Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
14-11-2010
Zondvloed!!
Ja daar trekt het zo ongeveer op hé. Ik zit al de ganse dag in het bureel en kijk papieren na, berg ze weg of jaag ze door de papierversnipperaar. Beantwoord mailtjes van vrienden en vriendinnen en surf op het internet naar items, die me interesseren. Ik vul mijn agenda bij, ook al data voor het volgende jaar. Maar voortdurend dwalen mijn ogen af en kijk ik door de grote glazen deur in het bureel naar de hoge beukenboom, recht in mijn zicht. De wind zwiept zijn takken heen en weer en zijn prachtige rode kroon van enkele weken geleden, ziet er behoorlijk gehavend uit en heeft het merendeel van zijn pracht verloren. De stormwind probeert hem zijn laatste bladeren te ontfutselen. Ze dalen en steigen en dalen opnieuw en proberen het uiteindelijk contact met de grond zo lang mogelijk uit te stellen. Ze dansen op een ritme dat alleen de natuur kent en beheerst. Een deel vliegt over het dak van het huis en vlijt zich voor op de gazon of hurkt weg in de inham aan de voordeur, als om bescherming zoekend. Daar worden ze morgen of overmorgen opgeveegd om op de composthoop te belanden en langzaam, als met tegenzin alle kleur te verliezen en te vergaan en als voeding te dienen voor nieuw ontluikend leven in de natuur. De regen geselt de ramen en trekt steeds wisselende sporen langs het glas, plenst neer op het terras en vormt daar beekjes en plassen, waarin de grauwe wolken zich weerspiegelen. De achtergelegen tuin en velden verdwijnen in een grijs waas van water. De regentonnen zijn al lang voldaan en het overtollige water gutst langs hun flanken naar beneden om te verdwijnen in de onderliggende opening van de waterafvoer. De hemel schreit en weet van geen ophouden. Misschien heeft hij daar wel alle reden toe?
De tranen van de wereld schreien de wolken naar beneden vertroebelen mijn blik in sporen langs het raam
Het groen , niet langer groen en nog zingt er een vogel en alle leed wordt weggespoeld diep in mij voel ik vrede.
Ja, anders kan je het bijna niet noemen hé. Zal maar bij het begin aanvangen. Ik werkte nog full-time en had op een gans jaar 20 wettelijke verlofdagen, die allemaal, op drie na, waren vastgelegd door het bedrijf. Het gevolg daarvan was, dat ik me op elke verlof- of feestdag in zweet stond te werken om gordijnen te wassen, vensters binnen en buiten te poetsen, etc, etc. Alle extra werk dat bovenop het gewone poets- en huiswerk kwam, werd ingepland op de verlofdagen. Op een zekere dag, stond ik weer eens in "het zweet mijns aanschijns" vensters te wassen ( en ik heb meer vensteroppervlakte dan muuroppervlakte!), toen ik er plots echt genoeg van kreeg. Ik heb prompt contact opgenomen met de dienst waar ik een poetshulp kon aanvragen en enkele weken later had ik er een. En wat was ik tevreden over de jonge vrouw! Ze kwam uit de buurt en kon, indien ze dat wilde zelfs te voet naar hier komen en ze werkte op een manier, die mijn goedkeuring kon wegdragen. Na enkele jaren kwam het vreselijke nieuws dan ook als een donderslag bij heldere hemel aan: zij had borstkanker en na de operatie zou ze dus niet meer in de poetsbranche werkzaam zijn. Daar had ik dus alle begrip voor en moest naar iemand anders uitkijken. Die iemand anders, zijn enkele andere geweest, die het ofwel zelf na enkele maanden voor bekeken hielden wegens allerlei familiale toestanden, ofwel door mijzelf bedankt werden voor hun diensten omdat ze in de verste verte niet voldeden aan het beeld dat ik me van een poetsvrouw voorstelde. Ik had dan ook een goed voorbeeld gehad, waaraan ik hen kon toetsen. En dan kwam er plots weer een nieuwe jonge vrouw. Ongeveer 1.60m groot en zo ongeveer 120 à 130 kg zwaar. Ik sprak mijn bedenkingen niet uit en nam me voor maar af te wachten en te zien hoe de zaken evolueerden. Het klikte en ze werkte goed. Heb alleen even mijn hart vastgehouden, toen ze boven de convector op een stoel ging staan om de venster aan de binnenzijde te wassen. Ik verwachtte elk moment een smak en een kreet te horen, dat ze erdoor gezakt was. Dat is gelukkig en tot mijn grote opluchting niet gebeurd, dus alles ging zijn gangetje en wij waren weer helemaal gelukkig met onze hulp. Op een bepaald ogenblik heeft ze dan een operatie ondergaan om haar maag te laten verkleinen en we zagen haar als een sneeuwvrouwtje slinken tot een 67 kg. Tot zover alles OK. Maar op een zekere dag vertelde ze dat ze een knobbeltje uit de borst moest laten verwijderen maar dat was allemaal niets speciaal, want de arts had haar verzekerd dat het niets voorstelde en zeker goedaardig was. Hoe die dat zonder operatie en biopsie kon zeggen was me een raadsel, maar ik ben dan ook geen arts hé! Nadien bleek dat het helemaal niet zo onschuldig was en dat ook zij borstkanker had. En ook zij stopte met het werk, wat ik bijna vanzelfsprekend vond. De vroegere procedure herhaalde zich weer en er passeerden allerlei dames, die niet voldeden en door weer een andere collegas werden opgevolgd. En ja hoor op een zeker ogenblik hadden we weer een goede kracht en alles liep weer op wieltjes. Ja dat had je gedacht. Na een half jaar kreeg ik bericht dat ook zij ermee stopte. Ze was ergens gevallen en op haar staartbeen terecht gekomen. Gevolg daarvan was, dat ze er hoe langer hoe meer last van kreeg als ze poetste. Ook deze vrouw mocht ik weer uitzwaaien (figuurlijk dan wel hé, want ze laten je dat melden door de poetsdienst.) Dit laatste deed zich voor net voor de vakantieperiode dit jaar. Natuurlijk is het dan heel moeilijk om een vervanging te krijgen omdat die meisjes ook hun verlof opnemen. Ook daar kon ik alle begrip voor opbrengen en dus heb ik weeral de maanden juni, juli, augustus, september zelf alle werk gedaan, ondanks de pijnlijke artrose in mijn vingers en handen. Maar er was mij een nieuwe kracht beloofd voor oktober. Een nederlandse dame, die in België woonde en zij zou zich nog wel komen voorstellen, vooraleer ze zou beginnen. De dag dat de nieuwe hulp zou beginnen naderde, en ik zag of hoorde niemand. Ik wachtte nog steeds af. De morgen zelf was er een kwartier na de aanvangstijd nog niemand verschenen. Zou er nu echt niemand komen??? Ik telefoneerde naar de uitzenddienst en kreeg te horen dat R. zeker zou komen. De naam klopte niet met diegene die mij eerder was doorgegeven en toen ik die opmerking maakte, kreeg ik allerlei verontschuldigingen. Was mij dat dan niet meegedeeld? De nederlandse kon niet en nu was het een andere vrouw van vreemde origine. Ik wilde niet als een racist overkomen en deed er wijselijk het zwijgen toe en besloot weeral maar eens af te wachten. Daar ging de bel en toen ik de deur opende stond daar een marokaanse met hoofddoek en lange rok en broek. Ik heb R. binnengelaten, haar uitvoerig uitgelegd wat de bedoeling was en haar ook een blad gegeven waarop ik alles getypt had, zodat ze dat rustig nog eens kon overlopen. Toen ze na haar vier uren werk vertrokken was en ik controleerde wat er gedaan was, stelde ik vast, dat het werk wat haar opgedragen was, goed gedaan was. Ze werkte echter veel te langzaam. Tussendoor was ze al eens aan de keukentafel komen zitten blazen en puffen en zegde ze dat ze zich niet goed voelde en het veel te warm had. Ze ging zeker ziek worden. Ik verwachtte dus niet haar terug te zien na veertien dagen. Maar ja hoor, daar stond ze weer. Ik had me voorgenomen haar wat inlooptijd te gunnen en af te wachten of het op de duur wat sneller zou gaan, zodat ze wel alles gedaan kreeg. Die tijd hoef ik haar dus niet meer te gunnen, want verleden woensdag komt ze plots naar beneden. Ze was een half uur aan het werk en was bezig de vensters van de slaapkamers te poetsen. Daar stond ze in deuropening naar de keuken, jas aan en tas in haar handen met de volgende woorden: Ik niet meer werken hier, ik ga naar huis. Wij kwamen uit de lucht gevallen en vroegen wat er loos was. "Ja, ik niet meer werken voor firma, ik naar huis". Meer kwam er niet uit, en ze draaide zich om en sloeg de voordeur achter zich dicht. In de hal lagen de borstel, dweil en aftrekker op de vloer. De huishoudladder, emmer met spons en zeemvel stonden midden in de slaapkamer en weg was de dame! Ik belde de poetsdienst, waar ik te horen kreeg dat er een dispuut geweest was met haar over een futiliteit en zij gezegd had: ik kom niet meer werken, ga naar dokter en ben ziek. Dat was dus de laatste episode van die jarenlange soap of moet ik soep zeggen??? Volgende week komt de volgende kandidate en ik houd mijn vingers gekruist dat het er nu eens een is, waar ik de eerstvolgende jaren op kan rekenen en deze soap eindelijk een happy end kent.
