Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
07-04-2011
Koffieklets en wat meer!
Deze morgen diende zich de dag eerder koud en betrokken aan. Ik had tegen mijn gewoonte in al vroeg mijn neus buiten gestoken om op de thermometer te kijken hoe warm of koud het wel wezen zou. Een graad of 13 is nu niet echt een temperatuur, die mij naar buiten lokt. Maar hoop doet leven en af en toe is die dan ook nog gegrond. Langzaam maar zeker toonde Laura haar lachende gezicht en begon het wat op te warmen. De wind voelde te fris aan en koukleum, die ik de laatste jaren geworden ben, vond ik het nog echt geen weer om ergens buiten te vertoeven. Ik was al eens naar achter gewandeld en daar staat of ligt een grote hoop gezaagd hout onder een dak. Een aanhangwagen heeft daar ook een plaatsje gevonden en aan een haak in het hout, hangt mijn emmertje met wasknijpers. Het gestapelde hout vormt een mooie wand, waartegen een bank staat. Toen ik even ging zitten, afgeschermd door een windscherm, voelde ik hoe de weldadige warmte mij koesterde en ik had er wat voor over gehad om hier te kunnen blijven zitten, zonder me nog van iets wat dan ook aan te trekken. Maar de plicht riep en dus maar terug naar binnen om de voorbereidingen te treffen voor het middagmaal. In de namiddag stond namelijk een ontmoeting met schoolvriendinnen uit de lagere school op het programma. Dat doen we éénmaal per maand en dan wordt er gewoon wat gekletst en wat gedronken. Eén van de vriendinnen was verjaard en wilde liefst thuis trakteren. En dan blijft het niet bij een drankje, maar worden er koeken en vlaaien tevoorschijn getoverd, allemaal zelf gebakken natuurlijk. Ditmaal was het echter geen zoetigheid maar wel boekweitkoek, gans dun en krap gebakken en in het midden twee stukjes goed doorbakken spek. Die koeken worden dan geëten besmeerd met siroop. Ik vind het een heerlijkheid en het roept de herinnering op aan mijn kindertijd, omdat mijn pa deze pannenkoeken uitstekend kon bakken en er ook een heel goed recept voor had. Het is een echt streekgerecht en er zijn, zoals voor alles, voor- en tegenstanders. Toen we verzadigd waren, trokken we naar buiten, waar in de zon de tuinstoelen klaar stonden rond een ronde tafel. Eerst werd er nog wat koffie gedronken maar dat is niet genoeg om een verjaardag te vieren, dus dra verschenen de flessen op tafel. Enkelen dronken kriek en enkelen, waaronder ik, limoncello. Het gesprek kabbelde rustig voort midden in het groen, tussen de bomen en planten . Naast ons een vijver met vissen, waar blijkbaar ook een kikvors een onderkomen gevonden had. Iemand wilde hem vangen, maar alle pogingen waren tevergeefs. Onze gastvrouw hoopte namelijk dat hij in een prins zou veranderen, als ze hem een kus zou geven.:wink: Maar daarvoor moest hij eerst gevangen worden hé. In de hoek van de gazon stond een prachtige grote struik met de mooiste rhododendron, die ik ooit gezien heb. Grote, bijna doorschijnend rode bloemen zette in het zonlicht de struik in vlammen en ik kreeg niet genoeg van die aanblik. Onder een fruitboom stonden vijf witte schapen gans rustig en zonder geluid. Kon ook niet anders want ze zijn uit steen, maar zien er zo echt uit dat je elk ogenblik verwacht hun geblaat te horen. Mijn vriendinnen babbelden over dorpsnieuwtjes en ik luisterde alleen maar, omdat ik geen zinnige bijdrage aan het gesprek kon leveren. Ken de meeste van die mensen niet, omdat ik geen dorpsgenote ben. Ik liet mijn blik ronddwalen en keek naar ieder van hen. Wij waren met zes en vier van hen hadden hun echtgenoot al verloren en allemaal op de leeftijd van eind veertig tot eind vijftig. En hier zaten we dan. Zij hadden hun leven terug opgenomen en maakten er het beste van. En elke maand komen wij samen en kletsen over koetjes en kalfjes, over luchtige dingen en trieste belevenissen, over feesten en begrafenissen, over alles wat het leven voor een mens in petto heeft. En dan voel ik die geamuseerde verwondering , hoe wij allemaal, zo ongelooflijk verschillend, al die jaren voeling gehouden hebben en voor elkaar daar waren, in goede en kwade dagen.
