Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
17-02-2007
Slijk!!!!!!
Op gezette tijden moet een mens de machine, die zijn lichaam toch is, laten nakijken en op defecten laten controleren. Ik had dus een oproep gekregen van het ziekenhuis in Genk om mij daar aan te bieden op Valentijndag om 15u50. De oproep had ik reeds een hele tijd op voorhand gekregen en mooi op het prikbord gespeld, zodat ik die afspraak zeker niet zou vergeten. Trouwens, ik vergeet niet gemakkelijk iets, en dat is wel zo gemakkelijk. Genoemde dag, vertrek ik met een ruime tijdsmarge naar Genk. Ik kom aan het ziekenhuis en weet niet wat ik zie. Mijn ogen rollen bijna uit hun kassen! Heel de omgeving van het ziekenhuis is herschapen in één grote bouwput! Het regent oude wijven (sorry dames, maar zo is de uitdrukking!) en heeft de hele bouwput in een grote modderstroom en viezigheid veranderd. Hoe kom ik in godsnaam ter plaatse?? Plots zie ik een bord met daarop een grote pijl en de woorden: parking. Ik slaak al een zucht van opluchting, ofschoon het wegje , dat ik naar mijn mening moet inslaan, er niet erg aanlokkelijk uitziet. Het voert door een stukje bos en de ondergrond is door de voortdurende regenval, herschapen in een zwarte brei. Toch rijd ik er in en hoop maar dat ik niet vast kom zitten in die modderpoel. Ik heb af en toe de neiging om instinctief mijn voeten op te heffen in de auto, zo'n smurrie strekt zich voor mij uit. Totaal gespannen en voorovergebogen over het stuur rijd ik langzaam vooruit en aan het einde van de weg zie ik een beetje meer licht. Daar moet de parking zijn. Na nog enkele bedenkelijke draaien en diepe kuilen vol water en modder geraak ik dan toch op een parking. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je ook een parkeerplaats vindt! Drie maal maak ik de ronde van de parkeerplaats en dat is op zich al een hele onderneming, omdat vele auto's gewoon op de draai geparkeerd staan en je er maar omheen moet zien te komen. Ik verzeker jullie, dat je geen verwarmming nodig hebt in de auto hoor! Pffff, eindelijk sta ik stil op een plaats, die ook breed genoeg is , zodat je nog uit en in de auto kunt. Ik stap uit en sta gelijk met mijn laarsjes in de bruine modder. Erg proper ziet er dat niet uit, maar een andere mogelijkheid zie ik niet om er te geraken. Ik laveer tussen de geparkeerde auto's richting ziekenhuis, en ondertussen blijven de oude wijven uit de hemel vallen! In de hal neem ik een volgnummer en ga netjes op een stoel zitten wachten tot mijn nummertje verschijnt boven een van de loketten, bemand door vrouwen. Mijn druipende paraplu heb ik naast mij op de grond gelegd. Niet vergeten seffens. Ja het is mijn beurt, en ik stap naar het loket waarboven mijn nummer flikkert. Ik geef mijn Siskaart en de oproepbrief en de dame print een hele rij etiketten en geeft ze mij, met de nodige instructies, hoe ik naar boven moet gaan en waar ik mij moet aanmelden. Ik volg haar instructies gedwee op en kom op de eerste verdieping weer aan een balie met twee loketten. Ik meld mij aan en geef mijn oproepbrief af. De dame in kwestie bekijkt me weewarig en zegt dan: Mevrouw dat onderzoek kan niet doorgaan, want de machine is kapot van deze morgen 10u00. Het zijn grote stukken en we weten nog niet wanneer het gemaakt zal zijn. En of ik maar een nieuwe datum wou vastlegegn voor een nieuwe afspraak! Ik ben even perplex, en de dame voor mij kan er waarschijnlijk ook niets aan doen, maar boos ben ik ook. Ik zwijg in alle talen maar het liefst zou ik hen eens duchtig mijn gedacht gezegd. Is het nu zo'n opgave, mensen bij een panne even een telefoontje te geven met de vermelding dat ze niet moeten komen. Want ik ben natuurlijk echt niet de enige patiënte die zo is aangekomen die dag en heel wat onder hen zullen ook nog een vrije dag op het werk hebben moeten nemen! Ik maak geen nieuwe afspraak, ik ga wel naar een ander ziekenhuis voor dat onderzoek. Ik neem mijn spullen bijeen, jas, papieren en druipende paraplu en ga terug de trap af om naar huis te gaan. Dan zie ik aan de betaalautomaten van de parkeertickets allemaal mensen staan, die geld in de machines steken! Ik heb helemaal geen ticket en ik heb ook geen automaat gezien om er een te nemen. Ik wend mij tot de dame aan de balie en zeg haar dat. Ze kijkt me aan en zegt: dan bent u via een sluipweg op de parking geraakt. Geen wonder dat die in zo'n erbarmelijke staat verkeerde, want daar reden de vrachtwagens door. En ik dacht al dat het een geste was van de zieknhuisdirectie om de bezoekers en patiënten een beetje voor alle ellende te vergoeden. Ze geeft me een betaalkaartje, dat ik kan gebruiken om de slagbomen te openen. Ik begeef me op weg naar de parking en kan niet vlug genoeg die hele ellende achter mij laten! Zeg nu eerlijk, dit is toch echt niet wat je van een Valentijndag verwacht, of wel???
Ik was erg vroeg en stond aan de gesloten deur van de bank, waar ik mijn eerste werkdag zou aanvangen. Geen ontvangstcommité of iets dergelijks. Het was koud voor het begin van november en ik stond diep weggedoken in mijn rode jas met opstaande kraag, en wachtte op de rest van det personeel, die zo wel zouden arriveren. De bank, die op de markt lag, werd niet geopend door de directeur omdat de diensten voorlopig ondergebracht waren in een grote ruimte van een privé-woonst. De originele gebouwen werden gerenoveerd en we moesten het voorlopig stellen met een eerder enge behuizing. Ik had nog met niemand van de anderen kennisgemaakt en wist dus ook niet wie ik mocht verwachten. Het enige, dat ik zeker wist, was dat ik het enige en eerste meisje was, dat hier zou komen werken. Ik voelde me tamelijk onzeker en het wachten in de koude bracht daar geen verbetering in. Ik keek peinzend naar mijn rood-zwarte rijglaarsjes en stelde vast, dat die ook niet erg geschikt waren om mijn voeten warm te houden. Daar, daar waren ze zeker! Er kwamen enkele jonge mannen op fietsen aangereden en op het marktplein stopte een auto waaruit een oudere man stapte, die later een vervanger van een van de bedienden bleek te zijn. Met een zwierige zwaai kwamen de fietsers voor mij tot stilstand en de jonge man vooraan, keek mij met grote ogen aan. Hij had blonde krulharen, die in toom gehouden werden door een kortere snit en zijn gezicht bloosde van de koude en de rit. De vrolijke openheid van dat gezicht trof mij op een ongewone wijze. Misschien ook wel omdat hij zonder zich daarvoor te generen met directe bewondering naar me opkeek. Ik werd er verlegen van en was blij toen hij en de andere mannen zich voorstelden en de blonde man die zich voorgesteld had als M., de deur opende om iedereen binnen te laten. Diezelfde jonge man was diegene, die mij bij mijn opleiding begeleidde en alle oplossingen als het ware uit zijn mouw schudde, als ik het weer eens niet zag zitten. Ik had op dat ogenblik een vriend, maar gans ongemerkt en op kousevoeten sloop M. mijn hart binnen, ofschoon we geen van beiden er ook maar met een woord over repten. Hij wist ook dat ik een vriend had, en ik stelde het erg op prijs dat hij niets forceerde of de regels van het fatsoen aan zijn laars lapte. Maar wat moet gebeuren, gebeurt. Zo ook hier. Het bleek dat wij allebei avondlessen Duits volgden en na het werk bleven we dan ook even kletsen vooraleer naar de lessen te vertrekken. Op een van die avonden is het dan gebeurd. Wij liepen samen richting busstation na de cursus. Ik liep, zoals dat toen betaamde op hoge naadhakken en het onvermijdelijke gebeurde. Op de slecht onderhouden stoepen van de stad gleed ik weg en M. kon me met een snelle greep behoeden voor een fikse valpartij. Inplaats van die valpartij werd het een zoenpartij en de beslissing om een eind te maken aan de relatie met mijn vriend, was niet eens moeilijk en voelde totaal logisch aan. M. is mijn man, reeds vele, vele jaren, die soms turbulent en moeilijk waren, maar vooral gelukkig en steeds rustiger werden. Als ik het liedje hoor : The first time ever I saw your face......, zie ik steeds het gezicht van mijn M. die daar voor mij van zijn fiets afsprong en mij open en vol bewondering aanstaarde.
