Pfft…ik kan geen appel meer zien!

Onze enige kleine appelboom was dit jaar bijzonder productief.
Blijkbaar heeft ze geen hinder ondervonden van de slechte zomer en is er meer dan voldoende regen gevallen om haar reuze appelopbrengst te verantwoorden.
Je eigen biologisch geteelde lekkere appels laat je niet graag verloren gaan, maar hoe verwerk je die massa?
Ik zette me dus vorige vrijdag aan de PC, tikte ‘appel recepten’ in het Google vakje en drukte vervolgens een hele reeks recepten af.

Chutneys, taarten, sappen, fritters…niet te geloven wat je met appels allemaal kan doen.

Zaterdag werd het dan eindelijk eventjes zomer, ventje verdween onmiddellijk in de tuin en ik bekeek mijn hoopje versgeplukte appels.

Ik had ‘s morgens ook naar gewoonte naar Saturday’s Kitchen op BBC gekeken en zag daar een lekker Iers recept (Homemade pork sausages with colcannon and apple sauce) en besloot, nu ik toch aan het kokkerellen was, om dat voor het avondeten klaar te maken.
Ik schreef een lijst met alle nodige ingrediënten en vertrok met de caddie en twee grote zakken naar de supermarkt.
Zwaar geladen met voldoende bloem, suiker, eieren voor de taarten en tevens alle ingrediënten voor de Ierse schotel, kwam ik een uurtje later terug thuis.
Ik verviervoudigde de ingrediënten voor de appeltaart die ik uiteindelijk gekozen had, want als je één taart bakt kan je er evengoed meer maken om in te vriezen, ach... en waarom niet, nu de oven toch heet was kon er nog wat brood gebakken worden ook.
Terwijl de taarten en het brood bakten, bereidde ik de Ierse Colcannon voor het avondeten.

En toen…
toen begaf mijn rug het toch weer nondepietjes.
De verse soep voor de diepvries zou moeten wachten.

Ik kon nog net, kreunend en mankend, de taarten en het brood uit de oven halen, het eten op tafel zetten, strompelen naar de tuin om ventje te verwittigen dat het eten klaar was en toen plofte ik gepijnigd neer op mijn stoel.
‘Hernia’retta - de lelijke ros had weer toegeslagen.
‘t Was nochtans helemaal niet het meest geschikte moment om weer op te flakkeren, ik heb deze week een héél drukke week voor de boeg, bijna genezen kleinkindjes opvangen en er zijn ook afspraken die ik absoluut wil nakomen.
Desnoods sleep ik mezelf er naartoe.

Vanmorgen toen ik opstond kon ik tenminste al terug lopen zonder wandelstok en eigenlijk voel me wel een flauw bees, want ik lees bij Thea en Hotlips dat hun echtgenoot nog steeds in het ziekenhuis ligt.

Als ik dat lees, dan relativeer ik mijn pijn wel hoor.
Met wat flinke pijnstillers, ontstekingsremmers, en maagsparende pillen loop ik binnen enkele dagen weer als een dartel olifantje rond.

Menslievendeugd, dat was even spannend gisteren.

Nu weet ik terug waarom ik niet graag reis. Ik ben niet avontuurlijk genoeg.

Toen zoon 2 gisterenavond telefoneerde om te vragen hoe het met ons was zei hij : “hé plezant, dat maakt jullie vakantie wat spannender hé?” hij heeft duidelijk een aartje naar zijn vaartje.

Ventje is nu naar het dorp om een lokale krant te kopen zodat we kunnen lezen hoe groot de brand wel was en hoe het ontstaan is.

Er zijn toch veel vliegtuigen met bluswater aan te pas gekomen om het onder controle te krijgen.

Spannend inderdaad. Sirènes, helikopers, blus-vliegtuigen of hoe ze ook genoemd worden.

Ik veronderstel dat men na de vreselijke bosbranden in Griekenland het zekere voor het onzekere neemt en meteen de grote middelen inzet. Zo zou ik het ook doen. Beter wat teveel dan wat te weinig!

