Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
09-01-2010
Een witte wereld!!
Ja die hebben we vast hé, en nog niet zo voor even. Ik vind het prachtig en voor mijn gevoelen hoort er sneeuw bij de wintertijd. Ik ben nochtans een zonnekind en leef op als het lente wordt, maar een winter, zoals wij die de laatste jaren gekend hebben, met windvlagen en regen, alsmaar regen, daar word ik dus echt ziek en mistroostig van. Bij dit weer kan een mens tenminste goed ingeduffeld naar buiten. Ikzelf voel daar niet direkt de aandrang toe, maar er zijn genoeg mensen, zoals ook M., die elke dag eropuit trekken en een wandeling maken in de sneeuw. Het bos vlakbij leent zich daar natuurlijk uitstekend toe, en als M. terug binnen gestampt komt, brengt hij de geur van buiten en sneeuw mee, rode wangen, dampende adem en schitterende ogen. Echt waar, ik ruik de sneeuw. Nu ja, als ik naar sommige programma's kijk op de TV, heb ik ook de indruk dat ik ruik, wat daar wordt klaar gestoomd en zo'n modern toestel hebben wij toch echt niet, als die al überhaupt zouden bestaan! Als ik via het grote raam naar buiten kijk, zie ik nog wat stofsneeuw vallen, maar het geweld van de ganse voormiddag heeft afgenomen. Er staat een ferme noord-oostenwind en die joeg de sneeuwbuien met wervelend geweld door de bomen en struiken en heeft het sneeuwdek, dat er al dagen lag, weer ferm aangedikt en alles in een wollig witte deken gepakt. En wat vind ik dat mooi. Zelfs de vogeltjes, die normaal af- en aanvliegen naar het voederbakje, houden zich gedeisd en hebben elders een onderkomen gezocht. Ik heb het idee, dat als je nu naar buiten loopt in de koude wind, je terugkomt met een craquelé huid. En daar zit ik nu echt niet op te wachten! Ik doe dus maar mijn dagelijkse werkjes, en ook de wasmachine draait op volle toeren. Voor de rest wordt het een "oeieldag", lekker warm binnen, wat tuttelen, tokkelen en lezen en misschien naar dat kastje kijken en muziek beluisteren. Normaal gesproken zou ik naar een receptie van de tennisclub willen vanavond, maar ik ga mijn lieve leven en auto echt niet riskeren voor een drankje en hapje, waarvan ik het meeste toch aan me voorbij laat gaan. Weet me bevoorrecht, dat ik in een lekker warm huis woon met alle comfort en tel dan ook mijn zegeningen, zeker in deze koude wintertijd.
Kerstavond hebben wij doorgebracht bij onze kinderen, zoals we dat sinds enkele jaren doen. Onze schoondochter en zoon hadden heel lekker gekookt en de tafel was gedekt als een plaatje. Ook de moeder van onze schoondochter, een weduwe sinds verschillende jaren, was bij het gezelschap en de heel avond was een warme, vriendelijke en liefdevolle ontmoeting en samenzijn, waardoor je een gevoel krijgt van roezige tevredenheid en geluk. Het licht van de kaarsen wierp een fluwelige glans op het witblonde haar van onze kleinzoon en hij en zijn zusje hadden de sterren van de hemel geplukt en die straalden uit hun ogen. Als ik daar dan zit en alles tevreden bekijk, besef ik tenvolle wat een onwaarschijnlijk geluk we hebben, M. en ik, dat dit onze kinderen en kleinkinderen zijn. Ik realiseer me best dat er op heel veel plaatsen heel anders met elkaar wordt omgegaan en die warme liefdevolle aandacht voor elkaar soms mijlen ver te zoeken is of helemaal nooit heeft bestaan. Het gesprek kabbelde rustig voort en ik had totaal geen behoefte om te praten en wilde alleen maar luisteren en genieten en met alle poriën die warmte en liefde opzuigen en met me meedragen. Ik kan dat elk moment van de dag terug oproepen en ervan genieten, en dat maakt een dag, die misschien iets minder aangenaam is, toch weer de moeite waard. Na het heerlijke eten bleven we gewoon zitten en verder babbelen met een kop koffie, een koekje en pralineke en een pousse-café of de avond af te sluiten. Toen we dan opstonden om naar huis te gaan, kwam zoonlief met een prachtige reuzeruiker met witte amarylissen en andere witte bloemen aanzetten voor de beide omi's en een uitnodiging om in januari samen ergens heel lekker uit te gaan eten. In de auto, op weg naar huis, waren we het er roerend over eens, dat wij een lot uit de loterij hebben gewonnen. Mijn witte ruiker staat in de hal mooi te wezen en verschillende keren per dag geniet ik van de pracht van die witte bloemen, en weet me gewaardeerd en geliefd op een heel speciale manier.
De grote ellende op de wegen is eindelijk een beetje opgelost, tenminste wat de sneeuw betreft. Als ik door mijn ramen naar buiten kijk naar de gazon en de velden die daarachter liggen, is het nog steeds één wollige, witte pracht, wat ik zie. Vandaag heeft de zon de ganse dag geschenen en dan verwacht je min of meer dat alles smelt en verdwijnt. Neen dus! Het licht dat door de laagstaande zon in de living viel, zette alles in een verblindend licht en door de lichte muren en plafonds werd ik er totaal door verblind. De Louvre-drapes zijn nog niet geplaatst en dat zal iets zijn voor na nieuwjaar. Net langs het terras staat een ceder met daarin een vogelhutje. In dat open hutje staat steeds een schoteltje, waarop we dan de kruimels en restjes van tafel leggen. Boven het vogelhuisje hangt, aan een takje, een netje met bolletjes vogelvoeder. Het is hartverwarmend om die kleine, vederlichte schepseltjes te zien, als ze af en aan vliegen en aan die bollen hangen in niet aflatende ijver om zoveel mogelijk van die graantjes mee te pikken. Verder is het landschap verstild en geluiden gedempt door de sneeuw. Af en toe komt een kat uit de buurt aangewandeld en laat haar sporen na. Ze hoopt op een smakelijk hapje maar dat gaat gelukkig aan haar neus voorbij. Ooit heb ik er een betrapt, als ze lui bovenop dat vogelhuisje lag te wachten om toe te slaan. Ze had echter buiten biebieke gerekend en ze wist niet hoe snel ze het hazenpad moest kiezen, toen ik haar in de gaten kreeg. Dan heeft me iemand de goede raad gegeven om op het dak van het vogelhuisje enkele takjes hulst te plakken en op die stekelige ondergrond zal ze zich niet meer neervlijen. Aan hulst hier geen gebrek, dus dat was een zeer snelle en simpele oplossing. Morgenavond is het Kerstavond en dat zal, voor ons dan toch, een witte Kerst worden, met sneeuw van gisteren of eergisteren, maar daarom niet minder wit en niet minder mooi.
Ja dat is het, héérlijk, dat gevoel van in een quasi nieuw huis te wonen! Deze voormiddag hebben M. en een schoonbroer de meubelen uit de garage gehaald en terug in elkaar en op hun plaats gezet. Voor mij was het poets- en boenwerk en dat is nog niet klaar maar er komt schot in de zaak. Nog enkele dagen, want alles moet terug in de kasten getast worden en veel wordt opgeruimd en weggegeven, dat heb ik me nu al voorgenomen. Alles wat donker en houtkleurig was is nu ivoorkleurig of taupe en ik kan nog steeds mijn eigen ogen niet geloven, als ik rondom me kijk. De parket ziet er zelfs mooier uit in kontrast met die lichte kleuren en elke kast en tafel komt beter tot zijn recht. Hier zit dus een heel gelukkige vrouw te tokkelen, ondanks het feit, dat ik zo ongeveer geradbraakt ben en het werk nog niet gedaan is. Ik moet me een beetje in acht houden want donderdag en zaterdag nog een repetitie voor het concert op zondag en zaterdagavond ook nog een optreden op het kerstfeest van de plaatselijke harmonie. Het enige wat nu nog ontbreekt is natuurlijk de kerstboom en dat zie ik dus echt niet zitten om die nog te halen en op te tuigen, want er is ander werk dat voorgaat. Dus zullen het wat kerststukjes worden, die de kerstsfeer moeten oproepen en kaarsen natuurlijk, héél veel kaarsen. Ik ben sowieso verzot op die dingen en er branden er altijd wel enkele vanaf het ogenblik dat het 's avonds donker genoeg is om te genieten van die lichtjes. En dan wat mooie muziek en de avonden kunnen niet meer stuk. Aan CD's geen gebrek, dat heb ik ondervonden, toen ik ze in hun hoesjes één voor één met een vochtige doek heb zuiver gemaakt en teruggeplaatst op hun plekje in de kast. En wat hoort daar dan nog bij? Een héérlijk wijntje natuurlijk. Ik drink maar zelden iets maar dat moet kunnen en ik klink op een prachtige kersttijd, een splinternieuw jaar dat er zit aan te komen en dat heerlijke gevoel te wonen in een vernieuwd en superproper huis. Proost!!!
Nee hoor geen Mexicaane griep maar zo'n klein beetje stof op de longen! Maar dat is nu voorbij en vandaag zijn de laatste stoffige werkzaamheden uitgevoerd. Vanaf maandag kan er volop geverfd worden en hopelijk wordt dan weer niet geschuurd. Ik hoop en ik denk dat dat niet het geval zal zijn omdat de te bewerken oppervlakten mooi glad en zuiver zijn. Alles wordt zachtwit (tenniswhite), bone (ivoorkleur) en taupe, zelfs de kasten en deuren en ik denk dat ik ons eigen huis niet meer ga herkennen als deze onderneming eindelijk voorbij is. Zou dat lukken voor Kerstmis??? We zullen er de moed maar in houden en niet doemdenken. Onder het poetsen en vegen kan ik dan mijn liedjesteksten voor het kerstconcert opzeggen of zingen maar dat zal wel niet in de smaak vallen van mijn helpers, want elke tekst wordt veelvuldig herhaald en dat is dan niet erg lollig meer voor de toehoorders. Voor mij ook niet maar dat is de enige manier om die hele rimram vanbuiten te leren: herhalen, herhalen, herhalen.....Zou dat echt goed zijn voor mijn memorie? Ik ga seffens een geheugen hebben gelijk een paard en er mankeerde zo al niets aan! (tot nog toe). Ja het nadert weer met rasse schreden, ons kerstconcert en de liedjes zijn weer prachtig, nu moeten wij ze ook nog prachtig zingen natuurlijk. Eerst een Bulgaars liedje als intro. Dan Hold me van Michael Jackson, vervolgens Oh Fortuna ( in het Latijn), Amazing Grace, The Little Drummerboy (in het Nederlands), Vrede, I sing Holy, en An African Celebration. En zoals elk jaar wordt het weer een wedloop tegen de tijd. En het heel mooie aan dat Kerstconcert is voor mij de aanwezigheid van mijn vrienden. Geen vrienden hier uit mijn buurt, maar mensen die ik heb leren kennen via Seniorennet en die de moeite nemen, om elke jaar opnieuw, naar ons optreden te komen luisteren. Ze komen van Schilde, van Sint Truiden, van Hasselt, Genk, Maasmechelen, enz...en dat is allemaal echt niet bij de deur, maar elk jaar zijn ze er en dan loopt mijn hart over van dankbaarheid en liefde voor hen.
Hier zijn we dan weer even, maar echt maar voor even! Heb de PC onder het laken en de plastiek gehaald en kom even tokkelen gedurende het zoveelste weekend in stof en rommel. Het zou allemaal maar anderhalve week of twee weken duren en nu zijn we seffens een maand verder en het boeltje is nog steeds niet in orde. Het wordt wel mooi en de jongeman levert uitstekend werk, en dat is natuurlijk ook wat waard. De rommel en het stof beginnen me nu echter echt de keel uit te hangen en ik hoop dat hij toch zeker tegen woensdag klaar geraakt met de werkzaamheden. Dan is het nog steeds niet voorbij, want alles moet geschilderd worden en dat zal ook nog wel een week in beslag nemen en dan mag Meister Proper op de proppen komen, want het kan hier een schoonmaakbeurt gebruiken, dat kan jullie wel vertellen. Door de grote vensters zonder glasgordijnen kunnen wij nu heel verweg kijken en al die verschillende weersveranderingen volgen zonder onze neus buiten te steken. Achter ons eigen gebied beginnen de weiden en velden, waar nu enkele vaarzen en een paard lopen. De hagel, de regen, de wind en het zwiepen van de takken van struiken en bomen geeft echt zo'n geborgen gevoel in het besef dat wij lekker warm binnen zitten, al is het dan kamperen in eigen huis. Ik lees me te pletter en heb al een stuk of tien boeken uitgelezen. Het is de ideale manier om niet voortdurend de neiging te krijgen om te stofzuigen en vensters te wassen enz, enz. Ik ben helemaal geen poetsmaniak maar je zou het worden, als je maar lang genoeg in de rommel en het stof zit. Ik meld me weer af en denk dat het ergste nog een dag of drie zal duren en zodra er geverfd wordt, kan ik (hopelijk!!!) weer elke dag op de PC, zodat ik de blogs van mijn blogvrienden kan bezoeken en niet meer het gevoel heb, dat ik van de bewoonbare wereld ben afgesloten!
Ja hoor, we snuiven nog steeds met volle teugen stof en de werken vorderen maar met behoorlijk wat vertraging. We zullen blij mogen zijn als het einde van de maand alles een beetje op zijn pootjes terecht gekomen is en wij de meubelen terug op zijn plaats kunnen zetten. We zullen er maar niet teveel woorden aan verspillen want dat helpt toch niet en het maakt me alleen maar chagerijnig, omdat er slechts vier en een halve dag gewerkt is op twee weken tijd. Het zal wel beteren zeker en wat gedaan is, is perfect en dat mag ook gezegd worden.
Ik kom net van de repetitie van het koor thuis en er was ons reeds eerder meegedeeld, dat wij samen met Folkgroep Ishtar een avond zouden verzorgen hier ter plaatse om samen met de bezoekers te zingen. We zullen ons dan tussen de mensen begeven en hen zo aan het zingen brengen. Wij zullen daarvoor een groot aantal liedjes moeten instuderen, liedjes, die door bijna iedereen gekend zijn en proberen om het ganse publiek aan het zingen te krijgen.Dat is tenminste de bedoeling. Vandaag werd ons meegedeeld, dat wij op 02 Mei 2010 naar Gent treinen om daar in het station met Ishtar samen te zingen. Kan me voorstellen dat het iets is, als reeds plaats gevonden heeft in Antwerpen Centraal, enige tijd geleden. Er zal dus behoorlijk geoefend en gekweeld moeten worden, want op het ogenblik zijn we heel druk bezig met het repertoire voor ons Kerstconcert en die liedjes zijn niet van de minsten. Als je iets in detail instudeert, merk je eerst de moeilijkheidsgraad van een eenvoudig lied. En wat heet eenvoudig. Als wij een lied op de radio horen, en meeezingen, zingen wij dat na zoals wij dat menen te horen. Heel de valkuilen, de moeilijkheidsgraad en speciale buigingen gaan aan de meeste oren voorbij. Telkens opnieuw stellen wij verrast vast, hoe moeilijk dat "eenvoudige" liedje toch weer is! Maar niet getreurd, wij blijven oefenen tot we het onder de knie hebben en eens erin, blijft het erin en zingen we de sterren van de hemel, zonder partituur en zonder tekst voor onze neus, alles"par coeur" met heel ons hart!
De jonge man is aan het werk, helemaal in zijn eentje, en ik sta gewoon verstomd hoe snel en grondig die tewerk gaat. Hij heeft allerlei attributen bij om de platen in zijn eentje omhoog te brengen naar het plafond en daar vast te klemmen. De parketvloer is volledig afgedekt met een soort van dikke folie en daar overheen liggen ook nog eens platen. Hij staat op een dubbele ladder met een been aan elke kant en hij beweegt op die manier van links naar rechts met ladder en alles. Hoeft hij niet elke keer naar beneden te klauteren. Is funest voor de knieën natuurlijk, want die bewegen voortdurend zijwaarts en daar zijn ze niet voor gemaakt. Hij zal nog de ganse volgende week werk hebben en ook nog enkele dagen daarna. Weet niet waar me op te houden want van ons plan om de tweezit of een zetel op de logeerkamer te zetten om daar rustig te zitten en een boek te lezen, is helemaal niets in huis gekomen. Die zetels gaan namelijk niet door de deur en dan houdt het op natuurlijk. Ik blijf hier maar wat opruimen, ofschoon het totaal niets uithaalt. Keren, stofzuigen, wat stof vegen, maar wat moet een mens anders! Tot overmaat van ramp viel gisteren de verwarming uit. Ik kreeg het heel erg koud en omdat ik helemaal niet zo kouwelijk ben, ging ik eens kijken hoe warm het was. Net 16° en om daar bij stil te zitten is echt niet meer gezellig. Begreep niet hoe dat kon en ging de verwarmingsketel controleren. Het water daar was 30° en de brander maakte van die rare plopgeluiden. Manlief erbij gehaald, en inderdaad dat ding deed het niet. Dan maar dringend de verwarmingsman gebeld. Die had de dag ervoor twee radiatoren van de muur gehaald en die avond was alles ok, maar gisteren dus niet meer. Hij is gelukkig nog komen kijken en een en ander geprutst en hij heeft de brander terug aan de praat gekregen. De hele gang hing dan wel vol rook en stank, maar dat moet een mens dan in koop nemen. Nu zit hij opnieuw beneden om alles deftig na te zien en te kuisen en indien nodig te repareren. Want lawaai en stof en daar bovenop nog kou lijden is een beetje veel gevraagd van biebieke. Je hebt dan natuurlijk ook geen warm water om je te wassen en de badkamer is ook steenkoud. Ik wil me niet beklagen, want we hebben er zelf voor gekozen ( niet voor een verwarming, die er de brui aan geeft!) maar dat ik me niet erg goed in mijn vel voel, is wel duidelijk en misschien door andere ook nog te begrijpen.
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm. Hoe dat zo komt? Op het einde van de lente hebben wij een afspraak gemaakt met een jonge man, die interieurs verbouwt en moderniseert. Wij wonen in december reeds 40 jaar in ons huis en de binnenmuren zijn in veldbrandsteen en de plafonds in redwood-hout. Dat resulteert, ondanks de zeer grote vensters in een vrij donker interieur, waarmee wij eindelijk komaf willen maken. Alle plafonds worden dus bekleed met lichte platen en nog eens extra geïsoleerd en alle buitenmuren idem, met eveneens extra isolatie. De werken zouden aangevangen worden op 23 of 26 oktober; want de aannemer was tot die tijd bezet. Natuurlijk moeten nu alle kasten leeggemaakt en het hele materiaal dient in dozen verpakt en naar beneden in de bergruimte gestapeld. Als men begint op te ruimen en in te pakken, ziet men men eerst hoeveel men bewaart, en zeker in een tijdspanne van veertig jaren!! Ik heb dus overal stevige dozen verzameld. Hier een paar, dan daar weer enkele en die worden voor en na allemaal gevuld met vanalles en nog wat. Tegen de tijd dat het materiaal terug in de kasten geladen moet worden, zal er heel wat afgevoerd worden naar de kringloopwinkel. Een andere mogelijkheid is, de man bellen, die regelmatig tweedehandspullen ophaalt en, daarmee de markten afgaat. Als alle kasten en laden geleegd zijn, moeten die meubelen allemaal naar de garage gebracht en de auto blijft dan maar voor tijd en wijle buiten overnachten. Ik ben blij dat het eindelijk zover is, dat die werken gaan plaatsvinden , maar als ik eraan denk, krimpt mijn maag samen. Ik zie ongelooflijk op tegen de rommel en het stof en zie niet goed, waar wij ons dan moeten ophouden in die tijd. Hoe en waar ik eten kan klaarmaken enz. Enkele radiatoren moeten ook van de muur genomen, dus geen verwarming en warm is het het nu echt niet meer. Boven is er ruimte genoeg en onze zetels kunnen daar wel op de logeerkamer geplaatst worden, maar daar zit je tegen de muur op te kijken en maaltijden gereed maken, zie ik me daar ook nog niet doen! Zover zo goed, dacht ik! Krijgen we een telefoontje dat de komst van de verbouwers met één tot anderhalve week uitgesteld is. Dus daar begint de miserie al. Dat is dan in het beste geval in de week na Allerheiligen dat er een aanvang gemaakt wordt met de werken. Als alles veranderd is, moet er natuurlijk nog geverfd. Pffffffffffff!!!! Daarom loop ik nu met mijn ziel onder de arm en weet niet goed waar me op te houden en wat te doen. Maar voor Kerstmis zou toch alles terug in orde zijn!!!
De tijd! Hij vloeit als water door mijn vingers, en af en toe glippen de dagen door elkaar en moet ik er eens gaan voorzitten om te weten, welke dag het is, om van een datum helemaal maar te zwijgen. Raar dat ik dat nooit aan de hand had, toen ik nog buitenshuis werkte. Waar zou dat dan wel aan liggen? En als ik dan zie hoe weinig dat het allemaal voorstelt, en hoe snel een mensenleven voorbijflitst, is het nog onbegrijpelijker, dat er zoveel misverstanden, disputen en onbegrip voor elkaar is. Er is zo'n uitdrukking: elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Zo erg is het gewoonlijk niet, maar afgunst en nijd regeren met stevige hand en als ik dan met mijn neus op de feiten geduwd word, slaat het me elke keer met verstomming en probeer ik uit alle macht mijn mond te houden en niemand van repliek te dienen. Ik zwijg dan dus in alle talen, maar eigenlijk wil ik dan niets liever, dan de "schuldigen" duchtig mijn mening te zeggen. Dat doe ik dus als een vestandig mens (pfff!!) niet en schrijf het hier dan maar van me af. Er zijn mensen die het goed en beter treffen in het leven, dan anderen en er zijn er die teveel op hun bord krijgen voor één leven. Ik denk dat niemand daarvan moet overtuigd worden. Maar het gaat toch niet op, dat sommigen, die het minder goed getroffen hebben, de anderen alle plezier ontzeggen, of tenminste niet verdragen kunnen, dat er over gepraat wordt. Als je hieraan toegeeft, mag er nooit meer gepraat worden over kinderen of kleinkinderen, want er zijn heel wat mensen, die tot hun groot verdriet geen kinderen kunnen krijgen. Dus alle aanstaande moedertjes moeten maar zwijgen tot ze zweten over hun geluk van het aanstaande moederschap. Jij of ik kunnen misschien nog achter een balletje rennen op het tennisplein, maar oh wee, geen verhalen daarover alstublieft, want anders kunnen mensen, die in een rolstoel zitten of niet meer goed te been zijn, zich wel eens ongelukkig daarover voelen. En zo kan ik nog heel lang doorgaan. Ver gezocht? Neen toch niet en nog maar pas meegemaakt. De verongelijkte personen in kwestie staken een preek af, die een pastoor zou doen blozen, om iedereen er op attent te maken, dat zij dat ook wel allemaal graag zouden meemaken en doen, maar dat wij maar eens goed moesten nadenken vooraleer we zo uitbundig over de plezante dingen in het leven vertelden. Ik denk dat de Kliniclowns aan hen een héél zware klus zouden hebben. Ik denk niet dat het leven en de wereld er beter van wordt, als niemand nog vrolijk is of lacht en iedereen alleen maar triestig en ernstig rondloopt. Wie dat nodig heeft, hoeft alleen maar elke dag de krant open te slaan.
M. is net binnengekomen van de zoveelste vergadering en zelf ben ik de hele dag bij mijn kleinkinderen geweest en daarna rechtstreeks naar de repetitie van het koor gereden. Eten zal ik seffens nog wel iets. Hebben gisteren een familiedag gehad van mijn zijde van de familie en we hadden natuurlijk geweldig veel geluk met het weer. Een prachtige zomerdag, want het was inderdaad nog zomer! Wij zijn naar het jenevermuseum in Hasselt geweest en aansluitend gaan eten in de Zwaan in Godsheide. Het is een soort van bruin café, echt oud en klein. Maar aansluitend aan dat oude gebouw is een glazen constructie gebouwd, die als restaurant dienst doet. Het zou van minachting spreken, als je dit een veranda zou noemen. We zaten daar heerlijk met z'n allen en buiten was er nog een terras, waar eveneens kon geëten worden. We aten à la carte en het eten was heerlijk en opgediend door zeer vriendelijk personeel, wat het allemaal nog een stuk aangenamer maakte. Het is wel ooit anders! Toen de inwendige mens gesterkt was, zijn we een bezoek gaan brengen aan de Japanse Tuin in Hasselt. Die is erg mooi en rustgevend met een prachtig theehuis. Je kunt daar wel in maar alleen in de gangen om de plaatsen van dichtbij te zien. De vertrekken zelf kun je niet betreden en dat is heel erg spijtig. In heel de tuin zijn er waterpartijen en zelfs een prachtige waterval en in het water krioelt het van de koi's, zo dik dat ik ze gewoon akelig vond. Ze bedelen voortdurend om eten en aan de ingang kan er zakjes met visvoer gekocht worden. Aansluitend zijn we dan naar de tennisclub gereden van Kiewit, die uitgebaat wordt door mijn jongste broer. Bij een drankje en een hapje hebben we verder gekeuveld. Ik was behoorlijk in mijn nopjes omdat de twee dochters van mijn oudste broer nog nagekomen waren en één van hen is mijn petekind. Had haar al zo lang niet meer gezien, dat we als het ware vervreemd waren. Het doet goed om dan een beetje bij te praten en te voelen, dat familie bij elkaar hoort, ook al kun je dat met z'n allen maar éénmaal per jaar verwezenlijken, maar dat is dan ook een feest. Toen we naar huis reden 's avonds laat, voelde ik me gelukkig en tevreden, want de dag en het gezelschap was mooi geweest.
Het zijn 25°C in de schaduw op het noorden en het is een van die prachtige zomerdagen, zoals we er al heel wat hebben gehad dit jaar. Ik kijk door de glazen deur van het bureel naar buiten en volg het wiebelen van de bladeren aan de grote beukenbomen achter het huis. Het zonlicht speelt en dartelt met flitsen door het groen. En ik realiseer me, dat ik nog nooit zo weinig heb buiten gezeten in de zon als deze zomer. Hier achter op het zuiden wordt het gewoon veel te heet en dan is het alleen maar lekker in de schaduw van het bladerdak. Als ik buiten zit moet ik kunnen lezen en dat lukt dan niet al te best want het zonlicht speelt een lichtspel door de bladeren en flitst dan voortdurend over mijn boek.Een paar jaren geleden gingen M. en ik dan gewoonlijk fietsen langs het kanaal en daar kreeg ik nooit genoeg van. Af en toe een stoppen en op een of ander terrasje iets gaan drinken en loom genieten van de warmte en het gevoel dat alles kan en niets moet. Maar dat lukt allemaal niet meer door mijn gezondheidsproblemen. Verleden week heb ik nochtans nog eens een poging gewaagd na drie jaren en we hebben een ritje gemaakt van 20 kilometers zonder problemen. Er mogen dan geen hellingen aan te pas komen en waaien mag ook al niet, want dan wordt de inspanning te groot.
Ik vraag me af hoe onze kinderen het stellen in het zuiden van Frankrijk. Hoe heet mag het daar wel zijn? Ze hebben op een camping een huisje gehuurd en gisterenavond belden ze om te zeggen dat alles opperbest was. Het huisje is een droom met alles erop en eraan en uitermate proper en de camping heeft alles wat kinderen verlangen, met op kop natuurlijk een prachtig zwembad. Het gekke is dat ik ze ongelooflijk mis als ze in verlof zijn. Ik zie hen normaal ook maar éénmaal per week maar ver weg is méér weg voor mijn gevoel.Zal dat toch nog even moeten volhouden want ze komen eerst op 05 september terug. Tegen die tijd is alles weer in zijn normale ritme teruggekeerd. De repetities van het koor zijn terug gestart en twee familiefeesten gepland. En daarna weer enkele dagen naar zee met een vriendin. Daar kijk ik ontzettend naar uit en verlies me nu al in dromen van lange wandelingen en verre einders. Op de achtergrond hoor ik de reportages van de atletiekwedstrijden in Berlijn en ik droom verder van zand, zon en water.
Neen het is er niet gemakkelijker op geworden. Mijn schoonzus staat voor een borstamputatie. Met mijn schoonbroer gaat het goed maar moet zeker een half jaar alle inspanningen vermijden. Een vriendin van mijn schoondochter en zoon, die ik al verschillende keren bij hen heb ontmoet, heeft borstkanker en is gisteren geopereerd (39 jaar). Nu volgt er chemo en bestraling. Van een koppel, met wie ze erg close zijn,en waarmee ze al jaren bevriend zijn, is de man opgenomen met een gezwel van 8 x 9 cm tussen lever en gal en men onderzoekt al twee weken en kan niet aan een behandeling beginnen omdat men niet weet wat er gaande is. Gezwel kan niet verwijderd worden maar zou, indien kwaadaardig, met chemo en bestraling moeten behandeld worden. Hij is veertig en een hoopje ellende van de pijn en de onrust. Hij en zijn vrouw werken allebei als verpleegkundigen in het ziekenhuis, waar hij behandeld wordt. Ze hebben nu al voor de derde maal een biopsie van de lever genomen voor onderzoek en nu moet er weer gewacht worden op de uitslag vooraleer er met een behandeling gestart wordt. Als je niet aan de ene denkt, dan denk je wel aan de andere en dan mag een mens nog "blij" zijn, dat het niet aan zijn eigen vel gaat of dat van de kinderen en kleinkinderen. Is dat egoïstisch?? Ja, natuurlijk is het dat maar ook oh zo menselijk, en ik kan het echt niet helpen! Er brandt hier reeds maanden elke dag een kaarsje omdat het maar niet ophoudt en in een kring rondom ons ellende en kommer is.
En toch zijn er momenten van puur genieten en gelukkig zijn. Onze kleinzoon was met M. in de garage aan het knutselen. Er werd gezaagd, geschuurd en gehamerd. PLots wees hij op de handen van M. en vroeg hoe hij aan die rimpels kwam. M. antwoordde dat dat door de ouderdom kwam. Hij bekeek hem eens goed en zegde: Opi ik denk dat jij 100 jaar wordt. Ja, hoezo, vroeg mijn man. Ja jij bent zo actief antwoordde hij ernstig. Maar als wij dood zijn, wil hij het huis wel overnemen want hij vindt het hier heel leuk wonen. Mijn man vond op een zeker ogenblik dat er genoeg geknutseld was en wilde naar boven komen. Dat was buiten de waard gerekend. Kleinzoon maakte hem er fijntjes op attent, dat er eerst opgeruimd moest worden, want hij vond het maar een "zootje"!
Enkele weken geleden waren hij en zijn zusje samen met de andere oma in de trein op weg naar Amsterdam naar een voorstelling. Er zaten heel wat mama's met kinderen in de wagon.Oma had eens rondgekeken en merkte dat zij de enige oma was. Ze zegde tegen onze kleinzoon: Michiel, ik denk dat ik de enige oma ben tussen al die jonge mama's hier in de trein. Hij keek eens rond, wendde zich tot haar en zei troostend: Oma als iemand daar iets over zegt, zeg dan maar gewoon dat je gisteren vergeten hebt je anti-rimpelcrême op te doen! Uit de mond van een achtjarige is dat een hilarische uitspraak. Er wordt dus niet alleen getreurd maar ook heel wat afgelachen. En dat laatste dank zij onze schatten van kleinkinderen.
Die zijn het dus inderdaad en af en toe vraag ik me af wanneer de rust terugkeert en het leven weer voortkabbelt, zoals we het graag hebben. Heeft dat met ouderdom te maken?? Het zal wel zeker. Toch is dat niet alleen de reden, dat ik alweer een tijdje niets geschreven heb. Ik heb het boekenvirus weer te pakken. Kan gewoon niet stoppen met lezen. Had vanmiddag een joekel uit van 478 bladzijden in kleine druk en ben prompt weer aan een nieuw boek begonnen. Verlies dan dag en uur uit het oog en leef tussen de romanfiguren in mijn boek. Ik moet natuurlijk mijn huishouden doen en alle karwijtjes, die daarbij horen. Als ik M. dan af en toe naar me zie kijken, merk ik dat ik helemaal van de wereld ben. Hij weet dat ook en als ik dan zeg: ja,ja, ik zit in mijn boek, grinnikt hij even en laat me met mijn romanfiguren stoeien. Wij zijn dan ook nog voor een lang weekend, van vrijdagmiddag tot maandagnamiddag naar zee geweest samen met de zoon, zijn vrouwtje en mijn mupjes. We hadden een flat gehuurd van vrienden van een van mijn broers en dat is helemaal meegevallen. Een prachtflat met drie slaapkamers en helemaal mooi ingericht. Zelf hebben ze het appartement eerst verleden jaar gekocht in Bredene. Ik was daar nooit aan zee geweest en de kust daar is niet te vergelijken met de rest, die ik wel ken. Je moet eerst over de duinen om op het strand te komen. We hebben een paar maal echt de duinen beklommen en éénmaal via een verharde weg door de duinen naar het strand gegaan. Het viel me op hoeveel fietsers daar aankwamen. Terwijl de kinderen uren in het zand en het water speelden, trokken wij ons af en toe terug op het terras van een surfcafé voor een natje en een droogje. Het was er heerlijk zitten met uitzicht op de zee en het strand. Er was ongelooflijk veel ruimte en weinig volk op het strand en dat geeft zo'n heerlijk gevoel van oneindigheid. Geen flatgegbouw in de buurt alleen zee, zand en zon en heerlijke wind, die voor afkoeling zorgde. Dat waren de heerlijke momenten maar de minder heerlijke vonden plaats aan het thuisfront. Een van M.'s broers kreeg een bloedklonter in het hoofd door een scheurtje in een ader en een van zijn zussen kreeg bericht dat het mis zit in een van haar borsten met alle gevolgen vandien aan onderzoeken, onrust en verdriet. Morgen verjaart mijn schoondochter en volgende week mijn kleindochter. Het roept allemaal zo'n complexe gevoelens op en dan trek ik me gewoonlijk in mezelf terug om die te kunnen hanteren. Maar goed dat er mijn blogvrienden zijn om mij dan aan te porren en aan hun lokroep kan ik dan niet weerstaan, zodoende....
Dat ik twee kleinkinderen heb, heb ik reeds eerder aangegeven: Juulke en Michiel. Juulke, mijn kleindochter is elf en wordt in augustus twaalf jaar en Michiel is acht en wordt in september negen. Twee kinderen en zo totaal verschillend dat je het nauwelijks voor mogelijk houdt. Juulke tekent graag en erg goed, speelt klarinet, en heeft iets met taal. Ze heeft samen met een schoolvriendinnetje twee jaar lang een artikel geschreven voor een wijkkrantje. Ze is rank en slank en heel tenger gebouwd. Ze kan zich uren bezig houden met knutselen, lezen, schrijven, tekenen. Kortom, je hebt er geen kind aan en ik vind haar een ongelooflijke schat. Ze is vanaf het allereerste begin de inspiratie geweest voor veel van mijn gedichten. Michiel is een totaal ander paar mouwen! Hij is veel drukker en doet spontaan dingen, die oh zo goed bedoeld zijn, maar regelmatig verkeerd aflopen. De kristallen kandelaars en vaasjes, die hier gesneuveld zijn, probeer ik maar zo snel mogelijk te vergeten. Dat is allemaal vervangbaar, maar hij heeft altijd wel ergens een wonde, snee of blauwe plek. Als ik dan vraag, waar heb je dat opgedaan, krijg ik soms een antwoord maar meestal weet hij niet eens meer waar het vandaan komt. Hij is voortdurend in beweging en heeft een energie, die blijkbaar nooit opgeraakt. Ik zat dinsdagnamiddag op een bank langs het tennisplein te kijken naar hun trainingslessen. De trainster K. heeft dan zes kinderen onder haar hoede, die ze voortdurend laat rennen, huppelen, naar achter lopen en weer terug, om hun conditie op te voeren en hen alert te maken voor het tennisspel. Op een zeker ogenblik moesten ze zeer snel naar een korte bal lopen en die proberen op te vangen. Hij maakte een sliding en ging door zijn been en schoof over zijn knie door de diamantgravel. Het gevolg laat zich raden. Knie helemaal geschaafd en het bloed droop langs zijn been. Niet getreurd, hij veegt af en toe en loopt gewoon verder. Vandaag zaten we hier samen op het terras en terwijl opi en omi met papa en mama keuvelden, rende hij blootvoets over het gazon heen en weer. Plots zag hij in de weide, achter de onze, het paard van de buurman lopen. Zonder zich te bedenken rende hij naar achter en verdween door het poortje naar onze weide, die zich achter het gazon bevindt. Daar staan enkele bomen, zoals een kersenboom, een notenboom, lindeboom en kastanjeboom. En daar stond hij dan op zijn blote voeten onder de kastanjeboom vlak bij het paard. Hij was echter niet meer in staat om terug te komen. Hij stond namelijk met zijn blote voeten in de stekelige omhulsels van de kastanjes, waarmee de grond bezaaid was. Mama naar achter, zoonlief over de schouder gegooid en op een krukje op het terras gedeponeerd. Van lopen was geen sprake meer, want zijn hele voetzolen en tenen zaten vol stekels. Heb dan een badje gehaald met lauw water, een pincet en een naald en papa mocht al die stekels er één voor een uithalen. Hij weent niet en geeft geen kik en het was een werk van barmhartigheid, dat kan ik wel vertellen. IK zie zijn hoofd met die ongelooflijk witte haren, gebogen over zijn geteisterde voeten en hoor hem bedachtzaam zeggen: Dat doe ik dus nooit meer! En mijn hart zwelt van liefde voor mijn twee lieve mupjes.
Ja hoor, de editie van 2009 zit er weer op en het werd een daverend succes. Om 09u30 waren wij al in de zaal om die volledig aan te kleden en de echtgenotes van de vrouwen uit het bestuur, hadden er al voor gezorgd dat de tafels en stoelen in de zaal stonden. Dus mouwen opgestroopt en alles zorgvuldig afvegen met een natte, en vervolgens droge doek. Eén van onze koorleden is een ongelooflijk talent op gebied van versiering en decoratie. Ze schudt ze als het ware uit haar mouw. Ik sta steeds weer opnieuw in bewondering, waar ze de ideeën blijft halen. En niet alleen dat, ook de tijd, die ze eraan besteedt, want buiten koor en decoratie heeft ze ook nog zoiets als een zware job, n.l. verpleegster, en een man en huishouden om voor te zorgen. Maar ze had het weer klaargespeeld hoor. Alles was in de tinten crème, wit, en bruin gehouden, zelfs de onderleggers op de tafels en de vaasjes en flesjes, zeesterren en schelpen, die het allemaal afmaakten. Toen alle tafels mooi aangekleed waren en ook de twee hoeken van het podium mooi versierd waren, konden we beginnen met de laatste repetitie, samen met de pianist, die intussen gearriveerd was, en de twee heren van de djembé. Tegen 12u15 waren we zover klaar en mochten we even naar huis om te eten, te verfrissen en ons om te kleden. Ook alle vrouwen waren gekleed in tinten van wit, over écru naar beige en bruin. Wij waren assorties met de zaal! Om 17u00 stip was iederen opnieuw present om in te zingen en onze stemmen soepel te maken. De mensen werden verwacht om stipt 19u00 om te komen eten en werden door leden van het koor naar hun voorziene plaats aan de tafels geleid. Voordien, om 17u30 aten wij samen met onze mannen, die daarna de taak van ober en kelner op zich namen, samen met alle dames van het koor. Er hadden 247 mensen ingeschreven om te komen eten en luisteren en er waren ook nog eens 70 schotels, die afgehaald werden door mensen, die ons wilden steunen maar niet in de gelegenheid waren om te komen. Zoals elk jaar kon men kiezen uit een vis-, kaas- of vleesschotel en als nagerecht waren er verschillende koeken voorzien, gebakken door enkele dames van het koor. Na het hoofdgerecht was het dan eindelijk het grote ogenblik van ons optreden. Wij treden steeds op zonder partituur en alle teksten en muziek is dus volledig vanbuiten gekend. We openden de show met het lied: "Willkommen" uit Cabaret. Eén van de koorleden heet iedereen in de zaal en ook de pianist, djembé-spelers en ons welkom en noemt iedereen "Beautiful!" Wij zingen verder en als orgelpunt van dit lied vliegen onze witte bolhoeden door de lucht. Na een sketch komen we allemaal terug op en zingen achtereenvolgens "Hopelessly Devoted" uit Greace, "De Koningen" uit Romeo en Julia, en "America" uit West Side Story. Daarna verlaten wij het podium en volgt er weer een sketch. Vervolgens komen wij terug op en zingen een Medley uit Hair, daarna "Laat je droom bestaan" uit Joseph en dan "I know him so well" uit Chess. We vervolgen met het eindnummer "Money" uit Cabaret. Het is moeilijk te beschrijven, welke gevoelens er door je heen gaan als je met hart en ziel deze prachtige liederen zingt en de respons van de mensen in de zaal hoort. je wordt totaal warm van binnen en dat straalt door je huid naar buiten. Op een andere manier kan ik het niet uitleggen. Je ogen gaan schitteren en je voelt jezelf intens gelukkig. En dat gevoel geef je ook weer door aan de mensen in de zaal en die vinden het prachtig en genieten met volle teugen. Als we het podium verlaten hebben, gaan de mouwen weer omhoog, want er moet voortdurend afgeruimd en afgewassen worden en drank en dessert rond gebracht. Maar dat zinderende gevoel van geluk omdat alles zo goed verlopen is, verlaat je niet meer. En rond 0u30 gaan we naar huis, héél erg moe maar mateloos gelukkig.
Ja inderdaad, niet alle herinneringen zijn kommer en kwel! Daarvoor zijn ze allemaal te zonnig en dat associeer ik dan weer met geluk en blijdschap. Als er nichtjes of neefjes bleven overnachten, dan waren er natuurlijk slaapplaatsen tekort, en daar moets iets op gevonden worden. In die tijd bestonden er nog geen opblaasbare matrassen, die snel zorgeen voor bijkomende bedjes. En we werden in bed gelegd, om en om! Aan hoofd- en voeteinde lagen kussens en één kind lag met het hood aan het hoofdeinde, , dat ernaast met het hoofd aan het voeteinde. En raar maar waar, zo ging het dubbel aantal kinderen in een bed, 4 in plaats van 2. Blijkbaar had niemand last van zweetvoeten, want er werd helemaal niet geprotesteerde tegen die regeling, maar wel heel veel gelachen en gegibberd.
Wij moesten als kleine kinderen erg vroeg naar bed, omdat we er elke morgen vroeg uit moesten. Het was een lange weg naar school en van brengen met auto of fiets, was in die tijd helemaal geen sprake. Klokslag 19u00 trokken we naar boven, winter of zomer, maakte niet uit. In de zomer was het dan echter nog hellichte dag en van slapen kwam dan niet veel in huis. Zolang we rustig waren en niet teveel kabaal maakten, was er niets aan de hand, maar oh wee als dat anders was! En dat gebeurde natuurlijk vrij regelmatig. We speelden o.a. mis in bed. Eén van de kinderen was pastoor en het bovenlaken werd rond zijn hals geknoopt en diende als kazuifel. De pantoffels waren het water- en wijnkannetje, en de bel voor de consecratie was het koordje aan het lichtknopje. Dus zodra de consecratie eraan kwam, werd het licht voortdurend uit en aan getrokken. Niettemin waren we stomverwonderd, als pa of ma aan de trap riep, dat we als de bliksem in ons bed moesten gaan liggen en moesten slapen, of dat er anders behoorlijk wat zwaaide. Ze hoorden beneden natuurlijk het licht voortdurend uit en aan gaan.
En zo kan ik blijven doorgaan en terwijl ik dit alles vertel, komen er telkens nieuwe herinneringen bovendrijven. Maar dan ben ik vannacht nog bezig en dat kan ik me niet permiteren, want morgen is er weer de grote dag van ons "Singing Dinner". Het jaarlijks feest van ons koor, waarbij mensen kunnen komen eten en wij de zaal versieren en aankleden, alles op- en afdienen, afwassen, opruimen en ook nog optreden en zingen. Dit jaar zijn het allemaal liedjes uit musicals. Ik geef daarom hier en nu de stick door aan Uilenspiegel, en ik ben ongelooflijk benieuwd naar wat hij allemaal te vertellen gaat hebben!
Op een zonnige namiddag na schooltijd liepen mijn broertje Nic en ik naar huis. Nu ja, lopen, het had meer weg van slenteren en op tijd en stond stilstaan om vanalles te bekijken en te bepraten. De weg lag een heel stuk hoger dan de weilanden aan weerszijden ervan. Die waren allemaal afgemaakt met prikkeldraad met van die heel lange tanden en geloof maar zeker dat die de dieren in de wei hielden. Er was geen doorkomen aan. Nic en ik stonden naar beneden te kijken, naar iets wat onze aandacht getrokken had, toen een buurjongen, die enkele jaren ouder was, kwam aangefietst. Het was geen lieverdje, maar eigenlijk hadden wij zelden of nooit met hem te maken. Hij stopte bij ons en was ons een beetje aan het jennen. Op een zeker ogenblik vroeg hij, hoe ik het zou vinden, als hij me naar beneden zou duwen. Kleine uk, die ik was, antwoordde ik: Dan zeg ik het wel tegen mama. En wat denk je? Hij gaf me een fikse por en ik tuimelde recht naar beneden in de prikkeldraad. Ik hing er in met mijn bovenbeen en kon er niet meer uit omdat de doornen veel te lang waren. De dader fietste ervan door en mijn broertje en ik huilden om ter hardst. Hij van schrik en ik van schrik en pijn. De weilanden waren aan de linkerzijde door de slotgracht van het kasteel gescheiden van de tuintjes, die daar achter de huizen lagen. Een man, die in zijn tuin aan het werk was, hoorde ons gebrul en merkte aan de intensiteit van het geluid dat het menens was. Hij liet zijn spade in de steek, waadde door de slotgracht en sprong over de verschillende prikkeldraden, totdat hij ons bereikt had. Hij zag direkt wat er loos was en heeft me heel omzichtig uit die prikkeldraad geheven en mij op zijn armen naar huis gebracht. De wonde van die roestige prikkeldraad was niet mooi en moest behoorlijk gereinigd en ontsmet worden en het litteken herinnert me na al die jaren een die gemene buurjongen, die nadien glashard ontkende, dat hij het gedaan had. Zelfs nu nog, als ik hem als volwassen man tegenkom, durft hij me niet aan te kijken. Later, als volwassene, besefte ik eerst dat dit heel veel erger had kunnen aflopen, want ik had net zo goed met mijn gezicht in de prikkeldraad kunnen vallen en wie weet hoe dan mijn leven gelopen was.
Op diezelfde weg liepen op een namiddag naar school met enkele meisjes en jongens aan een zijde van de weg. Mijn tweede broer Bert, liep aan de andere kant. Er kwam ons een motorrijder tegen, die met een rustige gangetje naar het veer reed, dat de mensen over de Maas naar Nederland bracht. De man reed echt niet hard maar Bert koos net dat ogenblik om naar ons toe te komen en de weg over te steken. De motorrijder was bijna voorbij maar hij liep net tegen het achterste wiel aan en werd door de motor meegsleurd. Vooraleer de man kon stoppen was hij een stukje meegesleurd en er was bloed alom. Zijn rechterslaap lag open en andere kwetsuren herinner ik me niet meer. Wij waren in paniek en huilden en riepen op onze kleine broer. De bestuurder van de motor legde zijn machine langs de kant van de weg , hief mijn broertje over zijn schouder en zo liepen we naar huis. De man droeg een lederen lange jas en die zat op zijn schouder en rug helemaal onder het bloed van mijn broertje. Het is allemaal goed gekomen maar ik herinner me het beeld van die open slaap en daar de witte korreltjes van de astreptine-poeder, die gebruikt werd om te ontsmetten. De motorrijder is verschillende keren op bezoek gekomen om te zien of alles wel goed was.
Zoals jullie begrepen hebben, heb ik die stick doorgekregen van Natoken en is het aan mij om in mijn verleden(!) te graven en maar zien wat er dan boven komt! Veel van die jeugdherinneringen heb ik reeds vroeger met tussenpozen verteld op mijn blog. Maar de meesten zullen dat wel niet meegekregen hebben, want het is ook al enkele jaren geleden. Juiste ouderdom kan ik daar allemaal niet opplakken, maar het zijn herinneringen van een klein meisje. Ik verwonder er mij steeds weer over, dat het echt specifieke beelden zijn en dan een hele tijd niets en dan weer opnieuw een flashback. Onze memorie is een eigenaardig iets en waarom net die beelden of die geuren en die geluiden of kleuren? Ik denk dat mijn verste herinnering is, de dag dat we in de kelder van ons piepklein huisje stonden. Het was een kelder zonder betegeling maar met een zandvloer en mijn moeder (waar was mijn vader??) kon er niet rechtop staan. We schrijven het jaar 1945 en ik ben ongeveer 2,5 jaar oud (geboren 14 januari 1943). Mijn broertje die van mei 1944 is, zit in een "voiture" (kinderwagen) en ik sta ernaast. Mijn moeder beveelt me op Nic te letten en toe te zien dat hij niet uit de kinderwagen valt en onder geen beding aan het keldergat te staan. Zij moet nog iets gaan halen en laat ons alleen. Buiten hoor ik fluitende en zoevende geluiden en wat daar gebeurt is natuurlijk veel interessanter dan mijn kleine broer. Dus sta ik gebiologeerd aan het keldergat naar boven te kijken als mijn moeder weer verschijnt. Ik krijg een fikse draai tegen mijn oren omdat ik ongehoorzaam geweest was. Buiten floten de kogels in het rond en zoals jullie begrepen hebben was het nog oorlog en we woonden vlak bij de Maas, de grens naar Nederland.
In die tijd zie ik me ook boven over de slaapkamer van mijn ouders lopen, rechtstreeks naar het venster waar ik maar net mijn mijn neus aan het vensterblad kan en dus wel naar boven maar niet vooruit of naar benden kan kijken. In de hoek van de slaapkamer, waar geen meubelstuk te speuren was, lag stro en zaten of lagen er enkele soldaten. Blijkbaar waren dat reeds geallieerden, die bij ons een onderkomen gevonden hadden. Van mijn moeder weet ik dat er een Schot en een Ier bij waren en een van twee had me telkens op de schoot en zong liedjes voor me. Dat herinner ik me dus niet. De man in kwestie had een dochtertje thuis van mijn ouderdom, en had heel veel heimwee. Van de Ier zegde mijn moeder, dat die vuurrood haar had. Jarenlang hebben we een lepel en vork van de soldaten thuis gehad.
Op een andere dag ging ik met mijn ma op bezoek op het bureel, waar mijn pa werkte in die tijd, nl bij de ravitaillering. Hier werden de voedselbonnen uitgereikt. Ik herinner me alleen maar dat pa mij in de draaistoel zette, die boven op het bureelmeubel stond (om te poetsen?) en dat hij mij ronddraaide tot ik het uitgierde.
Toen ik 2 jaar en 7 maanden was, ging ik al naar de bewaarschool (kleuterschool) en liep dan tussen grote meisjes uit de buurt en vond het allemaal geweldig. De kinderen uit de kleuterklas gingen erg veel wandelen, als het weer het toeliet. Op grote speelweiden groeide een soort gras (riet?) met holle stengel en daarvan vlochten we matjes, stoeltjes, tafeltjes. Weet niet eens meer hoe het zou moeten, maar toen konden wij dat allemaal. Waarschijnlijk aangeleerd door de nonnetjes. We vlochten kransen van margrieten, madeliefjes, boterbloemen en "Lieve Vrouwehandjes", een soort blauw bloemetje, dat men nu maar zelden meer ziet. Die zetten we dan op ons hoofd en namen we mee naar huis. Allemaal kleine gekroonde hoofdjes! ;-))
Op school had ik één speciaal vriendje, Janot, en we waren niet van elkaar weg te branden. Tijdens de speeltijd zaten we steeds op de schuine zinken plaat, die de grote keldergaten afschermde voor regen en vuil. Die zinken platen werden in de zomer behoorlijk warm, maar toch zaten we daar met z'n tweetjes naast elkaar. Ik heb geen idee, waarover we praatten, maar blijkbaar hadden we gesprekstof genoeg, want we hadden geen behoefte aan andere kinderen. Op een dag riep zuster Alexia, een echte lieve non, me bij zich en probeerde me te overtuigen om in het vervolg niet meer bij Janot te gaan zitten maar met andere kindjes, vooral meisjes, te spelen. Ik was best een gezeggelijk kind maar toen werd ik zo boos, dat ik de non tegen haar schenen gestampt heb. Van "mijn" Janot moesten ze afblijven! Welk staartje deze gebeurtenis gehad heeft, kan ik me niet meer herinneren maar dat is zeker niet zonder gevolgen gebleven! (Wordt vervolgd)
Hier zijn we dan weer, terug van weggeweest en heerlijk uitgerust. Ofschoon dat laatste niet lang zal duren als ik in hetzelfde tempo als deze week blijf doorgaan. We zijn met de bus naar Salou geweest en de plaats en het hotel kennen we reeds van vorige verblijven. Gewoonlijk deden we deze trip met een groep van kennissen en de mannen hadden de koersfiets mee om elke dag hun kilometers te trappen. Dit jaar zijn M. en ik alleen gegaan, lekker onder ons tweetjes, gewoon wat bijtanken en doen waar we zin in hadden, dus niet teveel. Alhoewel, M. maakte elke dag urenlange wandelingen en als je de gegevens op zijn horloge- stappenteller aflas, dan waren dat er héél veel. Zo'n 23.000 tot 28.000 stappen per dag kan al tellen, niet dan? Zelf kan ik dat niet aan sinds mijn gezondheidsproblemen maar elke avond na het eten, maakten we een wandeling van een kleine 5 km. We liepen van het hotel naar de zeeboulevard, die een van de mooiste van Europa genoemd wordt. Overal staan er banken, afwisselend met hogere en lagere zit. Goed bedacht, voor die lange Europeanen hogere en voor de kleinere Spanjaarden, Fransen of Italianen, wat lagere zit. Ongelooflijk veel mensen flaneren hier elke avond, en niet alleen vakantiegangers maar ook Spanjaarden, die met hun kroost of vrienden en familie genieten van de zee en de warme avonden. Een temperatuur van 21°C om 22u00 is mooi meegenomen en zéér aangenaam om te genieten. De terrassen zaten dan ook al overvol. Voor elk restaurant staat er een jonge man of vrouw, die probeert je naar binnen te lokken met de gekste argumenten en gebaren. Dat is een nieuwe trend, die me niet echt bevalt en me er echt niet toe zal aanzetten om op hun uitnodiging in te gaan. Vlak langs het strand is er ook een wandelpad, zodat je dichter bij de zee kunt lopen. Regelmatig gingen we wat zitten. Ik zat dan dromerig over de zee te staren en liet me meevoeren door het geruis van de aanrollende golven. Ik had daar wel eeuwig kunnen blijven zitten. Voel dan ook geen enkele behoefte om iets te zeggen of te doen. Alleen maar zitten en mateloos genieten en het gevoel van : ik wil hier nooit meer weg. De eerste weken was het in het hotel relatief rustig, alhoewel ik verstomd stond van het aantal kinderen, die er waren. Vooral Engelsen schijnen ten allen tijde in het jaar op verlof te kunnen gaan. Hoe zit het daar eigenlijk met de leerplicht? Veel Belgen waren er niet en in de tweede helft van de week, was er een toevloed van Russen. Niet mijn favoriete volkje. Het gebrek aan opvoeding van ouders en kinderen is onvoorstelbaar. Aan tafel kon je maar beter niet zien wat ze allemaal deden en als je samen met een ouderpaar en kinderen in een lift stondt, mocht je van geluk spreken dat het ding niet blokkeerde. De kinderen timmeren op alle knopjes en geen mens maakte een opmerking dat het wel genoeg geweest was. Er was nog iets, wat ons allebei opviel. Er liepen ongelooflijk veel héél dikke mensen rond, vooral Engelsen, en vooral erg jonge vrouwen. Niet gewoon mollig of een beetje zwaar, maar onvoorstelbaar dik! Als de man dan niet onderdeed voor de vrouw, kan ik me moeilijk voorstellen, dat ze in een normaal bed kunnen slapen! Daar moet een speciale versteviging voor gemaakt, dat kan niet anders. Ik vraag me dan af, hoe die mensen zich voelen bij die warmte? Vreselijk gewoon! Het hotel was, zoals we gewoon waren, erg goed, met prachtige buffetten en zoveel keuze aan gerechten en nagerechten, dat je goed op je tellen moest passen of je ging niet meer in je kleren. Zelfbeheersing was dus de boodschap. En wat deed de zon goed aan die botten. Het was niet te heet en gewoonlijk waaide er een zacht windje, dat voor genoeg verkoeling zorgde. Er was jacuzzi, binnenzwembad, massageruimte, fitnesruimte, schoonheidssalon, en aan het buitenzwembad werden door de animators voortdurend allerlei spellen en bezigheden aangeboden. En wat me vooral opviel en meeviel was, dat aan het zwembad alleen achtergrondmuziek te horen was en niet de ganse dag luide knallende muziek uit de luidsprekers galmde! Ik moet zeggen, dat ik alleen maar lui geweest ben , gesoezeld heb en twee kanjers van boeken heb uitgelezen. En van het nietsdoen was ik 's avonds zo moe, dat ik ook nog als een blok sliep! Waar blijft een mens het halen, maar wat heeft het me deugd gedaan. Ik heb nu echter de neiging om heel die energie alsmaar op te gebruiken, dus zal ik mijn verstand moeten gaan gebruiken en alles goed doseren of ik ben zo weer afgeladen in plaats van opgeladen!
Ja die hebben we vast hé, en nog niet zo voor even. Ik vind het prachtig en voor mijn gevoelen hoort er sneeuw bij de wintertijd. Ik ben nochtans een zonnekind en leef op als het lente wordt, maar een winter, zoals wij die de laatste jaren gekend hebben, met windvlagen en regen, alsmaar regen, daar word ik dus echt ziek en mistroostig van.
Kerstavond hebben wij doorgebracht bij onze kinderen, zoals we dat sinds enkele jaren doen. Onze schoondochter en zoon hadden heel lekker gekookt en de tafel was gedekt als een plaatje. Ook de moeder van onze schoondochter, een weduwe sinds verschillende jaren, was bij het gezelschap en de heel avond was een warme, vriendelijke en liefdevolle ontmoeting en samenzijn, waardoor je een gevoel krijgt van roezige tevredenheid en geluk. Het licht van de kaarsen wierp een fluwelige glans op het witblonde haar van onze kleinzoon en hij en zijn zusje hadden de sterren van de hemel geplukt en die straalden uit hun ogen. Als ik daar dan zit en alles tevreden bekijk, besef ik tenvolle wat een onwaarschijnlijk geluk we hebben, M. en ik, dat dit onze kinderen en kleinkinderen zijn. Ik realiseer me best dat er op heel veel plaatsen heel anders met elkaar wordt omgegaan en die warme liefdevolle aandacht voor elkaar soms mijlen ver te zoeken is of helemaal nooit heeft bestaan.
De grote ellende op de wegen is eindelijk een beetje opgelost, tenminste wat de sneeuw betreft. Als ik door mijn ramen naar buiten kijk naar de gazon en de velden die daarachter liggen, is het nog steeds één wollige, witte pracht, wat ik zie. 
Ja dat is het, héérlijk, dat gevoel van in een quasi nieuw huis te wonen! Deze voormiddag hebben M. en een schoonbroer de meubelen uit de garage gehaald en terug in elkaar en op hun plaats gezet. Voor mij was het poets- en boenwerk en dat is nog niet klaar maar er komt schot in de zaak. Nog enkele dagen, want alles moet terug in de kasten getast worden en veel wordt opgeruimd en weggegeven, dat heb ik me nu al voorgenomen. Alles wat donker en houtkleurig was is nu ivoorkleurig of taupe en ik kan nog steeds mijn eigen ogen niet geloven, als ik rondom me kijk. De parket ziet er zelfs mooier uit in kontrast met die lichte kleuren en elke kast en tafel komt beter tot zijn recht. Hier zit dus een heel gelukkige vrouw te tokkelen, ondanks het feit, dat ik zo ongeveer geradbraakt ben en het werk nog niet gedaan is. Ik moet me een beetje in acht houden want donderdag en zaterdag nog een repetitie voor het concert op zondag en zaterdagavond ook nog een optreden op het kerstfeest van de plaatselijke harmonie. 
Nee hoor geen Mexicaane griep maar zo'n klein beetje stof op de longen!
Maar dat is nu voorbij en vandaag zijn de laatste stoffige werkzaamheden uitgevoerd. Vanaf maandag kan er volop geverfd worden en hopelijk wordt dan weer niet geschuurd. Ik hoop en ik denk dat dat niet het geval zal zijn omdat de te bewerken oppervlakten mooi glad en zuiver zijn.
Hier zijn we dan weer even, maar echt maar voor even!
Ja hoor, we snuiven nog steeds met volle teugen stof en de werken vorderen maar met behoorlijk wat vertraging. We zullen blij mogen zijn als het einde van de maand alles een beetje op zijn pootjes terecht gekomen is en wij de meubelen terug op zijn plaats kunnen zetten. We zullen er maar niet teveel woorden aan verspillen want dat helpt toch niet en het maakt me alleen maar chagerijnig, omdat er slechts vier en een halve dag gewerkt is op twee weken tijd. Het zal wel beteren zeker en wat gedaan is, is perfect en dat mag ook gezegd worden. 
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm. Hoe dat zo komt?
De tijd! Hij vloeit als water door mijn vingers, en af en toe glippen de dagen door elkaar en moet ik er eens gaan voorzitten om te weten, welke dag het is, om van een datum helemaal maar te zwijgen.
M. is net binnengekomen van de zoveelste vergadering en zelf ben ik de hele dag bij mijn kleinkinderen geweest en daarna rechtstreeks naar de repetitie van het koor gereden. Eten zal ik seffens nog wel iets. 
Neen het is er niet gemakkelijker op geworden. Mijn schoonzus staat voor een borstamputatie. Met mijn schoonbroer gaat het goed maar moet zeker een half jaar alle inspanningen vermijden. Een vriendin van mijn schoondochter en zoon, die ik al verschillende keren bij hen heb ontmoet, heeft borstkanker en is gisteren geopereerd (39 jaar). Nu volgt er chemo en bestraling. Van een koppel, met wie ze erg close zijn,en waarmee ze al jaren bevriend zijn, is de man opgenomen met een gezwel van 8 x 9 cm tussen lever en gal en men onderzoekt al twee weken en kan niet aan een behandeling beginnen omdat men niet weet wat er gaande is. Gezwel kan niet verwijderd worden maar zou, indien kwaadaardig, met chemo en bestraling moeten behandeld worden. Hij is veertig en een hoopje ellende van de pijn en de onrust. Hij en zijn vrouw werken allebei als verpleegkundigen in het ziekenhuis, waar hij behandeld wordt. Ze hebben nu al voor de derde maal een biopsie van de lever genomen voor onderzoek en nu moet er weer gewacht worden op de uitslag vooraleer er met een behandeling gestart wordt. 
Die zijn het dus inderdaad en af en toe vraag ik me af wanneer de rust terugkeert en het leven weer voortkabbelt, zoals we het graag hebben. 
Dat ik twee kleinkinderen heb, heb ik reeds eerder aangegeven: Juulke en Michiel. 
Ja hoor, de editie van 2009 zit er weer op en het werd een daverend succes. 
Ja inderdaad, niet alle herinneringen zijn kommer en kwel! Daarvoor zijn ze allemaal te zonnig en dat associeer ik dan weer met geluk en blijdschap.
Op een zonnige namiddag na schooltijd liepen mijn broertje Nic en ik naar huis. Nu ja, lopen, het had meer weg van slenteren en op tijd en stond stilstaan om vanalles te bekijken en te bepraten. De weg lag een heel stuk hoger dan de weilanden aan weerszijden ervan. Die waren allemaal afgemaakt met prikkeldraad met van die heel lange tanden en geloof maar zeker dat die de dieren in de wei hielden. Er was geen doorkomen aan. Nic en ik stonden naar beneden te kijken, naar iets wat onze aandacht getrokken had, toen een buurjongen, die enkele jaren ouder was, kwam aangefietst. Het was geen lieverdje, maar eigenlijk hadden wij zelden of nooit met hem te maken.
Zoals jullie begrepen hebben, heb ik die stick doorgekregen van Natoken en is het aan mij om in mijn verleden(!) te graven en maar zien wat er dan boven komt!
, gesoezeld heb en twee kanjers van boeken heb uitgelezen. En van het nietsdoen was ik 's avonds zo moe, dat ik ook nog als een blok sliep! Waar blijft een mens het halen, maar wat heeft het me deugd gedaan. 