Afbeelding : schilderij Adoratie van Letitia Oprisan
Sommigen houden ze voor de lol en anderen krijgen compleet een hartinfarct als ze nog maar een spoor van de diertjes opmerken: muizen! Eigenlijk is dat iets merkwaardigs, dat vooral vrouwen, zo bang zijn voor muizen! Het zijn echt geen dieren met aanvallerscapaciteiten en groot zijn ze ook niet dus.... En eigenlijk zien ze er best lief uit. Zodra ze ook maar een beweging zien van een mens, schieten ze razendsnel weg en om ze te vangen heb je wel andere attributen nodig dan je blote handen. Alhoewel soms.... Het was op een zomernamiddag ergens in het midden van de week. De sfeer in het grote bureel was rustig, bijna slaperig te noemen. Nochtans werkten er op dat ogenblik maar liefst zo'n 100 bedienden, maar daar was weinig of niets van te merken. Hier en daar hoorde men het gesmoorde geluid, veroorzaakt door de toetsen van een schrijfmachine. Het getik werd als het ware opgezogen door de verplaatsbare wanden,bekleed met stof in bordeau en grijs, die overal tussen de bureau's stonden. De vloerbekleding dempte ook veel geluiden en hier en daar rinkelde heel zwakjes een telefoon, waarvan de toonhoogte zo zacht mogelijk gezet was, om een kakofonie van geluiden te voorkomen. Dat lukte uitstekend, toch zeker deze namiddag. Iedereen was heel rustig een het werk met schrijf- en leesarbeid, en het feit dat er geen verkoopafdeling op ons bedrijf was, scheelde een hele hoop lawaai. Misschien doezelde er hier of daar ook wel iemand, gebogen over zijn blad,wie weet??? Opeens verscheurde een snerpende gil de stilte en het mag een wonder heten, dat niemand van zijn stoel viel! Gegild wordt er natuurlijk door vrouwen en niet door mannen. Mijn baas hief met een ruk zijn hoofd en keek me aan. Dat is een muis, beantwoordde ik zijn onuitgesproken vraag. Hoe kun je dat nu weten, vroeg hij verbaasd. Ik antwoordde: Een vrouw gilt alleen maar op deze manier als ze een muis ziet! Ik draaide mij opzij en en keek naar de hoek, waaruit de gil geklonken had. Daar zat de vrouwelijke bediende, tamelijk klein van stuk, boven op haar bureel, de benen hoog opgetrokken en compleet hysterisch. Ze verwachtte blijkbaar elk moment dat haar voeten eraf gebeten zouden worden. Hoe ze op dat bureel gekomen was, had ik gemist, maar het moet de moeite waard geweest zijn, om dat te zien gebeuren! En inderdaad: het was een muisJE! Piepklein, dat als een razende onder de verwarmingselementen langs de muur heen en weer rende en niet eens in de gaten had, dat het gewoon het bureel in kon rennen en ons allemaal achter zich kon laten! We hebben dat petiterige beestje gevangen met een soort van schoendoos (?) die iemandte voorschijn getoverd had, en het gewoon buiten op het gazon neergezet, waar het in eerste instantie, totaal beduusd en buiten adem bleef zitten en toen de benen nam. We hadden heel wat overredingskracht nodig om de vrouwelijke bediende van haar bureel terug op haar stoel te krijgen, en wij waren toch echt wel zeker dat die muis niet terugkwam hé???
De eerste maand van 2007 behoort alweer tot het verleden en die is in een flits voorbij gevlogen! Ik ben een Steenbok en verjaar in januari en wel op de 14de. Dat is nu zo, maar ook toen ik nog op internaat was. Ik heb al verteld dat wij veel weken daar moesten blijven zonder dat we naar huis mochten gaan, omdat de reisweg en -duur veel te lang was. Na nieuwjaar begon de tweede trimester en wij mochten eerst met carnaval voor enkele dagen naar huis. Mijn ouders hadden mij beloofd, dat ik een feestje mocht geven voor mijn 18de verjaardag. Zoiets was bij ons helemaal niet vanzelfsprekend, maar hier werd een uitzondering gemaakt, omdat ik geen feest gekregen had bij mijn Eerste Communie en ook geen ter gelegenheid van mijn Plechtige Communie, omdat beide keren mijn mama in bed lag. De eerste maal was net een van mijn broertjes geboren (het muisje!!!)en de tweede maal was zij erg ziek, en was er geen sprake van feest, hoe dan ook. Om dat allemaal een beetje te compenseren mocht ik voor mijn 18de verjaardag dan een feestje houden voor een paar vriendinnen en vrienden, onder het waakzaam toezicht van mijn ouders. Daar ik in januari verjaar, zou die feestelijkheid dus ook in die maand doorgaan, dachten wij toch! Ik had reeds aan mijn ouders gezegd, dat zij mij daar schriftelijke toestemming voor moesten geven, zodat ik naar huis mocht voor dat bepaalde weekend. Mijn ouders hadden een brief geschreven naar school, waarin zij meedeelden, dat ik van hen de toelating had om tussendoor naar huis tekomen voor mijn verjaardag. Dat was echter buiten de waard gerekend. Eerst liep T, die non die mij al die jaren gepest heeft, dagen met die brief in haar handen klas in klas uit zonder hem aan mij te geven. Toen ik hem dan eindelijk kreeg, zegde ze langs haar neus weg: Daar komt niets van in huis, jij gaat niet naar huis dat weekend! Ik was totaal van de kaart, maar sputterde tegen: Het is mijn verjaardagsfeest en daar moet ik toch bij zijn! Ze antwoordde: Je geeft je verjaardagsfeest maar in de vakantie, dan is er vrije tijd genoeg! Ik was zodanig gepakt door deze gemene manier van handelen, dat ik niet eens meer tegenwerpingen maakte, maar hoe meer dagen er overheen gingen , hoe bozer en vastberadener ik werd! Ik vond dat zij mij echt niet daar zouden kunnen houden, als ik toestemming van mijn ouders had, om naar huis te gaan! Nu zouden wij eens zien, wie de slimste was! Het welbepaalde weekend naderde en toen was het dan zaterdag. Voormiddag hadden wij nog les en na het eten vertrokken de internen, die elke week of alle veertien dagen naar huis gingen. Ik was mij bewust van het feit dat ik nauwkeurig in de gaten gehouden werd en probeerde mij zo argeloos mogelijk op te stellen. Ik had stiekem een valies met kleren gepakt en een van de andere internen, die wel naar huis mocht, had die van de slaapzaal naar beneden gebracht. Ze had de valies, samen met mijn mantel en tasje in het halletje naast de hoofdingang gezet en ik gokte er maar op, dat niemand langs daar naar buiten zou gaan en dat zou rapporteren. Zelf liep ik gewoon in mijn uniform met schort rond en babbelde met de andere achterblijvers. Toen T, die mij voortdurend observeerde, mij zo ongedwongen met iedereen zag babbelen en zag dat ik mij niet ophield in de buurt van de ingang, ging ze gerust eten. Dat was mijn moment. Als een haas schoot ik ,naar de zijingang, ontdeed mij van mijn schort,die ik op een hoopje rolde en die naderhand door een medeleerling opgehaald werd, greep mijn valies en verdween snel langs de zijdeur naar buiten. Ik keek niet meer op of om en begon aan mijn reis naar huis, die de nodige uren in beslag