakskes, maar ik kan nu tenminste toch zeggen dat ik de film gezien heb.

Trouwens, vinden jullie ook niet dat ze goede programma’s alsmaar later en later op de avond uitzenden?
‘The Vicar of Dibley’, een hilarisch feuilleton met Dawn French,  werd op Canvas uitgezonden rond middernacht.
Op BBC begon er gisteren een film na één uur ’s nachts.
Moest het nu een sex- of geweldfilm geweest zijn dan zou ik dit nog kunnen begrijpen, maar ’t was verdorie een komedie.

Is het de bedoeling dat we allemaal een abonnement bij Telenet of Belgacom nemen om de programma’s later te bekijken op tijdstippen die beter voor ons uitkomen?
Misschien willen ze dat we een na de aanschaf van de digibox nu toch maar een digi-recorder kopen, dan kunnen we alles programmeren en opnemen en kijken wanneer wij het goed vinden.

De TV zenders werken in elk geval toch heel goed mee om dit te promoten.
Natuurlijk, wat dacht je?
Telenet en Belgacom kopen de programma’s bij de zenders aan om ze later te kunnen uitzenden. De zenders willen ook wat verdienen.

Ik voel de zachte dwang van Telenet steeds meer toenemen.
Tot voor kort kon je enkele uren later het nieuws gratis bekijken indien je het gemist had.  Heel gemakkelijk!
Nu krijg je nog slechts het oude nieuws van de dag ervoor voorgeschoteld, het nieuws van dag zelf krijg je nog steeds gratis, maar je moet nu wel een abonnement nemen, uiteraard tegen betaling.

Trouwens, stond er onlangs niet in de krant dat er steeds minder mensen TV keken en meer aan de PC zaten?
Het kan niet missen!
Herhalingen van programma’s tot treurens toe en intressante programma’s pas wanneer je je kleppen niet meer kunt openhouden.

Ach... ik ga vandaag niet zagen, ’t is moederkesdag in Antwerpen en straks word ik lekker verwend door zoon 1 en schoondochter en ’s avonds.... ‘s avonds zal ik schrijven en mijn favoriete blogjes lezen in plaats van TV te kijken, dat is ook plezant!
Er zijn zoveel andere leuke zaken die ik kan doen.

Misschien moet ik ’s avonds chatten zoals Myette - dat schijnt ook een heel leuke hobby te zijn en naar ik van haar hoor leer je ongelooflijk interessante mensen kennen!

15-08-2007 om 12:34 geschreven door BOJAKO  

14-08-2007 om 00:35 geschreven door BOJAKO  

Vier kleinkinderen hebben we al en alle vier zijn ze zo verschillend van elkaar.
De kindjes van zoon 1 hebben donker haar en donkere ogen, die van zoon 2 zijn blond en hebben allebei blauwe ogen.
Alle vier zijn ze uniek met hun speciale karaktertrekjes.

Vorige vrijdag hadden we kleinzoon 2 bij ons. Hij voelde zich niet al te best, hij moest af en toe overgeven en had wat buikloop.
Tussen die twee zaken in was hij zo fris al een hoentje.

Hij is een heerlijk kind om gewoon naar te kijken. Met hem in huis heb je geen TV nodig.
Hij gaat zo op in zijn spel dat je er ongewild geboeid en gefascineerd naar zit te kijken.
Hij speelt met dezelfde speelgoed autootjes waar zijn grootvader en zijn papa en oom nog mee gespeeld hebben.
Ze worden één voor één uit de dozen gehaald, ze worden langs alle kanten bekeken en gekeurd, dan in rijtjes gezet, ze rijden vervolgens ofwel over de grond ofwel door de lucht naar imaginaire garages of weet ik veel, en de hele tijd is kleinzoon zichzelf stilletjes een verhaal aan’t vertellen. 
Ventje en ik lachen en zeggen tegen elkaar : “hij zit weer op zijn eigen planeetje, heel ver van onze wereld”.

Hij is onlangs vier geworden, maar hij zou af en toe nog liefst een baby zijn zoals Seppe.
Vermits hij regelmatig Seppe ziet, bootst hij hem graag na.
Hij noemt zichzelf dan ‘grote Seppe’, kruipt rond op handen en voeten, spreekt ook zijn versie van babytaal en wordt dan graag op de arm genomen en geknuffeld.
Hij wil dan,  als het kan graag,  nog even terug een tutje of zelfs melk in een papflesje.
En nana speelt het spelletje mee... wat had je gedacht?

Heerlijk vindt hij dat, dan straalt hij gewoon.
Nana vindt het even heerlijk. Ze worden toch zo snel groot.

