Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
14-11-2006
Kleine broertje.
Ik heb zes broers en één zus, dat is ondertussen al bekend. Zoals dat in heel veel gezinnen in die tijd was, volgden de kinderen elkaar in een gestaag tempo op. Eén jaar of maximum twee jaren waren er tussen de op elkaar volgende broers of zussen. Zo ook bij ons. Alleen mijn jongste broer is zeven jaren later geboren dan de voorlaatste. Die voorlaatste, die wij Puk noemden, was dus 7 jaren lang het jongste kind. Ik heb daar uren mee rondgedragen. Het was namelijk in die tijd, dat mijn ouders gebouwd hebben. De blokken om de kelder op te metselen werden ook nog zelf gemaakt. Ergens heb ik nog een foto, waarop wij allemaal op de hurken rond de hoop mortelspecie zitten. Mijn pa met een shop om de brij te mengen en mijn ma, die toen in verwachting was van mijn voorlaatste broer, bracht de vormen met specie naar de hof en draaide die daar voorzichtig om, zodat ze mooi konden drogen en later als bouwstenen voor de kelder konden dienen. In de loop van die bouwperiode is mijn ma dan bevallen van Puk. Ik vind het gek dat ik aan die geboorte geen herinnering heb! Aan de tijd, die dan volgde zoveel te meer! Ik heb zoveel met dat kleine hummeltje rondgesleept, dat het wel mijn eigen kind leek. Het was een heel rustig jongetje en die karaktertrek is tot op de dag van heden niet veranderd. Hij had een bos krullend haar en grote gitzwarte ogen. Zeven jaren lang was hij de benjamin en toen veranderde dat opeens. Mijn ma werd opnieuw zwanger en moest vanaf het begin blijven rusten omdat er een miskraam dreigde. Met een huishouden met 7 kinderen was dat geen sinecure, dat zal wel duidelijk zijn. Overdag hadden wij een hulp voor het huishouden en het poetsen tot 17u00 en daarna moesten wij het zelf zien te klaren. Het was een moeilijke en verwarrende tijd, maar ook aan die 9 maanden kwamen een einde. En op een zondag was het zover. In die tijd bevielen bijna alle vrouwen thuis en de vroedvrouw, die ons allemaal op de wereld had helpen brengen, was dan ook tijdig aanwezig. Mijn pa liep rond te ijsberen, alsof het zijn eerste baby was, die ging geboren worden. De druppels zweet stonden op zijn voorhoofd en hij sleepte lakens en handdoeken aan en kookte liters water. Een boiler met warm water was een luxe, die wij in die tijd niet kenden. Toen het moment van de geboorte dichterbij kwam, zegde de vroedvrouw tegen mij: Blijf maar hier zodat je kunt zien, hoe alles in zijn werk gaat. Dat is niet slecht als je dat weet! Maar dat was buiten de waard gerekend!!! Ik griste mijn fiets uit de stal en maakte als de weerlicht dat ik uit de voeten kwam. Voor geen geld ter wereld ging ik daar ook nog op toezien! Een kind krijgen, ooit wilde ik dat wel, maar erop toezien bij iemand anders??? Nooit van mijn leven! Waar ik overal heb rondgefietst die zondagnamiddag, kan ik bij benadering niet meer zeggen. Maar kilométers heb ik afgelegd. Ik had er geen benul van, hoe lang die bevalling zou kunenn duren, en ik wilde absoluut niet het risico lopen, terug op te dagen, vooraleer alles netjes opgeruimd en achter de rug was. Toen ik uren later terug thuiskwam, was inderdaad alles onder de voeten uit en lag mijn ma rustig met haar pasgeboren benjamin in de armen in bed. Hij is dus inderdaad de laatste van de rij geworden en ik, de oudste zus van 16 werd zijn meter.
Volleybal: het heeft eigenlijk heel mijn jonge leven beheerst, en als ik daarover nadenk ook nog een heel veel jaren van mijn leven als getrouwde jonge vrouw! In mijn jonge jaren waren er nauwelijks meisjesploegen, en als ze er waren, dan was dat in de grotere steden en zaten ze echt niet te wachten op meisjes van de boerenbuiten! Ik heb veel meegespeeld met mijn broers en moest de nodige meppen incasseren, evenals verstuikte vingers en bloeduitstortingen aan de binnenkant van de polsen door het opvangen van smashen en opslagen. Toch heb ik ook nog ergens anders gespeeld dan bij ons op de achterkoer! Op internaat hadden we ook een volleybalploegje en er werden matchen gespeeld tussen de verschillende schoolploegen. Als aan onze ploeg terugdenk begin ik automatisch te grinniken! Alleen al onze outfit was hilarisch We waren namelijk gekleed in een griekse witte tuniek die tot iets boven de knie reikte. Er mocht namelijk niet teveel vrouwelijk vlees tentoon gesteld worden!Dat daar alleen andere vrouwen naar keken, werd niet eens in betracht genomen! In onze taille werd een mooie groene band aangesnoerd. Een van de voornaamste dingen bij het spel was, dat we het elegant en sierlijk speelden. Moet je je zoiets voorstellen! Er werd niet getraind op kracht, uithoudingsvermogen, snelheid en precisie, neen sierlijk omhoog springen met één been iets naar achter gestrekt, dat was de boodschap. Dat is toch om te gieren, of niet? De witte internaatskleur van onze benen werd , lach niet,met chicoreiwater bruin gemaakt! Je mocht niet te hard zweten en het mocht vooral niet regenen, want anders zagen wij eruit als bruin gestreepte zebra's!
Niet alleen in het volleybal waren we gericht op het oude Griekenland. We hebben namelijk in het voorlaatste jaar, de Poësis, samen met de laatste jaars een toneelstuk in het grieks opgevoerd. Het grootste gedeelt van de tekst werd in het grieks gebracht en de rest in het nederlands: Elektra van Sofokles. In het stuk speelt een koor van klaagvrouwen. Ik was één van hen. Wij lagen op onze knieën in een halve cirkel op de grond en moesten met bepaalde tussenpozen griekse klaagzangen aanheffen, de armen in de lucht werpen en dan weer met het armen en hoofd voorover op de grond gaan liggen. Deze beweging ging zonder verpozen door, terwijl wij onze klaagliederen aanhieven. Heel dit gebeuren leidde tot niet te stuiten lachpartijen, waarvan we eenvoudigweg niet meer bijkwamen. Als de eerste van de rij uitgelachen was gaf de laatste het gegibber terug door, omdat we tegen elkaar aan lagen en direct voelden als onze buur de lachkriebels niet meer onder controle had. Of de nonnen nu kwaad werden of niet, er was geen helpen aan! De opvoering van het stuk werd dan ook erg in vraag gesteld, want uit alles, wat er aan vooraf ging, bleek, dat wij ons niet onder controle konden houden, bij heel dat gejerimieer! De generale repetitie werd dan ook een grandioze flop! Maar geloof het of niet, de opvoering was een daverend succes en blijkbaar hadden wij al onze lachtranen al vergoten, want die dag waren er geen meer over. We waren gewoon beduusd over onszelf, en de staande ovatie, die ons te beurt viel bracht ons helemaal uit ons evenwicht. Het was een helse opdracht geweest, maar ondanks dat, hebben we op kostschool nooit zoveel gelachen als bij het instuderen van dit stuk.
Ik wandel op sennet van de ene rubriek naar de andere . Lees hier iets en sta stil bij het weer iets anders. PLots zie ik dat ik een privé-berichtje heb. Persoonlijke post is altijd fijn, en dus open ik snel dat bericht, dat van een vriendin komt, die ik via sennet heb leren kennen, en daarna reeds de nodige keren heb ontmoet. Het gevoel dat me dan overvalt is niet te beschrijven. Mijn hersenen noteren, wat daar geschreven staat en dan zakt dat vreselijke weten door mijn keel en maag tot in het diepste topje van mijn tenen. Er staat een prachtfoto van haar man bij het bericht met daarboven de melding: Hij is deze morgen gestorven. Ik voel zo'n ontzettend verdriet! Niet voor mezelf maar voor haar en haar kinderen. Zij is zo'n ongelooflijke moedige schat, die al zoveel jaren het verdriet en beperkingen meedraagt van de ziekte van haar man. Een man die nooit klaagde en steeds optimistisch was en in die houding zonder meer gesteund werd door haar. Soms was het erop en dan weer eronder, maar nooit gaven ze de moed op. En nu valt alles weg. Ze heeft schatten van kinderen en dus staat ze er niet alleen voor. Maar zelfs die schatten van kinderen kunnen zo'n verdriet niet voor je dragen of verwerken. Dat moet je helemaal alleen doen mijn lieverd. Ze kunnen zorgen dat ze in de buurt zijn, als ruggesteun om je de warmte te geven, die uit je lijf is gevloeid bij de dood van je man. Ik voel zo'n machteloos verdriet voor jou en wil iets doen om alles minder zwaar voor je te maken, maar dat kan helemaal niet en mijn tranen, die ween ik hier maar in stilte en in het besef, dat je nog een heel zware tijd te wachten staat. Ik stuur je mijn gedachten en gevoelens en hoop, neen weet wel zeker, dat jij ze voelt. En misschien, héél misschien helpt het jou een beetje.
