16-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Dit weekend hadden ze ons heel zwoel zomerweer beloofd.... ha, ha, en nog eens ha .....

’t zal dan toch niet voor Antwerpen geweest zijn.

Gisteren was ventje vol goede moed vroeg opgestaan, een hele prestatie aangezien we de avond ervoor uitgenodigd waren bij vrienden en hij na de wijn nog zijn gewoon aantal Duveltjes achterover gekieperd had.

Hij had het gras afgereden, de knuffelstoel opengezet, de kussens op de houten stoelen gelegd, de BBQ in gereedheid gebracht voor die avond, mijn zwembad dermate gekuist dat het nu bijna steriel zwemmen is ...’t is verdorie een actief manneke.

En tegen de middag aan kroop ik dan ook maar naar buiten, ... ik was tenslotte ook op dat feestje geweest hé

Ik bewonderde onze prachtige kortgeknipte pelouse, mooi dik en diepgroen dankzij het dagelijks bad dat ze vanuit de hemelsluizen krijgt.

Daarna nestelde ik me met een handwerkje in de knuffelstoel en wachtte af tot de zon me zondanig zou opwarmen dat ik naar een duik in het helder fris water van het zwembad zou snakken.

Dat snakken liet op zich wachten, net zoals de zon.
Af en toe piepte ze ondeugend van achter een wolk om zich onmiddellijk daarna weer te verschuilen.

Maar ik klaag niet...het bleef droog en redelijk warm.

Om ventje niet teleur te stellen liet ik me dan toch maar voorzichtig millimeter per millimeter in het koude water van het zwembad zakken.
Het puntje van mijn neus werd even paars als mijn lippen, om van de toestand van mijn tepels dan nog te zwijgen.
Eens erin was het toch leuk zwemmen, maar ook niet zó leuk dat ik er lang wou in blijven.

Het bleef nadien ook droog en warm genoeg om eindelijk weer eens te BBQ’en.
Iedereen in de omringende hoven dacht er net hetzelfde over, want de typische geur van houtskool en kruiden hangt nog steeds boven onze buurt.

Ach, dachten we, dat héél warm weer zal pas voor morgen zijn en ja hoor .... deze ochtend keek ik naar buiten door het raam van de slaapkamer en ik zag inderdaad een stralende zon en een helblauwe lucht.

Misschien had ik dan onmiddellijk naar buiten moeten rennen, want toen ik wat later een voet buiten zette was de lucht weer lichtgrijs en de temperatuur zeker niet zwoel genoeg om me snel het zwembad in te krijgen.

Nee, dan maar terug naar een programma op TV gekeken terwijl ik een boke at....villa’s te koop op de Cayman eilanden, en maar lekker wegdromen ....zunde dat het zo ver is.

Maar door dat TV programma kreeg ik plots een lumineus idee.

Eureka.

Ik sprong onmiddellijk recht, liep naar mijn ventje en legde hem dit prachtidee voor.

-Over en rond het zwembad een grote, hoge serre bouwen-

Binnen wordt het dan lekker warm, je zit uit de wind, er vallen geen blaadjes van de bomen meer in, minder kuis dus,  en door het glas lijkt het alsof je toch in openlucht zwemt en we kunnen her en der eventueel nog een tomatenplantje zetten...

Ik keek vol spanning, met afwachtende blik naar mijn handige Harry en ik zag en hoorde al de radertjes in zijn hersenen rondzoemen.

Hij zei niet nee en hij zei niet ja ... hij is nog altijd aan het zoemen, denk ik.

Wie weet .... als de zomer blijft zoals nu, is het misschien toch nog zo geen slecht idee.

Tot eind april was ik even in de veronderstelling dat België een tropisch klimaat kreeg, maar nu besef ik maar al te goed dat dit een traditionele, typische Belgische zomer is en dat we die waarschijnlijk nog dikwijls zullen krijgen.

Al Gore of geen Al Gore.

15-07-2007 om 14:40 geschreven door BOJAKO  

14-07-2007 om 14:04 geschreven door BOJAKO  

13-07-2007 om 11:18 geschreven door BOJAKO  

Mijn tandpijn is eindelijk wat beter, denk ik toch, want de pijnstillers die ik voor mijn hernia neem, verdoezelen natuurlijk de tandpijn ook.

Met knikkende kniekes was ik dinsdag naar Juffrouw Hyperspraak gegaan.
Ik was ervan overtuigd dat de tand nu, na al mijn moeite en geld, onherroepelijk verloren was en eruit zou moeten.

Juffrouw Hyperspraak is jong, mooi en flitsend en ze was dat weekend uitgeweest denk ik,  en haar exctasy pillen waren nog niet helemaal uitgewerkt.
Nu praatte ze niet enkel snel en verward, maar haar handelingen waren ook hyperactief.

Ze liet mij en een andere wachtende sukkelaar tegelijk binnen, wees ons elk naar een aparte stoel en wipte als een neurotische hinde van de ene stoel naar de andere.

Mijn moed zakte toen helemaal in mijn Crocskes.

Met een bibberstemmetje zei ik: “Ge hebt het precies nogal druk, als ge wilt kom ik wel eens op een kalmer moment terug hoor”.

