Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
07-04-2011
Koffieklets en wat meer!
Deze morgen diende zich de dag eerder koud en betrokken aan. Ik had tegen mijn gewoonte in al vroeg mijn neus buiten gestoken om op de thermometer te kijken hoe warm of koud het wel wezen zou. Een graad of 13 is nu niet echt een temperatuur, die mij naar buiten lokt. Maar hoop doet leven en af en toe is die dan ook nog gegrond. Langzaam maar zeker toonde Laura haar lachende gezicht en begon het wat op te warmen. De wind voelde te fris aan en koukleum, die ik de laatste jaren geworden ben, vond ik het nog echt geen weer om ergens buiten te vertoeven. Ik was al eens naar achter gewandeld en daar staat of ligt een grote hoop gezaagd hout onder een dak. Een aanhangwagen heeft daar ook een plaatsje gevonden en aan een haak in het hout, hangt mijn emmertje met wasknijpers. Het gestapelde hout vormt een mooie wand, waartegen een bank staat. Toen ik even ging zitten, afgeschermd door een windscherm, voelde ik hoe de weldadige warmte mij koesterde en ik had er wat voor over gehad om hier te kunnen blijven zitten, zonder me nog van iets wat dan ook aan te trekken. Maar de plicht riep en dus maar terug naar binnen om de voorbereidingen te treffen voor het middagmaal. In de namiddag stond namelijk een ontmoeting met schoolvriendinnen uit de lagere school op het programma. Dat doen we éénmaal per maand en dan wordt er gewoon wat gekletst en wat gedronken. Eén van de vriendinnen was verjaard en wilde liefst thuis trakteren. En dan blijft het niet bij een drankje, maar worden er koeken en vlaaien tevoorschijn getoverd, allemaal zelf gebakken natuurlijk. Ditmaal was het echter geen zoetigheid maar wel boekweitkoek, gans dun en krap gebakken en in het midden twee stukjes goed doorbakken spek. Die koeken worden dan geëten besmeerd met siroop. Ik vind het een heerlijkheid en het roept de herinnering op aan mijn kindertijd, omdat mijn pa deze pannenkoeken uitstekend kon bakken en er ook een heel goed recept voor had. Het is een echt streekgerecht en er zijn, zoals voor alles, voor- en tegenstanders. Toen we verzadigd waren, trokken we naar buiten, waar in de zon de tuinstoelen klaar stonden rond een ronde tafel. Eerst werd er nog wat koffie gedronken maar dat is niet genoeg om een verjaardag te vieren, dus dra verschenen de flessen op tafel. Enkelen dronken kriek en enkelen, waaronder ik, limoncello. Het gesprek kabbelde rustig voort midden in het groen, tussen de bomen en planten . Naast ons een vijver met vissen, waar blijkbaar ook een kikvors een onderkomen gevonden had. Iemand wilde hem vangen, maar alle pogingen waren tevergeefs. Onze gastvrouw hoopte namelijk dat hij in een prins zou veranderen, als ze hem een kus zou geven. Maar daarvoor moest hij eerst gevangen worden hé. In de hoek van de gazon stond een prachtige grote struik met de mooiste rhododendron, die ik ooit gezien heb. Grote, bijna doorschijnend rode bloemen zette in het zonlicht de struik in vlammen en ik kreeg niet genoeg van die aanblik. Onder een fruitboom stonden vijf witte schapen gans rustig en zonder geluid. Kon ook niet anders want ze zijn uit steen, maar zien er zo echt uit dat je elk ogenblik verwacht hun geblaat te horen. Mijn vriendinnen babbelden over dorpsnieuwtjes en ik luisterde alleen maar, omdat ik geen zinnige bijdrage aan het gesprek kon leveren. Ken de meeste van die mensen niet, omdat ik geen dorpsgenote ben. Ik liet mijn blik ronddwalen en keek naar ieder van hen. Wij waren met zes en vier van hen hadden hun echtgenoot al verloren en allemaal op de leeftijd van eind veertig tot eind vijftig. En hier zaten we dan. Zij hadden hun leven terug opgenomen en maakten er het beste van. En elke maand komen wij samen en kletsen over koetjes en kalfjes, over luchtige dingen en trieste belevenissen, over feesten en begrafenissen, over alles wat het leven voor een mens in petto heeft. En dan voel ik die geamuseerde verwondering , hoe wij allemaal, zo ongelooflijk verschillend, al die jaren voeling gehouden hebben en voor elkaar daar waren, in goede en kwade dagen.
