Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
03-09-2007
Snel als de bliksem..........
Ze waren geweldig, onze whippets, maar dat blijkt ook wel uit de voorgaande verhalen. Inderdaad, ze WAREN, want ze zijn al lang dood en verhuisd naar het land achter de regenboog. Boots was de zoon van Valiant en die hiërarchie werd strikt gerespecteerd. Eérst at Valiant en het was prachtig om te zien, hoe Boots dan zat te wachten totdat het zijn beurt was. Op enige afstand zat hij, de kop op de voorpoten en hij liet Valiant geen seconde uit het oog, om direct op te springen als papa gedaan had met eten. Je kon ze zoveel geven als je wilde, ze aten alleen maar dat wat ze nodig hadden, en de rest bleef staan. Je ziet wel eens honden, die meer op worstjes gelijken dan op hondjes, maar ik kan me geen dikke whippet voorstellen en heb er ook nog nooit één gezien, want ze eten maar juist genoeg om hun honger te stillen. Als M. ging wandelen in het vlakbij gelegen bos, nam hij gewoonlijk de twee honden mee, maar af en toe ook maar alleen de oudste en bleef Boots achter. Hij stond dan aan de omheining en week geen millimeter van zijn plaats. Hief zijn kop op en huilde heel verdrietig, waarbij hij zijn snuit in een vierkante grimas trok. Ik vond dit zo ongelooflijk grappig, dat ik daar echt om moest lachen. Ik vroeg dan: Boots gaat het een beetje? Dan keek hij me aan, draaide zijn kop om, hief hem omhoog , trok zijn vierkant snuitje en huilde verder. Hij wilde dus duidelijk mee, en het zinde hem helemaal niet dat hij alleen thuis was. Hij wilde voortdurend gezelschap. Op een koude winterdag was ik aan het schrobben en ging door de gang naar buiten door de achterdeur. Ik had de honden even in het tuinhuis gezet, waar ze ook een warm nestje hadden, zodat ik ongehinderd mijn poetswerk kon afwerken. Dat zinde Boots helemaal niet. Er lag een dikke laag sneeuw en daar stond mijnheertje aan de omheining, met zijn dunne pootjes in de sneeuw. Hij trok voortdurend één van de pootjes omhoog, omdat het blijkbaar toch wel koud was. Ik kon het niet meer aanzien en riep dat hij naar binnen moest gaan. Hij deed net alsof hij mij niet hoorde. Ik kon het niet meer verdragen en ging naar de weide en bracht hem naar binnen in het tuinhuis. Vooraleer ik echter terug aan mijn poetswerk was, stond hij daar weer zielig te wezen in de sneeuw. Ben een paar maal op en af gelopen en vond toen, dat hij dan maar moest voelen, als hij niet wilde horen! Daar wij parketvloeren hebben en een open leefruimte, lieten wij de honden 's nachts in de garage slapen, waar ook weer een warm zacht plaatsje voor hen gemaakt was. Onze slaapkamer is boven de garage en ik ben bij het minste geluid wakker, omdat ik een heel lichte slaper ben. Op een zékere nacht werd ik wakker, en dacht: Wat hoor ik toch maar? M. was naar een vergadering, die blijkbaar aan het uitlopen was, en ik was alleen thuis. Ik luisterde aandachtig en hoorde beneden een geluid, alsof iemand met tussenpozen ergens tegenaan liep. Zonder nadenken vloog ik mijn bed uit en de trappen af naar de garage. Ik trok de deur open en knipte het licht aan en daar stond hij: In zijn bek een hoge werkschoen, die M. in de hof aandeed. Boots was die gaan halen aan de deur van de trap en wilde die meenemen naar zijn nestje. Een kwestie van het baasje dicht bij zich te hebben. Dat beeld vergeet ik nooit. Hoe hij daar heel verschrikt stond te kijken met die grote schoen in zijn bek, hoofd omgedraaid naar mij, beduusd omdat het licht opeens aanging. Hij liep met die schoen tegen de muren aan en dat was het geluid waarvan ik wakker geworden was. Als wij weggingen, lieten we de honden in de gang boven liggen totdat we terugkwamen en dan werden ze naar de garage gebracht. Dat was om te voorkomen dat ze bij het openen van de garagepoort, zouden weglopen. De laatste, die thuiskwam bracht ze dus naar beneden. Dat liep op een bepaalde avond dus grondig fout. M. had ze beneden in de garage gezet en was vertrokken naar een vergadering en ikzelf was naar de tennisclub.Het was middernacht toen ik thuiskwam en ik opende de garagepoort om de auto binnen te rijden. Wij hadden nog geen automatische poort en ik stond met omhoog geheven armen aan de poort toen er twee donkere schaduwen aan me voorbij flitsten en weg waren onze honden!! Ik ben naar binnen gerend, heb daar een zaklamp gehaald en de riemen, sprong in de auto en ben een heel eind het bos ingereden. Daar ben ik uitgestapt, heb de autolichten laten branden en de auto afgesloten. Bij het licht van de zaklamp en de riemen in de andere hand heb ik daar een half uur lopen te zoeken en te roepen maar de twee deugnieten waren in geen velden of wegen meer te verkennen of te horen. Ik zag het nutteloze van mijn onderneming in en ben maar afgedropen naar huis. Als ik daar later over nadacht, was het niet eens zo erg slim om midden in de nacht in het bos te gaan rondlopen op zoek naar een paar honden, die snel waren als de wind. Ze heten niet voor niets "windhonden". Ze waren weg, en wij heel verdrietig. Ik had het verteld bij mijn kapper en op een zekere avond kregen wij een telefoontje van iemand van de dierenbescherming, die enkele dorpen verder woonde.Zijn vrouw had verteld bij de kapper, dat er toch twee zooooooo lieve honden waren aangekomen. Ze waren blijkbaar verloren gelopen en hun zoon wilde ze niet meer kwijt. Mijn kapper reageerde prompt en vroeg welke honden het waren. Toen zij het hem zegde, vertelde hij haar de ware toedracht van de zaak. Toen ze thuis kwam heeft haar echtgenoot ons getelefoneerd. Het nummer hadden ze van mijn kapper gekregen. M. met onze buurman gingen direct op weg op de twee weglopers op te halen. De tijdelijke eigenaar zegde: Als ik niet al drie honden had gehad, hadden jullie die niet teruggekregen! Dat gaat natuurlijk allemaal zomaar niet, maar hij was gewoon verrukt van de beesten en van hun lieve aard. Door het feit dat ze met z'n tweeën waren, waren ze al spelend en buitelend kilometers ver weggeraakt en toen ze dan terecht kwamen bij mensen, die hen ook nog vertroetelden, waren hun zorgen al lang van de baan. Toch waren ze uitgelaten blij, toen ze door hun echte baasje weer werden opgepikt en veilig naar huis gebracht. Nu ja, zo beleef je ook nog eens wat!
wat je hier weer hebt neer gepend, eens men hier begint te lezen is er geen stopen meer aan, knap je schrijfwijze michelly
lieve groet marina
12-09-2007 om 17:20 geschreven door hartendame2
06-09-2007
windhonden
heerlijk verhaal, zie ze nog zo voor me, de twee eleganten!
06-09-2007 om 20:23 geschreven door marce de lausanne
windhonden
heerlijk verhaal, zie ze nog zo voor me, de twee eleganten!
06-09-2007 om 20:23 geschreven door marce de lausanne
05-09-2007
..
Raar,..ik dacht dat een hond altijd de weg naar huis terug vond. Onze honden bleven soms enkele dagen weg, dat was dan omdat ze ergens een loops teefje wisten, maar ze kwamen steeds weer. Wel weer een mooi verhaal. Het leest goed ook. Groetjes.
05-09-2007 om 16:54 geschreven door Ludovikus
04-09-2007
snel als de bliksem
Mooi geschreven , zie het zo voor me...
04-09-2007 om 21:41 geschreven door veve
avonturen
Amai, amai, zoveel avonturen beleef ik niet met onze kat... Dat is waarschijnlijk omdat hij er een klandestien buitenhuisleven op na houdt, waarvan ik het raden heb. Honden zijn trouwer en honkvaster, alhoewel... jullie avonturiers...