De habitués lagen in en rond het zwembad en het broebelbad en het is verbazend hoe zo’n dreigende ramp de tongen losmaakt.

Plots babbelde iedereen met iedereen.

Een zwitser die hier elk jaar komt wist me rustig te vertellen dat de patron wel tijdig zou verwittigen indien we moesten de camping evacueren.

Toch waren er mensen die hun camper al volledig in gereedheid gebracht hadden voor een eventuele vlucht.

Mijn ventje panikeert niet snel. Toen ik hem vroeg of we de noodzakelijke voorzorgsmaatregelen niet zouden nemen om te evacueren keek hij me aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen.

Het vuur moet echt aan zijn tenen likken vooraleer hij panikeert.

Tegen ongeveer zeven uur begonnen de brandweerwagens terug richting dorp(en) te rijden.

Waar die grote vliegtuigen vandaan kwamen zit ik me nog steeds af te vragen. ‘k zal het eens moeten opzoeken.

Enfin, een overstroming heb ik al overleefd en daar zaten we toen wel middenin, en nu een bosbrand.

Gelukkig maakt die zalige zon en warmte hier veel goed of ik was al op de terugweg.

Dit zal waarschijnlijk het laatste zijn dat ik schrijf tot thuis want onderweg heb ik geen internetverbinding.

Straks, wanneer ik dit op mijn blog zet, ga ik nogmaals proberen om mijn hotmail te openen. Dat lukt al een tijdje niet. Ik durf niet teveel aan de laptop-instellingen prutsen omdat ik bang ben dat er dan weer niets werkt zoals voor mijn vertrek en ik een volledig systeemherstel moest doen.

Mobilehomes (Campers) zo groot als autobussen komen en gaan.
Bij mezelf denk ik dan: voor dat geld kan je verdorie jaren in een vijfsterren hotel op vakantie, maar nee…net zoals bij mijn ventje stammen de eigenaars van die rijdende paleizen waarschijnlijk af van een rondtrekkend nomadenvolk.

In het voor- en na seizoen zijn de kampeerders wel bijna allemaal senioren.
Daarnaast zie je nog enkele jonge paartjes zonder kinderen en wat jonge gezinnen met kindjes die nog niet schoolplichtig zijn.
Maar de meeste hoofden die je ziet dobberen in het zwembad zijn of grijs of kaal.
Enkel de señora’s die hun borsten en andere lichaamsdelen hebben laten liften durven nog topless te zonnen. Wij, de niet-gelifte dragen een stevig badpak dat alles netjes op zijn plaats houdt.
Al een ganse week komt er een man, ongeveer van onze leeftijd, met zijn vrouwtje naar het zwembad.
Zij loopt heel traag en voorzichtig steunend op een rolkarretje.
De zachtheid en tederheid waarmee hij haar elke dag in en uit het zwembad begeleidt is ontroerend.
Wat moet je dan toch ongelooflijk graag kamperen, want als je gehandicapt bent moet het toch veel gemakkelijker zijn in een hotel of een appartement.

Gisteren zijn we naar de markt van Largentières geweest.
Ik ben nog steeds niet bekomen van de prijs van de tomaten.
Nu smaken tomaten in het zuiden altijd veel lekkerder dan thuis en vermits de zon hier altijd schijnt zouden ze spotgoedkoop moeten zijn. Maar nee hoor: voor één kilo vleestomaten was het 2 €, thuis betaal je maar 1€ per kilo.
Ofwel profiteren ze van de toeristen, ofwel is er hier een tomaten-ramp-plaag geweest. ’t was niet enkel op de markt, ook in de Intermarché waren ze zo duur.
Nooit gedacht dat mijn voorliefde om bij alles en nog wat tomaat te eten zo duur zou uitvallen.
Het dorpje zelf is prachtig, alles is er nog echt, de oude huizen, de smalle kronkelende straten, de mensen.
Je vindt er met moeite een gewone franse krant, laat staan een buitenlandse. Enkel de regionale krant wordt verkocht.

