Woensdag avond lag ik (mijn dieet weer volledig negerend :roll:) chips te knabbelen terwijl ik TV keek.  

Ik voelde plots iets heel hard op mijn tong tussen de chips die gemaald werden in mijn aangezichts orifice.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“Tiens tiens…een steentje tussen de chips, in Amerika kunt ge daar voor procederen”; dacht ik,  terwijl ik de boosdoener uit mijn mond viste.

Ik bekeek het steentje en dacht toen: “hèhè - gelukkig dat ik er niet op gebeten heb anders was er weer misschien een tand gesneuveld zoals vorig jaar”.

Plots viel mijne vierkante eurocent en ik liet mijn tong behoedzaam de veelgeplaagde kies achteraan rechts verkennen.

Shit!  Merde!  et Zut alors !  …. Het was verdomme geen steentje, het was de beruchte vulling die me een klein fortuin en onnoemelijk veel pijn heeft gekost.

Mijn tong deelde aan mijn hersenen mede dat er nu enkel nog de wortels van de kies in mijn tandvlees restte,  met daar rond een schelpje met bijzonder venijnige, scherpe kantjes:   de restanten van wat ooit een prachtige kies was.

Ik kan in mijn blog nakijken hoelang de reparatie is meegegaan en hoeveel het me gekost heeft, maar de kosten/baten analyse zal nihil zijn of nog erger : te vergelijken met aandelen van Fortis.

Met de moed in mijn Crockskes heb ik de volgende dag de tandarts opgebeld om een dringende afspraak. 

Donderdag was er niemand maar ik mocht  vrijdag voormiddag komen.

Niet zo vreselijk erg,  vermits de zenuw destijds met enorm veel moeite morsdood werd gemaakt, maar de vlijmscherpe randjes voelden wel aan alsof ik met een scheermesje in mijn mond rondliep.

“Dat wordt nu beslist trekken”, dacht ik bij mijn eigen zichzelve.
 “Al die verdomde moeite en pijn voor niets….”

Tot ik me plots herinnerde dat ons aller Pazke ook geplaagd zit met een dergelijk probleem en als oplossing voor een implantaat heeft geopteerd.

Ik werd zowaar wit rond mijn neus toen ik me de prijs van een dergelijke ingreep herinnerde.

Omdat ik ervan overtuigd was dat mijn tandarts me misschien ook richting tandchirurgie zou doorverwijzen,  belde ik Pazke op om te horen of ik toch geen nulleke teveel had gehoord.

Nee hoor, mijn lange termijn geheugen had me niet in de steek gelaten … zo’n implantaat tand kost wel degelijk een arm en een been.

Moest het vooraan mijn ‘charmante glimlach’ bezoedelen,  dan zou ik ervoor opteren, maar zoveel geld besteden om iets beter te kunnen kauwen zag ik toch niet zitten.

Nog altijd met de moed op een uitermate laag pitje – nu in mijn schoenen en niet in mijn Crockskes,  want het was koud buiten – vertrok ik vrijdag naar de tandarts, benieuwd hoe mijn hyperkinetische tandarts Juffrouw Hyperspraak, me deze keer zou folteren.

Ik moest gelukkig niet lang wachten, de deur ging open en een knappe man keek me lachend aan: “Kom maar binnen madammeke”…
Jawadde - mijn dag zal er al veel rooskleuriger uit.

“Zeg het eens”: zei hij, waarop ik hem het hele gruwelverhaal in geuren en kleuren vertelde,  ’t was tenslotte Halloween.

“Doe uw mond eens open en laat me eens kijken” zei Mr. KNAP en hij boog diep over me heen en keek naar de tand ruïne.   (Gelukkig had ik na het douchen eraan gedacht om mezelf met een wolkje parfum te besproeien! )

Bij een tandarts met een opengesperde mond vol zuigers, toeters en bellen liggen,  is naar mijn mening nog oneleganter dan een onderzoek bij een gynaecoloog.

Wanneer je probeert te antwoorden op vragen,  dan klinkt het alsof je een erge spraakafwijking hebt.

Hij verstond mijn gewauwel niet en viste alle attributen uit mijn mond en ik vroeg hem wat er nog kon gedaan/gered worden.

“Hmmm…..ik ga die scherpe randen gewoon afslijpen tot aan het tandvlees en ik laat het verder zo, met de tijd zal de wortel zich omhoog werken en dan zien we wel verder!” zei hij heel bedaard.

De tandartsassistente hoorde ik het woord : “ stifttand” tussen haar tanden sissen, maar  Mr. KNAP zei tot mijn grote verbazing : “Nee hoor – gewoon zo laten”.  

“Die heeft zijn geld zeker niet belegd in Fortis aandelen” dacht ik terloops.

“Heu … kan ik dan nog kauwen en als die wortel daar zo bloot ligt te liggen, kan dat dan geen ontstekingen in het tandvlees veroorzaken?” vroeg ik hem voorzichtig.

Nog altijd even zeker van zijn stuk zei hij dat een ontsteking heel onwaarschijnlijk was en dat ik nog probleemloos zou kunnen kauwen, desnoods met mijn andere bieterkes.

Ik werd voorzien van een kwijl bavetje (slabbetje Thea)- zuiger, spiegel, licht en vijl/boor machine gingen in mijn mond en ik bespaar u het vreselijk geluid van het afvijlen, maar het was deze keer wel pijnloos!

Ik wou al gezwind van de stoel springen toen hij zei dat hij nog even mijn gebit wou nakijken.

“Ahaaaaaa…..ik zie hier een klein gaatje van boven, wil ik dat ineens vullen?” vroeg hij.

Hij schrok van mijn luide, formele, heel duidelijk gearticuleerde “NEEJE BEGOT” en vroeg me perplex waarom niet.

“Omdat ik niet hetzelfde wil meemaken zoals met die vorige kies”:  antwoordde ik. 

“Dat is ook begonnen met een pieteklein gaatje en één jaar later zit ik met een afgevijlde wortel in mijn tandvlees. “

“Maar allez allez madammeke, ’t is een piepklein gaatje, ’t is direct geflikt, geen pijn, ik garandeer het u !”

Ik keek naar zijn geruststellende, knappe, betrouwbare ogen en liet me natuurlijk verleiden, wat had je gedacht!

“Bzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz….. “ een kwartierke later vertrok ik, met één  afgevijlde, pijnloze kies-wortel en één gevuld pijnloos gaatje en mijne portemonnee weer maar eens vijftig euro lichter.

Toch was ik gelukkig,  want Mr. KNAP is naar verluidt geen vervanger, hij blijft !

Juffrouw Hyperspraak is niet langer in de praktijk  en mijn bieterkes worden van nu af aan door hem verzorgd.

Mijn tong is nu op zoek naar minuscule gaatjes ….

:-8)