Gisteren :

's morgens rond zeven uur : de telefoon gaat:

zoon 2 : " euh mama, zijde vandaag thuis? "

mama : " ja zeuneke, heel de dag, waarom ? "

( ik was van plan om deze rustige dag te benutten om mijn kerstkaarten te schrijven en mijn foto's van Australië te sorteren.)

zoon 2 : " mijn vrouwke is ziek, voor de eerste keer in vier maanden heeft ze last van mastitis (zie Wikipedia) ons dochtertje kan wel naar school, maar zie je het zitten om Seppe bij te houden, die heeft nog altijd diarree?"

mama : "zeker ventje, kom maar af en breng genoeg reservebroeken en onderbroekjes mee".

Wat later terug telefoon :

"Dag mevrouw, u spreekt hier met de installateur van Scarlet, mag ik binnen een half uurtje al langskomen?"

Oeps .. Holy Moly...bijna vergeten!

Net voor ons vertrek naar Australië belde een lieve dame van Scarlet me op om me mee te delen dat wij nu ook via hen TV konden kijken,  en wel 10 € per maand goedkoper dan bij onze huidige leverancier.

Toen ik haar vroeg om zeven weken later terug te bellen, moest en zou ik absoluut die dag toezeggen,  of de promotie actie verviel.

Ze verzekerde me dat ik gegarandeerd alles zou krijgen wat ik nu had, maar wel flink wat goedkoper.

Ik zei dus toe, want geef toe, tien euro per maand is niet niks voor ne gepensioneerde den dag van vandaag.

Ik drukte haar nogmaals op het hart dat we zeven weken lang aan de andere kant van de wereldbol zouden zitten, ze moest dus wel geduld hebben.

Ze nam daarvan nota.

Mijn voeten Zjérard : twee keer heeft ze me in 't kot van de nacht in Australië wakker gebeld om te vragen of de installateur mocht langskomen. Duh !!!!

Enfin nu kwamen èn Seppe èn de installateur.

Seppe arriveerde, gekleed als een michelin manneke omdat het zo koud was en hij had een grote zak extra broeken bij. (niet nodig gehad, want zijn buikloop zal een eendags loopje geweest zijn).

Het was lang geleden dat Seppe bij ons geweest was, dus elk stuk speelgoed was terug nieuw voor hem, het werd bekeken, er werd mee gespeeld en vervolgens werd het overal uitgestald op de vloer in de keuken en de living.

Toen de jonge Scarlet installateur arriveerde denk ik dat de arme man spijt had dat hij geen zonnebril bij had.

Stel je voor : een grote versierde kerstboom, overal in huis slingers, elke vierkante centimeter vloer voorzien van een stuk speelgoed en daartussen zat onze non-stop kwetterende Seppe.

"Wat komt die meneer doen? Wie is die meneer. Mag ik meehelpen met die meneer? Krijg ik worstjes? Krijg ik drinken? Mag ik TV kijken? En tel daarbij de gewone duizend andere'waarom' vragen,  eigen aan driejarigen.

Na zoveel weken wou ik toch even controleren of die brave man wel alles bij had wat me destijds door de dame aan de telefoon beloofd werd.

Na mijn inquisitie bleek dat enkele - voor mij - belangrijke zaken toch niet helemaal waren zoals ik verwachtte, dus ik moest die arme man teleurgesteld met heel zijn boeltje onverrichter zake terug sturen. Enkel de modem voor onze internet verbinding werd vernieuwd.

Gratis nog wel, en dan zeg je natuurlijk niet nee.

Zoon 2 kwam in de namiddag Seppe terug ophalen en ik schreef vervolgens verder mijn Kerstkaarten, enkelen droegen al sporen van de plakvingertjes van Seppe en nadien werkte ik beneden aan de laptop aan de foto's van Australië.

Ik was zo verdiept in het uitzoeken van de foto's dat ik Mr. Silver uit het oog verloor.

Pas toen ik de dagelijks terugkerende vraag hoorde :

"Wat gaan we vandaag eten shoeke? " keek ik op en ik schrok me rot.

Hij had mijn hele 'grote' keukenkast leeggehaald en de ganse inhoud stond her en der in de living en de keuken verspreid op kasten en tafels.

Pure chaos!

Ik kreeg bijna een appelflauwte maar beet heel wijselijk op mijn tong.

Ik had hem een tijdje terug gezegd dat vòòr Kerstmis de keukenmuren moesten geschilderd zijn.   Ik vraag hem dit namelijk al meer dan een jaar.

Maar nooit had ik gedacht dat mijne zilveren zou luisteren en doen wat ik zeg. Meestal knikt hij braafjes ja en doet hij verder leuk zijn goesting.

" Zoon 2 komt morgen de muren plamuren" zei hij, toen hij mijn verschrikte blik zag.

"Morrege?" gilde ik ... " Morrege staat de agenda zo vol als een ei, dat weet ge toch?"

"Ja maar zoon 2 kon enkel die dag komen plamuren, dus ik zet nu alles uit de weg voor hem."

"Euh .. waar staat mijn Tupperware?" vroeg ik, nog altijd niet van de schok bekomen, maar toen hij antwoordde " ergens ", besloot ik dat mijn kip evengoed kon marineren in een kom van ons goed servies als in een Tupperware pot.

Ik kroop 's avonds in mijn bed, zuchtte diep en dacht bij mijn eigen zichzelve :

"tegen Kerstmis zal het wel opgeruimd zijn zeker?"