Dat ik uit een groot gezin kom, is wel reeds duidelijk geworden zeker. Ik weet echter niet of ik al vermeld heb, dat ik zes broers heb, die gelukkig nog allemaal gezond en wel zijn. Zij waren en zijn allemaal erg sportief en toen ze jong waren uitte zich dat vooral in volleybal spelen. Reeds jong, werd er verwoed gespeeld op de koer achter ons huis. Er was een open plaats, niet zo erg groot, tussen de stal en het woonhuis. Later is daar een veranda gebouwd, die de beide bouwsels met elkaar verbond. Toen wij jong waren, echter, was deze ruimte nog open en werd dus gebruikt als oefenterrein voor onze sportieve exploten. Dat was niet zo evident, omdat de ruimte eigenlijk te beperkt was, maar wat moet je, als er geen andere mogelijkheid is? Er werd dus een koord gespannen van de muur van de stal naar de muur van het woonhuis, die dan dienst deed als volleybalnet. En daar werd dus gespeeld met een uithoudingsvermogen en een ernst, die bijna lachwekkend genoemd kon worden. Er werd opgeslagen, opgevangen, getoetst en gesmasht dat het een lust was om te zien, uren en uren, zonder verpozen. Het was dus onvermijdelijk dat er regelmatig een harde smash tegen het venster belandde met alle gevolgen vandien. Alle vensters waren namelijk uitgevoerd in glas in lood. Na zo'n smah stonden de gebroken ruitjes mooi gebogen naar binnen! Ze vielen er niet uit, want het lood hield ze nog netjes gevangen, maar verschillende van die ruitjes vertoonden dan een lijnrechte barst van links naar rechts! Héél voorzichtig werd de ruit dan van binnenuit terug in haar oorspronkelijke stand geduwd en klaar was kees. Toen dat echter regelmatig gebeurde kregen mijn ouders er genoeg van, want zo'n vensterraam met al die verschillende ruitjes in gekleurd glas laten herstellen, was echt niet goedkoop. Er moest dus een oplossing komen! De jongens verbieden nog te volleyballen, was geen optie, want er moest geoefend worden! Wat was de oplossing? Wel heel eenvoudig: zodra het spel begon, werd het rolluik naar beneden gelaten en zaten wij binnen in het duister. Het gebeurde dus regelmatig dat reeds om één uur in de namiddag de lichten moesten aangestoken worden, want buiten werd de match van hun leven gespeeld! Er sneuvelden nu geen ruiten meer, maar het alternatief, was zeker zo erg. Elke smah, die nu met jong geweld tegen het rolluik denderde, deed de binnenzitters uit hun stoel omhoogspringen lijk marionetten aan een touwtje! Het waren ongelooflijke kanonschoten en mijn broers hielden zich dus echt niet in! Mijn jongste broertje, die toch 15 jaar jonger was dan de oudste wilde steeds meespelen, en dat mocht, op voorwaarde dat hij niet weende!! En hij weende niet, tenminste niet in het bijzijn van de anderen. Als hij weer eens een ferme smash had geïncasseerd, en het echt niet kon uithouden, liep hij wel even om de hoek, plengde een paar traantjes en verscheen prompt terug op zijn plaats. Iedereen wist waarom hij even verdween, maar niemand leverde commentaar! De verbeten oefening in hun favoriete spelletje, heeft zijn vruchten afgeworpen. Verschillende van mijn broers hebben bij heel bekende volleybalploegen gespeeld. Ik denk dat zij het nooit zover gebracht hadden, als ze ons niet elke zondagnamiddag de daver op het lijf gejaagd hadden met hun smashen!
Mijn voeten in het zand aan de rand van het water de deinende golven die zingen en tateren hun kragen getooid met ziltwitte kant.
Ik kijk naar mijn voeten in het zandige water de zon op mijn huid en licht in mijn hart hoor meeuwen, die krijsen. Ver weg waait een vlag.
Ik kijk naar de einder en loop door het water de vloedlijn die spoelt langs mijn benen omhoog en voel hoe mijn hart springt en dan buitelt een vreugde gewoon hemelhoog!
Ik ben totaal verliefd op de zee, en waar die liefde vandaan komt, kan ik zelfs bij benadering niet verklaren. Mijn sterrebeeld is Steenbok, en dus is die hang naar het grote water echt niet zo alledaags. Ik woon niet eens in de buurt van de zee, maar eerder aan de andere kant van het land. Wanneer ik die aandrang voel om mij totaal en volledig over te geven aan dat grote geweld sluit ik mijn ogen en lig achterover in een gemakkelijke ligzetel. De zon tintelt op mijn huid en dringt gans zacht, hoe langer hoe dieper, tot op mijn botten, die de weldoende warmte met dankbaarheid ontvangen en ervaren. Af en toe streelt een gesluierd briesje over mijn huid en maakt dit intense gevoel nog heerlijker. Ik duik helemaal naar binnen, in mijzelf en hoor zelfs niet meer het geluid van de andere badgasten. Mijn voeten wroeten zich diep in het warme zand, dat ze omsluit als een wollige deken. En af en aan ruist de branding en rollen de golven in een onhoudbaar ritme, dat door niets verstoord wordt. Ik hoor dat zingen en bruisen en heb de indruk, dat het hoe langer hoe intenser en heviger wordt. Het gaat hoger en hoger en dan plots...... valt het totaal weg! Enkele seconden maar, totale stilte.... Dan herneemt de branding zijn lied en rolt over me heen met zijn tonen en geluid. Dit patroon herhaalt zich regelmatig en fascineert me ongewoon, omdat er een soort regelmaat in zit, die ik helemaal niet kan verklaren. In enkele seconden valt alles totaal stil, en dan gaat alles gewoon weer door! Als je die enorme watermassa bekijkt en weet dat dit daarin gebeurt, dan wordt het ongeloof en de fascinatie alleen maar groter. Is dit een soort oerinstinct, dat mij naar die watermassa trekt? Ik heb de zee gezien in alle tinten van groen en blauw, naar grijs en zwart. Van sereen en kalm naar woest, brutaal en beangstigend. En toch blijft in mij die mateloze bewondering en liefde, voor die grote watervlakte, waar ook ter wereld .
Ik sta op het trapje dat naar de voordeur leidt en kijk uit over de uitgestrektheid van zand en heidestruiken, die zinderen in de zon. Het houten huisje achter mij is van een sobere eenvoud en ik woon er in mijn eentje, zonder partner, zonder kinderen, totaal op mijzelf teruggeworpen. Ik leun tegen de deurstijl en staar verdroomd over het water van een groot, heel diep ven, dat roerloos in de middaghitte ligt. Er is nauwelijks een rimpeling te zien op de wateroppervlakte. Nu en dan beroert een insect de glinsterende spiegel en is er iets van leven in de gladde massa. Rond de oever groeien hier en daar wat planten. Maar die hebben hun fleurigheid verloren door de gestage hitte van de namiddag. Er is geen geluid te horen buiten dat van de overdonderende stilte. Ik ben totaal weg van de wereld als ik plots een geluid hoor van een naderend voertuig. In de verte zie ik een stofwolk naderen maar kan nog niet vaststellen welk vehikel op weg is naar mijn onderkomen. Ik veronderstel tenminste dat het naar hier komt, want de weg loopt dood en andere levende wezens zijn hier niet te vinden in dit verlaten gebied. Als een aftandse auto met veel geraas en stof tot stilstand komt voor mijn huisje, weet ik al wat ik verwachten kan. Ik ben hier echt niet blij mee!Het is een inwoner van het dorp, waar ik vroeger gewoond heb. De zoveelste op rij, die gaat proberen om mij over te halen om het kleine stukje grond, dat ik daar nog ergens bezit, te verkopen. Want er zijn grootste uitbreidingsplannen, en alleen deze koppige griet wil niet meewerken! Hoe dikwijls heb ik nu al "neen" gezegd op de vraag om te verkopen. Ik spreek toch hun taal, en zij moeten toch de betekenis van het woord neen begrijpen! Niet dus! Hoe zeggen ze dat zo mooi: als een vrouw neen zegt, bedoelt ze over het algemeen ja. Ik word er pisnijdig van, dat ze er gewoon van uit gaan dat ik toch wel bijdraai en ze hun slag zullen thuishalen! Inwendig voel ik hoe de woede langzaam opborrelt en bezit van mij neemt. Ik luister niet eens meer naar alle argumenten en drogredenen, die aangevoerd worden om mij te overtuigen. Heel mijn wezen wordt witgloeiend, eni voel hoe de hitte naar mijn wangen kruipt, maar ik zeg geen woord. Mijn tegenstander voelt zich hierdoor gesterkt en probeert mij te overdonderen en zijn slag thuis te halen. Er begint een triomfantelijke toon door te klinken in zijn betoog want hij meent het pleit bijna gewonnen te hebben. Zo'n vrouwtje moet je gewoon op de juiste manier aanpakken, dan krijg je die wel klein! De woede diep in mij wordt ondraaglijk en allesverterend. Het is onbegrijpemijk dat die man dat niet ziet en maar verder gaat mijn zijn gedaas. Ik tast naast mij en mijn hand vindt de steel van een schup, die ik gebruikt heb in mijn schamel hofje. Mijn vingers klemmen zich om die steel en laten niet meer los. Ik versta niets, meer, alleen het geraas van de woorden stort zich over mij heen. Het bloed klopt in mijn slapen en en gonst in mijn oren en met en plotse zwaai sla ik de schup naar mijn belager en beuk hem in zijn hoofd. Alles is terug stil en roerloos. Bloed dat als een stroom uit zijn doorkliefde hoofd vloeit maakt geen geluid. Langzaam verstomt het suizen en fluiten in mijn hoofd en oren en zien mijn ogen terug klaar. Ik neem de ravage op, die ik aangericht heb en weet dat ik hieraan iets moet doen. Ik kan zijn lichaam onmogelijk optillen maar sleep het zwetend en hijgend de lange afstand naar het diepe ven. Ik waad het water in en sleur hem achter mij aan. Zwem een eind , hem nog steeds meesleurend en als ik denk dat ik het lichaam kan dumpen, laat ik los. Nu die auto nog! Die moet absoluut hier uit de buurt. Ik start het ding en rijd terug naar de grote weg, en laat hem daar achter. Dan vang ik de lange stoffige weg te voet aan , terug naar mijn huisje. Ik ruim te troep op en spoel alles weg met water. Ik ga op het trapje zitten en kijk uit over de watervlakte. De toestand van rust en roerloosheid is hersteld. Dit kun je niet blijven doen, zeg ik mompelend tot mezelf, ooit komen die lijken bovendrijven en dan hebben ze je te pakken!
Als ik ontwaak, voel ik mij verdwaasd en behoorlijk ontredderd. Die ontreddering blijft enkele dagen aanhouden, en ik kan maar met moeite de beelden uit mijn geest verdrijven. Ergens, héél diep in mij, moet een behoorlijke dosis agressie zitten, die blijkbaar steeds onderdrukt is en aan de oppervlakte gekomen is in een droom. En aangenaam kan je zo'n droom echt niet noemen. Gelukkig was hij éénmalig maar vergeten kan ik hem niet.