In mijn gedachten was ik eerlijk gezegd al een andere tandarts aan het overwegen.

“Neeneeneee.... ‘k zal es onmiddellijk kijken sé Mevrouwtje, ’t is vandaag een beetje hectisch maar ’t zal wel lukken, doet uwe mond es even open, ahaaa.....’k zie het al .... ahaaaa..... ‘k geef uw even een spuitje zie...zo zie....”

Ze spoot en floep... ze vloog naar de andere afdeling waar de andere sukkelaar met zijn mond wijdopengesperd zat te wachten.

Twee tellen later stond ze terug bij mij en riep haar assistente om de zuiger te komen vasthouden.
De assistente zei met een heel diepe zucht dat ze toch al gezegd had dat die kapot was en dat het pas de volgende dag ging hersteld worden.

“niet erg, niet erg, ik los het wel op zie” zei ze en ze begon aan mijn tand te keuteren.

Mijn gorgelende, slikkende, stikkende geluiden lieten haar syberisch koud.

“Voilà zie, ’t is gebeurd zie, ’t is in orde zie, ‘k heb het gezegd hé, dat gaat nog meevallen denk ik zie, nu nog even wat boren en dan is gedaan zie, ’t gaat nog een tijdje pijn doen en wat bloeden, maar da’s niks zie, dat valt nog mee...”

Ik antwoordde : ".... aaarrrrchhhh.....glugg......” en blijgemutst wipte ze weer even naar de andere patient om te zeggen dat ze onmiddellijk ging komen.

Toen ze uiteindelijk de hele santeboetiek uit mijn mond haalde en ik terug kon spreken, vroeg ik wat ze nu gedaan had.

Ze toonde me een stuk tand dat was afgebroken.
Tegelijkertijd schreef ze het briefje voor de ziekenkas, maakte ze een nieuwe afspraak en zei ze dat een kroontje misschien de oplossing zou zijn.

Toen ik vroeg wat ze bedoelde met een kroontje, toverde ze in een flits een pseudo gebit uit een schuif waarop allelei metalen en porseleinen onderdelen en tanden bevestigd waren. 
Ze wees er eentje aan.
Een 'kroontje' bleek uiteindelijk een soort stift tand te zijn.

Ik zei dan ook: "da’s toch geen kroontje, da’s een stift tand."

Niet gewoon van tegenspraak te krijgen zei ze: "ja, maar wij noemen dat een kroontje, maar ’t is wel nogal duur zie, dat kost zo ongeveer vijfhonderd euro zie, en spijtig zie, maar ge trekt niets terug van de ziekenkas, sorry zie."

Toen ik mijn onderlip terug van haar bureau had geplukt en op zijn juiste plaats had geduwd tegen mijn bovenlip, kon ik met moeite nog zeggen:
“Ik heb al bijna evenveel uitgegeven om mijn tand te redden en nu spreekt ge van een 'kroontje' van vijfhonderd euro, ik denk dat ik het maar wat ga afwachten hoor.

Lustig brabbelde ze verder:   “Ja maar ’t is misschien niet nodig zie, dat ge een kroontje nodig hebt zie, als ge binnen veertien dagen terugkomt dan kunnen we zien hoe alles verloopt zie, ge kunt hem zelfs laten trekken zie, want daar vanachter in uwe mond kunt ge die tand eigenlijk best missen zie, weet ge, denkt er eens over na zie, en weet het de volgende keer te zeggen zie, sorry maar ik moet nu dringend naar mijnheer zie “ en met een lieve glimlach sprong ze weer dartel recht en ging ze de andere nog steeds wachtende sukkelaar verder helpen.

Ik heb dus nog driekwart mooi gevulde tand in mijn mond zitten en wacht nu geduldig af om te zien of de pijn zal wegebben nu het kapotte stuk verwijderd is.

Als ik vroeger op TV mensen zag die tanden misten dan dacht ik altijd, maar enfin, laat uw gebit toch verzorgen, da’s toch niet mooi!

Maar nu ik weet wat het kost kan ik best begrijpen dat een groot deel van de bevolking verplicht is om met de lippen stijf op elkaar geklemd te spreken.

12-07-2007 om 16:36 geschreven door BOJAKO  

12-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

11-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Ik leg mijn hand in zijn hand, eventjes maar. Het is een sterk, warm, gevoelig hand.

Hij kijkt me vriendelijk aan en zegt : “je had veel sneller moeten terugkomen”.

Ik antwoord: “ja ...het was heel verleidelijk maar ik moet proberen om zonder je te leven. Mijn gezin, het werk ... het slorpt me volledig op.”

“Kom, kleed je uit en leg je neer” zegt hij op een zachte, gebiedende toon, “op je buik!”

Zijn stevige, zachte handen raken me aan op de meest gevoelige plaats. Ik kreun.....

Hij doet nog wat olie op zijn handpalmen en duwt en streelt nog intenser.

“Hoe is het mogelijk dat jij mijn gevoelige plaatsjes zo goed weet liggen?” vraag ik hem.

Ik hoor zijn glimlach.