Dan, zonder dat je er erg in hebt, zet hij zich plots kaarsrecht en kijkt naar het kleuterprogramma dat loopt op TV en zegt met zijn gewone stem : “nana dat is een negen hé? Wel, als je die nu omdraait dan wordt het een zes!”
Zo klein en al zo wijs en dan ook nog zoveel verbeelding, en dat allemaal in dat klein lief hoofdje.

Zalig toch dat we een tweede kans krijgen om dit alles nog eens te mogen meemaken!

Cool Slideshows!

12-08-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Op 15 januari 2006 zond ik onderstaande mail naar de Gazet van Antwerpen met de bedoeling om andere mensen te waarschuwen voor deze fraude.
De krant vond het toen niet nodig om het te melden.

Vandaag lees ik tot mijn grote verontwaardiging in die zelfde krant dat er twee mannen aangehouden zijn die ongeveer een vijftigtal mensen hebben afgezet op deze wijze in onze regio.

Ik vraag me af of er niet minder gedupeerden zouden geweest zijn indien de krant er toen iets zou over geschreven hebben.
Een vijftigtal mensen hebben het gemeld bij de politie, maar er zullen waarschijnlijk nog heel veel mensen zijn, waaronder wij en ook onze zoon, die het niet officieel aangegeven hebben. 
Ik heb toen enkel de wijkpolitie per telefoon verwittigd.
Als je afgezet wordt voor een vrij klein bedrag van ongeveer 20 €, dan weet je dat de politie je klacht waarschijnlijk niet au sérieux zal nemen en doe je geen moeite om het aan te geven. 
Zo ver zijn we al gekomen ...



Oplichters: een waarschuwing!

Vrijdag de dertiende “ongeluksdag” begon voor ons om vier uur ’s ochtends. De deurbel ging. Mijn man ging naar beneden want misschien stond er iemand in nood aan de deur, alles is mogelijk.

Ik hoorde mijn man met iemand praten en dacht pas dan aan een mogelijke inbreker. Ik ging dus ook naar beneden. Er stond een netjes geklede jonge man van ongeveer 30 jaar. Hij had een muts op en rilde van de kou.

Hij zei smekend: “mevrouw, ik leg net aan uw man uit dat ik hier wat verder op de hoek woon en mijn kindje is heel ziek. Ik ben juist naar de bank hier geweest op de hoek en mijn kaart werd ingehouden en nu moet ik de dokter betalen en heb geen geld. Kunnen jullie me aub 20 euro lenen tot morgenvroeg. Om tien uur morgenvroeg ben ik hier zeker terug met het geld, ik zweer het”.

Mijn man wilde weigeren. Ik drong aan om toch geld te geven want ik wilde het niet op mijn geweten hij de dokter niet kon betalen voor zijn kindje.

Terwijl mijn man om geld ging voelde ik toch enige argwaan en vroeg de jonge man of hij zijn identiteitskaart wou laten zien omdat ik hem niet kende. Hij frutselde een hele tijd in zijn jaszak en liet me uiteindelijk een enveloppe zien met een adres hier in de buurt. Ik zei hem dat het adres dat erop stond niet onze straat is! “Ja mevrouw” zei hij, “dit is een brief van het politiebureau met de code van mijn pas dat ik nog moet afhalen.

Mijn man gaf zeer tegen zijn zin 20 euro aan de man.

De volgende ochtend waren we afwachtend.....na de middag begon de twijfel een zekerheid te worden. We zijn in de val gelopen. Achter de 20 euro kunnen we fluiten.

’t Ja we hebben weer een wijze les geleerd, maar ook weer een vreselijke ontgoocheling in onze medemens.

Ik vertelde het verhaal gisteren aan onze oudste zoon die vlakbij woont en ook hij was enkele maanden geleden op een dergelijke manier in de val gelopen. Hij was 25 euro kwijt. Er moet dus een bende in onze regio actief zijn die op dezelfde manier tewerk gaat.

De man die ons 20 euro lichter maakte heeft een keurig voorkomen, is allochtoon, zijn leeftijd schatten we op laat twintig, begin dertig, hij spreekt vloeiend ABN.

De jonge man die ongeveer dezelfde truc uithaalde bij onze zoon was veel jonger, hij was heel zenuwachtig, hij was ook allochtoon, sprak ook perfect nederlands en droeg zijn donker haar sluik naar achter gekamd met gel.

Hij vroeg of hij even mocht telefoneren om aan familie een reservesleutel van zijn huis te vragen, want er was ingebroken in zijn auto en alles was gestolen, huissleutels, papieren en geld. Hij beweerde ook vlakbij te wonen en gaf zelfs een huisnummer op. Toen er niemand aan de telefoon antwoordde, vroeg hij onze zoon om 25 euro te lenen voor een slotenmaker. Hij zou de volgende dag het geld zeker terugbrengen. Mijn zoon liet hem voor dit bedrag een ontvangstbriefje schrijven en tekenen. Hij heeft ook niemand teruggezien en op het door hem opgegeven huisnummer woonde een dokter.