Ik ben boos op mezelf. Boos omdat ik voel wat ik voel. Boos omdat ik telkens opnieuw gevoelens de overhand laat krijgen op mijn verstand en daardoor in een toestand van algehele ellende terecht kom en buitenmate verdrietig word. Ik houd mezelf voor, dat ik volwassen ben, en dat ik die gevoelens in toom moet kunnen houden. Steek ongelooflijke redevoeringen af tegen mezelf, voer gesprekken in mijn hoofd met de personen die aan de basis liggen van hetgeen er in me omgaat. Allemaal boter aan de galg. Vraag me dan boos af hoe oud ik eigenlijk wel ben en of ik ooit de ouderdom van kindzijn achter me gelaten heb. Het ellendigste hieraan is, dat het me steeds weer opnieuw gebeurt en ik er ook elke keer weer doodongelukkig van word. Het is nu enkele jaren geleden, dat ik ook telkens opnieuw het slachtoffer werd van mijn eigen gevoelens. Het kontakt met een bepaalde persoon ging een tijdje goed en dan werd er op een meer dan brutale manier misbruik van me gemaakt door bepaalde uitspraken en/of daden. Ik geraakte daardoor helemaal overstuur en nam me voor dit nooit nog te laten gebeuren. Oh neen, hé, niet met mij. Dat liet ik me niet nog eens aandoen! Ik nam afstand van de persoon in kwestie en hield dat weken en maanden vol. En heel geleidelijk verdwenen de scherpe kanten van het voorval en begon ik bij mezelf te overleggen, dat het toch mogelijk moest zijn om met elkaar op te schieten. Ook mensen, die totaal verschillend zijn, kunnen met elkaar omgaan en zich goed verstaan, dus waarom zouden wij dat dan niet kunnen! En daar ging biebieke weer. Opnieuw kontakt leggen en tot mijn grote opluchting ging het goed. Voor een tijdje tenminste en dan herhaalde zich de voorgaande ellende, met alle verdriet en boosheid die dat bij me opriep. De frustratie, dat ik weeral in die val gelopen was en opnieuw het vaste voornemen dat het de laatste keer was. Tot de volgende keer.... Op een avond zat ik bij een van mijn broers en een van die pijnlijke aanvaringen kwam ter sprake. Hij luisterde rustig en toen ik uitgesproken was zegde hij: Ik merk dat dit alles je heel veel pijn doet. Maar er is één ding, wat ik niet begrijp: je bent intelligent en toch blijf je maar met je hoofd door die muur lopen en maak je jezelf doodongelukkig. Nu kun je twee dingen doen. Ofwel aanvaard je dat die persoon is zoals hij is, en aanvaard je dat hij nooit zal veranderen. Ofwel neem je afstand en ga je jezelf beschermen: de keuze is aan jou. Ik was toen zo murw geslagen door die steeds weerkerende confrontaties, dat ik resoluut gekozen heb voor afstand nemen en zelfbescherming. Blijkbaar had ik het nodig dat iemand mij met mijn neus op de feiten drukte. Die afstand en zelfbescherming heeft geholpen en is nog steeds van kracht. Waarom kan ik die dan niet op alle vlakken doortrekken en anderen niet zoveel macht over me geven, dat ze me tot huilens toe pijn kunnen doen. Hoe oud moet een mens worden om met die gevoelens op een evenwichtige manier om te kunnen gaan en genoeg gezond egoïsme aan de dag te leggen om zichzelf te beschermen. Ik kom tot de vaststelling , dat ik nog niet oud genoeg geworden ben.
Ik loop door de winkelstraat aan zee en probeer niet op te botsen tegen de tegemoetkomende mensen. Massa's toeristen hebben geprofiteerd van het mooie weer en lopen kwetterend door de straat. Ik slalom tussen het volk door en vang stukken van zinnen op terwijl ik de mensen voorbijloop. Ik heb al een lange wandeling achter de rug van de ene pier naar de andere en als ik een ijzergevlochten stoeltje ontwaar, laat ik mij daar dankbaar in zakken en gun mijn vermoeide voeten, die zulke lange wandelingen niet gewoon zijn, wat rust. Ik suf wat voor me heen en doe, wat ik erg graag doe: mensen kijken. Mensen in alle maten en gewichten, groot en klein, dik en dun en alles wat daar tussen ligt. Er wordt non-stop geëten en gedronken: ijsjes, frieten, wafels, broodjes, lolly's, blikjes drank.....Ik kijk naar al die gezichten en betrap er me op, dat ik ze als het ware catalogeer. Sommige gezichten vind ik aangenaam en sympathiek, andere laten me totaal onverschillig en weer andere roepen een gevoel van afweer bij me op en dat alles zonder ook maar een woord met hen gewisseld te hebben of ook maar iets meer te weten over de persoon in kwestie. En weer voel ik die ongelooflijke verwondering over het feit, dat je dan toch op een gezicht, een persoon kunt vallen vanaf het allereerste ogenblik. Zomaar uit het niets is daar dan die ongelooflijke chemie, die hem of haar speciaal en uniek voor je maakt. Zijn het de ogen, is het de mond, zijn er bepaalde trekken in het gezicht, die dit gevoel oproepen? Ik kan er geen zinnig antwoord op geven. En toch begint alles daarmee. En als die eerste chemische reactie en aantrekking er niet is, besteden we geen tweede blik en geen seconde langer aandacht aan de persoon in kwestie. En hoe kan zo iemand, die je totaal vreemd was, zoveel voor je gaan betekenen, dat hij of zij je hele wezen vervult en aanvult. Het is niet tastbaar, maar meer dan voelbaar en kan je hele wereld omver werpen en veranderen. Zomaar, opeens en zonder enige aanwijsbare reden. En dikwijls heeft je entourage het zelfs eerder in de gaten dan jijzelf. Ik kijk nog steeds naar de massa etende en drinkende mensen, en vind het wonderlijk dat zij de aanleiding geweest zijn voor deze gevoelens en gedachten.
Ik kijk niet elke avond TV maar als ik kijk, is het gewoonlijk naar Duitse programma's. Vandaag zag ik een aflevering van Frau-TV. Een programma dat vrouwgericht is, maar niet alleen voor vrouwen bestemd is. Er komen allerlei problemen en eigenaardigheden aan bod en is meestal erg interessant. Dat wil zeggen, als je je interesseert voor zulke zaken! Dat bracht me een bepaald voorval in herinnering, dat plaats vond tijdens mijn werk bij Siemens A.G. Op een bepaald ogenblik was er besloten dat de vrouwelijke bedienden alle veertien dagen samen zouden komen en dat alle ergernissen en problemen naar voor zouden gebracht worden, zodat die op een effectieve manier uit de weg konden geruimd worden om zo de wrijvingen en irritaties tot een minimum te beperken. Wij vonden dat allemaal een lovenswaardig initiatief en namen er dus alle twee weken aan deel. De ronde werd voorgezeten door de administratief directeur, een Duitser, er was namelijk ook een technisch directeur, en door de sociaal assistente van de personeelsdienst. We zaten dan ook werkelijk in een ronde, zodat we elkaar allemaal in het gezicht konden zien. En daar zaten we allemaal, elkaar aan te kijken en oorverdovend te zwijgen. Onze directeur bracht dan maar zelf bepaalde problemen aan en vroeg onze mening daarover. Ik denk dat hij zich nooit had kunnen voorstellen, dat vrouwen zo stil konden zijn en zo goed konden zwijgen! Niemand gaf zijn mening, niemand diende hem van repliek en de heel ronde dreigde een maat voor niets te worden. Dat kon ik niet laten gebeuren, en ging dus in op de problemen, in naam van enkele anderen. Zeg jij dat, je kunt het beter uitleggen. Datzelfde scenario herhaalde zich echter elke keer opnieuw. Ik verdedigde anderen, kwam voor hun meningen en opmerkingen op en dat, terwijl ik er zelf helemaal buiten stond. Ik was stilzwijgend gebombardeerd tot hun spreekbuis. En zij bleven zonder meer zwijgen in alle talen! En ik kreeg het gevoel dat ik diegene was, die altijd wat te mekkeren had. Toen we op een bepaalde dag weer een gespreksronde hadden, nam ik me voor om mijn mond niet meer open te doen, en de anderen hun eigen ideeën te laten verdedigen. Tegen een goede collega had ik gezgd, dat ze mij zonder meer tegen mijn schenen moest stampen, als ik ook maar aanstalten maakte om mijn mond open te trekken. Daar zaten we weer en het gespreksonderwerp was de vraag, waarom vrouwen zo zelden een belangrijke functie kregen, en steeds de voorkeur naar mannen ging. Het betoog van mijn directeur kwam er in grote lijnen op neer, dat wij vrouwen niet volwaardig konden functioneren omdat we teveel met onze kinderen in ons hoofd zaten en 's avonds stipt op tijd naar huis wilden en zeker niet meer optimaal werkten, als een van die kinderen ziek was. De hele ronde dames zat hem woordeloos aan te kijken en niemand gaf ook maar een toon van zich. Hij had al lang in de gaten dat ik deze keer mijn mond hield en ook niet van plan was om een woord te zeggen. Daarom legde hij het er op den duur zo dik op, dat ik hem had kunnen aanvliegen en mijn mond dus niet meer hield. Heb hem diets gemaakt, dat als men vrouwen wat fatsoenlijker betaalde voor hun job, zodat ze zich een kindermeisje of hulp in huis en voor de kinderen konden permiteren, ze ook minder zorgen aan hun hoofd zouden hebben en waarschijnlijk zelfs stukken beter dan hun mannelijke collega's zouden presteren! Toen ik mijn zegje gedaan had, zat hij me grijnzend aan te kijken, want hij had zijn slag thuis gehaald: ik had mijn mond toch niet kunnen houden. En ik was, ondanks alles, blij dat ik het hem ingepeperd had. Heel veel later, toen ik uitgenodigd op een drink, met hem stond te praten, vroeg hij me of ik me dat gesprek -als je dat al zo kunt noemen!- nog herinnerde. Ik werkte toen niet meer bij Siemens. En of ik mij dat herinnerde! En toen zegde hij iets, waar ik tot op de dag van vandaag voldoening over voel: ik heb me in mijn oren geknoopt wat jij toen gezegd hebt, en toen jij bent weggegaan, heb ik die job, tussen haakjes: een mannenjob totdat ik hem aangeboden kreeg, opnieuw aan een vrouw gegeven, want ik vond dat je nagels met koppen geslagen had. Mijn hart maakte een buiteling van plezier en ik heb hem in naam van DE vrouw bedankt.
