Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
17-02-2007
Slijk!!!!!!
Op gezette tijden moet een mens de machine, die zijn lichaam toch is, laten nakijken en op defecten laten controleren. Ik had dus een oproep gekregen van het ziekenhuis in Genk om mij daar aan te bieden op Valentijndag om 15u50. De oproep had ik reeds een hele tijd op voorhand gekregen en mooi op het prikbord gespeld, zodat ik die afspraak zeker niet zou vergeten. Trouwens, ik vergeet niet gemakkelijk iets, en dat is wel zo gemakkelijk. Genoemde dag, vertrek ik met een ruime tijdsmarge naar Genk. Ik kom aan het ziekenhuis en weet niet wat ik zie. Mijn ogen rollen bijna uit hun kassen! Heel de omgeving van het ziekenhuis is herschapen in één grote bouwput! Het regent oude wijven (sorry dames, maar zo is de uitdrukking!) en heeft de hele bouwput in een grote modderstroom en viezigheid veranderd. Hoe kom ik in godsnaam ter plaatse?? Plots zie ik een bord met daarop een grote pijl en de woorden: parking. Ik slaak al een zucht van opluchting, ofschoon het wegje , dat ik naar mijn mening moet inslaan, er niet erg aanlokkelijk uitziet. Het voert door een stukje bos en de ondergrond is door de voortdurende regenval, herschapen in een zwarte brei. Toch rijd ik er in en hoop maar dat ik niet vast kom zitten in die modderpoel. Ik heb af en toe de neiging om instinctief mijn voeten op te heffen in de auto, zo'n smurrie strekt zich voor mij uit. Totaal gespannen en voorovergebogen over het stuur rijd ik langzaam vooruit en aan het einde van de weg zie ik een beetje meer licht. Daar moet de parking zijn. Na nog enkele bedenkelijke draaien en diepe kuilen vol water en modder geraak ik dan toch op een parking. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je ook een parkeerplaats vindt! Drie maal maak ik de ronde van de parkeerplaats en dat is op zich al een hele onderneming, omdat vele auto's gewoon op de draai geparkeerd staan en je er maar omheen moet zien te komen. Ik verzeker jullie, dat je geen verwarmming nodig hebt in de auto hoor! Pffff, eindelijk sta ik stil op een plaats, die ook breed genoeg is , zodat je nog uit en in de auto kunt. Ik stap uit en sta gelijk met mijn laarsjes in de bruine modder. Erg proper ziet er dat niet uit, maar een andere mogelijkheid zie ik niet om er te geraken. Ik laveer tussen de geparkeerde auto's richting ziekenhuis, en ondertussen blijven de oude wijven uit de hemel vallen!:wink: In de hal neem ik een volgnummer en ga netjes op een stoel zitten wachten tot mijn nummertje verschijnt boven een van de loketten, bemand door vrouwen. Mijn druipende paraplu heb ik naast mij op de grond gelegd. Niet vergeten seffens. Ja het is mijn beurt, en ik stap naar het loket waarboven mijn nummer flikkert. Ik geef mijn Siskaart en de oproepbrief en de dame print een hele rij etiketten en geeft ze mij, met de nodige instructies, hoe ik naar boven moet gaan en waar ik mij moet aanmelden. Ik volg haar instructies gedwee op en kom op de eerste verdieping weer aan een balie met twee loketten. Ik meld mij aan en geef mijn oproepbrief af. De dame in kwestie bekijkt me weewarig en zegt dan: Mevrouw dat onderzoek kan niet doorgaan, want de machine is kapot van deze morgen 10u00. Het zijn grote stukken en we weten nog niet wanneer het gemaakt zal zijn. En of ik maar een nieuwe datum wou vastlegegn voor een nieuwe afspraak! Ik ben even perplex, en de dame voor mij kan er waarschijnlijk ook niets aan doen, maar boos ben ik ook. Ik zwijg in alle talen maar het liefst zou ik hen eens duchtig mijn gedacht gezegd. Is het nu zo'n opgave, mensen bij een panne even een telefoontje te geven met de vermelding dat ze niet moeten komen. Want ik ben natuurlijk echt niet de enige patiënte die zo is aangekomen die dag en heel wat onder hen zullen ook nog een vrije dag op het werk hebben moeten nemen! Ik maak geen nieuwe afspraak, ik ga wel naar een ander ziekenhuis voor dat onderzoek. Ik neem mijn spullen bijeen, jas, papieren en druipende paraplu en ga terug de trap af om naar huis te gaan. Dan zie ik aan de betaalautomaten van de parkeertickets allemaal mensen staan, die geld in de machines steken! Ik heb helemaal geen ticket en ik heb ook geen automaat gezien om er een te nemen. Ik wend mij tot de dame aan de balie en zeg haar dat. Ze kijkt me aan en zegt: dan bent u via een sluipweg op de parking geraakt. Geen wonder dat die in zo'n erbarmelijke staat verkeerde, want daar reden de vrachtwagens door. En ik dacht al dat het een geste was van de zieknhuisdirectie om de bezoekers en patiënten een beetje voor alle ellende te vergoeden. Ze geeft me een betaalkaartje, dat ik kan gebruiken om de slagbomen te openen. Ik begeef me op weg naar de parking en kan niet vlug genoeg die hele ellende achter mij laten! Zeg nu eerlijk, dit is toch echt niet wat je van een Valentijndag verwacht, of wel???
Reacties op bericht (5)
20-02-2007
Dat is pas ellende
Inderdaad Michelly, op Valentijn verwacht je wel iets anders. De manier waarop jij de meest ongelukkige verhalen vertelt, doen een mens toch glimlachen. Maar als ik daar in uw plaats had gestaan was het glimlachen mij zeker ook ontgaan. Deze namiddag moest ik ook in het ziekenhuis zijn, op 7 minuutjes van onze deur. Dat is een luxe! Maar als de draaideuren plots stilvallen, terwijl je er inzit, lach je toch ook maar groen. Dat overkwam mij deze namiddag. Ne mens kan beter wegblijven uit die ziekenhuizen, maar ja, af en toe kan het niet anders. Dan mogen we nog blij zijn dat ze er zijn en dat ze mensen helpen genezen.
Lieve groet en volgende keer, meer chance, ria
20-02-2007 om 16:56 geschreven door ria
19-02-2007
*
Wat een miskleun van een valentijnsdag. Maar weet je wat ik nu zit te denken? Men heeft geld tekort om genoeg personeel aan te nemen, maar bouwen, verbouwen en bijbouwen kunnen ze wel degelijk. Niet alleen in Genk, maar zowat elk ziekenhuis doet, of heeft er aan meegedaan. Misschien wel nodig, maar ik lig dan toch liever op een oude kamer met degelijk personeel, dan omgekeert. En vooral, onze laarsjes blijven tenminste droog he. Knuffels van
19-02-2007 om 21:04 geschreven door huismusje/troubadoerke
17-02-2007
Oude wijven
Oh wat kan ik me jouw verhaal plastisch voorstellen, ik ruik de modder tot hier en voel de ergernis als karton op een droge tong... dan blijft een mens toch geciviliseerd... maar .... en valentijns mochten best anders zijn inderdaad. Er zijn zo van die dagen... liefs
17-02-2007 om 23:18 geschreven door Floreanne
Radertjes....
In de moderne tredmolen van het jachtige leven
wordt de beweging door vele radertjes doorgegeven.
Plannen kunnen gedwarsboomd worden door één hapering.
Soms valt het hele proces stil door een onooglijk klein ding.
Afspraken lopen in het honderd.
Juist dan als het regent en dondert.
En of je vloekt of op het hoofd gaat staan.
Daar trekt de tredmolen zich niets van aan.
Waarom moet mij zoiets toch altijd overkomen?
Ik, die anderen altijd helpt, zelfs in bange dromen.
Het leven, de gebeurtenissen laten zich niet dwingen.
Soms moeten mensen zich in rare bochten wringen.
Bochten die zich als een slang kronkelen door modderige wegen.
En die moeten worden begaan omdat men een oproep heeft gekregen.
Vroeger was alles veel eenvoudiger, rustiger, t leven maakte minder moe.
Sommige ziektes bestonden nog niet, voor anderen deed men de ogen toe.
Helaas, het jachtige leven is niet meer terug te draaien.
Zo werken de radertjes niet, vanwaar ook de wind zal waaien.
17-02-2007 om 23:18 geschreven door Raspoetje.
..
ge zoudt van minder kwaad worden he Michellly. Ik vind het ook wraakroepend dat men je telefonisch niet verwittigd. Dokters verwachten toch ook dat je hen een seintje geeft, sommigen rekenen zelfs een visite aan indien je niet komt. Mijn vader had er geen enkel probleem mee... hij moest ooit eens een kwartier wachten, veel te lang naar zijn zin want hij was zelf heel punctueel, hij ging naar de receptioniste en zei dat de dokter hem maar zelf terug moest bellen voor een afspraak. In feite had hij groot gelijk.
fijn weekend en een knuffel om je te troosten.