zou nemen. Ik wist heel goed, dat ik hiervoor een prijs moest betalen, maar ik voelde me de koning te rijk, dat ik eindelijk die ellendige non eens te slim af was geweest en gedaan had waarvoor ik de toestemming van mijn ouders gekregen had, namelijk naar huis gaan en mijn verjaardag vieren. Verder wilde ik helemaal niet denken. Toen ik thuis kwam 's avonds, na uren reizen met trein en bus, was er thuis reeds een telegram afgeleverd met de boodschap, dat ik de eerste week niet hoefde terug te komen naar school! Mijn verjaardagsfeest was voor mij niet echt, wat ik ervan gehoopt had, omdat ik voortdurend moest denken aan die week die voor me lag. Ik wist met grote zekerheid, dat ze enorm veel stof van Grieks en Latijn zouden zien, om mij zo achterop te zetten, met het doel mij te buizen. Ik heb in die week van 's morgens tot 's avonds in mijn eentje Grieks en Latijn vertaald en geblokt en hoopte haar zo voor te zijn en haar bedoelingen te kelderen. Toen ik terugging, de week nadien, en ik de klas binnekwam, kon men een speld horen vallen, alsof iederen de adem inhield. Niemand roerde een vin, want ik had T. durven tarten, en dat deed men niet ongestraft. Ik mocht gaan zitten en moest mijn boeken openslaan. Zij noemde de bladzijden, die ik moets bijstuderen op eigen houtje maar dat was voor mij geen verrassing, want die had ik al doorgenomen. Toen keek ze mij triomfantelijk aan en zei: En deze keer buis ik je! Ik heb haar alleen maar aangekeken en geantwoord: Maar U echt niet! Ze was zo perplex, dat ik het lef had om dat te antwoorden, dat ze verdere discussies uit de weg ging. En ze is niet in haar opzet geslaagd, ofschoon ze erg haar best daarvoor gedaan heeft. Er werden echter heel veel examens mondeling afgenomen en daarbij zaten er andere leraressen en die bepaalden mee, welke punten er gegeven werden. Dat was het jaar dat ik de beste punten haalde van heel mijn hunamiora en mijn triomf had niet mooier kunnen zijn!
Het was zomer en de wereld had de kleuren van licht en zon. Bovendien was het grote vakantie en het leven zag er voor de komende maanden heerlijk uit! Hoe graag ik ook naar school ging, vakantie was ook niet te versmaden en ik genoot met volle teugen. Toch hadden wij niets bijzonders om naar uit te kijken, want geld voor reizen was er niet en thuis moest, zoals steeds, aangepakt worden! Ik stond dan ook te strijken en niettemin genoot ik met volle teugen van de dag en het leven. Mijn broer N., die een jaar jonger was dan ik, liep voorbij en vroeg: heb je mijn hemd al gestreken? Ja, dat had ik inderdaad en het hing netjes op een kleerhanger te wachten, totdat ik het in de kast zou hangen. Dat heb ik namelijk straks nodig, zegde hij. Toen vertelde hij mij, dat hij te voet naar Scherpenheuvel zou gaan en diezelfde avond aan de tocht zou beginnen. Hij had namelijk beloofd, dat hij dit zou doen, als hij zonder kleerscheuren of herexamens zijn jaar zou afsluiten. Alles was in kannen en kruiken en dus diende hij zijn belofte na te komen! In onze kinderjaren werden zulke beloften nog gedaan en we hielden ons dan ook strikt aan de afspraak. Eigenlijk leek het een beetje op handeltje drijven met de hemel! Het idee sprak mij wel aan en ik beloofde prompt dat ik hem zou vergezellen op zijn tocht. Het zullen zo om en bij de 55 à 60 kilometers enkele reis zijn en dat was en is een behoorlijke afstand om in je ééntje te lopen. Mijn grootmoedige belofte deed ik terloops en ging gewoon door met mijn strijkwerk, in plaats van even wat te rusten, vooraleer die tocht aan te vatten. Zo nonchalant kan natuurlijk alleen maar jeugd omspringen met het vooruitzicht om een ganse nacht te lopen. Wij zouden rond 21u00 vetrekken in de hoop om de volgende morgen veilig en wel aan te komen in Scherpenheuvel. Zo gezegd, zo gedaan. Wij hadden beiden een rugzak met drinken, boterhammetjes en wat fruit bij en daarmee moesten wij het doen. Zelfs geen deken of plaid om onderweg eens uit te rusten, zat er in die rugzak. Wie denkt er nu aan rusten als je 17 en 18 jaar oud bent! Vol goede moed vetrokken wij en aan gespreksstof hadden wij nooit gebrek. We hadden een erg goede band met elkaar en konden uren met elkaar babbelen over vanalles en nog wat. We liepen gestadig door en langzaam haalde de duisternis ons in. We hadden ondertussen al lang in de gaten dat het geen sinecure zou worden en dat wij eigenlijk véél te weinig drank meegenomen hadden. We besloten dan ook op een bepaald moment om maar ergens iets warms te gaan drinken, zolang er nog kans was dat er een of ander café open was, en zo ons meegeebrachte drinken te bewaren voor de uren en kilometers, die nog voor ons lagen. Het was een gewone avond in de week en in de meeste café's brandde er al geen licht meer tegen middernacht. Maar plots zagen wij een gelegenheid, die iets verder van de weg lag en waar nog licht brandde.Weliswaar een gedempt licht maar het was ook al middernacht, dus vonden wij dat niet echt vreemd. Het gebouw leek op een paviljoentje en had iets romantisch! Wij gingen naar binnen en keken een beetje ongemakkelijk rond, want we waren er allesbehalve aan gewend om naar café's of andere horecazaken te gaan. Er zaten enkele mannen aan de toog en achter de toog stond een fel opgemaakte mevrouw, die ons nogal verwonderd bekeek. Wij lieten ons echter niet uit ons lood slaan en namen plaats aan een rond tafeltje en deponeerden onze rugzakjes naast onze stoelen. Ondertussen hadden ook de mannen op de barkrukken zich naar ons omgedraaid en bestudeerden ons, alsof we wezens van een andere planeet waren. De dame kwam naar ons tafeltje en noteerde onze bestelling: twee warme chocomel, die wij genietend uitdronken en nadien nog eens aanvulden met hete koffie. Zo, nu waren we weer klaar voor het vervolg van onze tocht. We rekenden af, zegden vriendelijk goedenavond, hetgeen op wat gebrom werd onthaald, en vertrokken voor het vervolg van onze bedevaart. We hebben de ganse nacht doorgelopen en op een bepaald ogenblik loop je als in trance of op automatische piloot. Maar we wisten niet van opgeven en we vertikten het om autostop te doen. Te voet was te voet en belofte maakt schuld, zo eenvoudig was dat. Wij zijn, na een bezoek aan de basiliek, wel per autostop terug naar huis gekomen, want de terugreis ook nog eens lopend af te leggen, dat zagen we niet meer tot een goed einde te brengen. Wij hadden het er onder elkaar wel nog over gehad, dat die mensen in dat café ons toch maar raar bekeken hadden, en wat daar wel de reden voor geweest kon zijn! Wij konden er geen verzinnen. Jaren later gingen mijn man en ik na onze huwelijksreis in het dorp van dat cafeetje wonen, en begreep ik eindelijk de oorzaak van die rare blikken. Het café bleek namelijk een gelegenheid te zijn voor dames van lichte zeden, die hun diensten te koop aanboden aan de bezoekende mannen. Dus die gingen daar echt niet alleen naar toe om iets te drinken. Geen wonder dat hun ogen bijna uit hun kassen rolden, toen ze die twee snotneuzen met hun rugzakje daar zagen binnenstappen om een choco te drinken! Mijn broer en ik kwamen niet meer bij, toen de waarheid tot ons doordrong. Op bedevaart gaan en de eerste stop, die we inlasten was een hoerenkot!
