• Na regen komt.......
• Als ik kon kiezen was ik nu in ..........
• Een depressie is .............
• “I’m singing in the rain” is ………..
• Een gelukkige winkelier verkoopt nu .............
• Als ik morgen de zon zie dan.............
• Van teveel regen krijg je .............
• Van teveel zon krijg je ..............
• De zon schijnt nu in ............
• Een hittegolf is .............

09-08-2007 om 23:16 geschreven door BOJAKO  

09-08-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Cool Slideshows!

08-08-2007 om 12:44 geschreven door BOJAKO  

Onze kinderen zijn uiteindelijk slechts met één dag vertraging kunnen vertrekken.
Seppe had thuis prima geslapen, niet meer gebraakt en de koorts was weg.
Wat een nachtje bij de grootouders toch allemaal kan doen hé?
Daar kan een kind pas echt zijn gal eens uitspuwen, letterlijk en figuurlijk.
Dankzij hem denk ik ook dat ze de immense files in Frankrijk hebben vermeden, want zoon liet ons gisteren weten dat ze goed aangekomen waren en helemaal geen file gehad hadden.

Vijfendertig en nog steeds maak je je zorgen als je ‘kindjes’ weg zijn.

Maar nu vergat ik door die hele heisa nog over mijn ‘hordeolum’ te schrijven.
Het is mijn allereerste hordeolum en het moet dus in mijn dagboek genoteerd worden.

De dag dat schoonma ‘plots onverklaarbaar ziek werd, met de even onverklaarbare onmiddellijke miraculeuze genezing’, die dag deed mijn rechter oog vreselijk pijn.
In de aardappelzak (de wal onder mijn oude, vermoeide oog ) zat een dikte ongeveer zo groot als een erwt, een kikkererwt om meer precies te zijn.
Op twintig jarige leeftijd denkt ge : “ hé...ik heb een grote, pijnlijke boebel.”
Maar,  wanneer ge bijna zestig zijt denkt ge: “ oeioeioei wa's datte?...ik heb een tumor ”
Mijn oog deed erg pijn, ventje keek heel bezorgd, zuchtte diep, gaf me een kus, zei “pakt een Dafalgan” en vertrok naar zijn moeder.
Hij had op dat ogenblik al zorgen genoeg om zijn hoofd.

Naarmate de avond vorderde werd de bult steeds dikker, het kloppen en pikken werd ook erger en toen ik ging slapen trok ik mijn ooglid omlaag en ik schrok me rot, het leek alsof mijn oog onderaan vol etter zat.

Daar lag ik dan ocharme ochgottekes toch, moederziel alleen in ons echtelijk bed met een dik, kloppend, pijnlijk rechteroog.

“Ach...wat moet komen, zal komen”, dacht ik filosofisch en ik gleed uiteindelijk weg in een droomloze slaap.
’s Morgens werd ik wakker en ik deed slechts één oog open, niet omdat ik dit wilde, nee - de andere weigerde gewoon dienst.

“Lap daar hebt ge het ...” dacht ik, “mijn enige,  nog goede oog is nu ook naar de knoppen” en ik liep snel naar de badkamer om in de spiegel te kijken.
Mijn rechter oog was stijf toegeplakt met een gele superglue-achtige smurrie.
Met een washandje kreeg ik na lang, voorzichtig deppen, het oog eindelijk terug open. Ik zag alles wazig.
Toen viel mijnen eurocent.
Niks tumor, ik had mijn allereerste doodgewone ‘weeroog’ !

Internet heb je niet voor niets, dus bij het intikken van ‘Sty’ het engels woord voor weeroog,  want ik kon op het nederlands woord niet komen, kreeg ik mooi te lezen hoe ik het verder moest verzorgen.
Ik leerde ook meteen een mooi, nieuw woord: ‘hordeolum’ wat veel interessanter klinkt dan ‘oogstrontje of weeroog’ zeg nu zelf!

Wij zijn nu al een week verder en het voelt nog steeds alsof er een korreltje zand in mijn oog zit, misschien zit er nog een twee hordeolum zijn beurt af te wachten ...

06-08-2007 om 12:37 geschreven door BOJAKO  

Onze twee jongste, lieve schattebollekes kwamen gisterenavond slapen zodat hun papa goed uitgerust zou zijn voor hun lange vakantierit.

Het woord “slapen” is voor brede interpretatie vatbaar bij onze twee jongste kleinkindjes.
Eens ze slapen zitten we goed, maar ze in slaap krijgen is een ander paar mouwen.
Seppe begaf uiteindelijk rond negen uur en werd in zijn bedje gelegd, maar zijn zusje was nog steeds klaarwakker toen haar papa vertrok rond tien uur.

Net toen we de voordeur achter hem sloten hoorden we Seppe boven huilen.
Ventje ging naar boven om zijn tutje te geven.

Zoon had ons eraan herinnerd dat beide kindjes een hevig braakreflex hebben wanneer ze beginnen te huilen.
Hij gaf ons dan ook de goede raad om enkele kotsbakjes mee naar boven te nemen.

Toen ik tot beneden hoorde dat het huilen van Seppe in volume begon toe te nemen,  snelde ik naar boven met kleindochter in mijn kielzog.

Ventje stond hulpeloos boven in de hall met de half slapende, wenende, nu kotsende Seppe op zijn arm,  die net op dat ogenblik zijn eerste braak projectiel recht op mijne zilveren richtte.

Ventje slaat op zo’n ogenblikken tilt.
In plaats van naar de badkamer te rennen en de kleine op z’n minst over de WC of het bad te hangen,  bleef hij stokstijf staan met de nog steeds kotsende kleine op zijn arm.
Het resultaat was natuurlijk dat hij de volle laag over zich heen kreeg.

Op zo’n ogenblikken doet ventje me altijd denken aan die oude soldaat van Dad’s Army die altijd in paniek riep: “don’t panic...don’t panic...”

Op mijn commando: “ volg me naar de badkamer “ liep hij gewillig achter me aan,  met de nog halfslapende Seppe in zijn armen.
’t Was een mooi zicht.
Zunde dat ik geen tijd had om foto’s te nemen.

Ik stroopte de zomer slaapzak van Seppe af, die ondertussen lekker lag verder te slapen op het verschoonkussen.
Na een grondige inspectie besliste ik dat de pyama er nog door kon, dus ik nam hem voorzichtig op en legde hem naast me in ons groot bed.

Kleindochter, die de hele tijd achter ons aan had gelopen werd eveneens in ons bed gelegd en ik zei tegen ventje dat ik er dan ook maar in kroop, het was inmiddels elf uur.

Ventje ging een douche nemen en een wasmachientje laten draaien....

Seppe sliep zalig, zich van geen kwaad bewust en kleindochter viel ook onmiddelijk als een blok in slaap.

Nana ook!

Tot twee uur ‘s morgens...
Seppe begon weer te woelen en zachtjes te wenen.
Hij lag met zijn poepje op ongeveer vijf centimeter van mijn neus en mijn reukorgaan ving de geur op van een open beerput.

Eerst dacht ik dat hij een protje had gelaten maar de geur was zo overweldigend dat ik ervan overtuigd was dat hij zijn pamper had gevuld.

De halfslapende Nana stond op, nam de halfslapende Seppe op de arm en slefte versuft naar de badkamer.
De pamper moest inderdaad bij ‘hoogdringendheid’ verschoond worden, wat nana dan ook prompt deed.
Seppe sabbelde aan zijn tutje en sliep door het hele gebeuren.

Omdat hij dan toch zo heerlijk sliep legde ik hem nu terug in zijn babybedje, dan had ik wat meer plaats in het grote bed, want kleindochter lag plat op haar rug met haar armpjes en benen wijd uitgestrekt als de spaken van een wiel.
Veel plaats was er niet meer.

Ventje was van tevoren al verbannen naar de logeerkamer, wat hij helemaal niet erg vond.

Van half drie tot zeven uur heb ik dan toch wat kunnen slapen.

De kindjes werden tegen de middag afgehaald, want ik het was 'Blogday' met mijn vrienden en ik wou er graag naartoe.

Ventje kwam me daar later afhalen met het slechte nieuws dat onze kinderen toch niet die nacht zouden kunnen vertrekken, want Seppe had zijn middageten ook overgegeven en had nu ook koorts.
Schoondochter was met hem nog snel naar de dokter gegaan en hij had de raad gegeven om hun vertrek toch nog even uit te stellen tot er wat verbetering was.
Hij dacht dat Seppe een maag- darm onsteking had.

Onze poging om hen uitgerust te laten vertrekken was nu nutteloos gebleken.

Ik was gisterenavond zo moe van mijn vorige baby-marathon-nacht dat ik om acht uur mijn bed inkroop en als een blok in slaap viel.

Tot nu ...’t is weer zo ver!
Drie uur ’s nachts en ik ben terug klaarwakker.
Ventje ligt zalig te snurken en ik maak van de nood een deugd en werk mijn blogdagboek dan maar bij.

Seffens nog een heel saai spelletje zoeken waar ik slaperig van word en dan kan ik misschien toch nog enkele uurtjes onder de lakens kruipen.

Groetjes aan alle andere insomniacs ...

04-08-2007 om 03:41 geschreven door BOJAKO  

03-08-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Puf...even bekomen van enkele zeer drukke dagen.

Gisteren  kwam Zoon 2 op bezoek met onze twee jongste kleinkindjes.

Vervolgens kwamen ook heel onverwacht broer en schoonzus van de Ardennen op bezoek met mijn petekind.

Daarna kwam schoondochter met de twee oudste kleinzonen even goeiedag zeggen,  want zij vertrokken voor een korte reis.

Het was gelukkig mooi weer om te zwemmen en om in de tuin te zitten en te spelen. 

Ik heb mijn ‘indoor‘zwembad even uitgetest met mijn petekind en we hebben er heerlijk van genoten.

Van onze vrienden die het idee van mijn ventje ook zo goed vonden, en die nu ook een party tent over hun zwembad hebben gezet, kreeg ik een mooie reeks foto’s toegezonden.
Ik zet er hierboven nu eentje van hen.

Ventje ging gisteren dan ook nog langs Schoonma omdat de dokter terugkwam. 
Hij  was te laat, de dokter was al geweest, alles was prima en schoonma was al zo goed bekomen van haar ziekte dat ze na de middag op stap ging met een vriendin! 
Zo’n mensen van voor de oorlog maken ze niet meer hé?  
Maandag doodziek en woensdag terug op stap. 
Ik wil het een ander en jongere persoon zien nadoen, tenzij .....het enkel een roep om wat aandacht was natuurlijk.

Vandaag waren we dan weer uitgenodigd bij schoonbroer en schoonzus die aan zee wonen en schoonma ging mee,  want nichtje kwam ook langs en we konden dan haar eerste kindje en hun eerste kleinkindje bewonderen. 

Het was overtrokken en fris toen we hier vertrokken,  maar aan zee was het heel mooi weer, we hebben buiten kunnen eten en de hele namiddag in de tuin kunnen zitten.

Seffens brengt onze jongste zoon de twee jongste kleinkindjes om te slapen. 
Hij zou graag eens een nacht goed kunnen doorslapen,  want zij vertrekken bijna op reis en hij wil de nacht daarop kunnen doorrijden terwijl de kinderen in de auto slapen, ze zijn heel snel wagenziek.

De krant vermeldt wel een zoveelste ‘zwart’ weekend, maar welk weekend is in de zomer tegenwoordig niet zwart?

Ventje heeft daarnet ons huis terug even snel Seppe-veilig gemaakt, want nu hij kan lopen is hij niet meer te houden en hij is veel sneller dan wij,  de kleine deugeniet.
Geen enkele kast of schuif is nog veilig voor zijn grijpgrage vingertjes en voor je het weet zit hij eerst op een stoel en dan bovenop de tafel.

Ons groot metalen rek komt dus weer goed van pas, we gebruiken het om de open keuken volledig voor Seppe af te sluiten, van die koop hebben we nog geen ogenblik spijt gehad.

