Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
19-07-2010
Warm genoeg???
Wat hebben we toch een zomer te pakken hé. En natuurlijk wordt er al even hard geklaagd, maar nu omdat het te heet is en anders omdat het te koud en te nat en te grijs en te.......is. Maar ik voel mij goed in mijn vel en voor mij mag dit weertje voortduren tot Kerstmis en dan weer van voorafaan opnieuw beginnen. Ben waarschijnlijk op de verkeerde plaats op de wereld geboren en geniet nu dus met volle teugen. Heb er ook nauwelijks of geen last van. Ga tweemaal per week in de voormiddag van 10u00 tot 11u30 tennissen. Genoeg vocht om te drinken en een goede zonnebril is alles wat ik nodig heb om volop te genieten van het spel. We spelen om te winnen, maar dat laatste is natuurlijk niet altijd het geval, maar dat kan de pret niet drukken. En het daar toch dat alles om draait, of niet dan? Als je stopt met spelen, begin je eerst echt te zweten natuurlijk, maar daar is een heerlijke douche goed voor en nadien voel ik me als herboren. Zo simpel kan plezier zijn. Maar er gebeuren natuurlijk ook nare dingen met dit weer. Gewoon omdat mensen er niet voldoende rekening mee houden en omdat ze deze temperaturen niet echt gewoon zijn. De kleindochter van de overburen heeft een beetje verderop een kapsalon. Ze heeft ook twee kleine hondjes, die daar rondscharrelen en door alle klanten aanvaard zijn, omdat ze niemand lastig vallen en alleen maar decoratieve elementen zijn in het kapsalon. Op een van die hete dagen verleden week, kwam haar man van zijn werk en liep even bij haar binnen. Ze wonen namelijk niet bij de zaak maar in een ander dorp. Het vrouwtje vroeg hem om de twee hondjes al mee naar huis te nemen, want ze had nog enkele uurtjes werk en zou dan ook stoppen en naar huis komen. Zo gezegd, zo gedaan en de man vertrok met de diertjes naar huis. Enkele uren later sloot K. haar salon af en trok ook huiswaarts. Ze begroette haar man en keek eens rond naar haar lievelingen. Nergens hondjes te zien. Ze vroeg waar de diertjes waren en de man totaal van zijn stuk gebracht, stamelde: ik heb ze vergeten in de auto! Had daar niet meer aan gedacht, dat ik die meegenomen had. Snel naar de auto om hen te verlossen van de lange gevangenschap en dan stelden ze beiden vast, dat de hondjes dood waren. Gestikt door de hitte in de kofferruimte. Ik denk dat manlief niet zijn beste avond gehad heeft en dat er heel wat traantjes gevloeid zijn. En dat zijn minder prettige bijwerkingen van dit prachtige zomerweer.
Het gebeurt wel meer dat bij het lezen van een of andere blog, plots herinneringen opdagen, die ergens in mijn onderbewustzijn verborgen waren. Zo ook toen ik het verhaal van Natoken las over die wekker. Ik ben van nature uit een slechte slaper, die bij het geringste wakker wordt en bij de minste storing niet in slaap geraakt. M. zegt steeds: Daar moet je niet naar luisteren. Ik hoef daar echter niet naar te luisteren, ik hoor het gewoon. En dat is een wezenlijk verschil. We waren nog maar net getrouwd en juist terug van onze huwelijksreis. Mooie liedjes duren niet lang en de dag dat we terug aan het werk moesten was aangebroken. We hadden een degelijke wekker gekocht en die werd netjes opgewonden en secuur ingesteld, zodat wij ons niet zouden verslapen op onze eerste werkdag. En daar stond dat ding te pronken op het nachtkastje langs het bed. Maar wat erger was, het stond daar ook luidruchtig te tikken. Nu ja, dat deden wekkers in die tijd en daar was op zich niets mis mee. Maar wel dus voor mijn oren. Hoe meer ik dat geluid wilde negeren, hoe beter dat ik het hoorde en daar moest iets gebeuren, anders deed ik geen oog dicht. De vloer op de slaapkamer was bedekt met tapijt en dus werd die wekker op de grond geplaatst, zodat het tapijt het geluid zou dempen. Het tikken was inderdaad minder luid, maar nog steeds te hard voor mij. Dan maar een bloese erover gelegd. Kon niet baten. Dan een pull erover heen. Nog steeds tikte het ding lustig door. Dan maar een broek erop en eindelijk was het geluid zodanig gesmoord, dat ik aan mijn slaappoging kon beginnen. Blijkbaar hadden wij allebei goed geslapen, want het was negen uur 's morgens als we wakker schrokken en wij werden allebei verondersteld om om acht uur 's morgens op ons werk te verschijnen! Het paniekerige tafereel dat hierop volgde zal ik jullie maar besparen maar vooral de vraag, waarom dat stomme ding niet was afgelopen, hield ons heel erg bezig. Toen ik op mijn werk arriveerde, werd ik met uitvoerig commentaar van mijn, uitsluitend mannelijke, collega's ontvangen! Ja, ja, verslapen! En hoe kon dan wel zoiets gebeuren!!! Daar had ik dus geen verklaring voor. Zij hadden er echter in overvloed! Later bleek, dat die wekker gewoon niet meer kon aflopen omdat de stopknop ingedrukt was door het teveel aan kleren, die wij eroverheen gedrappeerd hadden, om het geluid in de kiem te smoren. Wij hadden kans gezien om hem helemaal te smoren.
Ja hoor, we hebben het vast dat weertje, waarop we al zo lang roepen en waarover we zoveel gezaagd hebben, en als het nu allemaal maar lang genoeg duurt, worden we het misschien ook nog moe op een bepaald ogenblik! Dat risico neem ik er graag bij, en trouwens we hebben maar te aanvaarden wat ons zo gul geschonken wordt, of het nu zon of grijze wolken, warmte of koude regen is. Ik ben een paar dagen terug van een lang weekend aan zee en we hadden toch wel geen kouder weekend kunnen kiezen hé. Dat is ook een kunst, zeg nu zelf! De warme trui aan en een winddichte jas, en dan maar over de strandpromenade trekken. Als je geluk hebt word je voortgejaagd door de wind en als je terug moet komen, is het de kunst om je gezicht en ogen te beschermen, want het zand geselt je huid en een bril kan je ogen maar met moeite vrijwaren van zand. Zou dat net zo goed zijn als scrubben? Kan me wel een aangenamer gevoel voorstellen. Maar mijn vriendin en ik lieten ons niet tegenhouden en elke morgen, na het ontbijt trokken wij erop uit en we bleven lopen en wandelen tot het 's avonds tijd werd om ons op te frissen voor het avondmaal. Aan terrasjes onderweg geen gebrek en daar hebben we dan ook gretig gebruik van gemaakt. En het gebeurde zelfs dat wij daar enkele kledingstukken konden afpellen en even konden genieten van een zonnetje dat af en toe een poging waagde. We zaten op het terras van een gelegenheid op de pier en de schuimende af en aan rollende golven maakten behoorlijk lawaai. Non-stop steeds weer heen, steeds weer terug. Het is een fascinerend spel van woeste natuur en ik krijg er nooit genoeg van. Die zee, die als het ware bijna roerloos kan liggen blinken en andere ogenblikken loodgrijs of bijna bruin met schuimloppen naar het strand rolt en daar zelfs de meeuwen overspoelt, die na de vloed druk rondscharrelen op de stenen en zich tegoed doen aan alles wat de zee voor hen achterliet. Af en toe komen ze laag overscheren en stoten hun hoge gekrijs uit en telkens valt het me op, hoe groot ze wel zijn. Heel in de verte tekenen zich de silhouetten af van enkele zeemastodonten, op reis naar een of andere bestemming. Door de afstand is niet op te maken welk soort schepen het zijn maar ze zijn groot, dat is zelfs op zeer grote afstand te zien. Mijn vriendin en ik babbelen en zwijgen samen en af en toe zeggen we tevreden: "We hubben 't toch good hè"
Het weer is prachtig en ik lig languit op een zonnebed. Zelfs mijn poriën zuigen de warmte en zon op. Ik kijk rondom mij en bewonder het groen in al die verschillende tinten. Het gras ligt bestippeld met vrolijke madeliefjes. Ik sluit mijn ogen en luister. Het valt me op dat je met je ogen dicht zoveel beter hoort want alle zintuigen zijn dan gespitst op dat luisteren. Ontelbare vogels geven een concert zonder één enkele wanklank en de merel zingt zijn hoogste lied, en trillert boven iedereen uit. Woudduiven roepen en herhalen hun eentonig roekoe en de wind ruist en ritselt en streelt de bladeren van de bomen en gaat met fluwelen handen over mijn huid. In de verte hoor ik het geklop van een hamer. Waarschijnlijk een timmerman aan een van de huizen in opbouw. In de verte, zonder hinderlijk te zijn, weerklinkt het geluid van een tractor, die een van de velden in de buurt bewerkt. Op het terras van de buren, twee huizen verder, oefent een van de jongens akkoorden op zijn gitaar en speelt dan weer een wijsje. De warme rustige klanken glijden door de zonnige namiddag en roepen betoverende beelden op van geluk en welbehagen. Plots word ik als het ware teruggeworpen naar mijn jeugd en sta ik opnieuw in de zonovergoten living van ons nieuwe huis. We zijn er net naartoe verhuisd en het is zomervakantie. Ik ben negen. Ik ruik weer de geur van zand en mortel, bezetwerk en nieuw behangpapier, zand en zon. Heel de kamer is doordrenkt van dat geluksgevoel over dat mooie, nieuwe, ruime huis, waar we nu zouden wonen. En zon, héél veel zon! Het gevoel van geluk en ruimte was overweldigend. Ruimte geeft me nog steeds dat gevoel en daardoor verlang ik steeds naar die oneindige verte aan zee en voel ik me ingesloten in de bergen en bossen. Ik open opnieuw mijn ogen en het beeld verdwijnt. De klok op de kerktoren slaat drie uur. Een eenzame handdoek wappert aan een droogrekje. Ik wacht gelaten op een telefoontje, dat misschien komt en misschien ook niet. In de verte liggen de velden glad geëgd. Op de weide langs de akker loopt een rund rustig te grazen, totaal tevreden met de wereld rondom. Met zijn staart slaat het de irritante insecten weg. Een paard houdt hem gezelschap en snuift met trillende neusvleugels. De hond van de overburen blaft op iets of niets, want een reden heeft hij niet echt nodig. Een merel vliegt laag over me heen en landt dan op het dak, waar zijn pootjes licht krassende geluidjes maken op het zinkwerk. Ik sta op en ga kijken naar de forsythia, die ik enkele maanden geleden geplant heb. Allemaal scheutjes! Prachtig, dat wordt volgend jaar een schitterende struik, daar ben ik zeker van. Op de hoek van het terras staat een stenen moedergans met haar jong, ooit gekregen van mijn petekind. Ik leg me terug op het ligbed en laat me meevoeren door het rustige, kalme geluid van vallend water van de waterval aan de vijver bij de buurman. De kikkers kwaken en er zijn er bij met een zware en met een lichte kwaak! Wat betekent het ook weer: goed of slecht weer??? Ik kijk naar de thermometer aan de muur en die wijst 23°C in de schaduw aan. Een springtouw hangt ernaast aan een haakje Ik sluit mijn ogen en verdwijn in mijn mooiste droom.
