Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
28-04-2006
Valpartij!
Ja die weg naar school, dat was een fenomeen op zich.
Van dorpen ver kwamen de jongens en meisjes naar school in Maaseik en in die tijd werd die afstand door de meesten afgelegd met de fiets. Enkelen gingen met de bus, maar dat was aan ons niet besteed. Van uit Rekem kwamen ze en bij het vertrek waren er natuurlijk maar een paar fietsers. Dorp na dorp werd er doorkruist en telkens werd de kolonne langer. Meisjes en jongens voegden mooi bij achteraan de rij. Als ze dan bij mijn instaphalte aangekomen waren, voegden mijn broer en ik netjes mee in de rij . Het tempo werd zelfs niet onderbroken en de trappers werden in vloeiende bewegingen rondgedraaid. We reden allemaal twee aan twee en er werd goed doorgefietst. Na een tijdje lieten zich de twee eersten afzakken naar achter en trokken de twee volgenden de kolonne aan. Het was een automatisme en iedereen deed zijn deel van het "koprijden". Ondertussen werd er gekeuveld, gelachen, geplaagd, en geflirt. Er waren natuurlijk een massa jongens en maar enkele meisjes. Het was in die tijd niet zo vanzelfsprekend, dat meisjes verder studeerden, zeker niet op de buiten. En als dat dan toch gebeurde, werden die dametjes meestal op internaat geplaatst. Als het mooi weer was, was het natuurlijk héérlijk om met de fiets naar school rijden, maar wij wonen in België en dat is nu eenmaal een kikkerlandje! Wij reden door regen en wind, hagel en sneeuw en soms duurde het een halve dag vooraleer de kleren aan ons lichaam of mijn lange haar opgedroogd was. Er werden natuurlijk ook gekke toeren uitgehaald op de fiets. Zo kon een van de jongens uitstekend achterstevoren fietsen. Hij legde zijn rug in de buiging van het stuur zodat de uiteinden hiervan onder zijn armen doorkwamen. Hij trapte naar achter en niet naar voor! Om zich enigzins recht op de baan te houden, richtte hij zich op de fietsers, die volgden en op de rand van de weg. De weg konden wij natuurlijk met onze ogen dicht rijden. Elke hobbel en bocht wist hij dan ook liggen en dat was dus helemaal geen probleem. Op een goede dag was hij weer zijn fratsen aan het uithalen en daardoor merkte hij de rijkswacht niet op, die ons tegemoet kwam. In die tijd kreeg je als fietser zelfs een procesverbaal als je zonder handen aan het stuur reed en zéker als je achterstevoren reed! En ik kon dat nog begrijpen ook. Plots kreeg hij de rijkswachters in de gaten, stopte, liet zijn fiets vallen en rende zo hard als hij kon de eerste beste tuin in van een huis dat wij net voorbijreden. De rijkswachters namen niet eens de moeite om achter hem aan te gaan. Hij kwam toch wel terug, om zijn fiets op te halen. Dus het enige wat er nodig was, was een beetje geduld, en daar ontbrak het hen niet aan. Hoeveel hij heeft moeten betalen voor zijn fratsen, weet ik niet, maar zonder kleerscheuren is hij er niet vanaf gekomen.
Op een winterdag waren mijn broer en ik alleen onderweg. Waarschijnlijk hadden wij ons verlaat en was de groep studenten reeds voorbij, toen wij op ons trefpunt aankwamen. Wij peddelden rustig de lange weg naar school. We waren goed ingepakt, wat er was een snijdende wind en er moest behoorlijk getrapt worden om vooruit te komen. Warm kreeg je het dan vanzelf wel. Op een bocht in de weg, bleven wij met onze remmen in elkaar hangen en gingen wij met een ferme vaart onderuit. Wij stonden op en bekeken de schade. Van mijn lederen handschoeen, waren de knokkels volledig kapotgeschaafd. Gelukkig had ik die gedragen! Ik raapte mijn fiets op en keek naar mijn broer, hoe het met hem gesteld was. Ik kreeg de schrik van mijn leven! Heel zijn gezicht en de oogholte van zijn linkeroog zat onder het bloed! Ik raakte totaal in paniek, omdat ik dacht dat mijn broer zijn oog verloren had bij de valpartij! Zijn handen, jas , alles zat onder het bloed en het stopte maar niet. Ik huilde van ellende. Hijzelf was versuft van de klap en reageerde maar flauwtjes. Later bleek, dat zijn wenkbrauw gescheurd was. Uit die gapende wonde gutste het bloed in zijn oog en zo over zijn gezicht naar beneden, hetgeen een zéér bloederige indruk maakte! Wij zijn door een autobestuurder meegenomen naar de dokter. De fietsen hadden wij achtergelaten in een van de huizen in de buurt en hebben die 's avonds terug opgehaald. De dokter heeft mijn broer verzorgd en de wenkbrauw genaaid. Mijn angstbeeld van een verloren oog, was gelukkig niet meer dan dat.
Reacties op bericht (5)
10-05-2006
jouw verhalen
zijn altijd pareltjes Michelly. Met een lach of met een traan, zoals in het leven. Ik laat je maar begaan en spring hier met regelmaat eens binnen.
Om te lezen en te kijken, naar al die boeiende dingen. Veel liefs, ria
10-05-2006 om 23:30 geschreven door ria
08-05-2006
Een ongelukje ...
Vreselijke ervaring hoor Michelly !!
Heeft hij er nog een sexy litteken aan overgehouden?
08-05-2006 om 17:51 geschreven door Chia
03-05-2006
schooltijd
ik mocht weer eens meefietsen, lieve michelly. ik weet...'k val in herhaling, maar jouw ervaringen en aanvoelen en de mijne lijken wel tweelingen.
03-05-2006 om 12:28 geschreven door paz
..
inderdaad Michelly, je beschrijft het altijd alsof ik het zelf beleef. Wij kregen geen fiets want het broertje van mijn moeder was op 5 jaar doodgereden door een auto en die waren er niet veel in 1937! Als ik nu naar mijn kleinzoon van 5 kijk en bedenk dat mijn schoondochter hem graag naast haar zou laten fietsen naar school in september dan houd ik mijn hart vast. Maar ja, hij kan niet eeuwig achterop zitten. Ik kan er maar beter niet aan denken. Rijden hier in de stad is niet zo vanzelfsprekend maar mijn schoondochters rijden allebei liever per fiets dan per auto.
Slaap lekker en droom zacht.
03-05-2006 om 00:16 geschreven door bojako
Fietsen
Ik zelf heb jaren en jaren alles met de fiets gedaan. Maar dan steeds in een grootstad, al was er toen ik jong was veel meer groen en velden dan nu. Valpartijen heb ik ook gehad en gezien, gelukkig zonder bloed. Nu durf ik niet meer fietsen in het centrum van Antwerpen, want ik heb die ware doodsverachting niet. Jouw verhalen zijn steeds pure nostalgie voor mij, en je schrijft het allemaal zo treffend dat ik het gewoon als een film voor mijn ogen zie. Maar dat is niet de eerste keer dat jou dat gezegd wordt vermoed ik. Groetjes en tot een volgende keer.
03-05-2006 om 00:01 geschreven door huismusje/troubadoerke