Reacties op bericht (8)
19-04-2011
Hela kaba, je vergeet ons toch niet door dat mooi weer hé Michelly?
Ik kijk altijd uit naar jouw logjes! Dikke knuffel
19-04-2011 om 09:42 geschreven door natoken
17-04-2011
Zondaggroetjes
Eventjes langsgekomen om je een gezellige zondag te wensen Michelly met of zonder zon! Liefs
17-04-2011 om 09:38 geschreven door natoken
14-04-2011
*
Mijn jeugdvriendin woont enkele straten verder dan ik. Dat feit op zich is al merkwaardig, want we zijn beide uit een andere gemeente gekomen. Wij spreken niet speciaal af maar om de een of andere reden lopen we mekaar regelmatig tegen het lijf. En danis het ook steeds een leuke babbel en herinneringen ophalen aan vroeger. Dit maar om te zeggen dat ik heel goed begrijp hoe jullie kliekje zich telkens weer reuze amuseert. Een deel van je verslagje had ik trouwens al gelezen op FB. Dikke knuffel van mij.
14-04-2011 om 23:03 geschreven door Huismusje/Petra
..
Heerljk om te lezen Michelly, ik zat er precies zelf bij hoewel ik die speciale koeken nog nooit heb gegeten. Net zoals jij heb ik nog steeds contact met veel vriendinnen van vroeger. Het zijn allemaal verschillende groepjes. Het groepje van school, eentje van mijn eerste werk (we waren toen allemaal ongeveer 18 jaar en hebben elkaars vrijers nog goedgekeurd) een groepje van de pre natale zwangerschapslessen in 1975 enz. en nu al ettelijke jaren mijn lieve blogmaatjes. Ik beweer nog steeds dat goede vriendinnen ongelooflijk veel psychiaters uitsparen lieve groetjes
14-04-2011 om 12:01 geschreven door bojako
10-04-2011
Kletsen
Je heb het meerdere malen beschreven, vrienden hebben is goud voor onze geest, en verdere leven. Je kan boeken schrijven, je leven op papier zetten hopeloos. Kletsen over x, is van jaren oud, en iedereen pikt een les mee of intrest ooit verteld door onze over-groot ouders. Toch fijn herinneringen boven te halen en te kunnen delen.
10-04-2011 om 22:19 geschreven door Julien
..
Dat is inderdaad een unieke ervaring, zolang vrienden blijven en eens een schouder hebben om op te leunen. Je hoort zo allerlei en je beseft dat iedereen zijn kruisje heeft om te dragen. Voor de een wat zwaarder dan voor de ander. Het is vandaag ook weer zo'n dag om je tegen de houtstapel te nestelen. Lekker in het zonnetje. Nemen als het komt, het is anders snel voorbij. Liefs en Groetjes.
10-04-2011 om 12:56 geschreven door ludovikus
09-04-2011
En of ik dat gevoel herken...
Tweede Paasdag nadert en zo ook onze jaarlijkse bijeenkomst van de klasgenoten van de humaniora. We zijn al 46 jaar afgestudeerd en nog steeds komen we jaarlijks bijeen met hetzelfde groepje ( zo'n 15 ) zonder echtgenoten. Ik kijk er weer al naar uit hoewel we allemaal zo verschillend geworden zijn. Een paar verloren ook al hun man, een kleinkind, een broer of zus.. overleefden kanker , een enkele niet.. hebben een echtscheiding achter de rug, kampen met problemen met kleinkinderen.. ieder heeft haar eigen verhaal en we luisteren, voelen mee en intussen genieten we van een gezelig etentje ergens in een restaurant! Dit jaar is Gent de uitgekozen plaats. Ieder jaar organiseert iemand anders de samenkomst zodat de locatie steeds verandert. Normaal is het ergens in West Vlaanderen omdat de meesten daar zijn blijven hangen zodat het voor mij telkens een hele trip is maar ik heb het er echt voor over! Daarom mijn reactie: ik herken dat gevoel! Nog een gezellig dag. De zon begint er hier eindelijk door te komen! Groetjes
09-04-2011 om 11:15 geschreven door natoken
08-04-2011
hallo Michelly
het zijn ook alleen mensen van onze generatie die zich verbonden voelen,wij hadden alleen elkaar om te spelen en geen high-tecg toestanden ! als ge altijd bij mekaar zijt maakt ge ook veel mee en hebt ge later veel te vertellen ! groetjes
lieve groetjes
herinneringen boven te halen en te kunnen delen.