Ergens op een zomerdag verleden jaar trokken de ma van mij schoondochter en ik samen naar Den Bosch. We namen de trein en maakten er een gezellige dag uit van. Wij zijn beiden net even oud en kunnen goed met elkaar opschieten. Het gebeurt zelfs dat ze ons voor zussen houden. We zijn even groot, hebben dezelfde haarkleur en haarsnit en dit al jaren. Ik kende Den Bosch helemaal niet maar zij verzekerde mij dat het een mooie stad was. En inderdaad, wij hebben de hele dag samen rondgestruind en alle mogelijke winkels aangedaan. Het weer was prachtig en overal zaten de terrasjes vol. We waren aangekomen in de buurt van de kerk en net op dat ogenblik was een huwelijksmis afgelopen. De genodigden en het bruidspaar kwamen naar buiten en er werden een massa ballons het luchtruim ingestuurd, nagekeken door alle bruiloftsgasten en alle toevallige passanten op straat en op de nabije terrasjes. Wij hadden allebei een plaatsje kunnen bemachtigen en sloegen het schouwspel, onder het genot van een drankje geammuseerd gade. Het was echt zo'n dag die tintelde van vrolijkheid en blijdschap. Het hing gewoon in de lucht en het was alsof de mensen het aan elkaar doorgaven, zonder woorden, alleen door hun blikken en houding. Er kwamen straatmuzikanten voorbij, die bleven staan en voor ons speelden en het bruidspaar met zijn gasten, pasten perfect in dit schitterende plaatje van die zonnige zomerdag. Wij hadden iets besteld om te eten en terwijl we rustig wachtten en wat keuvelden, nam een echtpaar plaats aan het tafeltje naast het onze. Ze knikten vriendelijk en er werden wat opmerkingen gewisseld over de bruidsstoet. Zo kwamen we in gesprek en zij vertelden ons dat het de verjaardag was van hun trouwdag. Daarom waren zij er met hun tweetjes opuit getrokken, om een ietwat feestelijk tintje te geven aan die dag. De vrouw vertelde ons dat haar man een onderzoek in het ziekenhuis voor de boeg had en ze waren er allebei niet zo gerust in. Verder werd hier niets over verteld en wij stelden van onze kant voor om een foto van hen te maken als aandenken aan deze huwelijksverjaardag. Oh wat jammer, ze hadden geen toestel bij. Dat was geen probleem. Wij maakten de foto's met ons toestel en ik zou die dan via PC opsturen naar hen. Ze schreven hun e-mailadres op een papiertje en dat was dat. Er werd nog wat gepraat over koetjes en kalfjes en nadat wij onze maaltijd ophadden, namen we vriendelijk afscheid van elkaar en ik beloofde hen die foto's te bezorgen. Toen we dus terug thuis waren en ik enkele dagen later de foto's gedownload had op de PC, stuurde ik die aan hun emailadres door met een kort briefje en de vraag of alles goed verlopen was in het ziekenhuis met het onderzoek van P. Ik kreeg een antwoord terug van M. dat men bij haar man non-hodgkin had vastgesteld en dat er nog heel veel onderzoeken moesten plaats vinden. Er zou zeker een behandeling volgen maar verder wisten ze nog niet veel. Ik was behoorlijk geschrokken van het antwoord. Ik moest regelmatig aan P. en M. denken maar wilde me niet opdringen. Op een bepaald ogenblik nam ik mijn moed onder de armen en stuurde hen een lange email om te vragen hoe de situatie geëvolueerd was. Ik kreeg antwoord, dat P. chemo en bestralingen moest krijgen. Hij had een gezwel achter de neus en moetst bij de bestralingen een masker dragen dat de rest van zijn gezicht beschermde. Hij werd dan in een soort tunnel geschoven en zo bestraald. Dat was voor hem een regelrechte verschrikking, want hij lijdt aan claustrofobie. Er werd voor begeleiding gezorgd in het ziekenhuis en hij kreeg dan medicatie om de grootste onrust de kop in te drukken. Ondanks alles waren ze beiden heel erg positief en ze zouden die ziekte overwinnen. En wij leefden met hen mee en duimden van op afstand. En gisteren kreeg ik plots een email met als hoofding: Genezen!!!! M. had het zo fijn gevonden dat wij zo bezorgd geweest waren en regelmatig geïnformeerd hadden naar de gezondheidstoestand van P. dat ze het maar niet meer dan normaal vond, dat wij op de hoogte gesteld werden van het resultaat na die maanden van ellende en vechten. Er is niets meer over van de tumor en verder werden in zijn lichaam geen uitzaaiïngen gevonden. Ik vond het geweldig en de hele dag werd er zonniger en mooier door. En opnieuw had ik dat heerlijke gevoel van die zomerdag daarginds in Den Bosch, toen geluk door de lucht zinderde. Het moet zeker het geluk van die twee mensen P. en M. geweest zijn, die het begin van de rest van hun leven kunnen aanvatten.
