WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
13-02-2006
kommaneuker is saai?
Bezoekers die daar ‘ja’ op antwoorden, bevinden zich in goed gezelschap, namelijk … mijn vrouw! Zij vindt mijn schrijfsels (meestal) te langdradig en ‘onleesbaar’; soms zou ze het eigenlijk best van me willen overnemen maar zit met een probleem. Ze heeft inderdaad wel een ongebreidelde fantasie en kan het ook goed uitleggen, maar zodra ze haar gedachten aan papier of een toetsenbord moet toevertrouwen, krijgt ze een ‘writer’s block’ (bang dat kommaneuker over haar schouder meekijkt?…) en haakt ze af. Om wat meer schrijftechniek en zelfvertrouwen op te doen wou ze zich onlangs inschrijven voor een gratis cursus “schrijfplezier” maar ze viel uit de boot omdat ze pas een andere cursus had gevolgd. Conclusie: ik sta er voorlopig nog alleen voor maar ben vol goede voornemens om mijn blabla minder saai te maken, maar of me dat zal lukken?… TOE(kom)MAATJE. Goed nieuws!! Waar u al jaren op zat te wachten, is eindelijk daar: een “Synthesis and biochemical evaluation of matrix metalloproteinase and urokinase plaminogen activator inhibitors targeting angiogenesis and metastasis”, zijnde een doctoraatsproefschrift van een wetenschapper aan de Universiteit Antwerpen. De VOLGENDE KOMMA gaat over het Witte Boekje, zijnde een reactie op de fratsen van het Groene Boekje
Dit bericht zal wel geen hond interesseren maar dan schrijf ik het maar gewoon voor mijn eigen lol. Kort voor Kerstmis contacteerde ik een schilder voor een klein buitenwerkje waar ik zelf niet aankon. Hij kwam kijken, het zou iets worden voor na de winter. Terloops vroeg mijn vrouw hem of hij onze (versleten) vloerbedekking zou kunnen vervangen door laminaat. Ja dat kon hij. En of hij ook de muren van ons trappenhuis wilde herschilderen. Ja dat wilde hij. En kende hij toevallig een goed systeem om haar schilderijen tegen die muren te hangen zonder gaten te moeten boren? Ja dat kende hij. En of hij…. Ja ook dat. Enfin, om kort te gaan: hij stuurde deze week twee gasten die (geïnspireerd door kunstenaar Cristo, “inpakker” van grote gebouwen en zelfs eilanden) ons hele trappenhuis voorzagen van tape, plastic, papier en vodden als bescherming tegen verfspatten, stoten en ander ongedierte (zie foto); na drie dagen chaos hadden ze de klus netjes geklaard, althans het deel schilder- en schilderijophangsysteemwerk (wat een woord schud ik nu weer uit mijn botten!). Ik hou mijn hart vast voor de rekening maar moet wel toegeven dat de vers geschilderde muren alvast gezien mogen worden; mijn vrouw is ook dolblij met het ophangsysteem, te vergelijken met wat ook in musea veel gebruikt wordt. Zodra ook het laminaat gelegd is zal ze de muren netjes kunnen be”hangen” met steeds weer andere producten van haar artistieke hobby en zo het trappenhuis omtoveren tot haar eigen klein museumpje. Als ik mag, zal ik er een fotootje van op mijn blog zetten. TOE(kom)MAATJE. Toen Maurice Chevalier 72 werd, vroeg men hem wat hij daarvan vond. Antwoord: “Och, gezien het ‘alternatief’, is het zo slecht nog niet”
In de VOLGENDE KOMMA de vraag: is Kommaneuker saai?