Ik druk mijn hoofd diep in het kussen, mijn rug kromt zich als vanzelf omhoog, naar zijn handen toe. Heerlijk ... Ik voel de stress uit mijn lijf wegsijpelen.

Hij stopt even en ik kijk sluiks door mijn wimpers achterom naar hem. Hij glimlacht weer en zachtjes gaan zijn handen van mijn rug naar mijn benen en heupen. Bij elke beweging kreun ik zachtjes. “Als ik je pijn doe zeg het dan” zegt hij....”nee...doe maar verder, een beetje pijn kan ook best leuk zijn” mompel ik glimlachend.

Even stopt hij en is het stil en dan hoor ik een zacht gezoem. Ik kijk niet en schrik even als ik de prikkelende vibraties voel op mijn uiterst gevoelige plek. “Gaat het?” vaagt hij

Ik mompel een bevestiging, praten gaat nu bijna niet meer. De vibraties worden sterker en sterker en maken een steeds weerkerende cirkelbeweging. Hoe lang kan ik dit nog volhouden?

Net als ik het niet langer kan verdragen en het wil uitroepen stopt hij....een lange, diepe zucht ontsnapt me.

“Gaat het?” vraagt hij. Ik antwoord een beetje beverig : “ja hoor” meer kan ik op dat ogenblik niet zeggen.

“Goed dan” zegt hij: “neem je tijd en kom dan nu maar van de tafel, kleed je aan en dan gaan we een nieuwe afspraak maken”.

Ik wacht tot hij achter het gordijn verdwijnt en kruip op een vreselijk on-elegante manier van de massage tafel, wring me terug in mijn gemakkelijke jogging pak en probeer mijn schoenen terug aan te krijgen. “Dedju...volgende keer eraan denken – geen veters” denk ik bij mezelf.

Ik strompel naar zijn bureel, plof neer in een stoel en mijn kinesist slaat zijn agenda open....

10-07-2007 om 14:30 geschreven door BOJAKO  

Niet alleen tante Kaat maar ook tante Bo geeft goede raad:

“koop geen lichtroze tapijten indien je een langharige zwarte hond hebt”.

Zeker niet indien de hond in kwestie ook nog uiterst zenuwachtig is, wat heel vaak leidt tot braken en buikloop.

Tante Bo kan er van meespreken.

Ze kocht de tapijten wel vóór ze het hondje kreeg, zo dom was ze nu ook weer niet.

Toen de tapijten uiteindelijk meer begonnen te lijken op een impressionistisch werk van roze, gele en lichtbruine vlekken,  werd besloten om de dure aankopen in de kelder op te bergen tot een veel latere tijdstip.

Gelukkig, want toen kwamen de kleinkindjes, die nu – samen met de hond – lustig mochten braken en morsen waar en wanneer ze wilden.

De houten vloer kon ertegen, even een sopje en klaar was Kees.

Een tijdje geleden overleed onze lieve, trouwe viervoeter en drie van de vier kleinkindjes waren inmiddels de papfles ontgroeid. Eten en morsen kon nog rustig op de betegelde keukenvloer.

Uit de kelder klonk toen plots een zacht gefluister van de lichtroze, gevlekte tapijten.

“Mogen we nog niet terugkomen?”

Ventje en ik keken elkaar diep in de ogen en de tapijten werden terug bovengehaald en neergelegd.

Niet om aan te zien!
De achtergelaten genetische restjes van onze lieve hond waren overal nog duidelijk merkbaar.

Besloten werd om een industrieel machine te huren en de roze tapijten een flinke wasbeurt te geven.

Stoer liep mijn wederhelft heen en weer achter het imposante, spuitende, tegelijk zuigende ding en we keken naar de donkere kleur van het spoelwater en we waren tevreden.

Het vuil verdween traag maar zeker in de riool.

Een volgend dilemma.

Twee vrij propere, maar nu vochtige tapijten beperkten onze bewegingsvrijheid door het huis.

De Zilveren, die nu de smaak te pakken heeft, begon te surfen en tikte op zijn lievelings-google de magische woorden ‘tapijten reinigen’ in.

Met stralende ogen deelde hij me even later mee dat hij de oplossing gevonden had.

Niet tante Kaat maar een andere slimme huisvrouw stelde voor om op de nog vochtige tapijten propere lakens te leggen zodat je zonder problemen over de tapijten kon lopen.

De prachtig gesteven geborduurde lakens, ooit een geschenk van een oude tante, werden onmiddellijk bovengehaald en op de tapijten gelegd.

Alhoewel de tapijten nu gereinigd en bedekt zijn, komt toch op misterieuze wijze de geur van onze trouwe hond ons nog heel subtiel tegemoet.

’t Is precies alsof hij ons nog een laatste groet komt brengen vooraleer de tapijten opdrogen en hij voor eeuwig en altijd verdwijnt.

09-07-2007 om 10:46 geschreven door BOJAKO  

08-07-2007 om 11:01 geschreven door BOJAKO  

Gisteren ben ik ons madam weer gaan afhalen aan de taverne waar ze maandelijks samenkomt met haar blogvrienden om eens bij te praten.

Ze had toen ze buitenkwam weer een grote grijns op haar gezicht. Ik vroeg haar, zonder enige bijbedoeling, of ze grijnsde omdat het zo plezant geweest was, of omdat ze een Triple teveel had gedronken.

Als dank kreeg ik een vieze blik.

Ze had zich blijkbaar uitstekend geamuseerd en vertelde me honderduit over Lou’ke, Huismusje, Hotlips, Myette, Paz en Lea. Lea is tenminste één naam dat ik normaal vind. De andere namen vind ik zo artificieel, precies pseudoniemen.

Toen we thuiskwamen zei ik tegen mijn madam: “schatje ik heb de tafel al gedekt hoor, ge moogt gerust beginnen koken”, en weer kreeg ik zo’n vieze blik.

Iets voorzichtiger vroeg ik dan: “ en, wat gaan we eten, hebt ge iets voorzien?”

’t is niet omdat een vrouw op de lappen gaat dat haar echtgenoot moet verwaarloosd worden, zeg nu zelf!

Ze stond in de keuken te treuzelen en na te denken en dook daarop in de ijskast.

Vlam...op het aanrecht vlogen twee steaks en een hoop groen, wat aardappelen en toen trok ze met de keukenschaar naar de tuin om kruiden te knippen en die gooide ze bij het ander groen.

“Steaks dus” zei ik, “met sla en patatjes, gaat ge de patatjes bakken of worden het fritten?”

Ze zette haar handen op haar heupen en gaf me weer die ‘blik’ en zei:

“Ik moet dringend regimen na ons verlof, dat weet ge, dus het is inderdaad steak – gegrild op onze nieuwe grill en sla en gekookte patatjes!”

Dedju zeg, weer dat konijneneten en de flauwe aardappelen, ik heb wel graag een slanke vrouw, maar ik vind niet dat ik daarom moet afzien.

Trouwens ik weet waarom ze absoluut steaks wou, omdat ze haar nieuwe grill wou uitproberen.

Het waren weer koopjes in de Ikea en ons madam is uit de bol gegaan, maar denkt ge dat we nu één ding in solden hebben gekocht?

Nee, alles volle pot, maar daar staat ze niet bij stil!

Als ze zo blijft uitgeven moet ik als gepensioneerde nog een job gaan zoeken.

We zaten aan tafel eindelijk te eten rond acht uur (bijna nacht dus) en ik probeerde haar op te fleuren omdat ze zo triestig naar buiten keek.
Ik zei haar dat de regendruppels nu toch al wat kleiner waren en de lucht iets minder grijs en dat ons Juju’ke volgend jaar wel zou winnen op Wimbeldon, maar ze zat daar te staren met tranen in haar ogen.

Ik kreeg er al echt medelijden mee en troostte haar door te zeggen: “ zo erg is het ook weer niet, morgen komt er nog een dag ...”
Ik weet als man nooit hoe ik moet reageren als mijn vrouw triestig is, meestal omdat ik niet weet waarom ze triestig is.

Ze keek me gepijnigd aan en zei: “ kwem wr oepmn tndgebten tskpt “.

Dat laatste glaasje rode wijn boven op haar Triples was iets teveel van het goede geweest dacht ik en toen begreep ik haar plots en zei: “ watte...hebt ge weer een tand kapot gebeten? Hoe hebt ge dat nu weer geflikt?”

“Drzt wr nolijf indsla” mompelde ze “en tistrg dezlfde tnd”.

Verdorie da’s tegenslag, weer een olijf en net dezelfde tand.

Om haar wat te doen lachen zei ik : “nu moet ge terug naar uwe vriend Dokter Mengele of Juffrouw Hyperspraak, die zullen wel blij zijn, want met de verdienste van die tand van u zijn ze dit jaar op reis geweest naar de Seychellen!”

Ons madam vond dit helemaal niet leuk, ze keek me aan en zei: 
"* *&$£//**!!$ “

Ik denk dat ze kwaad was.
Ik heb ze dan maar braaf en wijselijk verder met rust gelaten, maar ik heb ze wel eerst een Dafalgan gegeven en een glaasje water.

groetjes van de Zilveren Surfer

07-07-2007 om 09:55 geschreven door BOJAKO  

’t Ja lieve mensen, dit is de dagboek categorie, dus jullie moeten niet enkel mijn up’s, maar ook mijn downs mee verwerken vrees ik, die horen nu eenmaal bij het leven.
De ene dag is alles rozengeur en maneschijn en de andere dag val je plots in een metersdiepe put.

Er zijn mensen die heel standvastig door het leven stappen, zonder al die up’s en downs, maar ik behoor niet tot die groep.
'Au contraire' zoals ze in Engeland zeggen.
Er is weinig nodig om me helemaal van slag te brengen.

Toch heeft deze karaktertrek ook zijn positieve kanten.
Om hoogtes te kennen moet je af en toe ook kunnen kennismaken met de dieptes van het leven.
Standvastige mensen voelen deze extremen niet aan.
Ze hebben nooit dieptepunten, maar langs de andere kant ervaren ze ook nooit het ultieme geluk van de hoogtepunten.