Je moet vooral niet teveel naar buiten kijken want dan word je helemaal depressief! Waar blijven ze de nattigheid toch maar halen. De wereld slaat tilt: op de ene plaats vallen ze om van de hitte en op de andere plaats verdrinken ze in de nattigheid. Bojako schreef dat de herfst een maand te vroeg begonnen was en ze heeft overschot van gelijk. Maar na die herfst komt dan weer de winter en dat herinnert mij aan iets wat ik gelezen heb bij Natoken. Die ongelooflijk vindingrijke middeltjes, die onze ouders steeds weer wisten te produceren om ons in goede staat de winter te laten doorkomen. Van vitamienen slikken had men in die tijd nog niet gehoord. Betwijfel zelfs, of die pilletjes toen al te krijgen waren. Er moest dus iets anders op gevonden worden om tekorten aan te vullen en de ziekten buiten de deur te houden. Een van die beroemde en verafschuwde middeltjes was levertraan en zoals Natoken al vertelde, je ging ervan over je nek! Die vettige substantie die niet alleen afschuwelijk rook, maar nog afschuwelijker smaakte en waarvan de smaak minstens een halve dag op je tong bleef plakken. Ik kneep mijn ogen altijd dicht in de hoop dat het dan niet zo erg was! We werden verondersteld daar allemaal veel sterker van te worden en alle ziekten te kunnen trotseren. Dat was trouwens niet het enige recept, dat ons thuis voorgeschoteld werd. Mijn ma maakte een soort hoestsiroop op basis van rammenas en kandijsuiker. Dat werd een bruin bitter goedje, dat een hele tijd moest trekken en ons dan als hoestmiddeltje voorgeschoteld werd. En hoeveel suiker er ook bij was, het bleef een mottig drankje. Mijn smaakpapillen konden het in elk geval niet op prijs stellen. En dan volgde het obligate rauwe-ei-drankje. Sportmensen kennen het wel, vooral dan diegene die krachtsporten beoefenen. Elke avond werden er enkele eieren stevig opgeklopt met suiker en melk. De melk kreeg dan een vanillegele kleur. Als de klopbeurt lang genoeg geduurd had, goot mijn ma alles door een zeefje, zodat er geen slijm in het drankje achterbleef. En allemaal moesten we hiervan een beker drinken. Het probleem voor mij was echter, dat ik geen melk lustte en dus werd er voor mij een beetje melk toegevoegd en voor de rest koffie. Ik kan je verzekeren, dat het echt lekker was en bovendien zeer gezond. M. heeft dat jarenlang gedronken in de tijd dat hij erg veel sportte. En zelfs nu heb ik de kast een zelfgemaakt drankje staan. Nu ja: drankje! Het is vloeibaar maar wordt niet gedronken maar onder de tong gedruppeld: Verbascum. Als de koningskaars in bloei staat, plukt men telkens de gele bloemetjes uit de stamper en die worden in een fles of glazen pot gedaan en met alcohol overgoten, zodat ze helemaal onderstaan. De fles wordt in de zon gezet (binnen) en regelmatig gedraaid. Na een week of zeven kunnen de restanten van de bloemetjes verwijderd worden en het drankje is klaar. Het bewaart goed, wat geen wonder is met zoveel alcohol. Het smaakt ongelooflijk bitter en kan onder de tong gdruppeld worden tegen hoesten en kriebelhoest. Het heeft echter ook de eigenschap de luchtpijp te verwijden zodat je makkelijker adem krijgt. Het is dus ook een heel practisch middeltje om te gebruiken als je gaat sporten. Weet echter niet of het op de lijst van de verboden middelen staat, dus uitkijken geblazen! En zo zie je maar weer dat een mens niet al zijn geld naar de apotheker moet dragen om gezond de winter door te komen, maar gewoon wat vindingrijk moet zijn.
Inderdaad, ik heb te vroeg viktorie gekraaid, dat we toch zo'n mooi weertje te pakken hadden, en het genieten kon niet meer op! Ja, ja, ik durf amper naar buiten kijken en naar buiten gaan, is helemaal geen optie of het zou moeten zijn met een alles verhullende regenjas en een grote vissersparaplu, zodat je nog een beetje droog kunt blijven. Hier schijnt af en toe de zon en als je je dan verbeeldt; dat het eindelijk gaat verbeteren, begint het prompt te regenen om je woorden te logenstraffen! Kermis in de hel, noemt men dat hier, als de zon schijnt en het terzelfder tijd toch regent. Of iemand van daarginds is teruggekomen om ons dat mee te delen, weet ik niet maar een rare uitdrukking is het in elk geval. Mijn kleinkinderen, die in Nederland wonen, en eerst sinds twee weken verlof hebben, hebben nog niet echt kunnen genieten van het zonnetje, maar zijn wel in die verschrikkelijke hitte naar school moeten gaan en hebben in die tijd hun examens moeten afleggen. Mijn kleindochter zegde al: omi, je zult zien, als wij op vakantie vertrekken, wordt het hier ook terug mooi weer. Hopelijk krijgt ze gelijk, want ik heb het gevoel dat de herfst in aantocht is. Begin augustus en 's avonds veel te fris in huis, zodat je een vestje moet aantrekken over je T-shirt of topje en een terrasje doen, zit er al helemaal niet in, of je moet je warm bibberen, of onder een terrasvuurtje kunnen zitten. Augustus is toch de periode van zomeravonden, die niet eindigen. Terrasjesweer tot een stuk in de nacht en onder het genot van een wijntje met vrienden palaberen en lui de nacht voorbij praten tot het ochtendgloren. Luisteren naar mooie muziek op de achtergrond, net luid genoeg om romantisch te zijn en niet zo hard, dat het stoort. Je lichaam verzadigen aan zon en zomer, zodat je helemaal opgeladen bent voor de komende herfst en winter. Ik werp weer een blik naar buiten en krijg weer de illusie, dat het gaat opklaren. Nu ja, zolang we die illusies nog hebben, zullen ze zeker op een keer bewaarheid worden en hoe zegt men dat zo mooi: hoop doet leven. Awel, ik ben springlevend!
Wat hebben we toch een zomer te pakken hé. En natuurlijk wordt er al even hard geklaagd, maar nu omdat het te heet is en anders omdat het te koud en te nat en te grijs en te.......is. Maar ik voel mij goed in mijn vel en voor mij mag dit weertje voortduren tot Kerstmis en dan weer van voorafaan opnieuw beginnen. Ben waarschijnlijk op de verkeerde plaats op de wereld geboren en geniet nu dus met volle teugen. Heb er ook nauwelijks of geen last van. Ga tweemaal per week in de voormiddag van 10u00 tot 11u30 tennissen. Genoeg vocht om te drinken en een goede zonnebril is alles wat ik nodig heb om volop te genieten van het spel. We spelen om te winnen, maar dat laatste is natuurlijk niet altijd het geval, maar dat kan de pret niet drukken. En het daar toch dat alles om draait, of niet dan? Als je stopt met spelen, begin je eerst echt te zweten natuurlijk, maar daar is een heerlijke douche goed voor en nadien voel ik me als herboren. Zo simpel kan plezier zijn. Maar er gebeuren natuurlijk ook nare dingen met dit weer. Gewoon omdat mensen er niet voldoende rekening mee houden en omdat ze deze temperaturen niet echt gewoon zijn. De kleindochter van de overburen heeft een beetje verderop een kapsalon. Ze heeft ook twee kleine hondjes, die daar rondscharrelen en door alle klanten aanvaard zijn, omdat ze niemand lastig vallen en alleen maar decoratieve elementen zijn in het kapsalon. Op een van die hete dagen verleden week, kwam haar man van zijn werk en liep even bij haar binnen. Ze wonen namelijk niet bij de zaak maar in een ander dorp. Het vrouwtje vroeg hem om de twee hondjes al mee naar huis te nemen, want ze had nog enkele uurtjes werk en zou dan ook stoppen en naar huis komen. Zo gezegd, zo gedaan en de man vertrok met de diertjes naar huis. Enkele uren later sloot K. haar salon af en trok ook huiswaarts. Ze begroette haar man en keek eens rond naar haar lievelingen. Nergens hondjes te zien. Ze vroeg waar de diertjes waren en de man totaal van zijn stuk gebracht, stamelde: ik heb ze vergeten in de auto! Had daar niet meer aan gedacht, dat ik die meegenomen had. Snel naar de auto om hen te verlossen van de lange gevangenschap en dan stelden ze beiden vast, dat de hondjes dood waren. Gestikt door de hitte in de kofferruimte. Ik denk dat manlief niet zijn beste avond gehad heeft en dat er heel wat traantjes gevloeid zijn. En dat zijn minder prettige bijwerkingen van dit prachtige zomerweer.
