|
Zo'n ongelooflijk mooi weer voor de tijd van 't jaar, de dagen vliegen gewoon voorbij. Je zou gek zijn om binnen te blijven en er niet van te profiteren zolang het duurt. Ik heb amper tijd gehad om aan de PC te komen.
Vrijdag moest ik op controle bij ‘de Pancreas chirurg'. Deze keer verliep het onderzoek hectisch en snel door mij en niet omdat de dokter zo gehaast was.
Beneden in onze auto zat namelijk mijn hevig bloedende zilveren vechtgenoot.
Net voor we gingen vertrekken naar het ziekenhuis ( dat zal je altijd zien) hoorde ik hem van boven uit de badkamer roepen : «shoeke kom eens!!!» en omdat het zo onheilspellend klonk vloog ik als een raket de trap op. Mijne macho hing geheel ontredderd over de lavabo met een van bloed doordrenkt washandje onder zijn neus.
Raar maar waar, maar op zo'n ogenblikken word ik ongelooflijk kalm. Ik nam een oude versleten handdoek uit de kast, duwde die onder zijn neus en zei kalm terwijl ik de WC deksel naar beneden deed: «zet je hier rustig neer, knijp hard je neus toe onder je neusbeen, hou de handdoek eronder en wacht af, het zal seffens wel stoppen». Twee handdoeken later leek het wat beter te gaan en omdat de tijd nuu ècht begon te dringen voor mijn afspraak besloot ik twee vliegen te vangen in één klap.
Ik hielp Mr. Silver om zich verder aan te kleden, knoopte zijn veters en nam hem mee in de auto naar het ziekenhuis.
«Indien het seffens na mijn onderzoek nog bloedt dan gaan we naar spoed» zei ik troostend, terwijl hij in de geparkeerde auto bleef zitten.
De chirurg zal ons gesprek wel bizar gevonden hebben want het verliep ongeveer zo :
Hij : «Tiens meneer is er niet bij?!»
Ikke : «nee die zit in de auto te bloeden.»
Hij : « huh?»
Ikke : « euh ...hij heeft voor de eerste keer in zijn leven een ongelooflijke bloedneus en hij zit in de auto te wachten, want als het seffens niet gedaan is dan ga ik met hem naar spoed, maar ik moest hier bij u op de afspraak zijn om negen uur.»
Hij : «aaah»... (‘t is nog altijd een man van weinig woorden)
Hij : « en hoe is het verder?»
Ikke : «veel beter dokter dank u, nog veel last van mijn spijsvertering, maar de pijn aan de pancreas en de longen waar al het vocht zat is bijna weg.»
Hij : «ga eens op de tafel zitten zodat ik kan luisteren ... hmm...dat klinkt heel goed, leg u eens neer.»
Er werd vervolgens wat geduwd en gepord in de gevarenzone, ik kreunde wanneer het pijn deed en toen zei hij: «dat is goed, kom er maar af.»
Ikke : «zijn die spijsverteringsproblemen misschien nog een gevolg van mijn operatie?»
Hij : «hmmmm... hebt ge galstenen?»
Ikke : «voor zover ik weet niet.»
Hij : «ik ga u een briefje voorschrijven voor een echo en dan gaan we dat eens bekijken, hoewel, op de scans waren er geen galstenen te zien ... en laat seffens nog maar een foto van uw longen nemen en bel me dan maar nadien op voor de uitslag.»
Ik zat maar te denken aan mijne arme bloedende zilveren, dus ik vroeg enkel nog wat ik moest doen ivm mijn maag, waarop hij antwoordde:
«Vraag maar aan uw huisarts om de juiste medicatie, die zal u nu wel verder helpen.» en voor ik het goed en wel besefte stond ik weer buiten bij Mr. Silver. Het bloeden was nu bijna nihil, dus een bezoek aan spoed was niet meer verantwoord.
Omdat hij bloedverdunners neemt vond ik het wel raadzaam om even de huisarts op te bellen toen we terug thuis waren en zij zei inderdaad dat hij best enkele dagen geen bloedverdunners meer zou nemen.
Bij de apotheek waren we gestopt om bloedstelpende watten te kopen en de rest van de dag heeft hij rondgelopen met twee gele proppen watte in zijn neusgaten, die ik netjes bijknipte zodat we na de middag een wandeling konden maken met Molly.
Zaterdag hebben we vervolgens een heerlijke zonnige dag aan zee doorgebracht bij schoonbroer en schoonzus met Schwiegermutti. Schoonbroer verjaarde. Na de middag hebben we lekker buiten in hun tuin gezeten en nog wat extra vitamine D opgezogen in het zonnetje. Ik begin warempel al een kleurtje te krijgen.
Zondag kwam zoon 2 op bezoek met de drie jongste kleinkindjes. Tibo had al kennis gemaakt met Molly, maar de oudste twee waren nog echt bang. Zij keken toe van achter het hek terwijl Tibo zonder enige angst de hondenbrokjes één voor één in de mond van de puppy stak.
Wat later in de tuin kroop Seppe van de schrik boven op een geïmproviseerde boomtafel, -ineengeknutseld door Mr. Zilver als toog bij mooie dagen - waar hij even later natuurlijk prompt aftuimelde met het nodige concert en een geschramde knie als gevolg.
Na de middag trokken we met z'n allen naar het Nachtegalen park waar het leek alsof heel Antwerpen zich verzameld had aan de speeltuin en waar kleindochter en kleinzoon 3 onder mijn begeleiding met Molly aan de leiband mochten wandelen.
Toen ze naar huis ging zei kleindochter heel fier : «ik ben nu nog maar een pieteklein beetje bang hé nana?» waarop ik haar de hemel in prijsde en zei dat ze een ongelooflijk flink meisje was.
En nu is het weer het begin van een nieuwe week, er zijn geen nieuwe neusbloedingen geweest, ik voel me nog altijd misselijk en zal seffens een afspraak maken voor een echo. Hopelijk zijn het geen galstenen, want ik mag er niet aan denken dat ik terug onder het mes moet.
Mr. Silver is nu naar zijn groentetuin en na de middag zullen we waarschijnlijk nog eens van het mooi weer profiteren en op stap gaan.
Binnenblijven moet je doen bij slecht weer en dat hebben we hier in België genoeg nietwaar? :-)
Toedeloekes!
|
