Mijn huid heeft dringend nood aan een fikse dosis vitamine A na die ellenlange grijze winter.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

’t Zou ook van pas komen voor mijn pijnlijke, rode gebarsten lippen en mijn even rode neus.  
Gisteren, voor het slapengaan,  smeerde ik lippen en neus in met een dikke laag baby-poep-zalf en ik geef toe: het was zeker geen verbetering, ik leek op een personage uit de griezelfilm Scream. 

Voilà,  nu heeft iedereen in de familie tegelijk een zware verkoudheid, laat ons  hopen dat het eindelijk de grand finale:  “de bloemekee” is,  zoals bij vuurwerk.

Zieke zoon 2 heeft daarstraks zieke Seppe gebracht, die nog altijd koorts en vlekken heeft.  Hij is pas van de antibiotica af. 
De kinderarts denkt nu aan ofwel eczeem, ofwel nog een ander extra viruske. 

 ’t Ja,  als ze het niet weten slaan ze er ook maar met hun klak naar nietwaar? 
Aan de nog steeds rode frambozen tong te zien - (hij had roodvonk - een streptokokken infectie) -  zou hij van mij toch nog een extra dosis antibiotica gekregen hebben, maar ik ben geen dokter, enkel een (on-)ervaringsdeskundige.

Enfin…We shall see said the blind man!

Gisteren kwam neef dolgelukkig binnen met het grote nieuws dat hij en zijn vrouwtje hier in de buurt een ander huis gekocht hebben, vlak naast het parkje waar Herman (de echtgenoot van Paz)  vroeger accordeon speelde voor de Volksdansgroep.

Wat is dat met al dat huizen kopen?   Eerst onze jongste, nu neef. 
’t Is omdat het lente is zeker, ze willen allemaal een nieuw nest. 
Ik ben wel blij dat neef in de buurt blijft wonen.   Als een echte moederkloek wil ik zoveel mogelijk mijn familie om me heen, misschien omdat ik dat als kind  gemist heb, die familieweb van  grootouders, tantes en nonkels, neven en nichten.

In huis blijft alle werk staan, maar dat is de schuld van Harry Potter.   Hij heeft net die lelijke Voldemort weer verslagen in deel twee en ik ben nu aan deel drie begonnen.   
Wat een ongelooflijke fantasie heeft die J.K. Rowling toch.   Vroeger vond ik Enid Blyton de beste jeugdschrijfster,  na Richmal Crompton met de William reeksen. 

Ik had nooit gedacht dat ik nog zo van kinderboeken zou kunnen genieten.

Oei...misschien is dit het begin van de terugwaartse stap naar een tweede kindertijd.

Ocharme mijn bloeikes van kinderen! :wink: