Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
27-11-2007
Zomerwandeling!
Het was een warme zomernamiddag. Zo eentje waar de zon zindert en alles in een lome stilte verglijdt. Zelfs de vogels hielden zich gedeisd en spaarden hun lied voor later op de dag. S. wilde naar zijn grote vriend E., die iets verder in de straat woonde. Hij was de broer van een van de meisjes uit de groep en was een jaar of 4-5 ouder dan S. Ja hij mocht zeker naar E. maar wel op tijd terug thuis! Dat laatste hoorde hij waarschijnlijk al niet meer, ofschoon hij zelden te laat terug opdook. Onze straat was toen nog een rustige landweg,en er stonden maar een huis of 10 afgewisseld met korenvelden en weiden, waar lome koeien en hier en daar een paard graasden. Ik was er dus erg gerust in en het huis van zijn grote vriend kon ik net aan de bocht van de weg zien liggen. Zelf ging ik verder met mijn werkzaamheden en de namiddag vloog voorbij. De wijzers van de klok wezen al vijf uur in de namiddag aan, en het verwonderde mij dat S. nog steeds niet terug was. Ik was een paar maal aan de weg gaan kijken maar zag geen beweging. Met het verstrijken van de tijd werd ik zenuwachtig en liep ik telkens opnieuw naar de weg. Geen jongens te bespeuren; Dan maar even tot ginder lopen en vragen waar hij eigenlijk bleef. Ik kwam aan de deur en die was gesloten. Geen ouder of kind te zien. Oh, dan had M. de moeder van E. hen zeker meegenomen om inkopen te doen, of iets dergelijks. Ik vertrok terug naar huis maar langzaam maar zeker begon zich vanbinnen vanalles te roeren. Waar bleven ze toch maar. Hij was nu al uren weg. Hij wist toch dat het etenstijd werd en dat hij dan thuis verwacht werd. Nu ja een kleine uk van 4 1/2 jaar kent geen klok maar toch wist hij precies wanner hij thuis moest zijn. Vandaag dus blijkbaar niet. Ik werd boos en vreselijk ongerust. Had ook geen idee, waar ik hem zoeken moest. Wat doe je dan??? Helemaal niets! Ijsberen van hier naar ginder, van het huis naar de weg en weer terug, met gloeiende wangen en een heel ongelukkig gevoel vanbinnen. Waar bleven die deugnieten nu?? Ze wisten pertinent zeker dat ze al lang thuis hadden moeten zijn! Wat was er dan loos. Van dat geweldige zonnige gevoel was er geen sprankje meer over en het huilen stond me nader dan het lachen. Plots hoorde ik stemmen en rende naar de deur. Het was ondertussen 19u00 geworden! Daar stonden de twee zondaars met beteuterde gezichten te kijken. E. muisde er stilletjes tussenuit en S. stond als een hoopje ellende op de mat. Ik was zooo woedend en tegelijk zooo blij dat hij veilig terug was, dat ik geen blijf wist met mezelf. Ik knelde hem bijna tot moes en merkte daarbij dat het kind helemaal gloeide! Hij had warempel koorts! Ik heb hem op tafel gezet, zijn gezichtje met een koud water verfrist en hem laten drinken. Hij leek wel uitgedroogd, vanbuiten en vanbinnen! Met horten en stoten, kwam het hele verhaal eruit. E. had voorgesteld om naar zijn oma te wandelen, die een kilometer of zes verderop in een dorp woonde. Daar had ons ventje wel oren naar. Want zo vertelde E., daar kregen ze gegarandeerd een ijsje. Dus gingen ze op weg, in de gloeiende hitte van de namiddag. Langs het kanaal op trokken ze. Maar voor zo kleine beentjes was dat een héél lange afstand en ze hadden geen drinken of eten meegenomen. E. troostte S. met de woorden: Als we bij oma zijn, dan kunnen we rusten en lekker wat cola of limo drinken. Dus sloften ze maar verder. Toen ze daar eindelijk arriveerden, stonden ze voor een gesloten deur, want oma was niet thuis! Om te rusten zijn ze gewoon langs de rand van de weg gaan zitten en dan begonnen ze aan de terugweg, zonder drinken of zonder eten. Ik heb mijn zoon wat te eten gegeven, maar zijn honger was blijkbaar over en vooral voldoende laten drinken en hem in bed gestopt. Ik voelde me slap en wankel op mijn benen en ik had er geen wandeling opzitten van ca 12 kilometer in de gloeiende middagzon.
