Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
02-01-2007
Een nieuw jaar en herinneringen!
Een jaar is voorbij en het nieuwe is gestart. Ik vind het een prachtig getal 2007, want ik heb duidelijk iets met 7 en 3. Zelfs mijn geboortedatum heeft alles te maken met deze twee cijfers, en misschien is dat dan wel de oorzaak van mijn voorkeur! Ik ben een winterkind en in januari geboren, maar bij winter stel ik mij echt iets anders voor dat het druilerige weer, waarmee wij nu verwend worden. Terwijl ik deze woorden tokkel, tokkelt buiten de regen tegen de ramen en het liefst van al neem ik daar helemaal geen nota van. Ofschoon ik midden in de winter geboren ben, ben ik echt een zonnekind en kom ik pas echt tot leven als Laura staat te stralen in de lucht en de hele wereld zich wentelt in bonte kleuren en geuren. Deze tijd van het jaar is uitermate geschikt om onder te duiken in herinneringen?. Oude foto's en tijdschriften opdiepen, die ik weet niet hoe lang al, ergens in een la vergeten liggen te wezen. Zo ontdekte ik verleden week enkel oude boekjes in een heel grote la. Daar ga ik dan echt bij op de grond zitten en ben ik de eerste uren niet meer weg te slaan uit het verleden. Ben ik echt al zo oud???? Ik ontdekte een oud banjoboekje, dat ik ergens in 1950 gekregen heb. Ik heb een oude banjo geerfd van mijn pa. Hij heeft hem mij gegeven, nog tijdens zijn leven, omdat ik de enige ben van de kinderen , die erop kan spelen. Het ding hangt tegen de grote schouw aan de open haard en is wel speciaal. Ik kan echt niet zeggen hoe oud het is, maar bestaat uit glanzend metaal, en helemaal rondom mooie metalen clipsen erop. Het heeft geen bodem, zoals de meeste banjo's wel hebben, hetgeen resulteert in een helder mooi geluid. De kop aan het uiteinde van de hals is uitgesneden als een bloem. Het model van deze banjo staat in het boekje beschreven als een amerikaanse banjo, en eigenlijk zou ik heel graag weten, hoe bejaard het ding werkelijk is! In elk geval ouder dan ik! Buiten dit boekje, vond ik nog verschillende personeelstijdschriften van firma's, waar ik gewerkt hebt. Eén van die firma's was Siemens A.G. en terwijl ik rustig in de boekjes zat te bladeren kwam ik tot de ontdekking dat het allereerste nummer ook erbij was. In dat nummer staat een intervieuw van een redacteur met mijzelf en dat ter gelegenheid van het feit dat ik de wedstrijd gewonnen had, die uitgeschreven was voor het kiezen van een naam voor het splinternieuwe tijdschrift. De naam moest bruikbaar zijn voor het nederlandstalig en franstalig gedeelte van België. Ik had aan de wedstrijd deelgenomen, gewoon omdat ik graag met taal en woorden speel. Er waren maanden overeen gegaan en plots kreeg ik op mijn bureel een telefoontje met de mededeling: Proficiat, u heeft gewonnen. Gewonnen???? Wat had ik gewonnen?? Ik wist niet eens meer dat ik aan de wedstrijd had deelgenomen, omdat er zoveel maanden overeen gegaan waren, en ik wel meer dingen invulde en opstuurde. Ik moest dus vragen, waar en wat ik gewonnen had. De naam die ik voorgesteld had, was uitgekozen voor het tijdschrift : SIEM-phonie. De stem van Siemens en de samenklank in harmonie van alle personeelsleden van het bedrijf. Vandaar de allusie op symfonie. Ik was natuurlijk behoorlijk blij en ook trots dat mijn inzending bekroond werd. Er volgde een prijsuitreiking, genoemd intervieuw en een foto, die in het eerste nummer gepubliceerd werd. Ik kijk naar die foto en zie een jonge vrouw met lange haren, die gelukgewenst wordt door de beide directeuren en de personeelschef. En dan kijk ik naar de omslag van het boekje en dit eerste nummer werd uitgegeven in december 1975: 31 jaar geleden en nog steeds draagt het blad die naam. Ik ben al een beetje oud, maar nog niet vergeten!
Lieve bezoeker van mijn blog. Ik wil jou een vredige Kerst wensen en een héérlijk Nieuw Jaar, vol vreugde, goede gezondheid en liefde, voor jou en allen die je lief zijn. En ik wil je bedanken voor je interesse in mijn schrijfsels. Ik hoop je nog heel dikwijls hier welkom te mogen heten. Michelly
Het gaat nu wel heel snel naar het einde van het jaar. Kerstmis en Nieuwjaar komen met rasse schreden dichterbij. En steeds méér valt het me op, hoe alles veranderd is in minder dan 50 jaren. In mijn jeugd, was er geen sprake van pakjes onder de kerstboom en al helemaal niet van overdadig eten en uitgaan tot in de vroege morgenuren of vuurwerk afsteken. Er waren wel andere gebruiken, die even, zoniet gezelliger waren. Familie en vienden deden echt de ronde bij elkaar om een gelukkig nieuw jaar te wensen. Zo ook de collega's van mijn pa. Ze maakten een stop bij elk van de douaniers thuis. Er werd een flinke borrel ingeschonken en er waren natuurlijk mannen bij, die er wel méér dan één lusten. Ik herinner me nog haarfijn zo'n dag, waarop de collega's van mijn pa allemaal in ons kleine huisje, kort bij de Maas, bijeen waren om hun nieuwjaarsborrel te halen. We waren duidelijk niet de eerste plaats, waar ze halt hielden en er werd luidruchtig verteld en gezongen. Wij, de kinderen, stonden van op enige afstand alles met grote ogen te bekijken. Eén van de douaniers, was een grote, forse man, met een behoorlijke buik en een héél dikke, grote donkere snor. Mijn tweede broertje stond hem zonder ophouden aan te staren. Hij was werkelijk gefascineerd door de man. De persoon in kwestie had een zware bromstem en als hij praatte, humde hij na elke paar woorden. Plots kreeg hij in de gaten dat mijn broertje hem met grote ogen aankeek. Hij draaide zich naar hem toe en zei: Kom eens hum, hum... bij nonkel hum, hum.... en geef mij hum, hum.... eens een kus hum, hum... Mijn broertje zegde zonder verpinken : Neen! Waarom hum, hum... dan niet, vroeg de man. Mijn broertje antwoordde prompt: Jij hebt een "moes" (muis) onder je neus! We begrepen meteen zijn fascinatie, maar hij begreep niets van de enorme hilariteit, die zijn antwoord had uitgelokt!
Dat zo'n broertje, dat 7 jaren na de jongste geboren wordt, verwend wordt, hoeft wel geen betoog zeker! Of het daarom een voorrecht is om als jongste de rij af te sluiten, is ook voor betwisting vatbaar. Iedereen meent namelijk, dat hij of zij zich met je kan en mag bemoeien, want ze zijn immers allemaal groter en ouder, en weten "het" dus beter! Kan me voorstellen, dat dat niet zo'n aangename ervaring is. Mijn jongste broer heeft het echter aan zijn hart niet laten komen en ging zijn eigen gangetje. Toen hij echter nog een baby was, werd er veel met hem getutteld. Mijn pa had regelmatig avond- en nachtdienst en was dus zelden thuis tegen slaaptijd. Als hij er dan wel was, liep hij met dat kleine ukje op zijn arm uitgestrekt door de living op en af. Hij greep hem op een speciale manier vast. Mijn broertje lag op de lengte van zijn arm en zijn hand kwam tussen zijn beentjes door tot op zijn buikje. Zo droeg hij uren met hem rond en natuurlijk viel dat kleine hummeltje op die manier prachtig in slaap. Zijn armpje aan de buitenzijde bungelde dan naar beneden en bij elke beweging of stap wiegde het heen en weer. Je kon met je vingers onder dat vuistje gaan en zo de vingertjes strekken en hij werd er helemaal niet wakker van. We waren allemaal gek op hem en dat bleek uit alles. Als ik thuis was uit het internaat, droeg ik ook uren met hem rond. Op een zekere dag ging ik hem, na zijn middagdutje, ophalen uit zijn bedje boven. Ik had hem op mijn rechterarm en hield me goed vast aan de trapleuning met mijn linkerhand. Ik stond boven aan de trap, die, zoals in de meeste huizen, gebouwd in de jaren 50, redelijk steil was en bekleed met een dikke traploper. Plotseling struikelde ik en in opperste paniek klemde ik mijn broertje tegen mij aan en hobbelde van boven naar beneden op mijn achterwerk van de trap af! Beneden aan de trap zat ik op de grond en klemde nog steeds in opperste angst de kleine tegen mij aan. En nu, dacht ik, gaat hij heel luid wenen, en dan krijg ik een pak slaag, omdat ik met die kleine van de trap ben afgedonderd. Ik durfde mij niet te verroeren en zat angstig te wachten tot het gehuil zou losbarsten! Plots zei mijn broertje: Nog dob dob! Hij had het geweldig gevonden en wilde nog zo'n ritje van boven naar beneden hobbelen. Van opluchting dat hem niets mankeerde, ben ik heel erg gaan huilen en lachen tegelijk en ik hield nog meer van hem dan ooit tevoren! Van het pijnlijke achterwerk heb ik nog de nodige weken plezier gehad en ik ben een tijdje héél voorzichtig gaan zitten!