Ik ben op wandel door de blogs, bij mijn geliefde blogvriendin Bojako gestuit op haar beschrijving van de lange spieren haar op het hoofd van haar vader! En floep, alles kwam terug!
Blijkbaar was dat kapsel erg "in" tijdens onze jeugdjaren, dat wil zeggen voor vaders dan toch. Ook mijn pa had de haren opgeknipt maar bovenop moesten ze lang zijn en werden ze met veel zorg netjes in de plooi gekamd. Hij gebruikte geen spul om ze op hun plaats te houden, omdat dit alleen maar in zijn kepi zou blijven hangen, van zodra hij die opzette. Met die lange haren bovenop zijn hoofd, daar kon je vanalles mee! En of we dat uitgeprobeerd hebben! Als mijn pa al eens thuis was omdat hij eerst later moest gaan werken of gewoon omdat hij een vrije dag had, dan deed hij na het middageten een tukje. En het rumoer van 8 kinderen en een spelende radio boven zijn hoofd, konden hem niet uit het land der dromen halen. Hij was in no time vertrokken en sliep de slaap der rechtvaardigen, diep en geruisloos! Dan namen mijn zus of een van mijn broers en ik een kam en een borstel en begonnen zijn haar te kammen, van links naar rechts en van rechts naar links . We kamden niet altijd in dezelfde richtig wat hem af en toe een ah!! ontlokte maar niet in staat was om hem uit het rijk der dromen terug te halen. Blijkbaar had dat kammen een rustgevende invloed op hem. Op mij heeft dat hetzelfde effect. Van die lange slierten maakten wij gevlochten staartjes en gewone staartjes met een kleurig elastiekje rond. Deze laatsten stonden dan rechtop zijn hoofd te prijken als mini-palmboompjes. Na een tijdje werden wij, kinderen, het spelletje moe en vertrokken om ons met wat anders bezig te houden. Onze attributen lieten we achter en mijn pa sliep zalig verder, zonder zich ergens van bewust te zijn. Op een bepaald ogenblik schoot hij natuurlijk wakker, rekte zich eens uit en bekeek de kammen en borstels naast hem op het tafeltje. Hij stond op om zich een beetje te verfrissen en zijn lange dierbare slierten in de plooi te leggen. Ik vergeet nooit zijn gezicht, toen hij zichzelf die eerste keer in de spiegel bekeek, met onze prachtige kunstgewrochten op zijn hoofd. Eigenlijk was het zonde, dat hij die zomaar verwijderde, maar hij was zelf blijkbaar een andere mening toegedaan. Prachtig was het, en ik heb maar van één ding spijt, en dat is dat er nooit iemand op het idee gekomen is hier een foto van te maken!!
Schilderij: Pavia collection Middagdutje 1890 naar van Gogh
Een jaar is voorbij en het nieuwe is gestart. Ik vind het een prachtig getal 2007, want ik heb duidelijk iets met 7 en 3. Zelfs mijn geboortedatum heeft alles te maken met deze twee cijfers, en misschien is dat dan wel de oorzaak van mijn voorkeur! Ik ben een winterkind en in januari geboren, maar bij winter stel ik mij echt iets anders voor dat het druilerige weer, waarmee wij nu verwend worden. Terwijl ik deze woorden tokkel, tokkelt buiten de regen tegen de ramen en het liefst van al neem ik daar helemaal geen nota van. Ofschoon ik midden in de winter geboren ben, ben ik echt een zonnekind en kom ik pas echt tot leven als Laura staat te stralen in de lucht en de hele wereld zich wentelt in bonte kleuren en geuren. Deze tijd van het jaar is uitermate geschikt om onder te duiken in herinneringen?. Oude foto's en tijdschriften opdiepen, die ik weet niet hoe lang al, ergens in een la vergeten liggen te wezen. Zo ontdekte ik verleden week enkel oude boekjes in een heel grote la. Daar ga ik dan echt bij op de grond zitten en ben ik de eerste uren niet meer weg te slaan uit het verleden. Ben ik echt al zo oud???? Ik ontdekte een oud banjoboekje, dat ik ergens in 1950 gekregen heb. Ik heb een oude banjo geerfd van mijn pa. Hij heeft hem mij gegeven, nog tijdens zijn leven, omdat ik de enige ben van de kinderen , die erop kan spelen. Het ding hangt tegen de grote schouw aan de open haard en is wel speciaal. Ik kan echt niet zeggen hoe oud het is, maar bestaat uit glanzend metaal, en helemaal rondom mooie metalen clipsen erop. Het heeft geen bodem, zoals de meeste banjo's wel hebben, hetgeen resulteert in een helder mooi geluid. De kop aan het uiteinde van de hals is uitgesneden als een bloem. Het model van deze banjo staat in het boekje beschreven als een amerikaanse banjo, en eigenlijk zou ik heel graag weten, hoe bejaard het ding werkelijk is! In elk geval ouder dan ik! Buiten dit boekje, vond ik nog verschillende personeelstijdschriften van firma's, waar ik gewerkt hebt. Eén van die firma's was Siemens A.G. en terwijl ik rustig in de boekjes zat te bladeren kwam ik tot de ontdekking dat het allereerste nummer ook erbij was. In dat nummer staat een intervieuw van een redacteur met mijzelf en dat ter gelegenheid van het feit dat ik de wedstrijd gewonnen had, die uitgeschreven was voor het kiezen van een naam voor het splinternieuwe tijdschrift. De naam moest bruikbaar zijn voor het nederlandstalig en franstalig gedeelte van België. Ik had aan de wedstrijd deelgenomen, gewoon omdat ik graag met taal en woorden speel. Er waren maanden overeen gegaan en plots kreeg ik op mijn bureel een telefoontje met de mededeling: Proficiat, u heeft gewonnen. Gewonnen???? Wat had ik gewonnen?? Ik wist niet eens meer dat ik aan de wedstrijd had deelgenomen, omdat er zoveel maanden overeen gegaan waren, en ik wel meer dingen invulde en opstuurde. Ik moest dus vragen, waar en wat ik gewonnen had. De naam die ik voorgesteld had, was uitgekozen voor het tijdschrift : SIEM-phonie. De stem van Siemens en de samenklank in harmonie van alle personeelsleden van het bedrijf. Vandaar de allusie op symfonie. Ik was natuurlijk behoorlijk blij en ook trots dat mijn inzending bekroond werd. Er volgde een prijsuitreiking, genoemd intervieuw en een foto, die in het eerste nummer gepubliceerd werd. Ik kijk naar die foto en zie een jonge vrouw met lange haren, die gelukgewenst wordt door de beide directeuren en de personeelschef. En dan kijk ik naar de omslag van het boekje en dit eerste nummer werd uitgegeven in december 1975: 31 jaar geleden en nog steeds draagt het blad die naam. Ik ben al een beetje oud, maar nog niet vergeten!
Lieve bezoeker van mijn blog. Ik wil jou een vredige Kerst wensen en een héérlijk Nieuw Jaar, vol vreugde, goede gezondheid en liefde, voor jou en allen die je lief zijn. En ik wil je bedanken voor je interesse in mijn schrijfsels. Ik hoop je nog heel dikwijls hier welkom te mogen heten. Michelly
Het gaat nu wel heel snel naar het einde van het jaar. Kerstmis en Nieuwjaar komen met rasse schreden dichterbij. En steeds méér valt het me op, hoe alles veranderd is in minder dan 50 jaren. In mijn jeugd, was er geen sprake van pakjes onder de kerstboom en al helemaal niet van overdadig eten en uitgaan tot in de vroege morgenuren of vuurwerk afsteken. Er waren wel andere gebruiken, die even, zoniet gezelliger waren. Familie en vienden deden echt de ronde bij elkaar om een gelukkig nieuw jaar te wensen. Zo ook de collega's van mijn pa. Ze maakten een stop bij elk van de douaniers thuis. Er werd een flinke borrel ingeschonken en er waren natuurlijk mannen bij, die er wel méér dan één lusten. Ik herinner me nog haarfijn zo'n dag, waarop de collega's van mijn pa allemaal in ons kleine huisje, kort bij de Maas, bijeen waren om hun nieuwjaarsborrel te halen. We waren duidelijk niet de eerste plaats, waar ze halt hielden en er werd luidruchtig verteld en gezongen. Wij, de kinderen, stonden van op enige afstand alles met grote ogen te bekijken. Eén van de douaniers, was een grote, forse man, met een behoorlijke buik en een héél dikke, grote donkere snor. Mijn tweede broertje stond hem zonder ophouden aan te staren. Hij was werkelijk gefascineerd door de man. De persoon in kwestie had een zware bromstem en als hij praatte, humde hij na elke paar woorden. Plots kreeg hij in de gaten dat mijn broertje hem met grote ogen aankeek. Hij draaide zich naar hem toe en zei: Kom eens hum, hum... bij nonkel hum, hum.... en geef mij hum, hum.... eens een kus hum, hum... Mijn broertje zegde zonder verpinken : Neen! Waarom hum, hum... dan niet, vroeg de man. Mijn broertje antwoordde prompt: Jij hebt een "moes" (muis) onder je neus! We begrepen meteen zijn fascinatie, maar hij begreep niets van de enorme hilariteit, die zijn antwoord had uitgelokt!
Dat zo'n broertje, dat 7 jaren na de jongste geboren wordt, verwend wordt, hoeft wel geen betoog zeker! Of het daarom een voorrecht is om als jongste de rij af te sluiten, is ook voor betwisting vatbaar. Iedereen meent namelijk, dat hij of zij zich met je kan en mag bemoeien, want ze zijn immers allemaal groter en ouder, en weten "het" dus beter! Kan me voorstellen, dat dat niet zo'n aangename ervaring is. Mijn jongste broer heeft het echter aan zijn hart niet laten komen en ging zijn eigen gangetje. Toen hij echter nog een baby was, werd er veel met hem getutteld. Mijn pa had regelmatig avond- en nachtdienst en was dus zelden thuis tegen slaaptijd. Als hij er dan wel was, liep hij met dat kleine ukje op zijn arm uitgestrekt door de living op en af. Hij greep hem op een speciale manier vast. Mijn broertje lag op de lengte van zijn arm en zijn hand kwam tussen zijn beentjes door tot op zijn buikje. Zo droeg hij uren met hem rond en natuurlijk viel dat kleine hummeltje op die manier prachtig in slaap. Zijn armpje aan de buitenzijde bungelde dan naar beneden en bij elke beweging of stap wiegde het heen en weer. Je kon met je vingers onder dat vuistje gaan en zo de vingertjes strekken en hij werd er helemaal niet wakker van. We waren allemaal gek op hem en dat bleek uit alles. Als ik thuis was uit het internaat, droeg ik ook uren met hem rond. Op een zekere dag ging ik hem, na zijn middagdutje, ophalen uit zijn bedje boven. Ik had hem op mijn rechterarm en hield me goed vast aan de trapleuning met mijn linkerhand. Ik stond boven aan de trap, die, zoals in de meeste huizen, gebouwd in de jaren 50, redelijk steil was en bekleed met een dikke traploper. Plotseling struikelde ik en in opperste paniek klemde ik mijn broertje tegen mij aan en hobbelde van boven naar beneden op mijn achterwerk van de trap af! Beneden aan de trap zat ik op de grond en klemde nog steeds in opperste angst de kleine tegen mij aan. En nu, dacht ik, gaat hij heel luid wenen, en dan krijg ik een pak slaag, omdat ik met die kleine van de trap ben afgedonderd. Ik durfde mij niet te verroeren en zat angstig te wachten tot het gehuil zou losbarsten! Plots zei mijn broertje: Nog dob dob! Hij had het geweldig gevonden en wilde nog zo'n ritje van boven naar beneden hobbelen. Van opluchting dat hem niets mankeerde, ben ik heel erg gaan huilen en lachen tegelijk en ik hield nog meer van hem dan ooit tevoren! Van het pijnlijke achterwerk heb ik nog de nodige weken plezier gehad en ik ben een tijdje héél voorzichtig gaan zitten!
Ik heb zes broers en één zus, dat is ondertussen al bekend. Zoals dat in heel veel gezinnen in die tijd was, volgden de kinderen elkaar in een gestaag tempo op. Eén jaar of maximum twee jaren waren er tussen de op elkaar volgende broers of zussen. Zo ook bij ons. Alleen mijn jongste broer is zeven jaren later geboren dan de voorlaatste. Die voorlaatste, die wij Puk noemden, was dus 7 jaren lang het jongste kind. Ik heb daar uren mee rondgedragen. Het was namelijk in die tijd, dat mijn ouders gebouwd hebben. De blokken om de kelder op te metselen werden ook nog zelf gemaakt. Ergens heb ik nog een foto, waarop wij allemaal op de hurken rond de hoop mortelspecie zitten. Mijn pa met een shop om de brij te mengen en mijn ma, die toen in verwachting was van mijn voorlaatste broer, bracht de vormen met specie naar de hof en draaide die daar voorzichtig om, zodat ze mooi konden drogen en later als bouwstenen voor de kelder konden dienen. In de loop van die bouwperiode is mijn ma dan bevallen van Puk. Ik vind het gek dat ik aan die geboorte geen herinnering heb! Aan de tijd, die dan volgde zoveel te meer! Ik heb zoveel met dat kleine hummeltje rondgesleept, dat het wel mijn eigen kind leek. Het was een heel rustig jongetje en die karaktertrek is tot op de dag van heden niet veranderd. Hij had een bos krullend haar en grote gitzwarte ogen. Zeven jaren lang was hij de benjamin en toen veranderde dat opeens. Mijn ma werd opnieuw zwanger en moest vanaf het begin blijven rusten omdat er een miskraam dreigde. Met een huishouden met 7 kinderen was dat geen sinecure, dat zal wel duidelijk zijn. Overdag hadden wij een hulp voor het huishouden en het poetsen tot 17u00 en daarna moesten wij het zelf zien te klaren. Het was een moeilijke en verwarrende tijd, maar ook aan die 9 maanden kwamen een einde. En op een zondag was het zover. In die tijd bevielen bijna alle vrouwen thuis en de vroedvrouw, die ons allemaal op de wereld had helpen brengen, was dan ook tijdig aanwezig. Mijn pa liep rond te ijsberen, alsof het zijn eerste baby was, die ging geboren worden. De druppels zweet stonden op zijn voorhoofd en hij sleepte lakens en handdoeken aan en kookte liters water. Een boiler met warm water was een luxe, die wij in die tijd niet kenden. Toen het moment van de geboorte dichterbij kwam, zegde de vroedvrouw tegen mij: Blijf maar hier zodat je kunt zien, hoe alles in zijn werk gaat. Dat is niet slecht als je dat weet! Maar dat was buiten de waard gerekend!!! Ik griste mijn fiets uit de stal en maakte als de weerlicht dat ik uit de voeten kwam. Voor geen geld ter wereld ging ik daar ook nog op toezien! Een kind krijgen, ooit wilde ik dat wel, maar erop toezien bij iemand anders??? Nooit van mijn leven! Waar ik overal heb rondgefietst die zondagnamiddag, kan ik bij benadering niet meer zeggen. Maar kilométers heb ik afgelegd. Ik had er geen benul van, hoe lang die bevalling zou kunenn duren, en ik wilde absoluut niet het risico lopen, terug op te dagen, vooraleer alles netjes opgeruimd en achter de rug was. Toen ik uren later terug thuiskwam, was inderdaad alles onder de voeten uit en lag mijn ma rustig met haar pasgeboren benjamin in de armen in bed. Hij is dus inderdaad de laatste van de rij geworden en ik, de oudste zus van 16 werd zijn meter.
Volleybal: het heeft eigenlijk heel mijn jonge leven beheerst, en als ik daarover nadenk ook nog een heel veel jaren van mijn leven als getrouwde jonge vrouw! In mijn jonge jaren waren er nauwelijks meisjesploegen, en als ze er waren, dan was dat in de grotere steden en zaten ze echt niet te wachten op meisjes van de boerenbuiten! Ik heb veel meegespeeld met mijn broers en moest de nodige meppen incasseren, evenals verstuikte vingers en bloeduitstortingen aan de binnenkant van de polsen door het opvangen van smashen en opslagen. Toch heb ik ook nog ergens anders gespeeld dan bij ons op de achterkoer! Op internaat hadden we ook een volleybalploegje en er werden matchen gespeeld tussen de verschillende schoolploegen. Als aan onze ploeg terugdenk begin ik automatisch te grinniken! Alleen al onze outfit was hilarisch We waren namelijk gekleed in een griekse witte tuniek die tot iets boven de knie reikte. Er mocht namelijk niet teveel vrouwelijk vlees tentoon gesteld worden!Dat daar alleen andere vrouwen naar keken, werd niet eens in betracht genomen! In onze taille werd een mooie groene band aangesnoerd. Een van de voornaamste dingen bij het spel was, dat we het elegant en sierlijk speelden. Moet je je zoiets voorstellen! Er werd niet getraind op kracht, uithoudingsvermogen, snelheid en precisie, neen sierlijk omhoog springen met één been iets naar achter gestrekt, dat was de boodschap. Dat is toch om te gieren, of niet? De witte internaatskleur van onze benen werd , lach niet,met chicoreiwater bruin gemaakt! Je mocht niet te hard zweten en het mocht vooral niet regenen, want anders zagen wij eruit als bruin gestreepte zebra's!
Niet alleen in het volleybal waren we gericht op het oude Griekenland. We hebben namelijk in het voorlaatste jaar, de Poësis, samen met de laatste jaars een toneelstuk in het grieks opgevoerd. Het grootste gedeelt van de tekst werd in het grieks gebracht en de rest in het nederlands: Elektra van Sofokles. In het stuk speelt een koor van klaagvrouwen. Ik was één van hen. Wij lagen op onze knieën in een halve cirkel op de grond en moesten met bepaalde tussenpozen griekse klaagzangen aanheffen, de armen in de lucht werpen en dan weer met het armen en hoofd voorover op de grond gaan liggen. Deze beweging ging zonder verpozen door, terwijl wij onze klaagliederen aanhieven. Heel dit gebeuren leidde tot niet te stuiten lachpartijen, waarvan we eenvoudigweg niet meer bijkwamen. Als de eerste van de rij uitgelachen was gaf de laatste het gegibber terug door, omdat we tegen elkaar aan lagen en direct voelden als onze buur de lachkriebels niet meer onder controle had. Of de nonnen nu kwaad werden of niet, er was geen helpen aan! De opvoering van het stuk werd dan ook erg in vraag gesteld, want uit alles, wat er aan vooraf ging, bleek, dat wij ons niet onder controle konden houden, bij heel dat gejerimieer! De generale repetitie werd dan ook een grandioze flop! Maar geloof het of niet, de opvoering was een daverend succes en blijkbaar hadden wij al onze lachtranen al vergoten, want die dag waren er geen meer over. We waren gewoon beduusd over onszelf, en de staande ovatie, die ons te beurt viel bracht ons helemaal uit ons evenwicht. Het was een helse opdracht geweest, maar ondanks dat, hebben we op kostschool nooit zoveel gelachen als bij het instuderen van dit stuk.
Ik wandel op sennet van de ene rubriek naar de andere . Lees hier iets en sta stil bij het weer iets anders. PLots zie ik dat ik een privé-berichtje heb. Persoonlijke post is altijd fijn, en dus open ik snel dat bericht, dat van een vriendin komt, die ik via sennet heb leren kennen, en daarna reeds de nodige keren heb ontmoet. Het gevoel dat me dan overvalt is niet te beschrijven. Mijn hersenen noteren, wat daar geschreven staat en dan zakt dat vreselijke weten door mijn keel en maag tot in het diepste topje van mijn tenen. Er staat een prachtfoto van haar man bij het bericht met daarboven de melding: Hij is deze morgen gestorven. Ik voel zo'n ontzettend verdriet! Niet voor mezelf maar voor haar en haar kinderen. Zij is zo'n ongelooflijke moedige schat, die al zoveel jaren het verdriet en beperkingen meedraagt van de ziekte van haar man. Een man die nooit klaagde en steeds optimistisch was en in die houding zonder meer gesteund werd door haar. Soms was het erop en dan weer eronder, maar nooit gaven ze de moed op. En nu valt alles weg. Ze heeft schatten van kinderen en dus staat ze er niet alleen voor. Maar zelfs die schatten van kinderen kunnen zo'n verdriet niet voor je dragen of verwerken. Dat moet je helemaal alleen doen mijn lieverd. Ze kunnen zorgen dat ze in de buurt zijn, als ruggesteun om je de warmte te geven, die uit je lijf is gevloeid bij de dood van je man. Ik voel zo'n machteloos verdriet voor jou en wil iets doen om alles minder zwaar voor je te maken, maar dat kan helemaal niet en mijn tranen, die ween ik hier maar in stilte en in het besef, dat je nog een heel zware tijd te wachten staat. Ik stuur je mijn gedachten en gevoelens en hoop, neen weet wel zeker, dat jij ze voelt. En misschien, héél misschien helpt het jou een beetje.
Dat ik uit een groot gezin kom, is wel reeds duidelijk geworden zeker. Ik weet echter niet of ik al vermeld heb, dat ik zes broers heb, die gelukkig nog allemaal gezond en wel zijn. Zij waren en zijn allemaal erg sportief en toen ze jong waren uitte zich dat vooral in volleybal spelen. Reeds jong, werd er verwoed gespeeld op de koer achter ons huis. Er was een open plaats, niet zo erg groot, tussen de stal en het woonhuis. Later is daar een veranda gebouwd, die de beide bouwsels met elkaar verbond. Toen wij jong waren, echter, was deze ruimte nog open en werd dus gebruikt als oefenterrein voor onze sportieve exploten. Dat was niet zo evident, omdat de ruimte eigenlijk te beperkt was, maar wat moet je, als er geen andere mogelijkheid is? Er werd dus een koord gespannen van de muur van de stal naar de muur van het woonhuis, die dan dienst deed als volleybalnet. En daar werd dus gespeeld met een uithoudingsvermogen en een ernst, die bijna lachwekkend genoemd kon worden. Er werd opgeslagen, opgevangen, getoetst en gesmasht dat het een lust was om te zien, uren en uren, zonder verpozen. Het was dus onvermijdelijk dat er regelmatig een harde smash tegen het venster belandde met alle gevolgen vandien. Alle vensters waren namelijk uitgevoerd in glas in lood. Na zo'n smah stonden de gebroken ruitjes mooi gebogen naar binnen! Ze vielen er niet uit, want het lood hield ze nog netjes gevangen, maar verschillende van die ruitjes vertoonden dan een lijnrechte barst van links naar rechts! Héél voorzichtig werd de ruit dan van binnenuit terug in haar oorspronkelijke stand geduwd en klaar was kees. Toen dat echter regelmatig gebeurde kregen mijn ouders er genoeg van, want zo'n vensterraam met al die verschillende ruitjes in gekleurd glas laten herstellen, was echt niet goedkoop. Er moest dus een oplossing komen! De jongens verbieden nog te volleyballen, was geen optie, want er moest geoefend worden! Wat was de oplossing? Wel heel eenvoudig: zodra het spel begon, werd het rolluik naar beneden gelaten en zaten wij binnen in het duister. Het gebeurde dus regelmatig dat reeds om één uur in de namiddag de lichten moesten aangestoken worden, want buiten werd de match van hun leven gespeeld! Er sneuvelden nu geen ruiten meer, maar het alternatief, was zeker zo erg. Elke smah, die nu met jong geweld tegen het rolluik denderde, deed de binnenzitters uit hun stoel omhoogspringen lijk marionetten aan een touwtje! Het waren ongelooflijke kanonschoten en mijn broers hielden zich dus echt niet in! Mijn jongste broertje, die toch 15 jaar jonger was dan de oudste wilde steeds meespelen, en dat mocht, op voorwaarde dat hij niet weende!! En hij weende niet, tenminste niet in het bijzijn van de anderen. Als hij weer eens een ferme smash had geïncasseerd, en het echt niet kon uithouden, liep hij wel even om de hoek, plengde een paar traantjes en verscheen prompt terug op zijn plaats. Iedereen wist waarom hij even verdween, maar niemand leverde commentaar! De verbeten oefening in hun favoriete spelletje, heeft zijn vruchten afgeworpen. Verschillende van mijn broers hebben bij heel bekende volleybalploegen gespeeld. Ik denk dat zij het nooit zover gebracht hadden, als ze ons niet elke zondagnamiddag de daver op het lijf gejaagd hadden met hun smashen!
Mijn voeten in het zand aan de rand van het water de deinende golven die zingen en tateren hun kragen getooid met ziltwitte kant.
Ik kijk naar mijn voeten in het zandige water de zon op mijn huid en licht in mijn hart hoor meeuwen, die krijsen. Ver weg waait een vlag.
Ik kijk naar de einder en loop door het water de vloedlijn die spoelt langs mijn benen omhoog en voel hoe mijn hart springt en dan buitelt een vreugde gewoon hemelhoog!
Ik ben totaal verliefd op de zee, en waar die liefde vandaan komt, kan ik zelfs bij benadering niet verklaren. Mijn sterrebeeld is Steenbok, en dus is die hang naar het grote water echt niet zo alledaags. Ik woon niet eens in de buurt van de zee, maar eerder aan de andere kant van het land. Wanneer ik die aandrang voel om mij totaal en volledig over te geven aan dat grote geweld sluit ik mijn ogen en lig achterover in een gemakkelijke ligzetel. De zon tintelt op mijn huid en dringt gans zacht, hoe langer hoe dieper, tot op mijn botten, die de weldoende warmte met dankbaarheid ontvangen en ervaren. Af en toe streelt een gesluierd briesje over mijn huid en maakt dit intense gevoel nog heerlijker. Ik duik helemaal naar binnen, in mijzelf en hoor zelfs niet meer het geluid van de andere badgasten. Mijn voeten wroeten zich diep in het warme zand, dat ze omsluit als een wollige deken. En af en aan ruist de branding en rollen de golven in een onhoudbaar ritme, dat door niets verstoord wordt. Ik hoor dat zingen en bruisen en heb de indruk, dat het hoe langer hoe intenser en heviger wordt. Het gaat hoger en hoger en dan plots...... valt het totaal weg! Enkele seconden maar, totale stilte.... Dan herneemt de branding zijn lied en rolt over me heen met zijn tonen en geluid. Dit patroon herhaalt zich regelmatig en fascineert me ongewoon, omdat er een soort regelmaat in zit, die ik helemaal niet kan verklaren. In enkele seconden valt alles totaal stil, en dan gaat alles gewoon weer door! Als je die enorme watermassa bekijkt en weet dat dit daarin gebeurt, dan wordt het ongeloof en de fascinatie alleen maar groter. Is dit een soort oerinstinct, dat mij naar die watermassa trekt? Ik heb de zee gezien in alle tinten van groen en blauw, naar grijs en zwart. Van sereen en kalm naar woest, brutaal en beangstigend. En toch blijft in mij die mateloze bewondering en liefde, voor die grote watervlakte, waar ook ter wereld .
Op gezette tijden moet een mens de machine, die zijn lichaam toch is, laten nakijken en op defecten laten controleren. Ik had dus een oproep gekregen van het ziekenhuis in Genk om mij daar aan te bieden op Valentijndag om 15u50. 
Ik was erg vroeg en stond aan de gesloten deur van de bank, waar ik mijn eerste werkdag zou aanvangen. Geen ontvangstcommité of iets dergelijks. Het was koud voor het begin van november en ik stond diep weggedoken in mijn rode jas met opstaande kraag, en wachtte op de rest van det personeel, die zo wel zouden arriveren. De bank, die op de markt lag, werd niet geopend door de directeur omdat de diensten voorlopig ondergebracht waren in een grote ruimte van een privé-woonst. De originele gebouwen werden gerenoveerd en we moesten het voorlopig stellen met een eerder enge behuizing. 
Sommigen houden ze voor de lol en anderen krijgen compleet een hartinfarct als ze nog maar een spoor van de diertjes opmerken: muizen!
De eerste maand van 2007 behoort alweer tot het verleden en die is in een flits voorbij gevlogen! Ik ben een Steenbok en verjaar in januari en wel op de 14de. Dat is nu zo, maar ook toen ik nog op internaat was. 
Want jij laat alle
Ik ben op wandel door de blogs, bij mijn geliefde blogvriendin Bojako gestuit op haar beschrijving van de lange spieren haar op het hoofd van haar vader! En floep, alles kwam terug! 
Waar was jij,
Het gaat nu wel heel snel naar het einde van het jaar. Kerstmis en Nieuwjaar komen met rasse schreden dichterbij. En steeds méér valt het me op, hoe alles veranderd is in minder dan 50 jaren. In mijn jeugd, was er geen sprake van pakjes onder de kerstboom en al helemaal niet van overdadig eten en uitgaan tot in de vroege morgenuren of vuurwerk afsteken. Er waren wel andere gebruiken, die even, zoniet gezelliger waren. Familie en vienden deden echt de ronde bij elkaar om een gelukkig nieuw jaar te wensen. Zo ook de collega's van mijn pa. Ze maakten een stop bij elk van de douaniers thuis. Er werd een flinke borrel ingeschonken en er waren natuurlijk mannen bij, die er wel méér dan één lusten. Ik herinner me nog haarfijn zo'n dag, waarop de collega's van mijn pa allemaal in ons kleine huisje, kort bij de Maas, bijeen waren om hun nieuwjaarsborrel te halen. We waren duidelijk niet de eerste plaats, waar ze halt hielden en er werd luidruchtig verteld en gezongen. Wij, de kinderen, stonden van op enige afstand alles met grote ogen te bekijken. Eén van de douaniers, was een grote, forse man, met een behoorlijke buik en een héél dikke, grote donkere snor. Mijn tweede broertje stond hem zonder ophouden aan te staren. Hij was werkelijk gefascineerd door de man. 
Dat zo'n broertje, dat 7 jaren na de jongste geboren wordt, verwend wordt, hoeft wel geen betoog zeker!
Ik heb zes broers en één zus, dat is ondertussen al bekend. Zoals dat in heel veel gezinnen in die tijd was, volgden de kinderen elkaar in een gestaag tempo op. Eén jaar of maximum twee jaren waren er tussen de op elkaar volgende broers of zussen. Zo ook bij ons. Alleen mijn jongste broer is zeven jaren later geboren dan de voorlaatste. Die voorlaatste, die wij Puk noemden, was dus 7 jaren lang het jongste kind. Ik heb daar uren mee rondgedragen. Het was namelijk in die tijd, dat mijn ouders gebouwd hebben. De blokken om de kelder op te metselen werden ook nog zelf gemaakt. Ergens heb ik nog een foto, waarop wij allemaal op de hurken rond de hoop mortelspecie zitten. Mijn pa met een shop om de brij te mengen en mijn ma, die toen in verwachting was van mijn voorlaatste broer, bracht de vormen met specie naar de hof en draaide die daar voorzichtig om, zodat ze mooi konden drogen en later als bouwstenen voor de kelder konden dienen. In de loop van die bouwperiode is mijn ma dan bevallen van Puk. Ik vind het gek dat ik aan die geboorte geen herinnering heb! Aan de tijd, die dan volgde zoveel te meer! Ik heb zoveel met dat kleine hummeltje rondgesleept, dat het wel mijn eigen kind leek. Het was een heel rustig jongetje en die karaktertrek is tot op de dag van heden niet veranderd. Hij had een bos krullend haar en grote gitzwarte ogen. 
Volleybal: het heeft eigenlijk heel mijn jonge leven beheerst, en als ik daarover nadenk ook nog een heel veel jaren van mijn leven als getrouwde jonge vrouw! In mijn jonge jaren waren er nauwelijks meisjesploegen, en als ze er waren, dan was dat in de grotere steden en zaten ze echt niet te wachten op meisjes van de boerenbuiten! Ik heb veel meegespeeld met mijn broers en moest de nodige meppen incasseren, evenals verstuikte vingers en bloeduitstortingen aan de binnenkant van de polsen door het opvangen van smashen en opslagen. 
We waren namelijk gekleed in een griekse witte tuniek 
die tot iets boven de knie reikte. Er mocht namelijk niet teveel vrouwelijk vlees tentoon gesteld worden!Dat daar alleen andere vrouwen naar keken, werd niet eens in betracht genomen! In onze taille werd een mooie groene band aangesnoerd. Een van de voornaamste dingen bij het spel was, dat we het elegant en sierlijk speelden. Moet je je zoiets voorstellen! Er werd niet getraind op kracht, uithoudingsvermogen, snelheid en precisie, neen sierlijk omhoog springen met één been iets naar achter gestrekt, dat was de boodschap. Dat is toch om te gieren, of niet? 
De witte internaatskleur van onze benen werd , lach niet,met chicoreiwater bruin gemaakt! Je mocht niet te hard zweten en het mocht vooral niet regenen, want anders zagen wij eruit als bruin gestreepte zebra's!
Ik wandel op sennet van de ene rubriek naar de andere . Lees hier iets en sta stil bij het weer iets anders. PLots zie ik dat ik een privé-berichtje heb. Persoonlijke post is altijd fijn, en dus open ik snel dat bericht, dat van een vriendin komt, die ik via sennet heb leren kennen, en daarna reeds de nodige keren heb ontmoet. 