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm. En nu ik dat schrijf, kom ik tot de vaststelling, dat het een gekke uitdrukking is. Zie me al lopen! En een ziel, is ze rond of vierkant? Stel ze me altijd vierkant voor!;-))) Vraag me niet waarom, want ik zou het zelf ook niet weten. En waarom heeft een mens altijd de behoefte om zich dingen reëel voor te stellen? Iedereen weet natuurlijk dat een ziel niet zichtbaar of tastbaar is, en toch... Heb de behoefte om te schrijven en doe voortdurend indrukken op, die me ontroeren, overdonderen, boos maken of onverschillig laten en toch krijg ik ze niet verwoord in een stukje, waaraan anderen dan ook nog iets hebben bij het lezen. Is het de winter, de koude, het gebrek aan zon en het voortdurend binnen zitten, dat hier debet aan heeft. Ik weet het niet, maar blijkbaar ben ik niet de enige die hiermee worstelt. Dan zijn er die heftige emoties, die te intiem zijn om ze aan het papier (scherm in dit geval) toe te vertrouwen. Vroeger dacht ik altijd dat, met de ouderdom, die heftige zieleroerselen zouden afzwakken, of volledig verdwijnen. Ik ben er ondertussen achter, dat dit absoluut niet het geval is, integendeel zelfs! En dan vraag ik me af, wat moet ik hiermee aan? Ik kan daardoor erg gelukkig zijn, maar ook doodongelukkig en in dat laatste geval word ik nog boos op mezelf ook, om wat ik mezelf aandoe! Boos op dat kleine kind, dat blijkbaar nog steeds in me huist en op gezette tijden het roer overneemt en mijn emoties overhoop haalt. Op andere dingen reageert mijn wezen dan weer zo heftig, dat ik terugschrik om die reactie hier zomaar neer te schrijven omdat ik absoluut niet de bedoeling of intentie heb om anderen tegen het hoofd te stoten of tegen schenen te stampen van mensen, die er recht op hebben, om er anders over te denken. Dat kan een artikel zijn in de krant, een bericht op de radio of TV of gewoon een of andere uitspraak, die ik hoor, als ik bijvoorbeeld in de stoel zit bij de kapper terwijl een van de meisjes mijn haren wast. Soms denk ik dat er binnen in mij een zee huist die zijn getijden van ebbe en vloed voortdurend voelt en ondergaat, van hoogtepunt naar dieptepunt en terug. Misschien houd ik daarom wel zoveel van de zee. En ik denk niet dat er nog iets aan me te veranderen valt, dus zal ik me maar erbij neerleggen, dat ik een tumultueus innerlijk heb. Zolang de meeste mensen, dat niet zien aan mijn buitenkant, en ik me gedeisd houd, kan ik met een glimlach de woorden in ontvangst nemen, die ik reeds meerdere malen gehoord heb: Jij bent toch een rustig iemand hé, maar wel nogal gereserveerd.;-))
Ik had me het begin van het nieuwe jaar wel een beetje anders voorgesteld. Van 31/12/2010 tot op vandaag 13/01/2011, precies twee weken, ben ik al driemaal naar de begrafenis moeten gaan. Eénmaal van een tante, dan de zus van een goede vriend en vandaag de zoon van 44 jaar van vrienden. We zaten in de aula van het crematorium. Een aula volgestouwd met mensen, die een laatste groet kwamen brengen en afscheid wilden nemen van dit jonge leven. Ik zag mijn vrienden, zijn ouders, dicht tegen elkaar op de voorste rij zitten, steun zoekend bij elkaar. Naast hen de jonge weduwe met haar twee zoontjes van 10 en 5 jaar. En dan de broer en twee zussen van de jonge overledene. Wat gaat er in godsnaam in je om als je daar zit en niet waar wilt hebben, wat de wrede waarheid is. Ik zag en hoorde het onuitsprekelijke verdriet van mensen, die de tijd wilden terugdraaien tot voor dat moment, waarop dat leven zomaar ontsnapte aan de aardse beslommeringen en voorgoed voorbij was. En ik probeer me een beetje voor te stellen, wat ze voelen, willen en denken. Ik schreef drie jaar geleden volgend gedicht en kan me voorstellen, dat het dit is, wat ze voelen.
