|
Gisteren was het lang Paasweekend eindelijk gedaan en kon ik s morgens als eerste werk naar de tandarts bellen. Ik heb zelfs mijn ontluikend grasveld niet bekeken.
Ik vroeg om een afspraak, diezelfde dag nog.
Kan niet, was het antwoord, alles zat vol, donderdag ten vroegste.
Als er één ding is dat je assertief maakt dan is het wel vlammende tandpijn dus ik liet me niet afschepen en zei dat het diezelfde dag nog moest zijn, eender hoe, al moest ik s nachts om elf uur nog geholpen worden.
Na veel gemompel en gefluister zei de dame aan de telefoon dat de tandarts die mij enkele weken geleden behandeld had er niet was maar ik mocht komen als ik een andere tandarts wou.
Huh, alsof ik de achterkleinzoon van dokter Mengele nog in mijn mond zou toelaten.
Ik mocht onmiddellijk komen. Ik heb me nog nooit zo snel gewassen en aangekleed.
Een uur later lag ik weer met wijdopengesperde mond op de martelstoel.
Een jonge dame boog zich over mijn mond heen en deed een heel verwarde uitleg. Ik probeer me nog altijd te herinneren wat ze juist gezegd heeft.
Ze sprak alsof ze verbaal hyperkynetisch was. Haar zinnen hadden geen begin en geen einde. Het leek alsof ze gewoon hardop haar gedachten sporadisch formuleerde, maar het kan natuurlijk ook aan mij gelegen hebben, ik had zoveel pijnstillers genomen de vorige dagen, misschien functioneerden mijn oren en mijn hersenen niet meer goed.
Enfin, t kwam erop neer dat ze de tand ging ontzenuwen. De opluchting die ik voelde toen de spuit begon te werken was niet te beschrijven, eindelijk even pijnvrij.
Tijdens de behandeling babbelde ze nog steeds druk verward verder.
Alhoewel ik suf was van de drugs zag ik toch dat de tandarts assistente haar bevelen ook niet altijd goed begreep, ik was niet alleen, ze leed aan een vorm van orale dysorthografie.
Met mijn ogen toe liet ik ze boren, schrapen, porren en mompelen.
Ik was gelukkig, ik had geen pijn.
Een half uur later zei ze dat het voorlopig voor haar gedaan was. Dit was maar een halve wortelkanaal behandeling. De verdere behandeling moest op een andere dag gebeuren.
Ik zette me recht in de stoel en ze keek me vanachter haar plastic masker met een bezorgd gezicht aan en zei: ge hebt wel een vreselijk moeilijke wijsheidstand, ik weet niet of ik het aankan.
Ik geloofde mijn oren niet en vroeg om meer uitleg. Uw tandwortels zijn niet gewoon mompelde ze terwijl we naar haar bureel liepen. Misschien neem ik best even een plaatje.
Nu ben ik zelf maar tot mijn zestien naar school geweest, maar ik zou het logischer vinden indien men eerst een plaatje neemt en dan aan een wortelkanaal begint te prutsen en niet omgekeerd.
Ik trippelde met voze mond achter haar aan terug naar de zetel voor het plaatje.
De technologie staat niet stil, ook dit gebeurt tegenwoordig digitaal en even later stonden we beiden mijn 'rare'tandwortels te bewonderen op de computer.
Ziede zelf, zeg nu zelf, raar hé...ik zie er maar twee, gij ook en ze zijn krom en ik zie het kanaaltje niet en dat zoudt ge duidelijk moeten zien, misschien hebt ge maar twee, das mogelijk... Ik had geen flauw idee waar ze het over had.
Nog steeds verward hardop denkend zette ze zich weer neer aan het bureel en toen zei ze: ik denk dat ik u ga moeten doorverwijzen naar een specialist want mij lijkt het te moeilijk om er nog verder aan te werken.
Zunde dat ge geen foto van mijn gezicht kon zien op dat ogenblik, ik geloofde mijn oren niet.
Nadat ze me zei dat die bepaalde specialist wel ongelooflijk duur was (400 euro ongeveer) vroeg ik of ik dan gegarandeerd van de pijn zou af zijn en of mijn tand dan gered zou zijn.
Ze schudde meewarig haar hoofd heen en weer. Er was ook geen garantie dat die hoge prijs een goed resultaat zou afleveren. Het kon zijn dat hij het ook niet kon.
Nu volledig suf en helemaal in de war vroeg ik of er dan slechts één alternatief was, de tand trekken?
Ze schudde van ja en als ik wou zou ze het onmiddelijk doen, ik moest maar telefoneren indien de pijn niet te harden was.
Toen heeft ze nog een verdere verwarde uitleg gegeven over een afspraak. Ik begreep ze weer niet en liet ze maar data op een kaartje schrijven. Thuis heb ik het proberen te ontcijferen samen met mijn ventje. Hij vroeg waarom ze rechts naast de datum een clown gezichtje had getekend echt waar !!!
Deze morgend werd ik wakker en ja .... vlijmscherpe pijnscheuten schoten weer door mijn hoofd.
Nu zit ik hier te piekeren of ik nog een poging waag bij die specialist die niets kan garanderen of seffens mijn telefoon opneem en Mevrouw Hyperspraak vraag om dat martelding uit mijn mond te verwijderen.
Weet ge nog wat het ergste is? Die tand deed absoluut geen pijn toen ik naar hen toeging. Die had met dat klein stukje eraf wellicht nog jaren pijnloos zijn best gedaan.
Moest ik kunnen ik gaf mezelf een flinke stamp tegen mijn achterwerk, ik zou er Jean Marie Pfaff niet voor nodig hebben.
|