Na het groot verlof waren wij, ondanks de méér dan strenge regels, blij dat we weer naar school konden en dus ook weer op internaat! We misten onze vriendinnen en schoolmaatjes en konden niet wachten om alles te vertellen, wat we beleefd hadden tijdens het verlof. Voor sommigen waren dat reizen naar Spanje, Frankrijk, Italië enz... . Voor mijzelf zat er dat gewoon niet in en was vakantie gewoon thuis een hand toesteken en zorgen dat alle werk zo snel mogelijk gedaan was, zodat er wat vrije tijd overbleef voor het lezen van een boek of tekenen. Bij het begin van het schooljaar moesten de internen de avond van tevoren aanwezig zijn. Wij kwamen aangereisd met koffers gevuld met lakens, dekens, handdoeken, ondergoed enz... Alles werd naar de chambretten gebracht en netjes in de kast getast. Het bed werd klaargemaakt voor de nacht en heel de slaapzaal gonsde van de bedrijvigheid. Er werd wel niet gesproken, want dat was strikt verboden, maar al die geluiden van kasten, bedden, deuren enz. vertelden ons, dat wij niet alleen waren met onze voorbereidingen. Zoals ik reeds vertelde, waren de de chambretten gescheiden door houten wanden, die niet tot aan de grond reikten maar een opening lieten van ongeveer 25cm. Die eerste avond lagen we dan ook gewoonlijk op een zijde op het matje voor het bed met het gezicht naar de afscheiding en lagen zo op fluistertoon met ons buurmeisje te praten. Vakantiefoto's werden getoond en alle spannende nieuwsjes met rode wangen verteld. Het was echter opletten geblazen want de controlerende mère kwam naderbij geslopen zonder dat ook maar iemand haar hoorde. Ik geloof echt dat die een "Para"-opleiding genoten had in het besluipen van mensen! Plots ging dan de deur open en stond ze gewoon achter je rug! Afschuwelijk was dat en je hart ging in één sprong naar je keel. De straf volgde dan ook prompt! Het gevolg was, dat er al leerlingen gestraft waren, nog voor het schooljaar begonnen was! Mijn Italiaanse vriendin werd zo betrapt terwijl ze op haar zijde lag te kletsen met haar buurmeisje. Ze kreeg een ferme straf en de verwittiging, als er nog een dergelijk voorval gemeld werd, zij haar biezen kon pakken en enkele reis naar huis mocht boeken. Enige tijd later is ze inderdaad naar huis gestuurd. Het fijne hebben wij er nooit van geweten, maar er werd verteld, dat ze op de chambrette bij haar buurmeisje "betrapt" was. Ze zaten samen op het bed te praten en plots stond de "Para-mère" in de kamer. De vriendin werd niet weggestuurd, maar zij wel. Er was dan ook een duidelijk verschil in maatschappelijke stand tussen beiden. Verder heb ik weet van één ander geval, waar een leerling "vriendelijk" verzocht werd niet meer terug te komen en ergens anders haar heil te zoeken. Het was een Nederlandse A.V.d.B. Ze was groot, spontaan, open van geest en niet op haar mondje gevallen! Veel te vrijgevochten om in een gemeenschap zoals deze te kunnen aarden. Als de mère iets zei, wat haar niet zinde, durfde ze echt wel binnensmonds te sputteren : "Stom wijf". Maar dan steeds hard genoeg dat de persoon in kwestie het wel degelijk hoorde, hetgeen ook haar bedoeling was. Dat had haar reeds heel wat strafstudie en opmerkingen bezorgd, maar daar veegde ze met zwier haar voeten aan. Zij was de dochter van een gegoede Nederlandse zakenman, die veel onderweg was. Dat verklaarde haar aanwezigheid in het internaat. Zij was echter een bonte vogel, die daar schril afstak tegen de gedweeë Belgen, die wij waren. Op een dag moesten wij onze chambretten een goede poetsbeurt geven. Kasten uitruimen, met een natte doek inwendig en uitwendig afvegen en nadien als alles netjes terug op orde lag, werd dat alles gecontroleerd door de "Para-mère" A. had echter niet veel zin in poetsen, want dat was iets, wat ze echt van huis uit niet meegekregen had. In plaats van een natte doek te gebruiken voor haar kast, had ze haar haarborstel onder de kraan gehouden en was ze boven op de kast geklommen. Daar zat ze lustig nar de ander zijde te sprenkelen, terwijl ze zong : het regent , het zegent....! Het was echter niet haar buurmeisje die de nattigheid op haar hoofd kreeg maar de mère. Toen ze dat in de gaten kreeg, schrok ze behoorlijk en wilde zo snel mogelijk van die kast af. Opeens een gekraak en geraas van jewelste en A. zakte met natte borstel en al door de kast naar beneden. Dat was meteen het einde van haar carrière als clown in het internaat. Ze verdween zonder boeh of bah, en we hebben ook nooit meer iets van haar gezien of gehoord. Ik vond het spijtig, want zij was de allereerste die ooit een tennisballetje met mij geslagen heeft op het slecht onderhouden tennisplein achter het park.
Het was in het internaat ten strengste verboden om juwelen te dragen, en met juwelen werd letterlijk alles bedoeld wat ook maar diende als opsmuk. Alleen oorbellen, die doorheen de gaatjes in de oren zaten, mochten erin blijven. Ringen, armbanden, kettinkjes, met of zonder kruisje, alles moest uit en eventueel in bewaring gegeven bij de nonnen. Er werd streng op toegekeken dat we nederig en netjes waren, en in die optiek hoorden geen juwelen thuis. Streng of preuts, ik weet niet hoe ik het moet noemen. Wat bijvoorbeeld te denken over hte volgende: Tijdens de geschiedenislessen werden er regelmatig diabeelden vertoond. Dat waren dan vooral dia's van italiaanse en griekse steden en alle monumenten en beelden , die daar al jaren te bewonderen zijn. Wij vonden dat steeds geweldig, want in die tijd was het niet vanzelfsprekend dat kinderen van onze ouderdom in heel Europa op vakantie gingen. Op die manier zogen wij de pracht en praal van al die steden als het ware op.Als er echter beelden vertoond werden van mannelijke naakten, werd minuscuul de mannelijkheid afgedekt! Dit vond en vind ik zo belachelijk dat het op mijn lachspieren werkte. Als men op de Poësis en de Rethorica een reis maakte naar Griekenland of Rome, werden die beelden daar ter plaatse toch ook niet bedekt om al die tere zieltjes niet te kwetsen! Het mag dus wel duidelijk zijn, dat aan voorlichting helemaal niet gedaan werd en dat de voorbereiding op het werkelijke leven nihil was! En toch waren die geschiedenislessen zonder meer fascinerend! Het lag natuurlijk vooral aan de manier waarop de leerkracht haar stof bracht. Ze was zo gedreven en enthousiast, dat ze je automatisch meesleepte in die wereld, die zo anders was, dan de onze. Een van haar uispraken herinner ik mij nog kristalhelder: Geschiedenis is niet: er was eens, ooit, ergens in een ver vreemd land! Geschiedenis gaat over exacte plaatsen en mensen en juiste data, waar je niet met je pet naar kunt slaan. Het moet behoorlijk indruk op me gemaakt hebben, dat ik dat nu nog zo exact weet. En de liefde voor die prachtige schilderijen en beelden, die ons daar getoond werden, ben ik nooit meer kwijtgeraakt!
Het jaar liep op zijn einde en Sinterklaas naderde met rasse schreden. Wij hadden het plan opgevat om te sparen voor een groep van kinderen, die onder toezicht geplaatst waren door de jeugdrechter, en die in Schoten of in Bonheiden, als ik mij goed herinner, woonden. Er werd zoveel mogelijk een gezinssituatie nagestreefd. De kinderen woonden dan ook met groepen van een stuk of tien samen onder begeleiding van een "leider" of "leidster". Ik meen mij te herinneren dat ze allemaal de puberleeftijd hadden. Wij zijn daar ooit een week naar toe geweest met de klas om de leiders te ontlasten en hen enkele verlofdagen te gunnen. Wij deden dan spellen met de kinderen, die niet zoveel jonger waren dan wijzelf, hielden hen bezig en hielpen eten bereiden en zaten samen met hen aan tafel. Overnachten deden wij dan weer in het internaat. Daar de middelen, om deze kinderen iets extra's te geven, zéér beperkt waren, spaarden wij met de ganse klas voor chocolade, die hen bezorgd zou worden met Sinterklaas. De doos met die chocolade stond op de trede onder het bord, zodat wij daar voortdurend aan herinnerd werden. Op een zekere ochtend waren wij allemaal in de klas , maar de titularis was nog niet gearriveerd. Het was een getater van jewelste en iedereen praatte zowat door elkaar, met een behoorlijk volume aan lawaai tot gevolg. Opeens stond onze klastitularis achter haar lessenaar en maande ons aan tot stilte. In heel het tummult hadden we haar niet eens zien of horen binnenkomen. Toen het lawaai bedaard was, vroeg ze: Waar is de doos met chocolade???? Verdwenen! Iedereen dacht dat zij die doos weggestopt had, om ons te bewijzen, dat wij zelfs zoiets niet zagen of hoorden, als we aan het tateren waren. Na veel heen en weer gevraag drong het tot ons door, dat de doos gewoon verdwenen was! Spoorloos en nergens meer te vinden. Met het besef steeg ons verontwaardiging naar ongekende hoogte! Wie had het lef om iets, dat voor arme kinderen bestemd was, te komen stelen?? We waren geschokt tot het diepste van onze ziel. Maar de chocolade was en bleef verdwenen. We wilden 's avonds in het donker postvatten in de klas om de dief op heterdaad te betrappen, maar daar werd door de zusters een stokje voor gestoken. De verdwenen chocolade bleef een mysterie en er werd ijverig gespaard om nieuwe, te kopen voor onze beschermelingen en die werd een week voor Sinterklaas bezorgd in het home. Sinterklaasdag brak aan en wij kregen allemaal een kleine attentie: een appelsien, wat nootjes en een speculaaskoek. Eerst moetsen wij echter het kleine pennenmes zoeken van de klastitularis. Dat ding was behoorlijk klein en de klas bijzonder groot! Er kwam dus aardig wat zoekwerk bij te pas. Er werd ook langs de trede gezocht en opeens ontdekte iemand een stukje zilverpapier, dat tussen de trede en de muur uitpiepte. Met man en macht werd die trede van de muur getrokken. De ontdekking, die we toen deden benam ons de adem. Sprakeloos stonden wij allemaal te staren naar al die stukken chocolade die onder de trede lagen. Toen wij die bijeen wilden rapen en wat nader bekeken, bleek dat er overal vlijmscherpe tanden instonden en aan sommige stukken waren ganse hoeken weggepeuzeld. Ratten!!!! Alleen ratten konden dit gedaan hebben, en de gaatjes van hun tanden waren het beste bewijs. Alle chocolade werd weggegooid, want die was onbruikbaar voor consumptie. Maar die ratten, die moesten er toch nog zitten! Maar waar en hoe konden wij die vangen? Er werd gewacht tot in het weekend en op vrijdagavond werd er een grote rattenval op de eerste trap van de trede gezet. En nu was het afwachten of die slimme dieren zich ook zouden laten verschalken en of ze überhaupt nog wel honger genoeg hadden om in die kooi naar het lokaas te gaan. Zondagmorgen. Wij kwamen van de mis en waren juist gearriveerd in de refter. Zoals altijd waren we slechts met een paar leerlingen. Plots kwam onze titularis de refter in en vroeg mij even mee naar buiten te gaan. Lieve deugd, dacht ik, daar gaan we weer! Maar tot mijn verbazing vroeg ze: Jij bent toch niet gauw bang hé. Neen , antwoordde ik, ik ben zelden bang. Kom eens met me mee, vroeg ze. Ze ging mij voor naar het klaslokaal van de Poësis en ik volgde haar naar binnen. Daar stonden we allebei met grote ogen en muisstil naar die enorme rat te kijken die gevangen zat in die kooi! Ik had nog nooit een rat in levende lijve gezien en nieuwsgierig ging ik dichterbij om het beest van dichtbij te bestuderen. Ze zat toch veilig en wel opgesloten! Het dier zat in elkaar gedoken in de kooi en keek naar mij omhoog met die harde kraaloogjes. De titularis en ik zegden geen woord. Plots werd de stilte verscheurd door een ongelooflijk gekrijs van het dier. De uitdrukking: het bloed stolde in de aderen, heeft toen zijn volledige betekenis voor mij gekregen! Het was gewoon afschuwelijk! Later is het dier met kooi en al in kokend water gedompeld. Wij wisten geen enkele andere manier om er ons van te ontdoen. Wij hebben nooit meer een rat in de klaslokalen gezien of gehoord. Waarschijnlijk heeft het afschuwelijke gegil van het dier, alle anderen op de vlucht gejaagd.