Als een dieptepunt van mij wat te lang dreigt te duren hoor ik wel altijd in gedachten mijn vader spreken : “zal’t gedaan zijn ja?   ’t Is al goed geweest hoor juffrouwke,  uw tijd van treuren is om, trekt uw sokken op en nu wil ik onmiddellijk terug een lach op uw gezicht zien!” en hij plaagde me toen zo lang tot ik eindelijk terug begon te lachen.
Vermits lachen endorfines aanmaakt in je hersenen (zo heb ik ooit toch ergens gelezen) werkt dit positief op je humeur en fleur je automatisch weer op.

Mijn vader wist dit niet, hij was een mijnwerker en hij had geen hoge studies gedaan, maar instinctief wist hij blijkbaar toch hoe hij de zaak moest aanpakken met zijn overgevoelige dochter.

Ik las daarnet al de bezorgde reakties van mijn lieve blogvrienden en ik dank jullie wel oprecht voor die bezorgdheid.

Maar nu even serieus.

Het is hoog tijd dat ik even een bedenking maak, ’t is trouwens veel te lang geleden.
Wat iK heel dikwijls vergeet is dat het hier ook de categorie ‘bedenkingen’ is.
Mijn bedenking van vandaag heeft te maken met :

05-07-2007 om 11:23 geschreven door BOJAKO  

Verloren zonder jou

hoe voelt dat

je liefhebben

 koesteren

omarmen

strelen

kussen

hoe voelt dat

gevoelens

sterker dan ik wil

hopeloos

verloren zonder jou

zo voelt dat

03-07-2007 om 23:57 geschreven door BOJAKO  

Ik vertelde het daarnet nog bij Myette op haar blog, ik zit ook met een postzonale depressie.
Ik voel me sinds gisteren om allerlei redenen vreselijk humeurig en krikkel.
Het weer van de voorbije maand zal er zeker mee te maken hebben.
We werden arrogant, we begonnen al zuiderse trekken te krijgen.
We waren ervan overtuigd dat die stralende zon gewoon heel de zomer ging blijven schijnen, net zoals in het zuiden.

Het werd trouwens keer op keer door onze strot geduwd door de media: DE WERELD IS AAN HET OPWARMEN!
ALLE ZONNE- EN HITTERECORDS WORDEN GEBROKEN...NOG EEN PAAR JAAR EN HOLLAND IS ONDERGELOPEN .....en wij onnozelaars beginnen dat te geloven!

Ik vond het wel heel erg voor de Hollanders, maar langs de andere kant vond ik het niet zo vreselijk erg dat België het klimaat van het zuiden van Frankrijk ging krijgen.  De Hollanders mochten bij ons komen en meegenieten.  Er is nog veel plaats in de Ardennen.

Ik werd ongelooflijk optimistisch en onze tuin kreeg een zuiders karakter toegemeten.  Er werd vorig jaar een zwembad geplaatst door mijn teerbeminde zodat ik op tijd en stond even kon afkoelen.

Een extra grote parasol werd gekocht omdat we van plan waren om zoveel mogelijk in de tuin te eten en te feesten.  Enfin, we gingen er de ganse zomer praktisch in wonen.  Iedereen heeft recht op zijn utopische dromen.

In mijn verbeelding zag ik de zomer voor mij zoals op TV :
.... een grote lange tafel in de tuin, la mamma (ikke dus) die met de spagetti met tomatensaus van Fritolia breed (letterlijk en figuurlijk) lachend  rond de tafel loopt en tijdens het voorbij lopen een klets op haar Rubensiaanse poep krijgt van een grijzende, grijnzende la pappa (ventje dus) terwijl de la kinderen en kleinkinderen allemaal lachen en plezier maken.
Op de achtergrond hoorde je zuiderse muziek weerklinken.

Pats....al mijn mooie heerlijke dromen spatten tegenwoordig uiteen als zeepbellen. Huh...en nog eens Huh... en voor de aardigheid nog een extra Huh!

Gisteren kwam die smerige ros toch nog eens piepen, gewoon om ons heimelijk wat te treiteren en om ons net genoeg tijd te gunnen om het gras af te rijden en de woekerende tuinplanten bij te snoeien.
Mijn blauwe regen  wou langs de slaapkamer al naar binnenkomen. Het begon op een griezelfilm te lijken.
Als je een maand weggeweest bent, dan verandert je tuin door zoveel regen snel in een jungle.

Tussen het snoeien en het maaien door was mijn ventje achter in de tuin druk bezig met het zuiveren van het zwembad water.
Ik dacht bij mezelf : “ach de lieve schat ... kijk eens hoe bezorgd hij is, hij weet dat ik straks een duikje wil nemen.”

Trouwens mijn ventje kocht dat zwembad voor mij, maar alhoewel hij zelf een aversie heeft van zwemmen is hij er niet van weg te slaan.
Hij is verzot op techniek, dus hij haalt zijn hartje op door voortdurend alle mechanische stukken van het zwembad in- en uit elkaar te halen.
Zodra de zon even schijnt schiet hij als de bliksem naar achter en begint eraan te tantefeiren.

Rond vier uur,  toen mijn gevecht met de blauwe regen gewonnen was besloot ik om toch nog een duikje te nemen om me wat op te frissen en ik begaf me naar achter in de tuin.

Tararaboemsadeekes ...ik zag de paniek al van ver in zijn ogen en werd op slag achterdochtig.

Hij stond tot aan zijn knoesels in het water, vraag me niet hoe hij dat klaargespeeld heeft.
Hij had ook een ongelooflijk schuldige blik.
“Wat komt ge doen?” vroeg hij, wat op zich een heel stomme vraag is als ge uw vrouw in zwempak naar uw zwembad ziet komen.

“Zwemmen natuurlijk, wat dacht ge, viskes vangen?” ja, goed,  ik beken, ik heb ook mijn sarcastische momenten, het moeten niet altijd dezelfde zijn en té braaf zijn is ook geen goede eigenschap.

Ventje plensde door de enorme plas naar me toe en sputterde: “Maar dat gaat niet, ik heb er juist producten ingedaan en er goed in geroerd en nu moet het twee dagen lang filteren vooraleer ge kunt zwemmen.”

Op mijn gewone rustige, bedaarde wijze gilde ik luid : “zijde gij nu helemaal geflipt...één halve dag zon, één povere kans om te kunnen zwemmen en gij kapt een hoop chemicaliën in mijn zwembad.”

Mopperend en vloekend ben ik terug naar binnengelopen. Ik gunde hem zelfs geen weerwoord.

Ik ben wel van plan om hem seffens een briefke te laten tekenen dat hij nog enkel op regenachtige dagen zoals vandaag aan mijn zwembad mag prutsen en er op zonnige dagen met zijn pikkels moet afblijven zodat ik kan zwemmen.

Hij moet maar een andere hobby bedenken.

Ik denk dat onze slaapkamer hoognodig aan verandering toe is!

02-07-2007 om 13:00 geschreven door BOJAKO  

Vier uur ’s morgens en hier zit ik lustig achter mijn scherm te tokkelen.
Klaarwakker, en deze keer niet van het gesnurk van mijne zilveren.
Ik kan als ik wakker word niet in mijn bed blijven liggen en geef toe, om vier uur ’s morgens is er weinig te beleven.

Het geschikte moment dus om een blogstukje te schrijven.

Als je na een maand vakantie thuiskomt dan duurt het even om je draad terug te vinden.

De inhoud van de auto koffer wordt door je hele huis verspreid.
Eten en drinken moet terug in kasten, vuile was moet gewassen worden. Propere kleding moet terug in de kleerkast.
Valiezen worden netjes terug opgeborgen.
Je leest de post van een hele maand.
Post is tegenwoordig pover en meestal enkel nog slecht.

Rekeningen en doodsbrieven.
De doodsbrief lag er inderdaad bij. Een heel lieve tante is overleden.
Brieven worden er niet meer geschreven.
Er wordt getelefoneerd, ge-chat of gemaild.
Ik vind dit erg voor onze nakomelingen, want zeg nu zelf, wat is er leuker dan oude brieven herlezen.
Ik herlees nog dikwijls oude brieven, ze zitten mooi opgeborgen in een kaft.
Ik kan er echt van genieten.
Brieven van de kinderen die op kamp waren, oude brieven van mijn overleden moeder of vader.
Moeder schreef met de regelmaat van een klok, ze had een prachtig handschrift.
Vader daarentegen schreef met grote hanepoten en niet dikwijls, maar hij kon wel ongelooflijk leuk schrijven.
Nog steeds moet ik lachen als ik zijn brieven voor de elfendertigste keer herlees.

Enfin, zoals gewoonlijk dwaal ik weer af.

Ik was aan’t zagen over het thuiskomen na de vakantie.

Vermits je een lege ijskast hebt achtergelaten moeten er dringend inkopen gedaan worden.
Gisteren hebben we dat allemaal gedaan en we zullen de eerste dagen niet omkomen van honger of dorst.

Na het avondeten stond ik recht om een tas koffie te halen en ik zwalpte tot mijn verbazing de kamer door als een dronken matroos.
Moest ik dronken geweest zijn dan was dit niet verontrustend, maar van één glas wijn bij het eten ga ik normaal gezien niet zwijmelen.

Maar...als je zwijmelt is er maar één optie. Liggen of je valt.
Ik ging dus braaf op mijn bed liggen om vandaar uit TV te kijken.

Dat bleek een slecht idee, want als je zo tegen de zestig bent en je gaat liggen dan val je gegarandeerd in slaap, wat natuurlijk ook prompt gebeurde.

Ik werd verschillende keren wakker en kon me helemaal niet orienteren. Na een maand vakantie was het weer even wennen aan de lay-out van onze slaapkamer.

En daarom, om een lang verhaal kort te maken, zit ik nu om vier uur ’s morgens klaarwakker te schrijven.
Waar een blog al niet goed voor is.
De geschikte opvangplaats voor mensen die om vier uur ’s morgens niet goed weten wat doen.

01-07-2007 om 12:21 geschreven door BOJAKO  

29-06-2007 om 23:33 geschreven door BOJAKO  

Weergoden Regen, Wind, Zon en Storm zaten gisteren gezellig samen een pint te pakken en zoals altijd, over het weer te praten.

