Oh my, oh my,..... ( ‘t is vandaag dialectendag las ik in de krant) en nu ik mijn eerste woorden zie staan denk ik, zou daar nu het antwerps woord ‘amaai’ uit ontstaan zijn?

Maar ik dwaal weer af.

Ik moet u vertellen dat ondanks alle valse alarmen van de laatste week ik nog steeds geen vierde kleinkind heb.

Zoals ik in mijn vorig stukje zei heb ik zelf twee heel gewone, snelle gemakkelijke bevallingen gehad.

Zoon en schoondochter zijn al twee keer terugkomen van het moederhuis omdat de contracties elke keer weer afnamen.

Buiten mijn ‘bijbel’ van de jaren zeventig, namelijk Dr. Spock, wist ik niets meer van bevallen dan wat daar in stond. Babybevallingen waren nog niet op TV te zien (stel je voor -toen was dat nog porno-), en mijn moeder is in Engeland gewoon thuis vier keer in het ouderlijk bed bevallen en kreeg daar in de jaren stillekes van haar huisdokter al verdoving, dus zij kon me ook niet veel vertellen, want alles was een beetje ‘woozy’.

Ik herinner me nog haar complete verbazing toen ik zei dat mijn gynaecoloog geen verdoving gebruikte en dat we in België alles ‘au naturel’ moesten doen.

Het menske moest gaan zitten om te bekomen en ze keek me aan met een blik van ‘ochgod ochhere, arm kind’.

Toen mijn contracties (toevallig bij hen thuis aan tafel) begonnen wou moeder me wat raad geven maar ze werd uit de weg geduwd door vader die zei: “shut up woman what do you know about it? “ vrij vertaald...“zwijgt mens, wat weet gij er van?” waarop ons moeder antwoordde “ik heb ze gebaard” en dan weer ons vader: “gij waart buiten westen, IK stond erbij en heb alles gezien, dus ik weet best wie hier de uitleg moet geven!”

De twee schatten waren natuurlijk volledig over hun toeren, hun oudste dochter die voor de eerste keer ging bevallen!

Gelukkig waren ze er niet bij in het moederhuis en is alles gewoon volgens de regels van de kunst verlopen.

Toen ik vanochtend bij het ontwaken nog steeds geen bericht had ontvangen over een geslaagde bevalling belde ik zelf zoon 2 op om een laatste stand van zaken te vernemen.

Heel kalm wist hij te vertellen dat schoondochter inderdaad nog steeds contracties had, maar niet voldoende om terug naar het ziekenhuis te gaan. Blijkbaar zijn het geen heel pijnlijke contracties want ze slaapt goed en was nog aan het poetsen.

Ik ben daarnet dan even op Internet gaan kijken – had ik dat maar dertig jaar geleden kunnen doen – en nu weet ik er alles van.

Ze heeft zo denk ik althans het volgende:

Voorweeën ofte Braxton-Hicks contracties

Vanaf ongeveer de 20e week van de zwangerschap kunnen veel vrouwen lichte contracties waarnemen. Dit worden de Braxton-Hicks contracties genoemd. Dit zijn de zogenaamde harde buiken. Bij deze contracties gaat het om meerdere spiercellen die per toeval tegelijkertijd samentrekken.Deze contracties zijn echter niet regelmatig! Dit komt omdat er nog geen samenwerking is tussen alle spiergroepen. De tijd tussen twee samentrekkingen wisselt dus, en ook de duur van de harde buik zelf.

Hoe verder de zwangerschap vordert, hoe vaker Braxton-Hicks contracties optreden. Vaak is de drukverandering die hierdoor in de baarmoeder ontstaat nog niet zo groot dat de vrouw ze als pijnlijk ervaart. Maar vaak is niet altijd.
Aan het einde van de zwangerschap kunnen er langere perioden van contracties zijn. Dit is een soort generale repetitie. Deze kunnen weer stoppen, en zich nog eventueel herhalen.

Voilà nu weet ik het: we zijn met een generale repetitie bezig! Nu ben ik gerust.

Ik ben wel benieuwd wanneer de première zal plaatsvinden want die beide keren dat ze me ’s nachts hebben gebeld om te zeggen dat ze naar het Moederhuis vertrok heb ik wel heel slecht geslapen.

’t Is veel te mooi weer om hier nog veel langer aan de PC te zitten dus ik ga kijken hoever het staat met mijn zwembadje, het is aan het vollopen met water en dat zal nog een tijdje duren denk ik, maar ik kan al wel in mijn mooie cocoonstoel wat gaan zonnen en lezen....

een weetje: het liedje dat ge nu hoort is "I'm on my way" van The Proclaimers en wordt gezongen in mijn engels Geordie dialect...