Oh my, oh my,..... ( ‘t is vandaag dialectendag las ik in de krant) en nu ik mijn eerste woorden zie staan denk ik, zou daar nu het antwerps woord ‘amaai’ uit ontstaan zijn?

Maar ik dwaal weer af.

Ik moet u vertellen dat ondanks alle valse alarmen van de laatste week ik nog steeds geen vierde kleinkind heb.

Zoals ik in mijn vorig stukje zei heb ik zelf twee heel gewone, snelle gemakkelijke bevallingen gehad.

Zoon en schoondochter zijn al twee keer terugkomen van het moederhuis omdat de contracties elke keer weer afnamen.

Buiten mijn ‘bijbel’ van de jaren zeventig, namelijk Dr. Spock, wist ik niets meer van bevallen dan wat daar in stond. Babybevallingen waren nog niet op TV te zien (stel je voor -toen was dat nog porno-), en mijn moeder is in Engeland gewoon thuis vier keer in het ouderlijk bed bevallen en kreeg daar in de jaren stillekes van haar huisdokter al verdoving, dus zij kon me ook niet veel vertellen, want alles was een beetje ‘woozy’.

Ik herinner me nog haar complete verbazing toen ik zei dat mijn gynaecoloog geen verdoving gebruikte en dat we in België alles ‘au naturel’ moesten doen.

Het menske moest gaan zitten om te bekomen en ze keek me aan met een blik van ‘ochgod ochhere, arm kind’.

Toen mijn contracties (toevallig bij hen thuis aan tafel) begonnen wou moeder me wat raad geven maar ze werd uit de weg geduwd door vader die zei: “shut up woman what do you know about it? “ vrij vertaald...“zwijgt mens, wat weet gij er van?” waarop ons moeder antwoordde “ik heb ze gebaard” en dan weer ons vader: “gij waart buiten westen, IK stond erbij en heb alles gezien, dus ik weet best wie hier de uitleg moet geven!”

De twee schatten waren natuurlijk volledig over hun toeren, hun oudste dochter die voor de eerste keer ging bevallen!

Gelukkig waren ze er niet bij in het moederhuis en is alles gewoon volgens de regels van de kunst verlopen.

Toen ik vanochtend bij het ontwaken nog steeds geen bericht had ontvangen over een geslaagde bevalling belde ik zelf zoon 2 op om een laatste stand van zaken te vernemen.

Heel kalm wist hij te vertellen dat schoondochter inderdaad nog steeds contracties had, maar niet voldoende om terug naar het ziekenhuis te gaan. Blijkbaar zijn het geen heel pijnlijke contracties want ze slaapt goed en was nog aan het poetsen.

Ik ben daarnet dan even op Internet gaan kijken – had ik dat maar dertig jaar geleden kunnen doen – en nu weet ik er alles van.

Ze heeft zo denk ik althans het volgende:

Voorweeën ofte Braxton-Hicks contracties

Vanaf ongeveer de 20e week van de zwangerschap kunnen veel vrouwen lichte contracties waarnemen. Dit worden de Braxton-Hicks contracties genoemd. Dit zijn de zogenaamde harde buiken. Bij deze contracties gaat het om meerdere spiercellen die per toeval tegelijkertijd samentrekken.Deze contracties zijn echter niet regelmatig! Dit komt omdat er nog geen samenwerking is tussen alle spiergroepen. De tijd tussen twee samentrekkingen wisselt dus, en ook de duur van de harde buik zelf.

Hoe verder de zwangerschap vordert, hoe vaker Braxton-Hicks contracties optreden. Vaak is de drukverandering die hierdoor in de baarmoeder ontstaat nog niet zo groot dat de vrouw ze als pijnlijk ervaart. Maar vaak is niet altijd.
Aan het einde van de zwangerschap kunnen er langere perioden van contracties zijn. Dit is een soort generale repetitie. Deze kunnen weer stoppen, en zich nog eventueel herhalen.

Voilà nu weet ik het: we zijn met een generale repetitie bezig! Nu ben ik gerust.

Ik ben wel benieuwd wanneer de première zal plaatsvinden want die beide keren dat ze me ’s nachts hebben gebeld om te zeggen dat ze naar het Moederhuis vertrok heb ik wel heel slecht geslapen.

’t Is veel te mooi weer om hier nog veel langer aan de PC te zitten dus ik ga kijken hoever het staat met mijn zwembadje, het is aan het vollopen met water en dat zal nog een tijdje duren denk ik, maar ik kan al wel in mijn mooie cocoonstoel wat gaan zonnen en lezen....

een weetje: het liedje dat ge nu hoort is "I'm on my way" van The Proclaimers en wordt gezongen in mijn engels Geordie dialect...

09-06-2006 om 17:07 geschreven door BOJAKO  

 


Vannacht weer telefoon van zoon 2 : "mama, we vertrekken naar 't moederhuis, 't is nu goed bezig hoor!" ( zondag was het ook bezig, maar is't gestopt...)
Zou ik nu gaan slapen of niet?  Nog maar wat aan de PC zitten spelletjes spelen om mijn gedachten te verzetten, en dan een uurtje later een SMS:  "...zijn terug thuis, gaan hier nog wat wachten".

't is nu de volgende dag en ze zitten nog altijd te wachten, maar de weëen zijn nog altijd bezig, terug om de twintig minuten en niet langer om de drie minuten.

Spannend zeg nu zelf. 
Ik kan er niet van meespreken, ik ben een echte 'oer' moeder:   hurken, drukken en floep eruit... alles op tijd van een paar uurtjes. 
Enfin, eruit zal de baby toch wel moeten, maar als het wacht op de afgesproken datum van 11 juni dan zal ik maar shoshonnekes beginnen breien tegen de zenuwen.

08-06-2006 om 14:55 geschreven door BOJAKO  

07-06-2006 om 15:05 geschreven door BOJAKO  

Menslievendeugd wat een weekend...ik zat precies op een achtbaan. Alle emoties hebben door mijn lijf gegierd, angst, verdriet, pijn, plezier...noem maar op.

Bij mijn lieve vriendin Mieke die een levertransplantatie moest ondergaan hebben ze uiteindelijk een experimentele operatie uitgevoerd en het is wekenlang ‘touch-and-go’ geweest maar ik kreeg bericht van haar man dat ze nu uit de intensieve afdeling mag en we kunnen haar straks eventjes bezoeken.

Dan belde mijn zus uit Engeland, we bellen meestal eens per week maar ik hoorde onmiddellijk dat er iets was aan haar stem....; op mijn vraag: “Hoe is’t ginder?” kreeg ik niet het gewoon antwoord “Alles goed” waarna we dan een uur lang zitten te tetteren over god en klein pierke, maar ze zei deze keer: “ik ben net terug uit het ziekenhuis, ik ben geopereerd aan mijn knie”.

Ik weet dat ze al jaren met haar rug sukkelt en de laatste paar jaren begonnen haar knieën het ook te begeven, maar ze kan er altijd om lachen, dat zit zo’n beetje in onze familie. We verwerken heel veel moeilijke momenten met een morbide gevoel voor zwarte humor en antwoorden dan met zinnen zoals: “och uw knie...da’s ver van uw poep, daar moet ge niet op zitten! ”.

Om een lang verhaal weer heel kort te maken, op een bepaald moment kreeg ze haar geplooide knie niet meer recht, ze had dit al meermaals gehad en meestal na een tijdje kreeg ze het zelf met wat moeite gedeblokkeerd, maar nu lukte het niet, het zat muurvast en het deed zo’n vreselijke pijn dat haar man haar uiteindelijk toch naar spoed heeft gereden.

Nu moet je weten dat je ziekenhuizen, dokters en spoedafdelingen in Engeland niet kan of mag vergelijken met onze diensten hier in België. Bid maar op uw blote kniekes dat het hier bij ons blijft zoals het is en dat we niet overschakelen naar Britse medische toestanden.

In Engeland moet ge echt bijna dood zijn voor ge behandeld wordt en dan nog...

De eerste dokteres kreeg de bewuste knie niet geplooid en later kwam er een andere chirurg aan te pas en die besloot om over te gaan tot een kijkoperatie.

Ze hebben toen uit haar knieholte een tumor gehaald die zo groot was als de duim van een man.

Ik heb ze daarnet terug aan de telefoon gehad en ze zal pas binnen een klein maand uitsluitsel hebben over de tumor. Het is ook een heel zeldzame tumor zei ze. “Pigmented villonodular synovitis”, ja wablief… dus nu maar afwachten en hopen dat het daar allemaal goed afloopt.

Ik zal dringend nog eens naar Engeland moeten vliegen. Dat is het nadeel als uw enige zus zo ver weg woont. Ze woont dan ook helemaal tegen Wales, dus ik kan niet gewoon even de Thalys nemen.