Het gebeurt wel meer dat bij het lezen van een of andere blog, plots herinneringen opdagen, die ergens in mijn onderbewustzijn verborgen waren. Zo ook toen ik het verhaal van Natoken las over die wekker. Ik ben van nature uit een slechte slaper, die bij het geringste wakker wordt en bij de minste storing niet in slaap geraakt. M. zegt steeds: Daar moet je niet naar luisteren. Ik hoef daar echter niet naar te luisteren, ik hoor het gewoon. En dat is een wezenlijk verschil. We waren nog maar net getrouwd en juist terug van onze huwelijksreis. Mooie liedjes duren niet lang en de dag dat we terug aan het werk moesten was aangebroken. We hadden een degelijke wekker gekocht en die werd netjes opgewonden en secuur ingesteld, zodat wij ons niet zouden verslapen op onze eerste werkdag. En daar stond dat ding te pronken op het nachtkastje langs het bed. Maar wat erger was, het stond daar ook luidruchtig te tikken. Nu ja, dat deden wekkers in die tijd en daar was op zich niets mis mee. Maar wel dus voor mijn oren. Hoe meer ik dat geluid wilde negeren, hoe beter dat ik het hoorde en daar moest iets gebeuren, anders deed ik geen oog dicht. De vloer op de slaapkamer was bedekt met tapijt en dus werd die wekker op de grond geplaatst, zodat het tapijt het geluid zou dempen. Het tikken was inderdaad minder luid, maar nog steeds te hard voor mij. Dan maar een bloese erover gelegd. Kon niet baten. Dan een pull erover heen. Nog steeds tikte het ding lustig door. Dan maar een broek erop en eindelijk was het geluid zodanig gesmoord, dat ik aan mijn slaappoging kon beginnen. Blijkbaar hadden wij allebei goed geslapen, want het was negen uur 's morgens als we wakker schrokken en wij werden allebei verondersteld om om acht uur 's morgens op ons werk te verschijnen! Het paniekerige tafereel dat hierop volgde zal ik jullie maar besparen maar vooral de vraag, waarom dat stomme ding niet was afgelopen, hield ons heel erg bezig. Toen ik op mijn werk arriveerde, werd ik met uitvoerig commentaar van mijn, uitsluitend mannelijke, collega's ontvangen! Ja, ja, verslapen! En hoe kon dan wel zoiets gebeuren!!! Daar had ik dus geen verklaring voor. Zij hadden er echter in overvloed! Later bleek, dat die wekker gewoon niet meer kon aflopen omdat de stopknop ingedrukt was door het teveel aan kleren, die wij eroverheen gedrappeerd hadden, om het geluid in de kiem te smoren. Wij hadden kans gezien om hem helemaal te smoren.
Ja hoor, we hebben het vast dat weertje, waarop we al zo lang roepen en waarover we zoveel gezaagd hebben, en als het nu allemaal maar lang genoeg duurt, worden we het misschien ook nog moe op een bepaald ogenblik! Dat risico neem ik er graag bij, en trouwens we hebben maar te aanvaarden wat ons zo gul geschonken wordt, of het nu zon of grijze wolken, warmte of koude regen is. Ik ben een paar dagen terug van een lang weekend aan zee en we hadden toch wel geen kouder weekend kunnen kiezen hé. Dat is ook een kunst, zeg nu zelf! De warme trui aan en een winddichte jas, en dan maar over de strandpromenade trekken. Als je geluk hebt word je voortgejaagd door de wind en als je terug moet komen, is het de kunst om je gezicht en ogen te beschermen, want het zand geselt je huid en een bril kan je ogen maar met moeite vrijwaren van zand. Zou dat net zo goed zijn als scrubben? Kan me wel een aangenamer gevoel voorstellen. Maar mijn vriendin en ik lieten ons niet tegenhouden en elke morgen, na het ontbijt trokken wij erop uit en we bleven lopen en wandelen tot het 's avonds tijd werd om ons op te frissen voor het avondmaal. Aan terrasjes onderweg geen gebrek en daar hebben we dan ook gretig gebruik van gemaakt. En het gebeurde zelfs dat wij daar enkele kledingstukken konden afpellen en even konden genieten van een zonnetje dat af en toe een poging waagde. We zaten op het terras van een gelegenheid op de pier en de schuimende af en aan rollende golven maakten behoorlijk lawaai. Non-stop steeds weer heen, steeds weer terug. Het is een fascinerend spel van woeste natuur en ik krijg er nooit genoeg van. Die zee, die als het ware bijna roerloos kan liggen blinken en andere ogenblikken loodgrijs of bijna bruin met schuimloppen naar het strand rolt en daar zelfs de meeuwen overspoelt, die na de vloed druk rondscharrelen op de stenen en zich tegoed doen aan alles wat de zee voor hen achterliet. Af en toe komen ze laag overscheren en stoten hun hoge gekrijs uit en telkens valt het me op, hoe groot ze wel zijn. Heel in de verte tekenen zich de silhouetten af van enkele zeemastodonten, op reis naar een of andere bestemming. Door de afstand is niet op te maken welk soort schepen het zijn maar ze zijn groot, dat is zelfs op zeer grote afstand te zien. Mijn vriendin en ik babbelen en zwijgen samen en af en toe zeggen we tevreden: "We hubben 't toch good hè"
Het weer is prachtig en ik lig languit op een zonnebed. Zelfs mijn poriën zuigen de warmte en zon op. Ik kijk rondom mij en bewonder het groen in al die verschillende tinten. Het gras ligt bestippeld met vrolijke madeliefjes. Ik sluit mijn ogen en luister. Het valt me op dat je met je ogen dicht zoveel beter hoort want alle zintuigen zijn dan gespitst op dat luisteren. Ontelbare vogels geven een concert zonder één enkele wanklank en de merel zingt zijn hoogste lied, en trillert boven iedereen uit. Woudduiven roepen en herhalen hun eentonig roekoe en de wind ruist en ritselt en streelt de bladeren van de bomen en gaat met fluwelen handen over mijn huid. In de verte hoor ik het geklop van een hamer. Waarschijnlijk een timmerman aan een van de huizen in opbouw. In de verte, zonder hinderlijk te zijn, weerklinkt het geluid van een tractor, die een van de velden in de buurt bewerkt. Op het terras van de buren, twee huizen verder, oefent een van de jongens akkoorden op zijn gitaar en speelt dan weer een wijsje. De warme rustige klanken glijden door de zonnige namiddag en roepen betoverende beelden op van geluk en welbehagen. Plots word ik als het ware teruggeworpen naar mijn jeugd en sta ik opnieuw in de zonovergoten living van ons nieuwe huis. We zijn er net naartoe verhuisd en het is zomervakantie. Ik ben negen. Ik ruik weer de geur van zand en mortel, bezetwerk en nieuw behangpapier, zand en zon. Heel de kamer is doordrenkt van dat geluksgevoel over dat mooie, nieuwe, ruime huis, waar we nu zouden wonen. En zon, héél veel zon! Het gevoel van geluk en ruimte was overweldigend. Ruimte geeft me nog steeds dat gevoel en daardoor verlang ik steeds naar die oneindige verte aan zee en voel ik me ingesloten in de bergen en bossen. Ik open opnieuw mijn ogen en het beeld verdwijnt. De klok op de kerktoren slaat drie uur. Een eenzame handdoek wappert aan een droogrekje. Ik wacht gelaten op een telefoontje, dat misschien komt en misschien ook niet. In de verte liggen de velden glad geëgd. Op de weide langs de akker loopt een rund rustig te grazen, totaal tevreden met de wereld rondom. Met zijn staart slaat het de irritante insecten weg. Een paard houdt hem gezelschap en snuift met trillende neusvleugels. De hond van de overburen blaft op iets of niets, want een reden heeft hij niet echt nodig. Een merel vliegt laag over me heen en landt dan op het dak, waar zijn pootjes licht krassende geluidjes maken op het zinkwerk. Ik sta op en ga kijken naar de forsythia, die ik enkele maanden geleden geplant heb. Allemaal scheutjes! Prachtig, dat wordt volgend jaar een schitterende struik, daar ben ik zeker van. Op de hoek van het terras staat een stenen moedergans met haar jong, ooit gekregen van mijn petekind. Ik leg me terug op het ligbed en laat me meevoeren door het rustige, kalme geluid van vallend water van de waterval aan de vijver bij de buurman. De kikkers kwaken en er zijn er bij met een zware en met een lichte kwaak! Wat betekent het ook weer: goed of slecht weer??? Ik kijk naar de thermometer aan de muur en die wijst 23°C in de schaduw aan. Een springtouw hangt ernaast aan een haakje Ik sluit mijn ogen en verdwijn in mijn mooiste droom.
