Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
23-12-2010
Mijn wensen
Ik wens iedereen, bekend of onbekend, vaste bezoeker of toevallige voorbijganger, heerlijke feestdagen. En voor het nieuwe jaar wens ik ieder van jullie licht en vreugde tederheid en de liefde van je leven een warm nest en mensen die van je houden gezellige uren en avonden met vrienden een schouder om op te leunen en een hand om te grijpen indien je dat nodig hebt. En dan nog: duizend redenen om te lachen en gelukkig te zijn.
Heimwee naar zee en zon zal ik dan maar op deze manier vertalen.
Mijn voeten in het zand aan de rand van het water de deinende golven die zingen en tateren hun kragen getooid met ziltwitte kant.
Ik kijk naar mijn voeten in het zandige water de zon op mijn huid en licht in mijn hart hoor meeuwen, die krijsen. Ver weg waait een vlag.
Ik kijk naar de einder en loop door het water de vloedlijn die spoelt langs mijn benen omhoog en voel hoe mijn hart springt en dan buitelt een vreugde gewoon hemelhoog!
Ja zo moet ik het wel bekijken, want mijn inspiratie is weer weg. Allerlei dingen ,die me interesseren en waar ik een mening over heb, maar die ik dan ook niet zomaar spui, laat ik terzijde. Ik ga er nogal dikwijls van uit dat anderen daaraan niet geinteresseerd zullen zijn, en dan laat ik het ook allemaal maar achterwege. Is de verkeerde instelling natuurlijk. Zit me dan ook nogal te ergeren over een en ander. Heb dus een adres op facebook, waar ik heel wat vrienden tref en regelmatig elke dag een kleine boodschap of groet plaats. Tot daar alles pico bello in orde, ware het niet dat ik sinds verleden donderdag geen enkel berichtje meer kan plaatsen op mijn eigen site, want er is gewoon geen venster of ruimte meer voorzien waarin ik die boodschap kan typen. Kan alleen nog reageren op een reactie van iemand anders en dat staat er dan klein en petiterig bij en wordt over het hoofd gezien. Weet absoluut niet tot wie ik me wenden moet of hoe ik het euvel kan laten verdwijnen. Ga dat nog een paar dagen aanzien en als het niet verandert, hef ik dat facebookadres gewoon op en houd ik het voor bekeken. Is niet fijn maar beter dat, dan me elke dag opnieuw weer ergeren over iets wat ik toch niet kan veranderen. Andere ergernis betreft mijn emailadres bij gmail. Gaat al een eeuwigheid prima en snel en helemaal niets op aan te merken. Dan valt me opeens op, dat er bij sommige berichtjes, die ik ontvang, de afbeeldingen niet meer zichtbaar zijn. Het zijn dan wel de afbeeldingen, die in het emailbericht staan en niet diegene die als bijlage meegestuurd worden. Alleen de tekst is leesbaar en waar de afbeelding of foto dient te staan, staat een kader en daarin een rood kruisje. Ook met de rechtse muisklik : afbeelding weergeven, wordt het probleem niet opgelost. Als dat éénmaal gebeurt, denk je nog dat het toeval is. Maar nu zijn er regelmatig mailtjes, die ik gelijk kan deleten, want toch onzichtbaar qua foto's of afbeeldingen. Dan komen daar de vervelende toestanden bij als je commentaar op een blogbericht wil schrijven. Aan de reacties te zien en het commentaar op de blogs, ben ik niet de enige die hier problemen mee heeft. Er staat dan een ontiegelijk klein lijntje waar je dan je tekst in kwijt kan. Alle mogelijkheden om je tekst aan te passen, die boven dat venster staan, zijn totaal door elkaar gehusseld en die toestand duurt ook al maanden! Heb dat al doorgegeven aan sennet maar er wordt dus duidelijk niets aan gedaan. Een computer is in mijn ogen een prachtig ding (kwestie van opvatting natuurlijk ) maar als de aangeboden programma's niet meer deugen of voortdurend mankementen vertonen, wordt het meer ergeren dan genieten. M. is daar kort en bondig in. Hij zegt : ik heb die problemen niet! Hij zet het ding dan ook NOOIT aan en gebruikt het zeker niet. Dus daaruit kun je dan besluiten, dat ik het mezelf allemaal aandoe en ik dus maar niet moet zeuren en me in stilte moet ergeren. Dat zal ik dan nu maar verder doen! Nog even een hint om meer dan één lijntje te hebben om te typen: Brontekst aanvinken en het lijntje wordt een vak, waarin je je tekst kunt typen.
Je snoetje is nat van je tranen, je hebt zo'n immens groot verdriet, mijn hart splijt in twee ik voel met je mee, echt troosten, kan ik je niet.
Je ogen, die poelen van blauw, ze kijken nu donker van pijn, je kan niet bevatten, weet niet in te schatten, waarom moet het leven ZO zijn!
Die pijn zal nu langzaam verstillen, daar mag je op tellen, mijn lief, dan zal je weer zingen, van duizende dingen, het heeft nooit bestaan, dit verdriet!
Ja daar trekt het zo ongeveer op hé. Ik zit al de ganse dag in het bureel en kijk papieren na, berg ze weg of jaag ze door de papierversnipperaar. Beantwoord mailtjes van vrienden en vriendinnen en surf op het internet naar items, die me interesseren. Ik vul mijn agenda bij, ook al data voor het volgende jaar. Maar voortdurend dwalen mijn ogen af en kijk ik door de grote glazen deur in het bureel naar de hoge beukenboom, recht in mijn zicht. De wind zwiept zijn takken heen en weer en zijn prachtige rode kroon van enkele weken geleden, ziet er behoorlijk gehavend uit en heeft het merendeel van zijn pracht verloren. De stormwind probeert hem zijn laatste bladeren te ontfutselen. Ze dalen en steigen en dalen opnieuw en proberen het uiteindelijk contact met de grond zo lang mogelijk uit te stellen. Ze dansen op een ritme dat alleen de natuur kent en beheerst. Een deel vliegt over het dak van het huis en vlijt zich voor op de gazon of hurkt weg in de inham aan de voordeur, als om bescherming zoekend. Daar worden ze morgen of overmorgen opgeveegd om op de composthoop te belanden en langzaam, als met tegenzin alle kleur te verliezen en te vergaan en als voeding te dienen voor nieuw ontluikend leven in de natuur. De regen geselt de ramen en trekt steeds wisselende sporen langs het glas, plenst neer op het terras en vormt daar beekjes en plassen, waarin de grauwe wolken zich weerspiegelen. De achtergelegen tuin en velden verdwijnen in een grijs waas van water. De regentonnen zijn al lang voldaan en het overtollige water gutst langs hun flanken naar beneden om te verdwijnen in de onderliggende opening van de waterafvoer. De hemel schreit en weet van geen ophouden. Misschien heeft hij daar wel alle reden toe?