Beste zoon. Dank voor je ludieke bijdrage in mijn gastenboek als 2000ste bezoeker. Of je daar nu een prijs voor krijgt, zo vraag je me. Tja, daar moest ik even over nadenken. Ik heb een voorstel. Je stond mee aan de wieg van deze blog door je onhandige vader te ontlasten van allerlei startproblemen; en dank zij jou hoef ik me ook nu nog steeds niks aan te trekken van de ‘visuele omkadering’ (ik weet niet of het de goeie term is, maar het klinkt wel geleerd, dus gebruik ik hem). Kortom, ik moet zelf praktisch alleen maar te zorgen voor de nodige blabla. O ja, en nu dus je prijs. Eerst had ik gedacht aan een verdubbeling van je vergoeding maar dat zou dan neerkomen op ‘twee keren niks’… dus daar ben je niet vet mee. Maar alle gekheid op een blogstokje, kom maar eens een gezellige borrel drinken (maal twee dus, maar ook dat is alweer euh… ‘dubbel’zinnig). Enfin, we begrijpen mekaar, of om het te zeggen met de gevleugelde woorden van nonkel Richard zaliger (hij hield van taalgrapjes): “nous nous connons’”! TOE(kom)MAATJE, speciaal gericht tot blogster BOJAKO! Het kost me steeds erg veel (telefoon)tijd om jouw blog te openen of er op te reageren (ik heb een goedkope maar dus een zeer trage verbinding). Daarom langs deze weg het volgende. Mijn vrouw is erg gecharmeerd door je grappige interpretatie van haar computertekeningen in de rechterkolom van mijn blog! In de VOLGENDE KOMMA een stukje uit mijn dagboek, over nogal ingrijpende aanpassingen van ons interieur.
In Manilla op de Filippijnen vielen vorige zaterdag 73 doden bij de toegangspoort van een stadion doordat er plotseling paniek uitbrak en mensen elkaar vertrappelden, volgens sommige bronnen nadat iemand “brand!” of iets dergelijks had geroepen. Het incident doet me denken aan wat ik schreef in “mijn” koorkrantje toen wij met een groot aantal andere koren hadden deelgenomen aan een groot concert (“Freedom”) in de Blauwe Zaal van DeSingel (Antwerpen september 2003): “…. honderden uitvoerders, bijeengedrumd op een podium dat geen andere vluchtweg bood dan aan elke zijkant slechts één smal doorgangetje. Het volstaat dat een labiele geest uit is op de kick van zijn leven en “Brand!!!” roept. PANIEK!,: al wie zich op het podium bevindt, wil – uit puur lijfsbehoud - daar zo snel mogelijk weg. Honderden mensen verdringen elkaar voor de twee gangetjes zodat daar niemand meer door kan, of duiken van het podium naar beneden de zaal in. Tal van historische voorbeelden tonen aan dat in zulke panieksituaties bijna onvermijdelijk doden vallen; en dat (achteraf!!) op allerlei niveaus gebakkeleid wordt over de verantwoordelijkheid. Het is verontrustend dat zo weinig mensen over dergelijke risico’s nadenken, laat staan er tegen reageren (‘zoiets overkomt alleen anderen’). Het is mij een raadsel waarom de brandweer en/of andere bevoegde instanties de onveiligheid van deze Blauwe Zaal blijkbaar oogluikend aanvaarden…”. TOE(kom)MAATJE. Verre vakantieherinnering. Zelfs in Zwitserland zijn niet alle bergen even mooi. (Héééél) lang geleden stond ik eens te kijken naar een minder geslaagd ‘exemplaar’ toen een bloedmooie meid vóór mij zich verontschuldigde: 'Pardon monsieur, ik belemmer uw uitzicht' – (Ik weer:) 'Helemaal niet erg mademoiselle, ik vind de belemmering trouwens mooier dan het uitzicht.’(als ik nu, zoveel jaar later, de schoonheid van toen nog eens zou tegenkomen, zou ik nu misschien toch nog liever die berg zien…) De VOLGENDE KOMMA wordt een “open brief” aan mijn zoon “IJzerwinkel”, die in mijn gastenboek een prijs opeist als 2000ste bezoeker van mijn blog.