Verleden week zat ik een avond in de zetel naar het TV-programma te kijken en merkte dat VTM een serie ging uitzenden die ik op Nederland volg, maar waarvan ik enkele stukken gemist heb door welke oorzaak dan ook, nl. Bloedverwanten. Ik ben niet zo serie-achtig, maar deze interesseert me wel en die volg ik dus ook regelmatig. Ik kijk heel zelden naar VTM maar nu wilde ik dan toch die aflevering bekijken en ik kon nog altijd switchen als ik ze al gezien had. Zo gedacht, zo gedaan. Ik klikte de zender aan en kwam terecht in de finale van de danswedstrijd en eerlijk is eerlijk, je krijgt daar heel wat moois te zien en niet alleen van outfits maar ook van kunnen. En terwijl ik naar de eindstrijd zat te kijken, herinnerde ik me opeens een voorval van heel wat jaren geleden. Ik was een jaar of veertig en op verlof in Tenerife. Je moest door de bar om in de eetzaal te geraken. Dat was erg slim bezien, want bij het verlaten van diezefde eetzaal, bleven heel wat mensen hangen in de bar, die erg gezellig was en vlak langs het zwembad lag. Ik was die avond samen met een groepje mensen van verschillende nationaliteiten, Nederlanders, Duitsers, Belgen, Noren en Zweden. Zoals zo dikwijls hadden we ons van een plekje verzekerd in de bar en zaten gezellig te kletsen en iets te drinken. Er werd prachtige muziek gespeeld en regelmatig waren er live-optredens, die ik wist te waarderen. Maar ik hou dan ook heel erg van die zuiderse muziek en daarin was ik duidelijk niet alleen. Hier en daar waren er wat mensen aan het dansen maar wij hadden het veel te druk met babbelen om daar veel aandacht aan te besteden. Er was een oudere Spanjaard binnengekomen met enkele jonge begeleiders. De eerder frêle man was tot in de puntjes gekleed in een prachtig pak en had plaats genomen aan een van de tafeltjes samen met zijn gezelschap. Plots kwam één van die jonge heren op mij toe en vroeg me of ik wilde dansen met de oudere heer. Ik bedankte vriendelijk en hij ging terug naar zijn gezelschap. Deze act herhaalde zich een keer of vier en ik begon geïrriteerd te raken. Verstonden ze geen "neen"? Had het allemaal nochtans in het Spaans verteld dus er was geen vergissing mogelijk. Ik had de oudere heer nameijk zien lopen naar de bar en had de indruk dat hij niet erg vast op de benen stond. Ik had absoluut geen zin om tegen de vlakte te gaan bij het dansen. Mijn gezelschap begon er plezier in te krijgen en spoorde me aan om de "arme oude man" een plezier te doen en toch eens met hem te dansen, dan was ik gelijk van het gezeur verlost. Na veel vijven en zessen ben ik dan inderdaad met hem gaan dansen, nl. een tango, de dans der dansen. En ik wist niet wat me overkwam! Die man danste als een engel, als engelen dan al dansen kunnen! Van wankel op de benen was geen sprake meer. Het was zo ongeveer als bij iemand die stottert. Als die mensen zingen, stotteren ze niet. Als hij danste wankelde hij niet en van dronkenheid was geen sprake, ofschoon ik dat eerst wel gedacht had. Het was heerlijk en we zijn gewoon niet meer opgehouden met dansen, de hele avond. Diegenen, die de muziek verzorgden speelden erop in en blijkbaar had de man wel iets in de pap te brokken, want hij werd met alle égards omringt. Ik zal maar niet vertellen, wat hij me allemaal beloofde tijdens dat dansen, maar de hemel op aarde was het minste van zijn aanbod. Het kon me allemaal niet schelen, wat hij vertelde, of hij klein of groot, lelijk of knap was, hij danste met mij, zoals ik nog nooit gedanst had en zoals ik niet eens wist dat ik het kon. En al word ik honderd, ik zal die avond nooit vergeten, in het gezelschap van een perfecte cavalier. En nu vraag ik me af of hij daar nog ooit aan teruggedacht heeft.
Ja inderdaad, we zijn weer aangeland na een tijd van stilzwijgen. Maar dat had zijn redenen. We zijn sinds zondag terug van het zonnige Spanje en zoals ik beloofd had, was de zon op voorhand doorgestuurd en zeg nu zelf, was het de moeite? Moest er niet aan denken om hier thuis te komen in die temperaturen van 14°C en staan te rillen met een dik vest aan. Het leek er anders wel een beetje op. In de bus van Salou naar Lloret de Mar werden we bedacht met flinke regenbuien en ik zag de bui letterlijk en figuurlijk al hangen: nattigheid alom in de thuishaven. Als het al begint in Spanje, wat moest het dan in ons kikkerlandje zijn. Soms verwacht ik hier dat er zwemvliezen tussen onze vingers en tenen zullen groeien Stelde direct voor om rechtsomkeer te maken, maar dt zat er ook niet echt in! Tijdens de lange reis werd het langzaam droger en terwijl het stilaan nacht werd en wij geen van allen nog interesse hadden, voor wat er buiten gebeurde, bleven de wolken achterwege en als we 's morgens tegen een uur of zes wakker werden, was daar al een aarzelend licht en een wolkenloze hemel te zien. Pfffff, wat een opluchting. Toen we eindelijk in Belgenland gearriveerd waren en onze auto van de parkeer plaats haalden om de koffers in te stouwen en de rit naar huis aan te vangen, was het een en al zonneschijn en kon mijn humeur niet meer stuk. Prachtig toch om met warmte verwelkomd te worden, of niet soms. Aan de staat van de auto was te zien dat er wel wat meer dan zon overheen gegaan was. Mijn God wat zag dat vehikel er uit! Nu ja, bij een zwarte wagen kun je al niet veel verdoezelen, maar hier was wel wat nattigheid en daarna stof nodig geweest om er zo'n troep van te maken. Was bijna verlegen om herkend te worden achter de vuile ramen van een auto met bedenkelijke kleur. Bij onze thuiskomst werden alle ramen en deuren vierkant opengezet en de zon en wind kregen vrij spel om de muffe geur van een gesloten huis weg te vegen. En dan maar vlug wat eten maken want ik stond zowat op reserve en ik denk dat mijn ogen rood waren i.p.v groen. Veel is niet in huis na zo'n vakantie en het hielp al niet echt dat het Pinksterzondag was. Dus wat eieren in de pan en brood uit de diepvries is snel ontdooid. Een middagmaal was voor later op de dag. Wat deden mensen vroeger toch maar zonder diepvries??? Niet op reis gaan natuurlijk. Leve de vooruitgang en de vrijheid om dat toch maar allemaal te doen. Normaliter is zondagvoormiddag een warenhuis in het dorp open. Ik heb de gok gewaagd, maar Pinksterdag was net iets te hoog gegrepen. Er hing echter een bericht op de glazen deur, dat de zaak geopend was op Pinkstermaandag en daar kon ik wel mee leven. Ik kan echt niet zonder fruit en groenten en één dag gaat nog even, maar twee dagen.... Terug naar huis alle koffers leeg maken en gelijk de wasmachine vullen en starten. Van dat prachtige weer kon ik tenminste profiteren om alles buiten te drogen. En inderdaad, de dagelijkse routine had terug zijn intrede gedan en het mooie liedje van bediend worden en in de watten gelegd worden door het hotelpersoneel, was voorbij. Nu kon ik alleen nog maar nagenieten, maar de zon had ik vooruit gestuurd en dat was voor mij nog steeds een stukje vakantie.
En ja hoor, het blijft maar duren! Er zijn zo van die dingen, die een mens supergelukkig maken. Ik kan het niet allemaal kwijt maar een en ander toch wel! Gisterenvoormiddag was ik druk bezig op de badkamer en plots meende ik de telefoon te horen rinkelen. Die staat hier tamelijk stil, omdat ik me altijd een ongeluk verschiet als dat ding begint te rinkelen! Weet niet hoe dat komt, maar is altijd zo geweest, ook indertijd op mijn werk. Dus de klank zo stil mogelijk en gelukkig hoor ik erg goed, zodat ik dat stille belletje waargenomen had. Ik rende naar beneden (nog zo'n slechte gewoonte van mij!) en kon nog tijdig opnemen vooraleer werd neergelegd. Ik had een jonge dame aan de lijn die mijn voornaam en meisjesnaam noemde en vroeg of ik inderdaad die persoon was. Ja natuurlijk was ik dat. Ze deelde me mee, dat ze belde van een parfumerie en wenste me van harte proficiat want ik was de hoofdwinnares geworden van een actie voor moederdag. Ik had inderdaad een formulier ingevuld enkel weken geleden, toen ik daar enkele producten kocht. De vragen oplossen was geen probleem maar dan steeds weer die beruchte schiftingsvraag: Hoeveel juiste antwoorden zullen wij ontvangen? Daar gok je dan wat op en een mens zit er gewoonlijk mijlenver naast! Deze keer niet dus. Ik had 507 ingevuld en het waren er 504! Dat heeft dus alles met geluk en niets met wijsheid te maken hé. Maar dat vond ik niet erg en de prijs was een beautypass van 175, waarvoor ik me eens lekker mocht laten verwennen. Zeg nu zelf, wie zou daar niet blij mee zijn. Toen belde onze zoon en vroeg of we tegen een uur of één 's middags daar konden zijn. Dat was geen probleem, want dat was al eerder afgesproken. M. zou hem gaan helpen om een border te maken en borderplaatjes te plaatsen in de tuin. Maar ik werd zelf ook gevraagd om mee te komen want G. mijn schoondochter zou wat voor me gereed maken. Was ook nog als attentie voor moederdag. We begaven ons tegen de afgesproken tijd op weg en ik stelde me erop in om een aangename namiddag bij hen door te brengen. Toen we arriveerden, was de moeder van mijn schoondochter er ook. Dat gebeurt wel meer dat we mekaar daar treffen, dus uitzonderlijk is dat niet en ik was ook helemaal niet verwonderd. Maar dan kwam de verrassing: mijn schoondochter en kleindochter namen de twee mama's mee voor een uitje en daar zouden we dan ergens een hapje eten. De verrassing was compleet en dus lieten we de mannen aan hun werkzaamheden en zichzelf over en wij vertrokken op weg naar de verrassing. Onze kleindochter popelde van plezier maar ze liet zich geen syllabe ontfutselen, wat haar andere oma ook probeerde. We reden door allerlei wegen en paadjes waar ik mijn hele leven nog niet geweest was en kwamen eindelijk aan in Herkenbosch. Mijn schoondochter reed de parking op van een landgoed. Aan de ingang hing een plaatje "Romantik Hotel Kasteel Daelenbroeck"! En daar werden we naar binnen geleid en werden in de prachtige eetzaal ontvangen met een Kir op basis van champagne. We namen plaats en kregen eindelijk de uitleg te horen en wat de bedoeling was. We zouden van 14u00 tot 17u00 een uitgebreide "High tea" krijgen, aangeboden door G. en J. mijn schoon- en kleindochter. Het was puur genieten! Van sandwiches, over hartige hapjes naar zoete en als slot een kaasschotel en dat alles vergezeld van allerlei soorten thee, zoveel we wilden. Het was puur en totaal genieten. Toen we rond een uur of vijf terug naar huis reden, waren we voldaan en gelukkig. Onze mannen hadden de hele namiddag goed gewerkt in de tuin en alles was in gereedheid gebracht voor verdere aanplantingen. En alsof dat allemaal nog niet genoeg geweest was, kwam onze zoon met een reuzeboeket tulpen aandragen, waarmee ik hier twee grote vazen gevuld heb. Ik was een beetje overdonderd van die hele dag en moest het allemaal wat laten bezinken. En nu, een dag later, verkeer ik nog steeds in die roezige, aangename toestand van mij totaal geliefd te weten.