Ik laat je hier niet achter, nog in geen honderd jaren, ik neem je mee naar huis om daar met jou te praten.
Je lacht dan door mijn mond en spreekt dan met mijn stem, je tast dan met mijn hand je voelt met heel mijn huid, en kijkt dan door mijn ogen en wordt als ik bewogen tot heel diep in je ziel.
Zo ben je dicht bij mij deel van mijn lijf en leden, en ik voel me weer blij en jij bent nooit verleden... jij blijft voor altijd leven....
De jaarwisseling is nu al even voorbij en het nieuwe jaar gaat onstuitbaar zijn gangetje. En hoe graag we de dagen en weken en maanden ook een beetje zouden vertragen, het is ons niet gegeven om daar invloed op uit te oefenen, en misschien is dat maar goed ook. Waar zou het dan eindigen, en eindigen moeten we allemaal een keer, vroeger of later. Klinkt dat een beetje sinister? Is niet de bedoeling hoor, want het is gewoon een gegeven, waar ik nogal veel over nadenk. Heb ik trouwens altijd gedaan, zonder mezelf daarom als een zwartkijker te beschouwen. Ik merk hoe elk jaar de dagen sneller voorbij vliegen en de tijd als water tussen mijn vingers glipt. Dat zal dit jaar niet anders zijn natuurlijk. Ik zie hoe mijn kleinkinderen elke keer weer gegroeid zijn als ik ze terugzie. Mijn kleindochter van 13 is nog maar een centimeter of vijf kleiner dan ikzelf. En ik ben echt geen kleintje met mijn 1m69. En kleinzoon gaat haar al even snel achterna, want hij hoort echt bij de groten van zijn klas. Kan ook niet anders met een mama die 1m83 is en een papa van 1m89. Ik ga dus weer eindigen als het kleintje van de familie, wat ik vroeger thuis ook al was. Al mijn broers waren natuurlijk groter en de éne zus, die ik heb, is ook enkel centimeters langer dan ik. Ik hoop met hart en ziel dat het hen goed gaat natuurlijk, en dat ze het goed doen in hun studies. Als ik zie hoe zelfverzekerd mijn kleindochter is in het maken van haar keuzes, dan besef ik eerst echt het grote verschil tussen kinderen van nu en kinderen van toen, en daarmee bedoel ik onze generatie. Of het nu kleding betreft, dingen waarvoor ze wil sparen, of haar studies en vooruitzichten: ze heeft een heel vast omlijnd plan en houdt zich daar erg strikt aan. Ze laat zich gewoon niet ompraten door anderen, of die anderen nu haar ouders, grootouders, of vrienden zijn. En als ik dan overdenk, hoe getalenteerd ze is op allerlei gebied, van muziek over tekenen naar taal, zou ik me kunnen voorstellen, dat een keuze maken uit deze talenten, niet zo vanzelfsprekend is. Als je goed bent in één discipline, is de keuze gauw gemaakt. Ben je echter goed in verschillende dingen, die dan ook nogal uit elkaar liggen, moet die keuze toch eerder problematisch zijn, stel ik me voor. Voor haar blijkbaar niet. En eerlijk gezegd, dat vervult me met bewondering voor dat parmantige ding, dat er voluit voor gaat. En ik kijk dus, ook dit jaar weer, met interesse en fascinatie naar dat jonge mensenkind in volle ontplooiïng, dat, als het goed is, haar hele leven nog voor zich heeft.
Ik wens iedereen, bekend of onbekend, vaste bezoeker of toevallige voorbijganger, heerlijke feestdagen. En voor het nieuwe jaar wens ik ieder van jullie licht en vreugde tederheid en de liefde van je leven een warm nest en mensen die van je houden gezellige uren en avonden met vrienden een schouder om op te leunen en een hand om te grijpen indien je dat nodig hebt. En dan nog: duizend redenen om te lachen en gelukkig te zijn.