Jan Peulmans, N-VA-parlementslid, heeft “een hekel aan het woord ouderen. Het heeft een negatieve bijklank” (GVA 28.1.2006). Peulmans stelt een nieuw woord voor: medioren. Wat een geforceerd misbaksel, hoe verzint hij het!! Als dhr. Peulmans niet houdt van het woord “ouderen” (wat is daar trouwens mis mee?) waarom gebruikt hij dan niet het algemeen aanvaarde alternatief “senioren”? De Peulman-vondst doet me pijn aan de (medi)oren en ik hoop (en verwacht) dat de term een stille dood sterft. Mocht dat niet het geval zijn dan zal ik het woord wel (moeten) aanvaarden, zoals ik ook heb gedaan met een woord als “mindervaliden” (voor sommige kommaneukers krijgt ook dat stilaan een “negatieve bijklank” en moet het “andersvaliden” zijn). Ik heb nooit begrepen wat er in vredesnaam verkeerd, kwetsend of gênant aan is om “mensen met een handicap” gewoon …. “gehandicapt” te noemen. TOE(kom)MAATJE. Hoeveel is een miljard? Niet moeilijk, duizend miljoen ofwel een 1 met negen nullen. Maar hoe moet ik me zo’n getal voorstellen? Wel, een miljard seconden is gelijk aan ongeveer dertig jaar; iemand van drie miljard seconden is dus een eerbiedwaardige senior (sorry meneer Peulmans, een “medior”!) van ong. 90 jaar. De VOLGENDE KOMMA gaat over een dodelijke paniek vorige zaterdag bij een Filippijns stadion, die me deed denken aan wat ik in 2003 schreef over een vergelijkbare, persoonlijk beleefde risicosituatie, in … Antwerpen.
Mijn vrouw vindt mij een echte kommaneuker, dus “iemand die over kleinigheden valt”! Neem nou het VTM-programma “Sterren op de dansvloer” vorige vrijdag 3.2, een danswedstrijd waarnaar zij per se wilde kijken. Ik hou in principe niet van VTM maar ik had geen andere keus dan “meekijken”, tenzij ik me elders zou terugtrekken met een boekje in een hoekje. Ik keek dus met een half oor en luisterde met een half oog naar het geschuifel op de VTM-dansvloer. Enkele deskundigen gaven punten en commentaar en pas op, want nu ga ik dus (volgens mijn vrouw) komma’s neuken: die jurybeesten spraken zo’n afschuwelijk ‘verkavelingsvlaams’ (de term komt van Geert Van Istendael) dat ik mijn ergernis niet kon verbergen. Ik vind het droevig dat VTM blijkbaar niet bereid of in staat is, voor een dergelijke wedstrijd beoordelaars aan te trekken die algemeen Nederlands kennen. Het tussentaaltje (da’s iets anders dan dialect) dat de kijkers nu voorgeschoteld kregen paste m.i. beslist niet bij het niveau van wat toch als een prestigieuze wedstrijd werd voorgesteld. Mijn vrouw heeft met dat taaltje echter helemaal geen probleem (“als je maar begrijpt wat ze zeggen”) en begrijpt niet dat ik over zo’n “kleinigheid” val, m.a.w. voor haar ben ik een echte kommaneuker! Voor de rest is ze een schat van een mens. TOE(kom)MAATJE. Killer tits. Het was voor onze grootmoeders niet ongevaarlijk om in de jaren vijftig te vliegen. Opblaasbare borsten, die toen in de mode waren, wilden bij lagere luchtdruk nogal eens ontploffen.(uit: “Lexicon van nutteloze feiten”, uitg. Contact) In de VOLGENDE KOMMA leg ik uit waarom wij senioren voortaan “medioren” (zouden moeten) heten…!