Verleden week zat ik een avond in de zetel naar het TV-programma te kijken en merkte dat VTM een serie ging uitzenden die ik op Nederland volg, maar waarvan ik enkele stukken gemist heb door welke oorzaak dan ook, nl. Bloedverwanten. Ik ben niet zo serie-achtig, maar deze interesseert me wel en die volg ik dus ook regelmatig. Ik kijk heel zelden naar VTM maar nu wilde ik dan toch die aflevering bekijken en ik kon nog altijd switchen als ik ze al gezien had. Zo gedacht, zo gedaan. Ik klikte de zender aan en kwam terecht in de finale van de danswedstrijd en eerlijk is eerlijk, je krijgt daar heel wat moois te zien en niet alleen van outfits maar ook van kunnen. En terwijl ik naar de eindstrijd zat te kijken, herinnerde ik me opeens een voorval van heel wat jaren geleden. Ik was een jaar of veertig en op verlof in Tenerife. Je moest door de bar om in de eetzaal te geraken. Dat was erg slim bezien, want bij het verlaten van diezefde eetzaal, bleven heel wat mensen hangen in de bar, die erg gezellig was en vlak langs het zwembad lag. Ik was die avond samen met een groepje mensen van verschillende nationaliteiten, Nederlanders, Duitsers, Belgen, Noren en Zweden. Zoals zo dikwijls hadden we ons van een plekje verzekerd in de bar en zaten gezellig te kletsen en iets te drinken. Er werd prachtige muziek gespeeld en regelmatig waren er live-optredens, die ik wist te waarderen. Maar ik hou dan ook heel erg van die zuiderse muziek en daarin was ik duidelijk niet alleen. Hier en daar waren er wat mensen aan het dansen maar wij hadden het veel te druk met babbelen om daar veel aandacht aan te besteden. Er was een oudere Spanjaard binnengekomen met enkele jonge begeleiders. De eerder frêle man was tot in de puntjes gekleed in een prachtig pak en had plaats genomen aan een van de tafeltjes samen met zijn gezelschap. Plots kwam één van die jonge heren op mij toe en vroeg me of ik wilde dansen met de oudere heer. Ik bedankte vriendelijk en hij ging terug naar zijn gezelschap. Deze act herhaalde zich een keer of vier en ik begon geïrriteerd te raken. Verstonden ze geen "neen"? Had het allemaal nochtans in het Spaans verteld dus er was geen vergissing mogelijk. Ik had de oudere heer nameijk zien lopen naar de bar en had de indruk dat hij niet erg vast op de benen stond. Ik had absoluut geen zin om tegen de vlakte te gaan bij het dansen. Mijn gezelschap begon er plezier in te krijgen en spoorde me aan om de "arme oude man" een plezier te doen en toch eens met hem te dansen, dan was ik gelijk van het gezeur verlost. Na veel vijven en zessen ben ik dan inderdaad met hem gaan dansen, nl. een tango, de dans der dansen. En ik wist niet wat me overkwam! Die man danste als een engel, als engelen dan al dansen kunnen! Van wankel op de benen was geen sprake meer. Het was zo ongeveer als bij iemand die stottert. Als die mensen zingen, stotteren ze niet. Als hij danste wankelde hij niet en van dronkenheid was geen sprake, ofschoon ik dat eerst wel gedacht had. Het was heerlijk en we zijn gewoon niet meer opgehouden met dansen, de hele avond. Diegenen, die de muziek verzorgden speelden erop in en blijkbaar had de man wel iets in de pap te brokken, want hij werd met alle égards omringt. Ik zal maar niet vertellen, wat hij me allemaal beloofde tijdens dat dansen, maar de hemel op aarde was het minste van zijn aanbod. Het kon me allemaal niet schelen, wat hij vertelde, of hij klein of groot, lelijk of knap was, hij danste met mij, zoals ik nog nooit gedanst had en zoals ik niet eens wist dat ik het kon. En al word ik honderd, ik zal die avond nooit vergeten, in het gezelschap van een perfecte cavalier. En nu vraag ik me af of hij daar nog ooit aan teruggedacht heeft.
Ja inderdaad, we zijn weer aangeland na een tijd van stilzwijgen. Maar dat had zijn redenen. We zijn sinds zondag terug van het zonnige Spanje en zoals ik beloofd had, was de zon op voorhand doorgestuurd en zeg nu zelf, was het de moeite? Moest er niet aan denken om hier thuis te komen in die temperaturen van 14°C en staan te rillen met een dik vest aan. Het leek er anders wel een beetje op. In de bus van Salou naar Lloret de Mar werden we bedacht met flinke regenbuien en ik zag de bui letterlijk en figuurlijk al hangen: nattigheid alom in de thuishaven. Als het al begint in Spanje, wat moest het dan in ons kikkerlandje zijn. Soms verwacht ik hier dat er zwemvliezen tussen onze vingers en tenen zullen groeien Stelde direct voor om rechtsomkeer te maken, maar dt zat er ook niet echt in! Tijdens de lange reis werd het langzaam droger en terwijl het stilaan nacht werd en wij geen van allen nog interesse hadden, voor wat er buiten gebeurde, bleven de wolken achterwege en als we 's morgens tegen een uur of zes wakker werden, was daar al een aarzelend licht en een wolkenloze hemel te zien. Pfffff, wat een opluchting. Toen we eindelijk in Belgenland gearriveerd waren en onze auto van de parkeer plaats haalden om de koffers in te stouwen en de rit naar huis aan te vangen, was het een en al zonneschijn en kon mijn humeur niet meer stuk. Prachtig toch om met warmte verwelkomd te worden, of niet soms. Aan de staat van de auto was te zien dat er wel wat meer dan zon overheen gegaan was. Mijn God wat zag dat vehikel er uit! Nu ja, bij een zwarte wagen kun je al niet veel verdoezelen, maar hier was wel wat nattigheid en daarna stof nodig geweest om er zo'n troep van te maken. Was bijna verlegen om herkend te worden achter de vuile ramen van een auto met bedenkelijke kleur. Bij onze thuiskomst werden alle ramen en deuren vierkant opengezet en de zon en wind kregen vrij spel om de muffe geur van een gesloten huis weg te vegen. En dan maar vlug wat eten maken want ik stond zowat op reserve en ik denk dat mijn ogen rood waren i.p.v groen. Veel is niet in huis na zo'n vakantie en het hielp al niet echt dat het Pinksterzondag was. Dus wat eieren in de pan en brood uit de diepvries is snel ontdooid. Een middagmaal was voor later op de dag. Wat deden mensen vroeger toch maar zonder diepvries??? Niet op reis gaan natuurlijk. Leve de vooruitgang en de vrijheid om dat toch maar allemaal te doen. Normaliter is zondagvoormiddag een warenhuis in het dorp open. Ik heb de gok gewaagd, maar Pinksterdag was net iets te hoog gegrepen. Er hing echter een bericht op de glazen deur, dat de zaak geopend was op Pinkstermaandag en daar kon ik wel mee leven. Ik kan echt niet zonder fruit en groenten en één dag gaat nog even, maar twee dagen.... Terug naar huis alle koffers leeg maken en gelijk de wasmachine vullen en starten. Van dat prachtige weer kon ik tenminste profiteren om alles buiten te drogen. En inderdaad, de dagelijkse routine had terug zijn intrede gedan en het mooie liedje van bediend worden en in de watten gelegd worden door het hotelpersoneel, was voorbij. Nu kon ik alleen nog maar nagenieten, maar de zon had ik vooruit gestuurd en dat was voor mij nog steeds een stukje vakantie.