De tranen van de wereld schreien de wolken naar beneden vertroebelen mijn blik in sporen langs het raam
Het groen , niet langer groen en nog zingt er een vogel en alle leed wordt weggespoeld diep in mij voel ik vrede.
Ja, anders kan je het bijna niet noemen hé. Zal maar bij het begin aanvangen. Ik werkte nog full-time en had op een gans jaar 20 wettelijke verlofdagen, die allemaal, op drie na, waren vastgelegd door het bedrijf. Het gevolg daarvan was, dat ik me op elke verlof- of feestdag in zweet stond te werken om gordijnen te wassen, vensters binnen en buiten te poetsen, etc, etc. Alle extra werk dat bovenop het gewone poets- en huiswerk kwam, werd ingepland op de verlofdagen. Op een zekere dag, stond ik weer eens in "het zweet mijns aanschijns" vensters te wassen ( en ik heb meer vensteroppervlakte dan muuroppervlakte!), toen ik er plots echt genoeg van kreeg. Ik heb prompt contact opgenomen met de dienst waar ik een poetshulp kon aanvragen en enkele weken later had ik er een. En wat was ik tevreden over de jonge vrouw! Ze kwam uit de buurt en kon, indien ze dat wilde zelfs te voet naar hier komen en ze werkte op een manier, die mijn goedkeuring kon wegdragen. Na enkele jaren kwam het vreselijke nieuws dan ook als een donderslag bij heldere hemel aan: zij had borstkanker en na de operatie zou ze dus niet meer in de poetsbranche werkzaam zijn. Daar had ik dus alle begrip voor en moest naar iemand anders uitkijken. Die iemand anders, zijn enkele andere geweest, die het ofwel zelf na enkele maanden voor bekeken hielden wegens allerlei familiale toestanden, ofwel door mijzelf bedankt werden voor hun diensten omdat ze in de verste verte niet voldeden aan het beeld dat ik me van een poetsvrouw voorstelde. Ik had dan ook een goed voorbeeld gehad, waaraan ik hen kon toetsen. En dan kwam er plots weer een nieuwe jonge vrouw. Ongeveer 1.60m groot en zo ongeveer 120 à 130 kg zwaar. Ik sprak mijn bedenkingen niet uit en nam me voor maar af te wachten en te zien hoe de zaken evolueerden. Het klikte en ze werkte goed. Heb alleen even mijn hart vastgehouden, toen ze boven de convector op een stoel ging staan om de venster aan de binnenzijde te wassen. Ik verwachtte elk moment een smak en een kreet te horen, dat ze erdoor gezakt was. Dat is gelukkig en tot mijn grote opluchting niet gebeurd, dus alles ging zijn gangetje en wij waren weer helemaal gelukkig met onze hulp. Op een bepaald ogenblik heeft ze dan een operatie ondergaan om haar maag te laten verkleinen en we zagen haar als een sneeuwvrouwtje slinken tot een 67 kg. Tot zover alles OK. Maar op een zekere dag vertelde ze dat ze een knobbeltje uit de borst moest laten verwijderen maar dat was allemaal niets speciaal, want de arts had haar verzekerd dat het niets voorstelde en zeker goedaardig was. Hoe die dat zonder operatie en biopsie kon zeggen was me een raadsel, maar ik ben dan ook geen arts hé! Nadien bleek dat het helemaal niet zo onschuldig was en dat ook zij borstkanker had. En ook zij stopte met het werk, wat ik bijna vanzelfsprekend vond. De vroegere procedure herhaalde zich weer en er passeerden allerlei dames, die niet voldeden en door weer een andere collegas werden opgevolgd. En ja hoor op een zeker ogenblik hadden we weer een goede kracht en alles liep weer op wieltjes. Ja dat had je gedacht. Na een half jaar kreeg ik bericht dat ook zij ermee stopte. Ze was ergens gevallen en op haar staartbeen terecht gekomen. Gevolg daarvan was, dat ze er hoe langer hoe meer last van kreeg als ze poetste. Ook deze vrouw mocht ik weer uitzwaaien (figuurlijk dan wel hé, want ze laten je dat melden door de poetsdienst.) Dit laatste deed zich voor net voor de vakantieperiode dit jaar. Natuurlijk is het dan heel moeilijk om een vervanging te krijgen omdat die meisjes ook hun verlof opnemen. Ook daar kon ik alle begrip voor opbrengen en dus heb ik weeral de maanden juni, juli, augustus, september zelf alle werk gedaan, ondanks de pijnlijke artrose in mijn vingers en handen. Maar er was mij een nieuwe kracht beloofd voor oktober. Een nederlandse dame, die in België woonde en zij zou zich nog wel komen voorstellen, vooraleer ze zou beginnen. De dag dat de nieuwe hulp zou beginnen naderde, en ik zag of hoorde niemand. Ik wachtte nog steeds af. De morgen zelf was er een kwartier na de aanvangstijd nog niemand verschenen. Zou er nu echt niemand komen??? Ik telefoneerde naar de uitzenddienst en kreeg te horen dat R. zeker zou komen. De naam klopte niet met diegene die mij eerder was doorgegeven en toen ik die opmerking maakte, kreeg ik allerlei verontschuldigingen. Was mij dat dan niet meegedeeld? De nederlandse kon niet en nu was het een andere vrouw van vreemde origine. Ik wilde niet als een racist overkomen en deed er wijselijk het zwijgen toe en besloot weeral maar eens af te wachten. Daar ging de bel en toen ik de deur opende stond daar een marokaanse met hoofddoek en lange rok en broek. Ik heb R. binnengelaten, haar uitvoerig uitgelegd