Dat is wat ik ben,ja, gewoon gelukkig! En het is toch heerlijk om dat te kunnen zeggen hé. De zon die hier door de ramen schijnt doet er nog een schepje bovenop. Je moet echter je neus niet buiten steken, want de wind is stevig en gemeen koud. Dus genieten wij van hieruit gewoon van het zicht, en de echte warmte zal wel komen zeker. Laten we dat tenminste maar hopen. Voorbije zondag zijn we met een kleine groep van ons koor afgezakt naar Gent, om daar deel te nemen aan het grote koorgebeuren van 1800 mensen van diverse koren uit Vlaanderen. De afspraak was, dat iedereen iets rood zou dragen, al was het maar een rode roos. Die rode toetsen waren dus later op de televisiebeelden duidelijk te zien en gaf het allemaal iets fleurigs ondanks de donkere wolken, die voortdurend dreigend boven onze hoofden hingen. Toen we 's morgens vertrokken miezerde het en er was dus geen kans om onze plu te vergeten! In de trein waren wagons gereserveerd voor alle koorleden en die wagons liepen hoe langer hoe meer vol na elke volgende halte. Het is een rit van meer dan twee uren en er werd behoorlijk wat afgetaterd en gelachen. Aan onderwerpen geen gebrek! De plagerijen waren niet van de lucht want er waren nogal wat partners van koorleden meegekomen en die moeten ook hun duit in het zakje doen natuurlijk! Iedereen was heel benieuwd wat het allemaal zou inhouden en welk verloop de dag zou krijgen. Voor mij kwam er nog een extra dimensie bij, want ik zou voor de eerste maal iemand ontmoeten, die ik via sennet had leren kennen. Maar wat heet kennen, als je mekaar nooit gezien hebt en niet weet of de aantrekkingskracht ook buiten het geschreven woord blijft bestaan. Bij onze aankomst in het station van Gent bleven de anderen samen en ik zou me naderhand terug bij hen voegen. Ik verliet dus alleen het station en begaf me richting taxistand, zoals was overeengekomen. Zag daar alleen maar auto's staan maar geen personen. Maar net voor de ingang van het station stond een groep mensen, ook een koor, te zingen. Er stonden toeschouwers rondom te luisteren. Ik bekeek alles van op een kleine afstand en zag iemand naar die groep toelopen. Dat moest mijn afspraak zijn, dat kon niet anders. Plots keken we elkaar recht aan, en het was er. Die herkenning. We hadden het allebei bij het rechte eind en ik werd naar de auto geleid en we vertrokken naar het thuisadres, waar ik op een heerlijke manier in de watten gelegd werd. Hoe moet je anders champagne met aardbeien en daarna een heerlijk gerechtje met fruit , groenten en kaas uit de oven, noemen! We hebben gepraat over ernstige en leuke dingen en ik heb kennis gemaakt met hun twee prachtige honden. En de tijd, die me toegemeten was, was veel te vlug voorbij en dan werd ik teruggebracht met de wagen tot aan het Sint-Pietersplein, waar dat reuzenkoor zich gereed maakte om onder de leiding van twee verschillende dirigenten, de zon van achter de wolken te zingen. En dat hebben we dan ook gedaan! De groep Ishtar stond op een podium met hun begeleiding en wisselde af met onze liedjes. De toeschouwers rondom het plein achter de dranghekken, zongen mee want de tekst werd op schermen geprojecteerd en was voor iedereen leesbaar. We hielden het droog tot het laatste liedje en toen braken de wolken open en regende het pijpestelen. De sambaband, die ondertussen ook opgekomen was, ging lustig door en liet zich door al dat water niet tegenhouden. De danseres voerde een extra nummertje op bij de dirigenten, die zich een stuk veiliger voelde, toen ze het podium weer verlaten had! En toen was het hele gebeuren voorbij. We hebben nog wat gedronken en zijn dan aan de lange weg te voet naar het station begonnen. Liefst had ik nog enkele uren in Gent gebleven maar daar we met twee auto's naar het station gereden waren, moest ik ook weer mee terug, want anders geraakte ik niet op mijn punt van vertrek, waar mijn eigen auto stond. We zijn met onze groep dan nog iets gaan eten, terwijl er nagekaart werd over de dag. We waren moe en voldaan. En ik draag dat gelukkige gevoel nu reeds mee sinds zondag, en zou willen, dat ik het voor altijd kon vasthouden.
Ik ben weer net terug van de repetitie. Die ging vandaag, woensdag door van half negen tot half elf, ipv op donderdag van acht tot 10 uur. Mijn longen zijn dus weer uitgezet en ik heb weer wat gedaan voor mijn gezondheid! Het is algemeen geweten, dat zingen héél erg gezond is en dus houden we week na week stoer vol. Niet omdat het zo gezond is hoor, maar gewoon omdat we het zo graag doen en het niet laten kunnen.
Op het ogenblik zijn we allemaal kleinkunstliederen aan het instuderen. Sommigen kende ik en van andere had ik nog nooit gehoord. We gaan met Ishtar een programma opvoeren volgend jaar om de mensen aan het zingen te brengen. Er wordt dan opgetreden maar niet op een podium maar tussen de bezoekers en op die manier moet de animo ervoor zorgen dat iedereen aan het zingen slaat. Ben benieuwd wat dat gaat geven! En er moet nog heel veel gestudeerd worden want het is een behoorlijk dik boek en al die teksten en noten komen je niet aanwaaien hoor. Ik zit zo ongelooflijk met die muziek in mijn hoofd, dat ik er af en toe ambetant van word. Als ik midden in de nacht wakker word, wat denk je dan dat er door mijn hoofd speelt???? Juist ja, een van die liedjes, die we tot in den treure herhalen en oefenen. Het enige psoitieve daaraan is, dat het regelmatig wisselt, dat deuntje in mijn hoofd.
En voor het komende weekend staat er een dagtrip naar Gent op het programma. Er komen in de stad 1800 mensen bijeen van koren uit heel Vlaanderen en die vormen op die dag één koor op het Sint-Pietersplein en zingen dus ook kleinkunstliederen. Die zondag is het in Gent de dag van de amateurkunsten, en daar hoort ons zingen ook bij. Ik verheug me op die trip naar Gent maar niet alleen omdat wij daar met zo'n imposant koor gaan zingen, maar vooral omdat ik iemand ga ontmoeten, die ik wel ken via seniorennet en de vele mailtjes, die we uitwisselen, maar die ik nog nooit ontmoet heb. Het voorstel kwam spontaan en overwacht en ik was er in eerste instantie een beetje door overdonderd en dan zwijg ik in alle talen. Maar dan dacht ik: dit is een prachtige kans om elkaar te ontmoeten, samen iets te drinken en te babbelen en te kijken of de klik, die er voorheen al was, de ontmoeting overleeft. Ik heb dus toegezegd en ik kijk ernaar uit, als naar een cadeautje. Dat is het kleine kind in mij, dat nog steeds latent aanwezig is en bij dergelijke gelegenheid tevoorschijn komt. En ik hoop dat het weer meespeelt om er een stralende dag van te maken. Maar weer of geen weer, dat zonnige gevoel blijft en neem ik mee.
Ik heb ervan genoten, van die dag, badend in de zon. De wind? Daar trekken we ons niets van aan want ik ga wel zo zitten, dat die niet aan me kan. En wat doet dat goed, die zonnewarmte op blote huid. Een mens wordt er zowaar soezerig van. En dat wil bij mij heel wat zeggen, want ik ben niet in voor een middagdutje. Terwijl ik daar in een luie stoel lag te niksen, liet ik mijn gedachten de vrije loop en plots herinnerde ik me een scene van jaren geleden. Onze oude buren nu overleden, woonden nog in het huis naast ons. Ze hadden een kleine pincher en die beestjes zijn gekend voor hun vinnige reacties en luidkeelse commentaar op voorbijgangers. Blaffen was hem aangeboren en dat deed het beestje dat ook veel en luidruchtig. Een van de dochters van de overburen was getrouwd en woonde in de buurt van Leuven. Zij en haar man waren steeds gek geweest op honden en hadden op een bepaald moment besloten om zelf te kweken met een paar mooie exemplaren. Ze hadden een bouvier en een prachtige scheper en daar mee zou het moeten gebeuren. Niet met elkaar natuurlijk maar kandidaten zouden er wel te vinden zijn. Op een zonnige dag kwamen dochter en man op bezoek en hadden de twee grote honden meegebracht. De dieren dartelden rond het huis, renden naar achter in de grote weide en kwamen speels en uitgelaten terug naar voor en bleven netjes aan de rand van weg staan. Ik stond af te wassen en bewonderde de dieren in de oprit van de overburen. Ze stonden aandachtig te kijken naar de pincher, die ongemeen heftig van zijn oren maakte en de grote dieren als het ware uitdaagde. Hij hield gewoon niet op met blaffen en maakte een hels kabaal. De grote honden hoorden dat aan, hielden het hoofd schuin maar bleven nog steeds staan, alsof ze overlegden, wat ze hier nu mee aan moesten. En plots, als op afspraak, schoten ze als een bliksemflits de straat over naar de kleine hond en verloor ik ze uit het oog. Het kabaal loog er echter niet om. Ik dacht : lieve deugd, ze vreten hem op, die kleine lawaaimaker. Want dat hij geen partij was voor die grote honden, daar was ik gewoon van overtuigd. Dat was echter buiten de waard gerekend! Opeens schoten de grote loebassen terug de weg over achterna gezeten door die kleine duivel uit een doosje. Ze konden niet snel genoeg terug achter het huis verdwijnen en ik heb ze niet meer gezien. En dat kleine mormel ging tekeer alsof zijn leven ervan af hing. Dat was misschien ook wel zo geweest. Ik kon mijn ogen en oren niet geloven en moest toegeven dat hier niet de sterkste maar wel diegene met de grootste bek gewonnen had.