Eergisteren zijn onze vrienden (L+M) op bezoek geweest (zij logeren in een chambre d’hôte honderd km verderop). Na een uitgebreide maaltijd met de gepaste wijnen in het restaurant palend aan de camping, zijn ze nog laat terug vertrokken naar hun vakantieverblijf, honderd kilometer langs de kronkelende, onverlichte bergweggetjes, liever zij dan ik!

Vandaag is er niets meer te merken van de Mistral die gisteren weer vrij hevig toesloeg, maar ventje wil vandaag absoluut de omgeving nog meer gaan verkennen. We gaan een ambachtelijke olijfolie fabriekje bezoeken. Van olijfboom tot in de fles. Wedden dat we met een vat olijfolie terugkomen.
Ik kreeg wel de keuze: een wijn fabriekje of een olijf fabriekje!
Van het proeven van olijfolie gaan we niet dronken worden, dus ik koos bewust voor de olijven.
De bergweggetjes zijn hier levensgevaarlijk, zeker als je gedronken hebt.

Baden Powell II staat hier ongeduldig te trappelen op een (zo denkt hij toch) onopvallende wijze, dus ik zal maar voortmaken…

***
vooraleer te vertrekken wou ik toch nog even dit blogtekstje erop zetten, dus wijle even naar het zwembad, dan kon ik nog een frisse duik nemen ook.
We zetten ons neer en horen sirènes...ik zie een rookpluim in de verte.
Dan komt er een helicopter, nog wat sirènes en dan vliegt er een watervliegtuig over onze camping, richting rookpluim.
Bibieke zit natuurlijk met de bibber.  Onlangs op TV bijna heel Griekenland zien branden, laat ons hopen dat ze hier geen risico's nemen en de brand in de kiem proberen te smoren.
Ik heb ooit een overstroming in Spanje overleefd, ik hoop dat ik hier geen bosbrand hoef mee te maken. 
Lap, terwijl ik dit schrijf is er weer een watervliegtuig!!!!
Ze vliegen nu al met z'n vieren!
Ventje kan zijn olijven vergeten. 
Ik beweeg niet van deze camping tot we met zekerheid weten dat die bosbrand geblust is hoor.
Ik hou jullie op de hoogte.

Bange,bibberende (van de schrik) Bojako

De hevige Mistral is nu wat minder dus we worden niet zo snel meer weggeblazen.
De temperaturen stijgen dan natuurlijk als gevolg.
In de plaatselijke krant stond bij de weerberichten dat we vanaf Zondag (vandaag als ik me niet vergis) terug normale warmer weer mogen verwachten.
Wablieft? Nog warmer. ‘t is al 29°C en voor mij hoeft het echt niet meer te zijn hoor.
Wij wonen bijna aan het zwembad.
Ventje prefereert het warme broebelbad maar hij heeft het vandaag dan toch aangedurfd om ook eens gewoon mee te zwemmen., weliswaar in het verwarmde zwembad, het andere is niet verwarmd.

Terwijl ventje en ik daar zo lekker zaten te broebelen vroeg de eigenares van het complex of ze wat foto’s van ons beiden in het broebelbad mocht nemen.

De vraag is nu: dienen die foto’s om te gebruiken in één of ander regionale winter-kwis voor ‘het raarste koppel van het seizoen’ of worden we gekozen om in hun nieuwe brochure te prijken of op hun website?
‘t ja mijne zilveren met zijn getaande huid heeft nog wat charmes hoor dames.
Ik daarentegen heb al mijn charmes zo diep mogelijk onder de broebeltjes laten verdwijnen.

Ventje is wel nen echte ‘koukakker’ zoals men zo welsprekend in Antwerpen kan zeggen.
Het water moet heel warm zijn vooraleer hij er zijn grote teen in dompelt.