wat de bedoeling was en haar ook een blad gegeven waarop ik alles getypt had, zodat ze dat rustig nog eens kon overlopen. Toen ze na haar vier uren werk vertrokken was en ik controleerde wat er gedaan was, stelde ik vast, dat het werk wat haar opgedragen was, goed gedaan was. Ze werkte echter veel te langzaam. Tussendoor was ze al eens aan de keukentafel komen zitten blazen en puffen en zegde ze dat ze zich niet goed voelde en het veel te warm had. Ze ging zeker ziek worden. Ik verwachtte dus niet haar terug te zien na veertien dagen. Maar ja hoor, daar stond ze weer. Ik had me voorgenomen haar wat inlooptijd te gunnen en af te wachten of het op de duur wat sneller zou gaan, zodat ze wel alles gedaan kreeg. Die tijd hoef ik haar dus niet meer te gunnen, want verleden woensdag komt ze plots naar beneden. Ze was een half uur aan het werk en was bezig de vensters van de slaapkamers te poetsen. Daar stond ze in deuropening naar de keuken, jas aan en tas in haar handen met de volgende woorden: Ik niet meer werken hier, ik ga naar huis. Wij kwamen uit de lucht gevallen en vroegen wat er loos was. "Ja, ik niet meer werken voor firma, ik naar huis". Meer kwam er niet uit, en ze draaide zich om en sloeg de voordeur achter zich dicht. In de hal lagen de borstel, dweil en aftrekker op de vloer. De huishoudladder, emmer met spons en zeemvel stonden midden in de slaapkamer en weg was de dame! Ik belde de poetsdienst, waar ik te horen kreeg dat er een dispuut geweest was met haar over een futiliteit en zij gezegd had: ik kom niet meer werken, ga naar dokter en ben ziek. Dat was dus de laatste episode van die jarenlange soap of moet ik soep zeggen??? Volgende week komt de volgende kandidate en ik houd mijn vingers gekruist dat het er nu eens een is, waar ik de eerstvolgende jaren op kan rekenen en deze soap eindelijk een happy end kent.
Ik ben boos op mezelf. Boos omdat ik voel wat ik voel. Boos omdat ik telkens opnieuw gevoelens de overhand laat krijgen op mijn verstand en daardoor in een toestand van algehele ellende terecht kom en buitenmate verdrietig word. Ik houd mezelf voor, dat ik volwassen ben, en dat ik die gevoelens in toom moet kunnen houden. Steek ongelooflijke redevoeringen af tegen mezelf, voer gesprekken in mijn hoofd met de personen die aan de basis liggen van hetgeen er in me omgaat. Allemaal boter aan de galg. Vraag me dan boos af hoe oud ik eigenlijk wel ben en of ik ooit de ouderdom van kindzijn achter me gelaten heb. Het ellendigste hieraan is, dat het me steeds weer opnieuw gebeurt en ik er ook elke keer weer doodongelukkig van word. Het is nu enkele jaren geleden, dat ik ook telkens opnieuw het slachtoffer werd van mijn eigen gevoelens. Het kontakt met een bepaalde persoon ging een tijdje goed en dan werd er op een meer dan brutale manier misbruik van me gemaakt door bepaalde uitspraken en/of daden. Ik geraakte daardoor helemaal overstuur en nam me voor dit nooit nog te laten gebeuren. Oh neen, hé, niet met mij. Dat liet ik me niet nog eens aandoen! Ik nam afstand van de persoon in kwestie en hield dat weken en maanden vol. En heel geleidelijk verdwenen de scherpe kanten van het voorval en begon ik bij mezelf te overleggen, dat het toch mogelijk moest zijn om met elkaar op te schieten. Ook mensen, die totaal verschillend zijn, kunnen met elkaar omgaan en zich goed verstaan, dus waarom zouden wij dat dan niet kunnen! En daar ging biebieke weer. Opnieuw kontakt leggen en tot mijn grote opluchting ging het goed. Voor een tijdje tenminste en dan herhaalde zich de voorgaande ellende, met alle verdriet en boosheid die dat bij me opriep. De frustratie, dat ik weeral in die val gelopen was en opnieuw het vaste voornemen dat het de laatste keer was. Tot de volgende keer.... Op een avond zat ik bij een van mijn broers en een van die pijnlijke aanvaringen kwam ter sprake. Hij luisterde rustig en toen ik uitgesproken was zegde hij: Ik merk dat dit alles je heel veel pijn doet. Maar er is één ding, wat ik niet begrijp: je bent intelligent en toch blijf je maar met je hoofd door die muur lopen en maak je jezelf doodongelukkig. Nu kun je twee dingen doen. Ofwel aanvaard je dat die persoon is zoals hij is, en aanvaard je dat hij nooit zal veranderen. Ofwel neem je afstand en ga je jezelf beschermen: de keuze is aan jou. Ik was toen zo murw geslagen door die steeds weerkerende confrontaties, dat ik resoluut gekozen heb voor afstand nemen en zelfbescherming. Blijkbaar had ik het nodig dat iemand mij met mijn neus op de feiten drukte. Die afstand en zelfbescherming heeft geholpen en is nog steeds van kracht. Waarom kan ik die dan niet op alle vlakken doortrekken en anderen niet zoveel macht over me geven, dat ze me tot huilens toe pijn kunnen doen. Hoe oud moet een mens worden om met die gevoelens op een evenwichtige manier om te kunnen gaan en genoeg gezond egoïsme aan de dag te leggen om zichzelf te beschermen. Ik kom tot de vaststelling , dat ik nog niet oud genoeg geworden ben.