Ik hoop met deze brief andere mensen te waarschuwen.

Met beleefde groeten,

11-08-2007 om 11:41 geschreven door BOJAKO  

• Na regen komt.......
• Als ik kon kiezen was ik nu in ..........
• Een depressie is .............
• “I’m singing in the rain” is ………..
• Een gelukkige winkelier verkoopt nu .............
• Als ik morgen de zon zie dan.............
• Van teveel regen krijg je .............
• Van teveel zon krijg je ..............
• De zon schijnt nu in ............
• Een hittegolf is .............

09-08-2007 om 23:16 geschreven door BOJAKO  

09-08-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Cool Slideshows!

08-08-2007 om 12:44 geschreven door BOJAKO  

Onze kinderen zijn uiteindelijk slechts met één dag vertraging kunnen vertrekken.
Seppe had thuis prima geslapen, niet meer gebraakt en de koorts was weg.
Wat een nachtje bij de grootouders toch allemaal kan doen hé?
Daar kan een kind pas echt zijn gal eens uitspuwen, letterlijk en figuurlijk.
Dankzij hem denk ik ook dat ze de immense files in Frankrijk hebben vermeden, want zoon liet ons gisteren weten dat ze goed aangekomen waren en helemaal geen file gehad hadden.

Vijfendertig en nog steeds maak je je zorgen als je ‘kindjes’ weg zijn.

Maar nu vergat ik door die hele heisa nog over mijn ‘hordeolum’ te schrijven.
Het is mijn allereerste hordeolum en het moet dus in mijn dagboek genoteerd worden.

De dag dat schoonma ‘plots onverklaarbaar ziek werd, met de even onverklaarbare onmiddellijke miraculeuze genezing’, die dag deed mijn rechter oog vreselijk pijn.
In de aardappelzak (de wal onder mijn oude, vermoeide oog ) zat een dikte ongeveer zo groot als een erwt, een kikkererwt om meer precies te zijn.
Op twintig jarige leeftijd denkt ge : “ hé...ik heb een grote, pijnlijke boebel.”
Maar,  wanneer ge bijna zestig zijt denkt ge: “ oeioeioei wa's datte?...ik heb een tumor ”
Mijn oog deed erg pijn, ventje keek heel bezorgd, zuchtte diep, gaf me een kus, zei “pakt een Dafalgan” en vertrok naar zijn moeder.
Hij had op dat ogenblik al zorgen genoeg om zijn hoofd.

Naarmate de avond vorderde werd de bult steeds dikker, het kloppen en pikken werd ook erger en toen ik ging slapen trok ik mijn ooglid omlaag en ik schrok me rot, het leek alsof mijn oog onderaan vol etter zat.

Daar lag ik dan ocharme ochgottekes toch, moederziel alleen in ons echtelijk bed met een dik, kloppend, pijnlijk rechteroog.

“Ach...wat moet komen, zal komen”, dacht ik filosofisch en ik gleed uiteindelijk weg in een droomloze slaap.
’s Morgens werd ik wakker en ik deed slechts één oog open, niet omdat ik dit wilde, nee - de andere weigerde gewoon dienst.

“Lap daar hebt ge het ...” dacht ik, “mijn enige,  nog goede oog is nu ook naar de knoppen” en ik liep snel naar de badkamer om in de spiegel te kijken.
Mijn rechter oog was stijf toegeplakt met een gele superglue-achtige smurrie.
Met een washandje kreeg ik na lang, voorzichtig deppen, het oog eindelijk terug open. Ik zag alles wazig.
Toen viel mijnen eurocent.
Niks tumor, ik had mijn allereerste doodgewone ‘weeroog’ !

Internet heb je niet voor niets, dus bij het intikken van ‘Sty’ het engels woord voor weeroog,  want ik kon op het nederlands woord niet komen, kreeg ik mooi te lezen hoe ik het verder moest verzorgen.
Ik leerde ook meteen een mooi, nieuw woord: ‘hordeolum’ wat veel interessanter klinkt dan ‘oogstrontje of weeroog’ zeg nu zelf!

Wij zijn nu al een week verder en het voelt nog steeds alsof er een korreltje zand in mijn oog zit, misschien zit er nog een twee hordeolum zijn beurt af te wachten ...

06-08-2007 om 12:37 geschreven door BOJAKO  

Onze twee jongste, lieve schattebollekes kwamen gisterenavond slapen zodat hun papa goed uitgerust zou zijn voor hun lange vakantierit.