Heimwee naar zee en zon zal ik dan maar op deze manier vertalen.
Mijn voeten in het zand aan de rand van het water de deinende golven die zingen en tateren hun kragen getooid met ziltwitte kant.
Ik kijk naar mijn voeten in het zandige water de zon op mijn huid en licht in mijn hart hoor meeuwen, die krijsen. Ver weg waait een vlag.
Ik kijk naar de einder en loop door het water de vloedlijn die spoelt langs mijn benen omhoog en voel hoe mijn hart springt en dan buitelt een vreugde gewoon hemelhoog!
Ja zo moet ik het wel bekijken, want mijn inspiratie is weer weg. Allerlei dingen ,die me interesseren en waar ik een mening over heb, maar die ik dan ook niet zomaar spui, laat ik terzijde. Ik ga er nogal dikwijls van uit dat anderen daaraan niet geinteresseerd zullen zijn, en dan laat ik het ook allemaal maar achterwege. Is de verkeerde instelling natuurlijk. Zit me dan ook nogal te ergeren over een en ander. Heb dus een adres op facebook, waar ik heel wat vrienden tref en regelmatig elke dag een kleine boodschap of groet plaats. Tot daar alles pico bello in orde, ware het niet dat ik sinds verleden donderdag geen enkel berichtje meer kan plaatsen op mijn eigen site, want er is gewoon geen venster of ruimte meer voorzien waarin ik die boodschap kan typen. Kan alleen nog reageren op een reactie van iemand anders en dat staat er dan klein en petiterig bij en wordt over het hoofd gezien. Weet absoluut niet tot wie ik me wenden moet of hoe ik het euvel kan laten verdwijnen. Ga dat nog een paar dagen aanzien en als het niet verandert, hef ik dat facebookadres gewoon op en houd ik het voor bekeken. Is niet fijn maar beter dat, dan me elke dag opnieuw weer ergeren over iets wat ik toch niet kan veranderen. Andere ergernis betreft mijn emailadres bij gmail. Gaat al een eeuwigheid prima en snel en helemaal niets op aan te merken. Dan valt me opeens op, dat er bij sommige berichtjes, die ik ontvang, de afbeeldingen niet meer zichtbaar zijn. Het zijn dan wel de afbeeldingen, die in het emailbericht staan en niet diegene die als bijlage meegestuurd worden. Alleen de tekst is leesbaar en waar de afbeelding of foto dient te staan, staat een kader en daarin een rood kruisje. Ook met de rechtse muisklik : afbeelding weergeven, wordt het probleem niet opgelost. Als dat éénmaal gebeurt, denk je nog dat het toeval is. Maar nu zijn er regelmatig mailtjes, die ik gelijk kan deleten, want toch onzichtbaar qua foto's of afbeeldingen. Dan komen daar de vervelende toestanden bij als je commentaar op een blogbericht wil schrijven. Aan de reacties te zien en het commentaar op de blogs, ben ik niet de enige die hier problemen mee heeft. Er staat dan een ontiegelijk klein lijntje waar je dan je tekst in kwijt kan. Alle mogelijkheden om je tekst aan te passen, die boven dat venster staan, zijn totaal door elkaar gehusseld en die toestand duurt ook al maanden! Heb dat al doorgegeven aan sennet maar er wordt dus duidelijk niets aan gedaan. Een computer is in mijn ogen een prachtig ding (kwestie van opvatting natuurlijk ) maar als de aangeboden programma's niet meer deugen of voortdurend mankementen vertonen, wordt het meer ergeren dan genieten. M. is daar kort en bondig in. Hij zegt : ik heb die problemen niet! Hij zet het ding dan ook NOOIT aan en gebruikt het zeker niet. Dus daaruit kun je dan besluiten, dat ik het mezelf allemaal aandoe en ik dus maar niet moet zeuren en me in stilte moet ergeren. Dat zal ik dan nu maar verder doen! Nog even een hint om meer dan één lijntje te hebben om te typen: Brontekst aanvinken en het lijntje wordt een vak, waarin je je tekst kunt typen.
Je snoetje is nat van je tranen, je hebt zo'n immens groot verdriet, mijn hart splijt in twee ik voel met je mee, echt troosten, kan ik je niet.