Ik heb zes broers en één zus, dat is ondertussen al bekend. Zoals dat in heel veel gezinnen in die tijd was, volgden de kinderen elkaar in een gestaag tempo op. Eén jaar of maximum twee jaren waren er tussen de op elkaar volgende broers of zussen. Zo ook bij ons. Alleen mijn jongste broer is zeven jaren later geboren dan de voorlaatste. Die voorlaatste, die wij Puk noemden, was dus 7 jaren lang het jongste kind. Ik heb daar uren mee rondgedragen. Het was namelijk in die tijd, dat mijn ouders gebouwd hebben. De blokken om de kelder op te metselen werden ook nog zelf gemaakt. Ergens heb ik nog een foto, waarop wij allemaal op de hurken rond de hoop mortelspecie zitten. Mijn pa met een shop om de brij te mengen en mijn ma, die toen in verwachting was van mijn voorlaatste broer, bracht de vormen met specie naar de hof en draaide die daar voorzichtig om, zodat ze mooi konden drogen en later als bouwstenen voor de kelder konden dienen. In de loop van die bouwperiode is mijn ma dan bevallen van Puk. Ik vind het gek dat ik aan die geboorte geen herinnering heb! Aan de tijd, die dan volgde zoveel te meer! Ik heb zoveel met dat kleine hummeltje rondgesleept, dat het wel mijn eigen kind leek. Het was een heel rustig jongetje en die karaktertrek is tot op de dag van heden niet veranderd. Hij had een bos krullend haar en grote gitzwarte ogen. Zeven jaren lang was hij de benjamin en toen veranderde dat opeens. Mijn ma werd opnieuw zwanger en moest vanaf het begin blijven rusten omdat er een miskraam dreigde. Met een huishouden met 7 kinderen was dat geen sinecure, dat zal wel duidelijk zijn. Overdag hadden wij een hulp voor het huishouden en het poetsen tot 17u00 en daarna moesten wij het zelf zien te klaren. Het was een moeilijke en verwarrende tijd, maar ook aan die 9 maanden kwamen een einde. En op een zondag was het zover. In die tijd bevielen bijna alle vrouwen thuis en de vroedvrouw, die ons allemaal op de wereld had helpen brengen, was dan ook tijdig aanwezig. Mijn pa liep rond te ijsberen, alsof het zijn eerste baby was, die ging geboren worden. De druppels zweet stonden op zijn voorhoofd en hij sleepte lakens en handdoeken aan en kookte liters water. Een boiler met warm water was een luxe, die wij in die tijd niet kenden. Toen het moment van de geboorte dichterbij kwam, zegde de vroedvrouw tegen mij: Blijf maar hier zodat je kunt zien, hoe alles in zijn werk gaat. Dat is niet slecht als je dat weet! Maar dat was buiten de waard gerekend!!! Ik griste mijn fiets uit de stal en maakte als de weerlicht dat ik uit de voeten kwam. Voor geen geld ter wereld ging ik daar ook nog op toezien! Een kind krijgen, ooit wilde ik dat wel, maar erop toezien bij iemand anders??? Nooit van mijn leven! Waar ik overal heb rondgefietst die zondagnamiddag, kan ik bij benadering niet meer zeggen. Maar kilométers heb ik afgelegd. Ik had er geen benul van, hoe lang die bevalling zou kunenn duren, en ik wilde absoluut niet het risico lopen, terug op te dagen, vooraleer alles netjes opgeruimd en achter de rug was. Toen ik uren later terug thuiskwam, was inderdaad alles onder de voeten uit en lag mijn ma rustig met haar pasgeboren benjamin in de armen in bed. Hij is dus inderdaad de laatste van de rij geworden en ik, de oudste zus van 16 werd zijn meter.
Volleybal: het heeft eigenlijk heel mijn jonge leven beheerst, en als ik daarover nadenk ook nog een heel veel jaren van mijn leven als getrouwde jonge vrouw! In mijn jonge jaren waren er nauwelijks meisjesploegen, en als ze er waren, dan was dat in de grotere steden en zaten ze echt niet te wachten op meisjes van de boerenbuiten! Ik heb veel meegespeeld met mijn broers en moest de nodige meppen incasseren, evenals verstuikte vingers en bloeduitstortingen aan de binnenkant van de polsen door het opvangen van smashen en opslagen. Toch heb ik ook nog ergens anders gespeeld dan bij ons op de achterkoer! Op internaat hadden we ook een volleybalploegje en er werden matchen gespeeld tussen de verschillende schoolploegen. Als aan onze ploeg terugdenk begin ik automatisch te grinniken! Alleen al onze outfit was hilarisch We waren namelijk gekleed in een griekse witte tuniek die tot iets boven de knie reikte. Er mocht namelijk niet teveel vrouwelijk vlees tentoon gesteld worden!Dat daar alleen andere vrouwen naar keken, werd niet eens in betracht genomen! In onze taille werd een mooie groene band aangesnoerd. Een van de voornaamste dingen bij het spel was, dat we het elegant en sierlijk speelden. Moet je je zoiets voorstellen! Er werd niet getraind op kracht, uithoudingsvermogen, snelheid en precisie, neen sierlijk omhoog springen met één been iets naar achter gestrekt, dat was de boodschap. Dat is toch om te gieren, of niet? De witte internaatskleur van onze benen werd , lach niet,met chicoreiwater bruin gemaakt! Je mocht niet te hard zweten en het mocht vooral niet regenen, want anders zagen wij eruit als bruin gestreepte zebra's!
Niet alleen in het volleybal waren we gericht op het oude Griekenland. We hebben namelijk in het voorlaatste jaar, de Poësis, samen met de laatste jaars een toneelstuk in het grieks opgevoerd. Het grootste gedeelt van de tekst werd in het grieks gebracht en de rest in het nederlands: Elektra van Sofokles. In het stuk speelt een koor van klaagvrouwen. Ik was één van hen. Wij lagen op onze knieën in een halve cirkel op de grond en moesten met bepaalde tussenpozen griekse klaagzangen aanheffen, de armen in de lucht werpen en dan weer met het armen en hoofd voorover op de grond gaan liggen. Deze beweging ging zonder verpozen door, terwijl wij onze klaagliederen aanhieven. Heel dit gebeuren leidde tot niet te stuiten lachpartijen, waarvan we eenvoudigweg niet meer bijkwamen. Als de eerste van de rij uitgelachen was gaf de laatste het gegibber terug door, omdat we tegen elkaar aan lagen en direct voelden als onze buur de lachkriebels niet meer onder controle had. Of de nonnen nu kwaad werden of niet, er was geen helpen aan! De opvoering van het stuk werd dan ook erg in vraag gesteld, want uit alles, wat er aan vooraf ging, bleek, dat wij ons niet onder controle konden houden, bij heel dat gejerimieer! De generale repetitie werd dan ook een grandioze flop! Maar geloof het of niet, de opvoering was een daverend succes en blijkbaar hadden wij al onze lachtranen al vergoten, want die dag waren er geen meer over. We waren gewoon beduusd over onszelf, en de staande ovatie, die ons te beurt viel bracht ons helemaal uit ons evenwicht. Het was een helse opdracht geweest, maar ondanks dat, hebben we op kostschool nooit zoveel gelachen als bij het instuderen van dit stuk.