Het woord “slapen” is voor brede interpretatie vatbaar bij onze twee jongste kleinkindjes.
Eens ze slapen zitten we goed, maar ze in slaap krijgen is een ander paar mouwen.
Seppe begaf uiteindelijk rond negen uur en werd in zijn bedje gelegd, maar zijn zusje was nog steeds klaarwakker toen haar papa vertrok rond tien uur.

Net toen we de voordeur achter hem sloten hoorden we Seppe boven huilen.
Ventje ging naar boven om zijn tutje te geven.

Zoon had ons eraan herinnerd dat beide kindjes een hevig braakreflex hebben wanneer ze beginnen te huilen.
Hij gaf ons dan ook de goede raad om enkele kotsbakjes mee naar boven te nemen.

Toen ik tot beneden hoorde dat het huilen van Seppe in volume begon toe te nemen,  snelde ik naar boven met kleindochter in mijn kielzog.

Ventje stond hulpeloos boven in de hall met de half slapende, wenende, nu kotsende Seppe op zijn arm,  die net op dat ogenblik zijn eerste braak projectiel recht op mijne zilveren richtte.

Ventje slaat op zo’n ogenblikken tilt.
In plaats van naar de badkamer te rennen en de kleine op z’n minst over de WC of het bad te hangen,  bleef hij stokstijf staan met de nog steeds kotsende kleine op zijn arm.
Het resultaat was natuurlijk dat hij de volle laag over zich heen kreeg.

Op zo’n ogenblikken doet ventje me altijd denken aan die oude soldaat van Dad’s Army die altijd in paniek riep: “don’t panic...don’t panic...”

Op mijn commando: “ volg me naar de badkamer “ liep hij gewillig achter me aan,  met de nog halfslapende Seppe in zijn armen.
’t Was een mooi zicht.
Zunde dat ik geen tijd had om foto’s te nemen.

Ik stroopte de zomer slaapzak van Seppe af, die ondertussen lekker lag verder te slapen op het verschoonkussen.
Na een grondige inspectie besliste ik dat de pyama er nog door kon, dus ik nam hem voorzichtig op en legde hem naast me in ons groot bed.

Kleindochter, die de hele tijd achter ons aan had gelopen werd eveneens in ons bed gelegd en ik zei tegen ventje dat ik er dan ook maar in kroop, het was inmiddels elf uur.

Ventje ging een douche nemen en een wasmachientje laten draaien....

Seppe sliep zalig, zich van geen kwaad bewust en kleindochter viel ook onmiddelijk als een blok in slaap.

Nana ook!

Tot twee uur ‘s morgens...
Seppe begon weer te woelen en zachtjes te wenen.
Hij lag met zijn poepje op ongeveer vijf centimeter van mijn neus en mijn reukorgaan ving de geur op van een open beerput.

Eerst dacht ik dat hij een protje had gelaten maar de geur was zo overweldigend dat ik ervan overtuigd was dat hij zijn pamper had gevuld.

De halfslapende Nana stond op, nam de halfslapende Seppe op de arm en slefte versuft naar de badkamer.
De pamper moest inderdaad bij ‘hoogdringendheid’ verschoond worden, wat nana dan ook prompt deed.
Seppe sabbelde aan zijn tutje en sliep door het hele gebeuren.

Omdat hij dan toch zo heerlijk sliep legde ik hem nu terug in zijn babybedje, dan had ik wat meer plaats in het grote bed, want kleindochter lag plat op haar rug met haar armpjes en benen wijd uitgestrekt als de spaken van een wiel.
Veel plaats was er niet meer.

Ventje was van tevoren al verbannen naar de logeerkamer, wat hij helemaal niet erg vond.

Van half drie tot zeven uur heb ik dan toch wat kunnen slapen.

De kindjes werden tegen de middag afgehaald, want ik het was 'Blogday' met mijn vrienden en ik wou er graag naartoe.

Ventje kwam me daar later afhalen met het slechte nieuws dat onze kinderen toch niet die nacht zouden kunnen vertrekken, want Seppe had zijn middageten ook overgegeven en had nu ook koorts.
Schoondochter was met hem nog snel naar de dokter gegaan en hij had de raad gegeven om hun vertrek toch nog even uit te stellen tot er wat verbetering was.
Hij dacht dat Seppe een maag- darm onsteking had.

Onze poging om hen uitgerust te laten vertrekken was nu nutteloos gebleken.

Ik was gisterenavond zo moe van mijn vorige baby-marathon-nacht dat ik om acht uur mijn bed inkroop en als een blok in slaap viel.

Tot nu ...’t is weer zo ver!
Drie uur ’s nachts en ik ben terug klaarwakker.
Ventje ligt zalig te snurken en ik maak van de nood een deugd en werk mijn blogdagboek dan maar bij.