Je ogen, die poelen van blauw, ze kijken nu donker van pijn, je kan niet bevatten, weet niet in te schatten, waarom moet het leven ZO zijn!
Die pijn zal nu langzaam verstillen, daar mag je op tellen, mijn lief, dan zal je weer zingen, van duizende dingen, het heeft nooit bestaan, dit verdriet!
Ja daar trekt het zo ongeveer op hé. Ik zit al de ganse dag in het bureel en kijk papieren na, berg ze weg of jaag ze door de papierversnipperaar. Beantwoord mailtjes van vrienden en vriendinnen en surf op het internet naar items, die me interesseren. Ik vul mijn agenda bij, ook al data voor het volgende jaar. Maar voortdurend dwalen mijn ogen af en kijk ik door de grote glazen deur in het bureel naar de hoge beukenboom, recht in mijn zicht. De wind zwiept zijn takken heen en weer en zijn prachtige rode kroon van enkele weken geleden, ziet er behoorlijk gehavend uit en heeft het merendeel van zijn pracht verloren. De stormwind probeert hem zijn laatste bladeren te ontfutselen. Ze dalen en steigen en dalen opnieuw en proberen het uiteindelijk contact met de grond zo lang mogelijk uit te stellen. Ze dansen op een ritme dat alleen de natuur kent en beheerst. Een deel vliegt over het dak van het huis en vlijt zich voor op de gazon of hurkt weg in de inham aan de voordeur, als om bescherming zoekend. Daar worden ze morgen of overmorgen opgeveegd om op de composthoop te belanden en langzaam, als met tegenzin alle kleur te verliezen en te vergaan en als voeding te dienen voor nieuw ontluikend leven in de natuur. De regen geselt de ramen en trekt steeds wisselende sporen langs het glas, plenst neer op het terras en vormt daar beekjes en plassen, waarin de grauwe wolken zich weerspiegelen. De achtergelegen tuin en velden verdwijnen in een grijs waas van water. De regentonnen zijn al lang voldaan en het overtollige water gutst langs hun flanken naar beneden om te verdwijnen in de onderliggende opening van de waterafvoer. De hemel schreit en weet van geen ophouden. Misschien heeft hij daar wel alle reden toe?
De tranen van de wereld schreien de wolken naar beneden vertroebelen mijn blik in sporen langs het raam
Het groen , niet langer groen en nog zingt er een vogel en alle leed wordt weggespoeld diep in mij voel ik vrede.
Ja, anders kan je het bijna niet noemen hé. Zal maar bij het begin aanvangen. Ik werkte nog full-time en had op een gans jaar 20 wettelijke verlofdagen, die allemaal, op drie na, waren vastgelegd door het bedrijf. Het gevolg daarvan was, dat ik me op elke verlof- of feestdag in zweet stond te werken om gordijnen te wassen, vensters binnen en buiten te poetsen, etc, etc. Alle extra werk dat bovenop het gewone poets- en huiswerk kwam, werd ingepland op de verlofdagen. Op een zekere dag, stond ik weer eens in "het zweet mijns aanschijns" vensters te wassen ( en ik heb meer vensteroppervlakte dan muuroppervlakte!), toen ik er plots echt genoeg van kreeg. Ik heb prompt contact opgenomen met de dienst waar ik een poetshulp kon aanvragen en enkele weken later had ik er een. En wat was ik tevreden over de jonge vrouw! Ze kwam uit de buurt en kon, indien ze dat wilde zelfs te voet naar hier komen en ze werkte op een manier, die mijn goedkeuring kon wegdragen. Na enkele jaren kwam het vreselijke nieuws dan ook als een donderslag bij heldere hemel aan: zij had borstkanker en na de operatie zou ze dus niet meer in de poetsbranche werkzaam zijn. Daar had ik dus alle begrip voor en moest naar iemand anders uitkijken. Die iemand anders, zijn enkele andere geweest, die het ofwel zelf na enkele maanden voor bekeken hielden wegens allerlei familiale toestanden, ofwel door mijzelf bedankt werden voor hun diensten omdat ze in de verste verte niet voldeden aan het beeld dat ik me van een poetsvrouw voorstelde. Ik had dan ook een goed voorbeeld gehad, waaraan ik hen kon toetsen. En dan kwam er plots weer een nieuwe jonge vrouw. Ongeveer 1.60m groot en zo ongeveer 120 à 130 kg zwaar. Ik sprak mijn bedenkingen niet uit en nam me voor maar af te wachten en te zien hoe de zaken evolueerden. Het klikte en ze werkte goed. Heb alleen even mijn hart vastgehouden, toen ze boven de convector op een stoel ging staan om de venster aan de binnenzijde te wassen. Ik verwachtte elk moment een smak en een kreet te horen, dat ze erdoor gezakt was. Dat is gelukkig en tot mijn grote opluchting niet gebeurd, dus alles ging zijn gangetje en wij waren weer helemaal gelukkig met onze