Enfin, ‘life must go on’ er waren twee verjaardagsfeesten gepland. Kleindochtertje kwam vrijdagavond slapen en ze was goed en wel vertrokken toen net op dat moment de voor ons overwachte Marokkaanse bruiloftstoet van onze overburen arriveerde.

Voor diegenen onder u die dit niet kennen: alle auto’s kwamen heel luid toeterend door de straten gereden en stopten allen aan de overkant van onze straat waar het feest plaatsvond, nog steeds luid toeterend terwijl de gasten uitstapten. De vrouwen stonden in groep en brachten een soort binnenmondse vreugdevolle jodelgeluid voort dat je mijlenver kon horen, de jeugd zong een soort eindeloze Marokkaanse mantra, heel spectaculair en vrolijk. Normaal gezien zou ik mee op straat zijn gaan staan en zou ik uit volle borst hebben meegejodeld: maar NU SLIEP MIJN KLEINDOCHTER, enfin tegen dan sliep ze allang niet meer.

Ze is zodanig verschoten en was zo bang van al dat lawaai dat ik ze niet meer gesust kreeg. Uiteindelijk heb ik ze bij mij in bed genomen en getracht om toch een beetje te slapen.

Ik gun het jonge koppel al het mogelijke geluk maar ze hadden voor mij beter een ander weekend gekozen om te trouwen.

Enkel de zonnegoden waren dit weekend met ons....het eerste verjaardagsfeest van zoon 2 en zijn vrouwke was heel plezant en ik ben in een soort waas door het verjaardagsfeest van ventje gezweefd gisteren – bij gebrek aan slaap denk ik.

Toen onze heel hoogzwangere schoondochter 2 aankwam zei ze dat ze al sinds ’s nachts weeën had. Ze is voorzien om rond 11 juni te bevallen dus ik had al een tweede slapeloze nacht ingecalculeerd.

De bekende zwarte humor stak zijn kop weer op.

Iemand merkte op: “oeioei.....morgen bevallen? Dat is op 6.6.6.... .duivelsdag....boe....bwaaa....” en nog van die vieze horror geluiden !

Waarop zoon 2 heel nuchter antwoordde: “ja nu ge het zegt, da’s waar, als het een jongen is zullen we dan nog verdorie verplicht worden om hem Damien te noemen....”, schoondochter begon er de kriebeltjes van te krijgen en dan zijn ze maar opgehouden met plagen.

Ik heb daarnet gebeld om te horen hoever de zaken staan, maar ik denk dat ze uit pure wilskracht het kind erin houdt tot later want haar weeën zijn gestopt.

Mijn schoondochter is er eentje met karakter!

Nu ga ik Internet afschuimen op zoek naar alles wat ik kan vinden over die tumor van mijn zus en het haar doormailen want zij surft nog op een telefoonlijntje.

Ik zal tot mijn grote spijt mijn voorziene artikel over het “F....woord” op een latere datum moeten schrijven, er gebeurt hier al veel te veel in huis.

06-06-2006 om 14:06 geschreven door BOJAKO  

deze grappige 'vinger'wijzing ontving ik al van een goede blogvriendin... die kon er nog door.  Hierna de link van 'Chia'....ook een heel goei, even klikken en kijken, 't stond een beetje verscholen bij mijn reakties.

’t Is weer een feestweekend bij Bojako,  zoon 2 en zijn vrouwtje vierden gisteren hun verjaardag en vandaag is het hier feest voor de verjaardag van ventje.

Blijkbaar was ik op het kasteel van “Ernst” uitgenodigd, de uitnodiging moet echter verloren gegaan zijn omwille van onze steeds minder goed functionerende posterijen (cfr. De kranten). 
Nu Ernst vernomen heeft dat ik ook van adel ben heeft hij mij ook toelating gegeven om hem bij zijn voornaam te noemen, bedankt hoor Nestje (koosnaam).

Toch lees is op de blog van Ernst dat daar een vrouwelijk persoon zich uitgeeft voor mezelf!

Wie daar in mijn plaats rondloopt is een groot vraagteken, ’t is niet moeilijk dat Ernst niet op de naam van mijn ventje kon komen, mijn ventje was bij mij....hoed u voor indringers in uw kasteel Ernst!

Met al dat gefeest en het bakken van mijn inmiddels beroemd geworden verjaardagscake ben ik nog niet veel verder geraakt met mijn 'ernstig' (sorry for the pun Ernst...) blogstukje  ‘bedenkingen – de oorsprong en het gebruik van obscene woorden en gebaren.’

Chia zond me al een goede link die ik nog kan gebruiken maar mijn andere lieve blogvriendinnen mogen me ook helpen als zij bijkomende informatie of foto’s hebben die ik in dit toekomstig artikel zou kunnen gebruiken.

Ik ben aan het opzoeken hoe de schuttingswoorden zoals bv.
F**** You en  ook ‘het vingertje’ ontstaan zijn. 

Maar zoals steeds lieve vriendinnen,  en dat weet iedereen, zijn we als we samenwerken veel sterker, het moet een degelijk artikel worden.  Het ontstaan van vlaams/nederlandse schuttingswoorden interesseert met ook want die ken ik niet en jullie wel.  Welke zijn toelaatbaar op een blogscherm en welke niet?
 

Ik hoef er natuurlijk niet bij te zeggen lieve blogvriendinnen/vrienden dat ik wel heel streng en zeer selectief te werk zal gaan.  Alles wat té obsceen is komt niet op mijn blog.   Laat ons niet vergeten dat dit een deftig damesblogje is en mijn kinderen en kleinkinderen moeten het kunnen lezen zonder zich te schamen.  
Humor wordt nog het meest op prijs gesteld.

Uw inzendingen zijn heel welkom op mijn mail adres want ze moeten eerst nog gescreend worden.

En nu lieve blogvriendinnen/vrienden ga ik verder mijnen zoveelste biscuit van het jaar versieren en ventje ook....J

05-06-2006 om 11:32 geschreven door BOJAKO  

OK, dat schijnt al te lukken, goed zo... morgen de rest....

04-06-2006 om 10:49 geschreven door BOJAKO  

03-06-2006 om 13:23 geschreven door BOJAKO  

Oei...ondanks al mijn moeite van gisteren om dat clipje erop te zetten hebben er maar enkelen het kunnen openen. Ik zal er nog een studie van moeten maken vrees is. Nu moet ik nog uitzoeken wat ik moet doen zodat het niet spontaan begint te spelen als je op mijn blog komt.

Maar dat is voor sebiet.....nu even wat tekst....

Mens-lieve-deugd gaat het nu nooit ophouden met regenen? Ik denk dat ik voor iedereen spreek als ik zeg dat we snakken naar een open blauwe lucht met wat zon. Het moet zelfs geen 25° zijn, ik ben al tevreden als we de verwarming kunnen afzetten.

Het gras in de tuin staat al tot aan ons kniekes en is gewoon te nat om afgereden te worden. Ventje is een buitenmens en begint hier stilaan de muren op te lopen. ’t Is al zover gekomen dat hij ook wat komt surfen op het internet en dat wil heel wat zeggen, normaal krijg ik hem met geen stokken aan de computer.

De twee kleinzoontjes waren hier gisteren namiddag met hun mama en de natte speeltuigen in de tuin stonden er zielig bij te kijken terwijl zij binnen dan maar naar wat kinderprogramma’s keken op TV en zich stierlijk verveelden.

Kleinzoon 1 kwam heel fier vertellen dat hij net had leren fietsen zonder zijwieltjes. Toch een ‘krakske’ hé?

Ik had zo gehoopt dat ze nu al lekker zouden kunnen rondplenzen in mijn zwembadje, maar er kan amper voortgewerkt worden.

Gisteren heeft ventje tussen de buien door met broer 1 het laatste stukje grond genivelleerd zodat hij – wanneer het weer ooit betert – onmiddellijk aan de slag kan met het opzetten van het zwembad. Zwemmen zelf zal iets voor volgende zomer zijn vrees ik of we moesten tropisch weer krijgen in het najaar.

Zoon 2 was tussen de middag hier een boterhammeke komen eten en polste diplomatisch of we onze auto konden missen voor enkele uren. Bij het terugbrengen ervan deelde hij terloops tussen neus en lippen mee dat hij een klein accidentje had gehad.

Nu is zoon 2 in onze familie bekend voor zijn ‘kleine accidenten’. Zolang ik me kan herinneren hebben we via hem heel wat dokters een ferm pak rijker gemaakt.

De gezegde: “elk kind kost een eigen huis” moet voor hem veranderd worden in “dit kind kost twee villa’s, een buitenverblijf in Spanje en een Rolls Royce”.

Als hij op tocht of kamp ging met de scouts en de telefoon ging dan hield ik altijd mijn hart vast.