Bij zo'n titel hoort natuurlijk wat uitleg. Zou ik dat doen of iedereen maar laten gissen? Moest gisterennamiddag om 13u00 bij de tandarts zijn en ben dus braaf op de afspraak verschenen. Algemeen nazicht en een beetje poetsen, en meer was er niet te doen. Alles oké en dat hoort een mens graag, want niemand laat graag boren, of meer van die akelige dingen, in zijn mond. Mijn tandarts is mijn nicht en dan worden er natuurlijk ook wat familienieuwsjes uitgewisseld. En die zijn niet zo denderend, maar horen wel bij het leven en we zullen het ermee moeten doen. Ik verliet haar praktijk en waaide zo ongeveer van de straat. Zon genoeg maar een strakke, gure wind en dat verdraag ik niet erg goed want ik krijg er altijd opnieuw hoofdpijn van. Snel dus ingestapt en de auto gestart. Ik moest langs de bakker en dus maakte ik me op weg. En daarna wilde ik echt naar het tuincentrum, want ik moest en zou wat lentebloeiers in huis halen. Toen ik daar aankwam, had ik alles wel willen kopen maar dan krijg ik op mijn donder van M. Zeker als ik zo vroeg al plantjes koop, want hij wil absoluut wachten tot de ijsheiligen voorbij zijn en ik heb al tot mijn scha en schande moeten bekennen, dat hij op dat gebied dikwijls gelijk heeft. Ik stond wat te dubben bij al die bloeiende pracht en dan heb ik een karretje genomen en vijf potjes goudgele en vijf potjes paarse viooltjes gekocht. De bloemen keken me aan met hun prachtige gezichtjes en ik kon er gewoon niet voorbij. Naast de viooltjes stonden ranonkels in verschillende kleuren en ook daar heb ik drie potten van gekocht in een teder witte kleur. De bloemen zijn zo prachtig, rond en mollig, dat ik er meteen voor viel. Blijkbaar zijn ze ook nog winterhard, dus dat is mooi meegenomen. De rest zal ik dan maar later halen, zoals planten voor in de hanging baskets en de grote potten op het terras. Maar de struik, waar ik al enkele jaren naar vraag, was weeral niet voorradig: forsythia. Ik ben gek op de bloemen, omdat ze zo vroeg in het jaar al uitbundig staan te bloeien en een hoekje in de tuin of een kamer totaal kunnen veranderen met hun stralende kleur. Een vroegere collega zette elk jaar op mijn verjaardag op 14 janurai een boeket bloeiende forsythia op mijn bureel en dat vond ik zo mooi! In die tijd van het jaar bloeien er nog geen bloemen buiten en zij sneed de takken in december af en zette die in een vaas in een warme kamer. Tegen de veertiende januari bloeiden de takken uitbundig en verwelkomden mij op de morgen van mijn verjaardag. Opeens herinnerde ik me dat ik verleden week ergens langs de weg struiken had zien staan, die ik in een flits als forsythia meende te herkennen. Ik bedacht me niet en ben het dorp uitgereden en volgde de weg, die ik verleden week ook gereden had. En inderdaad, daar stonden vier grote struiken aan de rechterkant van de weg en aan die kant lag er enkele kilometers geen enkel huis. Hoe kwamen die struiken daar dan? Ik stopte de auto en keek eens nauwkeuriger. Er lag mooi gezaagd hout netjes opgestapeld en dat kwam daar niet vanzelf liggen. Aan de andere kant van de weg lagen huizen en ik bedacht me niet en stak de weg over om aan te bellen bij een huis met verschillende trappen naar de voordeur. Bij mijn eerste belletje geen reactie. Dan nog maar eens gedrukt. En het lukte, want ik zag beweging achter het glas van de voordeur. Een wat oudere man deed de deur open en keek me vragend aan. Ik vroeg hem of de grond tegenover zijn huis van hem was. Hij antwoordde ontkennend. Ik verklaarde me nader en vertelde dat ik zo graag wat van die bloemen wilde hebben en dat ik dat dan toch wel aan iemand diende te vragen. Toen zegde hij, dat hij zelf die struiken daar geplant had en dat het inderdaad goed was dat ik het gevraagd had. Ik kon rustig mijn gang gaan en zoveel takjes plukken, als ik wilde. En met een grote bos forsythia op de achterbank reed ik daarna naar huis. Ik heb ze in een mooie vaas gezet en zal ze daar net zo lang laten staan tot ze wortel geschoten hebben en dan plant ik gewoon mijn eigen struik!
Ik zit nog na te genieten. Waarvan dan wel? Mijn eerste tennismatch sinds meer dan twee jaren. Mijn schoondochter had een plein gereserveerd in een hal in Nederland, waar haar moeder in de winter speelt. Afspraak om te tennissen was om 17u00. Toen ik gisteren was opgestaan en me aankleedde, kon ik aan niets anders meer denken. Dit was de dag van de waarheid en als het niet lukte was het over en uit en kon ik mijn tennisspullen van de hand doen. Had daar al eerder over nagedacht maar kreeg het niet over mijn hart. Daar was nog steeds genoeg tijd voor. Dus maar wat afwachten en hopen, bijna tegen beter weten in. Op een zeker ogenblik heb ik dan al maar het trainingspak aangetrokken, tennissokken en tennisschoenen aan, want dan was ik al aangekleed tegen dat ik moest vertrekken. Nog erger dan een klein kind , dat op schoolreis mag gaan en 's morgens om 05u00 aan het bed van zijn ouders staat om te vragen of het nog niet tijd is om te vertrekken. De wekker kroop vooruit en ik nam voortdurend vanalles in mijn handen om het weer even snel weer weg te leggen. Ik liep van boven naar beneden en omgekeerd en controleerde nog maar eens of ik ook wel alles had klaar liggen. Oh ja, nog een flesje drinken, dus naar de bergruimte om drank te halen. En kauwgom, die moest er ook nog ergens zijn. De enige ogenblik dat ik kauwgom eet, is tijdens het sporten en die moet dus steeds mee, als ik ga tennissen. Toen de wijzers van de klok eindelijk voortgekropen waren tot 15u00, kon ik het niet meer harden. M. was vertrokken voor een vergadering en ik liep alleen te ijsberen door het huis. Ik kon ook net zo goed vertrekken, rustig naar Limbricht rijden en dan daar, samen met mijn schoondochter en kleinkinderen wachten tot onze zoon thuiskwam en aansluitend doorrijden naar de tennishal. Zo gedacht, zo gedaan. Mijn schoondochter keek natuurlijk op dat ik zo vroeg verscheen maar had gelijk in de gaten wat het probleem was. Na een jaar of achttien kent ze natuurlijk wel een beetje. Toen het eindelijk laat genoeg was om te vertrekken, reed ik achter hen aan in mijn eigen auto. Op een zeker ogenblik had ik de indruk dat we rondjes aan het rijden waren en ik zat er niet ver naast. De afslag naar de hal was veranderd en mijn zoon was aan het zoeken, hoe hij er kon geraken. Toen we eindelijk op de parking stopten, stond de moeder van mijn schoondochter ons al op te wachten. Met een klein hartje sjokte ik achter hen aan naar binnen. Wij konden direct het plein op en na wat stretchen begonnen we in te kloppen.Dat inkloppen is een vrij internsieve bedoening en na een minuut of tien voelde ik een lichte beklemming opkomen. De paniek schoot door me heen en ik nam meteen wat gas terug. Ik nam wat meer tijd om een bal op te rapen en om op te slaan. Mijn zoon vroeg op een bepaald moment of het wel ging. Ja hoor, niets aan de hand... En dan begonnen wij aan de match en vergat ik alles, wat me bedrukte en ging volledig op in het spel. Eerst speelde ik met de moeder van mijn schoondochter, en wij verloren, vooral door mijn toedoen met 3-6 en dan stelde mijn zoon voor om samen een set met hem te spelen tegen moeder en dochter. Ik kwam steeds beter in het spel en toen het 3-2 was voor ons ging het eindsignaal en moesten we het spel staken want de volgende spelers kwamen reeds het plein op. En ik had gespeeld zonder problemen, zonder beklemming en zonder pijn in de borstkast. Mijn conditie was niet wat ze moet zijn na twee jaren van inactiviteit maar ik kon het weer en ik was de koning te rijk. Ik ben naar huis gereden met een gevoel van euforie. Competitie zal ik nooit meer spelen en daartoe voel ik niet eens meer de behoefte, maar ik kon weer bewegen en tennissen zonder het gevoel te hebben, dat ik elk moment in mekaar zou stuiken. Tijdens mijn rit naar huis heb ik gezongen van geluk. En zelfs mijn spierpijn vandaag is miniem en dat is voor een dame op jaren, zeker niet niks!