Buiten luieren en genieten hebben we nog niet veel gedaan.
Gisteren wat geshopt in de dichtstbijzijnde Intermarché - 10 km zigzag langs oeroude bergweggetjes, al goed dat onze caravan niet achter de auto bengelde.
Er moet toch iets mis zijn met onze GPS want de terugweg ging veel sneller en langs een veel betere baan.
Ventje hoopte op een Intermarché à la shopping center Wijnegem, maar moest het spijtig genoeg stellen met een uitvergrote superette.

Toemaatje à la Kommaneuker:

Volgend epistel ontving ik van broer 2 (om jullie te tonen dat ik niet de ergste van de vier kinderen ben J )

er two ands wrapped up an er foot looks asif er orse as stood on it

lukili she is sioux and can stand de pain a biet

al wiz ol iet ies ok wiz er

she looks asif we ad verie ard esem and now aai am er slave aving to doe all she command me

for the rest just enjoy de wedder dere

so ief joe ave problem wiz ze old russian oe ies skared toe get wet

go baai a laaiter en burn ies two bols

this tip wos free

wiz lof from us both

Dier brudder, gif maai luflie sister in low a big kis from us and wens her a kwik betterschap!

Jor loffing sis.

Lieve kroost en kleinkroost.

Net voor we vertrokken heb ik mijn laptop toch even (per ongeluk) naar de chokkedijzen geholpen.

Met heel veel moeite heb ik alles tijdig terug aan de praat gekregen, maar ik heb een volledige systeem herstel moeten doen.

Al mijn gegevens zijn dus ribbedebiekes, ook jullie mail adressen.

Ik kan wel de mails lezen. Hotmail adressen kan ik ook terugvinden, maar mijn outlook adresboek is foetsie.

Ik zou graag Willem wat mails zenden, maar dan moeten jullie mij eerst even een mail zenden zodat ik jullie adressen terug kan invoegen.

Ik had ze wel opgeslagen op een USB stickje, maar vermits ik geen tijd had om office terug te installeren wil Vista Works ze niet herkennen. Akkerdjie toch ! …

‘t is hier op de camping een echt paradijs.

Vandaag was het een lekkere 29 ° op de middag met een bries. De mistral is wat gaan liggen.

Ik probeer de grammen eraf te zwemmen die ik eraan eet en drink maar dat schijnt niet te lukken.

Ik heb papa nog niet in het zwembad gekregen, maar wel in de Jacuzzi, daar was het water warm genoeg voor hem.

Aangezien ik mijn foto programma ook niet geïnstalleerd heb zal ik waarschijnlijk geen foto’s op mijn blog kunnen zetten.

Morgen zal ik daar even een studie van maken.

Wat ik niet begrijp is hoe het komt dat er nog zoveel Nederlandse en Duitse mensen met jonge kinderen en tieners hier op vakantie zijn?!

Moeten die dan niet terug naar school in september????

*******

Lieve Ludovicus: ik kan hier onbeperkt internetten, zeven dagen lang voor circa 20 €, maar wel aan een tafeltje aan de bar natuurlijk, ze zijn hier niet op hun hoofd gevallen. Zo verteren we nog wat.

Vermits de zwembaden vlakbij liggen ga ik morgen toch proberen om van daaruit op het net te geraken, vanuit de caravan lukt het niet.

Voor de zon alleen al ben ik blij dat Bob me naar hier heeft gezeurd.

Ik slaap als een roosje en hoop dat dit goed weer blijft aanhouden.

Ik zend jullie allemaal - kinderen, familie en vrienden een flinke dosis zon.

Pazke ik hoop dat het op tijd komt voor uw feest!

Blogwatcher bedankt voor uw reactie !

Kindjes…zend me snel uw mail adres.

Veel dikke kusjes aan iedereen.

Onze eerste stop was ergens tussen de Champagne- en de Bourgogne streek. Gewoon één nachtje slapen en dan verder. De zon scheen er wel, maar gaf zeker nog niet de gewenste temperatuur. In onze caravan ‘twijfelaar-bed’ kropen we nog heel dicht bij elkaar onder twee donzen dekbedden.