Behalve de blabla in mijn blog vul ik ook nog een tijdschrift (al 23 jaar lang) van “mijn” zangkoor en de maandelijkse nieuwsbrief (11 jaar) van een seniorenclub. Uiteraard komen daar voornamelijk muzikale resp. ouderen-items aan bod; soms gebeurt het dat ik in mijn verstrooidheid een specifiek onderwerp in het “verkeerde” medium drop, met alle misverstanden van dien. Ook laat ik me regelmatig verleiden – als ik plaats over heb - om naast die twee specifieke potjes te plassen, d.w.z. onderwerpen aan te snijden die geen fluit met muziek of senioren te maken hebben. Een gevolg van deze chaotische werkwijze is verder dat ik soms op den duur niet meer weet of, waar en wanneer ik mijn ding al eens eerder heb gedaan. Al die gevaren zijn voor deze blog natuurlijk minder groot vermits die eerder een polyvalente vuilnisbak is voor allerlei verschillende items waarmee ik andere bloggers kan lastigvallen; nadeel: hoe meer blogjes in die vuilnisbak, hoe meer risico dat ik onbewust in herhaling val. Mocht het iemand storen, vergeef me! TOE(kom)MAATJE. de Euromillions-hoofdpot van 183 miljoen is eindelijk gewonnen, maar u was daar weeral niet bij (ik had u gewaarschuwd: zie mijn blog van 11.1!).Indien u maximale zekerheid wilt om ook de volgende keer weer naast de superprijs te grijpen, hebt u dus de keuze tussen twee formules: 1) een lot kopen, 2) geen lot kopen; de eerste formule is goed voor de kick (?), de tweede is de goedkoopste.
In de VOLGENDE KOMMA vraag ik me af of ik misschien toch niet een echte kommaneuker ben…
Enkele komma’s geleden (19.1) heb ik nogal fel uitgehaald naar radio Klara omdat die tien dagen aan een stuk “Mozart door mijn strot duwde” en mij zo, paradoxaal genoeg, een indigestie dreigde te bezorgen van nota bene een van mijn favoriete componisten. Ik geef toe dat dit wat moz(w)art-wit gesteld was. Het ging me ook niet zozeer om die tien dagen Mozart ‘an sich’, maar wel om het feit dat ik al die tijd gedwongen werd om naar Nederland 4 of andere zenders uit te wijken als ik – voor de verandering - eens andere grote componisten wilde horen. Waarvan akte.
TOE(kom)MAATJE. GVA (2.2.2006) maakt melding van een Duitse kunstenaar, die zijn (enorme) baard als penseel gebruikt om schilderijen te maken; de prijzen van zijn “baardkunst” variëren van 21 tot 420 euro. Mijn vrouw, zelf ook beeldend kunstenares (zie de plaatjes in de marges links en rechts), vindt dat ze die baardkunst zouden moeten verbieden wegens discriminatie van vrouwelijke artiesten, omdat die nu eenmaal euh, enfin, u begrijpt waarom.
Abortus (bis) (zie m/blog 29.1) Bojako wijst me er terecht op dat Stephen Hawking pas op latere leeftijd werd getroffen door een verlammende zenuwziekte en dat dit aspect dus geen rol gespeeld kan hebben bij een (eventueel) abortus-dilemma voor zijn ouders. Ik heb dat ook niet expliciet geschreven maar mijn tekst was op dat punt inderdaad verwarrend. Overigens verandert dat niets aan de fundamentele strekking van mijn betoog, nl. dat ALS zijn ouders destijds (om welke reden dan ook) gekozen zouden hebben voor een abortus, een gigantische potentiële meerwaarde aan de mensheid voorbijgegaan zou zijn. Hawking is het levende bewijs voor die stelling. En daarnaast hield mijn verwijzing naar Hawking ook verband met mijn persoonlijke bewondering en fascinatie voor zijn wetenschappelijk genie. TOE(kom)MAATJE. Gisteren heeft koning Albert zijn jaarlijkse toespraak gehouden voor de belangrijkste overheden van ons land, ook wel met een afgrijselijke term de “gestelde lichamen” genoemd. De ONgestelde lichamen (u en ik dus) konden zijn rede volgen in de media. In de VOLGENDE KOMMA kom ik ook nog even terug op Mozart (mijn inspiratie voor nieuwe onderwerpen is precies al aan het uitdrogen…)
Sommige mensen kunnen gewoon geen vijf woorden praten zonder een of meer nietszeggende stopwoordjes ertussen zeg maar, waarvan ze zich gewoon niet eens bewust zijn, ik bedoel … Dan heb ik zoiets van: waarom zegt zo iemand niet gewoon wat hij wil meedelen weetjewel. Ik bedoel maar, luister ‘es hier, het kan toch gewoon veel eenvoudiger, zo simpel is ‘t. In de VOLGENDE KOMMA(’S) kan ik nu natuurlijk niet anders meer dan zeg maar gewoon proberen om gewoon gewoon te doen. Of het me steeds zal lukken, is natuurlijk niet zeker, want allicht maak ik me zelf onbewust ook wel meer dan eens schuldig aan nietszeggende opvulwoorden. Dus lieve bloggers, blijf op de loer liggen om me op clichés te betrappen. Wie weet hoeveel leedvermaak het u kan opleveren zeg maar!