Seffens nog een heel saai spelletje zoeken waar ik slaperig van word en dan kan ik misschien toch nog enkele uurtjes onder de lakens kruipen.

Groetjes aan alle andere insomniacs ...

04-08-2007 om 03:41 geschreven door BOJAKO  

03-08-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Puf...even bekomen van enkele zeer drukke dagen.

Gisteren  kwam Zoon 2 op bezoek met onze twee jongste kleinkindjes.

Vervolgens kwamen ook heel onverwacht broer en schoonzus van de Ardennen op bezoek met mijn petekind.

Daarna kwam schoondochter met de twee oudste kleinzonen even goeiedag zeggen,  want zij vertrokken voor een korte reis.

Het was gelukkig mooi weer om te zwemmen en om in de tuin te zitten en te spelen. 

Ik heb mijn ‘indoor‘zwembad even uitgetest met mijn petekind en we hebben er heerlijk van genoten.

Van onze vrienden die het idee van mijn ventje ook zo goed vonden, en die nu ook een party tent over hun zwembad hebben gezet, kreeg ik een mooie reeks foto’s toegezonden.
Ik zet er hierboven nu eentje van hen.

Ventje ging gisteren dan ook nog langs Schoonma omdat de dokter terugkwam. 
Hij  was te laat, de dokter was al geweest, alles was prima en schoonma was al zo goed bekomen van haar ziekte dat ze na de middag op stap ging met een vriendin! 
Zo’n mensen van voor de oorlog maken ze niet meer hé?  
Maandag doodziek en woensdag terug op stap. 
Ik wil het een ander en jongere persoon zien nadoen, tenzij .....het enkel een roep om wat aandacht was natuurlijk.

Vandaag waren we dan weer uitgenodigd bij schoonbroer en schoonzus die aan zee wonen en schoonma ging mee,  want nichtje kwam ook langs en we konden dan haar eerste kindje en hun eerste kleinkindje bewonderen. 

Het was overtrokken en fris toen we hier vertrokken,  maar aan zee was het heel mooi weer, we hebben buiten kunnen eten en de hele namiddag in de tuin kunnen zitten.

Seffens brengt onze jongste zoon de twee jongste kleinkindjes om te slapen. 
Hij zou graag eens een nacht goed kunnen doorslapen,  want zij vertrekken bijna op reis en hij wil de nacht daarop kunnen doorrijden terwijl de kinderen in de auto slapen, ze zijn heel snel wagenziek.

De krant vermeldt wel een zoveelste ‘zwart’ weekend, maar welk weekend is in de zomer tegenwoordig niet zwart?

Ventje heeft daarnet ons huis terug even snel Seppe-veilig gemaakt, want nu hij kan lopen is hij niet meer te houden en hij is veel sneller dan wij,  de kleine deugeniet.
Geen enkele kast of schuif is nog veilig voor zijn grijpgrage vingertjes en voor je het weet zit hij eerst op een stoel en dan bovenop de tafel.

Ons groot metalen rek komt dus weer goed van pas, we gebruiken het om de open keuken volledig voor Seppe af te sluiten, van die koop hebben we nog geen ogenblik spijt gehad.

Ik heb zoon wel verwittigd dat hij morgen op tijd de kindjes moet komen terughalen,  want ik wil voor geen geld onze blogvrienden-bijeenkomst missen, ’t is al een maand geleden en we hebben weer héél wat bij te praten.

Nu nog snel dit stukje even op mijn blog zetten en dan ben ik terug beschikbaar voor man en kinderen.

02-08-2007 om 19:57 geschreven door BOJAKO  

helpende handjes bij het opzetten van tent ....

De zon was er gisteren wel, maar haar warmte was ze duidelijk vergeten in Zuid-Europa!

Mijn mooie party tent stond nu netjes over mijn zwembad opgespannen, hier en daar hing er nog een pand te fladderen omdat ventje nog niet alles goed vastgemaakt heeft en ik trippelde met de elegantie van  een baby-olifanten-fee  blootvoets over het gras er naartoe en dipte mijn pinkie even in het water, klaar om te zwemmen.

Huh....mijn pinkie verschoot zich een ongeluk en kwam er donker mauve uit.  Negentien graden buiten en negentien graden in het water!

Een ijzige wind blies nog door de kieren van de tent en ik kon met de beste wil van de wereld de moed niet bijeen rapen om in’t water te gaan om mijne zilveren een plezier te doen.

En nee Ludovicus, er zijn geen bovenflappen om de overtollige warmte te laten ontsnappen, ik overweeg integendeel verwarmingselementen rond het zwembad,  en ja Pedro, alle onderdelen zaten erbij, geen slecht woord van ons over ’t Amerikaantje!