Ik vergeet nooit de keren dat ik telefoon kreeg: “Mevrouw, u spreekt hier met het ziekenhuis ...., ik schakel u door” waarop ik dan een leider met bevende stem aan de telefoon kreeg :

“ge moet niet te hard schrikken hoor mevrouw, ’t is alleen maar zijn knie, voor de rest is alles blijkbaar OK maar zijn fiets is perte total, maar kunt ge naar hier komen om hem te halen?”.

Zevenentwintig draadjes om de knieflap terug in positie te krijgen, been helemaal in plaaster want er was een pees gedeeltelijk over en voor eeuwig en altijd een groot litteken als een treurige smile op zijn knie.

Of een andere keer: “mama....ik bel hier vanuit een garage in Hove, ik ben overhoop gereden op mijn brommer, met mij is alles OK maar mijn brommer is perte total” waarop later bleek dat hij een trombose in zijn arm had en maandenlang bloedverdunners moest nemen.

Ik hield dus mijn hart vast toen ik gisteren met een klein stemmetje vroeg: “en is’t erg, vertel maar...”.

“’k heb gebotst met een fietser” zei hij en ik sloeg al bleek uit, een ongeval met een zwakke weggebruiker oeioei... “en is’t erg?” vroeg ik.... “nee, een bult op mijn hoofd voor de rest niks” was zijn antwoord, “met de fietser jongen, met de fietser? Hoe is’t daarmee en hoe is het gebeurd?”.

En daarop volgde weer het verhaal van een typisch ongeval van zoon 2:

“’t Ja, ik had net jullie auto geparkeerd en ik stapte daarna tussen twee auto’s door om te kijken of ik kon oversteken en plots komt er een fietster uit een enkelrichtingstraat en die had niet gezien dat mijn hoofd daar tussen die auto’s uit stak en ze rijdt me aan, valt met haar fiets en ‘boink’ botst met haar hoofd tegen mijn vooruitstekend hoofd. Zij had ook een bult op haar hoofd. We wisten niet goed wie er nu in fout was, zij verontschuldigde zich omdat ze mij niet gezien had en ik omdat ik haar niet gezien had en we hebben dan maar elkaars adres en telefoon nummer opgegeven voor’t geval er iets moest zijn.”

’t Ja .... wie is nu de ‘zwakste’ weggebruiker, de voetganger of de fietser? Ik weet het ook niet, ik hoop dat ze er allebei slechts een beetje hoofdpijn aan overhouden en niets meer.

01-06-2006 om 14:24 geschreven door BOJAKO  

Brrr....vandaag moest ik heel vroeg opstaan om naar meneer doktoor te gaan, hij had weer een vampieraanval en wou nog wat van mijn bloed, da’s al dat ge nog nodig hebt op zo’n vreselijk koude, natte morgend. 30 mei en wij zitten hier met de verwarming aan! Wanneer gaat die zomer nu eindelijk beginnen?

Daarenboven komt nog dat ik verschrikkelijk moeilijk te vinden aders heb, de dokter heeft zelfs in mijn dossier een nota met een tekening gemaakt waar hij ‘ongeveer’ best prikt om prijs te hebben. Ik overweeg al om er een tattoo te laten zetten met een pijltje naar de juiste plek.

Maar allez, ’t is weer achter de rug en ik heb het overleefd. Op’t einde van de week weet ik weer of ik nog een tijdje voort kan of niet.

Ventje en ik zijn nu al een beetje bekomen van een hectisch weekend werken op de Vlaamse kermis van onze parochie. Uiteindelijk had zoon 2 me zondag terug gevraagd voor het springkasteel, maar het zijn dan uiteindelijk de sjoelbakken geworden.

’t Zijn vermoeiende dagen, maar wel ongelooflijk plezant. Al die klein mannen die met hun tongetje geklemd tussen hun tanden proberen om de houten schijfjes in de daartoe bestemde openingen te krijgen....ik heb dikwijls opzij moeten springen omdat ze zo hevig met die dingen smeten.

Elke speelkaart kost de ouders een klein fortuin (’t is wel voor een goed doel) en dan krijgen die gastjes papieren punten waarmee ze dan aan een puntenkraam een plastieken toeterke of iets in die aard mogen kopen en ge moet dan hun gezichtjes zien glunderen.

Tegelijkertijd ziet ge dan die ouders denken “ da’s verdorie een héél duur toeterke”. Mijn schoondochter zei dat ze met het geld dat de kinderen op de kermis opgedaan hebben gemakkelijk met z’n allen naar de Efteling hadden kunnen gaan.

Ik ben er wel van overtuigd dat ze zich daar niet zo goed zouden geamuseerd hebben.

Gelukkig was zondag een droge dag en zelfs de zon heeft wat geschenen zodat iedereen buiten kon zitten.

Gisteren heb ik dan wat tijd vrijgemaakt om te kuisen. Het programma ‘schoon en medoogenloos’ gaat weer van start op TV en dan krijg ik weer complexen.

Normaal gezien zou ik vandaag in de tuin willen werken maar als ik door het raam kijk denk ik dat daar niet veel van in huis zal komen.

In de krant stond ook dat het vandaag burendag was of zo iets en dat iedereen op een stoeltje op straat moet gaan zitten om zijn buren wat beter te leren kennen.

In onze voortuin staat er een zitbank, maar ik weet niet of het de bedoeling is dat we daar een ganse dag moeten op zitten en naar iedereen wuiven en lachen, want dan vrees ik dat ze hier snel met een geel wagentje zullen staan, zeker bij dit weer.

Ik heb daarnet weer een serieuze strijd geleverd met mijn computerke. Ventje wou dat ik de documenten voor zijn Buzzy pass zou inscannen en doormailen naar ‘de Lijn’ maar ik heb nu een nieuwe scanner en niets lukte. ’t Zweet parelde op mijne neus van ambetantigheid. Bij mijn vorige scanner ging het vanzelf, ik toetste OCR in, het document opende zich in word als een tekstdocument en ik kon dit zonder moeite doormailen.

Enfin om een heel lang verhaal heel kort te maken, drie tassen koffie later en na een serieuze snauw naar ventje om me gerust te laten, is het me toch gelukt om de documenten als pdf bestanden in te scannen en te verzenden. Ik hoop dat ze zullen aankomen, ik heb er moeite genoeg voor gedaan.

Als er zo iets met de computer moet gebeuren hervalt ventje in zijn oude rol van baas die denkt dat hij tegen zijn secretaresse bezig is.

Ik kan toch moeilijk een computer cursus gaan volgen omdat ik één of twee keer per jaar een tekstdocument moet inscannen. Ik leer het allemaal al doende zoals de meeste onder ons denk ik.

Net zoals Ludovicus denk ik dat mijn computerke al lang verjaard is, maar zo lang het nog werkt ga ik me toch geen betere aanschaffen. Ik zie er gewoon tegen op om al de programma’s terug te moeten installeren en ze dan weer aan de praat te krijgen.

Grote delen van mijn oude office programma werken al niet meer op deze windows versie. Ge kunt toch niet elke keer nieuwe programma’s gaan kopen, maar dat is waarschijnlijk net de bedoeling.

Omdat mijn provider nu mijn facturen per mail zendt moest ik ook van hen een bepaald programma downloaden, dat heb ik dan ook gedaan en daarbij kwam ook nog een fotoprogramma binnen.

’t Ja ....zo staat op ‘een ik en een gij’ mijn harddisk wel vol en ik zit me dan als leek af te vragen of ik dat allemaal wel nodig heb. Ik heb zelf al een fotobewerkingsprogramma gekocht dat veel schijfruimte in beslag neemt en die nieuwe die ik moest downloaden opent enkel wat foto’s. Maar ik durf het er niet afgooien omdat het bij de download van mijn provider zat, waarschijnlijk is het nodig om die facturen te kunnen afdrukken.... heel vervelend als ge er zo weinig van kent.

Misschien moet ik toch eens overwegen om een cursus ‘computeren voor dummies’ te volgen. Kent er iemand een goed adres?

30-05-2006 om 11:27 geschreven door BOJAKO  

Tijdens een bezoek aan een verpleeghuis vroeg de bezoeker aan de directeur  wat het criterium is om een patiënt opgenomen te krijgen.
Wel zei de directeur, we vullen een badkuip met water, dan krijgt de patiënt een theelepel, een theekop en een emmer.
Dan vragen we hem/haar om de badkuip leeg te maken.
Oh, ik snap het zei de bezoeker, een normaal persoon gebruikt de emmer omdat die groter is dan een theelepel of een theekop.
Nee, zei de directeur, een normaal persoon zou de stop uit de badkuip trekken.
Wilt U een bed bij het raam of in het midden?

29-05-2006 om 22:35 geschreven door BOJAKO  

Vandaag wil ik een dagje rust inbouwen, ik ben benieuwd of het zal lukken?

Donderdag begon in de parochie onze jaarlijkse Vlaamse Kermis. Ik ben de tel al kwijt op hoeveel kermissen ik al gewerkt heb, maar het zijn er veel.

Toen onze oudere vrienden stilaan begonnen uit te bollen dacht ik even, oef...we laten het werken nu aan anderen over .....en toen besloot zoon 2 om zich mee met de organisatie bezig te houden.

Vroeger zetten we ons gedeeltelijk in voor de vrienden, maar nu voor onze zoon zetten we ons weer helemaal in.

Ventje heb ik sinds donderdag amper gezien. Ik moet toegeven dat hij na het sluiten van zijn kraam altijd afzakt naar de bodega en rond de vroege uurtjes héél gelukkig thuiskomt met een prachtige, grijnzende Duvel smile op zijn gezicht.

Ik ben door mijn zoon aangesteld als ‘ambulante’ medewerkster. Als er ergens iemand nodig is moet ik inspringen.

Voorzien was dat ik donderdag ging helpen in de frituur. Bij aankomst bleek dat de persoon die zich opgegeven had voor ‘het springkasteel’ niet was komen opdagen en als ambulante medewerkster werd ik dan onmiddellijk verzet en gepromoveerd tot verantwoordelijke van ‘het springkasteel’.

De Vlaamse kermis in onze buurt geniet altijd van veel belangstelling. Daar zie je nog dat een kinderhand heel gauw gevuld is en dat er nog een groot gemeenschapsgevoel in de buurt leeft. Nochtans staan er vooral primitieve spelkraampjes waar je eendjes kan vissen, met ballen blikjes kan omwerpen, aan een rad draaien... en nog veel andere dergelijke kraampjes. Het springkasteel wordt ook heel druk bezocht want mama en papa kunnen dan even zitten en iets nuttigen op de koer terwijl de kindjes spelen.

Het was donderdag ijskoud maar gelukkig bleef het vrij droog. Mijn taak was: zorgen dat elk kind zijn kaartje liet afstempelen, zijn schoenen uitdeed en dan zorgen dat de grote pagadders de kleine pagadders niet platsprongen.

Ik beschik blijkbaar over een natuurlijk aangeboren autoriteit en één kwade blik naar de grote jongens met de strenge zin : “pas op ventje, nog één keer en ge vliegt eruit als ge niet oppast voor de kleintjes!” was genoeg om ze op slag rustiger te krijgen.

Ik hoef u niet te vertellen dat ik ’s avonds pompaf en tot op mijn knoken bevrozen was.

Vrijdag zou een rustdag worden en omdat ik thuis was, had zoon 1 gevraagd of hij even mocht komen kijken op mijn PC om de verschillende provider sites te bezoeken en te vergelijken, want hij wil nu beslissen wie er het beste en het voordeligste uitkomt. “Mama, wilt ge dan ondertussen even beneden op de jongens passen want vrouwtje is gaan werken, dan kan ik boven rustig internetten ?”...

“Tuurlijk ventje, breng ze maar, maar hou er rekening mee dat ik beloofd heb om vanavond te babysitten op kleindochtertje, ze komt rond vijf uur en ze blijft slapen!”.

Om vijf uur komt hoogzwangere schoondochter aan met kleindochtertje. Ge houdt het niet voor mogelijk wat zo’n kind als bagage bij heeft voor één nacht. Alle knuffels voor het bedje. De papfles en de juiste melk, de ‘babycook’ da’s een verhaal op zichzelf, een doos met medicatie want ze is een beetje ziekjes, kleding voor de dag + reserve voor ongelukjes, kleding voor de nacht + reserve voor ongelukjes en dan vergeet ik waarschijnlijk nog heel wat. Gelukkig mindert dat allemaal als ze wat groter worden.

Rond zes uur krijgen we nog even bezoek van broer 1 en schoonzus en is het weer vollen bak.

Uiteindelijk vertrekt iedereen en kunnen we kleindochtertje stilletjes tot rust laten komen, papje geven en bedje in en het schatje sliep de hele nacht zonder onderbreking door.

Afgesproken was dat haar mama haar de volgende dag om 14 uur kwam halen want ik werd terug verwacht op de Vlaamse kermis als jurylid voor het ‘free podium voor kinderen’.

Schoondochter en ik waren nog thuis toen er om 14.30 uur een uiterst dringend telefoontje kwam van ventje die al lang weer aan’t werken was. “Shoeke, ge moet direkt komen want ze hebben bij de kaartgroepen van de gepensioneerden een man tekort en ze kunnen niet beginnen!”.

Ik leg ventje uit dat ik voorzien ben als jurylid. “Ik breng dat wel in orde, maak dat ge zo snel mogelijk hier zijt om te kaarten!” Braaf en gehoorzaam zoals altijd zette ik me op een spurt naar de kermis en ondertussen trachtte ik me weer te herinneren hoe ik moest wiezen, ’t was al heel lang geleden.

Ventje stond al op de uitkijk en zwaaide hevig dat ik me nog meer moet haasten en ik viel totaal buiten adem op een stoel neer als vierde man aan een tafeltje met kaarters.

Na één ronde kwam ik op dreef en heb ik ergens uit een klein hoekje in mijn geheugen de regels van het spel terug opgevist. Ik werd zelfs derde en won tot mijn grote verbazing een prijs.

Ik had van de hele dag nog geen tijd gehad om te eten dus snel een pakje fritten en een braadworst gegeten want ik had afgesproken met andere vrienden om ’s avonds deel te nemen aan de kwis in de grote bovenzaal.

Daar plofte ik weer neer aan een andere tafel en moest ik een ander deel van mijn hersens gebruiken om enig inbreng te leveren bij de kwis antwoorden. De andere vrienden en vriendinnen zijn veel slimmer dan ik en ik kon meestal alleen maar beamen dat zij het juiste antwoord wisten.

We eindigden niet zo goed als verleden jaar maar vielen toch nog in de prijzen.

Doodmoe zakten we weer af naar huis, zelfs ventje bleef deze keer niet plakken, maar ja hij had heel de tijd van de kwis aan de toog gehangen en zijn ‘Duveltjes ogen’ keken allebei een andere richting uit.

Vanmorgen is hij toch terug fris en monter vertrokken voor de laatste dag kermis, maar ik denk dat ik forfait ga geven.

Ik heb nog enkel zin om een hele dag in mijn peignoir te blijven rondhangen en languit in de zetel TV te kijken.

Benieuwd welke bel er eerst gaat rinkelen, de deurbel of de telefoon?!

Lap....daar hebt ge het al, de bel gaat beneden, zou ik nu gaan opendoen of niet?

ik heb natuurlijk opengedaan en het was zoon 1 met de twee kleinzoontjes want zijn vrouwke sliep na haar nachtshift.

ze zijn net vertrokken, ik kom hier verder schrijven en de telefoon gaat: "mama kunt ge komen...de mensen van het springkasteel zijn weer niet komen opdagen! ge moet u niet afjagen zenne..."

rustdag!!! laat me niet lachen :)

28-05-2006 om 14:09 geschreven door BOJAKO  

A Poem For Peace

Anger only escalates,
As we point out the guilt.
Violence will perpetuate.
While we dig through the silt.

People claim "eye for an eye"
they all  want to fight.
but  will fighting make it right?
We are people of goodwill,
Of truth and love and light.
Therefore…
Take heed before you fight.

what do we tell our children?
How do we give them ease?
Reactions set examples for them,
Should we not teach them peace?

Pure  plagiaat – aangepast wegens omstandigheden

naar een gedicht van

Tammy Kane

26-05-2006 om 23:20 geschreven door BOJAKO  

Vooraleer ik seffens ingeduffeld voor een siberische winter vertrek om te werken op de jaarlijkse vlaamse kermis van onze parochie moest ik toch even mijn mail en mijn favoriete blogjes lezen. Tijd om te antwoorden is er vandaag niet, misschien vannacht.

Sorry Lipske, ik hoop dat ik nog tijd vind voor uw kwiske maar het zal nachtwerk worden (en ik doe zo graag mee – laat dus mijn button nog efkes staan, ik heb nog geen tijd gehad om het te komen halen).

Maar wat zie ik bij het openen van de Blogafdeling van Seniorennet: HET BLOG VAN HET VUURPELETON IS VERWIJDERD.

Het seniorennet bewijst heel veel mensen hiermee een grote dienst.

Pesten dient overal onmiddellijk en hard aangepakt te worden en dat heeft Seniorennet eindelijk beseft en gedaan.

Veel mensen die hier op seniorennet bloggen zijn zoals ikzelf vrijwel volledige computer analfabeten en dankzij de vriendelijkheid en hulp van veel medebloggers en het Forum zijn we ontzettend fier als we een foto, een button of zelfs een tekst in een goede vorm op onze blog krijgen.

