|
Eén van de nadelen van ouder worden is dat alles begint te zakken en te hangen. De elasticiteit verdwijnt zienderogen uit je huid na de menopauze.
Nu ben ik het al bijna gewoon dat mijn borsten bij het uitdoen van mijn BH met een plof even mijn navel goeiedag zeggen, maar het grootste probleem tegenwoordig zijn mijn oogleden.
Ik heb me nooit uitvoerig geschminkt, maar ik ging niet buiten zonder lippenstift èn mijn ogen moesten hun lijntje hebben en mijn wimpers wat mascara.
Ik was tenslotte een tiener geweest in de good old sixties en dan hadden we allemaal panda ogen à la Dusty Springfield.
Ik hield het toen op een fijn lijntje, maar ik herinner me dat één van mijn collegas een streep van een halve centimeter dik boven haar wimpers trok, met een punt dat bijna tot aan haar haargrens kwam.
Dat fijn kohl lijntje boven de ogen en de mascara ben ik blijven doen, oude gewoontes leer je niet snel af.
Toch merkte ik de laatste tijd, zeker als het warm was, dat door het zakken en uitrekken van mijn oogleden, mijn kohl lijntje zich verdubbelde naarmate de dag vorderde, net alsof er een carbonneke had tussengezeten. Idem dito met de mascara.
Mijn mooi aangebrachte oogschmink hing dus niet langer enkel tegen mijn wimpers, maar plakte nu als een tweelingversie ook halverwege mijn ooglid onder mijn wenkbrauw. Vreselijk om aan te zien. Ik leek op een Panda.
Ik vond het op de duur zo lelijk dat ik mijn ogen niet meer durfde schminken.
Maar, als ge al zoveel jaren uw ogen schminkt, dan vindt ge dat ge eruit ziet als een levend lijk zonder.
Toen ik onlangs weer naar een feestje ging besloot ik om even binnen te springen in de dure parfumeriezaak in onze winkelstraat. Meestal geven ze u daar ook tekst en uitleg bij de producten.
Ik legde mijn probleem van de panda-ogen uit aan de lieftallige dame die me te woord stond en zij wist onmiddellijk de oplossing. Ze wees naar haar eigen ogen, die inderdaad prachtig opgemaakt waren.
Nu weet ik dat die dame slechts een ietsje jonger is dan ikzelf, maar haar ogen hadden niet enkel schmink gezien, maar ook de schaar van een of andere andere plastische chirurg.
Tactvol vermeed ik dit onderwerp en ik keek vol belangstelling naar de potjes en stiftjes die ze één voor één voor me neerlegde op de toonbank.
Het waren prachtige potjes, verpakt in prachtige doosjes, maar met een inhoud van slechts enkele milligram.
Toen begon de demonstratie.
Het eerste potje diende als ondergrond de basis waarop het kunstwerk geschilderd wordt.
Toen een highlighter een borsteltube (hoe vinden ze het toch uit) als je eraan draait komt er een duppeltje op het borsteltje en daarmee moet je dan bepaalde delen van je ogen highlighten(?!), ze wees me welke delen ze bij zichzelf gehighlighted had.
Vervolgens nam ze een kohl potlood en wees me waar ik mijn lijntje over de nu gehighlighte basis moest trekken.
Met haar prachtig gemanicuurde valse French nails nam ze toen nog twee miniscuule potjes: één met lichte en één met donkere oogschaduw.
Eerst moest de lichte schaduw over het lijntje, en dan de donkere, maar dan wel van de andere kant te beginnen.
En dan, om dat prachtig geheel af te maken was er waterproof mascara nodig.
Ik kreeg de garantie dat indien ik alles erop smeerde wat daar voor me uitgestald lag en het deed op de wijze waarop ze het me getoond had, ik nooit of vanzeleven nog pandaogen zou hebben.
Zonder nadenken knikte ik gewoon en zei haar dat ze de hele rim-ram maar moest inpakken.
Met een brede, vriendelijke glimlach gooide ze allerlei mini-staaltjes bij in het zakje.
Een crème voor s morgens, eentje voor s avonds, ééntje om niet uit te drogen, ééntje om onder je ogen te smeren, ééntje voor de rimpels en om af te sluiten een mini buisje gevuld met één of ander parfum.
Toen gaf ze me de rekening.
Aangezien ik tot dan mijn oogschmink in de lokale supermarkt gekocht had was het goed dat ik die ochtend mijn hartpilletje genomen had.
Maar ik liet me niet kennen. Ik ben half Brits en vrij flegmatiek.
Met een stalen blik en een grote smile, alsof ik elke dag zon fortuin uitgaf aan oogschmink, nam ik mijn Visa kaart en ik betaalde zonder verpinken het astronomisch bedrag.
De smile had zich door de schok blijkbaar krampachtig vastgezet op mijn gezicht want toen ik de taverne binnenkwam waar ventje op me zat te wachten, vroeg hij of ik weer last had van mijn hernia.
Ik zette het minizakje op de tafel en zei achteloos dat ik een beetje schmink had gekocht.
Over de prijs repte ik met geen woord, hij zou het wel merken als de Visa rekening aankwam.
|
