Pfft…ik kan geen appel meer zien!

Onze enige kleine appelboom was dit jaar bijzonder productief.
Blijkbaar heeft ze geen hinder ondervonden van de slechte zomer en is er meer dan voldoende regen gevallen om haar reuze appelopbrengst te verantwoorden.
Je eigen biologisch geteelde lekkere appels laat je niet graag verloren gaan, maar hoe verwerk je die massa?
Ik zette me dus vorige vrijdag aan de PC, tikte ‘appel recepten’ in het Google vakje en drukte vervolgens een hele reeks recepten af.

Chutneys, taarten, sappen, fritters…niet te geloven wat je met appels allemaal kan doen.

Zaterdag werd het dan eindelijk eventjes zomer, ventje verdween onmiddellijk in de tuin en ik bekeek mijn hoopje versgeplukte appels.

Ik had ‘s morgens ook naar gewoonte naar Saturday’s Kitchen op BBC gekeken en zag daar een lekker Iers recept (Homemade pork sausages with colcannon and apple sauce) en besloot, nu ik toch aan het kokkerellen was, om dat voor het avondeten klaar te maken.
Ik schreef een lijst met alle nodige ingrediënten en vertrok met de caddie en twee grote zakken naar de supermarkt.
Zwaar geladen met voldoende bloem, suiker, eieren voor de taarten en tevens alle ingrediënten voor de Ierse schotel, kwam ik een uurtje later terug thuis.
Ik verviervoudigde de ingrediënten voor de appeltaart die ik uiteindelijk gekozen had, want als je één taart bakt kan je er evengoed meer maken om in te vriezen, ach... en waarom niet, nu de oven toch heet was kon er nog wat brood gebakken worden ook.
Terwijl de taarten en het brood bakten, bereidde ik de Ierse Colcannon voor het avondeten.

En toen…
toen begaf mijn rug het toch weer nondepietjes.
De verse soep voor de diepvries zou moeten wachten.

Ik kon nog net, kreunend en mankend, de taarten en het brood uit de oven halen, het eten op tafel zetten, strompelen naar de tuin om ventje te verwittigen dat het eten klaar was en toen plofte ik gepijnigd neer op mijn stoel.
‘Hernia’retta - de lelijke ros had weer toegeslagen.
‘t Was nochtans helemaal niet het meest geschikte moment om weer op te flakkeren, ik heb deze week een héél drukke week voor de boeg, bijna genezen kleinkindjes opvangen en er zijn ook afspraken die ik absoluut wil nakomen.
Desnoods sleep ik mezelf er naartoe.

Vanmorgen toen ik opstond kon ik tenminste al terug lopen zonder wandelstok en eigenlijk voel me wel een flauw bees, want ik lees bij Thea en Hotlips dat hun echtgenoot nog steeds in het ziekenhuis ligt.

Als ik dat lees, dan relativeer ik mijn pijn wel hoor.
Met wat flinke pijnstillers, ontstekingsremmers, en maagsparende pillen loop ik binnen enkele dagen weer als een dartel olifantje rond.