Ik heb zoon wel verwittigd dat hij morgen op tijd de kindjes moet komen terughalen,  want ik wil voor geen geld onze blogvrienden-bijeenkomst missen, ’t is al een maand geleden en we hebben weer héél wat bij te praten.

Nu nog snel dit stukje even op mijn blog zetten en dan ben ik terug beschikbaar voor man en kinderen.

02-08-2007 om 19:57 geschreven door BOJAKO  

helpende handjes bij het opzetten van tent ....

De zon was er gisteren wel, maar haar warmte was ze duidelijk vergeten in Zuid-Europa!

Mijn mooie party tent stond nu netjes over mijn zwembad opgespannen, hier en daar hing er nog een pand te fladderen omdat ventje nog niet alles goed vastgemaakt heeft en ik trippelde met de elegantie van  een baby-olifanten-fee  blootvoets over het gras er naartoe en dipte mijn pinkie even in het water, klaar om te zwemmen.

Huh....mijn pinkie verschoot zich een ongeluk en kwam er donker mauve uit.  Negentien graden buiten en negentien graden in het water!

Een ijzige wind blies nog door de kieren van de tent en ik kon met de beste wil van de wereld de moed niet bijeen rapen om in’t water te gaan om mijne zilveren een plezier te doen.

En nee Ludovicus, er zijn geen bovenflappen om de overtollige warmte te laten ontsnappen, ik overweeg integendeel verwarmingselementen rond het zwembad,  en ja Pedro, alle onderdelen zaten erbij, geen slecht woord van ons over ’t Amerikaantje!

Toen ik dan maar overwoog om me uit de wind in mijn knuffelstoel te krullen met een goed boek,  besloot de zon dan nog maar eens om voor de zoveelste keer piepedada te gaan en grote zwarte regenwolken kwamen overwaaien.

Wat zegt dan een normale vrouw op zo’n voorlaatste soldendag, nèt voor de braderij.

Juist : “Kom shoeke, we vliegen er nog eens in, op zoek naar wintergerief!”

Zoals jullie weten is mijn ventje nog een grotere shopaholic dan ik, dus een kwartier later liepen we al rond in de winkelstraat.

“Ik heb niets nodig hoor, enkel een bus haarlak!” zei ik vrij overmoedig.

Maar wie kan er nu weerstaan aan kleding dat –70% en –80% geprijsd staat?  Ikke niet.

Maar ik heb me toch ingehouden en verstandig geshopt.

Ik heb deze keer ‘donkere’ kleuren gekocht, zaken die ik in de herfst en de winter kan dragen.

En natuurlijk ook mijn buske haarlak!

We waren nog maar net thuis en ventje was de patatjes aan het schillen,  toen we een paniek telefoontje kregen van schoonma.

“Shaakie kom schnell, ich bin iel misselaaik, pfwtttt.... en de hoorn werd ingelegd”.... het klonk zo alarmerend dat we alles lieten vallen en met twee als de wind naar schoonma vlogen, ze is tenslotte al 84.

Ze lag op de sofa uitgestrekt en zag er inderdaad uit alsof haar laatste ogenblik geslagen was.

Ze had haar huisdokter opgebeld en via zijn antwoord apparaat om een huisbezoek gevraagd.

Wat doe je nu op zo’n ogenblik? 
We weten dat ze soms een heel hoge bloeddruk heeft en dan is er altijd gevaar voor een beroerte.

Ik stelde voor om onmiddellijk de 100 te bellen,  maar daar wou schoonma niets van weten, toen had er bij mij al een belletje moeten rinkelen.

“ Neeje as maain oer gekeumen is oem te staarve, dan staarf ich, ich bin toch alt” zei ze.

Ik zei haar, nog altijd vreselijk ongerust, dat men na een beroerte niet altijd stierf maar wel soms vreselijke complicaties kon krijgen zoals verlammingen.

Maar nee, ze wou en ze zou géén ambulance! 
Toen maar terug haar huisdokter opgebeld en wonder boven wonder, de man was nèt thuisgekomen. 

Ik drong aan dat hij onmiddellijk kwam en legde hem uit dat ze zo vreselijk ziek was, dat wij dachten dat een spoedopname nodig was.

Vijf minuten later stond de lieve, jonge,  langharige hippie daar. 
Een dokter die, ondanks zijn prille leeftijd, héél goed wist hoe hij oude mevrouwtjes moet aanpakken.
“A good bedside manner”  zeggen ze dan in de Joekee.

Bloeddruk normaal, tikker normaal, alles normaal, schoonma fleurde op als een verwelkte tulp dat eindelijk wat fris water kreeg. 
Haar misselijkheid werd met de minuut beter.

De dokter kon geen duidelijke diagnose stellen, misschien evenwichtstoornissen, misschien iets fout gegeten... hij zou woensdag na de middag voor alle veiligheid even terugkomen en nee, hij vond een ziekenhuisopname niet nodig, maar hij vond het wel niet raadzaam om haar alleen te laten.

Schoonma glunderde...

Mijne zilveren met zijn gouden hart heeft zich dan maar opgeofferd en is gisteren uit voorzorg bij zijn mama blijven slapen.

Vanmorgen was alles terug normaal  zei hij, dus ik moet enkel voor vanavond wat eten voor haar klaarmaken, maar hij komt wel vanavond vast en zeker terug thuis slapen zei hij vervolgens heel kordaat !

31-07-2007 om 13:26 geschreven door BOJAKO  

30-07-2007 om 11:30 geschreven door BOJAKO  

30-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Mijn specialist, mijn huisdokter en ook mijn kinesist zeggen dat je ondanks je hernia toch zoveel mogelijk in beweging moet blijven, maar liefst bewegingen die zo weinig mogelijk schokken toebrengen aan de ruggewervels.
Dus: niet joggen en niet springen, maar liefst zwemmen.
Verdorie toch, en ik die elke ochtend tien kilometers jogde, daarna twintig kilometers fietste, om daarna een half uur te springen op mijn trampoline.

Maar mijn ventje, altijd bezorgd, zorgde er vorige zomer voor dat er in de tuin een zwembad kwam, zodat ik toch de nodige beweging had.

Vorige zomer, kennen jullie dat woord nog - ‘zomer’  - dan schijnt de zon en dan is het warm ... juist ja .... vorige zomer was het inderdaad zo zonnig en warm en kon ik genieten van mijn openlucht zwembad.

Dit jaar ben ik er al meermaals ingedoken om er na een half uur blauw verkleumd terug uit te komen, mijn haren kletsnat van de regen en mijnen onderkant nat van het zwembad water.

Op mijn voorstel om er een mooie serre over te bouwen, kwestie van het wat droog en wat warm te krijgen, ging mijne zilveren niet in, maar hij kwam, zoals trouwe lezers weten, op de proppen met het lumineus idee om er tijdens de zomer een heel grote party tent over te zetten.

Deze week kregen we een telefoontje van een goede vriendin die eenzelfde zwembad in haar tuin heeft staan als wij en die mijn blog leest.
“Potverdorie zeg, dat was een heel goed idee van uwe zilveren” zei ze “ mijn ventje is onmiddellijk een party tent gaan kopen en die staat nu over ons zwembad, ideaal! “

Mannen kunnen soms toch ongelooflijk inventief zijn.
Die partytent kon trouwens ook goed van pas komen bij een eventueel feestje in de tuin.

Nu hij van onze vrienden hoorde dat zij het ook een goed idee vonden, begon hij serieus rond te kijken.

Zoals jullie al gemerkt hebben heeft mijn ventje nu ook eindelijk het Internet ontdekt en surft hij voor alles en nog wat.
“Shoeke kom eens kijken!” riep mijne surfer en hij wees me op de computer verschillende party tenten aan.
“Welke wilt ge?” vroeg hij.

Ik koos de grootste die langs alle kanten open kan, want stel je voor dat het ooit nog zo warm wordt dat ik wil zwemmen om wat af te koelen.

“Goed, maak je klaar, we gaan er eentje kopen” zei his Master’s voice.

Vijf minuten later stond ik gepakt en gezakt aan de voordeur, klaar voor de rit.

“Waar moeten we zijn?” vroeg ik toen we in de auto zaten.

“Bij ’t Amerikaantje in Belsele want daar zijn ze het goedkoopst, ik heb de prijzen vergeleken op het Internet” zei hij fier en we vetrokken richting Kennedy tunnel.
“Weet ge waar Belsele ligt?” vroeg ik.
“Ja, ik heb het thuis opgezocht, ergens tegen Sint Niklaas, we moeten eraf aan afrit 14” antwoordde hij.

Afrit 14 kwam in zicht en ik toen spiltste de weg zich op.
Ik vroeg of we naar links of naar rechts moesten.
“Euh....ik ben niet meer zeker, kijk eens op de kaart” zei hij.
“Waar is onze GPS eigenlijk?” vroeg ik verbaasd terwijl ik zocht naar een kaart van België, tevergeefs, want de kaart lag namelijk nog op onze keukentafel, mooi opengespreid.
De GPS hadden we aan onze jongste uitgeleend om op reis te gaan, ik was het vergeten.

Dus op de goede, ouderwetse manier van vroeger begonnen we al rondrijdende Belsele en ’t Amerikaantje te zoeken.

Als er nu iets is waar mannen een hekel aan hebben, dan is dat stoppen en aan iemand de weg vragen, vraag me niet waarom, ik zal het nooit begrijpen.
Na Belsele doorkruist te hebben op zeventien verschillende manieren zagen we eindelijk het gebouw in de verte.

Ik ga niets negatief over ’t Amerikaantje zeggen .... het is iets dat je moet gezien hebben om het te kunnen geloven.
Laat ons zeggen dat de lage prijs van hun artikelen mogelijk wordt gemaakt door de inrichting van hun winkel.
Ik kon niet snel genoeg terug buiten staan, want ik lijd aan claustrofobie.

Ventje wurmde zich door alle gangen en ik vroeg me af waar ze daarbinnen een party tent zouden kunnen tentoon stellen.
Niet dus ... en buiten ook niet.

Ventje kwam terug naar buiten in het gezelschap van een vriendelijke juffrouw en samen begonnen ze wat verder onder een heel groot zeil te graven.
Het vriendelijk kind zei dat mijn ventje er de twee dozen moest uittrekken die ze aanwees, wat hij dan ook deed.
Het waren héél zware dozen!

Ik droeg mijn mini-steentje bij door te zeggen dat hij misschien een hartinfarkt zou kunnen vermijden indien hij de zware dozen op één van de vele kruiwagens zou laden die er te koop stonden,  inplaats van ze naar de auto te dragen die wat verder op de parking stond.

Puffend en zwetend wist mijne superman de dozen allebei in de auto te krijgen.
Om hem tijd te geven om terug wat op adem te komen stelde ik voor om in een nabijgelegen taverne een Duveltje te gaan drinken, wat hij heel dankbaar aanvaarde.

“Morgen ga ik de tent opzetten voor u” pufte hij vol goede moed toen hij eindelijk terug kon spreken.

Vanmorgen keek ik echter door het raam naar buiten en ik dacht : “ ’ t zal dan toch niet voor vandaag zijn vrees ik ! “ de hemel kleurde weer voor de zoveelste keer grijs,  afgewisseld met zwart en de regen viel met bakken uit de lucht.

Maar ach .... ze beloven weldra wat zon .... hoop doet leven nietwaar?!

29-07-2007 om 11:31 geschreven door BOJAKO  

Soms is vredelievend blijven een héél moeilijke opdracht....maar van nature uit ben ik een pacifist.

In’t kort gezegd, indien men mij gerust laat, dan leef ik een onbezorgd en heel rustig leventje in volledige deugddoende vrede met iedereen om me heen.