Ik loop door de winkelstraat aan zee en probeer niet op te botsen tegen de tegemoetkomende mensen. Massa's toeristen hebben geprofiteerd van het mooie weer en lopen kwetterend door de straat. Ik slalom tussen het volk door en vang stukken van zinnen op terwijl ik de mensen voorbijloop. Ik heb al een lange wandeling achter de rug van de ene pier naar de andere en als ik een ijzergevlochten stoeltje ontwaar, laat ik mij daar dankbaar in zakken en gun mijn vermoeide voeten, die zulke lange wandelingen niet gewoon zijn, wat rust. Ik suf wat voor me heen en doe, wat ik erg graag doe: mensen kijken. Mensen in alle maten en gewichten, groot en klein, dik en dun en alles wat daar tussen ligt. Er wordt non-stop geëten en gedronken: ijsjes, frieten, wafels, broodjes, lolly's, blikjes drank.....Ik kijk naar al die gezichten en betrap er me op, dat ik ze als het ware catalogeer. Sommige gezichten vind ik aangenaam en sympathiek, andere laten me totaal onverschillig en weer andere roepen een gevoel van afweer bij me op en dat alles zonder ook maar een woord met hen gewisseld te hebben of ook maar iets meer te weten over de persoon in kwestie. En weer voel ik die ongelooflijke verwondering over het feit, dat je dan toch op een gezicht, een persoon kunt vallen vanaf het allereerste ogenblik. Zomaar uit het niets is daar dan die ongelooflijke chemie, die hem of haar speciaal en uniek voor je maakt. Zijn het de ogen, is het de mond, zijn er bepaalde trekken in het gezicht, die dit gevoel oproepen? Ik kan er geen zinnig antwoord op geven. En toch begint alles daarmee. En als die eerste chemische reactie en aantrekking er niet is, besteden we geen tweede blik en geen seconde langer aandacht aan de persoon in kwestie. En hoe kan zo iemand, die je totaal vreemd was, zoveel voor je gaan betekenen, dat hij of zij je hele wezen vervult en aanvult. Het is niet tastbaar, maar meer dan voelbaar en kan je hele wereld omver werpen en veranderen. Zomaar, opeens en zonder enige aanwijsbare reden. En dikwijls heeft je entourage het zelfs eerder in de gaten dan jijzelf. Ik kijk nog steeds naar de massa etende en drinkende mensen, en vind het wonderlijk dat zij de aanleiding geweest zijn voor deze gevoelens en gedachten.
Ik kijk niet elke avond TV maar als ik kijk, is het gewoonlijk naar Duitse programma's. Vandaag zag ik een aflevering van Frau-TV. Een programma dat vrouwgericht is, maar niet alleen voor vrouwen bestemd is. Er komen allerlei problemen en eigenaardigheden aan bod en is meestal erg interessant. Dat wil zeggen, als je je interesseert voor zulke zaken! Dat bracht me een bepaald voorval in herinnering, dat plaats vond tijdens mijn werk bij Siemens A.G. Op een bepaald ogenblik was er besloten dat de vrouwelijke bedienden alle veertien dagen samen zouden komen en dat alle ergernissen en problemen naar voor zouden gebracht worden, zodat die op een effectieve manier uit de weg konden geruimd worden om zo de wrijvingen en irritaties tot een minimum te beperken. Wij vonden dat allemaal een lovenswaardig initiatief en namen er dus alle twee weken aan deel. De ronde werd voorgezeten door de administratief directeur, een Duitser, er was namelijk ook een technisch directeur, en door de sociaal assistente van de personeelsdienst. We zaten dan ook werkelijk in een ronde, zodat we elkaar allemaal in het gezicht konden zien. En daar zaten we allemaal, elkaar aan te kijken en oorverdovend te zwijgen. Onze directeur bracht dan maar zelf bepaalde problemen aan en vroeg onze mening daarover. Ik denk dat hij zich nooit had kunnen voorstellen, dat vrouwen zo stil konden zijn en zo goed konden zwijgen! Niemand gaf zijn mening, niemand diende hem van repliek en de heel ronde dreigde een maat voor niets te worden. Dat kon ik niet laten gebeuren, en ging dus in op de problemen, in naam van enkele anderen. Zeg jij dat, je kunt het beter uitleggen. Datzelfde scenario herhaalde zich echter elke keer opnieuw. Ik verdedigde anderen, kwam voor hun meningen en opmerkingen op en dat, terwijl ik er zelf helemaal buiten stond. Ik was stilzwijgend gebombardeerd tot hun spreekbuis. En zij bleven zonder meer zwijgen in alle talen! En ik kreeg het gevoel dat ik diegene was, die altijd wat te mekkeren had. Toen we op een bepaalde dag weer een gespreksronde hadden, nam ik me voor om mijn mond niet meer open te doen, en de anderen hun eigen ideeën te laten verdedigen. Tegen een goede collega had ik gezgd, dat ze mij zonder meer tegen mijn schenen moest stampen, als ik ook maar aanstalten maakte om mijn mond open te trekken. Daar zaten we weer en het gespreksonderwerp was de vraag, waarom vrouwen zo zelden een belangrijke functie kregen, en steeds de voorkeur naar mannen ging. Het betoog van mijn directeur kwam er in grote lijnen op neer, dat wij vrouwen niet volwaardig konden functioneren omdat we teveel met onze kinderen in ons hoofd zaten en 's avonds stipt op tijd naar huis wilden en zeker niet meer optimaal werkten, als een van die kinderen ziek was. De hele ronde dames zat hem woordeloos aan te kijken en niemand gaf ook maar een toon van zich. Hij had al lang in de gaten dat ik deze keer mijn mond hield en ook niet van plan was om een woord te zeggen. Daarom legde hij het er op den duur zo dik op, dat ik hem had kunnen aanvliegen en mijn mond dus niet meer hield. Heb hem diets gemaakt, dat als men vrouwen wat fatsoenlijker betaalde voor hun job, zodat ze zich een kindermeisje of hulp in huis en voor de kinderen konden permiteren, ze ook minder zorgen aan hun hoofd zouden hebben en waarschijnlijk zelfs stukken beter dan hun mannelijke collega's zouden presteren! Toen ik mijn zegje gedaan had, zat hij me grijnzend aan te kijken, want hij had zijn slag thuis gehaald: ik had mijn mond toch niet kunnen houden. En ik was, ondanks alles, blij dat ik het hem ingepeperd had. Heel veel later, toen ik uitgenodigd op een drink, met hem stond te praten, vroeg hij me of ik me dat gesprek -als je dat al zo kunt noemen!- nog herinnerde. Ik werkte toen niet meer bij Siemens. En of ik mij dat herinnerde! En toen zegde hij iets, waar ik tot op de dag van vandaag voldoening over voel: ik heb me in mijn oren geknoopt wat jij toen gezegd hebt, en toen jij bent weggegaan, heb ik die job, tussen haakjes: een mannenjob totdat ik hem aangeboden kreeg, opnieuw aan een vrouw gegeven, want ik vond dat je nagels met koppen geslagen had. Mijn hart maakte een buiteling van plezier en ik heb hem in naam van DE vrouw bedankt.
