Gisteren scheen de zon en ik hoorde van iedereen dat de lange hete zomer eindelijk ging beginnen.
Iemand blij maken met een dode mus is dat verdorie ! :-?

Toen ik vanmorgen wakker werd was het dan ook een heel grote desillusie. Een donkergrijze lucht en geen zonnestraal te bespeuren.
Maar ach, we zullen maar blij zijn dat het geen pijpenstelen regent zeker?

Niet dat ik deze week tot heel veel in staat was, maar het gevoel van warme zonnestralen op een pijnlijke rug kan wonderen verrichten.
Dankzij blogvriend Uilenspiegel is er toch een klein wonder geschied.
Van hem vernam ik dat ik baat kon hebben door op regelmatige tijdstippen een specifiek punt op mijn hand te masseren.
Baat het niet dan schaadt het niet dacht ik en ik masseerde er duchtig op los en wonder boven wonder – de pijn is sinds gisteren stukken minder. Bedankt hoor Uiltje!

Het zat er natuurlijk aan te komen dat tonnen chappe en stenen versleuren mijnen zilveren Bob-de-bouwer ook wel eens de das zou kunnen om doen.

Eergisteren avond kwam hij naar huis met een pijnlijke nek.
“ ’k heb een kou op mijn nekspier denk ik” mompelde hij en vroeg me om zijn nek in te smeren met Voltaren.
“Ge hebt waarschijnlijk iets verrokken ja Mister Macho!” antwoordde ik. “Ik had u nog zo gezegd om wat rekening te houden met uw gezegende leeftijd, ge denkt dat ge twintig blijft zeker?”
Mopperend trok hij naar de schuif met het kersenpitkussentje, warmde het op in de microgolf oven en legde dit in zijn nek.
Een pijnstiller wou hij niet – échte mannen bijten op hun tanden!

Hoe meer de avond vorderde,  hoe pijnlijker het precies werd.
Hij is meestal gezegend met een blakende gezondheid maar als hij iets mankeert dan verandert hij in een hoopje ellende en dan kan hij me zitten aankijken met zo’n vreselijk droevige hondenogen waar de uitdrukking van pijn héél duidelijk in te lezen staat.
Elke beweging wordt ook vergezeld van een zacht gekreun en het lijkt ook altijd zijn stembanden aan te tasten, want na een tijdje zei hij met een heel klein stemmetje : “ ’t is echt niet te doen hoor die pijn, ’t wordt erger en erger! “
Ik raadde hem nog eens aan om een pijnstiller te nemen voor het slapengaan maar dit weigerde hij weer heel manmoedig.

Midden in de nacht hoorde ik hem kreunend opstaan en toen ik ’s morgens beneden kwam zat hij moedeloos rechtop in de zetel met zijn vertrouwd kersenpit kussentje nog altijd in zijn nek.
“ ‘k ben moeten opstaan van de pijn, het was niet te houden en ik heb dan maar een pijnstiller genomen” piepte hij.
“Wacht efkes ..ik zal uw pijnpunt op uw hand eens masseren” zei ik, want het had bij mij goed geholpen.
Ik had natuurlijk ook al enkele dagen mijn rugpillen genomen.

“Ik ga best toch eens naar de dokter denk ik,  want ’t is niet normaal zo’n pijn en zo afzien” zei hij en kreunend stond hij recht en slefte weer naar de microgolf oven om er voor de zoveelste keer zijn kussentje op te warmen.

“Weet ge – ik zal de dokter naar huis laten komen, want zo kunt ge er niet naartoe hé” stelde ik voor.
De dokter kwam en stelde een spierverrekking vast en vroeg of ik nog voldoende pillen voor mijn rug had en dat ventje die ook best zou nemen. (wat ik tenslotte al vanaf het begin had voorgesteld).

Veiligheidshalve vroeg ik aan Uilenspiegel of ik voor de nek hetzelfde plekje moest masseren en ik kreeg onmiddellijk antwoord dat ik bij een pijnlijke nek op een ander plaats moest masseren.

De uitwerking van de pijnstiller en de spierontspanner was bij ventje natuurlijk spectaculair.
Zodra de pijn wat afnam kregen de stembanden van mijne macho terug hun normale volume en verdween de hondstrieste blik uit zijn ogen.

Verdoofd en ontspannen is hij vanmorgen toch terug naar de bouw van zoonlief vertrokken!
“Ik zal wel stoppen als ik pijn voel” hoorde ik hem nog roepen terwijl hij de voordeur achter zich toetrok.
Wat een vader lijden wil voor zijn nakomelingen!

Maar ach, nu mijn rug dankzij de medicatie en de handmassage ook terug beter is zal ik morgen ook nog maar wat papier gaan afsteken!
Ik zal ook wel stoppen als het terug pijn begint te doen.
’t Ja binnen vier weken willen de kinderen verhuizen en er is nog enorm veel werk.
We hebben zoonlief wel al gezegd dat twee huizen verbouwen op zes jaar tijd genoeg is geweest.

Indien ze nu nog willen verhuizen zullen ze een aannemer moeten zoeken en dat lijkt niet zo simpel als ik lees wat Herkuul op zijn blog over aannemers schrijft.