Toch betrap ik er mezelf op dat wanneer men mij of één van de mijnen tergt of aanvalt, er een snauwende, klauwende, briesende leeuwin in me wakker wordt, een deeltje van mezelf waarvan ik me meestal niet bewust bent.
Je kan het vergelijken met een vulkaan in rust, met in de kern een flinke dosis hete, borrelende lava dat slechts om de zoveel jaar eens uitbarst.

Waarschijnlijk ligt dit grotendeels aan de opvoeding die ik als kind van thuis kreeg.

We waren met vier kinderen en zoals in de meeste gezinnen met meerdere kinderen zat het er onderling regelmatig tegen en werd er met de regelmaat van een klok flink gebekvecht.

Mijn vader was een rechtvaardig man.
Was er ruzie, dan vroeg hij zelfs niet wie er schuldig was, we kregen alle vier terplekke een oorveeg, hij vroeg zelfs niet om uitleg.

Indien we daarna mopperden of tegenspraken dan zei hij : “da’s voor de keren dat ik je niet betrapt hebt” en voor hem was daarmee de kous af.  Hij had de raad van Supernanny niet nodig!

Vader zei ook nooit bij ruzie met leeftijdsgenoten : “doe zoals Christus en bied je andere wang aan” integendeel, hij zei : “als je aangevallen wordt, vecht dan terug en indien jij één blauw oog hebt, dan wil ik dat je tegenstrever er twee heeft”.

Toen we hier in België aankwamen en ik nog geen woord nederlands sprak, kwam die aangeboren of aangeleerde strijdlust me meermaals goed van pas.

Werd ik uitgelachen op de speelkoer op school omwille van mijn zeer gebrekkig nederlands, dan ging ik niet in een hoekje zitten wenen, ik werkte eraan tot ik binnen de korste tijd evengoed ‘plat Antwerps’ sprak als de beste.
Werd ik gepord of geduwd of geplaagd, dan mocht mijn tegenstrever zelfs een halve meter groter zijn dan ikzelf, ik sprong erop en klopte verbeten terug.
Slechts één keer was dat nodig en de bully’s liepen nadien met een ruime boog om je heen.
Met twee broers in huis leer je je als meisje flink verweren, dat geef ik je op een briefje.

Later op het werk is die assertiviteit me ook meermaals goed van pas gekomen.

Zelf zeg ik nu ook tegen mijn twee oudste kleinzoontjes, net zoals vroeger tegen mijn twee zonen:  ‘je mag nooit zelf aanvallen, maar indien je fysiek aangevallen wordt dan ben je moreel verplicht om terug te vechten en nog liefst te winnen’, misschien is dit volgens sommigen fout, maar later in hun leven zullen ze zich, spijtig genoeg, ook flink moeten kunnen weren op de werkvloer,  want ook daar gaat het er soms hard aan toe.

En toch .... ik heb een vreselijke hekel aan ruzie in eender welke vorm, ik probeer het zo goed ik kan te mijden, maar spijtig genoeg kom je altijd weer mensen tegen die er een vreemd plezier scheppen om andere mensen te sarren en te pesten, zelfs op onze leeftijd, zelfs hier op seniorennet.
Je vraagt je af hoe zo iets mogelijk is bij 'volwassen' mensen, en zeggen dat het leven al zo kort is.

Waarschijnlijk zijn dat de karakters die oorlogen doen ontstaan, de mensen die, zoals men in de volksmond zegt, twee stenen met elkaar kunnen laten vechten.
Mensen die stiekem plezier scheppen in het pesten van anderen en leedvermaak hebben wanneer ze iemand moedwillig kwetsen.

Gelukkig zijn ze in de minderheid, de mensen die zo graag oorlogje voeren.

Naar mijn gevoel zijn er toch nog altijd veel meer mensen op de wereld die het goed met elkaar menen en in vrede en vriendschap met elkaar willen leven.

27-07-2007 om 22:53 geschreven door BOJAKO  

25-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

24-07-2007 om 20:21 geschreven door BOJAKO  

Gisteren ging ik nog wat oefenen aan de computer en wat ik toen las op ons madam haar blog grensde aan het onwaarschijnlijke.
Ik kreeg bijna een attack.

Ik vroeg haar of ze wel besefte hoe belachelijk ze mij gemaakt had ten aanschouwe van de ganse wereld.

Met haar -onschuldig, ik weet totaal niet waar ge het over hebt- gezicht vroeg ze wat ik bedoelde.

Ik zei haar dat iedereen nu zou denken dat ik niet meer goed functioneer, nu zij zo uitgebreid over de penopauze begint te schrijven, de mensen gaan denken dat ze affectie van mijnentwege tekort komt.

Ik moet toegeven dat het niet meer is zoals veertig jaar geleden, toen was het natuurlijk overal en altijd, en nu is het nog maar soms en dan nog liefst in’t bed op een zacht matras, maar ik lijk helemaal niet op die oude vent op dat prentje.

Spijtig dat ik nog niet weet hoe ik een foto op haar blog moet zetten, want mijn zelfbeeld heeft een vreselijke deuk gekregen.

Ik heb haar dat dan ook heel duidelijk gezegd. Ik ben nog altijd in mijn gat gebeten.

Er is tenslotte niets erger dan een man die niet altijd kan. Wanneer uw vrouw dan zo’n zaken in’t lang en in’t breed beschrijft op haar blog dan moet dat rechtgezet worden.

Bij deze ga ik dat dan ook doen:

1. Dat ventje op die foto ben ik niet!

2. ‘de mijne’ heeft geen naam, hij is anoniem!

3. erectiele disfuncties zijn er enkel tengevolge van een Duveltje teveel en dan omdat ik gewoon in slaap val, niet omdat ik niet functioneer!

4. ik heb nog altijd veel zin, maar ik vergeet tegenwoordig vrij snel en ik val gemakkelijk in slaap!

5. vermoeidheid: ja natuurlijk, ik heb nog nooit zo hard moeten werken dan sinds ik gepensioneerd ben, ik val na het nieuws uitgeput als een blok in’t slaap!

6. vergeetachtig: altijd geweest, ik herinner me totaal niets meer van de tijd voor ik mijn vrouwke leerde kennen! Volledige black-out.