ik las en proefde inderdaad de angst die je jaren voorheen had moeten doorstaan...
kan me best voorstellen dat je doodongerust was, gelukkig is alles goed verlopen... stel je voor langs de vaart gaan wandelen, zo'n kleine ukken...
begrijp je gevoelens hoor, ben zelf ook altijd een 'overbezorgde moeder' geweest zeg maar... mijn man vond dat ik vaak overdreef maar als ze ook maar ietske te laat waren ging ik me al van alles inbeelden...brrrr als ik eraan denk dat mijn oudste pas haar autootje had en helemaal alleen naar de campus wilde rijden door sneeuw en ijzel...ik wist met mezelf geen blijf en liet haar telkens bellen of sms'en dat ze veilig de parking had bereikt. Twee jaar later was het de beurt aan mijn jongste... Tja moeders maken zich altijd zorgen hé...De nachten dat ik niet slapen kon dat ééntje ziek was of voor de eerste maal uitga-ing zonder dat ik hen bracht en ophaalde... Het blijft je bij die momenten... zelfs nu ze volwassen zijn en op eigen benen staan gebeurd het nog wel eens dat je ongerust bent, al hoor ik mijn beide dochters meerdere keren per week je blijft moeder tot aan je dood en de zorgen die moet je erbij nemen, het is nu eenmaal een beroep waarbij je nooit op pensieon gaat!
liefs Marina
01-12-2007 om 13:28 geschreven door hartendame2
..
En weer had ik dit prachtig stukje bijna gemist verdorie. Waarschijnlijk door al de drukte hier van de voorbije week!
Ons moeder zaliger zei altijd : de zorgen die je je maakt om je kinderen telt voor elk kind voor één jaar van je leven, en ze heeft nog gelijk ook. Alhoewel ze nu volwassen zijn, zijn er nog steeds ogenblikken dat ik me flink zorgen om hen maak. Die navelstreng raakt nooit écht volledig doorgeknipt hé Michelly? Of ze nu 4 zijn of 35.
01-12-2007 om 09:50 geschreven door bojako
30-11-2007
Wat een moeder lijden kan
Michelly, je angst voel je nog tijdens het lezen ...erkenbaar ....om nooit ve vergeten.
30-11-2007 om 14:18 geschreven door corry
29-11-2007
De kapoenen
Leuk verhaal, angst , woede, en toch weer blij als het goed afloopt....het is me bekend :)
29-11-2007 om 22:44 geschreven door cherycher
28-11-2007
Kleine gangstertjes.
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Kinderen zijn een grote zegen zeggen velen.
Soms wel, doch meestal niet
zijn ze een bron van verdriet.
Diefjes zijn het altijd, daar ze ons hart stelen.
Liefs, Uilenspiegel.
28-11-2007 om 23:27 geschreven door Uilenspiegel.
Heee!!!
Sorry hoor, Michelly'ke en LudoV'...ik merk dat ik ongewild bijna woordelijk hetzelfde heb geschreven als onze vriend L! Het bewijst in elk geval dat het klopt hé? Kus,
28-11-2007 om 12:17 geschreven door paz
.
Gelukkig liep het goed af! Maar die vreselijke, misselijkmakende uren vol ongerustheid - elke moeder heeft ze wel eens meegemaakt- die vergeet je nooit, hé Michelly! Liefs
28-11-2007 om 12:14 geschreven door paz
27-11-2007
Verdomme
Ja echt, je zou die snotters zo een draai rond hun oren geven, maar in plaats ween je tranen van opluchting en geluk. Het is heel erg mooi geschreven, wat vertel jij toch goed, ik voelde zo je frustratie en angst. Gelukkig liep het goed af, maar je vergeet het niet.
27-11-2007 om 23:36 geschreven door Ludovikus
Zomerwandeling!
Michelly, goedenavond, mooi verhaal zoals altijd bij jou ,en zo uit het leven gegrepen! Ja alle moeders kennen hoogstwaarschijnlijk die ongerustheid, je gaat kapot van de zenuwen, heb het ook meegemaakt.