Ik wandel op sennet van de ene rubriek naar de andere . Lees hier iets en sta stil bij het weer iets anders. PLots zie ik dat ik een privé-berichtje heb. Persoonlijke post is altijd fijn, en dus open ik snel dat bericht, dat van een vriendin komt, die ik via sennet heb leren kennen, en daarna reeds de nodige keren heb ontmoet. Het gevoel dat me dan overvalt is niet te beschrijven. Mijn hersenen noteren, wat daar geschreven staat en dan zakt dat vreselijke weten door mijn keel en maag tot in het diepste topje van mijn tenen. Er staat een prachtfoto van haar man bij het bericht met daarboven de melding: Hij is deze morgen gestorven. Ik voel zo'n ontzettend verdriet! Niet voor mezelf maar voor haar en haar kinderen. Zij is zo'n ongelooflijke moedige schat, die al zoveel jaren het verdriet en beperkingen meedraagt van de ziekte van haar man. Een man die nooit klaagde en steeds optimistisch was en in die houding zonder meer gesteund werd door haar. Soms was het erop en dan weer eronder, maar nooit gaven ze de moed op. En nu valt alles weg. Ze heeft schatten van kinderen en dus staat ze er niet alleen voor. Maar zelfs die schatten van kinderen kunnen zo'n verdriet niet voor je dragen of verwerken. Dat moet je helemaal alleen doen mijn lieverd. Ze kunnen zorgen dat ze in de buurt zijn, als ruggesteun om je de warmte te geven, die uit je lijf is gevloeid bij de dood van je man. Ik voel zo'n machteloos verdriet voor jou en wil iets doen om alles minder zwaar voor je te maken, maar dat kan helemaal niet en mijn tranen, die ween ik hier maar in stilte en in het besef, dat je nog een heel zware tijd te wachten staat. Ik stuur je mijn gedachten en gevoelens en hoop, neen weet wel zeker, dat jij ze voelt. En misschien, héél misschien helpt het jou een beetje.
Dat ik uit een groot gezin kom, is wel reeds duidelijk geworden zeker. Ik weet echter niet of ik al vermeld heb, dat ik zes broers heb, die gelukkig nog allemaal gezond en wel zijn. Zij waren en zijn allemaal erg sportief en toen ze jong waren uitte zich dat vooral in volleybal spelen. Reeds jong, werd er verwoed gespeeld op de koer achter ons huis. Er was een open plaats, niet zo erg groot, tussen de stal en het woonhuis. Later is daar een veranda gebouwd, die de beide bouwsels met elkaar verbond. Toen wij jong waren, echter, was deze ruimte nog open en werd dus gebruikt als oefenterrein voor onze sportieve exploten. Dat was niet zo evident, omdat de ruimte eigenlijk te beperkt was, maar wat moet je, als er geen andere mogelijkheid is? Er werd dus een koord gespannen van de muur van de stal naar de muur van het woonhuis, die dan dienst deed als volleybalnet. En daar werd dus gespeeld met een uithoudingsvermogen en een ernst, die bijna lachwekkend genoemd kon worden. Er werd opgeslagen, opgevangen, getoetst en gesmasht dat het een lust was om te zien, uren en uren, zonder verpozen. Het was dus onvermijdelijk dat er regelmatig een harde smash tegen het venster belandde met alle gevolgen vandien. Alle vensters waren namelijk uitgevoerd in glas in lood. Na zo'n smah stonden de gebroken ruitjes mooi gebogen naar binnen! Ze vielen er niet uit, want het lood hield ze nog netjes gevangen, maar verschillende van die ruitjes vertoonden dan een lijnrechte barst van links naar rechts! Héél voorzichtig werd de ruit dan van binnenuit terug in haar oorspronkelijke stand geduwd en klaar was kees. Toen dat echter regelmatig gebeurde kregen mijn ouders er genoeg van, want zo'n vensterraam met al die verschillende ruitjes in gekleurd glas laten herstellen, was echt niet goedkoop. Er moest dus een oplossing komen! De jongens verbieden nog te volleyballen, was geen optie, want er moest geoefend worden! Wat was de oplossing? Wel heel eenvoudig: zodra het spel begon, werd het rolluik naar beneden gelaten en zaten wij binnen in het duister. Het gebeurde dus regelmatig dat reeds om één uur in de namiddag de lichten moesten aangestoken worden, want buiten werd de match van hun leven gespeeld! Er sneuvelden nu geen ruiten meer, maar het alternatief, was zeker zo erg. Elke smah, die nu met jong geweld tegen het rolluik denderde, deed de binnenzitters uit hun stoel omhoogspringen lijk marionetten aan een touwtje! Het waren ongelooflijke kanonschoten en mijn broers hielden zich dus echt niet in! Mijn jongste broertje, die toch 15 jaar jonger was dan de oudste wilde steeds meespelen, en dat mocht, op voorwaarde dat hij niet weende!! En hij weende niet, tenminste niet in het bijzijn van de anderen. Als hij weer eens een ferme smash had geïncasseerd, en het echt niet kon uithouden, liep hij wel even om de hoek, plengde een paar traantjes en verscheen prompt terug op zijn plaats. Iedereen wist waarom hij even verdween, maar niemand leverde commentaar! De verbeten oefening in hun favoriete spelletje, heeft zijn vruchten afgeworpen. Verschillende van mijn broers hebben bij heel bekende volleybalploegen gespeeld. Ik denk dat zij het nooit zover gebracht hadden, als ze ons niet elke zondagnamiddag de daver op het lijf gejaagd hadden met hun smashen!
Mijn voeten in het zand aan de rand van het water de deinende golven die zingen en tateren hun kragen getooid met ziltwitte kant.
Ik kijk naar mijn voeten in het zandige water de zon op mijn huid en licht in mijn hart hoor meeuwen, die krijsen. Ver weg waait een vlag.
Ik kijk naar de einder en loop door het water de vloedlijn die spoelt langs mijn benen omhoog en voel hoe mijn hart springt en dan buitelt een vreugde gewoon hemelhoog!
Ik ben totaal verliefd op de zee, en waar die liefde vandaan komt, kan ik zelfs bij benadering niet verklaren. Mijn sterrebeeld is Steenbok, en dus is die hang naar het grote water echt niet zo alledaags. Ik woon niet eens in de buurt van de zee, maar eerder aan de andere kant van het land. Wanneer ik die aandrang voel om mij totaal en volledig over te geven aan dat grote geweld sluit ik mijn ogen en lig achterover in een gemakkelijke ligzetel. De zon tintelt op mijn huid en dringt gans zacht, hoe langer hoe dieper, tot op mijn botten, die de weldoende warmte met dankbaarheid ontvangen en ervaren. Af en toe streelt een gesluierd briesje over mijn huid en maakt dit intense gevoel nog heerlijker. Ik duik helemaal naar binnen, in mijzelf en hoor zelfs niet meer het geluid van de andere badgasten. Mijn voeten wroeten zich diep in het warme zand, dat ze omsluit als een wollige deken. En af en aan ruist de branding en rollen de golven in een onhoudbaar ritme, dat door niets verstoord wordt. Ik hoor dat zingen en bruisen en heb de indruk, dat het hoe langer hoe intenser en heviger wordt. Het gaat hoger en hoger en dan plots...... valt het totaal weg! Enkele seconden maar, totale stilte.... Dan herneemt de branding zijn lied en rolt over me heen met zijn tonen en geluid. Dit patroon herhaalt zich regelmatig en fascineert me ongewoon, omdat er een soort regelmaat in zit, die ik helemaal niet kan verklaren. In enkele seconden valt alles totaal stil, en dan gaat alles gewoon weer door! Als je die enorme watermassa bekijkt en weet dat dit daarin gebeurt, dan wordt het ongeloof en de fascinatie alleen maar groter. Is dit een soort oerinstinct, dat mij naar die watermassa trekt? Ik heb de zee gezien in alle tinten van groen en blauw, naar grijs en zwart. Van sereen en kalm naar woest, brutaal en beangstigend. En toch blijft in mij die mateloze bewondering en liefde, voor die grote watervlakte, waar ook ter wereld .