7. afname van spierkracht: en wie heeft er dan dat zwembad voor madam ineengestoken?

8. toename van vetmassa: ik weeg geen gram teveel, ik was vroeger gewoon veel te mager! Ik kan het ook niet helpen dat het vet zich enkel op mijn buik zet.

9. afname van botmassa: ik zou het niet weten, hoe kunt ge dat nu zien? Rond mijn botten hangt vlees, ik zie mijn knoken niet.

10. dunner worden van huid en haren: laat me niet lachen, ik heb meer haar op mijn hoofd dan zij en het zijn dan nog krulletjes als ik het laat groeien.

11. transpireren en flushes: dat komt dan uit de mond van de vrouw die regelmatig ons bed uitdrijft, ik heb last van ‘haar’ flushes ja.

12. depressief, nerveus, agressief: maar enfin toch, ik ben de kalmte in persoon, ik word enkel agressief als iemand tegen mijn kar rijdt zoals elke gezonde man.

13. rokers en drinkers een afname van Testosteron: mijn hoela, ik drink al mijn hele leven en ik heb er nog nooit last van gehad! Ge moet wel zorgen dat ge een gezonde pint drinkt, ik raad iedereen Duvel aan!

14. erectiestoornissen omdat ze geen maatje 38 heeft, ik moet oppassen wat ik hier nu zeg, maar tussen ons gezegd en gezwegen, ze heeft nooit een maatje 38 gehad!

15. mijn viriliteit willen bewijzen door een jonge vrouw te nemen? Hmmm....daar valt over na te denken!

16. nog kinderen willen maken: geen krul op mijn hoofd dat daar nog aan denkt, die slapeloze nachten van vroeger ben ik nog steeds niet te boven.

17. Viagra: ik zou ze wel eens willen uittesten, wie weet hoe plezant het dan pas wordt, ik zal ons madam eens vragen om er bij den apotheker te gaan halen, benieuwd wat voor een gezicht ze dan zal trekken als we de klok veertig jaar terug draaien! Haha, wedden dat ze het op een lopen zet na de derde keer !

23-07-2007 om 13:15 geschreven door BOJAKO  

Andropauze, penopauze, mannen en de overgang, prostaat probelemen, erectiestoornissen,Viagra...

Heb ik uw aandacht dames? 
Al van bij de titel van dit stukje zeker
Ik dacht het, en ik ben zeker dat de enkele heren die mijn blog bezoeken ook geïnteresserd zullen zijn.

Op veel dames blogs lees ik over hun problemen voor/bij/tijdens en na de menopauze, maar bij de enkele mannelijke blogs die ik bezoek lees ik nergens iets over hoe zij het ouder worden ervaren op hormonaal gebied.

Misschien worden mannen gewoon niet oud?

De fallus – penis (waarom geven mannen hun penis trouwens een naam, en meestal dan nog een stoere? ) bevindt zich tegenwoordig als symbool in een heel diepe crisis en dat heeft waarschijnlijk alles te maken met de veranderende rol van de man in de huidige samenleving.

Vrouwen hebben hun menopauze, maar hebben mannen iets vergelijkbaars?
Er wordt wel verondersteld dat hormonale veranderingen ook bij mannen op middelbare leeftijd een soort overgang veroorzaken.
Ik ging op zoek naar een duidelijke uitleg op het internet maar vond niet zo onmiddelijk een pasklaar antwoord.

Ik ging tegelijkertijd ook op zoek naar een gewone naaktfoto van een wat oudere man om bij dit stukje te plaatsen en dat was ook niet zo evident.
Naakte vrouwen vond ik in alle maten en modellen, maar zoek maar eens een ‘gewone’ naaktfoto van een man op middelbare leeftijd.

De term ´andropauze´, ´mannelijke menopauze´, mannelijk climacterium´, ‘penopauze’:  het zijn allemaal termen die gebruikt worden voor de beschrijving van het verouderingsproces bij mannen wat bij de vrouw als algemene term 'de menopauze' heeft. 

Alle volgende symptomen zouden te wijten zijn aan de geleidelijke afname van het testosterongehalte van de ouder wordende man.

-erectiele disfunctie, (hij krijgt hem niet meer omhoog)

-afname van libido, ( hij heeft niet veel zin meer)

-snel optredende vermoeidheid, ( hij heeft niet veel zin meer)

-verlies aan concentratie en vergeetachtigheid, (oef, wij vrouwen hebben dit ook )

-afname van spiermassa en kracht, (hij wordt net als wij dames gewoon een dagje ouder)

-toename van vetmassa aan het bovenlichaam en rond de buik, ( komt ook bij dames voor)

-afname van botmassa, (idem dito)

-dunner worden van de huid en haren, (velen hadden al lang geen haren meer, maar toen werd ons gezegd dat het kwam door een teveel aan testosteron, maar dat laten we dan maar even buiten beschouwing)

-vasomotorische symptomen zoals transpireren en flushes (vapeurkes) ,

-symptomen zoals depressies, nervositeit, snel geïrriteerd zijn en agressie. (hmmm...werd vroeger ook aan een teveel van Testosteron toegeschreven)

Alhoewel men beweert dat de menopauze bij een vrouw abrupt optreedt, denk ik dat men hiermee het stoppen van de menstruatie bedoelt, want de ganse menopauze-periode overspant wel enkele jaren.

Bij de ouder wordende man zou er een 'langzame' afname zijn van de productie van het hormoon Testosteron plaatsvinden.
Bij vrouwen treedt de menopauze op rond de vijftig en bij mannen zou de periode variabeler zijn, van achter in de dertig tot midden zeventig... da’s wel héél variabel vind ik.

Bij vrouwen is de oorzaak van de menopauze heel duidelijk.
Je  hormoon huishouding stopt met werken, je produceert geen tikkeneikes meer, je kiekenkot doet dan maar haar deuren toe.
Punt ander lijn.
De leeftijd waarop dat gebeurt varieert,  maar het einde meldt zich op een heel duidelijke manier: je menstrueert niet meer (niet veel vrouwen die ik ken zijn daar rouwig om).