En ja hoor, het blijft maar duren! Er zijn zo van die dingen, die een mens supergelukkig maken. Ik kan het niet allemaal kwijt maar een en ander toch wel! Gisterenvoormiddag was ik druk bezig op de badkamer en plots meende ik de telefoon te horen rinkelen. Die staat hier tamelijk stil, omdat ik me altijd een ongeluk verschiet als dat ding begint te rinkelen! Weet niet hoe dat komt, maar is altijd zo geweest, ook indertijd op mijn werk. Dus de klank zo stil mogelijk en gelukkig hoor ik erg goed, zodat ik dat stille belletje waargenomen had. Ik rende naar beneden (nog zo'n slechte gewoonte van mij!) en kon nog tijdig opnemen vooraleer werd neergelegd. Ik had een jonge dame aan de lijn die mijn voornaam en meisjesnaam noemde en vroeg of ik inderdaad die persoon was. Ja natuurlijk was ik dat. Ze deelde me mee, dat ze belde van een parfumerie en wenste me van harte proficiat want ik was de hoofdwinnares geworden van een actie voor moederdag. Ik had inderdaad een formulier ingevuld enkel weken geleden, toen ik daar enkele producten kocht. De vragen oplossen was geen probleem maar dan steeds weer die beruchte schiftingsvraag: Hoeveel juiste antwoorden zullen wij ontvangen? Daar gok je dan wat op en een mens zit er gewoonlijk mijlenver naast! Deze keer niet dus. Ik had 507 ingevuld en het waren er 504! Dat heeft dus alles met geluk en niets met wijsheid te maken hé. Maar dat vond ik niet erg en de prijs was een beautypass van 175, waarvoor ik me eens lekker mocht laten verwennen. Zeg nu zelf, wie zou daar niet blij mee zijn. Toen belde onze zoon en vroeg of we tegen een uur of één 's middags daar konden zijn. Dat was geen probleem, want dat was al eerder afgesproken. M. zou hem gaan helpen om een border te maken en borderplaatjes te plaatsen in de tuin. Maar ik werd zelf ook gevraagd om mee te komen want G. mijn schoondochter zou wat voor me gereed maken. Was ook nog als attentie voor moederdag. We begaven ons tegen de afgesproken tijd op weg en ik stelde me erop in om een aangename namiddag bij hen door te brengen. Toen we arriveerden, was de moeder van mijn schoondochter er ook. Dat gebeurt wel meer dat we mekaar daar treffen, dus uitzonderlijk is dat niet en ik was ook helemaal niet verwonderd. Maar dan kwam de verrassing: mijn schoondochter en kleindochter namen de twee mama's mee voor een uitje en daar zouden we dan ergens een hapje eten. De verrassing was compleet en dus lieten we de mannen aan hun werkzaamheden en zichzelf over en wij vertrokken op weg naar de verrassing. Onze kleindochter popelde van plezier maar ze liet zich geen syllabe ontfutselen, wat haar andere oma ook probeerde. We reden door allerlei wegen en paadjes waar ik mijn hele leven nog niet geweest was en kwamen eindelijk aan in Herkenbosch. Mijn schoondochter reed de parking op van een landgoed. Aan de ingang hing een plaatje "Romantik Hotel Kasteel Daelenbroeck"! En daar werden we naar binnen geleid en werden in de prachtige eetzaal ontvangen met een Kir op basis van champagne. We namen plaats en kregen eindelijk de uitleg te horen en wat de bedoeling was. We zouden van 14u00 tot 17u00 een uitgebreide "High tea" krijgen, aangeboden door G. en J. mijn schoon- en kleindochter. Het was puur genieten! Van sandwiches, over hartige hapjes naar zoete en als slot een kaasschotel en dat alles vergezeld van allerlei soorten thee, zoveel we wilden. Het was puur en totaal genieten. Toen we rond een uur of vijf terug naar huis reden, waren we voldaan en gelukkig. Onze mannen hadden de hele namiddag goed gewerkt in de tuin en alles was in gereedheid gebracht voor verdere aanplantingen. En alsof dat allemaal nog niet genoeg geweest was, kwam onze zoon met een reuzeboeket tulpen aandragen, waarmee ik hier twee grote vazen gevuld heb. Ik was een beetje overdonderd van die hele dag en moest het allemaal wat laten bezinken. En nu, een dag later, verkeer ik nog steeds in die roezige, aangename toestand van mij totaal geliefd te weten.
Dat is wat ik ben,ja, gewoon gelukkig! En het is toch heerlijk om dat te kunnen zeggen hé. De zon die hier door de ramen schijnt doet er nog een schepje bovenop. Je moet echter je neus niet buiten steken, want de wind is stevig en gemeen koud. Dus genieten wij van hieruit gewoon van het zicht, en de echte warmte zal wel komen zeker. Laten we dat tenminste maar hopen. Voorbije zondag zijn we met een kleine groep van ons koor afgezakt naar Gent, om daar deel te nemen aan het grote koorgebeuren van 1800 mensen van diverse koren uit Vlaanderen. De afspraak was, dat iedereen iets rood zou dragen, al was het maar een rode roos. Die rode toetsen waren dus later op de televisiebeelden duidelijk te zien en gaf het allemaal iets fleurigs ondanks de donkere wolken, die voortdurend dreigend boven onze hoofden hingen. Toen we 's morgens vertrokken miezerde het en er was dus geen kans om onze plu te vergeten! In de trein waren wagons gereserveerd voor alle koorleden en die wagons liepen hoe langer hoe meer vol na elke volgende halte. Het is een rit van meer dan twee uren en er werd behoorlijk wat afgetaterd en gelachen. Aan onderwerpen geen gebrek! De plagerijen waren niet van de lucht want er waren nogal wat partners van koorleden meegekomen en die moeten ook hun duit in het zakje doen natuurlijk! Iedereen was heel benieuwd wat het allemaal zou inhouden en welk verloop de dag zou krijgen. Voor mij kwam er nog een extra dimensie bij, want ik zou voor de eerste maal iemand ontmoeten, die ik via sennet had leren kennen. Maar wat heet kennen, als je mekaar nooit gezien hebt en niet weet of de aantrekkingskracht ook buiten het geschreven woord blijft bestaan. Bij onze aankomst in het station van Gent bleven de anderen samen en ik zou me naderhand terug bij hen voegen. Ik verliet dus alleen het station en begaf me richting taxistand, zoals was overeengekomen. Zag daar alleen maar auto's staan maar geen personen. Maar net voor de ingang van het station stond een groep mensen, ook een koor, te zingen. Er stonden toeschouwers rondom te luisteren. Ik bekeek alles van op een kleine afstand en zag iemand naar die groep toelopen. Dat moest mijn afspraak zijn, dat kon niet anders. Plots keken we elkaar recht aan, en het was er. Die herkenning. We hadden het allebei bij het rechte eind en ik werd naar de auto geleid en we vertrokken naar het thuisadres, waar ik op een heerlijke manier in de watten gelegd werd. Hoe moet je anders champagne met aardbeien en daarna een heerlijk gerechtje met fruit , groenten en kaas uit de oven, noemen! We hebben gepraat over ernstige en leuke dingen en ik heb kennis gemaakt met hun twee prachtige honden. En de tijd, die me toegemeten was, was veel te vlug voorbij en dan werd ik teruggebracht met de wagen tot aan het Sint-Pietersplein, waar dat reuzenkoor zich gereed maakte om onder de leiding van twee verschillende dirigenten, de zon van achter de wolken te zingen. En dat hebben we dan ook gedaan! De groep Ishtar stond op een podium met hun begeleiding en wisselde af met onze liedjes. De toeschouwers rondom het plein achter de dranghekken, zongen mee want de tekst werd op schermen geprojecteerd en was voor iedereen leesbaar. We hielden het droog tot het laatste liedje en toen braken de wolken open en regende het pijpestelen. De sambaband, die ondertussen ook opgekomen was, ging lustig door en liet zich door al dat water niet tegenhouden. De danseres voerde een extra nummertje op bij de dirigenten, die zich een stuk veiliger voelde, toen ze het podium weer verlaten had! En toen was het hele gebeuren voorbij. We hebben nog wat gedronken en zijn dan aan de lange weg te voet naar het station begonnen. Liefst had ik nog enkele uren in Gent gebleven maar daar we met twee auto's naar het station gereden waren, moest ik ook weer mee terug, want anders geraakte ik niet op mijn punt van vertrek, waar mijn eigen auto stond. We zijn met onze groep dan nog iets gaan eten, terwijl er nagekaart werd over de dag. We waren moe en voldaan. En ik draag dat gelukkige gevoel nu reeds mee sinds zondag, en zou willen, dat ik het voor altijd kon vasthouden.