TOE(kom)MAATJE. Bojako (die ik stilaan wel een bevriende blogster mag noemen) vroeg mij of het haar over mijn blauw oog (zie “zelfportret” 21.1) nu een gezakte buitenmaatse wenkbrauw was of een overhangend stuk haardos. Omdat ik niet verder wil leven met de beangstigende gedachte dat misschien ook andere bloggers worstelen met dezelfde beklemmende vraag, geef ik hier urbi et orbi het antwoord: helaas is het mijn wenkbrauw, ander haar heb ik al jààààren niet meer (toch niet op mijn hoofd…)
Ik heb lang geaarzeld of ik zo’n uiterst delicaat, gevoelig en omstreden thema wel mocht aansnijden in mijn blog. Ik weet bij voorbaat dat lang niet iedereen het met mijn visie eens zal zijn en wil daarom ondubbelzinnig stellen dat ik iedere andere mening dan de mijne volledig respecteer (ik denk aan een beroemde uitspraak van de Franse filosoof Voltaire: “Ik deel uw mening niet maar ben bereid voor u te vechten opdat u ze zou mogen uiten”). Mijn persoonlijk geweten zegt me dat het doden van een weerloos kind in principe altijd “verkeerd” is, ongeacht of dat nu gebeurt voor of na zijn geboorte. Anderzijds tracht ik me de situatie voor te stellen van toekomstige ouders die weten dat hun kind b.v. levenslang zwaar gehandicapt zal zijn en voor een verpletterend dilemma staan of ze dat kind zullen aanvaarden of niet. Ik durf echt niet te zeggen hoe ik zelf in zo’n situatie zou gehandeld hebben; Godzijdank hebben mijn vrouw en ik nooit voor zo’n verschrikkelijke keuze gestaan en vier gezonde kinderen op de wereld gezet. Wie ben ik dan om anderen te veroordelen, die dat geluk niet kennen? TOE(kom)MAATJE. Hij werd geboren in 1942, is prof aan Cambridge University, waar hij theoretische natuurkunde doceert, de leerstoel die ooit door Isaac Newton (1642-1727) werd bezet. Hij ‘ontdekte’ de zgn. ‘zwarte gaten’ en publiceerde talrijke standaardwerken op het gebied van de kosmologie. Men noemt hem vaak ‘de tweede Einstein’. Zijn beroemdste boek is allicht “Het Heelal, verleden en toekomst van ruimte en tijd”, dat goed toegankelijk is voor een breed publiek en dan ook wereldwijd door miljoenen lezers (onder wie kommaneuker…) werd/wordt verslonden. Een niet onbelangrijk detail: Stephen Hawking – want over hem heb ik het – is door een zware zenuwziekte al jarenlang compleet invalide en aan een rolstoel gekluisterd; hij doceert, “schrijft” en communiceert uitsluitend via een speciaal ontworpen spraakcomputer. En nu de link naar het voorgaande: als Hawking niet geboren was, zou de wetenschappelijke wereld (en ook ik!) nu ongetwijfeld anders naar de kosmos kijken.
Waar mijn VOLGENDE KOMMA over zal gaan weet ik nog niet, maar het zal er in elk geval toch wat minder ‘serieus’ aan toe gaan denk ik.