Toen ik dan maar overwoog om me uit de wind in mijn knuffelstoel te krullen met een goed boek,  besloot de zon dan nog maar eens om voor de zoveelste keer piepedada te gaan en grote zwarte regenwolken kwamen overwaaien.

Wat zegt dan een normale vrouw op zo’n voorlaatste soldendag, nèt voor de braderij.

Juist : “Kom shoeke, we vliegen er nog eens in, op zoek naar wintergerief!”

Zoals jullie weten is mijn ventje nog een grotere shopaholic dan ik, dus een kwartier later liepen we al rond in de winkelstraat.

“Ik heb niets nodig hoor, enkel een bus haarlak!” zei ik vrij overmoedig.

Maar wie kan er nu weerstaan aan kleding dat –70% en –80% geprijsd staat?  Ikke niet.

Maar ik heb me toch ingehouden en verstandig geshopt.

Ik heb deze keer ‘donkere’ kleuren gekocht, zaken die ik in de herfst en de winter kan dragen.

En natuurlijk ook mijn buske haarlak!

We waren nog maar net thuis en ventje was de patatjes aan het schillen,  toen we een paniek telefoontje kregen van schoonma.

“Shaakie kom schnell, ich bin iel misselaaik, pfwtttt.... en de hoorn werd ingelegd”.... het klonk zo alarmerend dat we alles lieten vallen en met twee als de wind naar schoonma vlogen, ze is tenslotte al 84.

Ze lag op de sofa uitgestrekt en zag er inderdaad uit alsof haar laatste ogenblik geslagen was.

Ze had haar huisdokter opgebeld en via zijn antwoord apparaat om een huisbezoek gevraagd.

Wat doe je nu op zo’n ogenblik? 
We weten dat ze soms een heel hoge bloeddruk heeft en dan is er altijd gevaar voor een beroerte.

Ik stelde voor om onmiddellijk de 100 te bellen,  maar daar wou schoonma niets van weten, toen had er bij mij al een belletje moeten rinkelen.

“ Neeje as maain oer gekeumen is oem te staarve, dan staarf ich, ich bin toch alt” zei ze.

Ik zei haar, nog altijd vreselijk ongerust, dat men na een beroerte niet altijd stierf maar wel soms vreselijke complicaties kon krijgen zoals verlammingen.

Maar nee, ze wou en ze zou géén ambulance! 
Toen maar terug haar huisdokter opgebeld en wonder boven wonder, de man was nèt thuisgekomen. 

Ik drong aan dat hij onmiddellijk kwam en legde hem uit dat ze zo vreselijk ziek was, dat wij dachten dat een spoedopname nodig was.

Vijf minuten later stond de lieve, jonge,  langharige hippie daar. 
Een dokter die, ondanks zijn prille leeftijd, héél goed wist hoe hij oude mevrouwtjes moet aanpakken.
“A good bedside manner”  zeggen ze dan in de Joekee.

Bloeddruk normaal, tikker normaal, alles normaal, schoonma fleurde op als een verwelkte tulp dat eindelijk wat fris water kreeg. 
Haar misselijkheid werd met de minuut beter.

De dokter kon geen duidelijke diagnose stellen, misschien evenwichtstoornissen, misschien iets fout gegeten... hij zou woensdag na de middag voor alle veiligheid even terugkomen en nee, hij vond een ziekenhuisopname niet nodig, maar hij vond het wel niet raadzaam om haar alleen te laten.

Schoonma glunderde...

Mijne zilveren met zijn gouden hart heeft zich dan maar opgeofferd en is gisteren uit voorzorg bij zijn mama blijven slapen.

Vanmorgen was alles terug normaal  zei hij, dus ik moet enkel voor vanavond wat eten voor haar klaarmaken, maar hij komt wel vanavond vast en zeker terug thuis slapen zei hij vervolgens heel kordaat !

31-07-2007 om 13:26 geschreven door BOJAKO  

30-07-2007 om 11:30 geschreven door BOJAKO  

30-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Mijn specialist, mijn huisdokter en ook mijn kinesist zeggen dat je ondanks je hernia toch zoveel mogelijk in beweging moet blijven, maar liefst bewegingen die zo weinig mogelijk schokken toebrengen aan de ruggewervels.
Dus: niet joggen en niet springen, maar liefst zwemmen.
Verdorie toch, en ik die elke ochtend tien kilometers jogde, daarna twintig kilometers fietste, om daarna een half uur te springen op mijn trampoline.

Maar mijn ventje, altijd bezorgd, zorgde er vorige zomer voor dat er in de tuin een zwembad kwam, zodat ik toch de nodige beweging had.

Vorige zomer, kennen jullie dat woord nog - ‘zomer’  - dan schijnt de zon en dan is het warm ... juist ja .... vorige zomer was het inderdaad zo zonnig en warm en kon ik genieten van mijn openlucht zwembad.