Je moet vooral niet teveel naar buiten kijken want dan word je helemaal depressief! Waar blijven ze de nattigheid toch maar halen. De wereld slaat tilt: op de ene plaats vallen ze om van de hitte en op de andere plaats verdrinken ze in de nattigheid. Bojako schreef dat de herfst een maand te vroeg begonnen was en ze heeft overschot van gelijk. Maar na die herfst komt dan weer de winter en dat herinnert mij aan iets wat ik gelezen heb bij Natoken. Die ongelooflijk vindingrijke middeltjes, die onze ouders steeds weer wisten te produceren om ons in goede staat de winter te laten doorkomen. Van vitamienen slikken had men in die tijd nog niet gehoord. Betwijfel zelfs, of die pilletjes toen al te krijgen waren. Er moest dus iets anders op gevonden worden om tekorten aan te vullen en de ziekten buiten de deur te houden. Een van die beroemde en verafschuwde middeltjes was levertraan en zoals Natoken al vertelde, je ging ervan over je nek! Die vettige substantie die niet alleen afschuwelijk rook, maar nog afschuwelijker smaakte en waarvan de smaak minstens een halve dag op je tong bleef plakken. Ik kneep mijn ogen altijd dicht in de hoop dat het dan niet zo erg was! We werden verondersteld daar allemaal veel sterker van te worden en alle ziekten te kunnen trotseren. Dat was trouwens niet het enige recept, dat ons thuis voorgeschoteld werd. Mijn ma maakte een soort hoestsiroop op basis van rammenas en kandijsuiker. Dat werd een bruin bitter goedje, dat een hele tijd moest trekken en ons dan als hoestmiddeltje voorgeschoteld werd. En hoeveel suiker er ook bij was, het bleef een mottig drankje. Mijn smaakpapillen konden het in elk geval niet op prijs stellen. En dan volgde het obligate rauwe-ei-drankje. Sportmensen kennen het wel, vooral dan diegene die krachtsporten beoefenen. Elke avond werden er enkele eieren stevig opgeklopt met suiker en melk. De melk kreeg dan een vanillegele kleur. Als de klopbeurt lang genoeg geduurd had, goot mijn ma alles door een zeefje, zodat er geen slijm in het drankje achterbleef. En allemaal moesten we hiervan een beker drinken. Het probleem voor mij was echter, dat ik geen melk lustte en dus werd er voor mij een beetje melk toegevoegd en voor de rest koffie. Ik kan je verzekeren, dat het echt lekker was en bovendien zeer gezond. M. heeft dat jarenlang gedronken in de tijd dat hij erg veel sportte. En zelfs nu heb ik de kast een zelfgemaakt drankje staan. Nu ja: drankje! Het is vloeibaar maar wordt niet gedronken maar onder de tong gedruppeld: Verbascum. Als de koningskaars in bloei staat, plukt men telkens de gele bloemetjes uit de stamper en die worden in een fles of glazen pot gedaan en met alcohol overgoten, zodat ze helemaal onderstaan. De fles wordt in de zon gezet (binnen) en regelmatig gedraaid. Na een week of zeven kunnen de restanten van de bloemetjes verwijderd worden en het drankje is klaar. Het bewaart goed, wat geen wonder is met zoveel alcohol. Het smaakt ongelooflijk bitter en kan onder de tong gdruppeld worden tegen hoesten en kriebelhoest. Het heeft echter ook de eigenschap de luchtpijp te verwijden zodat je makkelijker adem krijgt. Het is dus ook een heel practisch middeltje om te gebruiken als je gaat sporten. Weet echter niet of het op de lijst van de verboden middelen staat, dus uitkijken geblazen! En zo zie je maar weer dat een mens niet al zijn geld naar de apotheker moet dragen om gezond de winter door te komen, maar gewoon wat vindingrijk moet zijn.
Inderdaad, ik heb te vroeg viktorie gekraaid, dat we toch zo'n mooi weertje te pakken hadden, en het genieten kon niet meer op! Ja, ja, ik durf amper naar buiten kijken en naar buiten gaan, is helemaal geen optie of het zou moeten zijn met een alles verhullende regenjas en een grote vissersparaplu, zodat je nog een beetje droog kunt blijven. Hier schijnt af en toe de zon en als je je dan verbeeldt; dat het eindelijk gaat verbeteren, begint het prompt te regenen om je woorden te logenstraffen! Kermis in de hel, noemt men dat hier, als de zon schijnt en het terzelfder tijd toch regent. Of iemand van daarginds is teruggekomen om ons dat mee te delen, weet ik niet maar een rare uitdrukking is het in elk geval. Mijn kleinkinderen, die in Nederland wonen, en eerst sinds twee weken verlof hebben, hebben nog niet echt kunnen genieten van het zonnetje, maar zijn wel in die verschrikkelijke hitte naar school moeten gaan en hebben in die tijd hun examens moeten afleggen. Mijn kleindochter zegde al: omi, je zult zien, als wij op vakantie vertrekken, wordt het hier ook terug mooi weer. Hopelijk krijgt ze gelijk, want ik heb het gevoel dat de herfst in aantocht is. Begin augustus en 's avonds veel te fris in huis, zodat je een vestje moet aantrekken over je T-shirt of topje en een terrasje doen, zit er al helemaal niet in, of je moet je warm bibberen, of onder een terrasvuurtje kunnen zitten. Augustus is toch de periode van zomeravonden, die niet eindigen. Terrasjesweer tot een stuk in de nacht en onder het genot van een wijntje met vrienden palaberen en lui de nacht voorbij praten tot het ochtendgloren. Luisteren naar mooie muziek op de achtergrond, net luid genoeg om romantisch te zijn en niet zo hard, dat het stoort. Je lichaam verzadigen aan zon en zomer, zodat je helemaal opgeladen bent voor de komende herfst en winter. Ik werp weer een blik naar buiten en krijg weer de illusie, dat het gaat opklaren. Nu ja, zolang we die illusies nog hebben, zullen ze zeker op een keer bewaarheid worden en hoe zegt men dat zo mooi: hoop doet leven. Awel, ik ben springlevend!