Sommige dagen waren gewoon diep ellendig en toch werd er ook heel wat afgelachen. Dat is het voor- en nadeel van jong zijn. Men kan je onnoemelijk kwetsen en tot in het diepste van je ziel verwonden en toch krabbel je dan weer recht met die ongelooflijke veerkracht van de jeugd en kun je lachen tot tranen toe! Die lachpartijen werden dan soms ook weer afgestraft! Als we 's avonds in rijen van twee de lange trappen opliepen naar de slaapzaal, werden wij verondersteld dat in alle stilte en zonder één enkel woord te doen. Dat lukte niet altijd. Het gebeurde, dat wij reeds op de speelplaats uitgelaten en lacherig waren en dat houdt zo maar niet op bij een belletje! We durfden elkaar dan niet eens aan te kijken maar als dat toch gebeurde, kregen wij gewoon de slappe lach! Het feit dat wij niet mochten lachen, was genoeg om niet meer bij te komen! Gewoonlijk werden er dan enkele slachtoffers uitgepikt en die moesten dan aan weerszijden van de slaapzaal, onder het nachtlicht aan de dubbele deuren gaan staan. Daar kon je blijven staan totdat het hele slaapritueel was afgehandeld en iedereen eindelijk in zijn bed lag. Daarna werden we ieder afzonderlijk op het matje geroepen en kregen we een preek van hier tot ginder te slikken, alsof wij een ernstig vergrijp hadden gepleegd. We hadden alleen maar gelachen!!! Er werd dan gedreigd, dat we naar de slaapzaal van de kleintjes moesten, waar zelfs geen deuren in de afzonderlijke slaapplaatsen waren.
Als we bij regenweer in een van de zalen de pauzes doorbrachten, was het gewoonlijk ook lachen geblazen. Alle zalen hadden parketvloeren, die glanzend en spiegelglad gepoetst waren door de soeurs.Er waren banken rondom tegen de houten bekleding van de muren en er stonden tafeltjes en kleine taboeretjes. Een geliefkoosde bezigheid was, zo'n taboeretje wegduwen met een voet, op het ogenblik dat een van de meisjes erop wilde gaan zitten. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Ze denderde weinig flatteus op haar achterste op de grond. De nonnen waren razend, als we dit deden en wij vonden het behoorlijk flauw, want "wij mochten ook nooit eens lachen". Later heb ik ooit gelezen dat door zo'n schok van die val op het staartbeen, datzelfde beentje kon breken, wat behoorlijk pijnlijk is en ook het netvlies van je oog of ogen kon loslaten, wat nogal dramatischer was. Toen begreep ik hun woede. Maar waarom kwam dan niemand van hen op het idee om ons de mogelijke gevolgen te vertellen?? Dan zouden wij begrepen hebben, waarom je zoiets niet doet. Neen, er volgde alleen een strikt verbod zonder uitleg en daarna straffen, als het toch gebeurde. Ook het verhoog in de klas, waarop de lessenaar van de leerkracht stond, was in parket. Er waren twee opstapjes en tegen het einde van het schooljaar werd die trede, zoals dat ding genoemd werd, door ons geboend. Dat was een groot feest. We smeerden de parketvloer duchtig in met boenwas en legden er een groot stuk stof op. Daarop zette zich een van mijn schoolvriendinnen met opgetrokken knieën en zij werd van de ene kant naar de andere gezwierd en rondgedraaid dat het een lieve lust was. Dat die trede blonk gelijk een spiegel hoeft verder wel geen betoog zeker! En wij lagen soms plat van het lachen omdat de leerling in kwestie regelmatig van die lap stof vloog. Het lijkt allemaal zo naïef en onbelangrijk, maar dat lachen loste een hoop verdriet en zorgen op voor enkele uren, waardoor je er weer beter tegenaan kon. De eerste termijn dat ik daar moest blijven was van 1 september tot Allerheiligen! Dat is niet niks. Het waren lange weekenden, die soms vredig en rustig verliepen en waarop wij zondags muziek mochten aanvragen, die dan in de klas,waar we lazen of studeerden, gedraaid werd. Als ik mijn hand opstak, wist men reeds wat ik wilde. Ik vroeg steeds dezelfde plaat aan. "Vieux Vienne": Liebesfreude en Liebesleid, waren de twee zijden van de plaat. Het was alleen vioolspel en ik vond de muziek hemels. Ik wilde alleen dat ik ze nog ergens kon vinden, maar dat schijnt een hopeloze opdracht. Andere weekenden werd ik moederziel alleen verbannen naar een ander klaslokaal. Oorzaak was dan bijvoorbeeld, dat ik niet zo'n goede punten op een ondervraging had, of iets dergelijks. Ik zat dan het ganse weekend moederziel alleen in dat lokaal, waar ik verondersteld werd te leren en zondagnamiddag mocht lezen. Maar geen muziek dan voor mij. Als we naar de refter gingen om te eten moest ik helemaal aan het einde van een héééééél lange tafel gaan zitten en zaten de andere meisjes samen aan het begin van de tafel. We waren steeds met een heel klein aantal, want bijna alle meisjes gingen elke week of minstens om de veertien dagen naar huis. Alleen enkele meisjes uit een van de beide Vlaanderen en nog de andere Limburgse bleven langer daar,omdat de afstand veel te groot was. Zij werden verondersteld mij totaal te negeren en geen woord met mij te wisselen. Daaraan hielden ze zich ook. Tot op heden weet ik absoluut niet, met welk recht ze mij zo behandelden. De opdracht kwam steeds van Toto en de anderen volgden haar bevelen blindelings op. Na de laatste proclamatie, toen we nog wat stonden na te kaarten en ik voorgoed daar zou verdwijnen, heb ik Toto vlakaf gevraagd, waarom ze mij altijd behandeld had, zoals ze gedaan had gedurende die vier jaren en met een uitgestreken gezicht antwoordde ze: Omdat ik je zo graag had! Zo'n antwoord tart toch elke verbeelding! Ik heb haar geantwoord, dat het een uitermate vreemde manier was om dat te tonen! En wat moet je daar dan verder mee? Ik was al jaren getrouwd, toen ik nog steeds van haar droomde! Ik denk dat dat meer zegt, dan alles, wat ik hier kan schrijven. Als ik dan zegde tegen mijn man: ik heb van Toto gedroomd, kon die daar met zijn gezond verstand niet bij. Dat ligt toch jaren achter je, zegde hij dan. Maar dat bewijst eens temeer, dat een onderbewustzijn alle kwellingen en wonden op zijn eigen manier opslaat en in zijn eigen tijd verwerkt. En daar heeft de rede totaal niets tegen in te brengen!
Je hoeft niet eens een aangeboren behoefte te hebben om te schrijven, maar als je op internaat bent, ga je dat vanzelf doen. Lange of korte brieven, naar huis, naar vriendinnen, naar vriendjes? Alhoewel dat laatste met de nodige omweg en omzichtigheid gepaard ging! Later meer daarover. Ik heb altijd graag en veel geschreven, maar tot op dat ogenblik waren dat natuurlijk geen brieven naar mijn ouders, vermits ik elke dag van mijn leven bij hen doorgebracht had. In een heel uitzonderlijk geval was ik wel eens blijven slapen bij mijn grootmoeder of een tante, maar dat verblijf was dan niet van die aard, dat er brieven geschreven werden. Die situatie lag nu wel een beetje anders! Onmiddellijk twee maanden van huis, in een totaal vreemde omgeving met allemaal vreemde mensen. Want er was letterlijk niemand, die ik kende tot op dat ogenblik. In het weekend was er dan tijd voorzien voor het schrijven van brieven naar huis. Elke brief die buiten ging, werd gelezen door de nonnen en zij plakten die toe en deden hem op de post. Het kwam er dus op aan om heel omzichtig om te springen met alles, wat men te vertellen had en zeker geen kritiek te uiten op het internaatsleven of op een van de nonnen of personen, waarmee men in aanraking kwam. Het gevolg hiervan was natuurlijk dat alle spontaniteit uit die brieven verdwenen was en er nauwelijks iets interessants in te lezen stond. En dan werd het wachten op een antwoord van thuis. Gewoonlijk was het mijn ma, die antwoordde en heel af en toe mijn pa. Alhoewel hij diegene was die dagelijks de pen hanteerde, en mijn ma dat enkel deed om haar huishoudelijke uitgaven op te schrijven of een winkelbriefje op te stellen. Het verlangen en ongeduld, waarmee er op die brieven gewacht werd is onbeschrijfelijk. Zo'n vodje papier scheen het middelpunt van ons bestaan te worden. De brieven kwamen natuurlijk centraal aan op het secretariaat en werden dan aan de klastitularis gegeven van de respectievelijke leerlingen. "Toto" kreeg dus mijn brieven en werd verondersteld die aan mij verder te geven. Dat deed ze ook, maar wel als het haar uitkwam. Ze droeg steeds een agenda in haar linkse hand en nadat ze alle brieven aan alle kinderen had uitgedeeld, hield ze zeer vaak mijn brief nog een dag of twee bij zich en droeg die dan, met het adres naar de buitenzijde gekeerd, met zich mee. Ik kon er dan dus niet naastkijken, dat de brief voor mij bestemd was. Ik durfde er niet eens naar te vragen! Als ik daar nu aan denk, vind ik dat dus onvoorstelbaar van mijzelf maar vooral van haar! Geestelijke wreedheid wordt zoiets genoemd, en daarin was ze een experte! Zo zat ze mij voortdurend op mijn kop, dat mijn thema latijn, niet zo denderend was! Vertalingen ging best, maar thema was zwakker. Dat was inderdaad zo, maar ik was hierin zeker niet de slechtste van de klas. Op andere vakken had ik dan weer een voorsprong, dus kon ik meer tijd aan thema besteden. Daar was ze niet mee akkoord en zij besloot zonder meer, dat ik maar terug moest naar het voorgaande jaar, waarvan ik N.B. reeds een diploma had! Mijn ouders werden hiervan op de hoogte gesteld en mijn pa kwam naar het instituut. Na een gesprek met Toto, zegde hij : Dat gebeurt niet, dan gaat ze naar een andere school! Triomfantelijk repliceerde ze: Dat gaat niet meer mijnheer, want de termijn dat van school kon veranderd worden is verstreken. Zolang had ze dus gewacht. Als ik mij goed herinner was die termijn half oktober in die tijd. Mijn pa stond voor het blok en vroeg dan maar of ik geen bijlessen kon krijgen voor thema. Neen, dat doen we hier niet, was haar antwoord. Vervolgens had mijn pa een gesprek met de directrice en hij vroeg haar of er dan geen bijlessen konden gegeven worden. Als dat nodig is, antwoordde ze, doen wij dat zeker. Hij confronteerde Toto vervolgens met die uitspraak van de directrice, en daarop antwoordde ze: IK doe dat niet. En daarmee was de kous af! Zij gooide mij uit de klas (ik mocht er niet meer in) en ik stond als een hoopje ellende aan de deur en wist niet waar naartoe. De vorige klas was op de eerste verdieping. Daar kende ik ook niemand en ik kon toch maar niet naar binnen wandelen en zeggen, dat ik vanaf die dag bij hen kwam les volgen! Op elke verdieping hing een telefoontoestel op de gang. Ik stond halverwege de trap en hoorde haar plots telefoneren met de eerste verdieping om door te geven dat ik eraan kwam en dat ze mij niet meer in de klas wilde. Dat ongelooflijke gevoel van verlatenheid en onmacht voel ik nu opnieuw, nu ik dit alles neerschrijf! Die onrechtvaardige willekeur, waartegen je niets vermocht en die je alleen maar moest ondergaan, was afschuwelijk. Ik ben dan een gans jaar als vrije leerling in verschillende klassen geweest en heb vanalles en nog wat gevolgd. Examen diende ik niet af te leggen, want je kunt niet tweemaal examens maken voor hetzelfde diploma. Ik was er mij verder terdege van bewust, dat mijn ouders een héél jaar lang extra internaatsgeld voor mij, de oudste van acht kinderen, moesten betalen. En als puber voel je jezelf daar schuldig over, zelfs al kon ik er helemaal niets aan veranderen. Dat was in de eerste twee maanden mijn kennismaking met het heerlijke internaatsleven!!
Van aanpassen gesproken! Het internaatseten was daar zo'n heel goed voorbeeld van. Als oudste uit een huisgezin met 8 kinderen, was ik echt niet gewend om alleen maar dat eten te krijgen, wat ik lekker vond. Lieverkoekjes bakken we niet, zei mijn ma steeds en daarmee werden speciale wensen van de tafel geveegd. Natuurlijk hield ze in de mate van het mogelijke rekening met onze voor- en afkeuren, maar wat de een als lekker ervoer, werd door een ander dan weer minder geapprecieerd. Ik was dus niet wat men noemt een lastige op gebied van eten! 's Morgens kregen wij brood met boter gesmeerd en koffie. Het beleg moesten wij zelf meebrengen. Het moest natuurlijk iets zijn, dat goed bewaarde, want een ijskast hadden wij niet. Sommigen aten alleen confituur of siroop, maar daar wij thuis gewend waren om 's morgens vlees of kaas te eten, werd dat hier salami, waar ik stukjes van afsneed of smeerkaas. Eigenlijk moets ik een medaille krijgen voor de kilo's en kilo's smeerkaas die ik daar geëten heb. DORAM: het doosje met de twee halve maantjes kaas en oh zo lekker! Soms werd dat wel afgewisseld met een ander merk, maar normaliter was het Doram. We zaten aan heel lange tafels, die er nu nog staan, met marmeren bladen op. Drie rijen stonden er in onze eetzaal en ieder had zijn vaste zitplaats, die elk jaar wisselde, en een schuiflade, waar wij ons beleg en onze servet in konden leggen. De wanden waren versierd met prachtige schilderijen van de fabels van Lafontaine. Veel oog hadden wij er niet voor in die tijd, maar prachtig waren ze wel en ze zijn nog tot op de dag van vandaag te bewonderen. Vooraleer het eten aanving, werden wij verondersteld in stilte naar onze plaats te gaan en staande te wachten tot een van de Mères met een klein belletje klingelde. Dan volgde het gebed voor het eten en dan opnieuw een belletje en mochten we plaats nemen en met het maal beginnen en ook praten. Het geluidsniveau moest echter "beschaafd" en binnen de perken blijven. Na de maaltijd werd er opnieuw geklingeld, werd alles stil, stonden wij recht en verlieten in stilte en ordelijke rijen de eetzaal 's Middags werd er warm geëten, met soep, veel aardappelen, minder vlees, normale portie groenten en zonder dessert. Dat was voorbehouden voor de zondagen. Het avondmaal was om 19u00. Daar heb ik dus de beroemde broodpudding leren kennen. De restjes brood, die er natuurlijk overvloedig waren in dit grote internaat, werden daar op een aanvaardbare manier verwerkt in een pudding. Aanvankelijk wat vreemd, maar helemaal niet slecht om te eten. Soms kregen wij ook platte kaas. Ik ben een echte kaasliefhebber, en vond dat de eerste keer dus heerlijk, toen die op tafel kwam! Goede deugd, ik vergeet het nooit. Platte kaas zonder suiker, zuurweg, kon mij dus echt niet bekoren. Ik had een flinke lepel op mijn bord gekregen en liet een flinke lepel staan. Maar dat was buiten de waard gerekend! Toen men zag, dat ik dat echt niet bijzonder lekker vond, kreeg ik nog een extra schep er bovenop en diende dat naar binnen te wurgen, onder het toeziend oog van de Mère! Mijn maag protesteerde overvloedig en nadien op de speelplaats heeft hij dan ook korte metten gemaakt met die brij, die helemaal niet welkom was! Het gevolg was natuurlijk, dat ik met een vrij lege maag en een heel verdrietig gevoel naar bed ging die avond.
Bijgevoegde foto is van de refter van abdij van Tongerlo.
Als je uit een groot gezin komt, en je dan plots terugvindt in een internaat, doet dat wel iets met je. Overdag was er geen tijd om na te denken of te piekeren, maar het was al vroeg bedtijd, 21u00 en dan is het niet zo evident dat je direct in slaap valt. Ik kon urenlang liggen te peinzen, terwijl alle beelden en nieuwe indrukken door mijn hoofd speelden. En nieuwe indrukken waren er genoeg, elke dag weer opnieuw, sommigen aangenaam en anderen waren dat absoluut niet. Ik begon daar aan het vierde jaar van de humaniora, in die tijd de 3de Grieks-Latijnse genoemd. Men telde namelijk terug van 6de naar 1ste of Rhetorica. Het diploma van het lager middelbaar had ik namelijk al gehaald in het H. Kruis-college in Maaseik. Wij kregen Latijn en Duits van Mère I. door iedereen alleen maar Toto genoemd. Ze was zéér streng en gaf geen punten voor hetgeen goed was, doch trok alleen punten af voor hetgeen fout was. Ze schijnt later inspectrice geworden te zijn voor Latijn in de provincie Antwerpen! Zij had natuurlijk alle vertalingen in een boek voor leraren staan en verwachtte van ons dat wij, als wij een vertaling maakten, dat die LETTERLIJK overeenkwam met de vertaling in haar boekje. Het is nogal duidelijk dat aan die normen zeer moeilijk te voldoen was. Als wij een thema hadden, vertalen van Nederlands naar Latijn, kregen wij gewoonlijk vijf of meerdere volzinnen te vertalen. Dat was een behoorlijke karwei, en het huiswerk diende afgegeven na de eerste twee uren studie. Dit was om te voorkomen dat er onderling overleg werd gepleegd hoe of wat er geschreven diende te worden. Als men in drie zinnen 10 fouten had, dus zeg maar, volledig foutief vertaald had, kreeg men voor de resterende 2 zinnen, ook als die correct waren, geen punten. Persoonlijk vond ik dat zeer onrechtvaardig en absoluut niet juist, maar daar werd mij echt niet naar gevraagd. Ik heb het trouwens een ter sprake gebracht, dat dit toch een veel te strenge beoordeling was en ik kreeg als antwoord: Daar zullen jullie allemaal goed bij varen, als jullie naar de universiteit gaan! Grieks kregen wij van de directrice van het noviciaat. Zij was een mooie en lieve vrouw, afkomstig uit Limburg. Ook onze directrice was een heel lieve, zachte vrouw, die streng was, maar op een aanvaardbare manier, en voor iedereen gelijk. Soms had ze haar handen vol aan de leerlingen maar ook aan de Mères, die ook nogal eens met elkaar overhoop lagen. Wat mij vanaf de eerste dag fascineerde, was onze Mère P. voor aardrijkskunde en geschiedenis. Ze was vrij jong, een jaar of dertig.... denk ik, en ze kon ongemeen boeiend en gedreven haar stof naar ons overbrengen. Ik vond haar een toffe maar dan mocht ze niet in de buurt zijn van Toto, want dan herkende je haar niet. Het was duidelijk dat Toto een niet mis te verstane invloed op haar uitoefende. Jong als ik was, kon ik dat niet begrijpen, dat één en dezelfde persoon zo veranderde onder invloed van iemand anders. Ik heb gehoord, dat Mère P. later uitgetreden is maar wel nog als lekenhelpster heeft gewerkt. Voor Frans kregen wij een zeer statige, oudere -in mijn ogen heel oude- Mère L., die in een van de torens woonde en over wie gezegd werd, dat ze van adel was. Ik weet niet of dat waar was, maar de allure ervoor had ze wel! Ze liep niet maar ze schreed, en ze sprak alleen maar Frans en steeds op een soort fluistertoon, met een sissende "S". En dan was er nog onze Mère voor Engels! Het was een engelse, Mère A.-C., die echter steeds bij haar engelse naam genoemd werd: Sheila. Ook zij was tamelijk jong en slank en nogal geexhalteerd. Ze hield bij het praten steeds haar hoofd een beetje schuin en ze gaf ook balletles in een grote zaal met allemaal spiegels aan de wanden. Godsdienst kregen wij van de priester-directeur van de school. In zijn lessen heb ik regelmatig aan de deur gestaan, en dat alleen maar, omdat ik het waagde vragen te stellen of op een onderwerp dieper in te gaan. De arme man had niet eens in de gaten, dat dit uit echte interesse kwam en niet om hem in verlegenheid te brengen! Wij werden verondersteld stil en zwijgzaam deel te nemen aan de lessen, wat heet deel te nemen, aanwezig te zijn! Toch haalde ik bij de examens steeds het maximum van de punten voor godsdienst, en dat had hem moeten vertellen, dat het mij wel degelijk interesseerde. Wij hebben dan ook nog een mijnheer U. voor aardrijkskunde gehad, die steeds met een pijp in zijn mond les stond te geven, zodat het soms wel moeilijk werd om hem te verstaan! Hij was echter een lieve opa, die eigenlijk niet veel discipline had in de klas. Verder was er nog juffrouw D., een ongetrouwde dame, die ons Nederlands gaf en erg met haar job begaan was. Ik kon niet veel verkeerd doen bij haar, en dat lag aan het feit, dat ik nogal goed was in in haar vak en ontzettend veel las. Zelfs als ik tijdens haar lessen zat te lezen in een of ander boek, en zij dat in de gaten had, zegde ze gewoon: Kinderen opletten aub! Eigenlijk was het gewoon voor mij bedoeld en dat wist ik dan ook erg goed. Op een zekere dag werd mij een boek afgenomen, dat ik aan het lezen was tijdens de les en dat ik had mogen uitlenen in de bibliotheek van het dorp. Het boek heette "Joachim van Babylon" van Marnix Gijsen en stond op de index van verboden boeken. Daar schijnt het heden tendage nog steeds op te staan!!! Waar het boek gebleven is, weet ik niet, maar ik heb het nooit meer teruggezien en er ook nooit meer iets over gehoord. Ik heb echter weken gevreesd, dat ik aan de deur zou vliegen! En dan was er nog onze leraar voor dictie of welsprekenheid! Mijnheer V.D.Br. met zijn diepe sonore stem, die zegde, dat alleen de Limburgers fatsoenlijk Nederlands spraken en het verschil kenden tussen de uitspraak van een i en een ie. Een van mijn medestudenten uit Ekeren zegde: ja maar da kan toch nie miesen! Hij antwoordde daarop: Dàt bedoel ik dus! Alleen onze huig-r hoorde hij niet erg graag. Hij zegde daarvan: ik weet wel dat ze aanvaard is in correct Nederlands, maar ik vind ze onhygiënisch! Dus sprak ik in zijn lessen met de rollende "r" Bij mooi weer moesten wij met hem in het park gaan oefenen. Terwijl we de groep toespraken moesten we langzaam achteruitstappen en toch verstaanbaar blijven zonder te gaan schreeuwen. "Articuleren" was de boodschap en dat heeft hij ons uitstekend bijgebracht. Hij was dan ook een beetje een beroemdheid, want hij had in "De heren van Zichem" meegespeeld en alle nonnen dweepten met hem! Wiskunde en fysica kregen wij dan ook weer van een Mère later van een pas afgestudeerde licentiate die slechts enkele jaren ouder was dan wij waren. Op de verschillende jaren kregen wij natuurlijk ook nog andere leraressen voor deze vakken, en elk van hen staat mij tot op de dag van vandaag zo klaar voor de geest, alsof ik daar gisteren vertrokken ben!
Dat het gebouw ontzettend mooi was en is, is reeds gebleken uit mijn voorgaande tekst. Ik wilde foto's van Torentjes-Waver hier bij de tekst zetten maar dat kan niet. Zijn wel te bezichtigen op het internet maar mogen niet gedownload worden, want ze zijn beschermd. Vind ik wel een beetje spijtig. In mijn tijd, droegen de nonnetjes "Mères" en "Soeurs" nog hun traditionele zusterdracht met kapje en donkere lange kleren met veelvoudige plooitjes op de boezem. De Mères gaven les en de Soeurs stonden in voor het onderhoud, de keuken, de tuin, de boerderij etc. Dus eigenlijk alles wat met handenarbeid te maken had. Ik herinner mij heel erg klaar twee Soeurs, een grote forse en een kleine tengere, die steeds aan het poetsen waren in de humaniora-afdeling. Aan werk was er dan ook geen gebrek met al die marmeren trappen en parket. het werd allemaal minutieus gepoetst en onderhouden, en daarna geboend. Dat gebeurde op de degelijke ouderwetse manier: op de knieën. Ik ken hun namen niet meer maar ik vond ze lief en vriendelijk. Wij werden echter verondersteld geen contact met hen te hebben.
De eerste keer, dat ik naar het internaat ging, bracht mijn oom ons met de auto via Hasselt, Diest, Aarschot, Heist-op-den-Berg naar O.-L.-Vrouw-Waver. In die tijd liep er nog een geen autostrade en werd de rit afgelegd via de gewone rijksweg. Bij mijn aankomst op zondagavond, werd mij een chambrette toegewezen. Daar kon ik beginnen met het uitpakken van alle spullen en die netjes op te bergen in een kast De chambrette bestond uit een vrij kleine houten ruimte, afgesloten door een deur. De wanden kwamen niet tot op de grond. Alleen de hoeken deden dat wel en de wand waartegen het bed stond. Dat bed was verankerd tegen de zijwand en vlak ernaast was een wasbakje met kraan en daarboven een kleine spiegel, voor ons dagelijks toilet. Aan het voeteinde van het bed was een éénpersoonskast, vast aan het bed, waarin onze kleren bewaard werden: ttz. ons uniform, ondergoed, schoenen en kousen. Ons uniform was samengesteld uit : één donkerbruine blazer, aangevuld met twee plooirokken, één in bruine stof en één in bruin-beige geruite stof. Daarbij behoorden enkele beige en witte hemdbloezen en een bruine baret. En niet te vergeten: een bruine das (cravate). De hemdbloes moest steeds tot tegen de kin geknoopt zijn, hetgeen ik nogal eens vergat, omdat het mij het gevoel gaf dat ik gesmoord werd en de automatische reflex uitlokte om het bovenste knoopje los te maken. Dat bezorgde mij dan telkens een opmerking, dat ik niet in uniform was. Elke morgen bij het opstaan moesten wij eerst en vooral de deur openzetten en dan het bed aftrekken en de matras omhoog zetten tegen de wand. Aansluitend werd er op de knieën het morgengebed gebeden, terwijl de Mère, die het toezicht 's nachts had, door de gangen liep, voorbad en overal in elke chambrettes keek of iedereen op zijn knieën het morgengebed meebad. Hierna konden wij ons wassen aan de wasbak, aankleden en kammen. Daarvoor was er een bepaalde tijd voorzien en als die om was werd er gebeld en iedereen verliet zijn chambrette en vormde rijen aan de grote ingangsdeur van de slaapzaal. Het was een heel lange zaal met aan beide zijden grote vensters. In het midden liep een brede gang en aan weerszijden van die gang stonden dubbele rijen chambretten, die allemaal een nummer hadden. Als de rijen in alle stilte gevormd waren, werd er, nog steeds in volmaakte stilte, koers gezet naar de kerk voor de ochtendmis.
Bij de kruisheren was er in mijn tijd, slechts een lager middelbaar voor meisjes. Toen wij dus die eerste drie jaren van de humaniora met succes afgerond hadden, stelde zich de vraag: waar nu naar toe? Ons kleine groepje zwermde helemaal uit. Er gingen er naar Hasselt en naar Genk, naar Tongeren en waarschijnlijk naar plaatsen, waar ik geen weet van heb. Zelf koos ik voor Onze-Lieve-Vrouw-Waver, ook torentjes-Waver genoemd bij de bevolking omwille van de kantelen van de gebouwen en de vele torentjes, die al van ver in de omtrek te zien waren bij helder weer. Hoe ik daartoe kwam?? Er waren enkele meisjes uit mijn dorp, die daar op internaat waren, en daarom wou ik daar ook naar toe. Ik wist niet, dat eenmaal daar, ik die meisjes gewoon nooit te zien kreeg omdat zij op de normaalschool en de froebelschool waren, die totaal gescheiden waren van de humaniora. Zelfs tijdens de vele lange weekends hadden wij geen kontakt met elkaar. Het was trouwens ten strengste verboden naar de andere afdelingen te gaan. Het klooster werd gerund door de orde der Ursulinen en telde heel wat verschillende afdelingen. Humaniora, normaalschool, froebelschool, regentaat, noviciaat. Alles was er voorhanden, en je kon er dus echt als in een versterkte burcht leven. Er was een grote boerderij binnen de muren met grote moestuinen, een kerk, een kapel, een museum, een grote bibliotheek, een "infermerie" of ziekenzaal, een park, een bos, en daarlangs een tennisplein. Dus zo ongeveer alles, dat nodig was om in de dagelijkse behoeften te voorzien, werd geproduceerd binnen de muren van het klooster. Heel die bedoening werd onderhouden door de werkzusters, waarmee wij geacht werden, geen contact te zoeken. Als tiener zag ik wel dat het er mooi was en indrukwekkend, maar de werkelijke pracht van die gebouwen drong niet echt tot me door. Alle gangen en de meeste brede trappen waren in witte marmer. De vloeren in de verschillende zalen, ontvangkamers e.d. waren allemaal in mooi parket. Ook de "treden" of verhogen in de klassen, waarop de lessenaar van de lerares of leraar stond, was parket. De speelplaatsen werden omzoomd door galerijen, waaronder tafeltjes en banken uit graniet stonden. Van het schoolgebouw naar de refters liep een overdekte gang, die een zijde van de speelplaats begrensde. Van daaruit kwam je in het park met zijn vijvertjes en eenden, waarop je uitkeek van op de speelplaats. Op de speelplaats zelf was voor enige schaduw gezorgd door de aanplanting van bomen, die in een cirkel geplaatst waren . Binnen deze ronde waren die zeer lage bankjes, die men ook wel vroeger in sportzalen aantrof. Ondanks het feit, dat er zoveel bankjes en zitplaatsen waren, werden wij verondersteld, niet te zitten maar te bewegen en te rennen. Ik ben verleden jaar met een groep bezoekers heel bewust terug mijn oude school gaan bezoeken. Nu zie ik eerst de werkelijke pracht van al die zalen en gebouwen. De muren van de refters zijn allemaal beschilderd met de fabels van Lafontaine en prachtige vergezichten of stadsgezichten. Wanneer je door de grote voordeur binnentreedt, kom je in een hoge brede gang, aan weerszijden omzoomd door ontvangkamers, die prachtig gemeubileerd zijn. De gang mondt uit in een "wintertuin" in gebrandschilderd glas, overkoepeld door datzelfde glas, waardoor het zonnelicht naar binnen kan vallen. Er staan fonteinen en boomkarkassen, waarin potten met planten geplaatst zijn, zodat het lijkt alsof de bomen bloeien. Rondom staan er marmeren tafeltjes met sierlijke stoeltjes en dit alles dient als bezoekersruimte voor de ouders van de internen. Hoe mijn leven tussen al die pracht en praal verliep, is stof voor een ander verhaal.
Ja die weg naar school, dat was een fenomeen op zich.
Van dorpen ver kwamen de jongens en meisjes naar school in Maaseik en in die tijd werd die afstand door de meesten afgelegd met de fiets. Enkelen gingen met de bus, maar dat was aan ons niet besteed. Van uit Rekem kwamen ze en bij het vertrek waren er natuurlijk maar een paar fietsers. Dorp na dorp werd er doorkruist en telkens werd de kolonne langer. Meisjes en jongens voegden mooi bij achteraan de rij. Als ze dan bij mijn instaphalte aangekomen waren, voegden mijn broer en ik netjes mee in de rij . Het tempo werd zelfs niet onderbroken en de trappers werden in vloeiende bewegingen rondgedraaid. We reden allemaal twee aan twee en er werd goed doorgefietst. Na een tijdje lieten zich de twee eersten afzakken naar achter en trokken de twee volgenden de kolonne aan. Het was een automatisme en iedereen deed zijn deel van het "koprijden". Ondertussen werd er gekeuveld, gelachen, geplaagd, en geflirt. Er waren natuurlijk een massa jongens en maar enkele meisjes. Het was in die tijd niet zo vanzelfsprekend, dat meisjes verder studeerden, zeker niet op de buiten. En als dat dan toch gebeurde, werden die dametjes meestal op internaat geplaatst. Als het mooi weer was, was het natuurlijk héérlijk om met de fiets naar school rijden, maar wij wonen in België en dat is nu eenmaal een kikkerlandje! Wij reden door regen en wind, hagel en sneeuw en soms duurde het een halve dag vooraleer de kleren aan ons lichaam of mijn lange haar opgedroogd was. Er werden natuurlijk ook gekke toeren uitgehaald op de fiets. Zo kon een van de jongens uitstekend achterstevoren fietsen. Hij legde zijn rug in de buiging van het stuur zodat de uiteinden hiervan onder zijn armen doorkwamen. Hij trapte naar achter en niet naar voor! Om zich enigzins recht op de baan te houden, richtte hij zich op de fietsers, die volgden en op de rand van de weg. De weg konden wij natuurlijk met onze ogen dicht rijden. Elke hobbel en bocht wist hij dan ook liggen en dat was dus helemaal geen probleem. Op een goede dag was hij weer zijn fratsen aan het uithalen en daardoor merkte hij de rijkswacht niet op, die ons tegemoet kwam. In die tijd kreeg je als fietser zelfs een procesverbaal als je zonder handen aan het stuur reed en zéker als je achterstevoren reed! En ik kon dat nog begrijpen ook. Plots kreeg hij de rijkswachters in de gaten, stopte, liet zijn fiets vallen en rende zo hard als hij kon de eerste beste tuin in van een huis dat wij net voorbijreden. De rijkswachters namen niet eens de moeite om achter hem aan te gaan. Hij kwam toch wel terug, om zijn fiets op te halen. Dus het enige wat er nodig was, was een beetje geduld, en daar ontbrak het hen niet aan. Hoeveel hij heeft moeten betalen voor zijn fratsen, weet ik niet, maar zonder kleerscheuren is hij er niet vanaf gekomen.
Op een winterdag waren mijn broer en ik alleen onderweg. Waarschijnlijk hadden wij ons verlaat en was de groep studenten reeds voorbij, toen wij op ons trefpunt aankwamen. Wij peddelden rustig de lange weg naar school. We waren goed ingepakt, wat er was een snijdende wind en er moest behoorlijk getrapt worden om vooruit te komen. Warm kreeg je het dan vanzelf wel. Op een bocht in de weg, bleven wij met onze remmen in elkaar hangen en gingen wij met een ferme vaart onderuit. Wij stonden op en bekeken de schade. Van mijn lederen handschoeen, waren de knokkels volledig kapotgeschaafd. Gelukkig had ik die gedragen! Ik raapte mijn fiets op en keek naar mijn broer, hoe het met hem gesteld was. Ik kreeg de schrik van mijn leven! Heel zijn gezicht en de oogholte van zijn linkeroog zat onder het bloed! Ik raakte totaal in paniek, omdat ik dacht dat mijn broer zijn oog verloren had bij de valpartij! Zijn handen, jas , alles zat onder het bloed en het stopte maar niet. Ik huilde van ellende. Hijzelf was versuft van de klap en reageerde maar flauwtjes. Later bleek, dat zijn wenkbrauw gescheurd was. Uit die gapende wonde gutste het bloed in zijn oog en zo over zijn gezicht naar beneden, hetgeen een zéér bloederige indruk maakte! Wij zijn door een autobestuurder meegenomen naar de dokter. De fietsen hadden wij achtergelaten in een van de huizen in de buurt en hebben die 's avonds terug opgehaald. De dokter heeft mijn broer verzorgd en de wenkbrauw genaaid. Mijn angstbeeld van een verloren oog, was gelukkig niet meer dan dat.
Ik denk dikwijls terug aan de drie eerste jaren van de humaniora. Ondanks het feit, dat ze zo ver in het verleden liggen, lijkt alles zich afgespeeld te hebben in het nabije verleden en zijn alle kleuren en geuren behouden gebleven en helderder dan ooit. Zoals ik reeds vertelde, waren wij maar met zeven latinisten en vier modernen en dat was natuurlijk een erg kleine groep, waardoor je dan ook erg veel voeling en kontakt had met alle medeleerlingen. Eén van mijn vriendinnetjes was M.. Ze was de dochter van een arts en ik heb haar reeds vernoemd in een vroeger verhaal, namelijk het meisje van het "gieëtje"! Ze was in die tijd een rank meisje met twee blonde vlechten en met het soort huid, die in de reclamefolders beschreven wordt als blank en rozig. Zij was een echt lachebekje, ongelooflijk open en spontaan en durfde nogal wat uitsteken. Het opmerkelijke was, dat ze dan steeds vuurrood werd en zich zo natuurlijk verraadde! Zij had een eigen paard en dat dier moest natuurlijk afgereden worden. Er was een man, die dat deed maar van haar werd natuurlijk ook verwacht, dat zij regelmatig dat dier bereed. 's Avonds was daar niet erg veel tijd voor, want op de humaniora word je verondersteld elke avond behoorlijk wat te studeren. Dus werden de ritten gepland in de vroege morgen. Zo gebeurde het dan regelmatig, dat zij te paard tot bij mij thuis reed, daar op mij wachtte en daarna reed ik met de fiets langs haar op terug naar haar vertrekpunt, de stal, waar het dier afgezadeld en drooggewreven werd en eten en drinken kreeg. Daarna gingen wij naar haar thuis, waar zij zich verfriste en omkleedde. Voor wij dan naar school, die gevestigd was in haar straat, vertrokken, stond haar mama in de hal gereed met een glas drinkyoghourt. Dat was gewoon vast ritueel en ik dacht in die tijd, dat ze daaraan haar mooie huid te danken had! Die rit heen en terug te paard was toch zo'n 22 à 23 kilometer en zij, zowel als het dier hadden hun dagelijkse portie frisse lucht reeds vroeg gehad. Ik vond het geweldig omdat ik haar heerlijk gezelschap vond en we tijdens die ritten heel wat afkletsten. Op een zekere morgen was zij mij weer komen afhalen en wij waren bijna terug bij haar vertrekpunt aangekomen. Ze sneed de grote weg af en ging via een binnenwegje en ik volgde braaf met de fiets, terwijl wij er lustig op los babbelden. Plots, ik weet nog steeds niet hoe het gebeurde, schoof het paard uit en viel en zij, goed vast in het zadel, viel mee. Het dier lag op zijn zijde en haar been was onder het paard geklemd. Ik was totaal van de kaart en waarschijnlijk in een soort van shock en ik weet tot op de dag van vandaag niet, hoe zij van dat paard afgekomen is, of dat het dier zelf opgestaan is. Ik weet echter wel, dat ze een van haar benen niet meer kon bewegen. Ik ben als de weerlicht naar haar thuis gereden en heb haar papa opgetrommeld. Hij was natuurlijk de beste persoon om haar te behandelen in dit geval. Achteraf bleek, dat haar been gebroken was. Het paardrijden heeft toen heel lang op een laag pitje gestaan. Ik denk regelmatig aan haar en vraag me af hoe het haar vergaan is. Wij hebben elkaar uit het oog verloren en voor zover ik weet, is zij met iemand uit een ander land getrouwd en woont ze ook in het buitenland. Haar vader is verongelukt met de auto, heel veel jaren geleden en van haar mama en zus heb ik ook nooit meer iets vernomen, omdat ze naar elders verhuisd zijn. Het is eigenlijk onwaarschijnlijk en triestig, dat iemand zo totaal uit je leven kan verdwijnen.
Als de beelden van mijn jeugd door mijn hoofd gaan, zijn die steeds gevuld met zonneschijn! Gek is dat, of waren de lentemaanden en zomers in die tijd, werkelijk zonniger? Wij woonden in een gehucht, kort bij de Maas en het veer en in die tijd was het er echt nog landelijk rustig. De zomernamiddagen waren er dromerig en rustig. Er kwam nauwelijks een auto voorbij en het verkeer bestond voornamelijk uit fietsers en af en toe een motor, overblijfsel van de oorlog. Men kon dan ook rustig over de straat lopen zonder voortdurend opzij te moeten springen voor voorbijrazend verkeer. Op zulk een zomermiddag stuurde mijn ma mij naar het enige winkeltje, dat het gehucht rijk was. Daar was zo ongeveer alles te krijgen, wat elk modaal gezin nodig had. Ik moest er een brood halen. Ik had mij van mijn plicht gekweten en liep neuriënd met het brood onder de arm over straat terug naar huis. Rechts van de weg was er een lange strook zonder huizen. De wegkant was begroeid met hoge struiken en achter die struiken daalde de weide diep naar beneden en zette zich voort voor zover het oog kon reiken. Onder die struiken scharrelden steeds kippen en hanen rond, op zoek naar vanalles en nog wat. Ik had nooit aandacht aan de diertjes besteed en zij niet aan mij. Terwijl ik neuriënd naar huis liep, het brood onder een arm geklemd, gooide ik met de andere hand het muntje wisselgeld, dat ik teruggekregen had, omhoog en ving het telkens op. Dat lukte vrij aardig maar opeens miste ik en rolde het weg onder de struiken. Ja dat was dus zoeken geblazen!! Ik moest thuis echt niet aankomen met de uitleg dat ik de overschot van het geld verloren had! Dus dook ik tussen de struiken op zoek naar mijn verloren muntje. Daar werden de kippen en bijbehorende haan in hun bezigheden gestoord en de meester van de meute nam mij dat behoorlijk kwalijk!! Als een furie vloog hij op me loos en ik wist niet hoe snel ik onder die struiken vandaan moest en zette het op een lopen terwijl mijn brood voor mij uit rolde over de weg! Het was gelukkig een DROGE zomer en mijn brood belandde dus nergens in een poel water. De haan achtervolgde mij en sprong gewoon tegen mij op. Ik heb slechts éénmaal in mijn leven een gevederd dier zo agressief zien reageren op een menselijk wezen. En ik had niet eens iets gedaan! Een man, die iets verder in de tuin aan het werk was en een emmer water in de buurt had, gooide die over het uitzinnige beest, wat gelijk voor een afkoelingsbeurt zorgde! Sinds die dag ben ik steeds met en GROTE boog om hanen heengelopen. Ze zijn gewoon niet te vertrouwen!
Verder naar de Maas toe woonde onze melkboer en elke dag werd daar met een kannetje, verse melk gehaald. Daar ik de oudste van het gezin was, rustte die taak op mijn schouders en zin of geen zin, weer of geen weer, hup op weg naar de melkboer. Het huis lag langs de weg en langs de linker zijgevel liep er een vrij lang paadje naar de achterkant van het huis. Daar lag de mesthoop vast aan het huis. Hier moest ik omheen om aan de achterdeur te komen . Tussen de mesthoop en de achterdeur lag echter een kettinghond, die zijn naam als waakhond alle eer aan deed. Vanaf het ogenblik dat ik door het paadje langs het huis naar de achterzijde liep, sloeg dat beest aan en begon uitzinnig te blaffen. Ik was als de dood voor die vreselijke hond en ofschoon hij echt niet bij me kon en aan een stevige ketting lag, bleef ik elke dag als bevroren staan totdat iemand van de boerderij mij kwam halen en mij naar binnen begeleidde. Ik had waanzinnige voorstellingen van de ketting, die brak en een hond, die mij zou verscheuren. En het dier wist gewoon, hoe bang ik voor hem was en maakte dankbaar gebruik van zijn algehele overmacht! De mensen op de boerderij wisten precies, wanneer IK daar stond, want alleen tegenover mij gedroeg de hond zich zo agressief. Als ik dan mijn kannetje melk had en iemand mij veilig langs die boze hond gebracht had, slaakte ik een zucht van opluchting en was mijn leven zeker tot de volgende dag. Het leven van een klein meisje, kan behoorlijk stresserend en ingewikkeld zijn hoor!
Ik heb zes broers en één zus, dat is ondertussen al bekend. Zoals dat in heel veel gezinnen in die tijd was, volgden de kinderen elkaar in een gestaag tempo op. Eén jaar of maximum twee jaren waren er tussen de op elkaar volgende broers of zussen. Zo ook bij ons. Alleen mijn jongste broer is zeven jaren later geboren dan de voorlaatste. Die voorlaatste, die wij Puk noemden, was dus 7 jaren lang het jongste kind. Ik heb daar uren mee rondgedragen. Het was namelijk in die tijd, dat mijn ouders gebouwd hebben. De blokken om de kelder op te metselen werden ook nog zelf gemaakt. Ergens heb ik nog een foto, waarop wij allemaal op de hurken rond de hoop mortelspecie zitten. Mijn pa met een shop om de brij te mengen en mijn ma, die toen in verwachting was van mijn voorlaatste broer, bracht de vormen met specie naar de hof en draaide die daar voorzichtig om, zodat ze mooi konden drogen en later als bouwstenen voor de kelder konden dienen. In de loop van die bouwperiode is mijn ma dan bevallen van Puk. Ik vind het gek dat ik aan die geboorte geen herinnering heb! Aan de tijd, die dan volgde zoveel te meer! Ik heb zoveel met dat kleine hummeltje rondgesleept, dat het wel mijn eigen kind leek. Het was een heel rustig jongetje en die karaktertrek is tot op de dag van heden niet veranderd. Hij had een bos krullend haar en grote gitzwarte ogen. 
Volleybal: het heeft eigenlijk heel mijn jonge leven beheerst, en als ik daarover nadenk ook nog een heel veel jaren van mijn leven als getrouwde jonge vrouw! In mijn jonge jaren waren er nauwelijks meisjesploegen, en als ze er waren, dan was dat in de grotere steden en zaten ze echt niet te wachten op meisjes van de boerenbuiten! Ik heb veel meegespeeld met mijn broers en moest de nodige meppen incasseren, evenals verstuikte vingers en bloeduitstortingen aan de binnenkant van de polsen door het opvangen van smashen en opslagen. 
We waren namelijk gekleed in een griekse witte tuniek 
die tot iets boven de knie reikte. Er mocht namelijk niet teveel vrouwelijk vlees tentoon gesteld worden!Dat daar alleen andere vrouwen naar keken, werd niet eens in betracht genomen! In onze taille werd een mooie groene band aangesnoerd. Een van de voornaamste dingen bij het spel was, dat we het elegant en sierlijk speelden. Moet je je zoiets voorstellen! Er werd niet getraind op kracht, uithoudingsvermogen, snelheid en precisie, neen sierlijk omhoog springen met één been iets naar achter gestrekt, dat was de boodschap. Dat is toch om te gieren, of niet? 
De witte internaatskleur van onze benen werd , lach niet,met chicoreiwater bruin gemaakt! Je mocht niet te hard zweten en het mocht vooral niet regenen, want anders zagen wij eruit als bruin gestreepte zebra's!
Ik wandel op sennet van de ene rubriek naar de andere . Lees hier iets en sta stil bij het weer iets anders. PLots zie ik dat ik een privé-berichtje heb. Persoonlijke post is altijd fijn, en dus open ik snel dat bericht, dat van een vriendin komt, die ik via sennet heb leren kennen, en daarna reeds de nodige keren heb ontmoet. 
Ik sta op het trapje dat naar de voordeur leidt en kijk uit over de uitgestrektheid van zand en heidestruiken, die zinderen in de zon. Het houten huisje achter mij is van een sobere eenvoud en ik woon er in mijn eentje, zonder partner, zonder kinderen, totaal op mijzelf teruggeworpen. Ik leun tegen de deurstijl en staar verdroomd over het water van een groot, heel diep ven, dat roerloos in de 
Het was in het internaat ten strengste verboden om juwelen te dragen, en met juwelen werd letterlijk alles bedoeld wat ook maar diende als opsmuk. Alleen oorbellen, die doorheen de gaatjes in de oren zaten, mochten erin blijven. Ringen, armbanden, kettinkjes, met of zonder kruisje, alles moest uit en eventueel in bewaring gegeven bij de nonnen. 
Het jaar liep op zijn einde en Sinterklaas naderde met rasse schreden. Wij hadden het plan opgevat om te sparen voor een groep van kinderen, die onder toezicht geplaatst waren door de jeugdrechter, en die in Schoten of in Bonheiden, als ik mij goed herinner, woonden. Er werd zoveel mogelijk een gezinssituatie nagestreefd. De kinderen woonden dan ook met groepen van een stuk of tien samen onder begeleiding van een "leider" of "leidster". Ik meen mij te herinneren dat ze allemaal de puberleeftijd hadden. Wij zijn daar ooit een week naar toe geweest met de klas om de leiders te ontlasten en hen enkele verlofdagen te gunnen. Wij deden dan spellen met de kinderen, die niet zoveel jonger waren dan wijzelf, hielden hen bezig en hielpen eten bereiden en zaten samen met hen aan tafel. Overnachten deden wij dan weer in het internaat. 
Sommige dagen waren gewoon diep ellendig en toch werd er ook heel wat afgelachen. Dat is het voor- en nadeel van jong zijn. Men kan je onnoemelijk kwetsen en tot in het diepste van je ziel verwonden en toch krabbel je dan weer recht met die ongelooflijke veerkracht van de jeugd en kun je lachen tot tranen toe!
Je hoeft niet eens een aangeboren behoefte te hebben om te schrijven, maar als je op internaat bent, ga je dat vanzelf doen. Lange of korte brieven, naar huis, naar vriendinnen, naar vriendjes? Alhoewel dat laatste met de nodige omweg en omzichtigheid gepaard ging! Later meer daarover. 
Van aanpassen gesproken! Het internaatseten was daar zo'n heel goed voorbeeld van. Als oudste uit een huisgezin met 8 kinderen, was ik echt niet gewend om alleen maar dat eten te krijgen, wat ik lekker vond. Lieverkoekjes bakken we niet, zei mijn ma steeds en daarmee werden speciale wensen van de tafel geveegd. Natuurlijk hield ze in de mate van het mogelijke rekening met onze voor- en afkeuren, maar wat de een als lekker ervoer, werd door een ander dan weer minder geapprecieerd. Ik was dus niet wat men noemt een lastige op gebied van eten!
Als je uit een groot gezin komt, en je dan plots terugvindt in een internaat, doet dat wel iets met je. Overdag was er geen tijd om na te denken of te piekeren, maar het was al vroeg bedtijd, 21u00 en dan is het niet zo evident dat je direct in slaap valt. Ik kon urenlang liggen te peinzen, terwijl alle beelden en nieuwe indrukken door mijn hoofd speelden. En nieuwe indrukken waren er genoeg, elke dag weer opnieuw, sommigen aangenaam en anderen waren dat absoluut niet. 
Bij de kruisheren was er in mijn tijd, slechts een lager middelbaar voor meisjes. Toen wij dus die eerste drie jaren van de humaniora met succes afgerond hadden, stelde zich de vraag: waar nu naar toe? Ons kleine groepje zwermde helemaal uit. Er gingen er naar Hasselt en naar Genk, naar Tongeren en waarschijnlijk naar plaatsen, waar ik geen weet van heb. Zelf koos ik voor Onze-Lieve-Vrouw-Waver, ook torentjes-Waver genoemd bij de bevolking omwille van de kantelen van de gebouwen en de vele torentjes, die al van ver in de omtrek te zien waren bij helder weer.
Ja die weg naar school, dat was een fenomeen op zich.