Weergod Zon zei: “ Zeg vrienden, vinden jullie echt niet dat het nu lang genoeg geduurd heeft, dat vreselijk slecht weer aan de Belgische kust?   Die arme mensen snakken er naar om mij te zien! "

“Hélàba niet overdrijven hé ” zei weergod Regen, “de laatste tijd staat ge zoveel in het nieuws dat wij er allemaal misselijk van worden.  Het was hoge tijd dat wij er eens tussenkwamen om de aarde terug een beetje af te koelen en wat natter te maken!”

Weergod Wind was kort van adem die dag en zei: “Ach Zon,  ik zal niet moeilijk doen, ik ben aan een beetje rust toe, ik moet nog bekomen van die laatste storm en van mij mag je best nog eens tevoorschijn komen hoor!”

Ook Weergod Storm was momenteel compleet uitgeraasd en zei: “Vriend Zon, ik rust vandaag ook uit en trakteer er hier nog eentje voor de vrienden, dus doe uw best,  maar kom niet zagen als ge morgen weer in de krant staat,  want ge kunt nooit voor iedereen goed doen!  ‘t Is altijd te warm of te koud of te nat, maar mensen zijn nooit tevreden.”

Weergod Zon straalde, hij deed dit niet opzettelijk, hij was gewoon stralend geboren.

“Goed, ik ga dan al die mensen aan de Belgische kust eens verrassen” zei hij, “want die lopen er allemaal rond met het gezicht van een begrafenisondernemer.  Het is bijna de laatste dag van de maand en dan is voor veel mensen de vakantie gedaan en moeten ze naar huis.”

De Nacht ging slapen en de Dag stond op en Weergod Zon was vanmorgen heel vroeg op post.

Hij straalde de hele dag lang en zag tot zijn voldoening de mensen glimlachen en toen hij na de middag volop bleef schijnen, ging de glimlach bij velen over in een volle gulle lach.

De mensen koesterden zich in zijn stralen en lieten zijn heerlijke warmte over hun schaars geklede lichamen glijden.

“Voilà, die zijn weer tevreden” dacht hij bij zichzelf, “er is toch niet veel nodig om de mensen gelukkig te maken.”

28-06-2007 om 18:28 geschreven door BOJAKO  

Ik zit nat te denken of dit het slechtste weer is dat we ooit gehad hebben op vakantie.

Nee hoor, het wordt toch nog overtroffen door een vakantie in Spanje ettelijke jaren terug.

Toen werden we bijna van de snelweg gemaaid door de hevige rukwinden van een Mistral,  om vervolgens tien dagen aan een stuk helse,  tropische onweders te doorstaan met als apotheose een overstroming.

Wij zaten toen gelukkig in een appartement op een eerste verdieping, maar mijn schoonouders hadden een appartementje op het gelijkvloers. 
Toen het water daar uiteindelijk wegtrok hebben we met z’n allen drie dagen gekuist om de slijklaag te verwijderen die na zo’n overstroming in je huis blijft liggen als herinnering aan de overstroming.

Dus, nee…deze regen vakantie komt op nummer 2 in de lijst te staan.

Gelukkig zitten we in een prachtig appartement met alle luxe,  wat de pil een flink stuk verzacht.

Tussen de vlagen door wagen we ons elke dag buiten voor een wandeling en worden menige terrasjes bezocht.

Dit heeft natuurlijk een nefast gevolg op mijn lijn.  Ik word met de dag dikker.

Gelukkig ga ik nooit op vakantie zonder stapels boeken, DVD’s, mijn PC en handwerk.

Ik heb me nog geen dag verveeld. 
Vier handwerkjes zijn al af en aan de vijfde ben ik nu bezig.  Ik heb ook al flink wat gelezen en geschreven.

Als ik dan naar het nieuws kijk en zie hoe slecht het weer is bij mijn zus in Engeland dan denk ik dat wij er nog vrij goed van afkomen.

De zuiderse landen worden dan weer geteisterd door een enorme hittegolf, dus indien we naar daar waren getrokken was het waarschijnlijk ook niet goed geweest.

Het beste alternatief is gewoon lekker thuisblijven vind ik, maar daar wil mijn halve trouwboek niets van weten.

De arme man heeft het ongeluk om getrouwd te zijn met een vrouw zonder één avontuurlijk gen in haar lichaam.

Vraag me niet hoe het komt,  want de rest van mijn familie doet niets liever dan de wereld rondtrekken en emigreren.

Aha…mijn oog ziet een lichte verbetering buiten, de wolken zijn nu lichtgrijs inplaats van donker grijs en het regent even niet. 
De hevige rukwinden zijn ook gaan liggen.  Ik zie warempel geen enkele paraplu en er is zelfs een man die zijn jas uitdoet buiten op straat.

Ik zie dit alles omdat mijn PC op de vensterbank staat. 
Mijn lieve IT-expert van Citymesh zei dat ik hier de beste ontvangst heb voor het internet en hij heeft gelijk.

Sinds ik hem telefonisch heb verzocht om alle stralen uit de straat naar mijn raam te richten lukt het surfen vrij goed.   Ik denk dat de arme schat mijn gezaag beu was.

Ventje is al vertrokken voor zijn ochtendwandeling. 
Mijn hernia laat slechts één wandeling per dag toe,  dus die hou ik voor de namiddag.