Wat hebben we toch een zomer te pakken hé. En natuurlijk wordt er al even hard geklaagd, maar nu omdat het te heet is en anders omdat het te koud en te nat en te grijs en te.......is. Maar ik voel mij goed in mijn vel en voor mij mag dit weertje voortduren tot Kerstmis en dan weer van voorafaan opnieuw beginnen. Ben waarschijnlijk op de verkeerde plaats op de wereld geboren en geniet nu dus met volle teugen. Heb er ook nauwelijks of geen last van. Ga tweemaal per week in de voormiddag van 10u00 tot 11u30 tennissen. Genoeg vocht om te drinken en een goede zonnebril is alles wat ik nodig heb om volop te genieten van het spel. We spelen om te winnen, maar dat laatste is natuurlijk niet altijd het geval, maar dat kan de pret niet drukken. En het daar toch dat alles om draait, of niet dan? Als je stopt met spelen, begin je eerst echt te zweten natuurlijk, maar daar is een heerlijke douche goed voor en nadien voel ik me als herboren. Zo simpel kan plezier zijn. Maar er gebeuren natuurlijk ook nare dingen met dit weer. Gewoon omdat mensen er niet voldoende rekening mee houden en omdat ze deze temperaturen niet echt gewoon zijn. De kleindochter van de overburen heeft een beetje verderop een kapsalon. Ze heeft ook twee kleine hondjes, die daar rondscharrelen en door alle klanten aanvaard zijn, omdat ze niemand lastig vallen en alleen maar decoratieve elementen zijn in het kapsalon. Op een van die hete dagen verleden week, kwam haar man van zijn werk en liep even bij haar binnen. Ze wonen namelijk niet bij de zaak maar in een ander dorp. Het vrouwtje vroeg hem om de twee hondjes al mee naar huis te nemen, want ze had nog enkele uurtjes werk en zou dan ook stoppen en naar huis komen. Zo gezegd, zo gedaan en de man vertrok met de diertjes naar huis. Enkele uren later sloot K. haar salon af en trok ook huiswaarts. Ze begroette haar man en keek eens rond naar haar lievelingen. Nergens hondjes te zien. Ze vroeg waar de diertjes waren en de man totaal van zijn stuk gebracht, stamelde: ik heb ze vergeten in de auto! Had daar niet meer aan gedacht, dat ik die meegenomen had. Snel naar de auto om hen te verlossen van de lange gevangenschap en dan stelden ze beiden vast, dat de hondjes dood waren. Gestikt door de hitte in de kofferruimte. Ik denk dat manlief niet zijn beste avond gehad heeft en dat er heel wat traantjes gevloeid zijn. En dat zijn minder prettige bijwerkingen van dit prachtige zomerweer.
Het gebeurt wel meer dat bij het lezen van een of andere blog, plots herinneringen opdagen, die ergens in mijn onderbewustzijn verborgen waren. Zo ook toen ik het verhaal van Natoken las over die wekker. Ik ben van nature uit een slechte slaper, die bij het geringste wakker wordt en bij de minste storing niet in slaap geraakt. M. zegt steeds: Daar moet je niet naar luisteren. Ik hoef daar echter niet naar te luisteren, ik hoor het gewoon. En dat is een wezenlijk verschil. We waren nog maar net getrouwd en juist terug van onze huwelijksreis. Mooie liedjes duren niet lang en de dag dat we terug aan het werk moesten was aangebroken. We hadden een degelijke wekker gekocht en die werd netjes opgewonden en secuur ingesteld, zodat wij ons niet zouden verslapen op onze eerste werkdag. En daar stond dat ding te pronken op het nachtkastje langs het bed. Maar wat erger was, het stond daar ook luidruchtig te tikken. Nu ja, dat deden wekkers in die tijd en daar was op zich niets mis mee. Maar wel dus voor mijn oren. Hoe meer ik dat geluid wilde negeren, hoe beter dat ik het hoorde en daar moest iets gebeuren, anders deed ik geen oog dicht. De vloer op de slaapkamer was bedekt met tapijt en dus werd die wekker op de grond geplaatst, zodat het tapijt het geluid zou dempen. Het tikken was inderdaad minder luid, maar nog steeds te hard voor mij. Dan maar een bloese erover gelegd. Kon niet baten. Dan een pull erover heen. Nog steeds tikte het ding lustig door. Dan maar een broek erop en eindelijk was het geluid zodanig gesmoord, dat ik aan mijn slaappoging kon beginnen. Blijkbaar hadden wij allebei goed geslapen, want het was negen uur 's morgens als we wakker schrokken en wij werden allebei verondersteld om om acht uur 's morgens op ons werk te verschijnen! Het paniekerige tafereel dat hierop volgde zal ik jullie maar besparen maar vooral de vraag, waarom dat stomme ding niet was afgelopen, hield ons heel erg bezig. Toen ik op mijn werk arriveerde, werd ik met uitvoerig commentaar van mijn, uitsluitend mannelijke, collega's ontvangen! Ja, ja, verslapen! En hoe kon dan wel zoiets gebeuren!!! Daar had ik dus geen verklaring voor. Zij hadden er echter in overvloed! Later bleek, dat die wekker gewoon niet meer kon aflopen omdat de stopknop ingedrukt was door het teveel aan kleren, die wij eroverheen gedrappeerd hadden, om het geluid in de kiem te smoren. Wij hadden kans gezien om hem helemaal te smoren.
Ja hoor, we hebben het vast dat weertje, waarop we al zo lang roepen en waarover we zoveel gezaagd hebben, en als het nu allemaal maar lang genoeg duurt, worden we het misschien ook nog moe op een bepaald ogenblik! Dat risico neem ik er graag bij, en trouwens we hebben maar te aanvaarden wat ons zo gul geschonken wordt, of het nu zon of grijze wolken, warmte of koude regen is. Ik ben een paar dagen terug van een lang weekend aan zee en we hadden toch wel geen kouder weekend kunnen kiezen hé. Dat is ook een kunst, zeg nu zelf! De warme trui aan en een winddichte jas, en dan maar over de strandpromenade trekken. Als je geluk hebt word je voortgejaagd door de wind en als je terug moet komen, is het de kunst om je gezicht en ogen te beschermen, want het zand geselt je huid en een bril kan je ogen maar met moeite vrijwaren van zand. Zou dat net zo goed zijn als scrubben? Kan me wel een aangenamer gevoel voorstellen. Maar mijn vriendin en ik lieten ons niet tegenhouden en elke morgen, na het ontbijt trokken wij erop uit en we bleven lopen en wandelen tot het 's avonds tijd werd om ons op te frissen voor het avondmaal. Aan terrasjes onderweg geen gebrek en daar hebben we dan ook gretig gebruik van gemaakt. En het gebeurde zelfs dat wij daar enkele kledingstukken konden afpellen en even konden genieten van een zonnetje dat af en toe een poging waagde. We zaten op het terras van een gelegenheid op de pier en de schuimende af en aan rollende golven maakten behoorlijk lawaai. Non-stop steeds weer heen, steeds weer terug. Het is een fascinerend spel van woeste natuur en ik krijg er nooit genoeg van. Die zee, die als het ware bijna roerloos kan liggen blinken en andere ogenblikken loodgrijs of bijna bruin met schuimloppen naar het strand rolt en daar zelfs de meeuwen overspoelt, die na de vloed druk rondscharrelen op de stenen en zich tegoed doen aan alles wat de zee voor hen achterliet. Af en toe komen ze laag overscheren en stoten hun hoge gekrijs uit en telkens valt het me op, hoe groot ze wel zijn. Heel in de verte tekenen zich de silhouetten af van enkele zeemastodonten, op reis naar een of andere bestemming. Door de afstand is niet op te maken welk soort schepen het zijn maar ze zijn groot, dat is zelfs op zeer grote afstand te zien. Mijn vriendin en ik babbelen en zwijgen samen en af en toe zeggen we tevreden: "We hubben 't toch good hè"
Het weer is prachtig en ik lig languit op een zonnebed. Zelfs mijn poriën zuigen de warmte en zon op. Ik kijk rondom mij en bewonder het groen in al die verschillende tinten. Het gras ligt bestippeld met vrolijke madeliefjes. Ik sluit mijn ogen en luister. Het valt me op dat je met je ogen dicht zoveel beter hoort want alle zintuigen zijn dan gespitst op dat luisteren. Ontelbare vogels geven een concert zonder één enkele wanklank en de merel zingt zijn hoogste lied, en trillert boven iedereen uit. Woudduiven roepen en herhalen hun eentonig roekoe en de wind ruist en ritselt en streelt de bladeren van de bomen en gaat met fluwelen handen over mijn huid. In de verte hoor ik het geklop van een hamer. Waarschijnlijk een timmerman aan een van de huizen in opbouw. In de verte, zonder hinderlijk te zijn, weerklinkt het geluid van een tractor, die een van de velden in de buurt bewerkt. Op het terras van de buren, twee huizen verder, oefent een van de jongens akkoorden op zijn gitaar en speelt dan weer een wijsje. De warme rustige klanken glijden door de zonnige namiddag en roepen betoverende beelden op van geluk en welbehagen. Plots word ik als het ware teruggeworpen naar mijn jeugd en sta ik opnieuw in de zonovergoten living van ons nieuwe huis. We zijn er net naartoe verhuisd en het is zomervakantie. Ik ben negen. Ik ruik weer de geur van zand en mortel, bezetwerk en nieuw behangpapier, zand en zon. Heel de kamer is doordrenkt van dat geluksgevoel over dat mooie, nieuwe, ruime huis, waar we nu zouden wonen. En zon, héél veel zon! Het gevoel van geluk en ruimte was overweldigend. Ruimte geeft me nog steeds dat gevoel en daardoor verlang ik steeds naar die oneindige verte aan zee en voel ik me ingesloten in de bergen en bossen. Ik open opnieuw mijn ogen en het beeld verdwijnt. De klok op de kerktoren slaat drie uur. Een eenzame handdoek wappert aan een droogrekje. Ik wacht gelaten op een telefoontje, dat misschien komt en misschien ook niet. In de verte liggen de velden glad geëgd. Op de weide langs de akker loopt een rund rustig te grazen, totaal tevreden met de wereld rondom. Met zijn staart slaat het de irritante insecten weg. Een paard houdt hem gezelschap en snuift met trillende neusvleugels. De hond van de overburen blaft op iets of niets, want een reden heeft hij niet echt nodig. Een merel vliegt laag over me heen en landt dan op het dak, waar zijn pootjes licht krassende geluidjes maken op het zinkwerk. Ik sta op en ga kijken naar de forsythia, die ik enkele maanden geleden geplant heb. Allemaal scheutjes! Prachtig, dat wordt volgend jaar een schitterende struik, daar ben ik zeker van. Op de hoek van het terras staat een stenen moedergans met haar jong, ooit gekregen van mijn petekind. Ik leg me terug op het ligbed en laat me meevoeren door het rustige, kalme geluid van vallend water van de waterval aan de vijver bij de buurman. De kikkers kwaken en er zijn er bij met een zware en met een lichte kwaak! Wat betekent het ook weer: goed of slecht weer??? Ik kijk naar de thermometer aan de muur en die wijst 23°C in de schaduw aan. Een springtouw hangt ernaast aan een haakje Ik sluit mijn ogen en verdwijn in mijn mooiste droom.
Ja zo moet ik het wel bekijken, want mijn inspiratie is weer weg. Allerlei dingen ,die me interesseren en waar ik een mening over heb, maar die ik dan ook niet zomaar spui, laat ik terzijde. Ik ga er nogal dikwijls van uit dat anderen daaraan niet geinteresseerd zullen zijn, en dan laat ik het ook allemaal maar achterwege.
) maar als de aangeboden programma's niet meer deugen of voortdurend mankementen vertonen, wordt het meer ergeren dan genieten. M. is daar kort en bondig in. Hij zegt : ik heb die problemen niet! Hij zet het ding dan ook NOOIT aan en gebruikt het zeker niet. 
Ja, anders kan je het bijna niet noemen hé. Zal maar bij het begin aanvangen. 
Ik ben boos op mezelf. Boos omdat ik voel wat ik voel. Boos omdat ik telkens opnieuw gevoelens de overhand laat krijgen op mijn verstand en daardoor in een toestand van algehele ellende terecht kom en buitenmate verdrietig word. Ik houd mezelf voor, dat ik volwassen ben, en dat ik die gevoelens in toom moet kunnen houden. Steek ongelooflijke redevoeringen af tegen mezelf, voer gesprekken in mijn hoofd met de personen die aan de basis liggen van hetgeen er in me omgaat. Allemaal boter aan de galg. Vraag me dan boos af hoe oud ik eigenlijk wel ben en of ik ooit de ouderdom van kindzijn achter me gelaten heb. 
Ik loop door de winkelstraat aan zee en probeer niet op te botsen tegen de tegemoetkomende mensen. Massa's toeristen hebben geprofiteerd van het mooie weer en lopen kwetterend door de straat. Ik slalom tussen het volk door en vang stukken van zinnen op terwijl ik de mensen voorbijloop. Ik heb al een lange wandeling achter de rug van de ene pier naar de andere en als ik een ijzergevlochten stoeltje ontwaar, laat ik mij daar dankbaar in zakken en gun mijn vermoeide voeten, die zulke lange wandelingen niet gewoon zijn, wat rust. 
Ik kijk niet elke avond TV maar als ik kijk, is het gewoonlijk naar Duitse programma's. Vandaag zag ik een aflevering van Frau-TV. Een programma dat vrouwgericht is, maar niet alleen voor vrouwen bestemd is. Er komen allerlei problemen en eigenaardigheden aan bod en is meestal erg interessant. Dat wil zeggen, als je je interesseert voor zulke zaken!
Je moet vooral niet teveel naar buiten kijken want dan word je helemaal depressief! Waar blijven ze de nattigheid toch maar halen. De wereld slaat tilt: op de ene plaats vallen ze om van de hitte en op de andere plaats verdrinken ze in de nattigheid. Bojako schreef dat de herfst een maand te vroeg begonnen was en ze heeft overschot van gelijk. Maar na die herfst komt dan weer de winter en dat herinnert mij aan iets wat ik gelezen heb bij Natoken. Die ongelooflijk vindingrijke middeltjes, die onze ouders steeds weer wisten te produceren om ons in goede staat de winter te laten doorkomen. Van vitamienen slikken had men in die tijd nog niet gehoord. Betwijfel zelfs, of die pilletjes toen al te krijgen waren. Er moest dus iets anders op gevonden worden om tekorten aan te vullen en de ziekten buiten de deur te houden. Een van die beroemde en verafschuwde middeltjes was levertraan en zoals Natoken al vertelde, je ging ervan over je nek! Die vettige substantie die niet alleen afschuwelijk rook, maar nog afschuwelijker smaakte en waarvan de smaak minstens een halve dag op je tong bleef plakken. Ik kneep mijn ogen altijd dicht in de hoop dat het dan niet zo erg was! We werden verondersteld daar allemaal veel sterker van te worden en alle ziekten te kunnen trotseren. Dat was trouwens niet het enige recept, dat ons thuis voorgeschoteld werd. Mijn ma maakte een soort hoestsiroop op basis van rammenas en kandijsuiker. Dat werd een bruin bitter goedje, dat een hele tijd moest trekken en ons dan als hoestmiddeltje voorgeschoteld werd. En hoeveel suiker er ook bij was, het bleef een mottig drankje. Mijn smaakpapillen konden het in elk geval niet op prijs stellen. En dan volgde het obligate rauwe-ei-drankje. Sportmensen kennen het wel, vooral dan diegene die krachtsporten beoefenen. Elke avond werden er enkele eieren stevig opgeklopt met suiker en melk. De melk kreeg dan een vanillegele kleur. Als de klopbeurt lang genoeg geduurd had, goot mijn ma alles door een zeefje, zodat er geen slijm in het drankje achterbleef. En allemaal moesten we hiervan een beker drinken. Het probleem voor mij was echter, dat ik geen melk lustte en dus werd er voor mij een beetje melk toegevoegd en voor de rest koffie. Ik kan je verzekeren, dat het echt lekker was en bovendien zeer gezond. M. heeft dat jarenlang gedronken in de tijd dat hij erg veel sportte.
Inderdaad, ik heb te vroeg viktorie gekraaid, dat we toch zo'n mooi weertje te pakken hadden, en het genieten kon niet meer op! Ja, ja, ik durf amper naar buiten kijken en naar buiten gaan, is helemaal geen optie of het zou moeten zijn met een alles verhullende regenjas en een grote vissersparaplu, zodat je nog een beetje droog kunt blijven. 
Wat hebben we toch een zomer te pakken hé. En natuurlijk wordt er al even hard geklaagd, maar nu omdat het te heet is en anders omdat het te koud en te nat en te grijs en te.......is. 
Ja hoor, we hebben het vast dat weertje, waarop we al zo lang roepen en waarover we zoveel gezaagd hebben, en als het nu allemaal maar lang genoeg duurt, worden we het misschien ook nog moe op een bepaald ogenblik!
Dat risico neem ik er graag bij, en trouwens we hebben maar te aanvaarden wat ons zo gul geschonken wordt, of het nu zon of grijze wolken, warmte of koude regen is. 
Het weer is prachtig en ik lig languit op een zonnebed. Zelfs mijn poriën zuigen de warmte en zon op. Ik kijk rondom mij en bewonder het groen in al die verschillende tinten. Het gras ligt bestippeld met vrolijke madeliefjes. Ik