Ik ben weer net terug van de repetitie. Die ging vandaag, woensdag door van half negen tot half elf, ipv op donderdag van acht tot 10 uur. Mijn longen zijn dus weer uitgezet en ik heb weer wat gedaan voor mijn gezondheid! Het is algemeen geweten, dat zingen héél erg gezond is en dus houden we week na week stoer vol. Niet omdat het zo gezond is hoor, maar gewoon omdat we het zo graag doen en het niet laten kunnen.
Op het ogenblik zijn we allemaal kleinkunstliederen aan het instuderen. Sommigen kende ik en van andere had ik nog nooit gehoord. We gaan met Ishtar een programma opvoeren volgend jaar om de mensen aan het zingen te brengen. Er wordt dan opgetreden maar niet op een podium maar tussen de bezoekers en op die manier moet de animo ervoor zorgen dat iedereen aan het zingen slaat. Ben benieuwd wat dat gaat geven! En er moet nog heel veel gestudeerd worden want het is een behoorlijk dik boek en al die teksten en noten komen je niet aanwaaien hoor. Ik zit zo ongelooflijk met die muziek in mijn hoofd, dat ik er af en toe ambetant van word. Als ik midden in de nacht wakker word, wat denk je dan dat er door mijn hoofd speelt???? Juist ja, een van die liedjes, die we tot in den treure herhalen en oefenen. Het enige psoitieve daaraan is, dat het regelmatig wisselt, dat deuntje in mijn hoofd.
En voor het komende weekend staat er een dagtrip naar Gent op het programma. Er komen in de stad 1800 mensen bijeen van koren uit heel Vlaanderen en die vormen op die dag één koor op het Sint-Pietersplein en zingen dus ook kleinkunstliederen. Die zondag is het in Gent de dag van de amateurkunsten, en daar hoort ons zingen ook bij. Ik verheug me op die trip naar Gent maar niet alleen omdat wij daar met zo'n imposant koor gaan zingen, maar vooral omdat ik iemand ga ontmoeten, die ik wel ken via seniorennet en de vele mailtjes, die we uitwisselen, maar die ik nog nooit ontmoet heb. Het voorstel kwam spontaan en overwacht en ik was er in eerste instantie een beetje door overdonderd en dan zwijg ik in alle talen. Maar dan dacht ik: dit is een prachtige kans om elkaar te ontmoeten, samen iets te drinken en te babbelen en te kijken of de klik, die er voorheen al was, de ontmoeting overleeft. Ik heb dus toegezegd en ik kijk ernaar uit, als naar een cadeautje. Dat is het kleine kind in mij, dat nog steeds latent aanwezig is en bij dergelijke gelegenheid tevoorschijn komt. En ik hoop dat het weer meespeelt om er een stralende dag van te maken. Maar weer of geen weer, dat zonnige gevoel blijft en neem ik mee.
Ik heb ervan genoten, van die dag, badend in de zon. De wind? Daar trekken we ons niets van aan want ik ga wel zo zitten, dat die niet aan me kan. En wat doet dat goed, die zonnewarmte op blote huid. Een mens wordt er zowaar soezerig van. En dat wil bij mij heel wat zeggen, want ik ben niet in voor een middagdutje. Terwijl ik daar in een luie stoel lag te niksen, liet ik mijn gedachten de vrije loop en plots herinnerde ik me een scene van jaren geleden. Onze oude buren nu overleden, woonden nog in het huis naast ons. Ze hadden een kleine pincher en die beestjes zijn gekend voor hun vinnige reacties en luidkeelse commentaar op voorbijgangers. Blaffen was hem aangeboren en dat deed het beestje dat ook veel en luidruchtig. Een van de dochters van de overburen was getrouwd en woonde in de buurt van Leuven. Zij en haar man waren steeds gek geweest op honden en hadden op een bepaald moment besloten om zelf te kweken met een paar mooie exemplaren. Ze hadden een bouvier en een prachtige scheper en daar mee zou het moeten gebeuren. Niet met elkaar natuurlijk maar kandidaten zouden er wel te vinden zijn. Op een zonnige dag kwamen dochter en man op bezoek en hadden de twee grote honden meegebracht. De dieren dartelden rond het huis, renden naar achter in de grote weide en kwamen speels en uitgelaten terug naar voor en bleven netjes aan de rand van weg staan. Ik stond af te wassen en bewonderde de dieren in de oprit van de overburen. Ze stonden aandachtig te kijken naar de pincher, die ongemeen heftig van zijn oren maakte en de grote dieren als het ware uitdaagde. Hij hield gewoon niet op met blaffen en maakte een hels kabaal. De grote honden hoorden dat aan, hielden het hoofd schuin maar bleven nog steeds staan, alsof ze overlegden, wat ze hier nu mee aan moesten. En plots, als op afspraak, schoten ze als een bliksemflits de straat over naar de kleine hond en verloor ik ze uit het oog. Het kabaal loog er echter niet om. Ik dacht : lieve deugd, ze vreten hem op, die kleine lawaaimaker. Want dat hij geen partij was voor die grote honden, daar was ik gewoon van overtuigd. Dat was echter buiten de waard gerekend! Opeens schoten de grote loebassen terug de weg over achterna gezeten door die kleine duivel uit een doosje. Ze konden niet snel genoeg terug achter het huis verdwijnen en ik heb ze niet meer gezien. En dat kleine mormel ging tekeer alsof zijn leven ervan af hing. Dat was misschien ook wel zo geweest. Ik kon mijn ogen en oren niet geloven en moest toegeven dat hier niet de sterkste maar wel diegene met de grootste bek gewonnen had.
Bij zo'n titel hoort natuurlijk wat uitleg. Zou ik dat doen of iedereen maar laten gissen? Moest gisterennamiddag om 13u00 bij de tandarts zijn en ben dus braaf op de afspraak verschenen. Algemeen nazicht en een beetje poetsen, en meer was er niet te doen. Alles oké en dat hoort een mens graag, want niemand laat graag boren, of meer van die akelige dingen, in zijn mond. Mijn tandarts is mijn nicht en dan worden er natuurlijk ook wat familienieuwsjes uitgewisseld. En die zijn niet zo denderend, maar horen wel bij het leven en we zullen het ermee moeten doen. Ik verliet haar praktijk en waaide zo ongeveer van de straat. Zon genoeg maar een strakke, gure wind en dat verdraag ik niet erg goed want ik krijg er altijd opnieuw hoofdpijn van. Snel dus ingestapt en de auto gestart. Ik moest langs de bakker en dus maakte ik me op weg. En daarna wilde ik echt naar het tuincentrum, want ik moest en zou wat lentebloeiers in huis halen. Toen ik daar aankwam, had ik alles wel willen kopen maar dan krijg ik op mijn donder van M. Zeker als ik zo vroeg al plantjes koop, want hij wil absoluut wachten tot de ijsheiligen voorbij zijn en ik heb al tot mijn scha en schande moeten bekennen, dat hij op dat gebied dikwijls gelijk heeft. Ik stond wat te dubben bij al die bloeiende pracht en dan heb ik een karretje genomen en vijf potjes goudgele en vijf potjes paarse viooltjes gekocht. De bloemen keken me aan met hun prachtige gezichtjes en ik kon er gewoon niet voorbij. Naast de viooltjes stonden ranonkels in verschillende kleuren en ook daar heb ik drie potten van gekocht in een teder witte kleur. De bloemen zijn zo prachtig, rond en mollig, dat ik er meteen voor viel. Blijkbaar zijn ze ook nog winterhard, dus dat is mooi meegenomen. De rest zal ik dan maar later halen, zoals planten voor in de hanging baskets en de grote potten op het terras. Maar de struik, waar ik al enkele jaren naar vraag, was weeral niet voorradig: forsythia. Ik ben gek op de bloemen, omdat ze zo vroeg in het jaar al uitbundig staan te bloeien en een hoekje in de tuin of een kamer totaal kunnen veranderen met hun stralende kleur. Een vroegere collega zette elk jaar op mijn verjaardag op 14 janurai een boeket bloeiende forsythia op mijn bureel en dat vond ik zo mooi! In die tijd van het jaar bloeien er nog geen bloemen buiten en zij sneed de takken in december af en zette die in een vaas in een warme kamer. Tegen de veertiende januari bloeiden de takken uitbundig en verwelkomden mij op de morgen van mijn verjaardag. Opeens herinnerde ik me dat ik verleden week ergens langs de weg struiken had zien staan, die ik in een flits als forsythia meende te herkennen. Ik bedacht me niet en ben het dorp uitgereden en volgde de weg, die ik verleden week ook gereden had. En inderdaad, daar stonden vier grote struiken aan de rechterkant van de weg en aan die kant lag er enkele kilometers geen enkel huis. Hoe kwamen die struiken daar dan? Ik stopte de auto en keek eens nauwkeuriger. Er lag mooi gezaagd hout netjes opgestapeld en dat kwam daar niet vanzelf liggen. Aan de andere kant van de weg lagen huizen en ik bedacht me niet en stak de weg over om aan te bellen bij een huis met verschillende trappen naar de voordeur. Bij mijn eerste belletje geen reactie. Dan nog maar eens gedrukt. En het lukte, want ik zag beweging achter het glas van de voordeur. Een wat oudere man deed de deur open en keek me vragend aan. Ik vroeg hem of de grond tegenover zijn huis van hem was. Hij antwoordde ontkennend. Ik verklaarde me nader en vertelde dat ik zo graag wat van die bloemen wilde hebben en dat ik dat dan toch wel aan iemand diende te vragen. Toen zegde hij, dat hij zelf die struiken daar geplant had en dat het inderdaad goed was dat ik het gevraagd had. Ik kon rustig mijn gang gaan en zoveel takjes plukken, als ik wilde. En met een grote bos forsythia op de achterbank reed ik daarna naar huis. Ik heb ze in een mooie vaas gezet en zal ze daar net zo lang laten staan tot ze wortel geschoten hebben en dan plant ik gewoon mijn eigen struik!