Ik sta op het trapje dat naar de voordeur leidt en kijk uit over de uitgestrektheid van zand en heidestruiken, die zinderen in de zon. Het houten huisje achter mij is van een sobere eenvoud en ik woon er in mijn eentje, zonder partner, zonder kinderen, totaal op mijzelf teruggeworpen. Ik leun tegen de deurstijl en staar verdroomd over het water van een groot, heel diep ven, dat roerloos in de middaghitte ligt. Er is nauwelijks een rimpeling te zien op de wateroppervlakte. Nu en dan beroert een insect de glinsterende spiegel en is er iets van leven in de gladde massa. Rond de oever groeien hier en daar wat planten. Maar die hebben hun fleurigheid verloren door de gestage hitte van de namiddag. Er is geen geluid te horen buiten dat van de overdonderende stilte. Ik ben totaal weg van de wereld als ik plots een geluid hoor van een naderend voertuig. In de verte zie ik een stofwolk naderen maar kan nog niet vaststellen welk vehikel op weg is naar mijn onderkomen. Ik veronderstel tenminste dat het naar hier komt, want de weg loopt dood en andere levende wezens zijn hier niet te vinden in dit verlaten gebied. Als een aftandse auto met veel geraas en stof tot stilstand komt voor mijn huisje, weet ik al wat ik verwachten kan. Ik ben hier echt niet blij mee!Het is een inwoner van het dorp, waar ik vroeger gewoond heb. De zoveelste op rij, die gaat proberen om mij over te halen om het kleine stukje grond, dat ik daar nog ergens bezit, te verkopen. Want er zijn grootste uitbreidingsplannen, en alleen deze koppige griet wil niet meewerken! Hoe dikwijls heb ik nu al "neen" gezegd op de vraag om te verkopen. Ik spreek toch hun taal, en zij moeten toch de betekenis van het woord neen begrijpen! Niet dus! Hoe zeggen ze dat zo mooi: als een vrouw neen zegt, bedoelt ze over het algemeen ja. Ik word er pisnijdig van, dat ze er gewoon van uit gaan dat ik toch wel bijdraai en ze hun slag zullen thuishalen! Inwendig voel ik hoe de woede langzaam opborrelt en bezit van mij neemt. Ik luister niet eens meer naar alle argumenten en drogredenen, die aangevoerd worden om mij te overtuigen. Heel mijn wezen wordt witgloeiend, eni voel hoe de hitte naar mijn wangen kruipt, maar ik zeg geen woord. Mijn tegenstander voelt zich hierdoor gesterkt en probeert mij te overdonderen en zijn slag thuis te halen. Er begint een triomfantelijke toon door te klinken in zijn betoog want hij meent het pleit bijna gewonnen te hebben. Zo'n vrouwtje moet je gewoon op de juiste manier aanpakken, dan krijg je die wel klein! De woede diep in mij wordt ondraaglijk en allesverterend. Het is onbegrijpemijk dat die man dat niet ziet en maar verder gaat mijn zijn gedaas. Ik tast naast mij en mijn hand vindt de steel van een schup, die ik gebruikt heb in mijn schamel hofje. Mijn vingers klemmen zich om die steel en laten niet meer los. Ik versta niets, meer, alleen het geraas van de woorden stort zich over mij heen. Het bloed klopt in mijn slapen en en gonst in mijn oren en met en plotse zwaai sla ik de schup naar mijn belager en beuk hem in zijn hoofd. Alles is terug stil en roerloos. Bloed dat als een stroom uit zijn doorkliefde hoofd vloeit maakt geen geluid. Langzaam verstomt het suizen en fluiten in mijn hoofd en oren en zien mijn ogen terug klaar. Ik neem de ravage op, die ik aangericht heb en weet dat ik hieraan iets moet doen. Ik kan zijn lichaam onmogelijk optillen maar sleep het zwetend en hijgend de lange afstand naar het diepe ven. Ik waad het water in en sleur hem achter mij aan. Zwem een eind , hem nog steeds meesleurend en als ik denk dat ik het lichaam kan dumpen, laat ik los. Nu die auto nog! Die moet absoluut hier uit de buurt. Ik start het ding en rijd terug naar de grote weg, en laat hem daar achter. Dan vang ik de lange stoffige weg te voet aan , terug naar mijn huisje. Ik ruim te troep op en spoel alles weg met water. Ik ga op het trapje zitten en kijk uit over de watervlakte. De toestand van rust en roerloosheid is hersteld. Dit kun je niet blijven doen, zeg ik mompelend tot mezelf, ooit komen die lijken bovendrijven en dan hebben ze je te pakken!
Als ik ontwaak, voel ik mij verdwaasd en behoorlijk ontredderd. Die ontreddering blijft enkele dagen aanhouden, en ik kan maar met moeite de beelden uit mijn geest verdrijven. Ergens, héél diep in mij, moet een behoorlijke dosis agressie zitten, die blijkbaar steeds onderdrukt is en aan de oppervlakte gekomen is in een droom. En aangenaam kan je zo'n droom echt niet noemen. Gelukkig was hij éénmalig maar vergeten kan ik hem niet.
Na het groot verlof waren wij, ondanks de méér dan strenge regels, blij dat we weer naar school konden en dus ook weer op internaat! We misten onze vriendinnen en schoolmaatjes en konden niet wachten om alles te vertellen, wat we beleefd hadden tijdens het verlof. Voor sommigen waren dat reizen naar Spanje, Frankrijk, Italië enz... . Voor mijzelf zat er dat gewoon niet in en was vakantie gewoon thuis een hand toesteken en zorgen dat alle werk zo snel mogelijk gedaan was, zodat er wat vrije tijd overbleef voor het lezen van een boek of tekenen. Bij het begin van het schooljaar moesten de internen de avond van tevoren aanwezig zijn. Wij kwamen aangereisd met koffers gevuld met lakens, dekens, handdoeken, ondergoed enz... Alles werd naar de chambretten gebracht en netjes in de kast getast. Het bed werd klaargemaakt voor de nacht en heel de slaapzaal gonsde van de bedrijvigheid. Er werd wel niet gesproken, want dat was strikt verboden, maar al die geluiden van kasten, bedden, deuren enz. vertelden ons, dat wij niet alleen waren met onze voorbereidingen. Zoals ik reeds vertelde, waren de de chambretten gescheiden door houten wanden, die niet tot aan de grond reikten maar een opening lieten van ongeveer 25cm. Die eerste avond lagen we dan ook gewoonlijk op een zijde op het matje voor het bed met het gezicht naar de afscheiding en lagen zo op fluistertoon met ons buurmeisje te praten. Vakantiefoto's werden getoond en alle spannende nieuwsjes met rode wangen verteld. Het was echter opletten geblazen want de controlerende mère kwam naderbij geslopen zonder dat ook maar iemand haar hoorde. Ik geloof echt dat die een "Para"-opleiding genoten had in het besluipen van mensen! Plots ging dan de deur open en stond ze gewoon achter je rug! Afschuwelijk was dat en je hart ging in één sprong naar je keel. De straf volgde dan ook prompt! Het gevolg was, dat er al leerlingen gestraft waren, nog voor het schooljaar begonnen was! Mijn Italiaanse vriendin werd zo betrapt terwijl ze op haar zijde lag te kletsen met haar buurmeisje. Ze kreeg een ferme straf en de verwittiging, als er nog een dergelijk voorval gemeld werd, zij haar biezen kon pakken en enkele reis naar huis mocht boeken. Enige tijd later is ze inderdaad naar huis gestuurd. Het fijne hebben wij er nooit van geweten, maar er werd verteld, dat ze op de chambrette bij haar buurmeisje "betrapt" was. Ze zaten samen op het bed te praten en plots stond de "Para-mère" in de kamer. De vriendin werd niet weggestuurd, maar zij wel. Er was dan ook een duidelijk verschil in maatschappelijke stand tussen beiden. Verder heb ik weet van één ander geval, waar een leerling "vriendelijk" verzocht werd niet meer terug te komen en ergens anders haar heil te zoeken. Het was een Nederlandse A.V.d.B. Ze was groot, spontaan, open van geest en niet op haar mondje gevallen! Veel te vrijgevochten om in een gemeenschap zoals deze te kunnen aarden. Als de mère iets zei, wat haar niet zinde, durfde ze echt wel binnensmonds te sputteren : "Stom wijf". Maar dan steeds hard genoeg dat de persoon in kwestie het wel degelijk hoorde, hetgeen ook haar bedoeling was. Dat had haar reeds heel wat strafstudie en opmerkingen bezorgd, maar daar veegde ze met zwier haar voeten aan. Zij was de dochter van een gegoede Nederlandse zakenman, die veel onderweg was. Dat verklaarde haar aanwezigheid in het internaat. Zij was echter een bonte vogel, die daar schril afstak tegen de gedweeë Belgen, die wij waren. Op een dag moesten wij onze chambretten een goede poetsbeurt geven. Kasten uitruimen, met een natte doek inwendig en uitwendig afvegen en nadien als alles netjes terug op orde lag, werd dat alles gecontroleerd door de "Para-mère" A. had echter niet veel zin in poetsen, want dat was iets, wat ze echt van huis uit niet meegekregen had. In plaats van een natte doek te gebruiken voor haar kast, had ze haar haarborstel onder de kraan gehouden en was ze boven op de kast geklommen. Daar zat ze lustig nar de ander zijde te sprenkelen, terwijl ze zong : het regent , het zegent....! Het was echter niet haar buurmeisje die de nattigheid op haar hoofd kreeg maar de mère. Toen ze dat in de gaten kreeg, schrok ze behoorlijk en wilde zo snel mogelijk van die kast af. Opeens een gekraak en geraas van jewelste en A. zakte met natte borstel en al door de kast naar beneden. Dat was meteen het einde van haar carrière als clown in het internaat. Ze verdween zonder boeh of bah, en we hebben ook nooit meer iets van haar gezien of gehoord. Ik vond het spijtig, want zij was de allereerste die ooit een tennisballetje met mij geslagen heeft op het slecht onderhouden tennisplein achter het park.