Voor sommigen is het zetten van een mooi gedichtje, al of niet van henzelf een prettige hobby, voor anderen kan het plaatsen van een foto voldoende zijn.

Schrijven over je hobby of zoals ik zagen en zeveren over het alledaagse, het moet kunnen zolang je er niemand anders mee kwetst.

Er moet vrijheid van meningsuiting zijn, maar als je een blog bij seniorennet opent dan verklaar je jezelf akkoord met hun voorwaarden en die moeten nageleefd worden.

Het ergste aan Cyberpesten (Internet pesten) is vooral de anonimiteit van de pester.

Op school, op de werkvloer moet de pester je in de ogen kijken en het dan ook nog durven!

Seniorennet zelf is de enige die de identiteit van de bloggers kent en die kan optreden.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze dit soort blogs in het vervolg in de kiem zullen smoren!

Aan alle medebloggers die de moed hebben gehad om tegen de Cyberpesters op te treden een dikke proficiat!

Mijn dag kan nu niet meer stuk en ik ga vol goede moed frietjes bakken voor de parochie in de hoop dat er nog mensen zijn die het zullen wagen om met zo’n weer naar de vlaamse kermis te komen.

25-05-2006 om 12:55 geschreven door BOJAKO  

there was a little girl

who had a little curl

right in the middle of

her forehead

when she was good

she was very, very good

but when she was bad

she was horrid!





hihi:  vandaag heb ik zo een van mijn deugniet dagen, het zal de wind zijn zeker....

24-05-2006 om 17:00 geschreven door BOJAKO  

Ik kan me niet meer herinneren wie van mijn vrienden me dit gedicht per mail zond maar ik wil ze er wel voor bedanken.  Het kan deugd doen om eens goed te lachen, zeker nu met dat vreselijk weer waar je zo gedeprimeerd van wordt.

De vrienden die me goed kennen weten dat ik er nog eens extra hard om moet lachen omdat schoonma die nu 83 is, altijd het uiterlijk vreselijk belangrijk heeft gevonden.  

Ze is zelf een heel mooie vrouw, zelfs nu nog op 83 maar je zou een huis kunnen bouwen van het geld dat ze tijdens haar leven heeft gespendeerd aan allerlei lotions, crèmes en maskers om er nog beter uit te zien.   Elke rimpel die ze bijkreeg had de omvang van een wereldramp en toen was er nog geen Botox,  en nu zijn er spijtig genoeg zo veel rimpels dat ze in een bad Botox zou moeten gelegd worden.  Als we haar proberen te troosten en haar zeggen dat je mooi gracieus oud kan worden kijkt ze ons met grote ogen vol ongeloof aan.

Het enige dat haar altijd heeft tegengehouden om naar een plastische chirurg te gaan is haar panische angst voor ziekenhuizen en operaties.  

Toen de eerste rimpels kwamen was ik nogal in paniek,

Ik heb mijn face toen laten liften in een prijzige kliniek.

Nou, mijn man vond het fantastisch,

Mijn gezicht was weer elastisch.

Niks geen rimpels, niks geen vouwen

Net zo glad als bij ons trouwen.

Tot mijn vriend zei "het is gek,....

Jouw kop past niet meer bij je nek".

Ach, het was een kleine ingreep, want ze trekken  dat dus strak,

En ze geven hier een sneetje, anders krijg je  daar een zak.

Nou, mijn man was zeer tevreden met wat ze met me deden,

Maar de plastisch chirurg zat nog met mijn  borsten in zijn maag,

Want die zaten volgens hem te laag.

Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje  klein,

Maar met siliconenvulling mochten ze er best  weer zijn.

Nou ik zag mijn man ontvlammen,

Want ik had nu zo'n prammen!

Toen op een avond na het vrijen,

Keek hij peinzend naar mijn dijen.

En al had ie geen duidelijke kritiek,

Ik ging toch weer terug naar de kliniek.

Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig  overleg,

Liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in  no-time weg;

Om tegelijkertijd mijn billen

Minstens zooo'n stuk op te tillen.

Ik was op ieder feestje weer in tel

Maar zat onderhand wel heel strak in mijn vel!

Mijn man voelde zich naast mij niet meer op zijn  gemak,

Want op straat riepen jongens "ga je lekker,  ouwe zak!"

Nou toen kocht ie een toupetje

En een veel te strak korsetje.

Hij ging wandelen en trimmen,

En in het fitnesscentrum gymmen.

En maandenlang volgde hij een rigoureus dieet,

Tot hij zomaar in de sauna overleed!!

Nou, daar stond ik dan op het kerkhof mooi te  wezen aan het graf,

Maar nu hij me niet meer  ziet , is de aardigheid  eraf.

Ik laat nu de kwabben zwellen,

En zal ik u wat vertellen:

"Dames, laat je niet verlakken,

Laat de boel toch lekker zakken.

Want met gladgestreken nekken

Valt het leven niet te rekken!

Koester buik en onderkinnen

Want uw schoonheid zit vanbinnen!

Vertelt u dat maar aan uw man,

Anders komen er ongelukken van !!

23-05-2006 om 12:59 geschreven door BOJAKO  

Het weekeinde is weer voorbij gevlogen, letterlijk en figuurlijk. Ik zag de takken van de bomen door de tuin vliegen.

In het Centraal station bij Bojako en haar ventje thuis, was het weer heel druk.
Kleindochter 1 kwam voor de eerste keer overnachten omdat haar mama en papa naar een huwelijksfeest moesten.

Ze is al dikwijls tijdens de dag hier geweest maar het was haar eerste overnachting. Ze heeft geslapen als een roosje tot vijf uur ’s morgens en toen begon ze te wenen. Ik ben ze dan uit haar bedje gaan halen en heb ze tussen ventje en mezelf in ons bed gelegd. Even keek ze me aan mijn haar heel grote blauwe ogen met een blik van: “waar ben ik, wie ben jij?” toen viel haar eurocentje en sliep ze knus en rustig tussen ons verder, godzijdank. Ik ben geen ochtendmens en een wenend kindje om vijf uur ’s morgens zou ik echt niet meer aankunnen.

Zoals ik al meerdere keren gezegd heb is ze een ongelooflijk schatje, maar zeker geen salonkindje. Mijn badkamer was na haar ochtendbad één groot nat, schuimend slagveld.
Braaf stil liggen terwijl in haar probeer te verschonen en aankleden doet ze ook niet, ’t is precies een paling in een emmer snot ( oud antwerps gezegde).
Geen vijf seconden ligt of zit ze stil en ze vindt het dan nog heel grappig ook.
We beginnen wel al met elkaar te converseren. Zij zegt: “blablablalala” en ik zeg dan tegen haar terug “bloebloebloe” waarop ze me dan even diep aankijkt, het verwerkt en dan lachend ook “bloebloebloe” zegt.

Na het zingen van het liedje ‘Papegaaike leef je nog, eeja deeja’ zong ze ook al uit volle borst ‘eeja deeja’. Haar verdere woordenschat bestaat momenteel nog uit de woorden: “mama, papa en oempa.
Ik geef het nog een paar weken en dan is ze vertrokken en spreken we in volzinnetjes.

Zoon 2 en hoogzwanger vrouwtje zijn dan blijven eten toen ze kleindochter kwamen halen, we hadden voor de goede orde dan ook maar schoonma gevraagd zodat zij ook haar verhaal kon doen over haar reis naar Gran Canaria. Ze voelt zich nu al wat achteruitgesteld.

Schoondochter had ook beloofd aan een vriendin om even op hun tweejarig zoontje te passen en vroeg of ik het erg vond of die ook met hen mee kwam. ‘Hoe meer zielen hoe meer vreugd’ dacht ik later toen zijn mama en papa ook arriveerden.

Rond acht uur is dan iedereen vertrokken. Zoon en schoondochter boden aan om mee op te ruimen, ik denk dat er geen vierkante centimeter in onze living/keuken was waar geen speelgoed lag.
“Ga maar naar huis want de klein is moe, wij zullen wel opruimen” zei mijn ventje.

De stilte en rust die dan volgt als iedereen weg is, is gewoon zalig.....maar ik zou die dagen toch niet willen missen.

Kleinzoon 1 belde gisteren (op kosten van zijn vader natuurlijk, want hij is maar 5 jaar oud) uit Kreta. Vandaag komen ze terug uit vakantie.

“Dag nana, ’t is hier met Willem, alles goed met jullie?” - “Ja ventje en met jullie, waar ben je nu?” vroeg ik, waarop hij dan antwoordde met een hele diepe zucht : “ In een telefooncel nana, waar anders?” – vijf jaar oud en HIJ vindt dat IK domme vragen stel. “Spreek je al Grieks?” vroeg ik “Nee”, antwoordde hij en hij begon te schaterlachen. “Nee is ja  in’t Grieks nana, dat wist ge niet hé, nu heb ik u nogal gefopt!”
Ik verheug me al op de rest van zijn verhaal straks als ze aankomen.