We zijn er wel maar net geraakt want ventje was de afslag voorbijgereden en na het nemen van een knappe cirkel, trok onze auto niet meer op.

“Dedju !!! de remmen zijn precies geblokkeerd“ zei mijne chauffeur. Hij keek heel bedenkelijk maar stopte niet, zo is mijn ventje. Ik kreeg mijn eerste onregelmatige hartkloppingen van de reis.

Ventje gaf lekker flink gas in plaats van te stoppen en tot ons groot geluk doemde iets verder de camping op.

We raakten nog net tot aan de receptie en bij het uitstappen kwam ons een brandgeur tegemoet. De remmen van de caravan smeulden.

“Ahaaaaa!!!!” zei mijne Baden Powell. “Ik zie al wat er mis is. Door die korte bocht te nemen is de rem van de caravan vastgeraakt, ‘t is niks.”

Mijn hart begon terug in een normaal tempo te kloppen.

Deze camping hebben we al meermaals bezocht op onze reizen heen en terug van ‘t zuiden om te overnachten.

Er is een restaurant zodat we allebei de eerste franse kaas en de eerste slokjes franse wijn kunnen proeven en daarna lekker voldaan in bed kunnen vallen.

Op de autostrade en op de camping zagen we bijna allemaal Nederlanders met een caravan en af en toe een Belg. Ik denk dat alle Nederlanders een caravan hebben, het kan niet anders.

In Frankrijk noemen ze trouwens deze maanden buiten seizoen: het seizoen van “les gris jaunes.” Gisterenavond hoorde ik weer een nieuwe uit de mond van een franse kelner: “les pommes frites”.

De volgende ochtend, na het eten van onze eerste franse baguette trokken we verder richting zon.

Ventje had de volgende stop gepland rond Montpellier.

Het was hoge tijd om te stoppen want mijn hernia protesteert na vier uur autorijden altijd, ondanks de pijnstillers.

We beslisten toen, omdat de Ardèche door iedereen aanbevolen werd, om daar een camping te zoeken.

De keuze viel op camping Les Ranchisses in Largentières. (www.lesranchisses.fr)

Ventje vergat er wel bij te zeggen dat we na de afrit van de autoroute nog een zestigtal kilometers zigzag autorijden moesten bijnemen.

‘t was precies zoals vroeger toen we nog door de Pyreneëen moesten om in Spanje te geraken.

Net op tijd geraakten we op de camping. Ik was op. Ventje was op en de naft was op.

We zochten een mooie plaats uit, (reserveren hoeft niet buiten het seizoen), installeerden ons even in de zon en gingen toen wat later in het voortreffelijk restaurant een hapje eten (waar we die nieuwe naam hoorden).

‘s avonds vielen we uitgeput in ons reeds opgedekte bed. Dat is het voordeel van een wat grotere caravan.

Vandaag was een rustdag. We hebben vrij lang geslapen, een lekkere brunch gegeten en dan zijn we aan het zwembad in de zon gaan liggen. Ik zwom, ventje zon’de.

Er zijn drie zwembaden, een jacuzzi en een rivier.

Er waait ook sinds we aankwamen ook een heel stevige wind. Ik weet niet of het een mistral is of niet, maar toen er een felle rukwind opstak vloog er toch een ligstoel met kleding, handdoeken en al in het zwembad.

De zwemmer zelf kon er niet om lachen.

Ventje vroeg me daarnet of ik hier wou blijven. Huh !!! Wat had hij gedacht?

Geen stap verder zet ik. ‘t is een prachtige camping. De zon schijnt. In de zon is het minstens 25°C en het restaurant is goed.

Natuurlijk wil ik niet verder. Dat was de afspraak.

Twee dagen autorijden om wat zon te hebben is voldoende. Gibraltar hoeft voor mij niet en de Ardèche is ook een prachtige streek om te verkennen, of niet soms?

Nu ga ik stante pede naar de bar, want daar kan men naar het schijnt op het internet. Tegen betaling uiteraard.

Benieuwd of het zal lukken?!