Waarom bij een man het testosteron gehalte begint af te nemen, zou aan een heleboel factoren te wijten zijn: ziekte, gebruik van cortisonen, erfelijkheid enz.
Hun winkel blijft dus nog wel open, maar het verkoopcijfer daalt zienderogen, de beurs crasht.

Verder zou hun levensstijl bepalend zijn voor de afname van het hormoon.
Bij rokers en drinkers en dikke mannen of gestresseerde mannen treedt vaker een verlaagde testosteronspiegel op,  wat natuurlijk als gevolg heeft: een verminderde interesse in seks en potentie, maar ‘dit is niet bewezen’ beweert men – ah nee hé... het idee van de viriele vent moet blijven !

Hij heeft waarschijnlijk erectiestoornissen omdat zijn vrouw geen twintig meer is en geen maatje 38 meer draagt!

Hoe dikwijls lezen we niet dat een tachtigjarige man met een jonge sexy vrouw trouwt?
Naar mijn mening wil hij hiermee enkel zijn viriliteit bewijzen, want ik kan met de beste wil van de wereld niet geloven dat hij niet beseft dat hij enkel omwille van zijn dikke portefeuille of status zo gewild is.
Als je zo iets beweert komt iedereen natuurlijk onmiddellijk met Charlie Chaplin op de proppen, die ruim in de tachtig nog een kind produceerde.

De uitzondering bevestigt inderdaad de regel en waarschijnlijk had hij toen als multimiljardair een prototype van het wonderbaarlijk geneesmiddel Viagra of een standby donor.

Dat is nog zo iets dat mij verbaast.
Voor vrouwen worden pillen uitgevonden om geen kinderen te krijgen, en voor mannen wordt nijverig gezocht naar pillen om kinderen te kunnen maken.

Enfin... ik ga hier geen wetenschappelijk werk schrijven, ik wou enkel een tussentijdse bedenking kwijt.

**

21-07-2007 om 12:55 geschreven door BOJAKO  

20-07-2007 om 20:37 geschreven door BOJAKO  

(geen flauw idee hoe ik die kleine foto er terug moet afkrijgen

Héhé, twee dagen hebben we onze twee kleinste kapoentjes op bezoek gehad, dat was weer even wennen.

Kleindochter kan nu honderduit praten – ze heeft een aartje naar haar nana – en Seppe, de lieve, kleine schat, loopt met een grote, brede grijns al flink waggelend rond.

Hij beseft nog niet dat je na het kruipen, wanneer je dan eindelijk kan stappen, toch nog een beetje voorzichtig moet zijn.
Nee hoor, mijn kleinkinderen doen het anders ... “ahaaaa” denkt onze Seppe:  ”ik kan lopen, dan kan ik nu ook klimmen” wat hij dan ook weer prompt doet natuurlijk.
Niets is hem te hoog.
Hij kruipt even, trekt zich recht, waggelt van de grond naar de stoel, kruipt dan van de stoel op de tafel, en wordt daar natuurlijk onmiddellijk afgepakt door een waakzame nana.

Vervolgens wordt hij gedropt in de tuin, waar hij weer kwakkelend loopt (rent) naar de zandbak, daar even proeft of hij zand wel lekker vindt, hij spuugt het uit en loopt dan naar de glijbaan en klimt daar vliegensvlug de trappen op, waar hij alweer tot zijn groot verdriet afgeplukt wordt door diezelfde wrede, oude nana.

Maar hij blijft niet lang boos op zijn nana’ke hoor.

Zodra hij iets anders ziet, krijg ik weer die stralende lach van hem en hij kan één woord heel goed en heel dikwijls zeggen, raad eens : juist .... “naaaannaaaaaaa”......

Dit volgend weekend komen onze oudste schatten weer terug van hun reis, ze zullen wel heel veel te vertellen hebben.
Via SMS hebben we ze gevolgd van Milaan naar Venetië, dan naar Pisa en vervolgens naar Kroatië en nu zijn ze in Slovenië.
Ik zal pas blij zijn als ik ze weer allemaal in mijn moederkloek armen kan sluiten wanneer ze veilig en wel terug thuis zijn.

Om de lege ogenblikken wat te vullen is ventje tussendoor met schoonma naar spoed geweest omdat ze vanuit de stoel op de bus naar voor gekatapulteerd werd toen de chauffeur bruusk moest remmen, gelukkig zonder zwaar letsel.

Verder probeer ik tussen de buien door wat te zwemmen, wat soms leidt tot misverstanden met mijne zilveren.

Eergisteren was ik in de vroege namiddag wat baantjes gaan trekken en toen ik ’s avonds de patatjes opzette dacht ik dat ik nog even tijd had om nog wat te zwemmen. (ja,  je bent een visje of je bent er geen hé ! )

Ik doe mijn zwempak terug aan en Pietje Just (mijne zilveren dus) had alweer alles super netjes opgekuist en er de ‘boebeldoek’ terug opgelegd.
Even verklaren: de ‘boelbeldoek’ bedekt de hele oppervlakte van het zwembad en houdt de warmte erin (sic).

Daar stond ik dan... klaar om te zwemmen, maar nu voor een mooi proper maar volledig bedekt, geboebeld zwembad.

Zoals ik jullie al meermaals heb gezegd is mijn ventje een action manneke.

Toen hij mijn beteuterde teut zag, trok hij zonder tegenpruttelen het enorme broebeldoek er onmiddelijk terug af en bibieke kon terug wat aan haar conditie werken.
Diezelfde Bibie zat welgeteld twee minuten in’t water toen de hemelsluizen zich openden.
Eerst waren het kleine druppeltjes, dan grote en vervolgens kleine maar venijnige hagelbollen.

Van eerlijke schaamte durfde ik amper uit het zwembad komen nadat ik ventje zo hard had laten werken.
Op de lange duur kwam hij toch bezorgd, schuilend onder een grote paraplu,  afgelopen om te kijken of ik niet verzopen was.