Toen ik aan zoon 1 in Kreta vroeg wat ze vanavond graag zouden eten wanneer ze thuiskomen (ventje gaat ze straks afhalen in Zaventem) zeiden ze dat ze liefst van al gewoon een lekker bord soep en ‘zachte’ boterhammen met toespijs zouden eten.
Op de achtergrond hoorde ik kleinzoon roepen “soep met bollekes nana, veel bollekes ! “
Gemakkelijk, dan moet ik niet koken, allez buiten de soep toch.

Toen ik gisterenavond eindelijk in mijn zetel voor de TV neerkwakte en begon te zappen zag ik een programma op Vitaya over vrouwen die heel lang borstvoeding geven. Er was een moeder die haar achtjarige dochter nog de borst aan het geven was. Misschien is dat stof voor een volgende poll: hoe lang willen wij de borst geven?

Toen hield ik het voor gezien en ben ik in alle rust nog wat favoriete blogjes komen lezen.

PS. Mijn favorieten bij het songfestival waren die gasten in maatpak die een voetbal lied zongen, wie vonden jullie het best?

22-05-2006 om 12:13 geschreven door BOJAKO  

Zijn wij als ouders verantwoordelijk voor de daden van onze kinderen?

Deze voorbije week hebben de verschrikkelijke moorden in Antwerpen waarschijnlijk heel veel ouders aan het denken gezet over de opvoeding van hun kinderen.

“De pen is machtiger dan het zwaard” is een spreekwoord dat hier deze week wel heel erg van tel is geweest.

De media haalde het onderste uit de kan om de schuld te leggen bij de familie en de opvoeding van de jonge moordenaar.  Niet enkel bij de ouders, men ging zelfs terug tot de grootvaders van de jongen die blijkbaar aan het Oostfront gevochten hebben.   Ook een tante die aan politiek deed werd erbij betrokken.

Zijn wij als ouders, familie,  inderdaad schuldig indien één van onze kinderen flipt en tot zo iets vreselijk in staat is?  Ik mag er niet aan denken.  Wat dan te zeggen als je meer kinderen hebt en de anderen heel brave burgers geworden zijn.   Waarom loopt het met ééntje mis?  Zou het misschien kunnen dat de jongen zelf voor zijn daden verantwoordelijk is?  

Mijn ondervinding als moeder leert me dat verstandige jonge mensen op een gegeven moment zelf beslissen wat en hoe ze over alles willen denken: godsdienst, politiek, seks enz. en dat wij als ouders vanaf dan helemaal niets meer kunnen ondernemen.  Soms keren ze zich zelfs helemaal af van wat wij als ouder de correcte normen en waarden vond.  

Het kan ook zijn dat je kinderen op die leeftijd jouw denkwijze beïnvloeden en je de zaken laten bekijken vanuit hun standpunt en dat je hen soms gelijk moet geven.   Kinderen voeden rond die leeftijd ook hun ouders op.

De twee grootvaders van mijn zoon zouden zich omdraaien in hun graf als ze moesten weten hoe anti-Amerikaans hij denkt.  Die grootvaders hebben allebei namelijk zij aan zij gevochten met die Amerikanen en hebben heel andere ervarigen in hun leven gehad dan mijn zoon.

Op een bepaald ogenblik heb ik tijdens een discussie ook tegen hem gezegd: “pas op,  want nu zijt ge zelf omgekeerd racistisch bezig, ’t is niet omdat er sommigen Amerikanen verkeerd bezig zijn dat ze allemaal slecht zijn!”   Op mijn vraag hoeveel Amerikanen hij persoonlijk kende moest hij uiteindelijk toegeven: geen enkele !

Een film dat mij ooit heel sterk ontroerd heeft en waarin net blijkt dat kinderen zich ondanks de opvoeding die ze kregen zich toch  heel sterk kunnen keren tegen de normen en waarden die de ouders hen trachten bij te brengen is:

My son the fanatic  naar een scenario van  de schrijver Hanif Kureishi met  als thema: verdraagzaamheid, racisme,(moslim)fundamentalisme.

 ‘My Son the Fanatic’ is een prachtig portret van een doodbrave Pakistaanse taxichauffeur, in Bradford, gefilmd door Udayan Prasad. Het scenario van deze magnifieke ode aan de verdraagzaamheid werd geschreven door Hanif Kureishi, bekend van ‘My Beautiful Laundrette’, ‘Sammy and Rosie get laid’, ‘The Buddha of Suburbia’ en ‘The Black Album’. Kureishi baseerde zich op een kortverhaal uit zijn eigen verhalenbundel ‘Love in a Blue Time’.

·       Parvez, een Indische migrant, tracht als taxichauffeur te overleven in Bradford, een troosteloos stadje in de Midlands. Ondanks zijn moeilijke situatie doet hij alles wat hij kan om zich te integreren in de Britse maatschappij. Zijn zoon Farid daarentegen zoekt meer zijn heil in het moslimfundamentalisme. Door een list slaagt Farid er in een religieuze fanaticus in het ouderlijk huis te laten logeren, wat heel wat heibel veroorzaakt in het dagelijkse leven van het gezin. Parvez, die steeds meer geïsoleerd geraakt, vindt alleen rust bij Bettina, een jonge prostituée, op wie hij verliefd wordt. Hun geheime relatie is echter niet zonder gevaar voor Parvez wankele situatie in de Pakistaanse gemeenschap, en daar is hij zich maar al te goed van bewust.

Uit deze film blijkt dat het ook anders kan zijn.   Een doodbrave, goed geïntegreerde moslim zonder fundamentalistische overtuigingen krijgt toch een zoon die wel fundamentalist wordt.

Katholieke ouders  kunnen ook kinderen hebben die zich volledig afzetten tegen het geloof en  atheist worden.  Het omgekeerde zal zeker ook gebeuren.

Waarom?  Heeft iemand een echt antwoord op deze vraag.   Ik denk het niet.  

Ongeacht of de ouders van de jonge moordenaar rechtse sympathieën hebben of niet ben ik er persoonlijk van overtuigd  dat hun opvoeding of denken er nooit toe geleid kan hebben dat hun jonge zoon veranderde in een moordenaar.   

Laat ons daar ook eens even bij stilstaan ....

20-05-2006 om 13:05 geschreven door BOJAKO  

Gisteren moest het zwembad afgehaald worden bij den Brico. Een pak van circa 250 kg op een pallet. Dat steek je dus niet zo maar in je koffer.

We vragen aan zoon 2 of we zijn karretje mogen gebruiken. “Ja ma, maar er zijn twee reuze grote plakkaten voor de vlaamse kermis op gemonteerd als reklame, ge zult die er eerst moeten afdoen.”

Geen probleem zegt ventje, hij gaat het karretje halen en zet die twee reuze reklame borden in mijn voorhofje, de buren zullen zich weer afvragen wat we nu weer van plan zijn.

We vragen aan broer 1 en een goede vriend of ze willen meegaan om het zwembad te helpen binnendragen want ventje loopt nog steeds kreupel met zijn gebroken grote teen.

Op dat moment is het nog steeds de bedoeling dat het pakket met zwembad onderdelen voorlopig in de tuin gezet wordt, want er is door de handicap van ventje niet meer verder gewerkt aan het nivelleren van de tuinoppervlakte bestemd voor het zwembad.

De drie mannen komen aan en openen het pakket aan de voordeur en beginnen het zwembad met stukjes en beetjes naar de tuin te dragen.

Ventje zegt terloops terwijl hij voorbij loopt : “ge zijt toch niet vergeten dat zoon 2 komt eten tussen de middag want het is woensdag”.
“Kak” denk ik bij mezelf (alle Belgen zeggen shit, dus ik moet als britse toch eens een ander woord gebruiken.) Ik was het glad vergeten en loop heel snel naar de bakker en beenhouwer om eten.

Tijdens het eten zegt ventje dat hij, broer en vriend na de middag de tuin gaan nivelleren. Dat was helemaal niet voorzien, maar door het goede weer hebben ze besloten nu ze toch met drie zijn om het te doen.

“Hoe ga je dat doen met een gebroken teen?” vraag ik natuurlijk aan ventje. “’t Ja als we met drie tegelijk schuppen en harken komt dat wel in orde” is zijn antwoord.

“Zijde gulle nu helemaal zot?” vraag ik, we gingen toch bij Eurorent zo’n ‘frees’(?!)machine huren! Gelukkig krijg ik steun van zoon 2 die rustig zijn bokes zit te eten. Hij neemt de telefoonboek, belt Eurorent, vraagt naar de prijs en bestelt onmiddellijk een frees machine en een pletwals. Het mag onmiddellijk afgehaald worden. Ik heb op dat moment geen flauw benul hoe zo’n machine eruit ziet.
Zoon 2 heeft het gezond verstand van zijn moeder geërfd en zijn werklust van zijn vader.

Broer 1 en schoonzus komen dan aan en eten een boterhammetje mee. Goede vriend en zijn vrouwtje gaan naar huis eten en komen wat later terug.

De machines worden bij Eurorent afgehaald en ik schrik want het is een vrij groot ding en het kan enkel door de grote dubbel deur van mijn living (alle meubels moeten worden opzij gezet) en over mijn mooie tapijten (!) naar de tuin gereden worden, ze geven me geen tijd om iets op de tapijten te leggen. De pletwals staat nog aan de deur en ik overweeg om het ding zelf naar achter te rollen maar besluit dat het veel te zwaar zal zijn om op te heffen.

Ventje komt aangepikkeld en tilt het op alsof het een pluimpje is. Ik bekijk hem met grote bewonderende ogen en zeg “amaai zeg, zo’n kracht nog op uw leeftijd”. “Bijlange niet” zegt hij “dat weegt niets, ’t is leeg, ge moet dat als ge het wilt gebruiken volledig met water vullen”.
Hm...er zijn toch slimme mensen op de wereld die zo iets bedenken hé?

Wij (de drie vrouwen) zetten ons buiten op het terras en horen de mannen tegen elkaar mompelen achter in de tuin, ze zijn aan’t proberen de ‘frees’ aan de praat te krijgen.

Broer 1 die elk machine aan de praat kan krijgen neemt over van ventje en opeens horen we een vreselijke gil en in paniek komt broer 1 afgelopen en hij roept: “Bo, ge moet direkt met Bert naar spoed want ik heb met mijn elleboog heel hard in zijn oog gestompt, hij stond achter mij toen ik de machine in gang trok en ik had hem niet gezien”. Ik denk bij mezelf, “allez mannekes dat kan niet, niet zwanzen, twee keer op een paar dagen naar spoed!" en ik loop naar achter in de tuin waar ventje tegen een boom leunt met zijn hand voor zijn oog.
Ik vraag hem of het hetzelfde oog is dat verleden jaar werd geopereerd voor het loslaten van het netvlies want dan moeten we inderdaad onmiddellijk naar spoed.

“Nee, ’t is mijn ander oog” mompelt hij stillekes. Broer 1 staat nog altijd in paniek rond te springen.

Weer delf ik in mijn pseudo medisch geheugen en besluit dat: - indien ventje nog recht staat en normaal praat er waarschijnlijk niets ernstig aan de hand is. Hij zegt dat hij niet duizelig is dus ik neem aan dat hij geen hersenschudding heeft. Op mijn vraag om zijn hand weg te doen zodat ik zijn oog kan bekijken zie ik het oog inderdaad elke seconde opzwellen en blauwer worden.
Uiteindelijk 'leken' besluit: een ferme blauw ket.

Ik ga naar de diepvries en neem de zakjes eruit die er voor zo’n spoedgevallen inzitten en zeg tegen ventje dat hij even moet gaan zitten en de ijszak erop houden zodat de zwelling niet toeneemt.

Iedereen is tegen dan al een beetje gekalmeerd en broer 1 en goede vriend gaan verder werken terwijl ventje even wat bekomt.

Wij drie vrouwen doen wat we best doen en dat is een lekker glas frisse, witte wijn drinken in het zonnetje en ons niet moeien met de hardwerkende mannen.

’s Avonds blijven ze allemaal eten en ik kook voor iedereen als ze om acht uur eindelijk besluiten om te stoppen met werken. Ik ga kijken en de drie hebben het klaargespeeld om ondanks de teen, het blauw oog en hun gezegende gemiddelde leeftijd van zestig een groot stuk tuin netjes uit te graven en te nivelleren.

Ik bewonder oprecht in stilte het mansvolk rond mij.

Nu hoop ik dat wanneer het zwembad gemonteerd wordt er geen verdere ongelukken gaan gebeuren want dan ga ik denken dat het ding vervloekt is en durf ik er niet in zwemmen.

’s Nachts moeten we dan nog naar Zaventem rijden om schoonma  af te halen die terug komt van Gran Canaria.

Wie zei er dat we ons gingen vervelen als we niet meer werkten?

18-05-2006 om 13:08 geschreven door BOJAKO  

Ik heb al veel geschreven over mijn moeder maar eigenlijk nog niet over mijn vader.

Hij was zeker geen vage figuur op de achtergrond, integendeel. Als kind herinner ik me mijn vader bijna beter dan mijn moeder. Was het omdat hij er niet altijd was of was het omdat hij zo’n bijzondere persoonlijkheid had, ik weet het niet.

Hij was een nakomertje, de jongste van acht kinderen. Zijn vader en zijn oudste broer hadden gevochten in de eerste wereldoorlog en zijn oudste broer was gesneuveld, slechts 18 jaar.

Vader kreeg de voornaam van die oudste broer. Ik weet niet of het was uit liefde dat hij die naam kreeg of om de familienaam te bewaren. Het was toen nog de mode in Engeland dat de oudste zoon dezelfde voornaam kreeg als de vader. Waarschijnlijk was het om beide redenen.  Vader werkte in Engeland net zoals zijn vader voor hem in de mijn.
Zijn oudste zus was geëimigreerd naar Australië toen hij elf jaar was en zijn broers waren allemaal de mijnen ontvlucht en bij de politie gegaan echte ‘Bobby’s’. Het waren ook grote mannen en ons vader was vrij klein, ik schat rond 1.70 m.... “Ik was het overschotje” zei hij altijd. Hij wou ook graag bij de politie maar mocht niet omdat je toen minstens 1.80 m moest zijn.

Wat ik me best herinner is dat mijn vader bijna altijd goedgezind was. Hij had een goede stem en hij zong altijd. Er werd bij ons thuis heel veel gezongen.
Dansen deed hij ook heel graag en als kind nam hij me dan op de arm en walsten we de kamer rond ofwel mocht ik op zijn tenen staan en dansten we zo.

Hij kon prachtig en spannend vertellen en voorlezen deed hij ook altijd 's avonds voor we gingen slapen, TV hadden we toen nog niet.

Samen aan tafel was het bij ons altijd een heel plezante bedoening. Iedereen had zijn vaste plaats en pas als moeder ook neerzat mochten we beginnen eten.
Alles wat iedereen die dag gedaan had werd tijdens de maaltijd besproken en verteld.

Vader was een kunstenaar in het lospeuteren van informatie. Met leugens kwam hij altijd aan de waarheid. Hij keek je dan even streng aan en zei toen: “vertel maar wat je gedaan hebt hoor, ik weet het al van de buurvrouw maar ik wil uw versie eens horen”. Je zat je dan suf te piekeren wat hij weer wist van hetgeen je weer uitgestoken had, want je had toch altijd iets op je kerfstok.

Ik herinner me zo’n voorval toen we pas in België woonden en ik moet ongeveer acht jaar oud geweest zijn.
Eén keer had ik iets heel ergs gedaan. Op de terugweg van school had een vriendin me uitgedaagd om een appel te pikken uit de bak die voor een kruidenierswinkel uitgestald stond.

Nu besef ik dat vader hier helemaal niets van wist, maar die dag paste hij aan tafel weer zijn truukje toe, hij kon je zo heel serieus bekijken zodat je overtuigd was dat hij echt alles wist en van alles op de hoogte was.
Toen hij die dag aan tafel naar mij keek en  zei: “enne....wat heb jij vandaag op je kerfstok, vertel maar! Ik weet het toch....”  had ik voor ik het goed en wel besefte  met een bibberstemmetje al geantwoord
“euh....het was omdat mijn vriendin het gezegd had”.
Vader had waarschijnlijk nog totaal geen idee  waarover ik het had maar hij hield zijn gezicht in de plooi en zei streng: “jaja, zoveel weet ik ook, maar ik wil de rest van je horen”.
“Ik zal het nooit meer doen prevelde ik” en de tranen kwamen al in mijn ogen.
Hij verschoot die keer zelf van mijn reactie want meestal was het gewoon kattekwaad dat we uitgespookt hadden.

Mijn moeder, broers en zuster stopten allemaal met eten en zaten me met open mond aan te kijken en ik zat me af te vragen hoe vader het in hemelsnaam was te weten gekomen.

“Ik had zo’n honger en het waren zo’n mooie appels” snikte ik en ik kon verder niets meer zeggen.

Zo lief als hij meestal was, zo streng kon hij zijn als je echt iets mispeuterd had.

Heel streng keek hij me aan en zei: “ik maak daar dus uit dat jij vandaag een appel gestolen hebt uit een winkel!”, en ik knikte snikkend van ja.
Vader stond recht en zei: “sta onmiddellijk op, doe je jas aan en kom mee, wijs me de winkel aan waar je gestolen hebt” en hij nam mijn hand en trok me boos mee naar buiten.
Nog harder snikkend en bibberend stapten we wat verder naar de bewuste kruidenier.

Vader duwde me voor hem de winkel binnen en zei tegen de dame achter de toonbank: “mijn dochter moet u iets opbiechten mevrouw” en hij gaf me nog een duwtje en zei streng: “vertel maar aan mevrouw wat je gedaan hebt”. “Ieeeeeiiieeeekkk snik ....snik....heb...een appel gestolen....snik....daarstraks” kwam er met moeite uit.

De dame stond al bijna met me mee te wenen en kwam vanachter de toonbank. “och...we zullen dat maar vergeten hoor meisje!” zei ze.

“Nee mijn dochter gaat dat betalen mevrouw” zei mijn vader streng en vroeg hoeveel de appel kostte. Ik kan me echt niet herinneren wat die mevrouw geantwoord heeft maar ik weet dat vader me een cent in mijn hand geduwd heeft en dat ik dit aan haar moest geven.
De dame had waarschijnlijk medelijden met me want ik kreeg een zakje snoep van haar nadat ik van vader plechtig had moeten beloven dat ik nooit nog zo iets zou doen.  De snoep moest ik buiten onmiddellijk afgeven.

Vader en ik zijn toen in stilte samen terug naar huis gestapt waar hij aan moeder en mijn broers en zus vertelde wat we gedaan hadden.
Ik stond er diep beschaamd bij te kijken en ik vloog onmiddellijk naar mijn bed zonder eten.

Misschien vind je dat mijn vader té streng was, op dat ogenblik vond ik dat waarschijnlijk ook, maar nu besef ik dat zo iets een heel goede levensles is.
Nooit, maar dan ook nooit heb ik nog iets durven nemen dat niet van mij was en ik denk dat mijn broers en zussen ook zodanig geschrokken waren dat zij het ook nooit gedurfd hebben.

16-05-2006 om 23:53 geschreven door BOJAKO  

Amaai mannekes wat een week....en het zag er allemaal zo goed uit. Normaal gezien ging ik een paar dagen shoppen in Londen met mijn neef. Om mijn neef niet in verlegenheid te brengen vond ik dat ik er op mijn best moest uitzien in het hotel, dus ik besloot om mijn haar wat bij te kleuren. Ik weet niet hoe jullie dit doen, maar ik plets de hele kleurboel op mijn hoofd, laat dit de nodige tijd trekken en spoel het dan hangend over mijn bad eruit en klaar is kees.

Alleen....ik hing, ik spoelde en ping....ik kon niet meer recht, mijn rug weeral naar de knoppen.

Besluit: hang niet over een bad om je haar af te spoelen.

Heeft er misschien iemand raad hoe ik het dan wel moet doen?

Ventje is zoals jullie nu al weten een shopaholic en reist bovendien heel graag dus die was meer dan blij dat hij in mijn plaats mee mocht met Neef.

Nu moet ik toegeven dat die twee dagen helemaal alleen thuis ook wel heel plezant waren. Je staat op wanneer je wilt, eet wanneer je wilt, loopt rond in je flikkie zonder dat je je moet schamen voor je wiebelende vetlaagjes, maar ik was toch blij toen hij bedolven onder volgeladen plastiek zakjes uitgeput terug thuis kwam.

Terwijl hij in Londen was had ik eindelijk van de GB Brico bericht gekregen dat mijn zwembad binnen was (gekregen voor mijn verjaardag in maart). Ik begon al te denken dat ik er van de winter alleen maar op zou kunnen schaatsen.

Dus....zaterdag, ventje en ik de tuin in om de plaats voor te bereiden waar het zwembad moet komen want er komt wel wat werk bij kijken.

Vuil en moe kwam ik terug binnen om me op te frissen en wat te recupereren (in feite liep ik er maar wat in de weg want ik mocht niets zwaar doen van ventje omwille van mijn rug).

Na een tijdje hoorde in ventje langs de keuken naar boven gaan en ook een douche nemen.

Ik zat naar het nieuws te kijken toen hij zich languit in de zetel legde.

“shoeke....” ik keek naar hem om en zag dat hij zijn grote teen aan’t bewonderen was.

“Wat is er?” vroeg ik. “’k heb iets laten vallen op mijn teen en het doet wel een beetje zeer” zei hij.

Ik stond op bukte me over de teen en zag een blauw/zwarte nagel. “Wat hebt ge nu gedaan?” vroeg ik. “euh....der is ne betonpaal op gevallen” zei hij.

“Hm....en ge had zeker uw veiligheidsbottinnen aan?” zei ik goed wetend dat hij op zijn espadrilles had staan werken ondanks al mijn waarschuwingen.

Als volleerde pseudo verpleegster vroeg ik: “kunt ge hem nog bewegen?” Hij wiebele met de teen en dat ging blijkbaar moeiteloos. Ik maakte dan mijn diagnose: “ge kunt het bewegen, de nagel ziet zwart, waarschijnlijk niet gebroken maar geplet, als ge het niet meer kunt houden moeten we misschien naar spoed en dan boren ze een gaatje in uw nagel want als dat bloed eruit is zal de druk afnemen.” Voilà 20 euro uitgespaard.

Bij het woord ‘boren’ werd hij wit om zijn neus, ondertussen was de teen wel enorme proporties aan het aannemen en begon ventje wel hoe langer hoe meer te kreunen.

Op dat moment kreeg ik net een SMS van zoon 1 vanuit Kreta met wat nieuws en de vraag of alles bij ons OK was. Ik SMS’ste terug wat er net gebeurd was en dat ik stond te twijfelen of ik nu met zijn padre naar spoed moest of niet. Onmiddellijk kwam er een SMS terug van schoondochter (verpleegster) met de melding dat je zelfs een gebroken teen nog kan bewegen en om best naar spoed te gaan.

Nu weten we hier in België dat men wil dat je enkel nog naar spoed komt met een doktersbriefje. Maar een dokter van wacht op een zaterdagavond zoeken enkel om te komen zeggen dat ik naar spoed moest vond ik persoonlijk nogal onnozel, dus ik belde naar spoed en legde uit wat er gebeurd was en vroeg of ik niet zonder het doktersbriefje mocht komen.

De vriendelijke verpleegster zei van wel.

Tegen dan zag ventje al groen en zijn teen was drie keer zo groot en had alle kleuren van de regenboog.

Gelukkig wonen we in een radius van enkele kilometers van alle grote ziekenhuizen van Antwerpen dus ik kon zelfs kiezen. Ik koos voor de spoeddienst van Dr. Beaucourt.

Omdat je hem zoveel ziet op TV voel je je daar al bijna thuis zelfs als je er nog niet geweest bent en iemand die zo efficiënt overkomt zal ook wel een efficiënte dienst leiden.

Ik weet ook dat Prof. Goossens (ook van TV en de pers) er werkt en die voert een heel strenge campagne tegen de MRSA bacterie....alles pleit dus in het voordeel van dat ziekenhuis, daar heb je de meeste kans om er levend uit te komen. Voor mijn ventje enkel het beste.

Gelukkig voor ons was er net geen mega ramp gebeurd en kon er onmiddellijk een arts ventje onderzoeken. Het was te zien dat hij er veel meer van afwist dan ik want hij zei gewoon toen hij naar de teen keek en het even bewoog: “ja man ...da’s gebroken hé”. Ventje wierp me een heel vuile blik toe van “ziedewel !”. Ik zette hem daarna in een rolstoel want we moesten naar de dienst radiologie om de diagnose te laten bevestigen. Als je ooit ’s nachts in een mega groot ziekenhuis hebt rondgelopen dan is dat wel beangstigend, zeker als je zoals ik totaal geen oriëntatievermogen hebt. Ik had mijn GPS ook niet bij maar uiteindelijk heb ik na een kleine omweg de dienst gevonden.

Met de platen die de breuken bevestigden terug naar spoed en daar kwam een knap jong verpleegstertje de teen spalken.

Nu zou je eens moeten zien hoe het gedrag van mannen op zo’n ogenblik verandert. Tegen mij had hij de ganse tijd met een kreunend piepstemmetje gesproken: nu buigt dat jong, knap verpleegstertje zich over hem en plots wordt de macho in hem wakker.

“Als het pijn doet zeggen hé” zegt ze lachend terwijl ze aan zijn tenen frutselt. Met zware stem en schouders fiks recht lacht ventje terug en zegt: “ik ben meer gewoon zenne, als dat alles is”. Ik verbijt mijn lach.

We krijgen wat zware pijnstillers mee om het weekend door te komen en eens door de klapdeur verandert macho ventje terug in een hoopje pijnlijke pudding.

Ik vrees dat mijn zwembad iets voor volgend jaar zal zijn.

15-05-2006 om 11:42 geschreven door BOJAKO