Dit jaar ben ik er al meermaals ingedoken om er na een half uur blauw verkleumd terug uit te komen, mijn haren kletsnat van de regen en mijnen onderkant nat van het zwembad water.

Op mijn voorstel om er een mooie serre over te bouwen, kwestie van het wat droog en wat warm te krijgen, ging mijne zilveren niet in, maar hij kwam, zoals trouwe lezers weten, op de proppen met het lumineus idee om er tijdens de zomer een heel grote party tent over te zetten.

Deze week kregen we een telefoontje van een goede vriendin die eenzelfde zwembad in haar tuin heeft staan als wij en die mijn blog leest.
“Potverdorie zeg, dat was een heel goed idee van uwe zilveren” zei ze “ mijn ventje is onmiddellijk een party tent gaan kopen en die staat nu over ons zwembad, ideaal! “

Mannen kunnen soms toch ongelooflijk inventief zijn.
Die partytent kon trouwens ook goed van pas komen bij een eventueel feestje in de tuin.

Nu hij van onze vrienden hoorde dat zij het ook een goed idee vonden, begon hij serieus rond te kijken.

Zoals jullie al gemerkt hebben heeft mijn ventje nu ook eindelijk het Internet ontdekt en surft hij voor alles en nog wat.
“Shoeke kom eens kijken!” riep mijne surfer en hij wees me op de computer verschillende party tenten aan.
“Welke wilt ge?” vroeg hij.

Ik koos de grootste die langs alle kanten open kan, want stel je voor dat het ooit nog zo warm wordt dat ik wil zwemmen om wat af te koelen.

“Goed, maak je klaar, we gaan er eentje kopen” zei his Master’s voice.

Vijf minuten later stond ik gepakt en gezakt aan de voordeur, klaar voor de rit.

“Waar moeten we zijn?” vroeg ik toen we in de auto zaten.

“Bij ’t Amerikaantje in Belsele want daar zijn ze het goedkoopst, ik heb de prijzen vergeleken op het Internet” zei hij fier en we vetrokken richting Kennedy tunnel.
“Weet ge waar Belsele ligt?” vroeg ik.
“Ja, ik heb het thuis opgezocht, ergens tegen Sint Niklaas, we moeten eraf aan afrit 14” antwoordde hij.

Afrit 14 kwam in zicht en ik toen spiltste de weg zich op.
Ik vroeg of we naar links of naar rechts moesten.
“Euh....ik ben niet meer zeker, kijk eens op de kaart” zei hij.
“Waar is onze GPS eigenlijk?” vroeg ik verbaasd terwijl ik zocht naar een kaart van België, tevergeefs, want de kaart lag namelijk nog op onze keukentafel, mooi opengespreid.
De GPS hadden we aan onze jongste uitgeleend om op reis te gaan, ik was het vergeten.

Dus op de goede, ouderwetse manier van vroeger begonnen we al rondrijdende Belsele en ’t Amerikaantje te zoeken.

Als er nu iets is waar mannen een hekel aan hebben, dan is dat stoppen en aan iemand de weg vragen, vraag me niet waarom, ik zal het nooit begrijpen.
Na Belsele doorkruist te hebben op zeventien verschillende manieren zagen we eindelijk het gebouw in de verte.

Ik ga niets negatief over ’t Amerikaantje zeggen .... het is iets dat je moet gezien hebben om het te kunnen geloven.
Laat ons zeggen dat de lage prijs van hun artikelen mogelijk wordt gemaakt door de inrichting van hun winkel.
Ik kon niet snel genoeg terug buiten staan, want ik lijd aan claustrofobie.

Ventje wurmde zich door alle gangen en ik vroeg me af waar ze daarbinnen een party tent zouden kunnen tentoon stellen.
Niet dus ... en buiten ook niet.

Ventje kwam terug naar buiten in het gezelschap van een vriendelijke juffrouw en samen begonnen ze wat verder onder een heel groot zeil te graven.
Het vriendelijk kind zei dat mijn ventje er de twee dozen moest uittrekken die ze aanwees, wat hij dan ook deed.
Het waren héél zware dozen!

Ik droeg mijn mini-steentje bij door te zeggen dat hij misschien een hartinfarkt zou kunnen vermijden indien hij de zware dozen op één van de vele kruiwagens zou laden die er te koop stonden,  inplaats van ze naar de auto te dragen die wat verder op de parking stond.

Puffend en zwetend wist mijne superman de dozen allebei in de auto te krijgen.
Om hem tijd te geven om terug wat op adem te komen stelde ik voor om in een nabijgelegen taverne een Duveltje te gaan drinken, wat hij heel dankbaar aanvaarde.