Ja dat zal het dan wel worden, de ultieme poging om opnieuw te sporten en zien of die gezondheidsproblemen eindelijk van de baan zijn. Na twee jaren van onderzoeken, uren van afspraken en testen in het ziekenhuis, steeds weer andere artsen en telkens weer de uitspraak: we kunnen je niet helpen, we weten niet wat die angina pectoris veroorzaakt, heb ik het heft zelf in handen genomen. Ik was het beu om niet meer te kunnen wandelen, niet te kunnen fietsen, en vooral niet meer te kunnen tennissen. Zeker op mijn leeftijd wordt aangeraden om zoveel mogelijk te bewegen en aan sport te doen. En dan kun je opeens helemaal niets meer. Dat lijf, dat die regelmatige sport gewoon was, voelt zich dus helmaal niet happy met dat gedwongen nietsdoen en ik werd er gewoon met de dag somberder van. En dan was er opeens die klik. Ik stond mistroostig voor de spiegel in de badkamer en vond dat het zo niet langer kon. Wat kon ik zelf doen of proberen om mij beter in mijn vel te voelen? Ik kon me gewoon niet neerleggen bij de situatie! Héél gezond gaan eten, gewicht verliezen, vitamienes slikken en zien hoever me dat zou brengen. Ik voelde me al een stuk opgemonterd, toen ik voor mezelf dit besluit genomen had. Ben naar beneden gegaan en heb prompt een afspraak gemaakt met een diëtiste. En dan volgden er enkele maanden van opletten, veel ontzeggen, heel anders eten en alle snoep achterwege laten. En het resultaat mag er zijn. Ik ben dan ook wel zo koppig, dat ik dat erg goed volhoud. En langzaam voelde ik de energie terugkomen en leek het leven een stuk zonniger. Ik had wel een héél dom ogenblik gekozen voor de start van mijn dieet, namelijk anderhalve maand voor de feestdagen van Kerstmis en Nieuwjaar. Ik liet het aan mijn hart niet komen en heb rigoureus alles afgewezen, wat mijn doelstelling in gevaar kon brengen. En nu moet de kers op de taart komen, nl. terug gaan tennissen. Zou dat lukken? Nu woensdag a.s. ga ik voor het eerst in twee jaren opnieuw tennissen in een dubbel met mijn zoon, schoondochter en moeder van mijn schoondochter. Ik ben bang en hoopvol tegelijk en misschien loop ik de dagen erna rond op krukken, maar dat gaat wel weer voorbij. Als die borstkas het maar volhoudt zonder die afgrijselijke pijn en zonder dat mijn medespelers moeten bang zijn, dat ik elk moment in elkaar zal stuiken. Ik ben nu een klein kind, dat zich ongelooflijk verheugt op iets, wat ze jaren lang als vanzelfsprekend aanzien heeft.
Ja, anders kan je het bijna niet noemen hé. Zal maar bij het begin aanvangen. 
Ik ben boos op mezelf. Boos omdat ik voel wat ik voel. Boos omdat ik telkens opnieuw gevoelens de overhand laat krijgen op mijn verstand en daardoor in een toestand van algehele ellende terecht kom en buitenmate verdrietig word. Ik houd mezelf voor, dat ik volwassen ben, en dat ik die gevoelens in toom moet kunnen houden. Steek ongelooflijke redevoeringen af tegen mezelf, voer gesprekken in mijn hoofd met de personen die aan de basis liggen van hetgeen er in me omgaat. Allemaal boter aan de galg. Vraag me dan boos af hoe oud ik eigenlijk wel ben en of ik ooit de ouderdom van kindzijn achter me gelaten heb. 
Ik loop door de winkelstraat aan zee en probeer niet op te botsen tegen de tegemoetkomende mensen. Massa's toeristen hebben geprofiteerd van het mooie weer en lopen kwetterend door de straat. Ik slalom tussen het volk door en vang stukken van zinnen op terwijl ik de mensen voorbijloop. Ik heb al een lange wandeling achter de rug van de ene pier naar de andere en als ik een ijzergevlochten stoeltje ontwaar, laat ik mij daar dankbaar in zakken en gun mijn vermoeide voeten, die zulke lange wandelingen niet gewoon zijn, wat rust. 
Ik kijk niet elke avond TV maar als ik kijk, is het gewoonlijk naar Duitse programma's. Vandaag zag ik een aflevering van Frau-TV. Een programma dat vrouwgericht is, maar niet alleen voor vrouwen bestemd is. Er komen allerlei problemen en eigenaardigheden aan bod en is meestal erg interessant. Dat wil zeggen, als je je interesseert voor zulke zaken!
Je moet vooral niet teveel naar buiten kijken want dan word je helemaal depressief! Waar blijven ze de nattigheid toch maar halen. De wereld slaat tilt: op de ene plaats vallen ze om van de hitte en op de andere plaats verdrinken ze in de nattigheid. Bojako schreef dat de herfst een maand te vroeg begonnen was en ze heeft overschot van gelijk. Maar na die herfst komt dan weer de winter en dat herinnert mij aan iets wat ik gelezen heb bij Natoken. Die ongelooflijk vindingrijke middeltjes, die onze ouders steeds weer wisten te produceren om ons in goede staat de winter te laten doorkomen. Van vitamienen slikken had men in die tijd nog niet gehoord. Betwijfel zelfs, of die pilletjes toen al te krijgen waren. Er moest dus iets anders op gevonden worden om tekorten aan te vullen en de ziekten buiten de deur te houden. Een van die beroemde en verafschuwde middeltjes was levertraan en zoals Natoken al vertelde, je ging ervan over je nek! Die vettige substantie die niet alleen afschuwelijk rook, maar nog afschuwelijker smaakte en waarvan de smaak minstens een halve dag op je tong bleef plakken. Ik kneep mijn ogen altijd dicht in de hoop dat het dan niet zo erg was! We werden verondersteld daar allemaal veel sterker van te worden en alle ziekten te kunnen trotseren. Dat was trouwens niet het enige recept, dat ons thuis voorgeschoteld werd. Mijn ma maakte een soort hoestsiroop op basis van rammenas en kandijsuiker. Dat werd een bruin bitter goedje, dat een hele tijd moest trekken en ons dan als hoestmiddeltje voorgeschoteld werd. En hoeveel suiker er ook bij was, het bleef een mottig drankje. Mijn smaakpapillen konden het in elk geval niet op prijs stellen. En dan volgde het obligate rauwe-ei-drankje. Sportmensen kennen het wel, vooral dan diegene die krachtsporten beoefenen. Elke avond werden er enkele eieren stevig opgeklopt met suiker en melk. De melk kreeg dan een vanillegele kleur. Als de klopbeurt lang genoeg geduurd had, goot mijn ma alles door een zeefje, zodat er geen slijm in het drankje achterbleef. En allemaal moesten we hiervan een beker drinken. Het probleem voor mij was echter, dat ik geen melk lustte en dus werd er voor mij een beetje melk toegevoegd en voor de rest koffie. Ik kan je verzekeren, dat het echt lekker was en bovendien zeer gezond. M. heeft dat jarenlang gedronken in de tijd dat hij erg veel sportte.
Inderdaad, ik heb te vroeg viktorie gekraaid, dat we toch zo'n mooi weertje te pakken hadden, en het genieten kon niet meer op! Ja, ja, ik durf amper naar buiten kijken en naar buiten gaan, is helemaal geen optie of het zou moeten zijn met een alles verhullende regenjas en een grote vissersparaplu, zodat je nog een beetje droog kunt blijven. 
Wat hebben we toch een zomer te pakken hé. En natuurlijk wordt er al even hard geklaagd, maar nu omdat het te heet is en anders omdat het te koud en te nat en te grijs en te.......is. 
Ja hoor, we hebben het vast dat weertje, waarop we al zo lang roepen en waarover we zoveel gezaagd hebben, en als het nu allemaal maar lang genoeg duurt, worden we het misschien ook nog moe op een bepaald ogenblik!
Dat risico neem ik er graag bij, en trouwens we hebben maar te aanvaarden wat ons zo gul geschonken wordt, of het nu zon of grijze wolken, warmte of koude regen is. 
Het weer is prachtig en ik lig languit op een zonnebed. Zelfs mijn poriën zuigen de warmte en zon op. Ik kijk rondom mij en bewonder het groen in al die verschillende tinten. Het gras ligt bestippeld met vrolijke madeliefjes. Ik
Verleden week zat ik een avond in de zetel naar het TV-programma te kijken en merkte dat VTM een serie ging uitzenden die ik op Nederland volg, maar waarvan ik enkele stukken gemist heb door welke oorzaak dan ook, nl. Bloedverwanten.
Ja inderdaad, we zijn weer aangeland na een tijd van stilzwijgen. Maar dat had zijn redenen. We zijn sinds zondag terug van het zonnige Spanje en zoals ik beloofd had, was de zon op voorhand doorgestuurd en zeg nu zelf, was het de moeite?
En ja hoor, het blijft maar duren! Er zijn zo van die dingen, die een mens supergelukkig maken. Ik kan het niet allemaal kwijt maar een en ander toch wel!
Dat is wat ik ben,ja, gewoon gelukkig! En het is toch heerlijk om dat te kunnen zeggen hé. De zon die hier door de ramen schijnt doet er nog een schepje bovenop. Je moet echter je neus niet buiten steken, want de wind is stevig en gemeen koud. Dus genieten wij van hieruit gewoon van het zicht, en de echte warmte zal wel komen zeker. Laten we dat tenminste maar hopen. 
Ik heb ervan genoten, van die dag, badend in de zon. De wind? Daar trekken we ons niets van aan want ik ga wel zo zitten, dat die niet aan me kan. En wat doet dat goed, die zonnewarmte op blote huid. Een mens wordt er zowaar soezerig van. En dat wil bij mij heel wat zeggen, want ik ben niet in voor een middagdutje. 
Bij zo'n titel hoort natuurlijk wat uitleg. Zou ik dat doen of iedereen maar laten gissen? 
Ik zit nog na te genieten. Waarvan dan wel? Mijn eerste tennismatch sinds meer dan twee jaren.
Ja dat zal het dan wel worden, de ultieme poging om opnieuw te sporten en zien of die gezondheidsproblemen eindelijk van de baan zijn. Na twee jaren van onderzoeken, uren van afspraken en testen in het ziekenhuis, steeds weer andere artsen en telkens weer de uitspraak: we kunnen je niet helpen, we weten niet wat die angina pectoris veroorzaakt, heb ik het heft zelf in handen genomen. Ik was het beu om niet meer te kunnen wandelen, niet te kunnen fietsen, en vooral niet meer te kunnen tennissen. Zeker op mijn leeftijd wordt aangeraden om zoveel mogelijk te bewegen en aan sport te doen. En dan kun je opeens helemaal niets meer. Dat lijf, dat die regelmatige sport gewoon was, voelt zich dus helmaal niet happy met dat gedwongen nietsdoen en ik werd er gewoon met de dag somberder van. 