Wie bij IKEA de teksten op infopanelen of in de catalogus leest, kan er niet naast kijken: steeds wordt de klant aangesproken met “jij en jou(w)”. Op mij komt dat telkens onnatuurlijk over. Dat jijen en jouwen hoort normaal thuis in de vertrouwelijke omgang tussen goede bekenden, die elkaar bij de voornaam noemen en niet tussen klanten en leveranciers. Ik ben trouwens tijdens mijn bezoeken aan IKEA door het personeel nog nooit anders dan met “u” aangesproken. Ik begrijp dan ook niet waarom dat “op papier” blijkbaar anders moet. N.B. Naar het schijnt zijn ook de Nederlandse IKEA-vestigingen behept met hetzelfde gekke taalgebruik, hoewel bij mijn weten toch ook onze winkelende noorderburen doorgaans liever met “u” worden aangesproken. Als TOE(kom)MAATJE een grappig kinderrijmpje van Joke Van Leeuwen (gepikt uit GVA 26.1): Ik voel me ozo heppie / zo heppie deze dag, en als je vraagt, wat heppie als ik vragen mag, dan zeg ik: hoe wat heppie, wat heppik aan die vraag, heppie nooit dat heppieje dat ik hep vandaag?
Ik geloof weer in kabouters. Wie anders kan geprutst hebben aan mijn blog-instellingen, waardoor bepaalde gegevens van of naar de blogs van sommige gastenboekbezoekers zo maar konden verdwijnen? Maar misschien was ik zelf die kabouter wel, die onbewust een verkeerd manoeuvre heeft gepleegd. In elk geval: excuus aan mijn bezoekers! Hopelijk is alles nu weer oké.
(Zoals ik de vorige keer heb gezegd, kunt u dit kommaatje rustig overslaan: er staat niks in; kom dus nadien niet klagen dat er eigenlijk …. niks in stond. Dus laatste waarschuwing: nu kunt u nog terug!). Goed, u volhardt in de boosheid? Daar gaat-ie dan. Reeds als kind was ik gevaccineerd door sterren, planeten en aangelanden (gastronomie heet dat) en allerlei filomenen in de korstmos (vandaar de term korstmologie). In mijn encyclopedofilie las ik dat het heelal al hoeroud is, zelfs miljààààrde jaren! Nadenken en lezen over die kosmetische items bezorgt me ook nu nog een echte kick, een soort geestelijk organisme zeg maar. Van mijn peter kreeg ik ooit een boek over komeneten, en met mijn plechtige commune een over zwarte gaten (eerst dacht ik dat het ging over Afrikaanse achterwerken). Mijn peter zelf was verzamelaar van kinderpostzegels, een pedofilatelist dus eigenljk. Hij was lid van de hobbyclub in zijn dorp, die was ontstaan door het fusilleren van een katholieke en een prostituantse club. Hij hield van tuinieren, kweekte zijn eigen aambeien en kwam af en toe ook in onze tuin de coryfeeën snoeien. Verder had hij cunnilaire kwaliteiten: hij kon frieten bakken als geen ander en profrituurde van elke gelegenheid om dat te bewijzen. Kortom, een vent vol ambitie en dynamiet. Maar dan kreeg hij gezondheidsproblemen, zijn thermostaat werkte slecht en ten slotte begon hij te lijden aan dimensie. Ik hoop dat mij dat nooit overkomt, die ziekte van dinges, allee verdorie, hoe heet het nu (het begint al geloof ik), ’t begint met een A; ja nu weet ik het weer: Oldtimer. In de VOLGENDE KOMMA probeer ik weer min of meer normaal te doen en zal ik het hebben over een bizar taalfilomeen (sorry d’r zat er nog eentje in, ik bedoel fenomeen) bij IKEA.