Het was in het internaat ten strengste verboden om juwelen te dragen, en met juwelen werd letterlijk alles bedoeld wat ook maar diende als opsmuk. Alleen oorbellen, die doorheen de gaatjes in de oren zaten, mochten erin blijven. Ringen, armbanden, kettinkjes, met of zonder kruisje, alles moest uit en eventueel in bewaring gegeven bij de nonnen. Er werd streng op toegekeken dat we nederig en netjes waren, en in die optiek hoorden geen juwelen thuis. Streng of preuts, ik weet niet hoe ik het moet noemen. Wat bijvoorbeeld te denken over hte volgende: Tijdens de geschiedenislessen werden er regelmatig diabeelden vertoond. Dat waren dan vooral dia's van italiaanse en griekse steden en alle monumenten en beelden , die daar al jaren te bewonderen zijn. Wij vonden dat steeds geweldig, want in die tijd was het niet vanzelfsprekend dat kinderen van onze ouderdom in heel Europa op vakantie gingen. Op die manier zogen wij de pracht en praal van al die steden als het ware op.Als er echter beelden vertoond werden van mannelijke naakten, werd minuscuul de mannelijkheid afgedekt! Dit vond en vind ik zo belachelijk dat het op mijn lachspieren werkte. Als men op de Poësis en de Rethorica een reis maakte naar Griekenland of Rome, werden die beelden daar ter plaatse toch ook niet bedekt om al die tere zieltjes niet te kwetsen! Het mag dus wel duidelijk zijn, dat aan voorlichting helemaal niet gedaan werd en dat de voorbereiding op het werkelijke leven nihil was! En toch waren die geschiedenislessen zonder meer fascinerend! Het lag natuurlijk vooral aan de manier waarop de leerkracht haar stof bracht. Ze was zo gedreven en enthousiast, dat ze je automatisch meesleepte in die wereld, die zo anders was, dan de onze. Een van haar uispraken herinner ik mij nog kristalhelder: Geschiedenis is niet: er was eens, ooit, ergens in een ver vreemd land! Geschiedenis gaat over exacte plaatsen en mensen en juiste data, waar je niet met je pet naar kunt slaan. Het moet behoorlijk indruk op me gemaakt hebben, dat ik dat nu nog zo exact weet. En de liefde voor die prachtige schilderijen en beelden, die ons daar getoond werden, ben ik nooit meer kwijtgeraakt!
Het jaar liep op zijn einde en Sinterklaas naderde met rasse schreden. Wij hadden het plan opgevat om te sparen voor een groep van kinderen, die onder toezicht geplaatst waren door de jeugdrechter, en die in Schoten of in Bonheiden, als ik mij goed herinner, woonden. Er werd zoveel mogelijk een gezinssituatie nagestreefd. De kinderen woonden dan ook met groepen van een stuk of tien samen onder begeleiding van een "leider" of "leidster". Ik meen mij te herinneren dat ze allemaal de puberleeftijd hadden. Wij zijn daar ooit een week naar toe geweest met de klas om de leiders te ontlasten en hen enkele verlofdagen te gunnen. Wij deden dan spellen met de kinderen, die niet zoveel jonger waren dan wijzelf, hielden hen bezig en hielpen eten bereiden en zaten samen met hen aan tafel. Overnachten deden wij dan weer in het internaat. Daar de middelen, om deze kinderen iets extra's te geven, zéér beperkt waren, spaarden wij met de ganse klas voor chocolade, die hen bezorgd zou worden met Sinterklaas. De doos met die chocolade stond op de trede onder het bord, zodat wij daar voortdurend aan herinnerd werden. Op een zekere ochtend waren wij allemaal in de klas , maar de titularis was nog niet gearriveerd. Het was een getater van jewelste en iedereen praatte zowat door elkaar, met een behoorlijk volume aan lawaai tot gevolg. Opeens stond onze klastitularis achter haar lessenaar en maande ons aan tot stilte. In heel het tummult hadden we haar niet eens zien of horen binnenkomen. Toen het lawaai bedaard was, vroeg ze: Waar is de doos met chocolade???? Verdwenen! Iedereen dacht dat zij die doos weggestopt had, om ons te bewijzen, dat wij zelfs zoiets niet zagen of hoorden, als we aan het tateren waren. Na veel heen en weer gevraag drong het tot ons door, dat de doos gewoon verdwenen was! Spoorloos en nergens meer te vinden. Met het besef steeg ons verontwaardiging naar ongekende hoogte! Wie had het lef om iets, dat voor arme kinderen bestemd was, te komen stelen?? We waren geschokt tot het diepste van onze ziel. Maar de chocolade was en bleef verdwenen. We wilden 's avonds in het donker postvatten in de klas om de dief op heterdaad te betrappen, maar daar werd door de zusters een stokje voor gestoken. De verdwenen chocolade bleef een mysterie en er werd ijverig gespaard om nieuwe, te kopen voor onze beschermelingen en die werd een week voor Sinterklaas bezorgd in het home. Sinterklaasdag brak aan en wij kregen allemaal een kleine attentie: een appelsien, wat nootjes en een speculaaskoek. Eerst moetsen wij echter het kleine pennenmes zoeken van de klastitularis. Dat ding was behoorlijk klein en de klas bijzonder groot! Er kwam dus aardig wat zoekwerk bij te pas. Er werd ook langs de trede gezocht en opeens ontdekte iemand een stukje zilverpapier, dat tussen de trede en de muur uitpiepte. Met man en macht werd die trede van de muur getrokken. De ontdekking, die we toen deden benam ons de adem. Sprakeloos stonden wij allemaal te staren naar al die stukken chocolade die onder de trede lagen. Toen wij die bijeen wilden rapen en wat nader bekeken, bleek dat er overal vlijmscherpe tanden instonden en aan sommige stukken waren ganse hoeken weggepeuzeld. Ratten!!!! Alleen ratten konden dit gedaan hebben, en de gaatjes van hun tanden waren het beste bewijs. Alle chocolade werd weggegooid, want die was onbruikbaar voor consumptie. Maar die ratten, die moesten er toch nog zitten! Maar waar en hoe konden wij die vangen? Er werd gewacht tot in het weekend en op vrijdagavond werd er een grote rattenval op de eerste trap van de trede gezet. En nu was het afwachten of die slimme dieren zich ook zouden laten verschalken en of ze überhaupt nog wel honger genoeg hadden om in die kooi naar het lokaas te gaan. Zondagmorgen. Wij kwamen van de mis en waren juist gearriveerd in de refter. Zoals altijd waren we slechts met een paar leerlingen. Plots kwam onze titularis de refter in en vroeg mij even mee naar buiten te gaan. Lieve deugd, dacht ik, daar gaan we weer! Maar tot mijn verbazing vroeg ze: Jij bent toch niet gauw bang hé. Neen , antwoordde ik, ik ben zelden bang. Kom eens met me mee, vroeg ze. Ze ging mij voor naar het klaslokaal van de Poësis en ik volgde haar naar binnen. Daar stonden we allebei met grote ogen en muisstil naar die enorme rat te kijken die gevangen zat in die kooi! Ik had nog nooit een rat in levende lijve gezien en nieuwsgierig ging ik dichterbij om het beest van dichtbij te bestuderen. Ze zat toch veilig en wel opgesloten! Het dier zat in elkaar gedoken in de kooi en keek naar mij omhoog met die harde kraaloogjes. De titularis en ik zegden geen woord. Plots werd de stilte verscheurd door een ongelooflijk gekrijs van het dier. De uitdrukking: het bloed stolde in de aderen, heeft toen zijn volledige betekenis voor mij gekregen! Het was gewoon afschuwelijk! Later is het dier met kooi en al in kokend water gedompeld. Wij wisten geen enkele andere manier om er ons van te ontdoen. Wij hebben nooit meer een rat in de klaslokalen gezien of gehoord. Waarschijnlijk heeft het afschuwelijke gegil van het dier, alle anderen op de vlucht gejaagd.
Sommige dagen waren gewoon diep ellendig en toch werd er ook heel wat afgelachen. Dat is het voor- en nadeel van jong zijn. Men kan je onnoemelijk kwetsen en tot in het diepste van je ziel verwonden en toch krabbel je dan weer recht met die ongelooflijke veerkracht van de jeugd en kun je lachen tot tranen toe! Die lachpartijen werden dan soms ook weer afgestraft! Als we 's avonds in rijen van twee de lange trappen opliepen naar de slaapzaal, werden wij verondersteld dat in alle stilte en zonder één enkel woord te doen. Dat lukte niet altijd. Het gebeurde, dat wij reeds op de speelplaats uitgelaten en lacherig waren en dat houdt zo maar niet op bij een belletje! We durfden elkaar dan niet eens aan te kijken maar als dat toch gebeurde, kregen wij gewoon de slappe lach! Het feit dat wij niet mochten lachen, was genoeg om niet meer bij te komen! Gewoonlijk werden er dan enkele slachtoffers uitgepikt en die moesten dan aan weerszijden van de slaapzaal, onder het nachtlicht aan de dubbele deuren gaan staan. Daar kon je blijven staan totdat het hele slaapritueel was afgehandeld en iedereen eindelijk in zijn bed lag. Daarna werden we ieder afzonderlijk op het matje geroepen en kregen we een preek van hier tot ginder te slikken, alsof wij een ernstig vergrijp hadden gepleegd. We hadden alleen maar gelachen!!! Er werd dan gedreigd, dat we naar de slaapzaal van de kleintjes moesten, waar zelfs geen deuren in de afzonderlijke slaapplaatsen waren.
Als we bij regenweer in een van de zalen de pauzes doorbrachten, was het gewoonlijk ook lachen geblazen. Alle zalen hadden parketvloeren, die glanzend en spiegelglad gepoetst waren door de soeurs.Er waren banken rondom tegen de houten bekleding van de muren en er stonden tafeltjes en kleine taboeretjes. Een geliefkoosde bezigheid was, zo'n taboeretje wegduwen met een voet, op het ogenblik dat een van de meisjes erop wilde gaan zitten. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Ze denderde weinig flatteus op haar achterste op de grond. De nonnen waren razend, als we dit deden en wij vonden het behoorlijk flauw, want "wij mochten ook nooit eens lachen". Later heb ik ooit gelezen dat door zo'n schok van die val op het staartbeen, datzelfde beentje kon breken, wat behoorlijk pijnlijk is en ook het netvlies van je oog of ogen kon loslaten, wat nogal dramatischer was. Toen begreep ik hun woede. Maar waarom kwam dan niemand van hen op het idee om ons de mogelijke gevolgen te vertellen?? Dan zouden wij begrepen hebben, waarom je zoiets niet doet. Neen, er volgde alleen een strikt verbod zonder uitleg en daarna straffen, als het toch gebeurde. Ook het verhoog in de klas, waarop de lessenaar van de leerkracht stond, was in parket. Er waren twee opstapjes en tegen het einde van het schooljaar werd die trede, zoals dat ding genoemd werd, door ons geboend. Dat was een groot feest. We smeerden de parketvloer duchtig in met boenwas en legden er een groot stuk stof op. Daarop zette zich een van mijn schoolvriendinnen met opgetrokken knieën en zij werd van de ene kant naar de andere gezwierd en rondgedraaid dat het een lieve lust was. Dat die trede blonk gelijk een spiegel hoeft verder wel geen betoog zeker! En wij lagen soms plat van het lachen omdat de leerling in kwestie regelmatig van die lap stof vloog. Het lijkt allemaal zo naïef en onbelangrijk, maar dat lachen loste een hoop verdriet en zorgen op voor enkele uren, waardoor je er weer beter tegenaan kon. De eerste termijn dat ik daar moest blijven was van 1 september tot Allerheiligen! Dat is niet niks. Het waren lange weekenden, die soms vredig en rustig verliepen en waarop wij zondags muziek mochten aanvragen, die dan in de klas,waar we lazen of studeerden, gedraaid werd. Als ik mijn hand opstak, wist men reeds wat ik wilde. Ik vroeg steeds dezelfde plaat aan. "Vieux Vienne": Liebesfreude en Liebesleid, waren de twee zijden van de plaat. Het was alleen vioolspel en ik vond de muziek hemels. Ik wilde alleen dat ik ze nog ergens kon vinden, maar dat schijnt een hopeloze opdracht. Andere weekenden werd ik moederziel alleen verbannen naar een ander klaslokaal. Oorzaak was dan bijvoorbeeld, dat ik niet zo'n goede punten op een ondervraging had, of iets dergelijks. Ik zat dan het ganse weekend moederziel alleen in dat lokaal, waar ik verondersteld werd te leren en zondagnamiddag mocht lezen. Maar geen muziek dan voor mij. Als we naar de refter gingen om te eten moest ik helemaal aan het einde van een héééééél lange tafel gaan zitten en zaten de andere meisjes samen aan het begin van de tafel. We waren steeds met een heel klein aantal, want bijna alle meisjes gingen elke week of minstens om de veertien dagen naar huis. Alleen enkele meisjes uit een van de beide Vlaanderen en nog de andere Limburgse bleven langer daar,omdat de afstand veel te groot was. Zij werden verondersteld mij totaal te negeren en geen woord met mij te wisselen. Daaraan hielden ze zich ook. Tot op heden weet ik absoluut niet, met welk recht ze mij zo behandelden. De opdracht kwam steeds van Toto en de anderen volgden haar bevelen blindelings op. Na de laatste proclamatie, toen we nog wat stonden na te kaarten en ik voorgoed daar zou verdwijnen, heb ik Toto vlakaf gevraagd, waarom ze mij altijd behandeld had, zoals ze gedaan had gedurende die vier jaren en met een uitgestreken gezicht antwoordde ze: Omdat ik je zo graag had! Zo'n antwoord tart toch elke verbeelding! Ik heb haar geantwoord, dat het een uitermate vreemde manier was om dat te tonen! En wat moet je daar dan verder mee? Ik was al jaren getrouwd, toen ik nog steeds van haar droomde! Ik denk dat dat meer zegt, dan alles, wat ik hier kan schrijven. Als ik dan zegde tegen mijn man: ik heb van Toto gedroomd, kon die daar met zijn gezond verstand niet bij. Dat ligt toch jaren achter je, zegde hij dan. Maar dat bewijst eens temeer, dat een onderbewustzijn alle kwellingen en wonden op zijn eigen manier opslaat en in zijn eigen tijd verwerkt. En daar heeft de rede totaal niets tegen in te brengen!
Je hoeft niet eens een aangeboren behoefte te hebben om te schrijven, maar als je op internaat bent, ga je dat vanzelf doen. Lange of korte brieven, naar huis, naar vriendinnen, naar vriendjes? Alhoewel dat laatste met de nodige omweg en omzichtigheid gepaard ging! Later meer daarover. Ik heb altijd graag en veel geschreven, maar tot op dat ogenblik waren dat natuurlijk geen brieven naar mijn ouders, vermits ik elke dag van mijn leven bij hen doorgebracht had. In een heel uitzonderlijk geval was ik wel eens blijven slapen bij mijn grootmoeder of een tante, maar dat verblijf was dan niet van die aard, dat er brieven geschreven werden. Die situatie lag nu wel een beetje anders! Onmiddellijk twee maanden van huis, in een totaal vreemde omgeving met allemaal vreemde mensen. Want er was letterlijk niemand, die ik kende tot op dat ogenblik. In het weekend was er dan tijd voorzien voor het schrijven van brieven naar huis. Elke brief die buiten ging, werd gelezen door de nonnen en zij plakten die toe en deden hem op de post. Het kwam er dus op aan om heel omzichtig om te springen met alles, wat men te vertellen had en zeker geen kritiek te uiten op het internaatsleven of op een van de nonnen of personen, waarmee men in aanraking kwam. Het gevolg hiervan was natuurlijk dat alle spontaniteit uit die brieven verdwenen was en er nauwelijks iets interessants in te lezen stond. En dan werd het wachten op een antwoord van thuis. Gewoonlijk was het mijn ma, die antwoordde en heel af en toe mijn pa. Alhoewel hij diegene was die dagelijks de pen hanteerde, en mijn ma dat enkel deed om haar huishoudelijke uitgaven op te schrijven of een winkelbriefje op te stellen. Het verlangen en ongeduld, waarmee er op die brieven gewacht werd is onbeschrijfelijk. Zo'n vodje papier scheen het middelpunt van ons bestaan te worden. De brieven kwamen natuurlijk centraal aan op het secretariaat en werden dan aan de klastitularis gegeven van de respectievelijke leerlingen. "Toto" kreeg dus mijn brieven en werd verondersteld die aan mij verder te geven. Dat deed ze ook, maar wel als het haar uitkwam. Ze droeg steeds een agenda in haar linkse hand en nadat ze alle brieven aan alle kinderen had uitgedeeld, hield ze zeer vaak mijn brief nog een dag of twee bij zich en droeg die dan, met het adres naar de buitenzijde gekeerd, met zich mee. Ik kon er dan dus niet naastkijken, dat de brief voor mij bestemd was. Ik durfde er niet eens naar te vragen! Als ik daar nu aan denk, vind ik dat dus onvoorstelbaar van mijzelf maar vooral van haar! Geestelijke wreedheid wordt zoiets genoemd, en daarin was ze een experte! Zo zat ze mij voortdurend op mijn kop, dat mijn thema latijn, niet zo denderend was! Vertalingen ging best, maar thema was zwakker. Dat was inderdaad zo, maar ik was hierin zeker niet de slechtste van de klas. Op andere vakken had ik dan weer een voorsprong, dus kon ik meer tijd aan thema besteden. Daar was ze niet mee akkoord en zij besloot zonder meer, dat ik maar terug moest naar het voorgaande jaar, waarvan ik N.B. reeds een diploma had! Mijn ouders werden hiervan op de hoogte gesteld en mijn pa kwam naar het instituut. Na een gesprek met Toto, zegde hij : Dat gebeurt niet, dan gaat ze naar een andere school! Triomfantelijk repliceerde ze: Dat gaat niet meer mijnheer, want de termijn dat van school kon veranderd worden is verstreken. Zolang had ze dus gewacht. Als ik mij goed herinner was die termijn half oktober in die tijd. Mijn pa stond voor het blok en vroeg dan maar of ik geen bijlessen kon krijgen voor thema. Neen, dat doen we hier niet, was haar antwoord. Vervolgens had mijn pa een gesprek met de directrice en hij vroeg haar of er dan geen bijlessen konden gegeven worden. Als dat nodig is, antwoordde ze, doen wij dat zeker. Hij confronteerde Toto vervolgens met die uitspraak van de directrice, en daarop antwoordde ze: IK doe dat niet. En daarmee was de kous af! Zij gooide mij uit de klas (ik mocht er niet meer in) en ik stond als een hoopje ellende aan de deur en wist niet waar naartoe. De vorige klas was op de eerste verdieping. Daar kende ik ook niemand en ik kon toch maar niet naar binnen wandelen en zeggen, dat ik vanaf die dag bij hen kwam les volgen! Op elke verdieping hing een telefoontoestel op de gang. Ik stond halverwege de trap en hoorde haar plots telefoneren met de eerste verdieping om door te geven dat ik eraan kwam en dat ze mij niet meer in de klas wilde. Dat ongelooflijke gevoel van verlatenheid en onmacht voel ik nu opnieuw, nu ik dit alles neerschrijf! Die onrechtvaardige willekeur, waartegen je niets vermocht en die je alleen maar moest ondergaan, was afschuwelijk. Ik ben dan een gans jaar als vrije leerling in verschillende klassen geweest en heb vanalles en nog wat gevolgd. Examen diende ik niet af te leggen, want je kunt niet tweemaal examens maken voor hetzelfde diploma. Ik was er mij verder terdege van bewust, dat mijn ouders een héél jaar lang extra internaatsgeld voor mij, de oudste van acht kinderen, moesten betalen. En als puber voel je jezelf daar schuldig over, zelfs al kon ik er helemaal niets aan veranderen. Dat was in de eerste twee maanden mijn kennismaking met het heerlijke internaatsleven!!
Van aanpassen gesproken! Het internaatseten was daar zo'n heel goed voorbeeld van. Als oudste uit een huisgezin met 8 kinderen, was ik echt niet gewend om alleen maar dat eten te krijgen, wat ik lekker vond. Lieverkoekjes bakken we niet, zei mijn ma steeds en daarmee werden speciale wensen van de tafel geveegd. Natuurlijk hield ze in de mate van het mogelijke rekening met onze voor- en afkeuren, maar wat de een als lekker ervoer, werd door een ander dan weer minder geapprecieerd. Ik was dus niet wat men noemt een lastige op gebied van eten! 's Morgens kregen wij brood met boter gesmeerd en koffie. Het beleg moesten wij zelf meebrengen. Het moest natuurlijk iets zijn, dat goed bewaarde, want een ijskast hadden wij niet. Sommigen aten alleen confituur of siroop, maar daar wij thuis gewend waren om 's morgens vlees of kaas te eten, werd dat hier salami, waar ik stukjes van afsneed of smeerkaas. Eigenlijk moets ik een medaille krijgen voor de kilo's en kilo's smeerkaas die ik daar geëten heb. DORAM: het doosje met de twee halve maantjes kaas en oh zo lekker! Soms werd dat wel afgewisseld met een ander merk, maar normaliter was het Doram. We zaten aan heel lange tafels, die er nu nog staan, met marmeren bladen op. Drie rijen stonden er in onze eetzaal en ieder had zijn vaste zitplaats, die elk jaar wisselde, en een schuiflade, waar wij ons beleg en onze servet in konden leggen. De wanden waren versierd met prachtige schilderijen van de fabels van Lafontaine. Veel oog hadden wij er niet voor in die tijd, maar prachtig waren ze wel en ze zijn nog tot op de dag van vandaag te bewonderen. Vooraleer het eten aanving, werden wij verondersteld in stilte naar onze plaats te gaan en staande te wachten tot een van de Mères met een klein belletje klingelde. Dan volgde het gebed voor het eten en dan opnieuw een belletje en mochten we plaats nemen en met het maal beginnen en ook praten. Het geluidsniveau moest echter "beschaafd" en binnen de perken blijven. Na de maaltijd werd er opnieuw geklingeld, werd alles stil, stonden wij recht en verlieten in stilte en ordelijke rijen de eetzaal 's Middags werd er warm geëten, met soep, veel aardappelen, minder vlees, normale portie groenten en zonder dessert. Dat was voorbehouden voor de zondagen. Het avondmaal was om 19u00. Daar heb ik dus de beroemde broodpudding leren kennen. De restjes brood, die er natuurlijk overvloedig waren in dit grote internaat, werden daar op een aanvaardbare manier verwerkt in een pudding. Aanvankelijk wat vreemd, maar helemaal niet slecht om te eten. Soms kregen wij ook platte kaas. Ik ben een echte kaasliefhebber, en vond dat de eerste keer dus heerlijk, toen die op tafel kwam! Goede deugd, ik vergeet het nooit. Platte kaas zonder suiker, zuurweg, kon mij dus echt niet bekoren. Ik had een flinke lepel op mijn bord gekregen en liet een flinke lepel staan. Maar dat was buiten de waard gerekend! Toen men zag, dat ik dat echt niet bijzonder lekker vond, kreeg ik nog een extra schep er bovenop en diende dat naar binnen te wurgen, onder het toeziend oog van de Mère! Mijn maag protesteerde overvloedig en nadien op de speelplaats heeft hij dan ook korte metten gemaakt met die brij, die helemaal niet welkom was! Het gevolg was natuurlijk, dat ik met een vrij lege maag en een heel verdrietig gevoel naar bed ging die avond.
Bijgevoegde foto is van de refter van abdij van Tongerlo.
Waar was jij,
Het gaat nu wel heel snel naar het einde van het jaar. Kerstmis en Nieuwjaar komen met rasse schreden dichterbij. En steeds méér valt het me op, hoe alles veranderd is in minder dan 50 jaren. In mijn jeugd, was er geen sprake van pakjes onder de kerstboom en al helemaal niet van overdadig eten en uitgaan tot in de vroege morgenuren of vuurwerk afsteken. Er waren wel andere gebruiken, die even, zoniet gezelliger waren. Familie en vienden deden echt de ronde bij elkaar om een gelukkig nieuw jaar te wensen. Zo ook de collega's van mijn pa. Ze maakten een stop bij elk van de douaniers thuis. Er werd een flinke borrel ingeschonken en er waren natuurlijk mannen bij, die er wel méér dan één lusten. Ik herinner me nog haarfijn zo'n dag, waarop de collega's van mijn pa allemaal in ons kleine huisje, kort bij de Maas, bijeen waren om hun nieuwjaarsborrel te halen. We waren duidelijk niet de eerste plaats, waar ze halt hielden en er werd luidruchtig verteld en gezongen. Wij, de kinderen, stonden van op enige afstand alles met grote ogen te bekijken. Eén van de douaniers, was een grote, forse man, met een behoorlijke buik en een héél dikke, grote donkere snor. Mijn tweede broertje stond hem zonder ophouden aan te staren. Hij was werkelijk gefascineerd door de man. 
Dat zo'n broertje, dat 7 jaren na de jongste geboren wordt, verwend wordt, hoeft wel geen betoog zeker!
Ik heb zes broers en één zus, dat is ondertussen al bekend. Zoals dat in heel veel gezinnen in die tijd was, volgden de kinderen elkaar in een gestaag tempo op. Eén jaar of maximum twee jaren waren er tussen de op elkaar volgende broers of zussen. Zo ook bij ons. Alleen mijn jongste broer is zeven jaren later geboren dan de voorlaatste. Die voorlaatste, die wij Puk noemden, was dus 7 jaren lang het jongste kind. Ik heb daar uren mee rondgedragen. Het was namelijk in die tijd, dat mijn ouders gebouwd hebben. De blokken om de kelder op te metselen werden ook nog zelf gemaakt. Ergens heb ik nog een foto, waarop wij allemaal op de hurken rond de hoop mortelspecie zitten. Mijn pa met een shop om de brij te mengen en mijn ma, die toen in verwachting was van mijn voorlaatste broer, bracht de vormen met specie naar de hof en draaide die daar voorzichtig om, zodat ze mooi konden drogen en later als bouwstenen voor de kelder konden dienen. In de loop van die bouwperiode is mijn ma dan bevallen van Puk. Ik vind het gek dat ik aan die geboorte geen herinnering heb! Aan de tijd, die dan volgde zoveel te meer! Ik heb zoveel met dat kleine hummeltje rondgesleept, dat het wel mijn eigen kind leek. Het was een heel rustig jongetje en die karaktertrek is tot op de dag van heden niet veranderd. Hij had een bos krullend haar en grote gitzwarte ogen. 
Volleybal: het heeft eigenlijk heel mijn jonge leven beheerst, en als ik daarover nadenk ook nog een heel veel jaren van mijn leven als getrouwde jonge vrouw! In mijn jonge jaren waren er nauwelijks meisjesploegen, en als ze er waren, dan was dat in de grotere steden en zaten ze echt niet te wachten op meisjes van de boerenbuiten! Ik heb veel meegespeeld met mijn broers en moest de nodige meppen incasseren, evenals verstuikte vingers en bloeduitstortingen aan de binnenkant van de polsen door het opvangen van smashen en opslagen. 
We waren namelijk gekleed in een griekse witte tuniek 
die tot iets boven de knie reikte. Er mocht namelijk niet teveel vrouwelijk vlees tentoon gesteld worden!Dat daar alleen andere vrouwen naar keken, werd niet eens in betracht genomen! In onze taille werd een mooie groene band aangesnoerd. Een van de voornaamste dingen bij het spel was, dat we het elegant en sierlijk speelden. Moet je je zoiets voorstellen! Er werd niet getraind op kracht, uithoudingsvermogen, snelheid en precisie, neen sierlijk omhoog springen met één been iets naar achter gestrekt, dat was de boodschap. Dat is toch om te gieren, of niet? 
De witte internaatskleur van onze benen werd , lach niet,met chicoreiwater bruin gemaakt! Je mocht niet te hard zweten en het mocht vooral niet regenen, want anders zagen wij eruit als bruin gestreepte zebra's!
Ik wandel op sennet van de ene rubriek naar de andere . Lees hier iets en sta stil bij het weer iets anders. PLots zie ik dat ik een privé-berichtje heb. Persoonlijke post is altijd fijn, en dus open ik snel dat bericht, dat van een vriendin komt, die ik via sennet heb leren kennen, en daarna reeds de nodige keren heb ontmoet. 
Ik sta op het trapje dat naar de voordeur leidt en kijk uit over de uitgestrektheid van zand en heidestruiken, die zinderen in de zon. Het houten huisje achter mij is van een sobere eenvoud en ik woon er in mijn eentje, zonder partner, zonder kinderen, totaal op mijzelf teruggeworpen. Ik leun tegen de deurstijl en staar verdroomd over het water van een groot, heel diep ven, dat roerloos in de 
Het was in het internaat ten strengste verboden om juwelen te dragen, en met juwelen werd letterlijk alles bedoeld wat ook maar diende als opsmuk. Alleen oorbellen, die doorheen de gaatjes in de oren zaten, mochten erin blijven. Ringen, armbanden, kettinkjes, met of zonder kruisje, alles moest uit en eventueel in bewaring gegeven bij de nonnen. 
Het jaar liep op zijn einde en Sinterklaas naderde met rasse schreden. Wij hadden het plan opgevat om te sparen voor een groep van kinderen, die onder toezicht geplaatst waren door de jeugdrechter, en die in Schoten of in Bonheiden, als ik mij goed herinner, woonden. Er werd zoveel mogelijk een gezinssituatie nagestreefd. De kinderen woonden dan ook met groepen van een stuk of tien samen onder begeleiding van een "leider" of "leidster". Ik meen mij te herinneren dat ze allemaal de puberleeftijd hadden. Wij zijn daar ooit een week naar toe geweest met de klas om de leiders te ontlasten en hen enkele verlofdagen te gunnen. Wij deden dan spellen met de kinderen, die niet zoveel jonger waren dan wijzelf, hielden hen bezig en hielpen eten bereiden en zaten samen met hen aan tafel. Overnachten deden wij dan weer in het internaat. 
Sommige dagen waren gewoon diep ellendig en toch werd er ook heel wat afgelachen. Dat is het voor- en nadeel van jong zijn. Men kan je onnoemelijk kwetsen en tot in het diepste van je ziel verwonden en toch krabbel je dan weer recht met die ongelooflijke veerkracht van de jeugd en kun je lachen tot tranen toe!
Je hoeft niet eens een aangeboren behoefte te hebben om te schrijven, maar als je op internaat bent, ga je dat vanzelf doen. Lange of korte brieven, naar huis, naar vriendinnen, naar vriendjes? Alhoewel dat laatste met de nodige omweg en omzichtigheid gepaard ging! Later meer daarover. 
Van aanpassen gesproken! Het internaatseten was daar zo'n heel goed voorbeeld van. Als oudste uit een huisgezin met 8 kinderen, was ik echt niet gewend om alleen maar dat eten te krijgen, wat ik lekker vond. Lieverkoekjes bakken we niet, zei mijn ma steeds en daarmee werden speciale wensen van de tafel geveegd. Natuurlijk hield ze in de mate van het mogelijke rekening met onze voor- en afkeuren, maar wat de een als lekker ervoer, werd door een ander dan weer minder geapprecieerd. Ik was dus niet wat men noemt een lastige op gebied van eten!