hulp. Op een bepaald ogenblik heeft ze dan een operatie ondergaan om haar maag te laten verkleinen en we zagen haar als een sneeuwvrouwtje slinken tot een 67 kg. Tot zover alles OK. Maar op een zekere dag vertelde ze dat ze een knobbeltje uit de borst moest laten verwijderen maar dat was allemaal niets speciaal, want de arts had haar verzekerd dat het niets voorstelde en zeker goedaardig was. Hoe die dat zonder operatie en biopsie kon zeggen was me een raadsel, maar ik ben dan ook geen arts hé! Nadien bleek dat het helemaal niet zo onschuldig was en dat ook zij borstkanker had. En ook zij stopte met het werk, wat ik bijna vanzelfsprekend vond. De vroegere procedure herhaalde zich weer en er passeerden allerlei dames, die niet voldeden en door weer een andere collegas werden opgevolgd. En ja hoor op een zeker ogenblik hadden we weer een goede kracht en alles liep weer op wieltjes. Ja dat had je gedacht. Na een half jaar kreeg ik bericht dat ook zij ermee stopte. Ze was ergens gevallen en op haar staartbeen terecht gekomen. Gevolg daarvan was, dat ze er hoe langer hoe meer last van kreeg als ze poetste. Ook deze vrouw mocht ik weer uitzwaaien (figuurlijk dan wel hé, want ze laten je dat melden door de poetsdienst.) Dit laatste deed zich voor net voor de vakantieperiode dit jaar. Natuurlijk is het dan heel moeilijk om een vervanging te krijgen omdat die meisjes ook hun verlof opnemen. Ook daar kon ik alle begrip voor opbrengen en dus heb ik weeral de maanden juni, juli, augustus, september zelf alle werk gedaan, ondanks de pijnlijke artrose in mijn vingers en handen. Maar er was mij een nieuwe kracht beloofd voor oktober. Een nederlandse dame, die in België woonde en zij zou zich nog wel komen voorstellen, vooraleer ze zou beginnen. De dag dat de nieuwe hulp zou beginnen naderde, en ik zag of hoorde niemand. Ik wachtte nog steeds af. De morgen zelf was er een kwartier na de aanvangstijd nog niemand verschenen. Zou er nu echt niemand komen??? Ik telefoneerde naar de uitzenddienst en kreeg te horen dat R. zeker zou komen. De naam klopte niet met diegene die mij eerder was doorgegeven en toen ik die opmerking maakte, kreeg ik allerlei verontschuldigingen. Was mij dat dan niet meegedeeld? De nederlandse kon niet en nu was het een andere vrouw van vreemde origine. Ik wilde niet als een racist overkomen en deed er wijselijk het zwijgen toe en besloot weeral maar eens af te wachten. Daar ging de bel en toen ik de deur opende stond daar een marokaanse met hoofddoek en lange rok en broek. Ik heb R. binnengelaten, haar uitvoerig uitgelegd wat de bedoeling was en haar ook een blad gegeven waarop ik alles getypt had, zodat ze dat rustig nog eens kon overlopen. Toen ze na haar vier uren werk vertrokken was en ik controleerde wat er gedaan was, stelde ik vast, dat het werk wat haar opgedragen was, goed gedaan was. Ze werkte echter veel te langzaam. Tussendoor was ze al eens aan de keukentafel komen zitten blazen en puffen en zegde ze dat ze zich niet goed voelde en het veel te warm had. Ze ging zeker ziek worden. Ik verwachtte dus niet haar terug te zien na veertien dagen. Maar ja hoor, daar stond ze weer. Ik had me voorgenomen haar wat inlooptijd te gunnen en af te wachten of het op de duur wat sneller zou gaan, zodat ze wel alles gedaan kreeg. Die tijd hoef ik haar dus niet meer te gunnen, want verleden woensdag komt ze plots naar beneden. Ze was een half uur aan het werk en was bezig de vensters van de slaapkamers te poetsen. Daar stond ze in deuropening naar de keuken, jas aan en tas in haar handen met de volgende woorden: Ik niet meer werken hier, ik ga naar huis. Wij kwamen uit de lucht gevallen en vroegen wat er loos was. "Ja, ik niet meer werken voor firma, ik naar huis". Meer kwam er niet uit, en ze draaide zich om en sloeg de voordeur achter zich dicht. In de hal lagen de borstel, dweil en aftrekker op de vloer. De huishoudladder, emmer met spons en zeemvel stonden midden in de slaapkamer en weg was de dame! Ik belde de poetsdienst, waar ik te horen kreeg dat er een dispuut geweest was met haar over een futiliteit en zij gezegd had: ik kom niet meer werken, ga naar dokter en ben ziek. Dat was dus de laatste episode van die jarenlange soap of moet ik soep zeggen??? Volgende week komt de volgende kandidate en ik houd mijn vingers gekruist dat het er nu eens een is, waar ik de eerstvolgende jaren op kan rekenen en deze soap eindelijk een happy end kent.