Wie als niet-Nederlandstalige toerist naar Vlaanderen komt, mag doorgaans rekenen op onze (desnoods gebrekkige) kennis van een of meer moderne wereldtalen. Ik vind echter dat wie hier langere tijd verblijft, onze taal moet leren, zowel uit waardering voor onze gastvrijheid als uit eigen belang. Ik ben het dan weer niet eens met de soms gehoorde stelling dat “elke Belg ten minste Frans en Nederlands” zou moeten kennen, of – nog een stap verder – dat ook een tijdelijke verblijver maar Nederlands moet leren. Ik vind het nl. zinloos, een taal te leren als men die toch zelden of nooit zal gebruiken (en dus binnen korte tijd toch weer verleert). Anderzijds moeten we beducht zijn voor het gevaar dat onze ‘veeltaligheid’ TEGEN ons kan uitspelen. In ‘Europa’ streeft men al lang naar een sterke beperking van het aantal officiële talen, ten nadele van de zgn. ‘kleintjes’ (N.B. 22 miljoen Nederlandssprekenden is nochtans niet niks, vind ik). Het enorme vertaalwerk kost fortuinen, ik weet het; maar m.i. is er geen andere keus als we willen dat we in onze eigen taal kunnen blijven meedenken en –praten. TOE(kom)MAATJE. De Nederlandse minister Rita Verdonk zou de mensen het liefst verplichten om op straat Nederlands te spreken. Dat is voor mij een paar bruggen te ver. Stel je voor: een Surinaams koppeltje, gezellig wandelend op straat, spreekt onder elkaar liever Surinaams, ook al kennen ze perfect Nederlands. Maar op straat mogen ze dat niet van Rita!!?? Een Frans spreekwoord zegt: Le ridicule tue!
Voor de VOLGENDE KOMMA heb ik, gewoon voor mijn eigen lol, een onnozel tekstje geschreven met pure blabla en flauwe kul van het onzuiverste water; er staat niks in en ik raad u dan ook aan, er geen tijd aan te besteden: sla het gewoon over!
Vóórmaatje. Normaal kon ik vandaag wegens andere drukdrukdruk-activiteiten buitenshuis geen kommaatje plaatsen, maar gelukkig kreeg ik gisteren een aanval van acute hernia, die mijn planning voor heden verknalde maar zo kwam er wel onverwacht toch weer tijd vrij voor mijn blogje. Hier komt het: In de bossen van Moerzeke (O.-Vl.) hangt op meerdere plaatsen een officieel gemeentebericht, meldende dat “hier” vroeger een vuilnisbak stond maar dat wandelaars regelmatig hun afval naast i.p.v. in de bak kieperden; daarom had de gemeente de vuilnisbakken weer verwijderd, in de hoop dat de wandelaars hun lege blikjes e.d. “niet meer in het bos zouden achterlaten maar bij zich houden”. Ik kon mijn ogen niet geloven. Mijn gezond boerenverstand zegt dat het sluikstorten door zo’n naïeve maatregel juist nog zal toenemen, immers: sommige passanten die voorheen hun afval nog wel correct in de vuilnisbakken gooiden, zullen nu allicht hun spullen in de vrije natuur dumpen bij gebrek aan vuilnisbakken; en de voormalige sluikstorters zullen nog meer dan vroeger een argument hebben om hun vuil ter plekke te dumpen. Zou de gemeente er niet beter aan gedaan hebben, de bestaande voorzieningen (beter) te promoten in plaats van ze te verwijderen? TOE(kom)MAATJE. Ik hoop mijn hernia zo vlug mogelijk onder de knie te krijgen. ‘Een hernia onder de knie’?, kan dat wel, dokter?…
De laatste dinosauriër is zojuist gestorven. Nou ja, “zojuist” is misschien wat overdreven: het gebeurde 65 miljoen jaar geleden en da’s naar menselijke normen natuurlijk niet niks. Maar in verhouding tot de ouderdom van de aarde (zo’n 4,5 miljard jaar) is 65 miljoen jaar een habbekrats. Als we die 4,5 miljard jaar voorstellen op een lat van één meter, dan is de dino inderdaad nog maar juist uitgestorven, nl. op slechts 1,5 centimeter van het einde (=tijdstip ‘nu’). De VOLGENDE KOMMA gaat waarschijnlijk over ‘vuilbakken en sluikstorten’
Een Hasseltse politierechter sprak een chauffeur vrij die in een zone 30 was geflitst tegen 69/u. Reden voor de rechter: de “onduidelijkheid sinds de invoering van de zone-30 in schoolomgevingen” (GVA 21.1.2006). Bravo voor die rechter en nog eens een duidelijke blaam aan minister Landuyt, die voor die verwarring zorgde toen hij stelde dat men aan die 30km-borden in schoolbuurten niet te zwaar moet tillen buiten de schooluren. Na zo’n uitspraak zou je verwachten dat de minister nu dringend gaat zorgen voor duidelijke verkeersborden maar hij reageert koppig dat de chauffeurs zelf maar moeten aanvoelen of ze zich bevinden in “een klassieke zone-30 in woongebieden of die in een schoolomgeving”. Mocht u er aan twijfelen: dhr. Landuyt is minister van … verkeer!! De VOLGENDE KOMMA gaat waarschijnlijk over de pas uitgestorven dinosaurussen
TOE(kom)MAATJE: Britney Spears schijnt de slechtst geklede vrouw ter wereld te zijn; het zal wel (ik ben geen specialist). Ongekleed zou ze waarschijnlijk beter scoren (ze mogen mij uitnodigen om in de jury te zitten)
Het gebeurde vorige week tijdens een partijtje tafeltennisdubbel met mijn vrouw tegen een ander koppel. Ik sloeg een ‘juweel’ (vond ikzelf) van een smash, met veel topspin (om Jean-Michel Saive jaloers te maken!) maar in plaats van mijn ‘palet’ naar voren uit te zwaaien zoals het hoort, sloeg ik het racket in een soort halve cirkel terug in mijn eigen richting; resultaat: een buil boven mijn wenkbrauw. Nog erger vond ik het feit dat we het punt verloren want mijn wederhelft, overtuigd dat ons punt ‘gemaakt’ was, ‘vergat’ om de bal, die tegen verwachting toch nog terug kwam, op tafel te houden. Daarvoor had ik me verdorie een halve schedelbreuk geslagen!! Een paar uur later bleek dat ik aan mijn onhandigheid behalve de buil ook een kanjer van een ‘blauw oog’ had overgehouden, zo ‘mooi’ van kleur dat het verdiende om voor het nageslacht vereeuwigd te worden. En dus trok ik twee dagen later – de bloeduitstorting was helaas al iets minder indrukwekkend en wat gezakt - naar buiten voor een digitaal zelfportret. De bewuste zone knipte ik eruit en het resultaat kunt u hierbij aanschouwen; mocht u ervan griezelen, wees dan blij dat ik alleen maar dat stukje laat zien; mijn volledig smoelwerk is zo lelijk dat u het niet zou overleven.
Mijn vrouw vindt mijn blogs meestal veel te kritisch en negatief. Daarom koos ik, op haar bevel, vandaag een positief onderwerp. T.g.v. het Mozartjaar zendt radio Klara van 20 tot 29 januari uitsluitend muziek uit van deze grote componist. Als aanloop naar die tien dagen bracht de ‘diskjockey’ van dienst van hedenmorgen 19.1 maar alvast een portie Mozart. Kortom, voor de liefhebbers van Wolfgang Amadeus breken gouden dagen aan. Zou je zeggen, en voor veel van hen zal dat ook wel kloppen. Meneer M. behoort trouwens ook tot mijn vele klassieke favorieten en dus zou ik eigenlijk blij moeten zijn. Nou, niet dus. Voor mij geldt hier: te veel is trop en trop is te veel. Ik gun de fans hun M-kick en zelf zal ik ook zeker af en toe naar Klara zappen maar om Mozart tien dagen lang door mijn strot geduwd te krijgen en er een muzikale indigestie aan over te houden, nee dank je Klara: daarvoor is M’s muziek mij te dierbaar. Moet ik nu hopen dat mijn vrouw dit ‘goede nieuws’ leest, of zou ze het weeral niet goed vinden?…
TOE(kom)MAATJE. “Zwangerschap maakt vrouwen slimmer”, lees ik in GVA. Waarom hebben ze dat niet veertig jaar vroeger ontdekt verdorie, dan had ik voor een groter gezin gezorgd!
In de VOLGENDE KOMMA breng ik u, als mijn vrouw het goed vindt…, letterlijk een (stukje) zelfportret van me.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