“Morgen ga ik de tent opzetten voor u” pufte hij vol goede moed toen hij eindelijk terug kon spreken.

Vanmorgen keek ik echter door het raam naar buiten en ik dacht : “ ’ t zal dan toch niet voor vandaag zijn vrees ik ! “ de hemel kleurde weer voor de zoveelste keer grijs,  afgewisseld met zwart en de regen viel met bakken uit de lucht.

Maar ach .... ze beloven weldra wat zon .... hoop doet leven nietwaar?!

29-07-2007 om 11:31 geschreven door BOJAKO  

Soms is vredelievend blijven een héél moeilijke opdracht....maar van nature uit ben ik een pacifist.

In’t kort gezegd, indien men mij gerust laat, dan leef ik een onbezorgd en heel rustig leventje in volledige deugddoende vrede met iedereen om me heen.

Toch betrap ik er mezelf op dat wanneer men mij of één van de mijnen tergt of aanvalt, er een snauwende, klauwende, briesende leeuwin in me wakker wordt, een deeltje van mezelf waarvan ik me meestal niet bewust bent.
Je kan het vergelijken met een vulkaan in rust, met in de kern een flinke dosis hete, borrelende lava dat slechts om de zoveel jaar eens uitbarst.

Waarschijnlijk ligt dit grotendeels aan de opvoeding die ik als kind van thuis kreeg.

We waren met vier kinderen en zoals in de meeste gezinnen met meerdere kinderen zat het er onderling regelmatig tegen en werd er met de regelmaat van een klok flink gebekvecht.

Mijn vader was een rechtvaardig man.
Was er ruzie, dan vroeg hij zelfs niet wie er schuldig was, we kregen alle vier terplekke een oorveeg, hij vroeg zelfs niet om uitleg.

Indien we daarna mopperden of tegenspraken dan zei hij : “da’s voor de keren dat ik je niet betrapt hebt” en voor hem was daarmee de kous af.  Hij had de raad van Supernanny niet nodig!

Vader zei ook nooit bij ruzie met leeftijdsgenoten : “doe zoals Christus en bied je andere wang aan” integendeel, hij zei : “als je aangevallen wordt, vecht dan terug en indien jij één blauw oog hebt, dan wil ik dat je tegenstrever er twee heeft”.

Toen we hier in België aankwamen en ik nog geen woord nederlands sprak, kwam die aangeboren of aangeleerde strijdlust me meermaals goed van pas.

Werd ik uitgelachen op de speelkoer op school omwille van mijn zeer gebrekkig nederlands, dan ging ik niet in een hoekje zitten wenen, ik werkte eraan tot ik binnen de korste tijd evengoed ‘plat Antwerps’ sprak als de beste.
Werd ik gepord of geduwd of geplaagd, dan mocht mijn tegenstrever zelfs een halve meter groter zijn dan ikzelf, ik sprong erop en klopte verbeten terug.
Slechts één keer was dat nodig en de bully’s liepen nadien met een ruime boog om je heen.
Met twee broers in huis leer je je als meisje flink verweren, dat geef ik je op een briefje.

Later op het werk is die assertiviteit me ook meermaals goed van pas gekomen.

Zelf zeg ik nu ook tegen mijn twee oudste kleinzoontjes, net zoals vroeger tegen mijn twee zonen:  ‘je mag nooit zelf aanvallen, maar indien je fysiek aangevallen wordt dan ben je moreel verplicht om terug te vechten en nog liefst te winnen’, misschien is dit volgens sommigen fout, maar later in hun leven zullen ze zich, spijtig genoeg, ook flink moeten kunnen weren op de werkvloer,  want ook daar gaat het er soms hard aan toe.

En toch .... ik heb een vreselijke hekel aan ruzie in eender welke vorm, ik probeer het zo goed ik kan te mijden, maar spijtig genoeg kom je altijd weer mensen tegen die er een vreemd plezier scheppen om andere mensen te sarren en te pesten, zelfs op onze leeftijd, zelfs hier op seniorennet.
Je vraagt je af hoe zo iets mogelijk is bij 'volwassen' mensen, en zeggen dat het leven al zo kort is.

Waarschijnlijk zijn dat de karakters die oorlogen doen ontstaan, de mensen die, zoals men in de volksmond zegt, twee stenen met elkaar kunnen laten vechten.
Mensen die stiekem plezier scheppen in het pesten van anderen en leedvermaak hebben wanneer ze iemand moedwillig kwetsen.

Gelukkig zijn ze in de minderheid, de mensen die zo graag oorlogje voeren.

Naar mijn gevoel zijn er toch nog altijd veel meer mensen op de wereld die het goed met elkaar menen en in vrede en vriendschap met elkaar willen leven.

27-07-2007 om 22:53 geschreven door BOJAKO  

25-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO