Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
14-11-2006
Kleine broertje.
Ik heb zes broers en één zus, dat is ondertussen al bekend. Zoals dat in heel veel gezinnen in die tijd was, volgden de kinderen elkaar in een gestaag tempo op. Eén jaar of maximum twee jaren waren er tussen de op elkaar volgende broers of zussen. Zo ook bij ons. Alleen mijn jongste broer is zeven jaren later geboren dan de voorlaatste. Die voorlaatste, die wij Puk noemden, was dus 7 jaren lang het jongste kind. Ik heb daar uren mee rondgedragen. Het was namelijk in die tijd, dat mijn ouders gebouwd hebben. De blokken om de kelder op te metselen werden ook nog zelf gemaakt. Ergens heb ik nog een foto, waarop wij allemaal op de hurken rond de hoop mortelspecie zitten. Mijn pa met een shop om de brij te mengen en mijn ma, die toen in verwachting was van mijn voorlaatste broer, bracht de vormen met specie naar de hof en draaide die daar voorzichtig om, zodat ze mooi konden drogen en later als bouwstenen voor de kelder konden dienen. In de loop van die bouwperiode is mijn ma dan bevallen van Puk. Ik vind het gek dat ik aan die geboorte geen herinnering heb! Aan de tijd, die dan volgde zoveel te meer! Ik heb zoveel met dat kleine hummeltje rondgesleept, dat het wel mijn eigen kind leek. Het was een heel rustig jongetje en die karaktertrek is tot op de dag van heden niet veranderd. Hij had een bos krullend haar en grote gitzwarte ogen. Zeven jaren lang was hij de benjamin en toen veranderde dat opeens. Mijn ma werd opnieuw zwanger en moest vanaf het begin blijven rusten omdat er een miskraam dreigde. Met een huishouden met 7 kinderen was dat geen sinecure, dat zal wel duidelijk zijn. Overdag hadden wij een hulp voor het huishouden en het poetsen tot 17u00 en daarna moesten wij het zelf zien te klaren. Het was een moeilijke en verwarrende tijd, maar ook aan die 9 maanden kwamen een einde. En op een zondag was het zover. In die tijd bevielen bijna alle vrouwen thuis en de vroedvrouw, die ons allemaal op de wereld had helpen brengen, was dan ook tijdig aanwezig. Mijn pa liep rond te ijsberen, alsof het zijn eerste baby was, die ging geboren worden. De druppels zweet stonden op zijn voorhoofd en hij sleepte lakens en handdoeken aan en kookte liters water. Een boiler met warm water was een luxe, die wij in die tijd niet kenden. Toen het moment van de geboorte dichterbij kwam, zegde de vroedvrouw tegen mij: Blijf maar hier zodat je kunt zien, hoe alles in zijn werk gaat. Dat is niet slecht als je dat weet! Maar dat was buiten de waard gerekend!!! Ik griste mijn fiets uit de stal en maakte als de weerlicht dat ik uit de voeten kwam. Voor geen geld ter wereld ging ik daar ook nog op toezien! Een kind krijgen, ooit wilde ik dat wel, maar erop toezien bij iemand anders??? Nooit van mijn leven! Waar ik overal heb rondgefietst die zondagnamiddag, kan ik bij benadering niet meer zeggen. Maar kilométers heb ik afgelegd. Ik had er geen benul van, hoe lang die bevalling zou kunenn duren, en ik wilde absoluut niet het risico lopen, terug op te dagen, vooraleer alles netjes opgeruimd en achter de rug was. Toen ik uren later terug thuiskwam, was inderdaad alles onder de voeten uit en lag mijn ma rustig met haar pasgeboren benjamin in de armen in bed. Hij is dus inderdaad de laatste van de rij geworden en ik, de oudste zus van 16 werd zijn meter.
Reacties op bericht (5)
20-11-2006
Verandering
Ik heb een 3 jaar jongere zus maar hoe ze daar opeens gekomen is weet ik niet... werd niet over gesproken in die tijd... en die turnoutfit van mij was niet veel beter... bruine pofbroek tot net boven de knie en zedige chemisier erboven... de tijden zijn wèl erg veranderd... Myette
20-11-2006 om 22:53 geschreven door Myette
17-11-2006
..
af en toe heb ik het gevoel dat wij een soort parallelle wereld beleefd hebben. Ik was wel wat jonger dan jij, bijna vijf, toen mijn jongste broer ook thuis ter wereld kwam zoals toen de gewoonte was. Ik herinner me dat ook nog haarscherp. Vader had ons (de drie oudsten) te slapen gelegd en hij kwam ons op een bepaald ogenblik wakker maken, we mochten komen kijken naar ons nieuw broertje. Ik zie hem écht waar nog liggen in een blauw outfitje in de arm van mijn moeder in bed en mijn hart was verloren. Hij werd mijn levende pop. De sukkelaar heeft het dan ook dikwijls aan de lijve moeten ondervinden en draagt nu nog een groot litteken op zijn voorhoofd dat door mij werd veroorzaakt. Ik wou hem uit zijn hoge stoel nemen maar hij was te zwaar en ik liet hem vallen op de keukenstenen. Ik stak hem in mijn poppenwagen en ging er in de velden mee wandelen zonder dat mijn moeder iets zag. Mijn achterwerk zag regelmatig rood van de kletsen die ik ervoor kreeg, maar ik deed het echt allemaal uit liefde. Hij was mijn oogappel en ik heb hem nooit bewust pijn willen doen.
Zalig hoor je verhaaltjes over vroeger.
Knuffel van
17-11-2006 om 15:43 geschreven door bojako
16-11-2006
Goedeavond
Mooi is dit, om te lezen en ik denk dat het toch wel fijn is om broers en zussen te hebben. Alleen is maar alleen maar vele goede vrienden maken dat alweer goed. Toendertijd was het heel anders dan nu. Jij hebt wel fijn het hazepad gekozen.....En dan nog meter te mogen zijn, je zal wel trotst en fier geweest zijn. Nog een fijne avond verder met vele groeten.
May.
Magda en Jean.
16-11-2006 om 20:03 geschreven door May
15-11-2006
Thuis bevallen
Er wordt nog steeds heel veel thuisbevallen in Europa hoor.
Stukken beter dan die onpersoonlijke eenzaamheid van een ziekenhuis.
Want hoe aardig de verpleging ook is, thuis is het toch fijner.
Mijn vrouw en ik hebben beiden meegemaakt en we kunnen het iedereen aanraden: lekker thuis!
In je eigen bed, je eigen omgeving, je eigen spullen om je heen.
Hmm, ben ik nou zo'n eigenheimer ? hihihihi
15-11-2006 om 14:05 geschreven door caerwyn
*
Ik heb het al vaker gelezen, grote gezinnen, geen grote vetpot, maar de onderlinge band o zo sterk. Mocht ik mijn leven terug mogen overdoen, ik zou het liefst in zo'n groot gezin terecht komen.
En ik doe hier ook nog een stuk geschiedenis op. Stenen zelf maken, nog nooit van gehoord. Thuisbevallingen wel natuurlijk, maar ik vermoed dat ik als zestienjarige ook was gaan fietsen op dat moment. Liefs
15-11-2006 om 02:23 geschreven door huismusje/troubadoerke