Deze morgen diende zich de dag eerder koud en betrokken aan. Ik had tegen mijn gewoonte in al vroeg mijn neus buiten gestoken om op de thermometer te kijken hoe warm of koud het wel wezen zou. Een graad of 13 is nu niet echt een temperatuur, die mij naar buiten lokt. Maar hoop doet leven en af en toe is die dan ook nog gegrond. Langzaam maar zeker toonde Laura haar lachende gezicht en begon het wat op te warmen. De wind voelde te fris aan en koukleum, die ik de laatste jaren geworden ben, vond ik het nog echt geen weer om ergens buiten te vertoeven. Ik was al eens naar achter gewandeld en daar staat of ligt een grote hoop gezaagd hout onder een dak. Een aanhangwagen heeft daar ook een plaatsje gevonden en aan een haak in het hout, hangt mijn emmertje met wasknijpers.
Maar daarvoor moest hij eerst gevangen worden hé. In de hoek van de gazon stond een prachtige grote struik met de mooiste rhododendron, die ik ooit gezien heb. Grote, bijna doorschijnend rode bloemen zette in het zonlicht de struik in vlammen en ik kreeg niet genoeg van die aanblik. 
Ergens op een zomerdag verleden jaar trokken de ma van mij schoondochter en ik samen naar Den Bosch. We namen de trein en maakten er een gezellige dag uit van. Wij zijn beiden net even oud en kunnen goed met elkaar opschieten. Het gebeurt zelfs dat ze ons voor zussen houden. We zijn even groot, hebben dezelfde haarkleur en haarsnit en dit al jaren. 
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm. En nu ik dat schrijf, kom ik tot de vaststelling, dat het een gekke uitdrukking is. Zie me al lopen! En een ziel, is ze rond of vierkant? Stel ze me altijd vierkant voor!;-))) Vraag me niet waarom, want ik zou het zelf ook niet weten. 
De jaarwisseling is nu al even voorbij en het nieuwe jaar gaat onstuitbaar zijn gangetje. En hoe graag we de dagen en weken en maanden ook een beetje zouden vertragen, het is ons niet gegeven om daar invloed op uit te oefenen, en misschien is dat maar goed ook. Waar zou het dan eindigen, en eindigen moeten we allemaal een keer, vroeger of later. 
Ja zo moet ik het wel bekijken, want mijn inspiratie is weer weg. Allerlei dingen ,die me interesseren en waar ik een mening over heb, maar die ik dan ook niet zomaar spui, laat ik terzijde. Ik ga er nogal dikwijls van uit dat anderen daaraan niet geinteresseerd zullen zijn, en dan laat ik het ook allemaal maar achterwege.
) maar als de aangeboden programma's niet meer deugen of voortdurend mankementen vertonen, wordt het meer ergeren dan genieten. M. is daar kort en bondig in. Hij zegt : ik heb die problemen niet! Hij zet het ding dan ook NOOIT aan en gebruikt het zeker niet. 
Ja, anders kan je het bijna niet noemen hé. Zal maar bij het begin aanvangen. 