Kloddernat, in de gietende regen,  kroop ik gedwee uit ons zwembad.
Net op tijd, want het wekkertje liep af om te verwittigen dat de patatjes klaar waren.

Hij heeft inmiddels heel hard nagedacht over mijn voorstel van de ‘serre’ over het zwembad.
Weet ge wat ‘hij’ een goede oplossing vindt ?
Een heel grote party-tent over het zwembad.
Da’s veel goedkoper zegt hij.

Wat kan ik daarop nu als tegenargument inbrengen?

Graag raad ....

PS. Dank zij al de goede raad die ik van iedereen kreeg zijn mijn tapijten nu mooi proper en volledig reukloos en dankzij de tip van Fred – azijn – ook terug mooi glanzend. Bedankt allemaal !

18-07-2007 om 21:38 geschreven door BOJAKO  

Eén van de nadelen van ouder worden is dat alles begint te zakken en te hangen. De elasticiteit verdwijnt zienderogen uit je huid na de menopauze.

Nu ben ik het al bijna gewoon dat mijn borsten bij het uitdoen van mijn BH met een plof even mijn navel goeiedag zeggen, maar het grootste probleem tegenwoordig zijn mijn oogleden.

Ik heb me nooit uitvoerig geschminkt, maar ik ging niet buiten zonder lippenstift èn mijn ogen moesten hun lijntje hebben en mijn wimpers wat mascara.

Ik was tenslotte een tiener geweest in de good old sixties en dan hadden we allemaal panda ogen à la Dusty Springfield.

Ik hield het toen op een fijn lijntje, maar ik herinner me dat één van mijn collega’s een streep van een halve centimeter dik boven haar wimpers trok, met een punt dat bijna tot aan haar haargrens kwam.

Dat fijn kohl lijntje boven de ogen en de mascara ben ik blijven doen, oude gewoontes leer je niet snel af.

Toch merkte ik de laatste tijd, zeker als het warm was, dat door het zakken en uitrekken van mijn oogleden, mijn kohl lijntje zich verdubbelde naarmate de dag vorderde, net alsof er een carbonneke had tussengezeten. Idem dito met de mascara.

Mijn mooi aangebrachte oogschmink hing dus niet langer enkel tegen mijn wimpers, maar plakte nu als een tweelingversie ook halverwege mijn ooglid onder mijn wenkbrauw. Vreselijk om aan te zien. Ik leek op een Panda.

Ik vond het op de duur zo lelijk dat ik mijn ogen niet meer durfde schminken.

Maar, als ge al zoveel jaren uw ogen schminkt, dan vindt ge dat ge eruit ziet als een levend lijk zonder.

Toen ik onlangs weer naar een feestje ging besloot ik om even binnen te springen in de dure parfumeriezaak in onze winkelstraat. Meestal geven ze u daar ook tekst en uitleg bij de producten.

Ik legde mijn probleem van de panda-ogen uit aan de lieftallige dame die me te woord stond en zij wist onmiddellijk de oplossing. Ze wees naar haar eigen ogen, die inderdaad prachtig opgemaakt waren.

Nu weet ik dat die dame slechts een ietsje jonger is dan ikzelf, maar haar ogen hadden niet enkel schmink gezien, maar ook de schaar van een of andere andere plastische chirurg.

Tactvol vermeed ik dit onderwerp en ik keek vol belangstelling naar de potjes en stiftjes die ze één voor één voor me neerlegde op de toonbank.

Het waren prachtige potjes, verpakt in prachtige doosjes, maar met een inhoud van slechts enkele milligram.

Toen begon de demonstratie.

Het eerste potje diende als ondergrond – de basis waarop het kunstwerk geschilderd wordt.

Toen een ‘highlighter’ – een borsteltube (hoe vinden ze het toch uit) als je eraan draait komt er een duppeltje op het borsteltje en daarmee moet je dan bepaalde delen van je ogen ‘highlighten’(?!), ze wees me welke delen ze bij zichzelf gehighlighted had.

Vervolgens nam ze een kohl potlood en wees me waar ik mijn lijntje over de nu gehighlighte basis moest trekken.

Met haar prachtig gemanicuurde valse French nails nam ze toen nog twee miniscuule potjes: één met lichte en één met donkere oogschaduw.

Eerst moest de lichte schaduw over het lijntje, en dan de donkere, maar dan wel van de andere kant te beginnen.

En dan, om dat prachtig geheel af te maken was er ‘waterproof’ mascara nodig.

Ik kreeg de garantie dat indien ik alles erop smeerde wat daar voor me uitgestald lag en het deed op de wijze waarop ze het me getoond had, ik nooit of vanzeleven nog pandaogen zou hebben.

Zonder nadenken knikte ik gewoon en zei haar dat ze de hele rim-ram maar moest inpakken.

Met een brede, vriendelijke glimlach gooide ze allerlei mini-staaltjes bij in het zakje.

Een crème voor ’s morgens, eentje voor ’s avonds, ééntje om niet uit te drogen, ééntje om onder je ogen te smeren, ééntje voor de rimpels en om af te sluiten een mini buisje gevuld met één of ander parfum.

Toen gaf ze me de rekening.

Aangezien ik tot dan mijn oogschmink in de lokale supermarkt gekocht had was het goed dat ik die ochtend mijn hartpilletje genomen had.

Maar ik liet me niet kennen. Ik ben half Brits en vrij flegmatiek.

Met een stalen blik en een grote smile, alsof ik elke dag zo’n fortuin uitgaf aan oogschmink, nam ik mijn Visa kaart en ik betaalde zonder verpinken het astronomisch bedrag.

De smile had zich door de schok blijkbaar krampachtig vastgezet op mijn gezicht want toen ik de taverne binnenkwam waar ventje op me zat te wachten, vroeg hij of ik weer last had van mijn hernia.

Ik zette het minizakje op de tafel en zei achteloos dat ik een beetje schmink had gekocht.

Over de prijs repte ik met geen woord, hij zou het wel merken als de Visa rekening aankwam.

17-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

16-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO