|
D-day
Dieet - Day!
Gedaan met feesten, enfin bijna toch. Nog één receptie en één feestje en dan zijn we er door.
2010 begint met wreed spannende kleding! Trop is teveel zei VDB altijd, en de man had gelijk, zeg dat ik het gezegd heb.
Er zijn op deze aardkloot bijzonder sterke vrouwen, die bikkelhard zijn en die kunnen weerstaan aan al het lekkers dat hun voorgeschoteld wordt, maar spijtig genoeg behoor ik niet tot die categorie.
Ik behoor tot de categorie die bij het vertrek thuis altijd denkt : ‘ik ga vandaag enkel water of Cola light drinken en ik zoek tussen al het lekkers een tomaatje en een blad sla' - da's mijn WW training (al drie keer gedaan).
Ik zei dus : ik vertrek thuis met die intentie, maar ‘maain fleish is zoe swak', zou schwiegermutti zeggen, want zodra mij het eerste glaasje bubbels wordt aangereikt, neem ik die met een grote smile aan en zoeven al mijn goede voornemens met warp snelheid uit het raam.
's Avonds in bed lig ik me dan vreselijk schuldig te voelen, maar vandaag meen ik het: enkel water en brood zal het worden!
Vandaag is het niet enkel D-day, maar ook T-day.
Tibo-day.
De mama van Tibo begint vandaag, na vier maanden zwangerschapsverlof, terug te werken en om de stap naar de kribbe (voor beiden) wat gemakkelijker te maken, had ik voorgesteld om hem een tijdje slechts halve dagen naar de kribbe te doen. Mr. Silver en ik zouden hem dan 's middags in de kribbe ophalen en hem na de middag rotverwennen, zodat het kind er ocharme geen trauma aan overhoudt.
Zo'n schattig klein, mollig baby dropke ineens in het diep gooien, dat kan toch gewoon niet hé, zeg nu zelf?!
Maar wat denkt ge ? ..... juist !
Gisteren belde de mama van Tibo :
"euh... nana, ik heb slecht nieuws, Tibo hoest nog altijd en nu maakt hij ook koorts. Hij kan zo toch niet naar de kribbe hé, ziet ge dat misschien zitten om hem een hele dag bij te houden, morgen na het werk gaan we onmiddellijk naar de dokter, want dat hoesten blijft maar duren en nu hij ook wat koorts maakt worden we ongerust."
Mijn grootmoederhart bloedde meteen emmers vol en ik zei : "maar natuurlijk kind, ge kunt dat schatje toch niet ziek naar de kribbe doen, wat is een halve dag meer?"
't zal tenslotte ons laatste 'boeleke' zijn ( eventuele latere ongelukjes buiten beschouwing latend, ne mens moet altijd voorzichtig zijn met wat hij zegt/schrijft nietwaar? )
Voilà en hier zit ik nu, klaar en paraat : 't is zeven uur vijfendertig 's ochtens, buiten ligt er nog een pak sneeuw, 't vriest dat het kraakt en de verwarming moet nog aanslaan, gelukkig heb ik mijn ultra dikke sokken aan en mijn dikke, warme oma sjaal rond mijn schouders hangen.
Knap! Echt een foto om in Vogue te zetten.
Gelukkig ben ik niet beroemd en zijn er geen paparazi die 's morgens vroeg met een camera rondlopen. :-)
|
