Onze jongste zoon heeft er ook ooit zo eentje gehad.  
Ik zocht naar een afbeelding op Google, maar vond er geen, maar ik ben ervan overtuigd dat jullie weten welke ik bedoel.

De snelheid die deze fietsjes kunnen halen is onwaarschijnlijk.

Seppe heeft zo’n fietsje  en overal moet het mee.   Ook naar hier natuurlijk. 

Als een sneltrein raast hij keer op keer door de living, via de keuken naar de veranda. 

Hij remt dan met beide voeten af vlak voor de glazen verandadeur.  
Uit schrik heb ik er al van alles voorgezet.    
Onderweg is er één mini opstapje tussen de living en de keuken en dan gil ik elke keer : “STOOOOOOP”, waarbij hij plots remt, mij elke keer bijna een hartaanval bezorgt omdat ik denk dat hij overkop zal gaan, breed lachend naar mij omkijkt en ook zijn variatie op het woord “TOOOOOOP” geeft, vervolgens super voorzichtig zijn voorwiel opheft en dan weer zoevend verder fietst.

Het liefste heeft hij nog dat ventje in’t midden van zijn traject staat met de benen wijd open en zo een brug maakt waaronder hij kan doorrijden.

Ventje beschermt zijn familiejuwelen met beide handen en Seppe trekt braaf zijn hoofd in wanneer hij keer op keer onder “de brug” doorzoemt, alsof hij al weet dat de gevolgen van een botsing bijzonder pijnlijk zullen zijn voor zijn grootvader.

Hij is nog steeds ziekjes, al zou je het nooit geloven als je hem bezig ziet.  
Toch blijft de koorts op en neer gaan en rare droge vlekjes komen er steeds bij.   Het lijkt niet op het ‘normale‘ vervellen na roodvonk Pazke,  dus vanavond gaat hij nog maar eens naar mevrouw doktoor.

De twee bompa’s waren gisteren weer aan het werk op het bouwwerf van zoonlief,  want de grote middelen werden gisteren ingezet – kranen hebben de hele achterzijde van het gebouw platgelegd en alles op containers geschept.

Ik was alleen met Seppe tot ventje weer thuis kwam en het onvermijdelijke is weer gebeurd.  
Herniaretta, al een tijdje in bedwang gehouden door sterke medicatie, nam venijnig weerwraak en sloeg halverwege de winkelstraat toe.   Gelukkig kon ik mankend en steunend op de buggy thuis geraken.

Tot mijn grote spijt moest ik aan zoon zeggen dat ik vandaag Seppe niet kon bijhouden. 
Hij moet kiezen,  ’t is ofwel zijn vader op de bouwwerf, ofwel hier bij mij thuis om Seppe op te pakken wanneer het nodig is.

Ik moet Herniaretta nu heel goed verzorgen,  want binnenkort hebben we een reisje gepland naar Bretagne met onze goede vrienden.  

Ik zal veiligheidshave toch eens moeten kijken of die steun-loop -zit- wagentjes voor oude mensen nog te koop staan in de Aldi.  :lol:

Laura lijkt er vandaag de brui aan te willen geven, dus ik zal nog maar eens een geel kaderke gebruiken, misschien komt ze dan weer tot bezinning.:roll: