Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
hoe erg ook 'het gaan' hoort bij het leven en liefst blijven we daar zover mogelijk van weg... 61 zo jong... maar het staat ieder van ons te wachten, vroeg of laat, elkeen krijgt zijn beurt en hoe ouder men wordt hoe vaker je er wel eens aan denkt... het is het enige eerlijke op aarde, rijk of arm, iedereen komt aan de beurt... er zijn idd. momenten dat je de ene na de andere in familie of vriendenkring ziet gaan, zelfs in je straat...vaak nog hele jonge mensen, amper 40... het is en blijft moeilijk zoiets te aanvaarden voor de nabestaanden, maar ik denk ook vaak... stel dat we in de mogelijkheid zouden verkeren om 200jaar te worden... als er dan eentje sterft op z'n 150ste, dan zouden we ook zeggen... 'zo jong nog'
een zonnige dag wens ik je nog graag toe bij het verlaten van je blogje, waar het zoals altijd fijn vertoeven was
07-04-2008 om 14:18 geschreven door hartendame2
04-04-2008
"
Het komt altijd als een koude douche over je als er plots iemand uit de vrienden- of kennissenkring wegvalt. Hebben het hier de laatse maanden ook meegemaakt.Je doet er best aan om daar niet te lang bij stil te staan, je lot ontloop je toch niet. Dus inderdaad " carpe diem"!! Liefs.
04-04-2008 om 14:16 geschreven door natoken
..
Waarom denk je dat ik zo schrok van die 'Tram Zes' Michelly? Mijn nicht is thuis gestruikeld en ze brak haar nek, ze was net zestig. Mijn kozijn kreeg kanker en was twee maanden later dood, hij was zestig. Ik zal van mijn andere nichten en kozijnen maar zwijgen zeker ... 't zit zo wat in de familie... ik mag er niet aan denken. Carpe Diem.
04-04-2008 om 12:09 geschreven door Bojako
*
Wat Uilenspiegel schrijft is waar. Vanaf de eerste schreeuw zijn we onderweg naar de dood. Beetje lugubere gedachte, maar een feit dat je niet kan ontkennen. Mijn schoonmoeder zei het toen mijn zoon zijn eerste stapjes zette en ik dat haar heel trots liet weten. Ze antwoordde me: "Elke stap die hij zet is een stap dichter naar zijn graf." Ik vond dat toen verschrikkelijk en ik heb haar dat heel kwalijk genomen. Maar nu moet ik toegeven dat ze gelijk heeft. Lieve groetjes
04-04-2008 om 01:28 geschreven door huismusje/troubadoerke
..
Zulke toestanden zijn altijd door en door triest. Zeker als het gaat om personen die dicht bij je staan en nog jaren tegoed hadden in min of meer goede gezondheid. Dan komt het als bliksem uit een klare hemel. De gemiddelde leeftijd is hier in ons landje vrij hoog, daarom lijkt 60 zelfs 65 vrij jong om te gaan. Als je de zeventig voorbij bent, dan weet je dat je op een stoel zit in de wachtkamer van pietje met de zeis. Dan kan je alleen maar dromen van zo'n plotse dood zonder afzien. Want dat is waar het schoentje wringt bij de meeste ouderen, niet het dood gaan op zich, wat onvermijdelijk is, maar het hoekje omgaan na een lange pijnlijke lijdensweg. Hoe langer je leeft, hoe meer bekenden, vrienden en familie van je weg vallen, en dat doet je beseffen dat we zelf niet onsterfelijk zijn. Maar jullie wens ik nog een lang gelukkig en gezond leven toe hoor. Groetjes.en slaapwel
04-04-2008 om 00:48 geschreven door Ludovikus
Een zucht leven.
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Elke mens, arm of rijk wordt ongevraagd geboren.
Om heel eventjes te bestaan.
Want t leven is snel gedaan.
In het éérste gehuil kun je al de doodsreutel horen.