Ik zit nog na te genieten. Waarvan dan wel? Mijn eerste tennismatch sinds meer dan twee jaren. Mijn schoondochter had een plein gereserveerd in een hal in Nederland, waar haar moeder in de winter speelt. Afspraak om te tennissen was om 17u00. Toen ik gisteren was opgestaan en me aankleedde, kon ik aan niets anders meer denken. Dit was de dag van de waarheid en als het niet lukte was het over en uit en kon ik mijn tennisspullen van de hand doen. Had daar al eerder over nagedacht maar kreeg het niet over mijn hart. Daar was nog steeds genoeg tijd voor. Dus maar wat afwachten en hopen, bijna tegen beter weten in. Op een zeker ogenblik heb ik dan al maar het trainingspak aangetrokken, tennissokken en tennisschoenen aan, want dan was ik al aangekleed tegen dat ik moest vertrekken. Nog erger dan een klein kind , dat op schoolreis mag gaan en 's morgens om 05u00 aan het bed van zijn ouders staat om te vragen of het nog niet tijd is om te vertrekken. De wekker kroop vooruit en ik nam voortdurend vanalles in mijn handen om het weer even snel weer weg te leggen. Ik liep van boven naar beneden en omgekeerd en controleerde nog maar eens of ik ook wel alles had klaar liggen. Oh ja, nog een flesje drinken, dus naar de bergruimte om drank te halen. En kauwgom, die moest er ook nog ergens zijn. De enige ogenblik dat ik kauwgom eet, is tijdens het sporten en die moet dus steeds mee, als ik ga tennissen. Toen de wijzers van de klok eindelijk voortgekropen waren tot 15u00, kon ik het niet meer harden. M. was vertrokken voor een vergadering en ik liep alleen te ijsberen door het huis. Ik kon ook net zo goed vertrekken, rustig naar Limbricht rijden en dan daar, samen met mijn schoondochter en kleinkinderen wachten tot onze zoon thuiskwam en aansluitend doorrijden naar de tennishal. Zo gedacht, zo gedaan. Mijn schoondochter keek natuurlijk op dat ik zo vroeg verscheen maar had gelijk in de gaten wat het probleem was. Na een jaar of achttien kent ze natuurlijk wel een beetje. Toen het eindelijk laat genoeg was om te vertrekken, reed ik achter hen aan in mijn eigen auto. Op een zeker ogenblik had ik de indruk dat we rondjes aan het rijden waren en ik zat er niet ver naast. De afslag naar de hal was veranderd en mijn zoon was aan het zoeken, hoe hij er kon geraken. Toen we eindelijk op de parking stopten, stond de moeder van mijn schoondochter ons al op te wachten. Met een klein hartje sjokte ik achter hen aan naar binnen. Wij konden direct het plein op en na wat stretchen begonnen we in te kloppen.Dat inkloppen is een vrij internsieve bedoening en na een minuut of tien voelde ik een lichte beklemming opkomen. De paniek schoot door me heen en ik nam meteen wat gas terug. Ik nam wat meer tijd om een bal op te rapen en om op te slaan. Mijn zoon vroeg op een bepaald moment of het wel ging. Ja hoor, niets aan de hand... En dan begonnen wij aan de match en vergat ik alles, wat me bedrukte en ging volledig op in het spel. Eerst speelde ik met de moeder van mijn schoondochter, en wij verloren, vooral door mijn toedoen met 3-6 en dan stelde mijn zoon voor om samen een set met hem te spelen tegen moeder en dochter. Ik kwam steeds beter in het spel en toen het 3-2 was voor ons ging het eindsignaal en moesten we het spel staken want de volgende spelers kwamen reeds het plein op. En ik had gespeeld zonder problemen, zonder beklemming en zonder pijn in de borstkast. Mijn conditie was niet wat ze moet zijn na twee jaren van inactiviteit maar ik kon het weer en ik was de koning te rijk. Ik ben naar huis gereden met een gevoel van euforie. Competitie zal ik nooit meer spelen en daartoe voel ik niet eens meer de behoefte, maar ik kon weer bewegen en tennissen zonder het gevoel te hebben, dat ik elk moment in mekaar zou stuiken. Tijdens mijn rit naar huis heb ik gezongen van geluk. En zelfs mijn spierpijn vandaag is miniem en dat is voor een dame op jaren, zeker niet niks!
Ja dat zal het dan wel worden, de ultieme poging om opnieuw te sporten en zien of die gezondheidsproblemen eindelijk van de baan zijn. Na twee jaren van onderzoeken, uren van afspraken en testen in het ziekenhuis, steeds weer andere artsen en telkens weer de uitspraak: we kunnen je niet helpen, we weten niet wat die angina pectoris veroorzaakt, heb ik het heft zelf in handen genomen. Ik was het beu om niet meer te kunnen wandelen, niet te kunnen fietsen, en vooral niet meer te kunnen tennissen. Zeker op mijn leeftijd wordt aangeraden om zoveel mogelijk te bewegen en aan sport te doen. En dan kun je opeens helemaal niets meer. Dat lijf, dat die regelmatige sport gewoon was, voelt zich dus helmaal niet happy met dat gedwongen nietsdoen en ik werd er gewoon met de dag somberder van. En dan was er opeens die klik. Ik stond mistroostig voor de spiegel in de badkamer en vond dat het zo niet langer kon. Wat kon ik zelf doen of proberen om mij beter in mijn vel te voelen? Ik kon me gewoon niet neerleggen bij de situatie! Héél gezond gaan eten, gewicht verliezen, vitamienes slikken en zien hoever me dat zou brengen. Ik voelde me al een stuk opgemonterd, toen ik voor mezelf dit besluit genomen had. Ben naar beneden gegaan en heb prompt een afspraak gemaakt met een diëtiste. En dan volgden er enkele maanden van opletten, veel ontzeggen, heel anders eten en alle snoep achterwege laten. En het resultaat mag er zijn. Ik ben dan ook wel zo koppig, dat ik dat erg goed volhoud. En langzaam voelde ik de energie terugkomen en leek het leven een stuk zonniger. Ik had wel een héél dom ogenblik gekozen voor de start van mijn dieet, namelijk anderhalve maand voor de feestdagen van Kerstmis en Nieuwjaar. Ik liet het aan mijn hart niet komen en heb rigoureus alles afgewezen, wat mijn doelstelling in gevaar kon brengen. En nu moet de kers op de taart komen, nl. terug gaan tennissen. Zou dat lukken? Nu woensdag a.s. ga ik voor het eerst in twee jaren opnieuw tennissen in een dubbel met mijn zoon, schoondochter en moeder van mijn schoondochter. Ik ben bang en hoopvol tegelijk en misschien loop ik de dagen erna rond op krukken, maar dat gaat wel weer voorbij. Als die borstkas het maar volhoudt zonder die afgrijselijke pijn en zonder dat mijn medespelers moeten bang zijn, dat ik elk moment in elkaar zal stuiken. Ik ben nu een klein kind, dat zich ongelooflijk verheugt op iets, wat ze jaren lang als vanzelfsprekend aanzien heeft.
Het is laat en ik zit weeral te tokkelen op dit toetsenbord. Wij zijn vanavond naar een jaarmis geweest van de dochter van M's oudste zus. Moeder (dus zus van M.) gestorven op 37-jarige leeftijd, haar dochter omgekomen in een auto-ongeval, toen ze net de leeftijd van 40 jaar gepasseerd was. Ik heb er toen over geschreven in mijn blog en schrik ervan, hoe lang dit reeds geleden is. De tijd spoelt als water tussen onze vingers door en wij hebben geen enkele mogelijkheid om hem vast te houden. Ik zat achteraan in de kerk en zag hoe de familieleden binnengedruppeld kwamen en hun plaats zochten in de rijen banken. Ook de twee zonen van K. waren in de kerk en de oudste is een boom van een kerel geworden. Hij stak met kop en schouders boven iedereen uit. Het doet zo vreemd aan, om hem als bijna volwassen man te zien en je af te vragen, wat zijn moeder zou gevoeld hebben, als ze hem zo had kunnen meemaken. In hoeverre blijf je doorleven in je kinderen als je er niet meer bent? Er is een gezegde: je bent niet echt dood zolang je niet vergeten bent. Is dat zo? Wat doet je kind aan je denken, als het leven terug zijn rechten opeist en de hectiek van alle dagen hun aandacht gijzelt. Is er dan nog tijd om stil te staan bij een moeder, die wel deel uitmaakte van hun jonge leven, maar niet meer van de jongen, die langzaam man wordt. Wordt zij een vluchtige herinnering, die nu en dan door een woord, een gebaar, even in de herinnering opduikt en dan weer vervaagt. Gaat het zo in zijn werk, of is het toch helemaal anders? Hoeveel jaren zijn er nodig om het exacte beeld uit je geheugen te wissen, en alleen nog via foto's een voorstelling te hebben, van hoe ze was, wat ze zei en al die intieme dingen, die een moeder voor een kind is en doet. Soms denk ik, dat het beeld steeds blijft bestaan en er geen week voorbij zal gaan zonder dat een kind aan zijn overleden moeder denkt. Andere keren denk ik dat vergeten worden juist een deel is van doodgaan en dat wij onbewust daar het meeste schrik van hebben. Dat je dan, zelfs in de dood, heel veel verdriet hebt, omdat je vergeten bent. Klinkt dit allemaal luguber? Dat is niet de bedoeling, maar ik heb over die dingen steeds erg veel nagedacht en door omstandigheden, doe ik dat vanavond dus weer. En nu denk ik dus niet alleen aan K. maar ook aan haar moeder en alle anderen, die reeds vertrokken zijn naar andere en betere(?) oorden. En als het waar is, dat je niet dood bent, zolang je niet vergeten bent, zijn zij in elk geval nog lang niet dood.
Vandaag was het de stormachtigste dag sinds jaren, en het hemelwater kwam met bakken naar beneden. Echt weer dus om een en ander te lezen. Gewoonlijk begin ik met de krant en daarna een of ander maand- of weekblad om vervolgens over te gaan naar een van de vele boeken, die gewoonlijk binnen handbereik liggen. Deze voormiddag, het was nog te vroeg om met de voorbereiding voor het middagmaal te beginnen, had ik mij verdiept in PLUS Magazine, dat ik gewoonlijk grondig doorneem. Opeens stootte ik op het artikel over het bijhouden van een blog. Mijn interesse was meteen gewekt en dat wel om een heel speciale reden. Een maand of zowat geleden, kwam ik thuis van een uitstap en M. vertelde, dat er een journalist voor me getelefoneerd had. De man wilde een afspraak met me maken over mijn blog. Dat interview zou verschijnen in het PLUS Magazine van maart. M. maakt geen afspraken voor mij en dat had hij de goede man dan ook meegedeeld. Die had daar alle bgrip voor en had vriendelijk gevraagd of ik hem diezelfde avond wilde terugbellen op zijn GSM. Dat heb ik dan gedaan en wij spraken af, dat hij me 's anderendaags zou bellen voor een interview. 's Anderendaags op de afgesproken tijd ging de telefoon en had ik de journalist aan de lijn. De arme man voelde zich vreselijk opgelaten, want wat bleek nu! Hij moest mij vriendelijk meedelen van hogerhand, dat hij mij geen interview mocht afnemen omdat ik een blog heb bij een concurrent van Plus en ik daardoor niet in aanmerking kwam. Het was vervelend en vooral voor hem pijnlijk, maar daar viel dus geen mouw aan te passen. Dus namen we met vriendelijke woorden afscheid. De daarop volgende dagen, moest ik nog een paar maal denken aan het gebeurde. Ik vond het allemaal een beetje absurd maar geleidelijk aan verdween het uit mijn gedachten. Tot vandaag, toen ik het artikel onder ogen kreeg. Inderdaad geschreven door de journalist, die mij belde. En wat me nu vooral tegen de borst stoot, en de reden waarom ik het nu op mijn blog zet is: Er staat een speciaal stukje bij, blauw gemarkeerd, waarin men vertelt, hoe men een blog start en bij welke weblogdiensten men dat kan doen en Seniorennet wordt er niet eens vernoemd, terwijl de naam van zes anderen wel wordt genoemd met enige uitleg erbij. Ik was en ben diep verontwaardigd, want seniorennet is op gebied van blogs en bloggers, zeker niet een van de minsten. Dat ze mij zonder meer opzij schoven op, bedenkelijke gronden, kan ik dan nog accepteren. Dat dit een staaltje is van allesbehalve neutrale journalistiek, vind ik minder te pruimen. En eens te meer heeft mijn vertrouwen in de mensen en hun beweegredenen een flinke knauw gekregen.
Wij zijn dus van de winter in de herfst terecht gekomen en het is buiten een grijze natte bedoening, die je alleen maar triest kan stemmen. En toch hoor ik nu en dan een vogel, die zijn uiterste best doet om alles wat vrolijker en lenteachtiger te maken.En warempel het lukt hem nog ook! Tenminste voor mijn gevoel en voor anderen kan ik niet praten. M. hoort dat allemaal niet, want zijn gehoor is niet je dat! Dat komt hem meestal wel goed uit, maar niet altijd natuurlijk. Ik heb net nog een paar dozen met kaarten en foto's uitgeladen en alles zijn plaatsje gegeven. Bleef het maar voor me uitschuiven. Hoe zeggen ze dat: de laatste loodjes...... en dat was hier ook van toepassing. Verder houd ik me maar bezig met vanalles en nog wat en lees weer véél meer dan een tijdje geleden. Toch heb ik veel repetities en vergaderingen op het programma staan, maar die gaan altijd 's avonds door, dus moet de dag volgemaakt worden. Ik las in een weekblad interviews met verschillende zussenparen en ondanks de grote verschillen van het ene zussenpaar met het andere en de verschillen in leeftijd tussen hen, waren het geweldige artikels en ik merkte eens temeer wat ik zelf miste. Heb slechts één zus, die vier jaar jonger is. We hebben totaal geen voeling met elkaar en door schade en schande wijs geworden, houd ik me nu afzijdig, dan kunnen er ook geen nieuwe irritaties en wrijvingen ontstaan. Aan die houding is veel pijn enverdriet vooraf gegaan, maar het is wat het is, en de illusie dat het zou kunnen veranderen, heb ik al lang verloren. Vriendinnen nemen dan een klein beetje van die open plek in en ik heb natuurlijk mijn broers. Met drie van hen heb ik een heel intens contact, maar dat is anders. Met een broer kun je niet zitten giechelen over zottigeheden, of huilen over dingen, die je raken en misschien buiten proportie zijn in jouw gevoelswereld. Je kunt er niet gezellig mee gaan winkelen of gewoon een paar dagen samen naar zee trekken en genieten van het samenzijn en veel samen babbelen en heel véél samen zwijgen. Ik ben dol op mijn broers maar zij kunnen die lege plaats niet opvullen. Maar daar is één iemand die dat kan. Een heel goede vriendin, waarop al het voorgaande van toepassing is. En langzaam maar zeker rijpte in mij het idee om haar te vragen mijn zus te worden. Alle voor en tegen woog ik duizend keren af en ik dacht: je maakt jezelf onsterfelijk en totaal belachelijk. Wie vraagt er nu zoiets??? En toch liet die gedachte me niet meer los. Misschien wilde zij dat ook helemaal niet en vond ze het maar een idiote ingeving, maar als ik het niet probeerde, zou ik het nooit weten. En dus heb ik met een bang hart gevraagd of zij vanaf nu mijn zus wil zijn en ze heeft ja gezegd! En misschien klinkt het belachelijk maar mijn hart buitelde van vreugde en die miezerige regen en het grijze weer, kunnen me even totaal niet meer deren, want dit kleine kind, dat ik eigenlijk toch wel ben, is overgelukkig.
Het sneeuwen is eindelijk gestopt en ik kijk door de glazen deur van de bureau naar buiten. Alles is bedekt met een witte donzen deken en langzaam komt er zoiets als zonnelicht door de wolken. Het verdubbelt de witkracht van de sneeuw en ik knijp mijn ogen een beetje dicht om duidelijk te zien. Wat is het mooi! En toch! Ik hoor een vogeltje fluiten en vanbinnen roert zich iets. Mijn hart begint te buitelen en krijgt lentegevoelens. Een beetje voorbarig, dat weet ik wel, maar ik kan het gewoon niet helpen. Zie alweer zonnige dagen in het verschiet en lange wandelingen aan zee. De zon warmt mijn huid en de zeebries speelt met mijn haren en kleren. De nood aan warmte en licht is zo groot, dat ik zonder problemen in die andere wereld glijd en die witte wereld rond mij vergeet. Af en toe stoppen en neerzitten op de banken van de boulevard. Mijn blik verliezen in de verre einders van het water en een totale rust neemt bezit van mijn lichaam en geest. Ook kan ik uren lang onder een van de grote beukenbomen achter ons huis zitten met een boek. Soms lezend, soms mijmerend en dromend, maar steeds genietend met een gevoel van intens leven. Dat zijn gevoelens, die alleen de lente, zomer en zon kunnen oproepen in mij, waarbij ik het gevoel krijg, dat ik voor meer dan honderd procent leef. Alles in mij zuigt dan die warmte en zon op en brengt een soort van euforie teweeg, die met niets te vergelijken is. Alleen eraan denken, doet me al goed. En dat zal ik nog wel een tijdje nodig hebben, niet?
Het valt me telkens weer op, hoe onze wereld wordt bezoedeld door geluid! Zou er nog ergens een plaatsje zijn, waar het echt stil is en waar je die stilte kan horen? Dat zinderende geluid, alsof de lucht en alles rondom je trilt in totale geluidloosheid.
Deze avond hadden we, zoals elke maandagavond, repetitie van ons koor. Met zo'n dertig vrouwen samen, wil dat al heel wat zeggen. Lieve deugd, wat kunnen die lawaai maken. Dat kwekt en ratelt non-stop en ik vraag me dan af, wat die allemaal zo dringend te vertellen hebben en waarom dat met zoveel decibel moet gepaard gaan.. De meesten zijn familie van elkaar en zien elkaar meerdere malen per week, omdat ze ook nog in hetzelfde of aanpalend dorp wonen. Zussen, nichten, schoonzussen, bijna één grote familie, op enkele uitzonderingen na, waar ik dan bij hoor. Onze dirigente moet telkens opnieuw vragen om stilte en ik vraag me serieus af, waar ze haar stem blijft halen, want ze moet dat verzoek telkens opnieuw herhalen, omdat ze door hun eigen lawaai, haar niet eens horen praten. Ik zit dan op mijn stoel en voel hoe golven geluid mij overspoelen. Ik kan er behoorlijk geïrriteerd door geraken, omdat ik problemen heb met mensen, die geen zelfdiscipline hebben. Ik vind het trouwens getuigen van heel weinig respect voor anderen, en vooral de dirigente, door maar verder te gaan met tateren zodat wij niet aan ons programma kunnen beginnen. Het valt me dan ook nog op dat er enkel personen uitspringen, die het wel heel bont maken en gewoon geen minuut zwijgen en moet ik er dan bij vertellen, dat het leerkrachten zijn?? Juist van hen zou men begrip mogen verwachten voor iemand, die voor een groep mensen staat en probeert om hen rustig te krijgen om met het programma te beginnen. Als we dan eindelijk met onze repetitie begonnen zijn, gebeurt het dat de verschillende stemgroepen even apart moeten zingen of herhalen om een of andere moeilijkheid de baas te kunnen. En dan gaat het weeral verder, dat geklets. Het irriteert me mateloos omdat je dan niet eens fatsoenlijk kunt volgen wat er gezegd wordt. Als ik dat tegen M. zeg, repliceert hij, dat L, de dirigente, strenger zou moeten optreden, maar het zijn allemaal vrijwilligers en zij gaan ervan uit, dat zij zingen om zich te amuseren en blijkbaar hoort daar geen discipline bij. Ik zie dat anders, en met mij nog wel andere ook, maar wij zijn duidelijk in de minderheid en moeten ons maar aanpassen aan dat ongelooflijk gekwek. Heb voordien nooit geweten, dat een relatief kleine groep vrouwen zoveel kabaal kunnen maken. Als ik dan naar huis rij, alleen in de auto, geniet ik van de stilte en de algehele rust, die een weldaad is voor mijn gepijnigde oren. Ik hoor erg goed en dat is duidelijk niet altijd een zegen.
Schrijven over vriendschap en je er goed bij voelen, en dan plots uit heldere hemel een bericht via de PC. Ik lees, en herlees, en kan mijn ogen niet geloven. Ontgoocheling en verdriet zijn de eerste gevoelens, die ik ervaar en dan word ik ook nog boos. Ik correspondeer reeds sinds mijn vijftiende met een Braziliaanse jongen/man. Het is een fijne correspondentie, zonder flauwe kul met interesse van beide zijde voor elkaars familie, interesses en dergelijke meer. T. is een humoristische en grappige man, die ik steeds erg gewaardeerd heb, en die duidelijk liet blijken in zijn schrijven dat dat gevoel wederzijds was. Wij wisselden foto's uit van onze gezinnen en stuurden verjaardagswensen voor alle leden van de familie. Kortom, het was een fijne, ongecompliceerde relatie, die eerst via brieven werd opgevouwd en later via de PC verdergezet werd. Ik had reeds het gevoel dat er iets scheelde, want ik had al een tijdje, ttz. na Kerstmis niets meer gehoord en er kwam ook geen antwoord op vragen, die ik stelde. Soms was hij gewoon te lui om te schijven of had andere dingen aan zijn hoofd, en dat moet kunnen. Nadien verontschuldigde hij zich dan uitgebreid voor zijn stilzwijgen en we gingen op dezelfde voet weer verder met onze correspondentie. Op een bepaald ogenblik dacht ik bij mezelf: hij kan wel ziek zijn, of iets ernstigs gekregen hebben en ik zit aan het andere einde van de wereld en weet van toeten of blazen. Dus dan maar een mail gestuurd, dat hij een seintje moest geven of er iets ersntigs aan de hand was of dat hij alleen maar de luierik uithing. Enkele dagen geleden, opende ik mijn mailbox en zag een mail van een M.C., die ik niet zo direct kon thuiswijzen. Zulke dingen open ik niet en ik had ze reeds in de vuilnisbak gedropt. Maar de naam bleef hangen en ik heb die mail terug opgevist. Ik wist dat ik die naam ergens van kende. Ik opende het ding en wat ik toen las sloeg me dus met verstomming. De tekst was van T.'s vrouw en ze vertelde mij onverbloemd, dat ze het nooit eens geweest was met onze vriendschap en dat die maar eens en voorgoed gedaan moest zijn. Ik moest haar man met rust laten en uit haar huwelijk blijven. (Alsof ik daar al ooit tussen gezeten had!) Ze wilde geen antwoord, en ging ervan uit, dat ze nooit meer iets van mij zou horen. Ik heb het een paar maal gelezen, M. geroepen en laten lezen en dan een paar keren geslikt. Ik was ontgoocheld, verdrietig , verontwaardigd en boos! Elk van onze mails of brieven mag gelezen worden door de hele wereld en dan hoef ik niet blozen over de inhoud. Wij kennen elkaar langer dan vijftig jaar en dat wordt met een handgebaar van tafel geveegd en afgedaan als niet ter zake doende. Die mate van jaloezie, want wat kan het anders zijn, slaat mij met verstomming en krenkt me, want dan gaat men ervan uit, dat ik onzuivere plannen of bedoelingen heb. En wat me het meest krenkt, is dat hij me dat zelf niet geschreven heeft. Hij is het misschien niet eens met die zienswijze, maar ik begrijp dat hij moet leven met zijn vrouw en zich met haar moet verstaan, eerder dan met mij. Maar om door haar op die manier aangepakt te worden zonder dat hij ook maar een teken van leven geeft, had ik nooit van hem verwacht. Mijn geloof in oprechte vriendschap heeft eens temeer een flinke knauw gekregen.
Ja ze is er steeds, de behoefte om te schrijven en dat is zelfs zo, als ik totaal niets te vertellen heb! Waar komt het vandaan? Heb er gewoon geen verklaring voor. Toch gaat de godganse dag de tredmolen in mijn hoofd maar door. Voer ik ganse gesprekken met mezelf en een denkbeeldig iemand. Dat kan je natuurlijk allemaal neerpennen, maar daarover voel ik dan een bepaalde gêne, die ik niet opzij kan zetten. Echt helemaal in mijn ziel laten kijken, doe ik dus niet omdat er gevoelens en gedachten zijn, die ik gewoon met niemand wil delen. Waarom? Heb er verschillende verklaringen voor en het zal wel van allemaal iets zijn. Je wordt ontzettend kwetsbaar zodra je al je zieleroerselen prijs geeft. Schrik om niet begrepen te worden of afgewezen te worden. Dat speelt zeker een grote rol. Ervaringen, die niet erg positief waren, hebben ook een vinger in de pap. Ik herinner mij een avond, een jaar of 28 geleden. Ik volgde in die tijd Spaans in het Hoger Instituut voor Talen in Hasselt. Er werden gesprekken gevoerd in het Spaans over allerlei onderwerpen zoals o.a. het dagelijkse leven van jonge mensen, vrouwen in het bijzonder, in Spanje. Er werden vergelijkingen gemaakt tussen vrouwen in België en in Spanje en kwamen tot de conclusie, dat er, in die tijd wel te verstaan, een groot verschil was tussen hen ons ons. Er werd o.a. als voorbeeld te berde gebracht dat het helemaal normaal was in onze samenleving, om als vrouw alleen naar een café te gaan en daar iets te drinken. Wij mochten er een uitgesproken mening op na houden en die ook laten horen, etc. etc. En dat allemaal in tegenstelling tot de Spaanse vrouwen, die nog heel erg ondergeschikt waren aan hun mannen. Zie liepen dus behoorlijk op ons achter! Dat was tenminste de conclusie, die uit het gesprek voortvloeide. Ik hoorde al die ronkende volzinnen en zelfvoldane conclusies aan en heb dan gezegd, dat ik het niet volledig eens was met alles, wat daar verteld werd. Ja maar, dat moest ik dan toch eens nader verklaren. Dat heb ik dan ook gedaan. Hun mooie stellingen gingen dan misschien wel op voor jonge vrouwen in de grootsteden of universiteitsteden maar in geen geval voor diegenen, die in kleine stadjes of dorpen woonden. Ik wist pertinent zeker, dat ik niet moest proberen om drie maal ergens alleen iets te gaan drinken in een café, of ik ging over de tong, en niet alleen in ons dorp! Een sportclub buiten beschouwing gelaten. Ik ben steeds geïnteresseerd geweest in gesprekken met wat inhoud en die kreeg ik te horen bij een groep van onze mannelijke vrienden. Je in zo'n gesprek mengen en je mening geven over een bepaald onderwerp, werd dan alvast niet in dank afgenomen en dan kreeg je al snel het etiket opgeplakt van haaiebaai. Wij werden namelijk niet verondersteld logisch te kunnen nadenken en er ook nog een uitgesproken mening op na te houden. Zolang je, liefst bewonderend, luisterde en je mond hield, was alles prima in orde. Ik heb zelfs ooit de opmerking gekregen dat ik niet vrouwelijk was. Toen ik vroeg, wat daar dan wel mee bedoeld werd, kreeg ik als antwoord (van een man natuurlijk) dat ik veel te logisch nadacht en problemen benaderde? Moet je dat als een compliment of als een blamage opvatten? Iedereen stond me verstomd aan te staren en deed alsof hij dat fenomeen niet kende en er nooit over gehoord had. Onze leraar vroeg, of dat mijn vrienden waren, die zich zo gedroegen. Ja, zo kon je ze noemen, maar het waren eigenlijk de vrienden en kennissen van M. Ik was maar aangetrouwd in het dorp. De leraar antwoordde: wordt het dan niet tijd dat jij je eigen vrienden zoekt met wie je wel voeling hebt en van wie je wel de waardering krijgt om wie je bent en die je echt wel verdient. En inderdaad, die vrienden heb ik nu al jaren, en soms komen er enkele bij en is daar dan weer iemand bij, die heel speciaal is, en die me begrijpt met een half woord, of helemaal zonder. Waarmee je kunt discuteren en zwijgen, mee kunt lachen en ernstige gesprekken voeren, aan wie je elke dag wel even denkt, ook al zie je elkaar niet zo dikwijls als je zou willen. En als ik daar dan over nadenk, besef ik dat ik tot de gelukkigen behoor, die echte vrienden heeft en dat geeft me een heerlijk warm gevoel. Het maakt mij extra kwetsbaar maar ook extra sterk.
Wat hebben we toch een zomer te pakken hé. En natuurlijk wordt er al even hard geklaagd, maar nu omdat het te heet is en anders omdat het te koud en te nat en te grijs en te.......is. 
Ja hoor, we hebben het vast dat weertje, waarop we al zo lang roepen en waarover we zoveel gezaagd hebben, en als het nu allemaal maar lang genoeg duurt, worden we het misschien ook nog moe op een bepaald ogenblik!
Dat risico neem ik er graag bij, en trouwens we hebben maar te aanvaarden wat ons zo gul geschonken wordt, of het nu zon of grijze wolken, warmte of koude regen is. 
Het weer is prachtig en ik lig languit op een zonnebed. Zelfs mijn poriën zuigen de warmte en zon op. Ik kijk rondom mij en bewonder het groen in al die verschillende tinten. Het gras ligt bestippeld met vrolijke madeliefjes. Ik
Verleden week zat ik een avond in de zetel naar het TV-programma te kijken en merkte dat VTM een serie ging uitzenden die ik op Nederland volg, maar waarvan ik enkele stukken gemist heb door welke oorzaak dan ook, nl. Bloedverwanten.
Ja inderdaad, we zijn weer aangeland na een tijd van stilzwijgen. Maar dat had zijn redenen. We zijn sinds zondag terug van het zonnige Spanje en zoals ik beloofd had, was de zon op voorhand doorgestuurd en zeg nu zelf, was het de moeite?
En ja hoor, het blijft maar duren! Er zijn zo van die dingen, die een mens supergelukkig maken. Ik kan het niet allemaal kwijt maar een en ander toch wel!
Dat is wat ik ben,ja, gewoon gelukkig! En het is toch heerlijk om dat te kunnen zeggen hé. De zon die hier door de ramen schijnt doet er nog een schepje bovenop. Je moet echter je neus niet buiten steken, want de wind is stevig en gemeen koud. Dus genieten wij van hieruit gewoon van het zicht, en de echte warmte zal wel komen zeker. Laten we dat tenminste maar hopen. 
Ik heb ervan genoten, van die dag, badend in de zon. De wind? Daar trekken we ons niets van aan want ik ga wel zo zitten, dat die niet aan me kan. En wat doet dat goed, die zonnewarmte op blote huid. Een mens wordt er zowaar soezerig van. En dat wil bij mij heel wat zeggen, want ik ben niet in voor een middagdutje. 
Bij zo'n titel hoort natuurlijk wat uitleg. Zou ik dat doen of iedereen maar laten gissen? 
Ik zit nog na te genieten. Waarvan dan wel? Mijn eerste tennismatch sinds meer dan twee jaren.
Ja dat zal het dan wel worden, de ultieme poging om opnieuw te sporten en zien of die gezondheidsproblemen eindelijk van de baan zijn. Na twee jaren van onderzoeken, uren van afspraken en testen in het ziekenhuis, steeds weer andere artsen en telkens weer de uitspraak: we kunnen je niet helpen, we weten niet wat die angina pectoris veroorzaakt, heb ik het heft zelf in handen genomen. Ik was het beu om niet meer te kunnen wandelen, niet te kunnen fietsen, en vooral niet meer te kunnen tennissen. Zeker op mijn leeftijd wordt aangeraden om zoveel mogelijk te bewegen en aan sport te doen. En dan kun je opeens helemaal niets meer. Dat lijf, dat die regelmatige sport gewoon was, voelt zich dus helmaal niet happy met dat gedwongen nietsdoen en ik werd er gewoon met de dag somberder van. 
Het is laat en ik zit weeral te tokkelen op dit toetsenbord. Wij zijn vanavond naar een jaarmis geweest van de dochter van M's oudste zus. Moeder (dus zus van M.) gestorven op 37-jarige leeftijd, haar dochter omgekomen in een auto-ongeval, toen ze net de leeftijd van 40 jaar gepasseerd was. Ik heb er toen over geschreven in mijn blog en schrik ervan, hoe lang dit reeds geleden is. De tijd spoelt als water tussen onze vingers door en wij hebben geen enkele mogelijkheid om hem vast te houden. Ik zat achteraan in de kerk en zag hoe de familieleden binnengedruppeld kwamen en hun plaats zochten in de rijen banken. Ook de twee zonen van K. waren in de kerk en de oudste is een boom van een kerel geworden. Hij stak met kop en schouders boven iedereen uit. Het doet zo vreemd aan, om hem als bijna volwassen man te zien en je af te vragen, wat zijn moeder zou gevoeld hebben, als ze hem zo had kunnen meemaken.
Vandaag was het de stormachtigste dag sinds jaren, en het hemelwater kwam met bakken naar beneden. Echt weer dus om een en ander te lezen. Gewoonlijk begin ik met de krant en daarna een of ander maand- of weekblad om vervolgens over te gaan naar een van de vele boeken, die gewoonlijk binnen handbereik liggen.
Wij zijn dus van de winter in de herfst terecht gekomen en het is buiten een grijze natte bedoening, die je alleen maar triest kan stemmen. En toch hoor ik nu en dan een vogel, die zijn uiterste best doet om alles wat vrolijker en lenteachtiger te maken.En warempel het lukt hem nog ook! Tenminste voor mijn gevoel en voor anderen kan ik niet praten. M. hoort dat allemaal niet, want zijn gehoor is niet je dat! Dat komt hem meestal wel goed uit, maar niet altijd natuurlijk. 
Het sneeuwen is eindelijk gestopt en ik kijk door de glazen deur van de bureau naar buiten. Alles is bedekt met een witte donzen deken en langzaam komt er zoiets als zonnelicht door de wolken. Het verdubbelt de witkracht van de sneeuw en ik knijp mijn ogen een beetje dicht om duidelijk te zien. Wat is het mooi! En toch! Ik hoor een vogeltje fluiten en vanbinnen roert zich iets. Mijn hart begint te buitelen en krijgt lentegevoelens. Een beetje voorbarig, dat weet ik wel, maar ik kan het gewoon niet helpen. Zie alweer zonnige dagen in het verschiet en lange wandelingen aan zee. De zon warmt mijn huid en de zeebries speelt met mijn haren en kleren. De nood aan warmte en licht is zo groot, dat ik zonder problemen in die andere wereld glijd en die witte wereld rond mij vergeet. Af en toe stoppen en neerzitten op de banken van de boulevard. Mijn blik verliezen in de verre einders van het water en een totale rust neemt bezit van mijn lichaam en geest. Ook kan ik uren lang onder een van de grote beukenbomen achter ons huis zitten met een boek. Soms lezend, soms mijmerend en dromend, maar steeds genietend met een gevoel van intens leven.
Schrijven over vriendschap en je er goed bij voelen, en dan plots uit heldere hemel een bericht via de PC. Ik lees, en herlees, en kan mijn ogen niet geloven. Ontgoocheling en verdriet zijn de eerste gevoelens, die ik ervaar en dan word ik ook nog boos. 
Ja ze is er steeds, de behoefte om te schrijven en dat is zelfs zo, als ik totaal niets te vertellen heb!