Ons kabientje op het strand staat er verlaten en troosteloos bij. 
Het gezicht van de ‘baigneur’ (verhuurder van kabientjes en stoelen) staat ook op donder.

Die arme mensen zien een heel maand inkomen door het regenwater letterlijk in zee wegspoelen.

Ach…de zomer moet waarschijnlijk nog beginnen. 
Juli en augustus staan voor de deur en slechter kan het toch niet worden….
(ik hou hout vast en mijn vingers en tenen gekruist terwijl ik deze laatste zin schrijf hoor! ).

27-06-2007 om 11:59 geschreven door BOJAKO  

26-06-2007 om 00:44 geschreven door BOJAKO  

Ons madam is even aan het rusten en dan mag ik nog eens aan de PC.
Ze kan het niet kroppen dat ik het plezant begin te vinden.

Het regent hier oude wijven zoals ze bij ons zeggen. 
Aan het strand liggen zit er niet in vandaag.

In de zetel liggen ook niet, want daar ligt ons madam te lezen.
Vanmorgen heb ik ze nog eens meegenomen naar een rommelmarkt, ik weet dat ze dat heel graag doet.

Ik kwam geladen als een muilezel terug thuis. 

Ze begrijpt niet dat ze daar niet moet kopen, ze moet alleen maar kijken.  Ik ben een fortuin kwijt.

Een eiken bibliotheek trap, zeg nu zelf, wat moeten we daar mee aanvangen? 
Zij zegt dat ze het in de keuken gaat zetten zodat ze aan de bovenste kastjes kan. 
We hebben nochtans al een heel stevig plooibaar trapje, maar deze vond ze interessant omdat het een paal heeft waar ze zich aan kan vasthouden.

Ik vroeg haar of ze voor mij ging paaldansen en ze kon er niet om lachen.   Geen gevoel voor humor ons madam.

Verder kocht ze nog een enorme zak vol speelgoed voor de kinderen, voor vijf euro!  
Allemaal monsters, (het speelgoed, niet de kinderen) en gewoon omdat onzen tweede zot is van monsters. 
Ik zei dat we al meer dan genoeg rommel in huis hadden, maar ze zei dat ik haar dan maar niet moest meesleuren naar rommelmarkten.

Dan kocht ze nog een Braziliaanse zonnepet. 
Het regent pijpestelen en ons madam koopt een zonnepet, van optimisme gesproken! 

De verkoper wist haar te overtuigen omdat hij zei dat hij ze rechtstreeks kocht in Brazilië en dat ze daar ‘de grote mode’ waren en toen hij zei dat ze er knap mee stond was zijn broodje gebakken.  

Mij leek het alsof er een vliegende schotel op haar hoofd geland was, maar ik heb wijselijk gezwegen.

Ze was gisteren al zo kwaad, dus ik moet vandaag weer goed op mijn tellen passen.

We waren op bezoek bij een oude 88 jarige halfblinde, bijna dove tante van haar. 
Het mens is heel lief, maar ze hoort nog enkel diepe stemmen.  
Ik moest dus elke zin van ons madam terugzeggen, want mij verstond ze, en ons madam haar piepstem hoorde ze niet.  Mijn been ziet blauw van de stampen. 
Ik was niet snel genoeg in het doorgeven van haar antwoorden!

Diezelfde tante van haar heeft ons vanavond uitgenodigd om eens goed te gaan eten.

Nu was ons Madam de hele terugweg weer kwaad op mij omdat ik geen vis lust. 
Tante wou trakteren in een chique visrestaurant met oesters en kreeft, en ik lust dat niet en ze hebben daar geen vlees.

Er is dus besloten om naar een ander restaurant te gaan straks.

Nu is het natuurlijk weer mijn schuld dat ons madam geen oesters en kreeft krijgt! 
Heel de weg terug heb ik het moeten horen.  Het is altijd mijn schuld.

Toen ik zei dat het de schuld van het restaurant was en dat ze daar maar vlees moesten voorzien voor mensen zoals ik, kreeg ze het nog meer op haar heupen. 
Ik heb dan maar weer wijselijk weer gezwegen.  Ik kan goed zwijgen.

Toen ik daarstraks zei dat ik iets op haar blog ging schrijven,  zei ze dat ik er zelf een moest aanmaken.

Moest ik verdorie weten hoe het moest dan deed ik het ook.

Ze zou nogal verschieten van mijn succes denk ik.

Maar ik val nog liever dood dan het te vragen. 
Ben ik nu de enige man die zo onder de plak ligt? 
Ik denk het niet want Pietje Bob die fleurt mij af en toe nog eens op en geeft me nog wat moed.  Bedankt maat! 
Veertig jaar zo onder de sloef, ’t is niet gemakkelijk.

Succes trouwens met uw nieuwe blog P.B.  Ik zal regelmatig komen kijken hoor.

Het wordt tijd dat er wat meer mannen schrijven wat ze denken.  
Altijd die vrouwen aan het woord, wij tellen ook nog mee, maar dat zijn ze precies vergeten!

(de zilveren surfer)

24-06-2007 om 16:18 geschreven door BOJAKO